Meliton z Sardes

Święty

Meliton z Sardes
Święty ; Meliton z Sardes
Apologeta i biskup Sardes
Zmarł	C. 180
Czczony w	Kościół katolicki , Cerkiew prawosławna
kanonizowany	Prekongregacja
Święto	1 kwietnia

Meliton z Sardes ( grecki : Μελίτων Σάρδεων Melítōn Sárdeōn ; zm. Ok. 180) był biskupem Sardes niedaleko Smyrny w zachodniej Anatolii i wielkim autorytetem we wczesnym chrześcijaństwie. Meliton zajmował czołowe miejsce wśród biskupów w Azji ze względu na swój osobisty wpływ i dzieła literackie, z których większość zaginęła . Jednak to, co zostało odzyskane, dostarczyło wspaniałego wglądu w chrześcijaństwo w II wieku. Hieronim , mówiąc o kanonie Starego Testamentu ustanowionym przez Melitona, cytuje Tertuliana , z którego wynika, że wielu wiernych uważało go za proroka. Ta praca Tertuliana zaginęła, ale Hieronim cytuje fragmenty dotyczące Melitona ze względu na wielki szacunek, jakim cieszył się w tamtym czasie. Meliton jest pamiętany ze swojej pracy nad opracowaniem pierwszego kanonu Starego Testamentu. Chociaż nie można ustalić, kiedy został wyniesiony do godności biskupiej , prawdopodobnie był biskupem w czasie powstającego w Laodycei sporu dotyczącego obchodzenia Wielkanocy, w wyniku którego napisał swoje najsłynniejsze dzieło, Apologię chrześcijaństwa do Marka Aureliusza . Niewiele wiadomo o jego życiu poza dziełami cytowanymi lub czytanymi przez Klemensa Aleksandryjskiego , Orygenesa i Euzebiusza . List Polikratesa z Efezu do papieża Wiktora około 194 r. (Euzebiusz, Historia Kościoła V.24) stwierdza, że „Eunuch Meliton [jest to interpretowane przez Rufina jako„ dziewica ” w jego tłumaczeniu Euzebiusza], którego całe chodzenie było w Duchu Świętym”, został pochowany w Sardes. Jego święto obchodzone jest 1 kwietnia.

Żydowskie i hellenistyczne pochodzenie Melitona

Polikrates z Efezu , wybitny biskup tamtych czasów, był współczesnym Melitonowi, aw jednym z listów zachowanych przez Euzebiusza Polikrates opisuje Meliton jako w pełni żyjącego w Duchu. Żyd z urodzenia, Meliton żył w atmosferze, w której typ praktykowanego chrześcijaństwa był w dużej mierze zorientowany na żydowską formę wiary chrześcijańskiej. Chociaż zachowane pisma Meliton nigdy nie cytują bezpośrednio Nowego Testamentu corpus, uważa się, że jego orientacja reprezentuje tradycję Janową i że jego teologiczne rozumienie Chrystusa często odzwierciedlało rozumienie Jana. Jednak, podobnie jak większość jemu współczesnych, Meliton był całkowicie zanurzony w kulturze greckiej. Ta tradycja Jana skłoniła Meliton do rozważenia Ewangelii Jana jako chronologicznej osi czasu życia i śmierci Jezusa. To z kolei doprowadziło do stanowiska Meliton co do właściwej daty Wielkanocy omawianej w Peri Pascha , którą wyznawał jako 14 Nisan . Często jest opisywany, na podstawie fragmentu z Euzebiusza, jako kwartodecimanista .

, niegdyś stolica Królestwa Lidii , przeszło proces hellenizacji pod wpływem Aleksandra Wielkiego, dzięki czemu Sardes stało się całkowicie greckim miastem na długo przed narodzinami Meliton. Uważa się, że Meliton, wyszkolony w sztuce argumentacji retorycznej, wywarł duży wpływ w szczególności na dwóch filozofów stoickich, mianowicie Kleantesa i Posejdoniosa . Biegły również w alegorycznej interpretacji Homera, ponieważ był szkolony przez sofistów, jest wysoce prawdopodobne, że jego doświadczenie w stoicyzmie karmił się tym, jak pisał i jak interpretował przeszłe wydarzenia i postacie o znaczeniu religijnym, takie jak Mojżesz i Exodus. Zarówno jego żydowskie pochodzenie, jak i stoicyzm doprowadziły go do przekonania, że chrześcijańska Pascha , obchodzona podczas Wielkiego Tygodnia , powinna być obchodzona w tym samym czasie, co żydowska Pascha . Jego wiara w wypełnienie Starego Przymierza w Jezusie Chrystusie doprowadziła również do jego opinii na temat daty Wielkanocy.

Peri Pascha

Napisany w II wieku naszej ery i ujawniony dopiero we współczesnym świecie dzięki wysiłkom Campbella Bonnera w 1940 roku, niektórzy twierdzą, że Peri Pascha ( Na Paschę ) nie jest homilią, ale opiera się na hagadzie, która jest powtórzeniem dzieł Bożych podczas Paschy. Święto Quartodeciman, będące głównie upamiętnieniem męki i śmierci Chrystusa, Meliton stał przy wierze, że Chrystus zmarł wieczorem 14-go, kiedy przygotowywano wieczerzę paschalną. FL Cross stwierdza, że traktat Meliton o Paschy jest „najważniejszym dodatkiem do literatury patrystycznej w obecnym stuleciu”. Oprócz funkcji liturgicznej Peri Pascha , ten wczesnochrześcijański dokument był tradycyjnie postrzegany jako dość wiarygodny wskaźnik dotyczący ogólnego stosunku pierwszych chrześcijan do judaizmu. Peri Pascha zawiera dokładny opis ówczesnych uczuć chrześcijańskich wobec Żydów oraz ich opinię na temat judaizmu. Naród żydowski jest wyraźnie oskarżany o zabicie Chrystusa. Meliton nie obwinia Poncjusza Piłata za ukrzyżowanie Jezusa Chrystusa. Celem może nie było podżeganie antysemickich myśli u chrześcijan, a raczej rzucenie światła na to, co naprawdę wydarzyło się podczas Męki Jezusa Chrystusa, niemniej jednak pomogło podsycić i ustanowić antyżydowskie tropy, które utrzymują się do dziś. Meliton jest powszechnie pamiętany ze swojego zastępstwa, przekonania, że naród żydowski nie wypełnia Starego Przymierza z powodu braku wiary w Jezusa Chrystusa. Jednak nie był zadowolony z odrzucenia judaizmu jako błędnego i porównał żydowską praktykę do pierwszego szkicu, który w następstwie chrześcijaństwa powinien zostać „zniszczony” lub „rozwiązany”. Kończy żarliwym oskarżeniem „powaliłeś Pana na ziemię, zostałeś zrównany z ziemią. I leżysz martwy, podczas gdy On powstał z martwych. Jego pisma stawiają pytania o antysemickie podstawy teologii chrześcijańskiej, które współcześni chrześcijanie wciąż walczyć z odpowiedzią.

Kwestie poruszone przez kontrowersje Quartodeciman

Przyciągając uwagę takich osób, jak Epifaniusz, Chryzostom i Pseudo-Hipolit, praktyki kwartodecymańskie zachęciły wielu do głębokiego zastanowienia się nad pytaniami dotyczącymi czasu trwania okresu postu i tego, kiedy powinien się on zakończyć podczas obchodów każdej chrześcijańskiej Paschy. Innym pytaniem, które niepokoiło wiele osób, było to, czy wszyscy powinni jednakowo obchodzić Wielkanoc tego samego dnia. Meliton uważał, że chrześcijańska Pascha powinna przypadać 14 Nisan, ale Sobór Nicejski ustalił, że zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa powinno być zawsze obchodzone w niedzielę. Jednolitość praktyk kościelnych była zatem głównym motorem tej inicjatywy. Znana z podążania za chronologią Janową i wiary w typologię baranka paschalnego, myśl Quartodecimana jest właśnie taka. Jedną z poruszonych kwestii jest to, że Quartodeciman myślał, że chrześcijańska Pascha będzie obchodzona w tym samym czasie, co żydowska Pascha. Ostatecznie Sobór Nicejski zdecydował inaczej i ustalił, że zawsze będzie to niedziela.

Przeprosiny Marka Aureliusza

Podczas sporu w Laodycei o przestrzeganie Wielkanocy Meliton przedstawił Markowi Aureliuszowi Apologię chrześcijaństwa, według Euzebiusza w jego Kronice, w latach 169–170 ne. Syryjskie tłumaczenie tych przeprosin zostało ponownie odkryte i umieszczone w brytyjskim muzeum, gdzie zostało przetłumaczone na język angielski przez Curetona. W tych przeprosinach Meliton opisuje chrześcijaństwo jako filozofię, która zrodziła się wśród barbarzyńców, ale osiągnęła kwitnący status w czasach Cesarstwa Rzymskiego. Meliton prosi cesarza o ponowne przemyślenie oskarżeń pod adresem chrześcijan i zrzeczenie się skierowanego przeciwko nim edyktu. Meliton argumentuje, że chrześcijaństwo w żaden sposób nie osłabiło imperium, które nadal rosło pomimo obecności chrześcijaństwa. Narzekając na to, jak pobożni są prześladowani i nękani przez nowe dekrety, chrześcijanie są jawnie okradani i plądrowani przez tych, którzy wykorzystują wspomniane obrzędy. Cierpienia chrześcijan w tamtym czasie w związku z tymi dekretami dotyczyły głównie własności i podatków, a nie tak dużego cierpienia fizycznego. Oczywiście chrześcijanie byli również prześladowani fizycznie, ale zgodnie z dekretami byli jawnie okradani i uznawani za kazirodców oraz brali udział w aktach rytualnych, takich jak jedzenie dzieci. Meliton miał na celu rozproszenie cierpień ludu chrześcijańskiego i zmianę greckiej opinii o nim. Demonstrując, jak myśl chrześcijańska po raz pierwszy rozkwitła wśród pogan i jakie korzyści przyniosła ona imperium, Meliton próbował przekonać cesarza do ponownego przemyślenia swojej obecnej polityki, ponieważ chrześcijaństwo przyniosło Rzymowi tylko wielkość i sukces. Przypominając cesarzowi o cnotliwym postępowaniu Hadriana, Meliton wezwał do zaprzestania wszelkiej przemocy wobec rosnących wspólnot chrześcijańskich w imperium.

Wysoka chrystologia Melitona

Podkreślając, podobnie jak Jan, jedność Chrystusa i Ojca, Meliton oświadczył, że Chrystus jest jednocześnie Bogiem i doskonałym człowiekiem. Mając dwie esencje, będąc jednocześnie jednym i tym samym, jego boskość została zademonstrowana poprzez wszystkie znaki i cuda, których dokonał po chrzcie. Udało mu się ukryć swoją boskość przed światem, zanim to centralne wydarzenie miało miejsce w przypadku Jana Chrzciciela, Jezus odczuwał głód, tak jak wszyscy inni. Pisząc przeciwko Marcionowi, Meliton skupił się na boskości i człowieczeństwie Chrystusa, aby przeciwstawić się twierdzeniu, że Jezus był po prostu i wyjątkowo boski; nie ma materialnego odpowiednika. Meliton nie antropomorfizuje boskiej natury Chrystusa i całkowicie oddziela atrybuty boskiej natury od natury ludzkiej. Chociaż opisuje atrybuty każdej natury z osobna, mówi także o połączonych dwóch naturach Chrystusa. Stosowana forma mowy to dwie natury w jednym Chrystusie. Według Meliton Jezus Chrystus był zarówno całkowicie ludzki, jak i całkowicie boski.

Kanon Starego Testamentu

Meliton podał pierwszą chrześcijańską listę kanonu w Starym Testamencie. W swoim kanonie wyklucza Księgę Estery i prawdopodobnie wszystkie apokryfy, chociaż toczy się debata, czy zawiera Mądrość. Około 170 roku, po podróży do Palestyny i prawdopodobnie odwiedzeniu biblioteki w Cezarei Nadmorskiej , Meliton skompilował najwcześniejszy znany chrześcijański kanon Starego Testamentu , termin, który ukuł. Cytowany przez Euzebiusza fragment zawiera słynny kanon Starego Testamentu Melitona. Meliton przedstawił wyszukane podobieństwa między Starym Testamentem a Starym Przymierzem , który przyrównał do formy lub formy, oraz Nowy Testament lub Nowe Przymierze , które przyrównał do prawdy, która przełamała formę, w serii Eklogai, ^{[ potrzebne wyjaśnienie ]} sześć ksiąg wyciągów z Prawa i Proroków zapowiadających Chrystus i wiara chrześcijańska. Jego opinia na temat Starego Przymierza była taka, że zostało ono wypełnione przez chrześcijan, podczas gdy naród żydowski go nie wypełnił. Nowe Przymierze jest prawdą odkrytą przez Jezusa Chrystusa.

Millenaryzm

Niektórzy uważają, że Meliton, podobnie jak Ireneusz, był chiliastem, który spodziewał się tysiącletniego panowania Chrystusa na ziemi. Wrażenie to opiera się czasem na informacjach przekazanych przez Hieronima i Gennadiusza. Te starożytne źródła są jednak dalekie od rozstrzygających co do stanowiska Melito. Hieronim nigdzie nie wspomina o Melito w związku z millenaryzmem, nawet jeśli w Comm. na Ezech. 36 wymienia Tertuliana, Laktancjusza, Wiktoryna z Petovium, Ireneusza i Apolinarego z Laodycei jako chiliastów. Hieronim nie sugeruje też, że Melito był chiliastem w swoim opisie życia i pracy Melito w On Virtuous Men 24. To samo dotyczy źródła, z którego Hieronim prawdopodobnie czerpie informacje o Melitonie: Historia Kościoła Euzebiusza z Cezarei 4.26.2-4. Gennadiusz ( De Dogm. Eccl., rozdz. 52) prawdopodobnie wcale nie odnosi się do Melitona z Sardes w odniesieniu do Meletów, ale raczej do Meletiusa z Likopolis, który wraz ze swoimi zwolennikami mógł być chiliastami.

Śmierć i dziedzictwo

Jeśli chodzi o śmierć Melito, nie zachowało się ani nie zarejestrowało zbyt wielu informacji. Polikrates z Efezu, w liście skierowanym do papieża Wiktora (196 rne), zachowanym w historii Euzebiusza, mówi: „Cóż mam powiedzieć o Melitonie, którego wszystkie działania były kierowane działaniami Ducha Świętego? Kto został pochowany w Sardes, gdzie czeka zmartwychwstanie i sąd?”. Z tego można wywnioskować, że zmarł jakiś czas przed datą tego listu w Sardes, które jest miejscem jego pochówku. Reputacja Meliton jako pisarz pozostał silny aż do średniowiecza: przypisywano mu pseudoepigraficznie liczne dzieła. Meliton był szczególnie biegły w literaturze Starego Testamentu i był jednym z najbardziej płodnych autorów swoich czasów. Euzebiusz dostarczył listę dzieł Melitona. wiele z tych dzieł zaginęło, świadectwa ojców wciąż informują nas, jak wysoko były one postrzegane. Euzebiusz przedstawia niektóre fragmenty dzieł Meliton, a inne znajdują się w dziełach różnych pisarzy. Fragmenty jego dzieł znalezione w zachowanych Syryjskie tłumaczenia są teraz przechowywane w bibliotece British Museum. Cureton przetłumaczył niektóre, a inne zostały opublikowane w Kitto's Journal of Sacred Literature, tom 15. Ze względu na reputację Melito, wiele dzieł jest mu fałszywie przypisywanych z powodu braku zarejestrowanych otaczająca go literatura.

Notatki

Meliton z Sardes (tłumaczenie angielskie) w Ante Nicene Fathers, tom 8 [1]
Meliton z Sardes (oryginał grecki) w: Euzebiusz, Historia Kościoła, 4.26, Loeb, wyd. Jezioro Kirsopp [2]
Hansen, Adolf i Meliton. 1990. „Sitz im Leben” homilii paschalnej Meliton z Sardes ze szczególnym uwzględnieniem święta paschalnego we wczesnym chrześcijaństwie. Teza (doktorat) - Northwestern University, 1968.
Melito i Bernhard Lohse. 1958. Die Passa-Homilie des Bischofs Meliton von Sardes. Textus minores, 24. Leiden: EJ Brill. [3]
Melito, JB Pitra i Pier Giorgio Di Domenico. 2001. Clavis Scripturae. Visibile parlare, 4. Città del Vaticano: Libreria editrice vaticana. [4]
Melito, JB Pitra i Jean Pierre Laurant. 1988. Symbolisme et Ecriture: kardynał Pitra et la „Clef” de Méliton de Sardes. Paryż: Editions du Cerf. [5]
Melito i Józefa Blanka. 1963. Vom Passa: die älteste christliche Osterpredigt. Sophia, Quellen östlicher Theologie, Bd. 3. Fryburg Bryzgowijski: Lambertus-Verlag. [6]
Melito i Othmar Perler. 1966. Sur la Pâque i fragmenty. Źródła Chrétiennes , 123. Paryż: Éditions du Cerf. [7]
Melito i Richard C. White. 1976. Kazanie „Na Paschę”. Biblioteka Seminarium Teologicznego w Lexington. Studia okazjonalne. Lexington, Ky: Lexington Theological Seminary Library. [8]
Melito i Stuart George Hall. 1979. O Paschy i fragmenty. Oksfordzkie teksty wczesnochrześcijańskie. Oksford: Clarendon Press. [9]
Waal, C. van der i Melito. 1973. Het Pascha der verlossing: de schriftverklaring in de homilie van Melito als weerspiegeling van de konfrontacja tussen kerk en synagoge. Teza — Universiteit van Suid-Afrika. [10]
Waal, C. van der i Melito. 1979. Het Pascha van onze verlossing: de Schriftverklaring in de paaspreek van Melito van Sardes als weerspiegeling van de konfrontacja tussen kerk en synagoge in de tweede eeuw . Johannesburg: De Jong.

Linki zewnętrzne

Kontrola autorytetu
Ogólny	ISNI VIAF 2 3 4 ŚwiatCat
Biblioteki Narodowe	Norwegia Hiszpania Francja (dane) Katalonia Niemcy Włochy Izrael Finlandia Stany Zjednoczone Republika Czeska Australia Grecja Holandia Polska Szwecja Watykan
Słowniki biograficzne	Niemcy
Inny	SZYBKO RISM RERO Identyfikator ref Trove