Obrządek wschodniosyryjski

Krzyż Wschodnio-Syryjski

Obrządek wschodnio-syryjski lub ryt wschodnio-syryjski , zwany także rytem edesskim , rytem asyryjskim , rytem perskim , rytem chaldejskim , rytem nestoriańskim , rytem babilońskim lub obrządkiem syro-wschodnim , to wschodnio-chrześcijański obrządek liturgiczny , który wykorzystuje Boską Liturgię Świętych Addai i Mari i dialekt wschodniosyryjski jako język liturgiczny . Jest to jeden z dwóch głównych obrzędów liturgicznych chrześcijaństwa syryjskiego , drugim jest obrządek zachodnio-syryjski (obrządek syro-antiochenski).

Obrządek wschodnio-syryjski powstał w Edessie w Mezopotamii i był historycznie używany w Kościele Wschodu , największej gałęzi chrześcijaństwa, która działała głównie na wschód od Cesarstwa Rzymskiego , ze skupiskami wyznawców aż po południowe Indie , Środkową i Wewnętrzną Azję oraz najsilniejszy w imperium Sasanian (perskim) . Kościół Wschodu ma swoje korzenie w I wieku, kiedy to św . Tomasz Apostoł i jego uczniowie, św. Addai i św . granicy turecko -syryjskiej i irańsko-irackiej . Według tradycyjnych przekazów uważa się, że Tomasz Apostoł dotarł aż do wybrzeża Malabaru , południowo-zachodniego wybrzeża Indii. Relacja ta nie została jeszcze potwierdzona, a najwcześniejsza odnotowana zorganizowana obecność chrześcijan w Indiach pochodzi z IV wieku, kiedy to perscy misjonarze z tradycji obrządku wschodnio-syryjskiego, członkowie tego, co później stało się Kościołem Wschodu , osiedlili się we współczesnej Kerali .

Obrządek wschodniosyryjski pozostaje w użyciu w kościołach wywodzących się z Kościoła Wschodu, a mianowicie w Kościele Asyryjskim Wschodniego Iraku ( w tym w jego archidiecezji Chaldejski Kościół Syryjski Indii) i Starożytnego Kościoła Wschodu , a także w dwóch Wschodnie Kościoły Katolickie, Chaldejski Kościół Katolicki w Iraku i Syro-Malabarski Kościół w Indiach, które są teraz w pełnej komunii ze Stolicą Rzymu . W oryginalnej wersji Liturgii świętych Addaja i Mariego brakuje słów ustanowienia . Jednak wschodnie kościoły katolickie dodały słowa ustanowienia w swojej wersji liturgii.

Chociaż starożytny Kościół Wschodu i Kościół katolicki podzieliły się w 431 r. na mocy Soboru Efeskiego , w 1994 r. patriarcha Kościoła asyryjskiego Mar Dinkha IV i papież Jan Paweł II podpisali w Watykanie wspólną deklarację. Dokument Wspólnej Deklaracji Chrystologicznej (1994) zapewniał, że rozłam, który nastąpił z powodu Soboru Efeskiego w 431 r., „był w dużej mierze spowodowany nieporozumieniami”, potwierdzał w obu przypadkach, że „Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem”, uznawał „wzajemne jako Kościoły siostrzane” i ślubował rozwiązać pozostałe różnice. W 2001 roku komisja powołana na podstawie dialogu z 1994 roku opracowała wytyczne dotyczące wzajemnego dopuszczenia do Eucharystii między Chaldejskim Kościołem Katolickim a Asyryjskim Kościołem Wschodu, pokonując wszystkie inne kwestie.

Stosowanie

Perski krzyż na St Thomas Mount, Chennai, Tamil Nadu, Indie

Wersje obrządku wschodnio-syryjskiego są obecnie używane przez Kościoły wywodzące się z niegdysiejszego Kościoła Wschodu :

Święty Apostolski Katolicki Asyryjski Kościół Wschodu z siedzibą w Iraku .
- Chaldejski Kościół Syryjski Indii z siedzibą w Indiach, arcybiskupstwo Asyryjskiego Kościoła Wschodu.
Starożytny Kościół Wschodu z siedzibą w Iraku, autokefaliczny kościół wschodni, który oddzielił się od Asyryjskiego Kościoła Wschodu w 1964 roku.

katolickie Kościoły wschodnie pozostające w pełnej komunii z Rzymem .

Chaldejski Kościół Katolicki z siedzibą w Bagdadzie, Iraku i
Syro-Malabarski Kościół Katolicki z siedzibą w Indiach.

Zakres użytkowania

Ilustracja przedstawiająca Mara Eliasa, biskupa Kościoła Wschodu, z XVIII–XIX wieku

Różnorodność terminów używanych jako określenia tego obrządku odzwierciedla jego złożoną historię i wynikającą z tego różnorodność wyznaniową. Powszechny termin obrządek wschodniosyryjski opiera się na liturgicznym użyciu dialektu wschodniosyryjskiego , podczas gdy inne terminy odzwierciedlają szczególne cechy historyczne i wyznaniowe.

Syryjscy i mezopotamscy (iraccy) katolicy wschodni są obecnie powszechnie nazywani Chaldejczykami (lub Asyro-Chaldejczykami ). Termin chaldejski , który w języku syryjskim ogólnie oznaczał magika lub astrologa, oznaczany w łacinie i innych językach europejskich (większej) narodowości syryjskiej oraz w języku syryjskim lub aramejskim. W języku aramejskim odnosi się to zwłaszcza do formy, którą można znaleźć w niektórych rozdziałach Księgi Daniela. To użycie trwało do czasu, gdy misjonarze łacińscy w Mosulu w XVII wieku przyjęli go, aby odróżnić katolików obrządku wschodnio-syryjskiego od katolików obrządku zachodnio- syryjskiego , których nazywają „Syryjczykami”. Jest również używany do odróżnienia od Asyryjskiego Kościoła Wschodu , z których niektórzy nazywają siebie Asyryjczykami lub Surayami, a nawet tylko „chrześcijanami”, chociaż nie odrzucają teologicznej nazwy „ nestorianie ”. Współcześni członkowie Asyryjskiego Kościoła Wschodu i Starożytnego Kościoła Wschodu odróżniają się od reszty chrześcijaństwa jako „ Kościół Wschodu ” lub „Kościół Wschodu” w przeciwieństwie do „zachodnich”, przez co określają grecko-prawosławny , syryjski prawosławni lub łacińscy katolicy .

W ostatnich czasach nazywano je, głównie przez anglikanów, „Kościołem asyryjskim”, nazwy, której można bronić na gruncie archeologicznym. Brightman w swoich „Liturgie Eastern and Western” obejmuje katolików chaldejskich i malabarskich oraz Asyryjczyków w ramach „obrządku perskiego”.

Katalog liturgii w British Museum przyjął zwykłą nomenklaturę rzymskokatolicką:

Obrządek chaldejski: obrządek Chaldejskiego Kościoła Katolickiego i Asyryjskiego Kościoła Wschodu
Obrządek malabarski (południowe Indie): Kościół katolicki syromalabarski
Obrządek syryjski : Syryjski Kościół Ortodoksyjny i Syryjski Kościół Katolicki

Większość drukowanych liturgii tych obrządków to katolicy obrządku wschodniego.

Językiem wszystkich trzech form obrządku wschodniosyryjskiego jest wschodni dialekt języka syryjskiego , którego współczesną formą nadal posługuje się Asyryjski Kościół Wschodu , Starożytny Kościół Wschodu (który odłączył się od Asyryjskiego Kościoła Wschodu w latach 60. XX wieku w wyniku sporu o zmiany kalendarza liturgicznego, który obecnie jest w trakcie zjednoczenia), a Chaldejski Kościół Katolicki.

Historia

Chińska kamienna inskrypcja kościoła wschodniochrześcijańskiego krzyża z klasztoru w dystrykcie Fangshan w Pekinie (wówczas zwanego Dadu lub Khanbaliq ), datowana na dynastię Yuan (1271-1368 ne) w średniowiecznych Chinach.

Ryt chaldejski pierwotnie wyrósł z liturgii Kościoła w Edessie. Tradycja, oparta na legendzie o Abgarze i jego korespondencji z Chrystusem, która okazała się apokryficzna, głosi, że św. Tomasz Apostoł w drodze do Indii ustanowił chrześcijaństwo w Mezopotamii, Asyrii i Persji i pozostawił Tadeusza z Edessy (lub Addaja), „jednego z Siedemdziesiątych” i św. Mariego na czele. Liturgia Kościoła Wschodu jest przypisywana tym dwóm, ale mówi się, że została zrewidowana przez patriarchę Jeszuyaba III około 650 roku. Niektórzy jednak uważają tę liturgię za rozwinięcie Antiochii.

Po I Soborze Efeskim (431) – trzecim Soborze Powszechnym – Kościół Seleucji-Ktezyfonu, którym dotychczas rządził katolikos , odmówił potępienia Nestoriusza . Dlatego w ramach schizmy nestoriańskiej Kościół Seleucji-Ktezyfonu odciął się od zachodniego chrześcijaństwa. W 498 roku katolicy przyjęli tytuł „ Patriarchy Wschodu ” i aż do XV wieku Kościół Wschodu rozprzestrzenił się w Persji, Tatarach, Mongolii, Chinach i Indiach dzięki wysiłkom misjonarzy.

Jednak pod koniec XIV wieku w wyniku podbojów Tamerlana i zniszczenia przez niego osad chrześcijańskich w całej Azji, oprócz innych czynników, takich jak ucisk antychrześcijański i buddyjski w czasach dynastii Ming , duża struktura Kościoła Wschodu została prawie całkowicie zniszczona - redukując ją do kilku małych społeczności w Persji, ich ojczyzny w Mezopotamii, na Cyprze, na Wybrzeżu Malabarskim w Indiach i na wyspie Sokotra . Te pozostałe społeczności zostały później zniszczone podczas innych wydarzeń. Kościół Wschodu na Cyprze zjednoczył się z Rzymem w 1445 r., w 1552 r. doszło do schizmy między Mar Shimun i Mar Elia , która osłabiła Kościół, a chrześcijanie z Sokotry zostali zislamizowani w XVI wieku. Kościół w Indiach został podzielony i odcięty od ich hierarchii z powodu poparcia Portugalii dla Synodu w Diamper w 1599 roku. W wyniku tych wydarzeń diaspora Kościoła Wschodu zmniejszyła się. Linia Elia ostatecznie przekształciła się w Chaldejski Kościół Katolicki, a Asyryjski Kościół Wschodu został przekształcony w małą społeczność liczącą około 50 000 ludzi w górach Hakkari pod zwierzchnictwem linii Shimun. Niewielka grupa Indian ostatecznie dołączyła do Asyryjskiego Kościoła Wschodu, tworząc Chaldejski Kościół Syryjski w 1900 roku, chociaż główny korpus chrześcijan Malabar pozostał jako Kościół Syro-Malabarski . Duża grupa dołączyła do wschodnich prawosławnych obrządku zachodnio-syryjskiego w ich własnym zestawie schizm. Dodatkowo secesja dużej liczby na rzecz Kościoła rosyjskiego z powodu Rosyjskiej Misji Kościelnej w Urmii , masakra Kurdów w 1843 r. I próba utworzenia Niezależnego Katolickiego Kościoła Chaldejskiego na wzór starokatolików zaowocowały bardziej obrządkiem wschodnim Asyryjczycy rozdzielają się.

Służba eucharystyczna

Syro -Malabarski biskup katolicki trzymający chrześcijański krzyż Mar Thoma, który symbolizuje dziedzictwo i tożsamość syryjskiego kościoła św. Tomasza Chrześcijan w Indiach

Istnieją trzy Anafory ; świętych Apostołów (świętych Addaja i Mariego ), Mara Nestoriusza i Mara Teodora Tłumacza . Pierwszy jest najbardziej popularny i szeroko stosowany. Drugi był tradycyjnie używany w Święto Trzech Króli oraz święta św. Jana Chrzciciela i Doktorów Greckich , z których oba występują w czasie przypływu Trzech Króli w środę Rogacji Niniwczyków oraz w Wielki Czwartek. Trzecia jest używana (z wyjątkiem sytuacji, gdy zamawia się drugą) od Adwentu do Niedzieli Palmowej . Ta sama część proanaforyczna dotyczy wszystkich trzech.

Liturgię eucharystyczną poprzedza przygotowanie, czyli „Office of the Prothesis”, które obejmuje uroczyste ugniatanie i pieczenie chlebów. Były one tradycyjnie zakwaszone, mąkę mieszano z odrobiną oleju i świętym zakwasem ( malka ), który zgodnie z tradycją „został nam dany i przekazany przez naszych świętych ojców Mar Addai, Mar Mari i Mar Toma” oraz o którym i o świętym oleju opowiadana jest bardzo dziwna historia. Prawdziwe zakwaszenie odbywa się jednak za pomocą sfermentowanego ciasta (khmira) z przygotowania ostatniej Liturgii Eucharystycznej. Chaldejscy i syromalabarscy katolicy używają teraz przaśnego chleba.

Samą liturgię wprowadza pierwszy werset Gloria in Excelsis i Modlitwa Pańska, z „farcingami” (giyura), składającymi się z formy Sanctus. Następnie postępuj zgodnie z:

Psalm Introitowy (zmienny), zwany Marmitha , z modlitwą wstępną, różną na niedziele i większe święta oraz na „Wspomnienia” i dni powszednie. W rycie malabarskim, Pss. XIV, cl i cxvi są powiedziane w naprzemiennych wersetach przez kapłanów i diakonów.
„Antyfona Sanktuarium” (Unitha d 'qanki), zmienna, z podobnie zmienną modlitwą.
Lakhumara, antyfona rozpoczynająca się od słów „Do Ciebie, Panie”, która pojawia się w innych nabożeństwach, poprzedzona podobnie zmienną modlitwą.
Trisagion . _ Wcześniej stosuje się kadzidło. W obrządku wschodnim podczas Mszy czytanej elementy kładzie się na ołtarzu przed okadzaniem.

Istnieje cztery lub pięć Lekcji: (a) Prawo i (b) Proroctwo, ze Starego Testamentu, (c) Lekcja z Dziejów Apostolskich, (d) List, zawsze od św. Pawła, (e) Ewangelia . Niektóre dni mają wszystkie pięć lekcji, niektóre cztery, a niektóre tylko trzy. Wszyscy mają List i Ewangelię, ale generalnie, kiedy jest Lection z Prawa, nie ma żadnego z Dziejów Apostolskich i vice versa. Czasami nie ma ani z Prawa, ani z Dziejów Apostolskich. Pierwsze trzy nazywane są Qiryani (lekcje), trzeci Shlikha (apostoł). Przed Listem i Ewangelią hymny zwane Turgama (interpretacja) są lub powinny być odmawiane; że zanim List jest niezmienny, Ewangelia zmienia się z dnia na dzień. Odpowiadają greckiej prokeimena. Turgama z Listu jest poprzedzona właściwymi wersetami psalmu zwanymi Shuraya (początek), a Ewangelię innymi właściwymi wersetami psalmu zwanymi Zumara (pieśń). Ten ostatni zawiera Alleluja między wierszami.

Litania Diakona, czyli Eklene, zwana Karazutha (proklamacja), przypomina „Wielką Synaptę” Greków. Podczas niej lud śpiewa właściwą „Antyfonę [Unitha] Ewangelii”.

Ofiarowanie _

Diakoni ogłaszają wypędzenie nieochrzczonych i ustawiają „słuchaczy”, aby pilnowali drzwi. Kapłan kładzie chleb i wino na ołtarzu ze słowami (w Kościele Wschodu, ale nie w chaldejskim obrządku katolickim), które wydają się być już konsekrowane. Odkłada na bok „pamiątkę Dziewicy Maryi, Matki Chrystusa” (chaldejski; zwykły obrządek malabarski, „Matka Boża”; ale według łaciny Raulina obrządku malabarskiego „Matka samego Boga i Pana Jezusa Chrystusa” ) i patrona Kościoła (w obrządku malabarskim, „św. Tomasza”). Następnie następuje właściwa „Antyfona tajemnic” (Unitha d'razi), będąca odpowiedzią na ofiarowanie.

Credo

Jest to odmiana Credo Nicejskiego . Możliwe, że zakon lub słowa „i został wcielony przez Ducha Świętego i stał się człowiekiem, i został poczęty i narodzony z Maryi Dziewicy ”, mogą zawierać ideę nestoriańską, ale wydaje się, że katolicy chaldejscy tego nie zauważyli, ich jedyną zmianą jest dodanie Filioque . Malabar Book ma dokładne tłumaczenie łaciny. W przekładzie Neale'a dotyczącym obrządku malabarskiego Karazutha, Offertorium i wypędzenie nieochrzczonych pojawiają się przed lekcjami, a Credo następuje bezpośrednio po Ewangelii, ale w wydaniu Propaganda z 1774 Offertorium następuje po Credo, które następuje po Ewangelii.

Pierwsze Lavabo, po którym następuje Kushapa („błaganie”, to znaczy modlitwa odmawiana na klęczkach) i forma „braci Orate” wraz z odpowiedzią. Następnie zaczynają się wariacje trzech anafor.

Pocałunek Pokoju poprzedzony G'hanthą, czyli modlitwą odmawianą z pochyloną głową.

Modlitwa Pamięci (Dukhrana) Żywych i Umarłych oraz Dyptyki; ten ostatni jest już przestarzały w Kościele Wschodu.

Anafora

Jak we wszystkich liturgiach, ta zaczyna się formą Sursum corda , ale forma wschodniosyryjska jest bardziej rozbudowana niż jakakolwiek inna, zwłaszcza w Anaforze Teodora. Następnie następuje przedmowa zwykłego typu, kończąca się na Sanctus .

Post-Sanctus (by posłużyć się terminem hiszpańsko-galikańskim) jest rozwinięciem – w zamyśle i często frazeologii podobnej do tej we wszystkich liturgiach z wyjątkiem rzymskiej – idei Sanctus w recital dzieła Odkupienia, rozciągający się na trochę długości i zakończenia w Anaforach Nestoriusza i Teodora, recitalem o ustanowieniu. W Anaforze Apostołów brakuje recitalu na temat ustanowienia, chociaż został on dostarczony w anglikańskim wydaniu książki Kościoła Wschodniego. Hammond (Liturgies Eastern and Western, s. lix) i większość innych pisarzy utrzymuje, że słowa ustanowienia należą do tej liturgii i powinny być gdzieś dostarczone; Hammond (loc.cit) podaje wiele argumentów przemawiających za ich dawną obecnością. Przyczyna ich nieobecności jest niepewna. Podczas gdy niektórzy utrzymują, że ten istotny fragment zniknął w czasach ignorancji, inni twierdzą, że nigdy go tam nie było, ponieważ był niepotrzebny, ponieważ uważano, że konsekracja została dokonana przez samą późniejszą Epiklesis. Inna teoria, ewidentnie pochodzenia zachodniego i niezupełnie zgodna z ogólną teorią wschodnią konsekracji przez Epiklesis po słowach Chrystusa, głosi, że będąc formułą poświęcenia, uważano ją za zbyt świętą, aby ją spisać . Nie wydaje się być całkiem pewnym, czy kapłani Kościoła wschodniego wstawiali słowa ustanowienia w dawnych czasach, ale wydaje się, że wielu z nich nie robi tego teraz.

Modlitwa Wielkiej Ofiary z drugim wspomnieniem Żywych i Umarłych, Kushapa.

G'hantha Epiklesis , czyli Inwokacja Ducha Świętego. Sama Epiklesis nazywa się Nithi Mar (Niech przyjdzie, o Panie) od pierwszych słów. Liturgia Apostołów jest tak niejasna, jeśli chodzi o cel Inwokacji, że bez słów ustanowienia trudno byłoby sobie wyobrazić, aby ta formuła była wystarczająca dla jakiejkolwiek hipotezy, wschodniej lub zachodniej. Anafory Nestoriusza i Teodora, oprócz słów ustanawiających, mają określone inwokacje, najwyraźniej skopiowane z form antiocheńskich lub bizantyjskich. Starsze księgi chaldejskie i malabarskie, katolickie, po Epiklesis umieściły słowa ustanowienia z podwyższeniem. Ale wydanie mosulskie z 1901 roku stawia słowa instytucji na pierwszym miejscu.

Oto modlitwa o pokój, drugie Lavabo i okadzenie.

Ułamek, Konsygnacja, Koniunkcja i Mieszanka

Hostia jest łamana na pół i jedną połową w kielichu czyni się znak krzyża , a następnie drugą połową zanurzoną w kielichu. Następnie obie połówki ponownie łączą się na Patenie. Następnie w Hostii robi się szczelinę „qua parte intincta est in Sanguine” (tr. Renaudota) i wkłada się cząstkę do kielicha, po misternym ułożeniu na patenie.

Komunia

Zasłona jest odsunięta, diakon zachęca przystępujących do zbliżenia się, kapłani łamią Hostię do rozdania. Następnie następuje Modlitwa Pańska ze wstępem i embolizmem oraz Sancta Sanctis, po czym śpiewa się „Antyfonę na Bema” (Komunię). Komunia jest pod obiema postaciami osobno, kapłan podaje Hostię, a diakon kielich . Potem następuje zmienna antyfona dziękczynna, postkomunia i rozesłanie. Następnie Mkaprana, niepoświęcona porcja świętego bochenka, jest rozdawana przystępującym, ale nie, jak w przypadku greckiego antidoronu i jak wskazuje nazwa tego ostatniego, osobom nie przystępującym do Komunii. Chaldejscy katolicy komunikują się z Hostią maczaną w kielichu. Zachowują to, co zostało ze Świętych Darów, podczas gdy kapłani Kościoła Wschodu konsumują wszystko przed opuszczeniem kościoła.

Słusznie i według własnych kanonów Kościół Wschodu powinien odprawiać Mszę św. w każdą niedzielę i piątek, w każde święto oraz codziennie w pierwszym, środkowym i ostatnim tygodniu Wielkiego Postu oraz w oktawie Wielkanocy. W praktyce odmawia się ją w najlepszym przypadku tylko w niedziele i większe święta, aw wielu kościołach rzadziej, zamiast tego używa się czegoś w rodzaju „suchej Mszy”. Chaldejscy księża katoliccy codziennie odprawiają Mszę świętą, a tam, gdzie jest wielu księży, w tym samym Kościele będzie wiele Mszy w ciągu jednego dnia, co jest sprzeczne z kanonami Kościoła Wschodu. Anglikańskie wydania liturgii pomijają imiona heretyków i nazywają Anafory Nestoriusza i Teodora „Drugim Uświęceniem” i „Trzecim Uświęceniem”. Poza tym nie ma żadnych zmian, z wyjątkiem dodania słów ustanawiających do pierwszych anafor. Niedawne wydanie katolickie wprowadziło te same zmiany i zastąpiło „Matkę Bożą” zamiast „Matki Chrystusa”. W każdym wydaniu dodane słowa ustanowienia zachowują formę obrzędu wydania. Modlitwy mszalne, podobnie jak modlitwy prawosławnego Kościoła wschodniego, są na ogół długie i rozproszone. Często kończą się rodzajem doksologii zwanej Qanuna, którą wypowiada się na głos, a resztę recytuje się cicho. Qanuna w formie i zastosowaniu przypomina grecką ekfonezę.

Szaty używane przez kapłana podczas Mszy to Sudhra , przepasana alba z trzema krzyżami w kolorze czerwonym lub czarnym na ramieniu, Urara ( orarion) lub stuła noszona przez kapłanów, ale nie przez biskupów (jak na Zachodzie) i Ma'apra , rodzaj lnianej kapy . Diakon nosi sudhrę z urarą na lewym ramieniu.

Boskie Biuro

Modlitwa Męczenników - Wtorkowa Jutrznia

Hymn obrządku chaldejskiego przypisywany Maruthasowi z Martyropolis .

Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dotyczącą multimediów .

Jądrem tego jest, jak zwykle, recytacja Psałterza . Istnieją tylko trzy regularne godziny służby (wieczór, północ i poranek) z rzadko używaną kompletą. W praktyce powszechnie stosuje się tylko poranek i wieczór, ale są one bardzo chętnie odwiedzane codziennie zarówno przez świeckich, jak i duchownych. Kiedy Kościół Wschodu miał klasztory (co już nie ma miejsca), zwyczajem było w nich siedmiogodzinna modlitwa, a przy każdym z nich odmawiano trzy hulali z Psałterza. Oznaczałoby to codzienną recytację całego Psałterza. Obecny układ przewiduje siedem hulali podczas każdego powszedniego wieczornego nabożeństwa, dziesięć w niedziele, trzy na „Wspomnienia” i cały Psałterz w święta Pańskie.

Na nabożeństwie wieczornym wybiera się od czterech do siedmiu psalmów, zmieniających się w zależności od dnia tygodnia, a także Shuraya, czyli krótki psalm, zawierający zazwyczaj część Ps. cxviii, zmieniając się w zależności od dnia na dwa tygodnie.

W nabożeństwie rano niezmienne psalmy to cix, xc, ciii (1–6), cxii, xcii, cxlviii, cl, cxvi. W dni powszednie i „Wspomnienia” Ps. cxlvi mówi się po Ps. cxlviii, a na ferias Ps. 1, 1-18, znajduje się na końcu psalmów. Na pozostałe nabożeństwa składają się modlitwy, antyfony, litanie i wersety (giyura) wstawiane, podobnie jak grecka stichera, ale szerzej, między wersety psalmów. W niedziele zamiast Ps odmawia się Gloria in Excelsis i Benedicte. cxlvi.

Zarówno poranne, jak i wieczorne nabożeństwa kończą się kilkoma modlitwami, błogosławieństwem (Khutama, „Pieczętowanie”), pocałunkiem pokoju i Credo. Zmienne, oprócz psalmów, to te dotyczące święta lub dnia, których jest bardzo mało, oraz te dotyczące dnia dwóch tygodni. Te dwa tygodnie składają się z tygodni zwanych „Przed” (Qdham) i „Po” (Wathar), w zależności od tego, który z dwóch chórów rozpoczyna nabożeństwo. Stąd księga Boskiego Oficjum nosi tytuł Qdham u wathar, czyli w całości Kthawa daqdham wadhwathar, „Księga przed i po”.

Kalendarze liturgiczne

Amen we wschodniosyryjskim języku aramejskim

Rok podzielony jest na okresy trwające około siedmiu tygodni, zwane Shawu'i; są to Adwent (zwany Subara, „Zwiastowanie”), Objawienie Pańskie, Wielki Post, Wielkanoc, Apostołowie, Lato, „Eliasz i Krzyż”, „Mojżesz” oraz „Poświęcenie” (Qudash idta). „Mojżesz” i „Poświęcenie” mają tylko cztery tygodnie. Niedziele są generalnie nazywane na cześć Shawu'a, w którym występują, „Czwarta Niedziela Objawienia Pańskiego”, „Druga Niedziela Zwiastowania” itp., Chociaż czasami nazwa zmienia się w środku Shawu'a. Większość „wspomnień” ( dukhrani ), czyli dni świętych, które mają specjalne lekcje, przypada w piątki między Bożym Narodzeniem a Wielkim Postem, a zatem są to święta ruchome, takie jak Boże Narodzenie, Objawienie Pańskie, Wniebowzięcie i około trzydzieści mniejszych dni bez właściwe lekcje są w ustalone dni. Oprócz Wielkiego Postu istnieją cztery krótsze okresy postu; to są:

Post Mar Zaya, trzy dni po drugiej niedzieli Narodzenia;
Post Dziewic, po pierwszej niedzieli Objawienia Pańskiego;
rogacja mieszkańców Niniwy, siedemdziesiąt dni przed Wielkanocą;
Post Mart Mariam (Matki Bożej), od pierwszego do czternastego sierpnia.

Post mieszkańców Niniwy upamiętnia skruchę Niniwy po głoszeniu Jonasza i jest starannie przestrzegany. Te z Mar Zaya i Dziewic są prawie przestarzałe. W porównaniu z kalendarzami łacińskim i greckim kalendarz Chaldejczyków, czy to katolicki, czy asyryjski, jest bardzo skromny. Obrządek malabarski w dużej mierze przyjął kalendarz rzymski, a do kalendarza chaldejskiego katolików dodano kilka dni rzymskich. Chaldejska Wielkanoc zbiega się z Wielkanocą Kościoła rzymskokatolickiego.

Inne sakramenty i nabożeństwa okolicznościowe

Tajemnica koronacji na weselu w chaldejsko-syryjskim kościele

Syro-Malabarski Arcybiskup Większy Mar George Alencherry koronuje dziecko po chrzcie

Rytuał odnowienia Świętego Zakwasu (Malka) w kościele Syro Malabar

Inne sakramenty używane w Kościele Wschodu to chrzest , z którym zawsze wiąże się namaszczenie , które podobnie jak w innych obrządkach wschodnich odpowiada bierzmowaniu, kapłaństwu i małżeństwu , ale nie pokucie ani namaszczaniu chorych. Chaldejscy katolicy mają teraz formę podobną do bizantyjskiej i zachodnio-syryjskiej. Najbliższym podejściem do pokuty wśród nestorian jest forma, traktowana jako sakrament, służąca pojednaniu apostatów i osób ekskomunikowanych, z której modlitwy są czasami używane w przypadkach innych penitentów. Argumenty Assemaniego (tamże, cclxxxvi-viii) za wiarą w pokutę jako sakrament wśród starożytnych nestorian lub za praktyką spowiedzi dousznej wśród nestorian malabarskich nie są rozstrzygające. Chaldejczycy mają podobną formę do tej z obrządku rzymskiego. Asyryjski Kościół Wschodu pomija Małżeństwo na liście i uzupełnia liczbę tajemnic do siedmiu, włączając Święty Zakwas i Znak Krzyża , ale teraz są one raczej niejasne, jeśli chodzi o definicję lub numerację.

Jedynym innym godnym uwagi obrzędem jest konsekracja kościołów. Olej, ale nie krzyżmo, odgrywa znaczną rolę w tych obrzędach, jest używany podczas chrztu, być może podczas bierzmowania, w pojednaniu apostatów itp., w konsekracji kościołów i wypieku chleba na Eucharystię. Nie jest używany podczas święceń ani dla chorych. Istnieją dwa rodzaje oleju; jedna to zwykła oliwa z oliwek, pobłogosławiona lub nie pobłogosławiona na tę okazję, druga to oliwa ze Świętego Rogu. Uważa się, że ten ostatni, który, choć w rzeczywistości jest tylko zwykłym olejem, przedstawia krzyżmo (lub myron) innych obrzędów, został przekazany od Apostołów wraz ze Świętym Zakwasem. Legenda głosi, że Chrzciciel uchwycił wodę, która wypłynęła z ciała Chrystusa podczas Jego chrztu i zachował ją. Dał go św. Janowi Ewangeliście, który dodał do niego trochę wody, która spadła z przebitej strony. Podczas Ostatniej Wieczerzy Jezus dał św. Janowi dwa chleby, prosząc, aby jeden zachował dla świętego zakwasu. Z tym św. Jan zmieszał trochę Krwi z boku Chrystusa. Po Pięćdziesiątnicy Apostołowie zmieszali olej ze świętą wodą i każdy wziął z niego róg, a bochenek zmielili na kawałki i zmieszali z mąką i solą, aby stał się świętym zaczynem. Święty Róg jest stale odnawiany przez dodanie oleju pobłogosławionego przez biskupa w Wielki Czwartek.

Nabożeństwo chrzcielne wzorowane jest na Eucharystii. Msza katechumenów jest prawie identyczna, z oczywiście odpowiednimi kolektami, psalmami, litaniami i lekcjami. Po wstępie Gloria, Modlitwie Pańskiej, Marmicie (w tym przypadku Psalm 88) i Kolekcie, następuje nałożenie rąk i znak olejem, po czym następuje Antyfona sanktuarium i Ps. xliv, cix, cxxxi, z giyuri, litaniami i kolektami, następnie lakhumara, trisagion i lekcje (list i ewangelia) oraz karazutha, po czym kapłan odmawia modlitwę nałożenia rąk, a nieochrzczeni są odprawiani . Następuje antyfona będąca odpowiedzią na antyfonę „o tajemnicach”, po czym odmawia się Credo. Wysunięcie Świętego Rogu i poświęcenie oliwy zastępują Ofiarowanie. Anaforze odpowiada Sursum corda, Prefacja i Sanctus, Nithi Mar, czyli Epiklesis, na oliwie, mieszanka nowego oleju ze Świętym Rogiem i Modlitwa Pańska. Następnie chrzcielnica zostaje pobłogosławiona i podpisana świętym olejem, aw miejsce Komunii następuje sam chrzest. Dzieci są podpisywane olejem na piersiach, a następnie namaszczane na całej powierzchni i trzykrotnie maczane w chrzcielnicy. Formuła brzmi: „N., daj się ochrzcić w imię Ojca, w imię Syna, w imię Ducha Świętego. Amen”. Potem następuje dziękczynienie po chrzcie. Potwierdzenie następuje natychmiast. Istnieją dwie modlitwy bierzmowania i znak między oczami z formułą: „N., ochrzczony i udoskonalony w imię itd.” Nie jest do końca jasne, czy z tym podpisem należy stosować olej, czy nie. Następnie olej, który pozostaje, wlewa się do Świętego Rogu, trzymanego nad chrzcielnicą, a woda w chrzcielnicy zostaje uwolniona z jej poprzedniej konsekracji za pomocą dość osobliwych ceremonii. Chaldejscy katolicy dodali wyrzeczenia, wyznanie wiary i odpowiedzi sponsorów z Rytuału Rzymskiego oraz namaszczenie krzyżmem.

Nabożeństwo małżeńskie ( Burakha , „błogosławieństwo”) jest bardzo podobne do nabożeństwa obrządku bizantyjskiego i do pewnego stopnia obrządku żydowskiego . Tajemnica koronacji , choć nie jest postrzegana jako sakrament w większości chrześcijaństwa wschodnio-syryjskiego, zawiera kilka rytuałów, m.in. w tym koronacja pary i, w Asyryjskim Kościele Wschodu, spożywanie hanānā - mieszanki sporządzonej z kurzu z grobu męczennika - przez narzeczoną.

Zakony Kościoła Wschodu to lektor ( Qaruya ), subdiakon ( Hiupathiaqna ), diakon ( Mshamshana ), prezbiter ( Qashisha ), archidiakon ( Arkidhyaquna ) i biskup ( Apisqupa ). Stopień archidiakona, chociaż ma własną posługę święceń, jest liczony tylko jako stopień prezbiteratu i przez niektórych uważany za taki sam jak stopień chorepiscopus (Kurapisqupa), który nigdy nie obejmował święceń biskupich w Kościele wschód. Kiedy kapłan pełni funkcje kapłańskie, jest nazywany Kahna (tj. lereus; sacerdos), a biskup jest podobnie Rab kahni (Przełożonym Kapłanów, archiereus , pontifex ). Quashisha i Apisqupa oznaczają tylko stopień. Kahnutha, kapłaństwo, oznacza trzy stopnie diakona, kapłana i biskupa. Formuła święceń brzmi: „N. został wyświęcony, konsekrowany i udoskonalony do pracy diakonatu [lub prezbiteratu] do urzędu lewitów i stefanitów [lub do urzędu kapłaństwa Aarona], w Imieniu, itd. W przypadku biskupa jest to: „do wielkiego dzieła episkopatu miasta…”. Podobna formuła jest stosowana w odniesieniu do archidiakonów i metropolitów.

Konsekracja kościołów (Siamidha lub Qudash Madhbkha) składa się głównie z namaszczenia. Ołtarz jest cały namaszczony, a na czterech wewnętrznych ścianach prezbiterium znajdują się cztery krzyże konsekracyjne , które oraz nadproże drzwi i różne inne miejsca są namaszczone. Nie jest to oliwa ze Świętego Rogu, ale świeża oliwa konsekrowana przez biskupa.

Rękopisy i wydania

Niewiele rękopisów, z wyjątkiem niektórych lekcjonarzy w British Museum, zostało napisanych przed XV wiekiem, a większość, czy to chaldejska, czy nestoriańska, pochodzi z XVII i XVIII wieku. Używane książki to:

Ṭakhsā , książka kapłana, zawierająca nabożeństwo eucharystyczne ( Qūrbānā lub Qūdāšā ) w trzech formach, z udzielaniem innych sakramentów oraz różnymi okazjonalnymi modlitwami i błogosławieństwami. Jest to prawie Euchologion Greków (patrz Rytuał Konstantynopola ).
Kṯāḇdā da-qḏam waḏ-wāṯar, „Księga przed i po”, zawiera Ordynariusz Boskiego Oficjum, z wyjątkiem Psałterza , ułożonego na dwa tygodnie.
Mazmorē d-Dāwīḏ (Dawid), Psałterz, podzielony na Hūlālē, które mniej więcej odpowiadają kathismata Greków . Obejmuje kolekcje Hūlālē.
Qiryānā, Šlīḥā w-Īwangālīyo, lekcje, listy i ewangelie, czasem razem, czasem w osobnych księgach.
Tūrgāmā, hymny wyjaśniające śpiewane przed Listem i Ewangelią.
Ḥūḏrā, zawierający zmienne dotyczące niedziel, Wielkiego Postu i Rogacji Niniwczyków oraz innych świąt.
Kaškūl, wybór z Ḥūḏrā na dni powszednie.
Gazzā, zawierająca zmienne dotyczące świąt z wyjątkiem niedziel.
Abukhalima, kolektyw, tzw. od jego kompilatora, Eliasza III , Abu Khalima ibn al-Khadithy, metropolity Nisibis i patriarchy (1175–1199).
Bā'ūtha d-Nīnwāyē, rytmiczne modlitwy przypisywane św. Efraemowi , używane podczas postu mieszkańców Niniwy.
Takhsa d'amadha, urząd chrztu.
Buracha, nabożeństwo małżeńskie.
Katnita, nabożeństwo pogrzebowe dla księży.
Anidha, nabożeństwo pogrzebowe dla świeckich.
Takhsa d'siamidha, usługi święceń.
Takhsa d'husaya, „Urząd Przebaczenia”, czyli pojednanie penitentów.

Te ostatnie sześć to fragmenty Takhsy.

Z powyższego następujące zostały wydrukowane w języku syryjskim: Dla Kościoła Wschodu:

Takhsa, w dwóch częściach, autorstwa Asyryjskiej Misji Arcybiskupa Canterbury (Urmi, 1890–1892) . heretyckie imiona” (Brightman);
Dhaqdham wadhwathar, przez to samo (Urmi, 1894); Dawidha tym samym (Urmi, 1891).
Khudra, w trzech tomach, Mar Narsai Press (Trichur, 1960; przedruk 1993).

Dla chaldejskich katolików:

Missale Chaldaicum , zawierający Liturgię Apostołów w języku syryjskim oraz Listy i Ewangelie w języku syryjskim z tłumaczeniem na arabski, w Garshuni (Propaganda Press fol. , Rzym, 1767). Nowe i poprawione wydanie, zawierające trzy liturgie oraz lekcje, listy i ewangelie, zostało opublikowane przez dominikanów w Mosulu w 1901 roku . 1866). * „Breviarium Chaldaicum in usum Nationis Chaldaicae a Josepho Guriel secundo editum” ( 16 mo , Propaganda Press, Rzym, 1865).
„Breviarium Chaldaicum” itp., [8vo, Paryż (druk w Lipsku, 1886).

Dla katolików syromalabarskich:

„Ordo Chaldaicus Missae Beatorum Apostolorum, iuxta ritum Ecclesiae Malabaricae” (fol., Propaganda Press, Rzym, 1774).
„Ordo Chaldaicus Rituum et Lectionum” itp. (Fol., Rzym, 1775).
„Ordo Chaldaicus ministerii Sacramentorum Sanctorum” itp. (Fol., Rzym, 1775).

Te trzy, które razem tworzą takhsę i lekcjonarz, są powszechnie spotykane razem. Propaganda przedrukowała trzecią część w 1845 roku.

„Ordo Baptismi adultorum juxta ritum Ecclesiae Malabaricae Chaldaeorum” (octavo, Propaganda Press, Rzym, 1859), syryjskie tłumaczenie Zakonu Rzymskiego.

Ryt malabarski został zrewidowany w kierunku rzymskim przez Aleixo de Menezesa , arcybiskupa Goa , a rewizja została zatwierdzona przez kontrowersyjny synod w Diamper w 1599 r. Tak skutecznie pierwotny ryt malabarski został zniesiony przez synod na rzecz tej rewizji, i przez schizmatyków (kiedy w 1649 roku, odcięci od własnego patriarchy przez Hiszpanów i Portugalczyków, podporządkowali się syryjsko-prawosławnemu patriarsze Antiochii ) na korzyść liturgii zachodnio-syryjskiej, nie wiadomo, czy istnieje jakakolwiek kopia, ale ze zmienionej formy jasno wynika, że nie mógł się on istotnie różnić od istniejącego obrządku wschodnio-syryjskiego.

Zobacz też

Źródła

Brock, Sebastian P. (1992). Studia nad chrześcijaństwem syryjskim: historia, literatura i teologia . Aldershot: Variorum. ISBN 9780860783053 .
Brock, Sebastian P. (1996). Studia syryjskie: niejawna bibliografia, 1960-1990 . Kaslik: Parole de l'Orient.
Brock, Sebastian P. (1997). Krótki zarys literatury syryjskiej . Kottayam: Ekumeniczny Instytut Badawczy św. Efrema.
Brock, Sebastian P. (2006). Ogień z nieba: studia z teologii i liturgii syryjskiej . Aldershot: Ashgate. ISBN 9780754659082 .
Chabot, Jean-Baptiste (1902). Synodicon orientale ou recueil de synodes nestoriens (PDF) . Paryż: Imprimerie Nationale.
Fahlbusch, Erwin ; Bromiley, Geoffrey William; Lochman, Jan Milic; Mbiti, Jan; Pelikan, Jarosław (2008). Encyklodedia chrześcijaństwa . Tom. 5. Wm. B. Eerdmansa. ISBN 978-0-8028-2417-2 .
Medlycott, Adolf E. (1905). Indie i apostoł Tomasz: dochodzenie z krytyczną analizą Acta Thomae . Londyn: David Nutt.
Meyendorff, John (1989). Imperialna jedność i chrześcijańskie podziały: Kościół 450-680 ne Kościół w historii. Tom. 2. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 9780881410563 .
Puthiakunnel, Thomas (1973). „Żydowskie kolonie w Indiach utorowały drogę św. Tomaszowi”. W Menachery, George (red.). The St. Thomas Christian Encyclopaedia of India . Tom. 2. Trichur. OCLC 1237836 .
Seleznyov, Nikolai N. (2010). „Nestoriusz z Konstantynopola: potępienie, stłumienie, cześć: ze szczególnym uwzględnieniem roli jego imienia we wschodnio-syryjskim chrześcijaństwie” . Journal of Eastern Christian Studies . 62 (3–4): 165–190.
Slapak, Orpa, wyd. (1995). Żydzi w Indiach: historia trzech społeczności . Muzeon Yisrael. ISBN 978-965-278-179-6 - za pośrednictwem University Press of New England.

Linki zewnętrzne

Media związane z obrządkiem wschodnio-syryjskim w Wikimedia Commons

Centrum Studiów nad Chrześcijaństwem: Obszerna Bibliografia Chrześcijaństwa Syryjskiego zarchiwizowana 24.10.2021 w Wayback Machine

Ten artykuł zawiera tekst z publikacji znajdującej się obecnie w domenie publicznej : Herbermann, Charles, wyd. (1913). „ Obrządek wschodniosyryjski ”. Encyklopedia katolicka . Nowy Jork: Robert Appleton Company.