Liturgia Godzin

Ten artykuł dotyczy publicznej modlitwy obrządku rzymskiego Kościoła katolickiego. Aby zapoznać się z innymi obrzędami liturgicznymi Kościoła katolickiego i innych wspólnot, zob. Godziny kanoniczne .

Mnisi cystersi modlący się Liturgią godzin w opactwie Heiligenkreuz

Liturgia Godzin ( łac . Liturgia Horarum ) lub Boskie Oficjum ( łac . Officium Divinum ) lub Opus Dei („ Dzieło Boże ”) to zestaw katolickich modlitw obejmujących godziny kanoniczne , często określane również jako brewiarz , z Kościół łaciński . Liturgia Godzin stanowi oficjalny zestaw modlitw „wyznaczających godziny każdego dnia i uświęcających dzień modlitwą”. Termin „liturgia godzin” był wstecznie stosowany do praktyk odmawiania godzin kanonicznych zarówno na chrześcijańskim Wschodzie , jak i na Zachodzie – zwłaszcza w ramach łacińskich obrzędów liturgicznych – przed Soborem Watykańskim II i jest oficjalnym określeniem kanonicznej godziny ogłoszone do użytku przez Kościół łaciński w 1971 r. Przed 1971 r. oficjalną formą Kościoła łacińskiego było Breviarium Romanum , po raz pierwszy opublikowana w 1568 r., z głównymi wydaniami do 1962 r.

Liturgia Godzin, podobnie jak wiele innych form godzin kanonicznych, składa się przede wszystkim z psalmów , uzupełnionych hymnami , czytaniami i innymi modlitwami oraz antyfonami odmawianymi w określonych porach modlitewnych . Wraz z Mszą św . stanowi publiczną modlitwę Kościoła. Chrześcijanie zarówno zachodniej , jak i wschodniej (w tym katolicy łacińscy , katolicy wschodni , prawosławni , prawosławni wschodni , asyryjscy , luterański , anglikański i niektóre inne kościoły protestanckie) celebrują godziny kanoniczne w różnych formach i pod różnymi nazwami. Śpiew lub recytacja Boskiego Oficjum stanowi zatem podstawę modlitwy w życiu konsekrowanym , przy czym niektóre zakony monastyczne lub żebracze tworzą własne permutacje Liturgii Godzin i starszego Brewiarza Rzymskiego.

Modlitwa Oficjalna jest obowiązkiem kapłanów i diakonów zamierzających zostać kapłanami, podczas gdy diakoni zamierzający pozostać diakonami są zobowiązani do odmówienia tylko części. Konstytucje instytutów zakonnych na ogół zobowiązują ich członków do celebrowania przynajmniej części, aw niektórych przypadkach wspólnego („w chórze”). Dziewice konsekrowane mają obowiązek celebrowania Liturgii Godzin z obrzędem konsekracji. W Kościele łacińskim wierni świeccy „zachęca się ich do odmawiania Oficjum Bożego, czy to z kapłanami, czy między sobą, czy nawet indywidualnie”, chociaż nie mają takiego obowiązku. Świeccy mogą zobowiązać się do odmawiania Liturgii Godzin lub jej części przez ślub osobisty.

Obecna oficjalna forma całej Liturgii Godzin obrządku rzymskiego jest zawarta w czterotomowej publikacji w języku łacińskim Liturgia Horarum , której pierwsze wydanie ukazało się w 1971 r. Wkrótce powstały tłumaczenia na język angielski i inne języki narodowe urzędników dla swoich terytoriów przez kompetentne konferencje episkopatów . Dla katolików głównie z krajów Wspólnoty Narodów w 1974 roku opublikowano trzytomowe Boskie Oficjum , w którym do czytania z Pisma Świętego wykorzystuje się szereg różnych angielskich Biblii. Czterotomowa Liturgia godzin , z czytaniami Pisma Świętego z New American Bible , ukazał się w 1975 roku za zgodą Konferencji Biskupów Katolickich Stanów Zjednoczonych . Angielskie tłumaczenie Ceremonialu Biskupów z 1989 r. Zawiera w Części III instrukcje dotyczące Liturgii Godzin, której przewodniczy biskup, na przykład nieszpory podczas głównych uroczystości.

Pochodzenie

Ogólne wprowadzenie do Liturgii Godzin w obrządku rzymskim stwierdza: „Publiczna i wspólnotowa modlitwa ludu Bożego jest słusznie uważana za jeden z pierwszych obowiązków Kościoła. Od samego początku ochrzczeni „pozostali wierni nauce apostołów, do braterstwa, do łamania chleba i do modlitw" (Dz 2,42). Dzieje Apostolskie wielokrotnie świadczą o tym, że wspólnota chrześcijańska modliła się wspólnie. Świadectwo pierwotnego Kościoła pokazuje, że poszczególni wierni również się na modlitwę w określonych godzinach. W różnych rejonach szybko upowszechniła się praktyka poświęcania specjalnych chwil na wspólną modlitwę”.

pierwsi chrześcijanie kontynuowali żydowską praktykę odmawiania modlitw o określonych porach dnia i nocy. W Psalmach znajdują się wyrażenia takie jak: „rano zanoszę do Ciebie moją modlitwę”; „O północy wstanę i podziękuję”; „Wieczorem, rano i w południe będę płakać i lamentować”; „Siedem razy dziennie wysławiam Cię”. Apostołowie przestrzegali żydowskiego zwyczaju modlenia się o trzeciej, szóstej i dziewiątej godzinie oraz o północy (Dzieje Apostolskie 10:3, 9; 16:25; itd.) . W związku z tym od czasów wczesnego Kościoła praktykowano siedem stałych pór modlitwy zostali nauczeni; w Tradycji apostolskiej Hipolit nakazał chrześcijanom modlić się siedem razy dziennie „wstając, zapalając lampę wieczorną, przed snem, o północy” oraz „trzecią, szóstą i dziewiątą godzinę dnia, które są godzinami związanymi z męką Chrystusa ”.

Modlitwa chrześcijańska tamtych czasów składała się prawie z tych samych elementów, co modlitwa żydowska: recytowanie lub śpiewanie psalmów i czytanie Starego Testamentu, do którego wkrótce dodano czytania Ewangelii, Dziejów Apostolskich, listów i kantyków . Inne elementy zostały dodane później w ciągu wieków.

Rozwój historyczny

Główny artykuł: Godziny kanoniczne

Judaizm i wczesny kościół

Godziny kanoniczne wywodziły się z modlitwy żydowskiej . Ta „ofiara uwielbienia” zaczęła zastępować ofiary ze zwierząt.

W miastach rzymskich dzwon na forum wybijał początek dnia roboczego około szóstej rano (Prime, „pierwsza godzina”), odnotowywał przebieg dnia, uderzając ponownie około dziewiątej rano w rankiem (Terce, „trzecia godzina”), wyznaczony na przerwę obiadową w południe (Sext, „szósta godzina”), wezwał ludzi z powrotem do pracy około trzeciej po południu (None, „dziewiąta godzina godzina”) i dzwonił pod koniec dnia roboczego około szóstej wieczorem (czas na wieczorną modlitwę). [ potrzebne źródło ]

Uzdrowienie kaleki przy bramie świątyni nastąpiło, gdy Piotr i Jan szli do świątyni, aby się modlić ( Dzieje Apostolskie 3:1 ) o „dziewiątej godzinie” modlitwy (około trzeciej po południu). Decyzja o włączeniu pogan do społeczności wierzących zrodziła się z wizji, którą Piotr miał podczas modlitwy w południe ( Dz 10: 9–49 ) „szóstej godziny”.

Wczesny kościół był znany z odmawiania Psalmów ( Dzieje Apostolskie 4:23–30 ), które pozostały częścią godzin kanonicznych. Do 60 rne Didache zalecił uczniom odmawianie Modlitwy Pańskiej trzy razy dziennie; ta praktyka znalazła się również w godzinach kanonicznych. Pliniusz Młodszy (63 – ok. 113), wspomina nie tylko o ustalonych porach modlitwy wiernych, ale także o określonych nabożeństwach – innych niż Eucharystia – przypisanych tym czasom: „spotykali się w oznaczonym dniu przed świtem i przemawiali w formie modlitwa do Chrystusa, jak do bóstwa, […] po czym mieli w zwyczaju rozdzielać się, a następnie ponownie gromadzić, aby wspólnie spożywać nieszkodliwy posiłek”.

W drugim i trzecim wieku Ojcowie Kościoła , tacy jak Klemens Aleksandryjski , Orygenes i Tertulian , pisali o praktyce modlitwy porannej i wieczornej oraz o modlitwie terce, sekst i none. Codzienna poranna i wieczorna modlitwa poprzedzała codzienną Mszę św., gdyż początkowo Msza św. ograniczała się do niedziel, a następnie stopniowo rozszerzyła się na niektóre dni świąteczne. Codzienna modlitwa podtrzymywała temat wdzięczności z niedzielnej „Eucharystii” (co oznacza wdzięczność). Modlitwy można było odmawiać indywidualnie lub w grupach. W trzecim wieku Ojcowie Pustyni zaczęli wypełniać polecenie Pawła, by „modlić się bez przestanku” (por. 1 Tesaloniczan 5:17 ), każąc jednej grupie mnichów odmawiać jedną modlitwę o ustalonej godzinie, podczas gdy innej grupie odmawiać następną modlitwę. [ potrzebne źródło ]

Średniowiecze

Wraz z rozwojem formatu nieprzerwanej modlitwy o ustalonej godzinie w chrześcijańskich wspólnotach monastycznych na Wschodzie i Zachodzie, wkrótce rozrosły się dłuższe modlitwy, ale cykl modlitwy stał się normą w codziennym życiu w klasztorach . W IV wieku cechy godzin kanonicznych przybrały mniej więcej swój obecny kształt. Dla świeckich (niemonastycznych) duchownych i świeckich modlitwy o ustalonej godzinie były z konieczności znacznie krótsze. W wielu kościołach i bazylikach obsadzonych przez mnichów forma modlitw o ustalonej godzinie była hybrydą praktyki świeckiej i monastycznej.

Na Wschodzie rozwój nabożeństw przesunął się z okolic Jerozolimy do Konstantynopola . W szczególności Teodor Studyta (ok. 758 – ok. 826) połączył szereg wpływów bizantyjskiego rytuału dworskiego z praktykami monastycznymi powszechnymi w Azji Mniejszej i dodał do tego szereg hymnów skomponowanych przez siebie i jego brata Józefa (zob. Typicon dla dalszych szczegółów).

Na Zachodzie Reguła św. Benedykta wzorowała się na zwyczajach rzymskich bazylik . To on wyjaśnił w modlitwie chrześcijańskiej koncepcję nierozłączności życia duchowego z życiem fizycznym. Benedyktyni zaczęli nazywać modlitwy Opus Dei , czyli „Dziełem Bożym”.

W miarę jak Boskie Oficjum stawało się coraz ważniejsze w życiu kościoła, rytuały stawały się coraz bardziej rozbudowane. Wkrótce modlitwa w Oficjum zaczęła wymagać różnych książek, takich jak psałterz do psalmów, lekcjonarz do znalezienia przydzielonego czytania Pisma Świętego na dany dzień, Biblia do proklamacji czytania, hymn do śpiewania itp. W miarę jak parafie rosły w W średniowieczu z dala od katedr i bazylik potrzebny był bardziej zwięzły sposób ułożenia godzin. Tak więc rozwinął się rodzaj listy zwanej Brewiarzem , w którym podano format oficjum dziennego i teksty do wykorzystania.

Rozprzestrzenianie się brewiarzy ostatecznie dotarło do Rzymu, gdzie papież Innocenty III rozszerzył jego użycie na Kurię Rzymską. Franciszkanie poszukiwali jednotomowego brewiarza dla swoich braci do użytku podczas podróży, więc zakon przyjął Breviarium Curiae , ale zastępując rzymski Psałterz gallikański . Franciszkanie stopniowo rozpowszechniali ten brewiarz w całej Europie. Papież Mikołaj III przyjął wówczas powszechnie używany brewiarz franciszkański jako brewiarz używany w Rzymie. W XIV wieku brewiarz zawierał cały tekst godzin kanonicznych.

Ryt rzymski od Soboru Trydenckiego

Rewizja papieża Piusa V

Sobór Trydencki na ostatniej sesji 4 grudnia 1563 r. powierzył reformę brewiarza ówczesnemu papieżowi Piusowi IV . W dniu 9 lipca 1568 roku papież Pius V , następca Piusa IV, który zamknął Sobór Trydencki, promulgował wydanie, znane jako Brewiarz Rzymski, wraz ze swoją Konstytucją Apostolską Quod a nobis , nakładając ją w ten sam sposób, w jaki przez dwa lata później narzucił swój Mszał Rzymski i użył języka bardzo podobnego do tego z bulli Quo primum którym promulgował Mszał, dotyczące na przykład wieczystej mocy jego postanowień, obowiązku używania ogłoszonego tekstu we wszystkich miejscach oraz całkowitego zakazu dodawania lub opuszczania czegokolwiek, oświadczając w istocie: „Nikt komu wolno zmienić ten list lub nierozważnie odważyć się pójść wbrew temu zawiadomieniu Naszego zezwolenia, statutu, zarządzenia, nakazu, nakazu, zezwolenia, deklaracji indultu, dekretu i zakazu. Gdyby jednak ktoś ośmielił się popełnić taki czyn, powinien wiedzcie, że ściągnie na siebie gniew Boga Wszechmogącego i błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła”.

Tą samą bullą Pius V nakazał ogólne zniesienie wszystkich brewiarzy innych niż jego zreformowany brewiarz, z tym samym wyjątkiem, który miał uczynić w swojej bulli Quo primum : zezwolił na kontynuację tych legalnie używanych przez co najmniej 200 lat. Przykładami takich brewiarzy są benedyktynów ( Breviarium Monasticum ), karmelitów , kartuzów , dominikanów , premonstratensów i ambrozjanów.

Bazylika św. Marka w Wenecji, wraz z czterema kościołami podlegającymi jej jurysdykcji, zachowała do XIX wieku własne, unikalne liturgie, psalmy i łacińskie tłumaczenia. Wiele innych kościołów, których lokalne obrządki były starsze niż brewiarz Piusa V o 200 lat lub więcej, na przykład kościół w Mantui, również nadal używało własnych brewiarzy, kalendarzy liturgicznych i psalmów.

Dalsza rewizja między XVI a XX wiekiem

Późniejsi papieże zmienili brewiarz rzymski papieża Piusa V. Papież Klemens VIII wprowadził obowiązkowe zmiany 10 maja 1602 r., 34 lata po rewizji dokonanej przez Piusa V. Papież Urban VIII dokonał dalszych zmian, w tym „głębokiej zmiany charakteru niektórych hymnów. Chociaż niektóre z nich niewątpliwie zyskały na stylu literackim, to jednak, ku ubolewaniu wielu, straciły też coś ze swojego dawnego uroku prostoty i zapał”.

Papież Pius X dokonał radykalnej rewizji Brewiarza Rzymskiego, która miała wejść w życie najpóźniej 1 stycznia 1913 r. Patrz Reforma Brewiarza Rzymskiego dokonana przez papieża Piusa X.

Papież Pius XII zezwolił na użycie nowego tłumaczenia Psalmów z języka hebrajskiego i powołał specjalną komisję do zbadania ogólnej rewizji, w sprawie której konsultowano się ze wszystkimi biskupami katolickimi w 1955 r. Jego następca, papież Jan XXIII, wprowadził te rewizje w 1960 r . .

Rewizja po Soborze Watykańskim II

Typowe wydania łacińskie

Po Soborze Watykańskim II Kościół łaciński Kościoła katolickiego, mając nadzieję na przywrócenie mu charakteru modlitwy całego Kościoła, zrewidował księgę liturgiczną dotyczącą celebracji Boskiego Oficjum i opublikował ją pod tytułem „Liturgia godzin”.

Sam sobór zniósł urząd premiera i przewidział sposób dystrybucji psalmów na okres dłuższy niż 1 tydzień. W kolejnej rewizji charakter Jutrzni został zmieniony na Oficjum Czytań, tak aby mogło być używane o każdej porze dnia jako Oficjum czytań biblijnych i patrystycznych. Ponadto okres, w którym recytowany jest Psałterz, został wydłużony z jednego tygodnia do czterech. Łacińskie hymny Oficjum Rzymskiego zostały w wielu przypadkach przywrócone do formy przedmiejskiej, choć kilka z nich zostało skróconych.

Ta Liturgia Godzin ( po łacinie Liturgia Horarum ) jest wydawana przez Libreria Editrice Vaticana w czterech tomach, ułożonych według okresów liturgicznych roku kościelnego.

  • Tom I: Adwent, okres Bożego Narodzenia
  • Tom II: Okres Wielkiego Postu, Okres Wielkanocny
  • Tom III: Okres zwykły, tygodnie od 1 do 17
  • Tom IV: Okres zwykły, tygodnie od 18 do 34

Księgi liturgiczne do celebracji Liturgii Godzin w języku łacińskim to księgi editio typica altera (drugie wydanie typiczne) ogłoszone w 1985 r. i ponownie wydane przez Wydawnictwo Watykańskie – Libreria Editrice Vaticana – w 2000 i 2003 r.

Midwest Theological Forum opublikowało wydanie iuxta typicam z aktualizacją obchodów świętych. Składa się z sześciu tomów:

  • Tom I: Adventus – Nativitatis
  • Tom II: Tempus Quadragesimæ
  • Tom III: Tempus paschale
  • Tom IV: Tempus rocznie I – XIV
  • Tom V: Tempus rocznie XII-XXIV
  • Tom VI: Tempus rocznie XXI – XXXIV

używa obecnie brewiarza rzymskiego, niektórzy (na przykład ci z Bractwa Kapłańskiego św . wydane za papieża Jana XXIII . Motu proprio Summorum Pontificum z 2007 roku upoważniło każdego duchownego Kościoła łacińskiego do korzystania z tego wydania w celu wypełnienia jego kanonicznego obowiązku odmawiania brewiarza. Wydanie równoległe w języku angielskim / łacińskim zostało opublikowane przez Baronius Press w kwietniu 2012 r.

Oficjalne tłumaczenia angielskie

W użyciu są trzy tłumaczenia na język angielski.

Boskie Oficjum (tłumaczenie spoza ICEL)

Boskie Oficjum zostało opracowane przez komisję powołaną przez Konferencje Episkopatów Australii, Anglii i Walii, Irlandii i Szkocji. Ta edycja , opublikowana po raz pierwszy w 1974 roku przez HarperCollins , jest oficjalnym wydaniem w języku angielskim do użytku w diecezjach powyższych krajów, a także w wielu innych diecezjach na całym świecie, zwłaszcza w krajach azjatyckich i afrykańskich. Ułożony jest w trzech tomach:

Psalmy pochodzą (z niewielkimi adaptacjami) z Psalmów Graala z 1963 r., podczas gdy czytania z Pisma Świętego i kantyki inne niż ewangeliczne pochodzą z różnych wersji Biblii, w tym z poprawionej wersji standardowej, Biblii jerozolimskiej , Biblii Dobrej Nowiny , Nowego Biblia angielska i tłumaczenie Wulgaty autorstwa Ronalda Knoxa . Niektóre kantyki zaczerpnięte z poprawionej wersji standardowej zostały nieznacznie zmienione, aby dostosować tekst angielski do Wulgaty w Boskim Oficjum . Modlitwy wstawiennicze, modlitwy końcowe, antyfony, krótkie odpowiedzi, responsoria, drugie czytania w Godzinie czytań, Te Deum i Chwała Ojcu to wszystkie tłumaczenia zatwierdzone przez wymienione konferencje episkopatów i potwierdzone przez Stolicę Apostolską w grudniu 1973 r. Kantyki ewangeliczne ( Benedykt , Magnificat , Nunc Dimittis ) pochodzą z Przekładu Graala z 1963 r., ale dodatek na końcu książka podaje wersje anglojęzycznych kantyków liturgicznych w języku angielskim (ELLC) jako alternatywy.

Collins publikuje także krótsze wydania The Divine Office :

  • Modlitwa codzienna – obejmująca całe Oficjum z wyjątkiem Godziny czytań (jednak całe Oficjum czytań drukowane jest na Boże Narodzenie, Wielki Piątek i Wielką Sobotę)
  • Modlitwa poranna i wieczorna – zawierająca kompletne modlitwy poranne, wieczorne i nocne z Boskiego Oficjum
  • Krótsza modlitwa poranna i wieczorna – składa się z Psałterza przeznaczonego na modlitwy poranne, wieczorne i nocne oraz wybór tekstów z okresów liturgicznych i świąt.

W latach 2005-2006 Collins ponownie opublikował Boskie oficjum i jego różne krótsze wydania z nową okładką i poprawionym kalendarzem świąt ruchomych.

Oprócz tych krótszych wydań Oficjum Bożego , istniała kiedyś Krótsza modlitwa w ciągu dnia zawierająca Psałterz na godziny środkowe, również publikowana przez Collinsa. Ostatni znany rok przedruku to 1986, ale to wydanie jest już wyczerpane. W 2009 roku „Modlitwa w ciągu dnia” została opublikowana przez Katolickie Towarzystwo Prawdy .

Liturgia Godzin (tłumaczenie ICEL)

Liturgia Godzin , wyprodukowana przez Międzynarodową Komisję ds. Języka Angielskiego w Liturgii , została po raz pierwszy opublikowana w 1975 roku przez Catholic Book Publishing Company w USA. To wydanie jest oficjalnym wydaniem w języku angielskim do użytku w USA, Kanadzie i kilku innych anglojęzycznych diecezjach. Składa się z czterech tomów, w układzie identycznym z oryginalnym typowym wydaniem łacińskim.

Psalmy pochodzą (nieco zaadaptowane) z Psalmów Graala z 1963 r ., podczas gdy czytania z Pisma Świętego i kantyki inne niż ewangeliczne pochodzą z oryginalnego wydania New American Bible z 1970 r . Modlitwy i prośby wstawiennicze są tłumaczone przez Międzynarodową Komisję Języka Angielskiego w Liturgii (ICEL). Wersje ELLC są używane do pozycji takich jak kantyki ewangeliczne. Dodatkową cechą są psalmy-modlitwy na końcu wielu Psalmów, które były tłumaczeniem ICEL Liber Orationum Psalmographus , Księgi Modlitw Psalmów wywodzącej się z obrządku mozarabskiego .

Krótsze wydania Liturgii Godzin są również dostępne u różnych wydawców: Modlitwa chrześcijańska (Córki św. Pawła i Wydawnictwo Książek Katolickich), Krótsza Modlitwa Chrześcijańska (Wydawnictwo Książek Katolickich) i Modlitwa dzienna (Wydawnictwo Książek Katolickich). W 2007 roku Liturgy Training Publications wydało Psałterz z Mundelein , zawierający modlitwy poranne, wieczorne i nocne oraz Oficjum za zmarłych, z tłumaczeniem Psalmów z 1963 roku Graala ze specjalnie skomponowanym śpiewem i hymnami przetłumaczonymi z hymnów łacińskich Liturgia Horarum .

Boskiego Oficjum i Liturgii Godzin oparte są na łacińskim editio typica z 1971 roku.

Liturgia Godzin (tłumaczenie ICEL/afrykańskie)

W 2009 roku, z okazji Synodu Biskupów Afryki w Rzymie, Kościół katolicki w Afryce, za pośrednictwem Paulines Publications Africa, opublikował nowe angielskie wydanie Liturgii Godzin opartej na Liturgia Horarum, editio typica altera . Antyfony i oracje w tym wydaniu pochodzą z tłumaczenia Liturgii Godzin dokonanego przez ICEL z 1975 r., z niezależnymi tłumaczeniami oficjów nowych świętych dodanych do Ogólnego kalendarza rzymskiego, jak również antyfon Benedictus i Magnificat na cykl 3 - letni w niedziele dodane w Liturgia Horarum, editio typica altera .

Psalmy zaczerpnięto z poprawionego Psałterza Graala, a pozostałe teksty biblijne zaczerpnięto z New American Bible . Jest to jak dotąd jedyne oficjalne angielskie wydanie Oficjum oparte na Liturgia Horarum, editio typica altera .

Użycie anglikańskie

Główny artykuł: Kult Boży: codzienne oficjum

Po ustanowieniu ordynariatów personalnych dla byłych anglikanów w konstytucji apostolskiej z 2009 r. Anglicanorum coetibus poszukiwano anglikańskiej formy Urzędu, która odzwierciedlałaby anglikańską tradycję. W Ordynariacie Personalnym Matki Bożej z Walsingham w Anglii i Walii przyjęto Zwyczaj Matki Bożej z Walsingham .

W 2020 roku Godzina Boża: Codzienne Oficjum zostało ogłoszone nowym Boskim Oficjum ordynariatów personalnych użytku anglikańskiego. Istnieją dwa wydania: wydanie północnoamerykańskie wydane pod koniec 2020 r. do użytku przez Ordynariat Personalny Katedry św. Piotra oraz wydanie Commonwealth , które ma zostać wydane w 2021 r., aby zastąpić zwyczaje w ordynariacie personalnym Matki Bożej z Walsingham i wprowadzić Biuro Ordynariatu Personalnego Matki Bożej Krzyża Południa w Australii, Japonii i Oceanii. Chociaż kult Boży: codzienne oficjum, rozwinięty głównie z tradycji anglikańskiej, jest uważany za szczególne zastosowanie Liturgii Godzin.

Poprzednia struktura

Do czasów Benedykta z Nursji (480–548 ne) monastyczne Boskie Oficjum składało się z siedmiu godzin dziennych i jednej nocnej. W swojej Regule św. Benedykta powiązał tę praktykę z Psalmem 118/119:164: „Siedem razy dziennie wysławiam Cię” i Psalmem 118/119:62: „O północy wstaję, aby Cię chwalić”. Spośród tych ośmiu godzin pierwsza i kompleta mogą pojawić się najpóźniej, ponieważ Konstytucje Apostolskie z IV wieku VIII iv 34 nie wspominają o nich w napomnieniu „Odmawiajcie modlitwy rano, o godzinie trzeciej, szóstej, dziewiątej, wieczorem i o pianiu kogutów”. Osiem jest znanych pod następującymi nazwami, które nie odzwierciedlają pór dnia, w których w drugim tysiącleciu były tradycyjnie recytowane, na co wskazuje użycie słowa „południe”, wywodzącego się z łaciny (hora) nona , do oznacza południe, a nie 3 po południu:

  • Jutrznia (w nocy, około 2 w nocy); czasami nazywany Vigil i złożony z dwóch lub trzech nokturnów
  • Jutrznia (o świcie, około 5 rano, ale wcześniej latem, później zimą)
  • Prime (pierwsza godzina = około 6 rano)
  • Terce (trzecia godzina = około 9 rano)
  • Sext (szósta godzina = około 12 w południe)
  • Brak (dziewiąta godzina = około 15:00)
  • Nieszpory („przy zapaleniu lamp”, ok. godz. 18.00)
  • Kompleta (przed przejściem na emeryturę, około 19:00)

Ten układ Boskiego Oficjum jest opisany przez Benedykta. Jednak można go znaleźć w Jana Kasjana o instytutach cenobii i lekarstwach na osiem głównych błędów , które opisują praktyki monastyczne Ojców Pustyni w Egipcie.

Obecna struktura w rycie rzymskim

Po Soborze Watykańskim II , który zdecydował o zniesieniu godziny największej, papież Paweł VI zarządził nowy układ Liturgii Godzin. Zaktualizowano strukturę oficjów, rozmieszczenie psalmów i modlitw. Zachowano rozróżnienie, wyrażone już w Kodeksie rubryk z 1960 r. , między trzema godzinami głównymi (Jutrznia, Jutrznia i Nieszpory) a godzinami mniejszymi (Terce, Seksta, Nona i Kompleta).

  • Godzina czytań (łac. Officium lectionis ) lub Jutrznia lub Wigilia ) – godzina główna
  • Jutrznia – godzina główna
  • Tercja (na wezwanie Ducha Świętego , w klasztorach często bezpośrednio przed mszą klasztorną) – godzina mniejsza
  • Seksta (południe) – godzina mniejsza
  • Brak (po południu) – godzina podrzędna
  • Nieszpory – godzina główna
  • Kompleta (modlitwa nocna) – godz. mniejsza

Wszystkie godziny, łącznie z mniejszymi, rozpoczynają się wersetem z Ps 70 (69) w. 2 (podobnie jak wszystkie oficjum w tradycyjnym brewiarzu z wyjątkiem Jutrzni i Komplety): V. Deus, in adiutorium meum intende ; R. Domine, ad adiuvandum me festina („O Boże, przyjdź nam z pomocą: Panie, pośpiesz nam z pomocą”), po której następuje doksologia . Werset ten opuszcza się, jeśli godzina rozpoczyna się Invitatorium (Jutrznią lub Godziną Czytania). Zaproszenie _ jest wprowadzeniem do pierwszej godziny odmawianej w bieżącym dniu, czy to Godzina Czytań, czy Jutrznia.

Po otwarciu następuje hymn . Po hymnie następuje psalmodia . Po psalmodii następuje czytanie Pisma Świętego. Czytanie nazywa się rozdziałem (capitulum), jeśli jest krótkie, lub lekcją (lectio), jeśli jest długie.

Po czytaniu następuje werset. Godzinę zamyka oracja, po której następuje werset końcowy. Inne składniki są uwzględniane w zależności od dokładnego rodzaju obchodzonej godziny. W każdym oficjum psalmy i kantyk są otoczone antyfonami , a każdy kończy się doksologią .

Główne godziny

Godziny główne to Godziny czytań, Jutrzni i Nieszporów. Biuro Czytań składa się z:

  • werset otwierający lub invitatory
  • hymn
  • trzy psalmy lub fragmenty psalmów
  • długi fragment z Pisma Świętego, zwykle ułożony kolejno z tej samej księgi biblijnej przez jeden lub więcej tygodni
  • długi fragment patrystyczny lub nauczycielski lub, w święto świętego, fragment hagiograficzny dotyczący świętego
  • w noce poprzedzające niedziele i święta można rozszerzyć oficjum do czuwania , wstawiając trzy kantyki starotestamentowe i czytanie z Ewangelii
  • hymn Te Deum (w niedziele poza Wielkim Postem, w oktawie Wielkanocy i Bożego Narodzenia, w uroczystości i święta)
  • modlitwa końcowa
  • krótki werset końcowy (zwłaszcza podczas modlitwy w grupach)

Jutrznia ma charakter uwielbienia i uhonorowania poranka; nieszporów dziękczynienia. Oba mają podobny format:

  • werset otwierający „Boże, przyjdź nam z pomocą: Panie, pośpiesz nam z pomocą” (tej formy wstępu nie stosuje się, gdy invitatorium , czyli otwarte wprowadzenie całego oficjum bezpośrednio poprzedza Jutrznię)
  • hymn
  • dwa psalmy lub części psalmów z kantykiem biblijnym. W Jutrzni składa się z psalmu uwielbienia, kantyku ze Starego Testamentu, po którym następuje kolejny psalm. Na Nieszpory składa się z dwóch psalmów lub jednego psalmu podzielonego na dwie części oraz kantyku biblijnego zaczerpniętego z Nowego Testamentu .
  • krótki fragment z Pisma Świętego
  • responsorium , zazwyczaj werset z Pisma Świętego, ale czasami poezja liturgiczna
  • kantyk zaczerpnięty z Ewangelii Łukasza : Kantyk Zachariasza (Benedictus) na Jutrznię i Kantyk Maryi ( Magnificat ) na Nieszpory
  • wstawiennictwo
  • Modlitwa Pańska
  • modlitwa końcowa
  • jeśli obecny jest kapłan lub diakon , odprawia lud pozdrowieniem „Pan z wami” i błogosławieństwem; W przeciwnym razie celebracja kończy się słowami „Niech nam Pan błogosławi” itp.

Mniejsze godziny

Godziny dzienne mają prostszy format, na przykład bardzo zwartą formę Godziny Czytań:

  • werset otwierający
  • hymn
  • trzy krótkie psalmy lub trzy fragmenty dłuższych psalmów; jeśli mówi się tylko jedną z godzin mniejszych, następuje ona po psalmodii zmiennej, która zwykle rozpoczyna się częścią najdłuższego psalmu, psalmu 118/119; kiedy mówi się o wszystkich trzech, ten psalmodia jest używana w jednej z godzin, podczas gdy pozostałe dwa następują po psalmodii uzupełniającej, która składa się z 119/120–121/122 w Terce, 122/123–124/125 w Sext i 125/126– 127/128 w Brak
  • krótki fragment Pisma Świętego, po którym następuje werset responsoryjny
  • modlitwa końcowa

Kompleta ma charakter przygotowania duszy do jej przejścia do życia wiecznego:

  • werset otwierający
  • rachunek sumienia
  • hymn
  • psalm lub dwa krótkie psalmy; Psalmy niedzielne – Psalm 90/91 lub 4 i 133/134 – zawsze mogą być używane jako alternatywa dla psalmów wyznaczonych w dni powszednie
  • krótkie czytanie z Pisma Świętego
  • responsorium In manus tuas Domine (W Twoje Ręce Panie)
  • Kantyk Symeona Nunc dimittis z Ewangelii Łukasza, ujęty w antyfonę Salva nos (Zbaw nas Panie)
  • modlitwa końcowa
  • krótkie błogosławieństwo ( Noctem quietam et finem perfectum concedat nobis Dominus omnipotens. Amen.)
  • antyfona maryjna używana w odpowiednim okresie liturgicznym. Oprócz antyfon podanych w Oficjum, Konferencja Episkopatu może zatwierdzić inne.

Odmiana liturgiczna

Oprócz rozpowszechniania prawie całego Psałterza w cyklu czterotygodniowym, Kościół zapewnia również odpowiednie hymny, czytania, psalmy, kantyki i antyfony, do wykorzystania przy oznaczaniu określonych uroczystości w kalendarzu rzymskim, który określa kolejność rok liturgiczny . Wybory te znajdują się w „Proper of Seasons” (na Adwent , Boże Narodzenie , Wielki Post i Wielkanoc ) oraz „Proper of Saints” (na święta świętych).

Stosowanie

Zaproszenie poprzedza kanoniczne godziny dnia, rozpoczynające się wersetem „Panie, otwórz moje usta. A usta moje będą głosić Twoją chwałę” (Ps 50/51 w. 17), a następnie antyfona i psalm zapraszający, zwykle Psalm 94/95.

Wszystkim psalmom i kantykom towarzyszą antyfony.

O ile nie używa się zaproszenia, każda godzina rozpoczyna się wersetem: „Boże, przyjdź nam z pomocą, Panie, pospiesz na ratunek” (Ps 69/70 w. 2). Następuje „Chwała Ojcu”.

Jutrznia lub Godzina Czytań to najdłuższa godzina. Przed reformą Brewiarza Rzymskiego przez papieża Piusa X Jutrznia polegała na odmawianiu 18 psalmów w niedziele i 12 w dni powszednie . Papież Pius X zredukował to do dziewięciu psalmów lub części psalmów, nadal ułożonych w trzy nokturny , każdy zestaw trzech psalmów, po których następują trzy czytania, zwykle trzy kolejne sekcje z tego samego tekstu. Papież Paweł VI reforma zmniejszyła liczbę psalmów lub części psalmów do trzech, a czytań do dwóch, ale je wydłużyła. W niedziele poza Wielkim Postem, w oktawie Wielkanocy i Bożego Narodzenia, w uroczystości i święta Te Deum po drugim czytaniu z responsorium.

Po reformie Piusa X Lauds została zredukowana do czterech psalmów lub fragmentów psalmów i kantyku Starego Testamentu, kładąc kres zwyczajowi dodawania ostatnich trzech psalmów Psałterza (148–150) na koniec Jutrzni każdego dnia. Liczba psalmów lub części psalmów została teraz zmniejszona do dwóch, wraz z jedną kantyczką Starego Testamentu wybraną z szerszego zakresu niż poprzednio. Po nich następuje krótkie czytanie i odpowiedź oraz śpiew lub recytacja Benedictus .

Nieszpory mają bardzo podobną strukturę, różniąc się tym, że Pius X przydzielił im pięć psalmów (obecnie zredukowanych do dwóch psalmów i kantyku nowotestamentowego), a Magnificat zajął miejsce Benedictus . W niektóre dni w układzie Piusa X, ale teraz zawsze, następują precesy lub wstawiennictwa. W obecnym układzie Modlitwę Pańską odmawia się także przed modlitwą końcową.

Terce, Sext i None mają identyczną strukturę, każdy z trzech psalmów lub części psalmów. Po nich następuje krótkie czytanie z Pisma Świętego, kiedyś nazywane „małym rozdziałem” (capitulum) , oraz werset i odpowiedź. Mniejsza Litania ( Kyrie i Modlitwa Pańska) w opracowaniu Piusa X została teraz pominięta.

Prime i Compline również miały podobną strukturę, choć różniły się od Terce, Sext i None.

Książki używane

W klasztorach i katedrach celebracja Liturgii Godzin stała się bardziej rozbudowana. Obsługiwana przez mnichów lub kanoników, regularna celebracja wymagała Psałterza do psalmów, lekcjonarza do czytań Pisma Świętego, innych ksiąg do czytań patrystycznych i hagiograficznych, kolektury do oracji, a także książek, takich jak antyfonarz i responsorium do różnych śpiewów . Były one zwykle dużych rozmiarów, aby umożliwić kilku mnichom wspólne śpiewanie z tej samej księgi. Mniejsze księgi zwane brewiarzami (słowo, które etymologicznie odnosi się do kompendium lub skrótu) zostały opracowane, aby wskazać format codziennego oficjum i pomóc w identyfikacji tekstów do wyboru.

Rozwinęły się one w księgi, które podawały w skróconej formie (ponieważ pomijały pieśni) i małymi literami całe teksty, dzięki czemu można je było nosić podczas podróży. Papież Innocenty III uczynił je oficjalnymi w Kurii Rzymskiej , a wędrowni franciszkanie przyjęli Breviarium Curiae i wkrótce rozpowszechnili jego użycie w całej Europie. W XIV wieku brewiarze te zawierały cały tekst godzin kanonicznych. Wynalazek druku umożliwił ich produkcję w ogromnych ilościach.

Na ostatniej sesji Sobór Trydencki powierzył Papieżowi rewizję brewiarza. Swoją Konstytucją Apostolską Quod a nobis z 9 lipca 1568 r. papież Pius V promulgował wydanie brewiarza, znane jako Brewiarz Rzymski , które nałożył w ten sam sposób, w jaki dwa lata później narzucił swój Mszał Rzymski . Używając języka bardzo podobnego do tego w bulli Quo primum , którym promulgował Mszał – np. co do wieczystej mocy jego postanowień – nakazał wszędzie posługiwać się ogłoszonym tekstem.

Całkowicie zakazał dodawania lub pomijania czegokolwiek: „Nikt, komu pozwolono zmienić ten list lub beztrosko odważyć się pójść wbrew temu zawiadomieniu o naszym pozwoleniu, statucie, zarządzeniu, przykazaniu, przykazaniu, udzieleniu, deklaracji indultu, nie będzie dekretował ani zakazywał. Gdyby jednak ktoś ośmielił się popełnić taki czyn, niech wie, że ściągnie na siebie gniew Boga Wszechmogącego i błogosławionych Apostołów Piotra i Pawła”.

Jest oczywiste, że nie zamierzał w ten sposób wiązać swoich następców. Papież Klemens VIII dokonał zmian, które uczynił obowiązkowymi 10 maja 1602 r., 34 lata po rewizji Piusa V. Urban VIII dokonał dalszych zmian, między innymi „głębokiej zmiany charakteru niektórych hymnów. Niektóre z nich niewątpliwie zyskały na stylu literackim, jednak ku ubolewaniu wielu utraciły też coś ze swego dawnego uroku prostoty i zapał." Aby zapoznać się z gruntowną rewizją księgi papieża Piusa X, zob. Reforma brewiarza rzymskiego dokonana przez papieża Piusa X.

Wreszcie nowa rewizja została dokonana przez papieża Pawła VI w Konstytucji Apostolskiej Laudis canticum z 1 listopada 1970 r.

Wyjaśniono wiele skomplikowanych rubryk (lub instrukcji), które regulowały recytację liturgii, a sam sposób odmawiania oficjum został uproszczony. Prime został już zniesiony przez Sobór Watykański II. Z trzech pośrednich godzin tercji, seksty i nony tylko jedna miała być ściśle obowiązkowa. Recytację psalmów i znacznie zwiększoną liczbę kantyków rozłożono na cztery tygodnie zamiast jednego. Osobistą decyzją papieża Pawła VI wbrew poglądowi większości komisji rewizyjnej, trzy psalmy przekleństwa (58, 83 i 109) zostały pominięte w psałterzu, a niektóre podobne wersety zostały pominięte w innych psalmach, jak wskazano w nagłówkach każdego z nich. Te zaniedbania, nad którymi ubolewał Joseph Briody, przypisuje się w Ogólnym wprowadzeniu do Liturgii Godzin „pewnym trudnościom psychologicznym, chociaż same psalmy przekleństwa można znaleźć w Nowym Testamencie, np . sposób mają być używane jako przekleństwa”.

Rzym wydał dwa typowe wydania zrewidowanej Liturgii Godzin ( Liturgia Horarum ) według obrządku rzymskiego. Obecnym typowym wydaniem jest Liturgia Horarum, editio typica altera , ogłoszone w 1985 r. (wydrukowane w latach 1985–1987 i przedrukowane w 2000 r.). To używa Nowej Wulgaty do czytań, psalmów i kantyków, a nie Clementina .

Zmienił tekst niektórych czytań i responsoriów zgodnie z Nową Wulgatą, a do Benedictus i Magnificat każdej niedzieli dodaje trzy antyfony, które odzwierciedlają trzyletni cykl czytań Ewangelii. Opłakiwane przez papieża Urbana VIII zmiany hymnów zostały cofnięte. Do Psalmów i dłuższych czytań biblijnych dodano numerację wersetów, podczas gdy Psalmom podano zarówno Septuaginty , jak i (w nawiasach) numerację tekstu masoreckiego . Nowe teksty zaczerpnięte z Missale Romanum , zostały dodane w aneksie dla uroczystych błogosławieństw i aktów pokutnych.

Jak dotąd to drugie typowe wydanie łacińskie zostało przetłumaczone tylko w „Liturgii Godzin dla Afryki”. ".

Obowiązek recytacji

W Kościele łacińskim Kościoła katolickiego biskupi , prezbiterzy i diakoni zamierzający zostać kapłanami są obowiązani codziennie odmawiać pełny porządek godzin, przestrzegając jak najdokładniej odpowiednich pór dnia i posługując się tekstem zatwierdzonego ksiąg liturgicznych, które ich dotyczą. Diakoni stali powinni to czynić w zakresie określonym przez ich Konferencję Episkopatu . Członkowie instytutów życia konsekrowanego , stowarzyszeń życia apostolskiego lub innych związków wyznaniowych (np. oblaci , dominikanie Trzeciego Zakonu ), którzy nie są duchownymi i dlatego niekoniecznie podlegają tym obowiązkom, są związani zgodnie z normami swoich konstytucji. Członkowie takich instytutów i stowarzyszeń, którzy są diakonami, kapłanami lub biskupami, pozostają zobowiązani do surowszego obowiązku duchownego.

Duchowni Kościoła łacińskiego mogą zgodnie z prawem wypełniać swój obowiązek odmawiania Oficjum, korzystając z wydania Brewiarza Rzymskiego ogłoszonego przez Jana XXIII w 1961 r., A nie z obecnego wydania Liturgii Godzin. Podczas gdy motu proprio Summorum Pontificum z 2007 r. stanowi, że wspólnoty należące do instytutów życia zakonnego i stowarzyszeń życia apostolskiego wymagają zezwolenia jedynie od swoich wyższych przełożonych na używanie Mszału Rzymskiego z wydania z 1962 r. podczas Mszy konwentualnej lub wspólnotowej często, zwyczajowo lub na stałe; nie zawiera takiego oświadczenia dotyczącego korzystania z Brewiarza Rzymskiego z 1962 r., na co zezwalają ich konstytucje.

Gorąco zachęca się świeckich , zwłaszcza jeśli są zaangażowani w posługę Kościoła ( lektor , kantor , nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej , katechetów , dyrektorów katechezy lub szkół, ministrantów , kontemplujących życie zakonne lub seminarium ).

Konstytucje niektórych instytutów życia konsekrowanego, w szczególności wielu zgromadzeń mnichów i mniszek benedyktynek , ale także innych, zobowiązują je do przestrzegania układu Psałterza, zgodnie z którym wszystkie psalmy są recytowane w ciągu jednego tygodnia, częściowo poprzez wydłużenie Godzinę Czytań i przestrzeganie Godziny Prymy.

Zobacz też

Notatki

Linki zewnętrzne

Posłuchaj tego artykułu ( 44 minuty )
Spoken Wikipedia icon
Ten plik audio został utworzony na podstawie wersji tego artykułu z dnia 20 sierpnia 2013 r. ( 20.08.2013 r. ) i nie odzwierciedla późniejszych zmian.
( Pomoc audio · Więcej artykułów mówionych )
Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Liturgy_of_the_Hours&oldid=1136516597 ”