Brewiarz rzymski

Ten artykuł dotyczy brewiarza obrządku rzymskiego. Aby zapoznać się z kanoniczną księgą liturgiczną godzin wprowadzoną w 1974 r., zob. Liturgia godzin .

Brewiarz, atrament, farba i złoto na pergaminie; trzecia ćwierć XV wieku ( Walters Art Museum ).

Brewiarz Rzymski ( łac . Breviarium Romanum ) jest brewiarzem obrządku rzymskiego w Kościele katolickim . Księga liturgiczna zawiera publiczne lub kanoniczne modlitwy , hymny , psalmy , czytania i zapisy do codziennego użytku, zwłaszcza przez biskupów, kapłanów i diakonów w Boskim Oficjum (tj. w godzinach kanonicznych , codzienna modlitwa chrześcijan) .

Tom zawierający codzienne godziny modlitwy katolickiej został opublikowany jako Breviarium Romanum (Brewiarz Rzymski) od jego editio princeps w 1568 r. Za papieża Piusa V do reform Pawła VI (1974), kiedy to został w dużej mierze wyparty przez Liturgię Godzin .

W okresie kontrreformacji katolickiej papież Pius V (1566-1572) nakazał Kościołowi łacińskiemu posługiwanie się brewiarzem rzymskim, opartym głównie na Breviarium secundum usum Romanae Curiae . Wyjątkiem są benedyktyni i dominikanie , którzy mają własne brewiarze oraz dwa ocalałe brewiarze do użytku lokalnego:

  • Brewiarz Mozarabski , kiedyś używany w całej Hiszpanii, ale obecnie ograniczony do jednej fundacji w Toledo ; wyróżnia się liczbą i długością swoich hymnów oraz faktem, że większość kolekt jest skierowana do Boga Syna;
  • Brewiarz Ambrozjański , obecnie ograniczony do Mediolanu, gdzie zawdzięcza swoje utrzymanie przywiązaniu duchowieństwa i ludu do ich tradycyjnych zwyczajów, które wywodzą od św. Ambrożego.

Pochodzenie nazwy

Łacińskie słowo breviarium ogólnie oznacza „skrót, kompendium”. Tym szerszym znaczeniem posługiwali się często autorzy chrześcijańscy, np. Breviarium fidei, Breviarium in psalmos, Breviarium canonum, Breviarium regularum .

Szczególnie w języku liturgicznym „brewiarz” ( breviarium ) ma specjalne znaczenie , wskazując na księgę zawierającą przepisy dotyczące celebracji Mszy św . W IX wieku Alcuin używa tego słowa na oznaczenie urzędu skróconego lub uproszczonego do użytku świeckich. Prudentius z Troyes , mniej więcej w tym samym okresie, skomponował Breviarium Psalterii . W starożytnym inwentarzu występuje Breviarium Antiphonarii , czyli „Wyciągi z antyfonarza”. W Vita Aldrici występuje sicut in plenariis et breviariis Ecclesiæ ejusdem continentur . Ponownie w inwentarzach w katalogach można spotkać takie zapiski jak: Sunt et duo cursinarii et tres benedictionales Libri; ex jego unus habet obsequium mortuorum et unus Breviarius lub Præter Breviarium quoddam quod usque ad festivitatem S. Joannis Baptistæ retinebunt itp. Monte Cassino w ok. 1100 otrzymało książkę pt Incipit Breviarium sive Ordo Officiorum per totam anni decursionem .

Z takich wzmianek i innych o podobnym charakterze Quesnel wnioskuje, że słowem Breviarium początkowo określano księgę zawierającą rubryki, coś w rodzaju Ordo . Tytułowy Brewiarz, tak jak go używamy - czyli księga zawierająca całe oficjum kanoniczne - wydaje się pochodzić z XI wieku.

Papież Grzegorz VII (r. 1073–1085) skróciwszy porządek modlitw i uprościwszy Liturgię sprawowaną na dworze rzymskim, skrócenie to otrzymało nazwę Brewiarz, co było stosowne, gdyż zgodnie z etymologią tego słowa , to był skrót myślowy. Nazwa ta została rozszerzona na księgi, które zawierają w jednym tomie lub przynajmniej w jednym dziele księgi liturgiczne różnego rodzaju, takie jak Psałterz, Antyfonarz, Responsorium, Lekcjonarz itp. W związku z tym można wskazać, że że w tym sensie słowo to, jak się go obecnie używa, jest nielogiczne; powinien nosić nazwę Plenarium, a nie Breviarium, ponieważ, mówiąc liturgicznie, słowo Plenarium dokładnie określa takie księgi, które zawierają kilka różnych kompilacji połączonych pod jedną okładką.

Historia

Marii Stuart , który zabrała ze sobą na szafot, jest przechowywany w Bibliotece Narodowej Rosji w Petersburgu

Wczesna historia

Kanoniczne godziny brewiarza zawdzięczają swe odległe pochodzenie Staremu Przymierzu, kiedy to Bóg nakazał kapłanom Aarona składać ofiary poranne i wieczorne. Inna inspiracja mogła pochodzić ze słów Dawida z Psalmów: „Siedem razy na dzień wysławiam cię” (Ps. 119:164), a także „sprawiedliwy rozmyśla nad prawem dniem i nocą” (Ps. 1:2). ). Odnośnie Daniela: „Trzy razy dziennie klęczał i zanosił modlitwy i dzięki Bogu swemu” (Dan. 6:10).

We wczesnych dniach kultu chrześcijańskiego Pismo Święte dostarczało wszystkiego, co uważano za konieczne, zawierało księgi, z których czytano lekcje i recytowane psalmy. Pierwszym krokiem w ewolucji Brewiarza było wydzielenie Psałterza na księgę chóralną. Najpierw przewodniczący miejscowego kościoła (biskup) lub prowadzący chór wybierał określony psalm, jaki uważał za właściwy. Od około IV wieku zaczęto grupować niektóre psalmy, czemu sprzyjała monastyczna praktyka codziennego recytowania 150 psalmów. Zajęło to tyle czasu, że mnisi zaczęli rozkładać to na tydzień, dzieląc każdy dzień na godziny i przydzielając każdej godzinie odpowiednią część Psałterza. Św. Benedykt w VI wieku sporządził taki układ, prawdopodobnie, choć nie na pewno, na podstawie starszego podziału rzymskiego, który, choć nie tak zręczny, jest w powszechnym użyciu. Stopniowo do tych psałterzowych ksiąg chóralnych dodawano dodatki w postaci antyfon, responsów, kolekt czy krótkich modlitw, na użytek niewprawnych w improwizacji i kompozycjach metrycznych. Jean Beleth , XII-wieczny autor liturgii, podaje następującą listę ksiąg niezbędnych do prawidłowego wykonywania urzędu kanonicznego: Antyfonarium, Stary i Nowy Testament, Passionarius (liber) i Legendarius ( traktujące odpowiednio o męczennikach i świętych ), Homiliarius (homilie na temat Ewangelii), Sermologus (zbiór kazań) i dzieła Ojców, oprócz Psalterium i Collectarium . Aby przezwyciężyć niedogodności związane z korzystaniem z takiej biblioteki, powstał i jest używany Brewiarz. Już w IX wieku Prudencjusz, biskup Troyes , w Breviarium Psalterii sporządził skrót Psałterza dla świeckich, dając kilka psalmów na każdy dzień, a Alcuin wykonał podobną usługę, włączając modlitwę na każdy dzień i kilka inne modlitwy, ale żadnych lekcji i homilii.

Średniowieczne brewiarze

Brewiarz, słusznie tak zwany, pochodzi dopiero z XI wieku; najwcześniejsze stwardnienie rozsiane. zawierający cały urząd kanoniczny, pochodzi z 1099 roku i znajduje się w bibliotece Mazarina. Również Grzegorz VII (papież 1073-1085) uprościł liturgię sprawowaną na dworze rzymskim i nadał swemu skrótowi nazwę Brewiarz, co w ten sposób zaczęło oznaczać dzieło, które z innego punktu widzenia można by nazwać posiedzeniem plenarnym, obejmującym m.in. podobnie jak zbiór kilku prac w jednym. Istnieje kilka zachowanych egzemplarzy brewiarzy z XII wieku, wszystkie benedyktyńskie, ale za czasów Innocentego III (papieża 1198–1216) ich użycie zostało rozszerzone, zwłaszcza przez nowo założony i aktywny zakon franciszkanów. Ci bracia kaznodzieje, za zgodą Grzegorza IX, przyjęli (z pewnymi modyfikacjami, np. zastąpienie „rzymskiej” wersji Psałterza „galikańską”) Brewiarz używany dotychczas wyłącznie przez dwór rzymski, a wraz z nim stopniowo poza Europą wszystkie wcześniejsze księgi cząstkowe (Legendaria, Responsoria) itp., a także do pewnego stopnia lokalne brewiarze, takie jak Sarum. Wreszcie, Mikołaj III (papież 1277–1280) przyjął tę wersję zarówno dla kurii, jak i dla bazylik Rzymu, zabezpieczając w ten sposób swoją pozycję.

Przed powstaniem zakonów żebraczych ( braci wędrownych ) w XIII wieku codzienne nabożeństwa składały się zwykle z wielu dużych tomów. Pierwsze wystąpienie pojedynczego rękopisu oficjum dziennego zostało spisane przez benedyktynów na Monte Cassino we Włoszech w 1099 r. Benedyktyni nie byli zakonem żebraczym, ale stałym zakonem klasztornym , a jednotomowe brewiarze są rzadkością od ten wczesny okres.

Układ Psalmów w Regule św. Benedykta wywarł głęboki wpływ na brewiarze używane zarówno przez duchowieństwo świeckie, jak i zakonne, aż do roku 1911, kiedy to papież Pius X wprowadził reformę brewiarza rzymskiego. W wielu miejscach każda diecezja, zakon czy prowincja kościelna utrzymywały własne wydanie brewiarza.

Jednak bracia żebracy często podróżowali i potrzebowali skróconego lub skróconego codziennego oficjum zawartego w jednej przenośnej księdze, a jednotomowe brewiarze kwitły od XIII wieku. Te skrócone tomy szybko stały się bardzo popularne i ostatecznie wyparły kurii Kościoła katolickiego , o którym wcześniej mówiło duchowieństwo niemonastyczne .

Wczesne wydania drukowane

Strona tytułowa Brewiarza Aberdeen (1509)

Przed pojawieniem się druku brewiarze były pisane ręcznie i często były bogato zdobione inicjałami i miniaturowymi ilustracjami opowiadającymi historie z życia Chrystusa lub świętych albo historie biblijne . Późniejsze drukowane brewiarze mają zwykle drzeworytowe , które same w sobie są interesujące, ale mają słaby związek z pięknie iluminowanymi brewiarzami.

Piękno i wartość wielu łacińskich brewiarzy zostało zauważonych przez angielskich duchownych przez jeden z numerów Oxford Tracts dla Timesa , od tego czasu były one znacznie bardziej studiowane, zarówno dla nich samych, jak i dla światła rzucają na angielski modlitewnik.

Z bibliograficznego punktu widzenia niektóre z wcześnie drukowanych Brewiarzy należą do najrzadszych osobliwości literackich, ponieważ są jedynie lokalne. Kopie nie rozeszły się daleko i wkrótce uległy zniszczeniu w wyniku codziennego użytkowania. Niewątpliwie wiele wydań zaginęło bez śladu po swoim istnieniu, inne znane są z unikatowych egzemplarzy. W Szkocji jedynym, który przetrwał konwulsje XVI wieku, jest Aberdeen Breviary , szkocka forma Urzędu Sarum ( ryt Sarum był bardzo lubiany w Szkocji jako rodzaj protestu przeciwko jurysdykcji, której domagała się diecezja York), poprawiony przez William Elphinstone (biskup 1483–1514) i wydrukowany w Edynburgu przez Waltera Chapmana i Androwa Myllara w latach 1509–1510. Zachowały się jego cztery kopie, z których tylko jedna jest kompletna; ale został przedrukowany faksymile w 1854 roku dla klubu Bannatyne dzięki hojności księcia Buccleuch . Jest to szczególnie cenne ze względu na wiarygodne zapiski z wczesnej historii Szkocji, które są osadzone w żywotach narodowych świętych. Chociaż na mocy mandatu królewskiego w 1501 r. Nakazano go do powszechnego użytku w królestwie Szkocji, prawdopodobnie nigdy nie został powszechnie przyjęty. Nowe szkockie Proprium usankcjonowana dla katolickiej prowincji St Andrews w 1903 r. zawiera wiele starych kolektyw i antyfon z Aberdeen.

Sam brewiarz Sarum lub Salisbury był bardzo szeroko stosowany. Pierwsze wydanie zostało wydrukowane w Wenecji w 1483 r. Przez Raynalda de Novimagio in folio; ostatni w Paryżu, 1556, 1557. Podczas gdy współczesne brewiarze są prawie zawsze drukowane w czterech tomach, po jednym na każdą porę roku, wydania Sarum nigdy nie przekraczały dwóch części.

Wczesne nowoczesne reformy

Aż do Soboru Trydenckiego (1545–1563) i katolickiej kontrreformacji każdy biskup miał pełne uprawnienia do regulowania brewiarza własnej diecezji; i było to stosowane prawie wszędzie. Każda wspólnota monastyczna miała również swoją własną. papież Pius V (1566–1572), sankcjonując te, które mogły wykazywać co najmniej 200 lat istnienia, we wszystkich innych miejscach uczynił rzymskim obowiązującym. Ale wpływ rytu rzymskiego stopniowo wykroczył daleko poza to i wyparł prawie wszystkie lokalne zastosowania. W ten sposób rzymski stał się prawie powszechny, z dodatkiem jedynie dodatkowych urzędów dla świętych szczególnie czczonych w każdej diecezji. Brewiarz Rzymski przeszedł kilka rewizji: najbardziej niezwykłą z nich jest to, że przez Francis Quignonez , kardynał Santa Croce in Gerusalemme (1536), który, chociaż nie został zaakceptowany przez Rzym (został zatwierdzony przez Klemensa VII i Pawła III i dopuszczony jako substytut niezrewidowanego Brewiarza, aż Pius V w 1568 wykluczył go jako zbyt krótki i zbyt nowoczesny, i wydał zreformowane wydanie starego Brewiarza, Breviarium Pianum lub „Brewiarz Pian”), stworzył model dla jeszcze bardziej gruntownej reformy dokonanej w 1549 roku przez Kościół anglikański , którego codzienne poranne i wieczorne nabożeństwa są jedynie skondensowaniem i uproszczeniem urzędów brewiarzowych. Niektóre części przedmów ​​na początku modlitewnika angielskiego są wolnymi tłumaczeniami tych z Quignonez. Brewiarz Pianski został ponownie zmieniony przez Sykstusa V w 1588 r., który wprowadził poprawioną Wulgatę , w 1602 r. przez Klemensa VIII (poprzez Baroniusza i Bellarmina), zwłaszcza w odniesieniu do rubryk, oraz przez Urbana VIII (1623–1644), purystę, który zmienił tekst niektórych hymnów.

W XVII i XVIII wieku we Francji miał miejsce ruch rewizyjny, w wyniku którego udało się zmodyfikować około połowy brewiarzy tego kraju. Historycznie rzecz biorąc, wywodziło się to z prac Jeana de Launoya (1603–1678), „le dénicheur des saints” i Louisa Sébastiena le Nain de Tillemont , który wykazał fałszywość wielu żywotów świętych; z teologicznego punktu widzenia została stworzona przez szkołę Port Royal, która skłoniła ludzi do skupienia się bardziej na komunii z Bogiem, w przeciwieństwie do wzywania świętych. Dokonano tego głównie poprzez przyjęcie zasady, że wszystkie antyfony i odpowiedzi powinny być dokładnie wyrażone słowami Pisma Świętego, co wyklucza całą klasę wezwań do istot stworzonych. Jednocześnie nabożeństwa zostały uproszczone i skrócone, a używanie całego Psałterza co tydzień (co w Brewiarzu rzymskim stało się jedynie teorią ze względu na częste zastępowanie go przez nabożeństwa w dniu świętych) stało się rzeczywistością. Te zreformowane brewiarze francuskie - np. Brewiarz paryski z 1680 r. Arcybiskupa François de Harlay (1625–1695) i 1736 r. Arcybiskupa Charles-Gaspard-Guillaume de Vintimille du Luc (1655–1746) – wykazują się głęboką znajomością Pisma Świętego i bardzo staranną adaptacją różnych tekstów.

Późniejsze nowoczesne reformy

Za pontyfikatu Piusa IX w latach 1680 i 1736 powstał silny ruch ultramontański przeciwko francuskim brewiarzom. Zapoczątkował go Montalembert , ale jego orędownikami literackimi byli głównie Dom Gueranger , uczony mnich benedyktyński, opat Solesmes , i Louis Veuillot (1813–1813–1813) . 1883) Wszechświatów; udało jej się ich stłumić wszędzie, a ostatnią diecezją, która się poddała, był Orlean w 1875 r. Wpływy jansenistów i gallikanów były również silnie odczuwalne we Włoszech i Niemczech, gdzie w Kolonii, Münster, Moguncji i innych wydawano brewiarze wzorowane na francuskich miasta. W międzyczasie, pod kierownictwem Benedykta XIV (papieża 1740–1758), specjalna kongregacja zebrała wiele materiałów do oficjalnej rewizji, ale nic nie zostało opublikowane. W 1902, za Leona XIII, komisja pod przewodnictwem prałata Louis Duchesne został wyznaczony do rozważenia Brewiarza, Mszału, Papieskiego i Rytuału.

Istotne zmiany nastąpiły w 1910 r. wraz z reformą Brewiarza Rzymskiego przez papieża Piusa X. Ta rewizja zmodyfikowała tradycyjny schemat psalmów, tak że chociaż wszystkie 150 psalmów było używanych w ciągu tygodnia, odmawiano je bez powtórzeń. Najmniej recytowano osoby przydzielone do niedzielnego oficjum, chociaż zauważalnie mniej psalmów recytuje się w jutrzni, a zarówno laudacje, jak i komplety są nieco krótsze z powodu usunięcia psalmów (lub w przypadku komplety kilku pierwszych wersetów psalmu). Wpływ na Piusa X miały prawdopodobnie wcześniejsze próby wyeliminowania powtórzeń w psałterzu, przede wszystkim liturgia kongregacji benedyktyńskiej św. Maura. Jednak odkąd kardynał Quignonez podjął próbę zreformowania Brewiarza, stosując tę ​​zasadę – choć bez uwzględnienia tradycyjnego schematu – takie koncepcje krążyły w zachodnim Kościele i można je szczególnie zobaczyć w Brewiarzu Paryskim.

Papież Pius XII wprowadził opcjonalne użycie nowego tłumaczenia Psalmów z hebrajskiego na bardziej klasyczną łacinę . Większość brewiarzy opublikowanych w późnych latach pięćdziesiątych i wczesnych sześćdziesiątych używała tego „psałterza fortepianowego”.

papież Jan XXIII zrewidował Brewiarz w 1960 r., wprowadzając zmiany sporządzone przez jego poprzednika, papieża Piusa XII. Najbardziej zauważalną zmianą jest skrócenie większości świąt z dziewięciu do trzech lekcji Jutrzni, zachowując tylko czytania z Pisma Świętego (pierwsza lekcja i, następnie razem lekcje ii i iii), po których następuje albo pierwsza część czytania patrystycznego (lekcja vii ) lub, w przypadku większości świąt, skondensowana wersja dawnego drugiego Nokturnu, który był wcześniej używany, gdy święto zostało obniżone i upamiętnione.

Treść Brewiarza Rzymskiego

Na początku znajdują się zwykłe sprawy wprowadzające, takie jak tablice do określania daty Wielkanocy, kalendarz i rubryki ogólne. Sam Brewiarz jest podzielony na cztery sezonowe części - zimową, wiosenną, letnią, jesienną - i obejmuje w ramach każdej części:

  1. Psałterz;
  2. Proprium de Tempore (specjalne oficjum sezonu);
  3. Proprium Sanctorum (specjalne urzędy świętych);
  4. Commune Sanctorum (ogólne urzędy dla świętych);
  5. Dodatkowe usługi.

Części te są często publikowane oddzielnie.

Psałterz

Główny artykuł: łacińskie psałterze

Ta księga psalmów jest podstawą Brewiarza, fundamentem katolickiego modlitewnika; z niej wyrosły antyfony, responsoria i wersykle. Aż do reformy z 1911 r. Psalmy były ułożone zgodnie z dyspozycją pochodzącą z VIII wieku w następujący sposób: Psalmy 1-108, z pewnymi pominięciami, recytowano w Jutrzni, po dwanaście każdego dnia od poniedziałku do soboty i osiemnaście w niedzielę. Opuszczeń odmawiano w Jutrzni, Prime i Kompletie. Psalmy 109-147 (z wyjątkiem 117, 118 i 142) odmawiano podczas nieszporów, po pięć każdego dnia. Psalmy 148-150 były zawsze używane podczas Jutrzni i dały nazwę tej godzinie. Tekst tego Psałterza jest powszechnie znany jako gallikański. Nazwa jest myląca, ponieważ jest to po prostu druga rewizja (AD 392) dokonana przez Hieronima ze starego Itala pierwotnie używana w Rzymie. Pierwsza rewizja Itali sporządzona przez Hieronima (383 r.), znana jako rzymska, jest nadal używana w Bazylice św. Piotra w Rzymie, ale wersja „galikańska”, zwłaszcza dzięki św. wyparł go wszędzie indziej. Antyfonarz z Bangor dowodzi, że Irlandia przyjęła wersję gallikańską w VII wieku, a Kościół angielski w X wieku.

Po reformie z 1911 r. Jutrznię ograniczono do dziewięciu psalmów dziennie, a pozostałe psalmy zostały redystrybuowane w Prymie, Tercji, Sekscie i Kompletie. W niedziele i specjalne święta Jutrznia i Nieszpory pozostały w dużej mierze takie same, Psalm 118 pozostał rozprowadzany w Małych Godzinach, a Psalmy 4, 90 i 130 były trzymane w Kompletie.

Proprium de tempore

Obejmuje to urząd pór roku chrześcijańskiego (od Adwentu do Trójcy Świętej), koncepcję, która rozwijała się stopniowo. Podaje się tu całe nabożeństwo na każdą niedzielę i dzień powszedni, właściwe antyfony, responsoria, hymny, a zwłaszcza kurs codziennego czytania Pisma Świętego, średnio około dwudziestu wersetów dziennie, i (z grubsza) ułożone w następujący sposób:

  • Adwent: Izajasz
  • Objawienie Pańskie do Siedemdziesiątnicy: Listy Pawła
  • Wielki Post: homilie patrystyczne (Księga Rodzaju w niedziele)
  • Pasja: Jeremiasz
  • Od Wielkanocy do Pięćdziesiątnicy: Dzieje Apostolskie, listy katolickie i Objawienie
  • Pięćdziesiątnica do sierpnia: Samuel i Kings
  • Od sierpnia do Adwentu: Księgi mądrościowe, Księgi Machabejskie, Prorocy

Proprium Sanctorum

Zawiera lekcje, psalmy i formuły liturgiczne na święta świętych i zależy od dni miesiąca świeckiego. Czytania drugiego Nokturnu to głównie biografia hagiologiczna, z homiliami lub dokumentami papieskimi na niektóre większe święta, zwłaszcza Jezusa i Maryi. Niektóre z tych materiałów zostały zrewidowane przez Leona XIII w związku z odkryciami archeologicznymi i innymi. Trzeci Nokturn składa się z homilii na temat Ewangelii, którą czyta się podczas Mszy św. tego dnia. Obejmując wielki obszar czasu i przestrzeni, czynią one dla wiernych w dziedzinie historii Kościoła to samo, co czytania z Pisma Świętego w historii biblijnej.

Komuna Sanctorum

Obejmuje to psalmy, antyfony, lekcje itp. Na święta różnych grup lub klas (w sumie dwanaście); np. apostołowie, męczennicy, wyznawcy, dziewice i Najświętsza Maryja Panna. Urzędy te pochodzą z bardzo dawnych czasów, a wiele z nich prawdopodobnie pochodziło od poszczególnych świętych. Zawierają fragmenty o wielkim pięknie literackim. Lekcje czytane podczas trzeciego nokturnu są patrystycznymi homiliami na temat Ewangelii i razem tworzą zgrubne podsumowanie nauczania teologicznego.

Dodatkowe usługi

Znajdują się tu Małe Oficjum Najświętszej Maryi Panny, Oficjum za Zmarłych (obowiązkowe w Dzień Zaduszny) oraz urzędy właściwe dla każdej diecezji.

Elementy godzin

Zostało już wskazane przez odniesienie do Jutrzni, Jutrzni itd., że nie tylko każdy dzień, ale każda część dnia ma swoje własne oficjum, ponieważ dzień jest podzielony na „godziny” liturgiczne. Szczegółowy ich opis można znaleźć w artykule Godziny kanoniczne . Każda godzina oficjalna składa się z tych samych elementów i należy teraz powiedzieć coś o naturze tych części składowych, o których tu i ówdzie już wspomniano. Są to: psalmy (w tym kantyki), antyfony, responsoria, hymny, lekcje, rozdziały, wersety i kolekty.

Psalmy

Przed reformą z 1911 r. Mnożenie świąt świętych, z praktycznie tymi samymi psalmami świątecznymi, miało tendencję do powtarzania około jednej trzeciej Psałterza, z odpowiednio rzadkim recitalem pozostałych dwóch trzecich. Po tej reformie cały Psałterz jest ponownie generalnie recytowany co tydzień, przy czym psalmy świąteczne są ograniczone tylko do świąt najwyższej rangi. Podobnie jak w języku greckim i benedyktyńskim, niektóre kantyki, takie jak Pieśń Mojżesza (Wyjścia XV.), Pieśń Anny (1 Sam. II.), Modlitwa Habakuka (III.), Modlitwa Ezechiasza (Izajasz xxxviii.) I inne podobne fragmenty Starego Testamentu, az Nowego Testamentu, Magnificat , Benedictus i Nunc dimittis są dopuszczone jako psalmy.

Antyfony

Antyfony to krótkie formy liturgiczne, czasem biblijne, czasem patrystyczne, wprowadzające psalm. Termin pierwotnie oznaczał śpiew wykonywany przez naprzemienne chóry, ale całkiem stracił to znaczenie w Brewiarzu.

Responsoria

Responsoria są podobne w formie do antyfon, ale pojawiają się na końcu psalmu, będąc pierwotnie odpowiedzią chóru lub zgromadzenia na precentora, który recytował psalm.

Hymny

Hymny to krótkie wiersze sięgające częściowo czasów Prudencjusza , Synezjusza , Grzegorza z Nazjanzu i Ambrożego (IV i V wiek), ale głównie dzieła autorów średniowiecznych.

Lekcje

Lekcje, jak widzieliśmy, czerpane są w różny sposób z Biblii, Dziejów Apostolskich i Ojców Kościoła . W pierwotnym kościele często czytano księgi wyłączone później z kanonu, np. listy Klemensa Rzymskiego i Pasterza Hermasa . W późniejszych czasach kościoły Afryki, posiadające bogate pamiątki męczeństwa, wykorzystywały je jako uzupełnienie lektury Pisma Świętego. Wpływ monastyczny odpowiada za praktykę dodawania do czytania fragmentu biblijnego komentarza patrystycznego lub wykładu. Księgi homilii zostały opracowane z pism św. Augustyna , Hilarego , Atanazego , Izydora , Grzegorza Wielkiego i innych, i stanowili część biblioteki, której ostatecznym kompendium był Brewiarz. W lekcjach, podobnie jak w psalmach, porządek dni specjalnych przerywa normalny porządek oficjów powszednich i przesuwa schemat kolejnych czytań. Lekcje są czytane w Jutrzni (która jest podzielona na trzy nokturny).

Małe rozdziały

Małe rozdziały są bardzo krótkimi lekcjami czytanymi w innych „godzinach”.

wersety

Wersety są krótkimi responsoriami, używanymi po małych rozdziałach w godzinach mniejszych. Pojawiają się po hymnach w Jutrzni i Nieszporach.

zbiera

Kolekty odbywają się na zakończenie oficjum i są krótkimi modlitwami podsumowującymi prośby wiernych. Wynikają one z prymitywnej praktyki biskupa (przewodniczącego miejsca), której przykłady znajdują się w Didachē ( Nauka Apostołów) oraz w listach Klemensa Rzymskiego i Cypriana. Wraz z krystalizacją porządku kościelnego improwizacja w modlitwie w dużej mierze ustąpiła miejsca ustalonym formom i powstały zbiory modlitw, które później przekształciły się w sakramentarze i Oralne. Kolekty Brewiarza są w dużej mierze zaczerpnięte z Gelasian i innych Sakramentarzy i służą do podsumowania dominującej idei święta, w związku z którą są używane.

Uroczystość

Przed 1910 r. trudność harmonizacji Proprium de tempore i Proprium Sanctorum , o której mowa, była tylko częściowo rozwiązana w trzydziestu siedmiu rozdziałach rubryk ogólnych. Dodatkową pomocą był swego rodzaju Almanach Kościoła Katolickiego, zwany Ordo Recitandi Divini Officii , wydawany w różnych krajach i diecezjach, podający na co dzień szczegółowe wskazówki dotyczące właściwej lektury. W 1960 r. Jan XXIII uprościł rubryki regulujące brewiarz, aby był łatwiejszy w użyciu.

Każdy duchowny wyświęcony i wielu innych członków zakonów musi publicznie lub prywatnie czytać na głos (tj. zarówno ustami, jak i oczami — zajmuje to w ten sposób około dwóch godzin) wszystkie nabożeństwa brewiarzowe przeznaczone na każdego dnia. W dużych kościołach, w których były odprawiane, nabożeństwa były zwykle grupowane; np. jutrznia i jutrznia (ok. 7.30); Prime, Terce (msza), seksta i nona (około 10 rano); Nieszpory i Kompleta (16.00); i tak od czterech do ośmiu godzin (w zależności od ilości muzyki i liczby wysokich mszy) spędza się w chórze.

Świeckie użycie Brewiarza zmieniało się w całej historii Kościoła. W niektórych okresach świeccy nie używali w większym stopniu Brewiarza jako podręcznika pobożności. W okresie późnego średniowiecza recytowanie niektórych godzin Małego Oficjum Najświętszej Maryi Panny, które było oparte na formie i treści Brewiarza, stało się popularne wśród umiejących czytać, a biskup Challoner zrobił wiele, aby spopularyzować godziny nieszporów niedzielnych i Compline (choć w tłumaczeniu na język angielski) w jego Garden of the Soul w XVIII wieku. Ruch Liturgiczny w XX wieku przyniósł ponowne zainteresowanie Urzędami Brewiarza i wydano kilka popularnych wydań, zawierających zarówno język narodowy, jak i łacinę.

Kompletny Brewiarz Rzymski sprzed Piusa X został przetłumaczony na język angielski (przez markiza Bute w 1879 r.; nowe wydanie z trans, Martyrologium, 1908), francuski i niemiecki. Wersja Bute'a jest godna uwagi ze względu na umiejętne wykonanie starożytnych hymnów autorstwa JH Newmana, JM Neale'a i innych. W XX wieku wydano kilka wydań Brewiarza Piusa X, w tym godne uwagi wydanie przygotowane przy pomocy sióstr z opactwa Stanbrook W latach pięćdziesiątych. W następnym dziesięcioleciu ukazały się dwa wydania w języku angielskim i łacińskim, zgodne z rubrykami z 1960 r., Wydanymi przez Liturgical Press i Benziger w Stanach Zjednoczonych. Używali psałterza Piusa XII. Poprawione wydanie Liturgical Press wydane przez Baronius Press wykorzystuje starszy psałterz gallikański św. Hieronima. Ta edycja została opublikowana i wydana w 2012 roku tylko w przedsprzedaży. W 2013 roku wznowiono druk publikacji i jest ona dostępna na stronie Baroniusa.

motu proprio papieża Benedykta XVI Summorum Pontificum , katoliccy biskupi, księża i diakoni ponownie mogą używać wydania Brewiarza Rzymskiego z 1961 r., ogłoszonego przez papieża Jana XXIII, aby wypełnić swój obowiązek codziennego odmawiania Boskiego Oficjum .

Zasoby online

uruchomiono stronę internetową zawierającą Boskie Oficjum (zarówno zwyczajne, jak i nadzwyczajne) w różnych językach, i-brewiarz , która łączy współczesne i dawne brewiarze z najnowszą technologią komputerową.

Wydania


Zobacz też

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Breviary&oldid=1134130650 ”