Jan Chryzostom

Ten artykuł dotyczy chrześcijańskiego świętego. W przypadku innych zastosowań zobacz Chrysostomos (ujednoznacznienie) .

Święty Jan Chryzostom
Bizantyjska mozaika Jana Chryzostoma z Hagia Sophia
Wschód: Wielki Hierarcha i Nauczyciel Ekumeniczny Zachód: Biskup i Doktor Kościoła
Urodzić się	C. 347 Antiochia (dzisiejsza Antakya , Hatay , Turcja )
Zmarł	14 września 407 (w wieku ok. 58 lat ) Comana w Poncie (region) (dzisiejszy Gümenek, Tokat , Turcja )
Czczony w	Kościół katolicki Cerkiew prawosławna prawosławie wschodnie Asyryjski Kościół Wschodu Starożytny Kościół Wschodu komunia anglikańska luteranizm
kanonizowany	Przedkongregacyjny
Święto	Chrześcijaństwo bizantyjskie 14 września (wyjazd) 13 listopada (uroczystość przeniesiona z 14 września) 27 stycznia ( Tłumaczenie relikwii ) 30 stycznia ( Trzech Świętych Hierarchów ) chrześcijaństwo koptyjskie 17 Hathor (wyjazd) 16 Thout (Translokacja relikwii) 12 Paszonów (upamiętnienie przeniesienia relikwii z Komany do Konstantynopola 437 r.) Chrześcijaństwo zachodnie 13 września; 27 stycznia
Atrybuty	Ubrany jak biskup , trzymający Ewangeliarz lub zwój , prawą rękę uniesioną w geście błogosławieństwa . Przedstawiany jest jako wychudzony postem, z wysokim czołem, łysiejący, z ciemnymi włosami i małą brodą. Symbole : ul , biały gołąb , patelnia , kielich na Biblii , pióro i kałamarz
Patronat	Konstantynopol , edukacja , epilepsja , wykładowcy , mówcy , kaznodzieje

Jan Chryzostom ( / k r ɪ s ə s t ə m [ , k r ɪ s ɒ s t ə m 347 / ; grecki : Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ; Ge'ez : ቅዱስ ዮሐ ንስ አፈወርቅ . - 14 września 407) był ważnym ojcem wczesnego Kościoła , który służył jako arcybiskup Konstantynopola . Znany jest ze swoich kazań i wystąpień publicznych , potępiania nadużyć władzy zarówno przez przywódców kościelnych, jak i politycznych, Boskiej Liturgii św. Jana Chryzostoma i ascetycznej wrażliwości. Epitet Χρυσόστομος ( Chrysostomos , zangielizowany jako Chryzostom) oznacza po grecku „złotousty” i wskazuje na jego słynną elokwencję. Chryzostom był jednym z najbardziej płodnych autorów we wczesnym Kościele chrześcijańskim, chociaż obaj Orygenes z Aleksandrii i Augustyn z Hippony prześcignęli Chryzostoma.

Jest czczony jako święty w kościołach prawosławnych , prawosławnych , katolickich , anglikańskich i luterańskich , a także w niektórych innych. Prawosławni wraz z katolikami bizantyjskimi otaczają go szczególnym szacunkiem jako jednego z Trzech Świętych Hierarchów (obok Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu ). Święta Jana Chryzostoma w Kościele prawosławnym to 14 września, 13 listopada i 27 stycznia. W Kościele rzymskokatolickim uznawany jest za bł Doktor Kościoła . Ponieważ data jego śmierci przypada na święto Podwyższenia Krzyża Świętego (14 września), Ogólny Kalendarz Rzymski wspomina go od 1970 roku w dniu poprzednim, 13 września; od XIII wieku do 1969 roku czynił to 27 stycznia, w rocznicę przeniesienia jego ciała do Konstantynopola. Spośród innych zachodnich , w tym prowincji anglikańskich i kościołów luterańskich, niektóre upamiętniają go 13 września, inne 27 stycznia. Jan Chryzostom jest czczony w kalendarzach Kościoła anglikańskiego i św Kościół Episkopalny w dniu 13 września. Kościół koptyjski również uznaje go za świętego (święta 16 Thout i 17 Hathor ).

Biografia

Wczesne życie

Jan urodził się w Antiochii w 347 r. Różni uczeni opisują jego matkę Anthusa jako pogankę lub chrześcijankę. Jego ojciec był wysokim rangą oficerem wojskowym. Ojciec Johna zmarł wkrótce po jego urodzeniu i był wychowywany przez matkę. Został ochrzczony w 368 lub 373 i przyjął tonsurę jako lektor (jeden z niższych święceń kościelnych). Czasami mówi się, że został ukąszony przez węża, gdy miał dziesięć lat, co doprowadziło do infekcji po ukąszeniu.

W wyniku wpływowych koneksji matki w mieście, Jan rozpoczął naukę u pogańskiego nauczyciela Libaniusza . Od Libaniusza Jan nabył umiejętności potrzebne do kariery w retoryce , a także zamiłowanie do języka i literatury greckiej . W końcu został prawnikiem.

Kiedy jednak dorósł, Jan jeszcze bardziej oddał się chrześcijaństwu i zaczął studiować teologię pod kierunkiem Diodora z Tarsu , założyciela rekonstytuowanej Szkoły Antiocheńskiej . Według chrześcijańskiego historyka Sozomena , Libaniusz miał powiedzieć na łożu śmierci, że Jan byłby jego następcą, „gdyby chrześcijanie nie zabrali go nam”.

Jan żył w skrajnej ascezie i został pustelnikiem około 375 roku; następne dwa lata spędził bezustannie stojąc, prawie nie śpiąc i zapamiętując Biblię . W wyniku tych praktyk jego żołądek i nerki zostały trwale uszkodzone, a zły stan zdrowia zmusił go do powrotu do Antiochii.

Diakonat i służba w Antiochii

Dalsze informacje: schizma melecjańska

Jan został wyświęcony na diakona w 381 przez biskupa Melecjusza z Antiochii , który nie był wówczas w komunii z Aleksandrią i Rzymem. Po śmierci Melecjusza Jan odłączył się od zwolenników Melecjusza, nie przyłączając się do Paulinusa , rywala Melecjusza o biskupstwo Antiochii . Ale po śmierci Paulina został wyświęcony na prezbitera (kapłana) w 386 przez następcę Paulina, Flawiusza. Miał później doprowadzić do pojednania między Flawiuszem I z Antiochii , Aleksandrii i Rzymie, doprowadzając w ten sposób te trzy stolice do komunii po raz pierwszy od prawie siedemdziesięciu lat.

W Antiochii w ciągu dwunastu lat (386–397) Jan zyskał popularność dzięki elokwencji swoich wystąpień publicznych w Złotym Kościele, katedrze w Antiochii, zwłaszcza dzięki wnikliwym wykładom fragmentów Biblii i naukom moralnym. Do najcenniejszych jego dzieł z tego okresu należą homilie na temat różnych ksiąg biblijnych. Kładł nacisk na działalność charytatywną i troszczył się o duchowe i doczesne potrzeby ubogich. Wypowiadał się przeciwko nadużywaniu bogactwa i własności osobistej:

Czy chcesz uczcić Ciało Chrystusa? Nie ignoruj ​​go, gdy jest nagi. Nie składajcie mu hołdu w świątyni odzianego w jedwab, a dopiero potem zaniedbujcie go na zewnątrz, gdzie jest zmarznięty i źle ubrany. Ten, który powiedział: „To jest ciało moje”, jest tym samym, który powiedział: „Widzieliście mnie głodnego, a nie daliście mi jeść” oraz „Cokolwiek uczyniliście najmniejszemu z moich braci, uczyniliście i mnie”… Co dobrze, że eucharystyczny jest przeładowany złotymi kielichami, gdy twój brat umiera z głodu? Zacznij od zaspokojenia jego głodu, a potem z tego, co zostanie, możesz ozdobić również ołtarz.

Jego bezpośrednie rozumienie Pisma Świętego – w przeciwieństwie do aleksandryjskiej tendencji do interpretacji alegorycznej – oznaczało, że tematy jego przemówień były praktyczne, wyjaśniały zastosowanie Biblii w życiu codziennym. Takie bezpośrednie głoszenie pomogło Chryzostomowi zdobyć poparcie społeczne.

Jeden incydent, który miał miejsce podczas jego służby w Antiochii, ilustruje wpływ jego homilii. Kiedy Chryzostom przybył do Antiochii, biskup miasta Flawian musiał interweniować u cesarza Teodozjusza I w sprawie obywateli, którzy szaleją, okaleczając posągi cesarza i jego rodziny. W tygodniach Wielkiego Postu w 387 r. Jan wygłosił ponad dwadzieścia homilii, w których błagał ludzi, aby dostrzegli błąd w ich postępowaniu. Wywarły one trwałe wrażenie na ogólnej populacji miasta: wielu pogan nawróciło się na chrześcijaństwo w wyniku homilii. Miasto zostało ostatecznie oszczędzone od poważnych konsekwencji.

Arcybiskup Konstantynopola

Zobacz też: Kryzysy orygenistyczne

Jan Chryzostom konfrontujący się z Aelią Eudoksją na XIX-wiecznym antyklerykalnym obrazie autorstwa Jean-Paula Laurensa

Jesienią 397 roku Jan został mianowany arcybiskupem Konstantynopola , po nominacji bez jego wiedzy przez eunucha Eutropiusza . Musiał opuścić Antiochię w tajemnicy z powodu obaw, że odejście tak popularnej postaci wywoła niepokoje społeczne.

Jako arcybiskup stanowczo odmawiał organizowania wystawnych spotkań towarzyskich, co czyniło go popularnym wśród zwykłych ludzi, ale niepopularnym wśród zamożnych obywateli i duchowieństwa. Niepopularne były również jego reformy duchowieństwa. Powiedział kaznodziejom odwiedzającym region, aby wrócili do kościołów, którym mieli służyć – bez żadnej zapłaty. Założył też szereg szpitali w Konstantynopolu.

Jego czas w Konstantynopolu był bardziej burzliwy niż czas w Antiochii. Teofil , patriarcha Aleksandrii , chciał zawładnąć Konstantynopolem i sprzeciwił się nominacji Jana do Konstantynopola. Teofil zdyscyplinował czterech egipskich mnichów (znanych jako „ wysocy bracia ”) za ich poparcie dla nauk Orygenesa . Uciekli do Jana i zostali przez niego przyjęci. Dlatego Teofil oskarżył Jana o zbytnią stronniczość wobec nauczania Orygenesa. Narobił sobie kolejnego wroga w Aelii Eudoksji , żonie cesarza Arkadiusza , która zakładała, że ​​donosy Jana o ekstrawagancji w kobiecym ubiorze były wymierzone w nią samą. Eudoksja, Teofil i inni jego wrogowie zwołali synod w 403 r. ( Synod Dębu ), aby oskarżyć Jana, w którym jego związek z Orygenesem został wykorzystany przeciwko niemu. Doprowadziło to do jego deportacji i wygnania. Arcadius niemal natychmiast wezwał go z powrotem, gdy ludzie zaczęli „burzyć” z powodu jego odejścia, grożąc nawet spaleniem pałacu cesarskiego. W noc jego aresztowania miało miejsce trzęsienie ziemi, które Eudoksja wzięła za znak gniewu Bożego, co skłoniło ją do poproszenia Arkadiusza o przywrócenie Jana na stanowisko.

Pokój był krótkotrwały. Srebrny posąg Eudoksji został wzniesiony w Augustaion , w pobliżu jego katedry, konstantyńskiej Hagia Sophia . Jan potępił ceremonie poświęcenia jako pogańskie i ostro wypowiedział się przeciwko cesarzowej: „Znowu Herodiada szaleje; znowu jest zmartwiona; znowu tańczy; i znowu pragnie otrzymać głowę Jana w ładowarce” aluzją do wydarzeń związanych ze śmiercią Jana Chrzciciela . Po raz kolejny został zesłany, tym razem na Kaukaz w r Abchazja . Jego wygnanie wywołało zamieszki wśród jego zwolenników w stolicy, a podczas walk katedra zbudowana przez Konstancjusza II została spalona, ​​co spowodowało konieczność budowy drugiej katedry w tym miejscu, teodozjańskiej Hagia Sophia .

Około 405 roku Jan zaczął udzielać moralnego i finansowego wsparcia chrześcijańskim mnichom, którzy egzekwowali antypogańskie prawa cesarzy, niszcząc świątynie i sanktuaria w Fenicji i pobliskich regionach.

Wygnanie i śmierć

Przyczyny wygnania Johna nie są jasne, chociaż Jennifer Barry sugeruje, że mają one związek z jego powiązaniami z arianizmem . Inni historycy, w tym Wendy Mayer i Geoffrey Dunn , argumentowali, że „nadmiar dowodów ujawnia walkę między obozami joannickimi i antyjannickimi w Konstantynopolu wkrótce po wyjeździe Jana i przez kilka lat po jego śmierci”. W obliczu wygnania Jan Chryzostom napisał apel o pomoc do trzech duchownych: papieża Innocentego I ; Weneriusz , biskup Mediolanu ( Mediolan ); i Chromacjusz , biskup Akwilei . W 1872 roku historyk kościoła William Stephens napisał:

Patriarcha Wschodniego Rzymu odwołuje się do wielkich biskupów Zachodu, jako orędowników dyscypliny kościelnej, której, jak sam przyznaje, nie jest w stanie wyegzekwować ani nie widzi perspektyw jej ustanowienia. Patriarcha Nowego Rzymu nie wzbudza zazdrości o patriarchę Starego Rzymu. Zabiega się o ingerencję Innocentego, przyznaje się mu pewien prymat, ale jednocześnie nie zwraca się do niego jako do najwyższego arbitra; prosi się go o pomoc i współczucie, jak od starszego brata, a dwóch innych prałatów Włoch jest z nim współodbiorcami apelu.

Papież Innocenty I protestował przeciwko wygnaniu Jana z Konstantynopola do miasta Cucusus ( Göksun ) w Kapadocji , ale bezskutecznie. Innocenty wysłał delegację, aby wstawiła się za Janem w 405. Na jej czele stał Gaudentius z Brescii ; Gaudentius i jego towarzysze, dwaj biskupi, napotkali wiele trudności i nigdy nie osiągnęli celu, jakim było wejście do Konstantynopola.

Jan pisał listy, które nadal miały wielki wpływ w Konstantynopolu. W wyniku tego został wygnany z Cucusus (gdzie przebywał od 404 do 407) do Pitiunt (Pityus) (we współczesnej Gruzji ), gdzie jego grób jest sanktuarium dla pielgrzymów . Nigdy nie dotarł do tego celu, gdyż zmarł w Comana Pontica 14 września 407 podczas podróży. Zmarł w prezbiterium czyli wspólnocie kleru należącej do kościoła św. Bazyliszka z Comana . Mówi się, że jego ostatnie słowa brzmiały: „ Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν ” („Chwała Bogu za wszystko”).

Kult i kanonizacja

Bizantyjska płaskorzeźba ze steatytu z XI wieku przedstawiająca Jana Chryzostoma, Luwr

Jan zaczął być czczony jako święty wkrótce po jego śmierci. Niemal natychmiast potem anonimowy zwolennik Jana (znany jako pseudo-Martyrius) napisał mowę pogrzebową, aby odzyskać Jana jako symbol chrześcijańskiej ortodoksji . Ale trzy dekady później niektórzy z jego zwolenników w Konstantynopolu pozostali w schizmie . Proklus , arcybiskup Konstantynopola (434–446), mając nadzieję na pojednanie joannitów, wygłosił homilię wychwalającą swego poprzednika w kościele Hagia Sophia . Powiedział: „O Janie, twoje życie było pełne smutku, ale twoja śmierć była chwalebna. Twój grób jest błogosławiony, a nagroda wielka, dzięki łasce i miłosierdziu naszego Pana Jezusa Chrystusa, o łaskawy, pokonawszy granice czasu i miejsce! Miłość zwyciężyła przestrzeń, niezapomniana pamięć unicestwiła granice, a miejsce nie przeszkadza cudom świętego ”.

relikwii Chryzostoma do Konstantynopola, gdzie 28 stycznia 438 r. złożono je w kościele św . Nauczyciela”, z udziałem Bazylego Wielkiego i Grzegorza Teologa . Ci trzej święci, oprócz tego, że przez cały rok mają swoje indywidualne wspomnienia, są wspominani razem 30 stycznia, w święto znane jako Synaxis z Trzech Hierarchów .

W Kościele prawosławnym jest mu poświęconych kilka dni świątecznych :

• 27 stycznia Przeniesienie relikwii św. Jana Chryzostoma z Komany do Konstantynopola
• 30 stycznia Synaxis Trzech Wielkich Hierarchów
• 14 września, spoczynek św. Jana Chryzostoma
• 13 listopada obchody zostały przeniesione z 14 września do X wieku naszej ery, gdy Podwyższenie Krzyża Świętego stało się bardziej widoczne. Według Briana Croke'a 13 listopada to data, w której wiadomość o śmierci Jana Chryzostoma dotarła do Konstantynopola.

W 1908 roku papież Pius X mianował go patronem kaznodziejów.

Pisma

Zachowało się około 700 kazań i 246 listów Jana Chryzostoma, a także komentarze biblijne, dyskursy moralne i traktaty teologiczne.

Homilie

Homilia Paschalna

Cesarz bizantyjski Nicefor III otrzymuje od Jana Chryzostoma księgę homilii; Archanioł Michał stoi po jego lewej stronie ( rękopis iluminowany z XI wieku ).

Najbardziej znana z jego wielu homilii jest niezwykle krótka, Homilia paschalna ( Hieratikon ), którą czyta się podczas pierwszego nabożeństwa Paschy (Wielkanoc) , północnego Orthros ( Matinins ), we wschodnim Kościele prawosławnym .

Ogólny

Zachowane dzieła homiletyczne Chryzostoma są rozległe, w tym wiele setek egzegetycznych homilii dotyczących zarówno Nowego Testamentu (zwłaszcza dzieł Pawła Apostoła ), jak i Starego Testamentu (zwłaszcza Księgi Rodzaju ). Wśród jego zachowanych dzieł egzegetycznych jest sześćdziesiąt siedem homilii na temat Księgi Rodzaju, pięćdziesiąt dziewięć na temat Psalmów , dziewięćdziesiąt na temat Ewangelii Mateusza , osiemdziesiąt osiem na temat Ewangelii Jana i pięćdziesiąt pięć na temat Dziejów Apostolskich .

Homilie zostały spisane przez stenografów, a następnie rozpowszechnione, ujawniając styl, który był zwykle bezpośredni i bardzo osobisty, ale ukształtowany przez retoryczne konwencje jego czasu i miejsca. Ogólnie rzecz biorąc, jego teologia homiletyczna wykazuje wiele cech charakterystycznych dla szkoły Antiochii (tj. jest nieco bardziej dosłowna w interpretacji wydarzeń biblijnych), ale wykorzystuje też sporo interpretacji alegorycznej, bardziej kojarzonej ze szkołą aleksandryjską .

Społeczny i religijny świat Jana został ukształtowany przez ciągłą i wszechobecną obecność pogaństwa w życiu miasta. Jednym z jego stałych tematów było pogaństwo w kulturze Konstantynopola, aw swoich homiliach grzmi przeciwko popularnym pogańskim rozrywkom: teatrowi , wyścigom konnym i hulankom związanym ze świętami. W szczególności krytykuje chrześcijan za udział w takich działaniach:

Jeśli zapytasz [chrześcijan], kim jest Amos lub Abdiasz , ilu było apostołów lub proroków, milczą; ale jeśli zapytasz ich o konie lub woźniców, odpowiadają z większą powagą niż sofiści czy retorzy.

Jedną z powtarzających się cech homilii Jana jest jego nacisk na troskę o potrzebujących. Nawiązując do motywów zawartych w Ewangelii Mateusza, wzywa bogatych do odrzucenia materializmu na rzecz pomocy biednym, często wykorzystując wszystkie swoje umiejętności retoryczne, aby zawstydzić bogatych ludzi, aby porzucili rzucającą się w oczy konsumpcję :

Czy przywiązujesz taką wagę do swoich odchodów, że wkładasz je do srebrnego nocnika, kiedy inny człowiek stworzony na obraz Boga ginie na mrozie?

W tym duchu często pisał o potrzebie jałmużny i jej znaczeniu obok postu i modlitwy, np. „Modlitwa bez jałmużny jest bezowocna”.

XI-wieczna mozaika konchowa przedstawiająca Jana Chryzostoma z południowo-wschodniej absydy nawy klasztoru Hosios Loukas

Cyryl Aleksandryjski przypisał zniszczenie efeskiej świątyni Artemidy Janowi Chryzostomowi, nazywając go „niszczycielem demonów i obaleniem świątyni Diany”. Późniejszy arcybiskup Konstantynopola, Proclus powtórzył zarzut, mówiąc: „W Efezie splądrował sztukę Midasa”. Oba twierdzenia są uważane za fałszywe.

Homilie przeciwko Żydom i judaizującym chrześcijanom

Główny artykuł: Adversus Judaeos

Podczas swoich pierwszych dwóch lat jako prezbiter w Antiochii (386–387) Jan potępił Żydów i judaizujących chrześcijan w serii ośmiu homilii wygłoszonych do chrześcijan w jego zborze, którzy brali udział w żydowskich świętach i innych żydowskich obchodach. Sporne jest, czy głównymi celami byli konkretnie judaiści, czy ogólnie Żydzi. Swoje homilie wyrażał w sposób konwencjonalny, stosując bezkompromisową retoryczną zwaną psogos (gr. obwinianie, nagana).

Jednym z celów tych homilii było uniemożliwienie chrześcijanom uczestniczenia w zwyczajach żydowskich, a tym samym zapobieżenie postrzeganej erozji trzody Chryzostoma. W swoich homiliach Jan krytykował tych „judaizujących chrześcijan”, którzy uczestniczyli w żydowskich świętach i innych obrzędach żydowskich, takich jak szabat , poddawali się obrzezaniu i pielgrzymował do żydowskich świętych miejsc. W Antiochii w 361 roku nastąpiło odrodzenie wiary i tolerancji żydowskiej, więc wyznawcy Chryzostoma i większa społeczność chrześcijańska często kontaktowali się z Żydami, a Chryzostom obawiał się, że ta interakcja odciągnie chrześcijan od ich tożsamości religijnej.

Jan twierdził, że synagogi były pełne chrześcijan, zwłaszcza chrześcijanek, w szabaty i święta żydowskie, ponieważ umiłowali oni powagę liturgii żydowskiej i lubili słuchać szofaru w Rosz ha-Szana i zgodnie z ówczesnym zwyczajem oklaskiwali słynnych kaznodziejów. Ze względu na pozycję Chryzostoma w kościele chrześcijańskim, zarówno lokalnie, jak iw większej hierarchii kościelnej, jego kazania odniosły spory sukces w szerzeniu nastrojów antyżydowskich. Skłoniło to do wprowadzenia antyżydowskich ustaw i przepisów socjalnych, pogłębiających separację między obiema społecznościami.

W języku greckim homilie nazywane są Kata Ioudaiōn ( Κατὰ Ἰουδαίων ), co po łacinie tłumaczy się jako Adversus Judaeos , a po angielsku „Przeciw Żydom”. Pierwotny benedyktyński redaktor homilii, Bernard de Montfaucon , podaje następujący przypis do tytułu: „Przemówienie przeciwko Żydom; ale zostało wygłoszone przeciwko tym, którzy judaizowali i przestrzegali postów z nimi [Żydami]”.

Według badaczy patrystyki sprzeciw wobec jakiegokolwiek konkretnego poglądu pod koniec IV wieku był konwencjonalnie wyrażany w sposób wykorzystujący retoryczną formę znaną jako psogos , której konwencje literackie polegały na oczernianiu przeciwników w bezkompromisowy sposób; w związku z tym argumentowano, że nazywanie Chryzostoma „antysemitą” oznacza stosowanie anachronicznej terminologii w sposób niezgodny z kontekstem historycznym i zapisami. Nie wyklucza to twierdzeń, że teologia Chryzostoma była formą antyżydowskiego supersesjonizmu .

Anglikański ksiądz James Parkes nazwał pisma Chryzostoma o Żydach „najstraszniejszymi i brutalnymi potępieniami judaizmu, jakie można znaleźć w pismach chrześcijańskiego teologa”. Według historyka Williama I. Brusteina , jego kazania przeciwko Żydom dały dalszy rozmach idei, że Żydzi są zbiorowo odpowiedzialni za śmierć Jezusa . Steven T. Katz cytuje homilie Chryzostoma jako „decydujący zwrot w historii chrześcijańskiego antyjudaizmu , zwrot, którego ostateczna zniekształcająca konsekwencja została wcielona w polityczny antysemityzm Adolfa Hitlera”.

Jan Chryzostom z Bazylim z Cezarei i Grzegorzem z Nazjanzu na ikonie Trzech Świętych Hierarchów z końca XV wieku z katedry św. Zofii w Nowogrodzie

Homilia przeciwko homoseksualizmowi

Według Roberta H. Allena „nauka i elokwencja Chryzostoma obejmuje i podsumowuje długi wiek stale rosnącego oburzenia moralnego, strachu i odrazy do homoseksualizmu”. Jego najbardziej godnym uwagi przemówieniem w tym względzie jest jego czwarta homilia na temat Rzymian 1:26 , w której argumentuje w następujący sposób:

Wszystkie te uczucia były wówczas podłe, ale przede wszystkim szalona żądza mężczyzn; dusza bowiem bardziej cierpi w grzechach i jest bardziej pohańbiona niż ciało w chorobach. ... [Mężczyźni] obrazili samą naturę. A jeszcze bardziej haniebną rzeczą jest to, że nawet kobiety szukają tych stosunków, które powinny mieć większe poczucie wstydu niż mężczyźni.

Mówi, że aktywny mężczyzna prześladuje biernego mężczyznę w sposób, który pozostawia go bardziej trwale zhańbionym niż nawet ofiara morderstwa, ponieważ ofiara tego czynu musi „żyć” ze wstydem „bezczelności”. Z kolei ofiara morderstwa nie nosi hańby. Twierdzi, że za takich przestępców czeka kara w piekle i że kobiety mogą być winne grzechu tak samo jak mężczyźni. Chryzostom przekonuje, że bierny partner mężczyzny skutecznie wyrzekł się męskości i stał się kobietą – taka jednostka zasługuje na „wypędzenie i ukamienowanie”. Przypisuje przyczynę „luksusowi”. „Nie myślcie, on ma na myśli (Pawła), ponieważ słyszeliście, że płonęli, przypuszczajcie, że zło było tylko w pożądaniu. Bo większa część tego pochodziła z ich zbytku, który również rozpalił ich żądze”.

Według uczonego Michaela Cardena, Chryzostom wywarł szczególny wpływ na kształtowanie myśli wczesnochrześcijańskiej, że pożądanie osób tej samej płci było złem, twierdząc, że zmienił tradycyjną interpretację Sodomy jako miejsca niegościnności na miejsce, w którym przestępstwa seksualne Sodomitów stały się najważniejsze. Jednak inni uczeni – tacy jak Kruger i Nortjé-Meyer – kwestionują to, argumentując, że autor Listu Judy już w Nowym Testamencie interpretował grzech Sodomy jako homoseksualizm .

Traktaty

Oprócz jego homilii, wiele innych traktatów Jana wywarło trwały wpływ. Jednym z takich dzieł jest wczesny traktat Jana Przeciw tym, którzy sprzeciwiają się życiu monastycznemu , napisany, gdy był diakonem (jakiś czas przed 386 r.), skierowany do rodziców, zarówno pogańskich, jak i chrześcijańskich, których synowie rozważali powołanie monastyczne. Chryzostom napisał, że już w jego czasach Antiochenes miał w zwyczaju posyłać swoich synów na naukę do mnichów.

Inny ważny traktat napisany przez Jana jest zatytułowany O kapłaństwie (napisany 390/391, zawiera w Księdze 1 relację z jego wczesnych lat i obronę jego ucieczki przed święceniami biskupa Meletiosa z Antiochii, a następnie przechodzi w późniejszych księgach do wyjaśnienia na jego wzniosłe rozumienie kapłaństwa). Dwie inne godne uwagi książki Jana to Instrukcje dla katechumenów i O niezrozumiałości Boskiej natury . Ponadto napisał serię listów do diakonis Olimpias , z których zachowało się siedemnaście.

Liturgia

Oprócz przepowiadania innym trwałym dziedzictwem Jana jest jego wpływ na chrześcijańską liturgię. Na szczególną uwagę zasługują dwa jego pisma. Zharmonizował życie liturgiczne Kościoła, rewidując modlitwy i rubryki Boskiej Liturgii , czyli celebracji Najświętszej Eucharystii. Do dziś Kościoły prawosławne i katolickie obrządku bizantyjskiego zazwyczaj celebrują Boską Liturgię św. Jana Chryzostoma jako normalną liturgię eucharystyczną, chociaż jego dokładny związek z nią pozostaje przedmiotem dyskusji wśród ekspertów.

Dziedzictwo i wpływy

Rzeźba Jana Chryzostoma w katedrze św. Patryka w Nowym Jorku

W czasach, gdy duchowieństwo miejskie było przedmiotem krytyki za ich wysoki styl życia, Jan był zdecydowany zreformować swoje duchowieństwo w Konstantynopolu. Wysiłki te spotkały się z oporem i ograniczonym sukcesem. Był znakomitym kaznodzieją, którego homilie i pisma są nadal studiowane i cytowane. Jako teolog był i nadal jest bardzo ważny we wschodnim chrześcijaństwie i jest powszechnie uważany za jednego z trzech świętych hierarchów Kościoła greckiego, ale był mniej ważny dla zachodniego chrześcijaństwa. Jego pisma przetrwały do ​​dnia dzisiejszego bardziej niż jakikolwiek inny grecki Ojcowie .

Wpływ na Katechizm Kościoła Katolickiego i duchowieństwo

Niezależnie od jego mniejszego wpływu w porównaniu, powiedzmy, z Tomaszem z Akwinu , wpływ Jana na nauczanie Kościoła jest przeplatany w obecnym Katechizmie Kościoła Katolickiego (zrewidowany 1992). Katechizm cytuje go w osiemnastu rozdziałach, w szczególności jego refleksje na temat celu modlitwy i znaczenia Modlitwy Pańskiej : [

Zastanów się, jak [Jezus Chrystus] uczy nas pokory, pokazując nam, że nasza cnota nie zależy wyłącznie od naszej pracy, ale od łaski z wysoka. Nakazuje każdemu z modlących się wiernych, aby czynili to powszechnie, za cały świat. Albowiem nie powiedział „Bądź wola Twoja we mnie lub w nas”, ale „na ziemi”, na całej ziemi, aby błąd został z niej wygnany, prawda się w niej zakorzeniła, wszystkie występki zostały na niej zniszczone, cnota rozkwitają na nim, a ziemia nie różni się już od nieba.

Chrześcijańscy duchowni, tacy jak RS Storr, nazywają go „jednym z najbardziej wymownych kaznodziejów, którzy od czasów apostolskich przynosili ludziom boskie wieści o prawdzie i miłości”, [Ten cytat wymaga cytatu], wieczny Jan Henry Newman opisał Johna jako „jasną, wesołą, łagodną duszę; wrażliwe serce”.

Muzyka i literatura

Liturgiczne dziedzictwo Jana zainspirowało kilka kompozycji muzycznych. Na szczególną uwagę zasługuje Liturgia św. Jana Chryzostoma Siergieja Rachmaninowa op . 31, skomponowany w 1910, jeden z jego dwóch głównych utworów chóralnych a cappella; Liturgia św. Jana Chryzostoma Piotra Czajkowskiego op. 41; Liturgia św. Jana Chryzostoma autorstwa ukraińskiego kompozytora Kyryla Stetsenko . Litania Arvo Pärta ustawia dwadzieścia cztery modlitwy Chryzostoma, po jednej na każdą godzinę dnia, na solowy, chór mieszany i orkiestrę. Oraz kompozycje Aleksandra Greczaninowa Liturgia Jana Chryzostoma nr 1 op. 13 (1897), Liturgia Jana Chryzostoma nr 2 op. 29 (1902), Liturgia Domestica (Liturgia Johannes Chrysostomos nr 3), op. 79 (1917) i Liturgia Jana Chryzostoma nr 4 op. 177 (1943) są godne uwagi.

Powieść Jamesa Joyce'a Ulysses zawiera postać o imieniu Mulligan, która przenosi „Chrysostomos” do umysłu innej postaci (Stephen Dedalus), ponieważ pozłacane zęby Mulligana i jego dar gabowania przyniosły mu tytuł, który przyniosły mu kazania św. Jana Chryzostoma , „złotousty”: „[Mulligan] spojrzał w bok i wydał długi, niski gwizd na wezwanie, po czym zatrzymał się na chwilę w skupieniu, a jego równe białe zęby błyszczały tu i tam złotymi punktami. Chrysostomos”.

Legenda o pokucie świętego Jana Chryzostoma

Pokuta św. Jana Chryzostoma . Rycina Lucasa Cranacha Starszego , 1509. W tle widać świętego na czworakach, podczas gdy na pierwszym planie dominuje księżniczka z dzieckiem.

Późnośredniowieczna legenda głosi, że kiedy Jan Chryzostom był pustelnikiem na pustyni, zwróciła się do niego księżniczka królewska w niebezpieczeństwie. John, myśląc, że jest demonem, początkowo odmówił jej pomocy, ale księżniczka przekonała go, że jest chrześcijanką i zostanie pożarta przez dzikie bestie, jeśli nie pozwoli jej wejść do jego jaskini. Dlatego ją wpuścił, ostrożnie dzieląc jaskinię na dwie części, po jednej dla każdej z nich. Pomimo tych środków ostrożności grzech cudzołóstwa został popełniony, a próbując to ukryć, zrozpaczony Jan wziął księżniczkę i rzucił ją w przepaść. Następnie udał się do Rzymu, aby błagać o rozgrzeszenie, którego odmówiono. Zdając sobie sprawę z przerażającej natury swoich zbrodni, Chryzostom złożył ślub, że nigdy nie podniesie się z ziemi, dopóki jego grzechy nie zostaną odpokutowane, i przez lata żył jak bestia, pełzając na czworakach i żywiąc się dziką trawą i korzeniami. Następnie księżniczka pojawiła się ponownie, żywa i karmiąca dziecko Johna, który w cudowny sposób ogłosił przebaczenie jego grzechów. Ta ostatnia scena była bardzo popularna od końca XV wieku jako temat dla rytowników i artystów. Temat został przedstawiony przez Albrecht Dürer około 1496, Hans Sebald Beham i Lucas Cranach Starszy , między innymi. Marcin Luter kpił z tej samej legendy w swoim Die Lügend von S. Johanne Chrysostomo (1537), aby przeanalizować pułapki chrześcijańskiej legendy ( hagiografii ) . Legenda została spisana w Chorwacji w XVI wieku.

Zwłoki

Powrót relikwii św. Jana Chryzostoma do kościoła Świętych Apostołów w Konstantynopolu

Jan Chryzostom zmarł w mieście Comana w 407 roku w drodze na swoje wygnanie. Tam jego relikwie pozostały do ​​438 r., kiedy trzydzieści lat po jego śmierci zostały przeniesione do Konstantynopola za panowania syna cesarzowej Eudoksji , cesarza Teodozjusza II (408–450), pod kierunkiem ucznia Jana, Proklosa , który do tego czasu został arcybiskupem Konstantynopola (434–447).

Większość relikwii Jana została zrabowana z Konstantynopola przez krzyżowców w 1204 roku i wywieziona do Rzymu, ale niektóre z jego kości zostały zwrócone Kościołowi prawosławnemu 27 listopada 2004 roku przez papieża Jana Pawła II . Od 2004 r. relikwie znajdują się w kościele św. Jerzego w Stambule .

Jednak czaszka, która była przechowywana w klasztorze w Vatopedi na górze Athos w północnej Grecji, nie znalazła się wśród relikwii zabranych przez krzyżowców w XIII wieku. W 1655 r. na prośbę cara Aleksieja Michajłowicza czaszkę wywieziono do Rosji, za co klasztor otrzymał odszkodowanie w wysokości 2000 rubli. W 1693 r., otrzymawszy od klasztoru Vatopedi prośbę o zwrot czaszki św. Jana, car Piotr Wielki nakazał, aby czaszka pozostała w Rosji, ale klasztor miał otrzymywać 500 rubli co cztery lata. Rosyjskie archiwa państwowe dokumentują te wypłaty do 1735 r. Czaszka była przechowywana na Kremlu , w katedrze Zaśnięcia Matki Bożej , do 1920 r., kiedy to została skonfiskowana przez Sowietów i umieszczona w Muzeum Starożytności Srebrnych . W 1988 roku, w związku z 1000-leciem Chrztu Rusi , głowa wraz z innymi ważnymi relikwiami została zwrócona Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i przechowywana w Katedra Objawienia Pańskiego , do czasu przeniesienia do Katedry Chrystusa Zbawiciela po jej renowacji.

Dziś klasztor w Vatopedi rości sobie pretensje do posiadania czaszki Jana Chryzostoma, a tam pielgrzymi do klasztoru czczą czaszkę jako czaszkę św. Jana. Dwa miejsca we Włoszech również twierdzą, że mają czaszkę świętego: Bazylika Santa Maria del Fiore we Florencji i kaplica Dal Pozzo w Pizie. Prawa ręka świętego Jana jest zachowany na Górze Athos, a liczne mniejsze relikwie są rozrzucone po całym świecie.

Prace zebrane

Powszechnie używane wydania dzieł Chryzostoma są dostępne w języku greckim, łacińskim, angielskim i francuskim. Wydanie greckie jest redagowane przez Sir Henry Savile (osiem tomów, Eton, 1613); najbardziej kompletne wydanie greckie i łacińskie jest redagowane przez Bernarda de Montfaucon (trzynaście tomów, Paryż, 1718–38, wznowione w latach 1834–40 i przedrukowane w Migne's Patrologia Graeca , tomy 47–64). W pierwszej serii Ojców nicejskich i post-nicejskich znajduje się tłumaczenie na język angielski (Londyn i Nowy Jork, 1889–90). Wybór jego pism został niedawno opublikowany w oryginale z francuskim tłumaczeniem Źródła Chrétiennes .

Cecs.acu.edu.au prowadzi internetową bibliografię stypendiów na temat Jana Chryzostoma.

Zobacz też

• św. Jana Chryzostoma, patrona archiwum

Źródła

•   Allen, Pauline i Mayer, Wendy (2000). Jana Chryzostoma . Routledge'a. ISBN 0-415-18252-2
• Attwater, Donald (1960). Św. Jan Chryzostom: Pasterz i Kaznodzieja . Londyn: Katolicki Klub Książki.
• Baur, Chryzostom (1910). „Święty Jan Chryzostom” . W Herbermann, Charles (red.). Encyklopedia katolicka . Tom. 8. Nowy Jork: Robert Appleton Company.
•   Blamires, Harry (1996). The New Bloomsday Book: Przewodnik po Ulissesie . Londyn: Routledge. ISBN 0-415-13858-2
• Brändle, R., V. Jegher-Bucher i Johannes Chrysostomus (1995). Acht Reden gegen Juden (Bibliothek der griechischen Literatur 41), Stuttgart: Hiersemann.
•   Brustein, William I. (2003). Korzenie nienawiści: antysemityzm w Europie przed Holokaustem . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge. ISBN 0-521-77308-3
• Butler, Alban (1821), Życie ojców, męczenników i innych głównych świętych , pobrane 3 sierpnia 2021 r
• Carter, Robert (1962). „Chronologia wczesnego życia św. Jana Chryzostoma”. Tradycja 18 : 357–364.
• Chryzostom, Jan (1979). Dyskursy przeciwko judaizacji chrześcijan , przeł. Paula W. Harkinsa. Ojcowie Kościoła; w. 68. Waszyngton: Catholic University of America Press.
• Chuvin, Pierre (1990). „Kronika ostatnich pogan”. Wydawnictwo Uniwersytetu Harvarda
• Dumortier, Jean (1951). „La valeur historique du dialog de Palladius et la chronologie de Saint Jean Chrysostome”. Mélanges de science religieuse 8 , 51–56.
•   Hartney, Aideen (2004). Jan Chryzostom i przemiany miasta . Londyn: Duckworth. ISBN 0-520-04757-5 .
• Joyce, James (1961). Ulisses . Nowy Jork: nowoczesna biblioteka.
•   Kelly, John Norman Davidson (1995). Złote usta: historia Jana Chryzostoma-ascety, kaznodziei, biskupa . Itaka, Nowy Jork: Cornell University Press. ISBN 0-8014-3189-1 .
•   Laqueur, Walter (2006). Zmieniające się oblicze antysemityzmu: od starożytności do współczesności . Oxford University Press. ISBN 0-19-530429-2 .
•   Liebeschuetz, JHWG (1990) Barbarzyńcy i biskupi: armia, kościół i państwo w epoce Arkadiusza i Chryzostoma . Oksford: Clarendon Press. ISBN 0-19-814886-0 .
•   Lewy, Yohanan [Hans] (1997). „Jan Chryzostom”. Encyclopaedia Judaica (wydanie CD-ROM, wersja 1.0). wyd. Cecila Rotha . Wydawnictwo Keter. ISBN 965-07-0665-8 .
•   Meeks, Wayne A. i Robert L. Wilken (1978). Żydzi i chrześcijanie w Antiochii w pierwszych czterech wiekach naszej ery (Towarzystwo Literatury Biblijnej, nr 13). Missoula: Scholars Press. ISBN 0-89130-229-8 .
• Morris, Stefan . „Miłujmy się wzajemnie: liturgia, moralność i teoria polityczna w kazaniach Chryzostoma o Rz 12–13 i 2 Tes 2”, w: Speculum Sermonis: Interdyscyplinarne refleksje na temat średniowiecznego kazania , wyd. Georgiana Donavin, Cary J. Nederman i Richard Utz. Turnhout: Brepols, 2004. s. 89–112.
•   Palladiusza, biskupa Aspuny. Palladiusz o życiu i czasach św. Jana Chryzostoma , przeł. i pod redakcją Roberta T. Meyera. Nowy Jork: Newman Press, 1985. ISBN 0-8091-0358-3 .
• Parki, James (1969). Preludium do Dialogu . Londyn.
•   Parry, David; David Melling, wyd. (2001). Słownik Blackwell wschodniego chrześcijaństwa . Oksford: Blackwell. ISBN 0-631-18966-1 .
• Pradels, W. (2002). „Lesbos Cod. Gr. 27: Opowieść o odkryciu”, Zeitschrift für Antikes Christentum 6, s. 81–89.
• Pradels, W., R. Brändle i M. Heimgartner (2001). „Das bisher vermisste Textstück in Johannes Chrysostomus, Adversus Judaeos, Oratio 2”, Zeitschrift für Antikes Christentum 5, s. 23–49.
• Pradels, W., R. Brändle i M. Heimgartner (2002). „Sekwencja i datowanie serii ośmiu dyskursów Jana Chryzostoma Adversus Judaeos”, Zeitschrift für Antikes Christentum 6, 90–116.
• Schaff, Philip i Henry Wace (red.) (1890). Socrates, Sozomenus: Church Histories ( Wybrana biblioteka Nicejsko i post-nicejskich Ojców Kościoła Chrześcijańskiego , druga seria, t. II ). Nowy Jork: The Christian Literature Company.
• Stark, Rodney (1997). Powstanie chrześcijaństwa. Jak niejasny, marginalny ruch Jezusa stał się dominującą siłą religijną w świecie zachodnim w ciągu kilku stuleci Wydawnictwo Uniwersytetu Princeton.
• Stephensa, WRW (1883). Święty Jan Chryzostom, Jego życie i czasy . Londyn: John Murray.
•   Stow, Kenneth (2006). Psy żydowskie, wyobrażenie i jego interpretatorzy: ciągłość w spotkaniu katolicko-żydowskim . Stanford: Stanford University Press. ISBN 0-8047-5281-8 .
•   Wilken, RL (2004). Jan Chryzostom i Żydzi: retoryka i rzeczywistość pod koniec IV wieku . Wipf & Stock. ISBN 978-1-59244-942-2 .
•   Wilken, Robert (2013). Ferguson, Everett (red.). Encyklopedia wczesnego chrześcijaństwa: wydanie drugie . Biblioteka referencyjna nauk humanistycznych Garland. Taylora i Franciszka. ISBN 978-1-136-61158-2 .
• Willey, John H. (1906). Chryzostom: mówca . Cincinnati: Jennings i Graham.
•   Woods, Thomas (2005). Jak Kościół katolicki zbudował zachodnią cywilizację . Waszyngton, DC: Regeneracja. ISBN 0-89526-038-7

Dalsza lektura

Podstawowe źródła

• Kazanie o jałmużnie przetłumaczone przez Margaret M. Sherwood z równoległego greckiego i łacińskiego tekstu Abbé Migne (Nowy Jork: The New York School of Philanthropy, 1917)
• Kapłaństwo: tłumaczenie Peri hierosynes św. Jana Chryzostoma autorstwa WA Jurgensa (New York: Macmillan, 1955)
• Komentarz do św. Jana apostoła i ewangelisty: homilie 1–47 , przekład Siostry Tomasza z Akwinu Goggin, Ojcowie Kościoła, tom 33, (New York: Fathers of the Church, Inc, 1957)
• Komentarz do św. Jana Apostoła i Ewangelisty w tłumaczeniu Siostry Tomasza z Akwinu Goggin. Homilie 48–88, Ojcowie Kościoła, tom 41, (Waszyngton, DC: Catholic University of America Press, 1959) [tłumaczenie Homiliae in Ioannem ]
• Instrukcje dotyczące chrztu , przetłumaczone i opatrzone komentarzami Paula W. Harkinsa (Westminster, MD: Newman Press, 1963)
• Dyskursy przeciwko judaizującym chrześcijanom , przetłumaczone przez Paula W. Harkinsa, Ojcowie Kościoła, tom 68, (Washington: Catholic University of America Press, 1979)
• O niezrozumiałej naturze Boga , przetłumaczone przez Paula W. Harkinsa. Ojcowie Kościoła, tom 72, (Waszyngton, DC: Catholic University of America Press, 1984)
• O bogactwie i ubóstwie , przetłumaczone i wprowadzone przez Catharine P Roth (Crestwood, Nowy Jork: St. Vladimir's Seminary Press, 1984)
•   Chryzostom, Jan (1985). apologeta . Margaret A. Schatkin i Paul W. Harkins, tłum. Waszyngton, DC: Katolicki Uniwersytet Ameryki Press. ISBN 0-8132-0073-3 . [Tłumaczenia Dyskursu o błogosławionych Babilach i Przeciw Grekom: Demonstracja przeciwko poganom, że Chrystus jest Bogiem .]
•   Chryzostom, Jan (1986). Homilie o Księdze Rodzaju . Robert C. Hill, tłum. Waszyngton, DC: Katolicki Uniwersytet Ameryki Press. ISBN 0-8132-0074-1 . [tłumaczenie Homilii na temat Rodzaju 1–17]
•   Chryzostom, Jan (1986). O małżeństwie i życiu rodzinnym . Katarzyna P. Roth, tłum. Crestwood, NY: St. Vladimir's Seminary Press. ISBN 0-913836-86-9 .
• Samuel NC Lieu, wyd., Cesarz Julian: panegiryk i polemika. Claudius Mamertinus, John Chrysostom, Ephrem the Syrian , (Liverpool: Liverpool University Press, 1986.) [zawiera tłumaczenie Jana Chryzostoma, Homilia na św. Babilasie, przeciwko Julianowi i poganom XIV – XIX]
• Komentarze do mędrców , przetłumaczone ze wstępem przez Roberta Charlesa Hilla, 2 tomy, (Brookline, MA: Holy Cross Orthodox Press, 2006) [Tom 1 jest tłumaczeniem Komentarza do Hioba ; tom 2 jest tłumaczeniem Komentarza do Przysłów ]

Drugorzędne źródła

• Attwater, Donald (1939). Św. Jan Chryzostom: Głos złota . Londyn: Harvill.
• Baur, Chryzostom (1959). Jan Chryzostom i jego czasy . M. Gonzaga, tłum. (wyd. 2). Londyn: Piaski.
•   Lim, Richard (1995). Spory publiczne, władza i porządek społeczny w późnej starożytności . Berkeley: University of California Press. ISBN 0-585-16041-4 .
• „List Papieża Benedykta XVI z okazji 1600-lecia śmierci św. Jana Chryzostoma” . Stolica Apostolska . Libreria Editrice Vaticana . 10 sierpnia 2007.

Linki zewnętrzne

• Cytaty św. Jana Chryzostoma przez cytaty Kościoła prawosławnego
• O latach Antiochii świętego Jana Chryzostoma papieża Benedykta XVI
• Sympozjum upamiętniające 1600. rocznicę spoczynku św. Jana
• Encyklopedia żydowska: Chrysostomus, Joannes
• Jan Chryzostom na Patristique.org (francuski)
• Czy św. Jan Chryzostom był antysemitą?
• Św. Jan Chryzostom Arcybiskup Konstantynopola Prawosławna ikona i synaksarion ( wspomnienie 13 listopada )
• Tłumaczenie relikwii św. Jana Chryzostoma, arcybiskupa Konstantynopola (święto 27 stycznia)
• Synaxis Ekumenicznych Nauczycieli i Hierarchów: Bazylego Wielkiego, Grzegorza Teologa i Jana Chryzostoma (święto 30 stycznia)
• Kolumnada Statua Plac Świętego Piotra
• Jana Chryzostoma mozaika w Hagia Sophia

Pracuje

• Prace autorstwa Jana Chryzostoma lub o nim w Internet Archive
• Dzieła Jana Chryzostoma z LibriVox (audiobooki z domeny publicznej)
• Boska Liturgia św. Jana Chryzostoma
• Tekst do studium Boskiej Liturgii św. Jana Chryzostoma (wydanie ruskie, z odniesieniami do Pisma Świętego)
• Pisma Chryzostoma w wydaniu Christian Classics Ethereal Library, wydanym przez Ojców Nicejskich i Ponicejskich:
  • O kapłaństwie, traktaty ascetyczne, wybrane homilie i listy, homilie na posągach
  • Homilie o Ewangelii św. Mateusza
  • Homilie na temat Dziejów Apostolskich i Listu do Rzymian
  • Homilie na temat 1 i 2 Listu do Koryntian
  • Homilie na temat Listów do Galacjan, Efezjan, Filipian, Kolosan, Tesaloniczan, Tymoteusza, Tytusa i Filemona
  • Homilie na temat Ewangelii św. Jana i Listu do Hebrajczyków
• Hieratikon Chryzostoma Kazanie wielkanocne św. Jana
• Osiem homilii przeciwko Żydom
• Opera Omnia autorstwa Migne Patrologia Graeca z indeksami analitycznymi
• Strona zasobów pomocniczych na stronie internetowej projektu Electronic Manipulus florum zawiera cyfrowe transkrypcje łacińskich tłumaczeń De laudibus sancti Pauli homeliae (PG 50, 473–514), Dialogus de sacerdotio (PG 48, 623–91) i In epistolam ad Hebraeos homeliae (PG 63, 9–236), a także łaciński tekst Pseudo-Chryzostoma Opus imperfectum w Mattheum (PG 56, 611–946). Zawiera również cyfrowe transkrypcje prologu Anianusa z Celedy na temat homilii o Mateuszu i jego łacińskich tłumaczeń pierwszych ośmiu homilii (PG 58, 975–1058), a także prologu Anianusa z Celedy i jego łacińskich tłumaczeń ziomków Chryzostoma 1–25 na temat Mateusza z editio princeps opublikowanego w Wenecji w 1503 roku.
• Chrysostomus Latinus in Iohannem Online (CLIO) jest zasobem o otwartym dostępie, który zapewnia tłumaczenie Burgundia z Pizy 88 homilii Chryzostoma na temat Ewangelii Jana (1173), które nigdy nie zostało wydrukowane, a także późniejsze łacińskie tłumaczenia Francesco Griffoliniego (1462) i Bernard de Montfaucon (1728), wraz z krytycznym wydaniem oryginalnego tekstu greckiego autorstwa Montfaucona.
• Chrysostomus Latinus in Mattheum Online (CLIMO) to nowy projekt Open Access, który stara się podążać za odnoszącym sukcesy formatem projektu CLIO. Obecnie (lipiec 2020) zawiera transkrypcje przedmowy Burgundia i Homilii 2.
• Ps. Chryzostom Homilia 2 na Boże Narodzenie na Tertullian.org i tutaj na Archive.org.
• S. Jan Chryzostom: Homilie w OPenn

święta prawosławne

• 27 stycznia Przeniesienie relikwii św. Jana Chryzostoma do Konstantynopola
• 30 stycznia Synaxis Trzech Wielkich Hierarchów
• 14 września, spoczynek św. Jana Chryzostoma
• 13 listopada, św. Jana Chryzostoma, arcybiskupa Konstantynopola