Bede

„Beda” przekierowuje tutaj. W przypadku innych zastosowań zobacz Beda (ujednoznacznienie) i Bede (ujednoznacznienie) .

Święty

Beda Czcigodny
The Venerable Bede translates John 1902.jpg
Przycięty portret z Ostatniego rozdziału J. Doyle'a Penrose'a ( ok. 1902 ), przedstawiający Bede kończącego tłumaczenie Ewangelii Jana na łożu śmierci
Doktor Kościoła , mnich , historyk
Urodzić się
C. 673 Królestwo Northumbrii , prawdopodobnie Jarrow w dzisiejszym Tyne and Wear w Anglii
Zmarł
26 maja 735 (w wieku 61 lub 62) Jarrow , Northumbria
Czczony w Kościół rzymskokatolicki , prawosławny , wspólnota anglikańska i luteranizm
kanonizowany Ogłoszony Doktorem Kościoła w 1899 przez papieża Leona XIII w Rzymie
Główne sanktuarium Katedra w Durham , Anglia
Święto
Atrybuty Trzyma Historię ecclesiastica gentis Anglorum , pióro , biret
Patronat angielscy pisarze i historycy ; Jarrow , Tyne and Wear , Anglia, Beda College , San Beda University , San Beda College Alabang
Wpływy

Bede ( / b iː d / BEED ; staroangielski : Bǣda [ˈbæːdɑ] , Bēda [ˈbeːdɑ] ; 672/3 - 26 maja 735), znany również jako Saint Bede , The Venerable Bede i Bede the Venerable ( łac . : Beda Venerabilis ), był angielskim mnichem w klasztorze św . Piotra i towarzyszącym mu klasztorze św. Pawła w Królestwie Northumbrii Angles (obecnie opactwo Monkwearmouth – Jarrow w Tyne and Wear w Anglii).

Urodzony na ziemiach należących do bliźniaczego klasztoru Monkwearmouth-Jarrow w dzisiejszym Tyne and Wear, Bede został wysłany do Monkwearmouth w wieku siedmiu lat, a później dołączył do opata Ceolfritha w Jarrow . Obaj przeżyli zarazę, która nawiedziła w 686 r. i zabiła większość tamtejszej ludności. Podczas gdy Bede spędził większość swojego życia w klasztorze, podróżował do kilku opactw i klasztorów na Wyspach Brytyjskich, odwiedzając nawet arcybiskupa Yorku i króla Ceolwulfa z Northumbrii .

Był autorem, nauczycielem ( Alkuin był uczniem jednego z jego uczniów) i uczonym, a jego najsłynniejsze dzieło, Historia kościelna ludu angielskiego , przyniosło mu tytuł „Ojca historii Anglii ” . obszerna i obejmowała szereg komentarzy biblijnych i innych dzieł teologicznych o egzegetycznej erudycji. Innym ważnym obszarem badań Bede była akademicka dyscyplina computus , zwana inaczej nauką o obliczaniu dat kalendarzowych. Jedną z ważniejszych dat, które Bede próbował obliczyć, była Wielkanoc, wysiłek, który był pogrążony w kontrowersjach. Pomógł także spopularyzować praktykę datowania od narodzin Chrystusa ( Anno Domini — w roku Pańskim), praktykę, która ostatecznie stała się powszechna w średniowiecznej Europie. Beda był jednym z największych nauczycieli i pisarzy wczesnego średniowiecza i przez wielu historyków uważany jest za najważniejszego uczonego starożytności w okresie od śmierci papieża Grzegorza I w 604 do koronacji Karola Wielkiego w 800.

W 1899 roku papież Leon XIII ogłosił go doktorem Kościoła . Jest jedynym rodowitym Brytyjczykiem , który osiągnął to miano. Bede był ponadto utalentowanym językoznawcą i tłumaczem, a jego praca sprawiła, że ​​łacińskie i greckie pisma wczesnych Ojców Kościoła stały się znacznie bardziej dostępne dla innych Anglosasów , co znacząco przyczyniło się do powstania angielskiego chrześcijaństwa . Klasztor Bedy miał dostęp do imponującej biblioteki, która zawierała dzieła Euzebiusza , Orozjusza i wielu innych.

Życie

Opera Bedae Venerabilis (1563)

Prawie wszystko, co wiadomo o życiu Bedy, zawarte jest w ostatnim rozdziale jego Historii kościelnej narodu angielskiego , historii kościoła w Anglii. Został ukończony około 731 r., a Bede sugeruje, że miał wtedy pięćdziesiąt dziewiąty rok życia, co dałoby datę urodzenia w 672 lub 673 r. Pomniejszym źródłem informacji jest list jego ucznia Cuthberta (nie mylić z święty Cuthbert , o którym mowa w dziele Bedy), który dotyczy śmierci Bedy. Beda w Historii podaje swoje miejsce urodzenia jako „na ziemiach tego klasztoru”. Odnosi się do bliźniaczych klasztorów Monkwearmouth i Jarrow, odpowiednio we współczesnym Wearside i Tyneside ; istnieje również tradycja, że ​​urodził się w Monkton , dwie mile od miejsca, w którym później zbudowano klasztor w Jarrow. Bede nic nie mówi o swoim pochodzeniu, ale jego powiązania z ludźmi szlacheckiego pochodzenia sugerują, że jego własna rodzina była zamożna. Pierwszym opatem Bede był Benedict Biscop , a imiona „Biscop” i „Beda” pojawiają się na liście królów Lindsey z około 800 roku, co dodatkowo sugeruje, że Bede pochodził z rodziny szlacheckiej.

Imię Bede odzwierciedla West Saxon Bīeda ( Northumbrian Bǣda , Anglian Bēda ). Jest to staroangielska utworzona z rdzenia bēodan „licytować, rozkazywać”. Imię to występuje również w Kronice anglosaskiej , sa 501, jako Bieda , jeden z synów saksońskiego założyciela Portsmouth . Liber Vitae of Durham Cathedral wymienia dwóch księży o tym imieniu, z których jednym jest prawdopodobnie sam Bede. Niektóre rękopisy Życia Cuthberta , jednego z dzieł Bede'a, wspominają, że własny ksiądz Cuthberta miał na imię Bede; możliwe, że ten ksiądz to inne nazwisko wymienione w Liber Vitae .

W wieku siedmiu lat Bede został wysłany przez swoją rodzinę jako puer oblatus do klasztoru Monkwearmouth, aby kształcił się u Benedykta Biscopa, a później przez Ceolfritha . Bede nie mówi, czy już wtedy było zamierzone, że zostanie mnichem. W tamtych czasach w Irlandii dość często zdarzało się, że młodzi chłopcy, zwłaszcza szlachetnie urodzeni, byli wychowywani jako oblati; praktyka ta była również prawdopodobnie powszechna wśród ludów germańskich w Anglii. Siostrzany klasztor Monkwearmouth w Jarrow został założony przez Ceolfritha w 682 roku, a Bede prawdopodobnie przeniósł się do Jarrow wraz z Ceolfrithem w tym samym roku. Zachował się kamień dedykacji kościoła z 1969 r.; jest datowany na 23 kwietnia 685 r., a ponieważ Bede musiałby pomagać w codziennych pracach służebnych, możliwe, że pomagał w budowie pierwotnego kościoła. W 686 roku w Jarrow wybuchła zaraza. The Life of Ceolfrith , napisany około 710 r., Odnotowuje, że tylko dwóch mnichów, którzy przeżyli, było w stanie odśpiewać pełne oficjum; jednym był Ceolfrith, a drugim młody chłopiec, którego według anonimowego pisarza uczył Ceolfrith. Obaj zdołali wykonać całą służbę liturgiczną, dopóki inni nie mogli zostać przeszkoleni. Młody chłopiec to prawie na pewno Bede, który mógł mieć około 14 lat.

Kiedy Bede miał około 17 lat, Adomnán , opat opactwa Iona , odwiedził Monkwearmouth i Jarrow. Bede prawdopodobnie spotkałby opata podczas tej wizyty i być może Adomnán wzbudził zainteresowanie Bede kontrowersjami dotyczącymi randek wielkanocnych . Około 692 roku, w dziewiętnastym roku Bede, Bede został wyświęcony na diakona przez swojego biskupa diecezjalnego Jana , który był biskupem Hexham . Kanoniczny wiek święceń diakonatu wynosił 25 lat; Wczesne wyświęcenie Bedy może oznaczać, że jego zdolności uznano za wyjątkowe, ale możliwe jest również, że często lekceważono wymóg minimalnego wieku. Mogły istnieć niższe święcenia niższe od diakona; ale nie ma wzmianki o tym, czy Bede sprawował którykolwiek z tych urzędów. W trzydziestym roku Bedy (około 702 r.) został kapłanem, a święceń ponownie udzielił biskup Jan.

Około 701 roku Bede napisał swoje pierwsze dzieła, De Arte Metrica i De Schematibus et Tropis ; oba były przeznaczone do użytku w klasie. Kontynuował pisanie przez resztę swojego życia, ostatecznie kończąc ponad 60 książek, z których większość przetrwała. Nie cały jego dorobek można łatwo datować, a nad niektórymi tekstami Bede mógł pracować przez wiele lat. Jego ostatnim zachowanym dziełem jest list do Ecgberta z Yorku , byłego studenta, napisany w 734 r. Grecki i łaciński rękopis Dziejów Apostolskich z VI wieku , który prawdopodobnie był używany przez Bede, przetrwał i znajduje się teraz w Bodleian Library na Uniwersytecie Oksfordzkim ; jest znany jako Codex Laudianus . Bede mógł również pracować nad niektórymi łacińskimi Bibliami, które zostały skopiowane w Jarrow, z których jedna, Codex Amiatinus , jest obecnie przechowywana w Bibliotece Laurentian we Florencji . Bede był zarówno nauczycielem, jak i pisarzem; lubił muzykę i podobno był znakomitym śpiewakiem i recytatorem poezji w języku narodowym. Możliwe, że cierpiał na wadę wymowy, ale to zależy od frazy we wstępie do jego żywota wierszowanego św. Cuthberta. Tłumaczenia tego wyrażenia różnią się i nie jest pewne, czy Bede zamierzał powiedzieć, że został wyleczony z problemu z mową, czy tylko, że zainspirowały go dzieła świętego.

Witraż w katedrze w Gloucester przedstawiający Bede dyktującego skrybie

W 708 roku niektórzy mnisi z Hexham oskarżyli Bedę o popełnienie herezji w jego dziele De Temporibus . Standardowy teologiczny pogląd na historię świata w tamtym czasie był znany jako Sześć Wieków Świata ; w swojej książce Beda obliczył wiek świata dla siebie, zamiast przyjąć autorytet Izydora z Sewilli i doszedł do wniosku, że Chrystus urodził się 3952 lata po stworzeniu świata, a nie liczba ponad 5000 lat, co było powszechnie akceptowane przez teologów. Oskarżenie miało miejsce w obecności biskupa Hexham, Wilfrida , który był obecny na uczcie, podczas której niektórzy pijani mnisi wysunęli oskarżenie. Wilfrid nie odpowiedział na oskarżenie, ale obecny mnich przekazał epizod Bede, który odpowiedział mnichowi w ciągu kilku dni, pisząc list przedstawiający jego obronę i prosząc o przeczytanie listu również Wilfridowi. Bede miał kolejny kontakt z Wilfridem, ponieważ historyk mówi, że spotkał Wilfrida gdzieś między 706 a 709 rokiem i rozmawiał o Æthelthryth , przeoryszy Ely. Wilfrid był obecny przy ekshumacji jej ciała w 695 roku, a Bede zapytał biskupa o dokładne okoliczności zwłok i poprosił o więcej szczegółów z jej życia, ponieważ Wilfrid był jej doradcą.

W 733 roku Bede udał się do Yorku, aby odwiedzić Ecgberta, ówczesnego biskupa Yorku . Stolica Yorku została podniesiona do rangi arcybiskupstwa w 735 roku i jest prawdopodobne, że Bede i Ecgbert omawiali propozycję podniesienia podczas jego wizyty. Bede miał nadzieję ponownie odwiedzić Ecgberta w 734 roku, ale był zbyt chory, aby odbyć tę podróż. Bede udał się również do klasztoru Lindisfarne iw pewnym momencie odwiedził nieznany skądinąd klasztor mnicha o imieniu Wicthed, o wizycie wspomnianej w liście do tego mnicha. Ze względu na jego szeroko rozpowszechnioną korespondencję z innymi osobami na Wyspach Brytyjskich oraz ponieważ wiele listów sugeruje, że Bede spotkał swoich korespondentów, jest prawdopodobne, że Bede podróżował do innych miejsc, chociaż nie można odgadnąć nic więcej na temat czasu ani lokalizacji. Wydaje się jednak pewne, że Rzymu nie odwiedził, gdyż nie wspomina o tym w autobiograficznym rozdziale swojej Historii Ecclesiastica . Wiadomo, że Nothhelm , korespondent Bede'a, który pomagał mu w znalezieniu dla niego dokumentów w Rzymie, odwiedził Bede, chociaż nie można ustalić daty poza faktem, że było to po wizycie Nothhelma w Rzymie. Poza kilkoma wizytami w innych klasztorach, jego życie upłynęło na modlitwie, przestrzeganiu dyscypliny monastycznej i studiowaniu Pisma Świętego. Był uważany za najbardziej uczonego człowieka swoich czasów i napisał doskonałe książki biblijne i historyczne.

Grób Bedy w kaplicy Galilei na zachodnim krańcu katedry w Durham

Bede zmarł w Święto Wniebowstąpienia , czwartek, 26 maja 735, na podłodze swojej celi, śpiewając „Chwała Ojcu i Synowi i Duchowi Świętemu” i został pochowany w Jarrow. Cuthbert, uczeń Bede'a, napisał list do Cuthwina (o którym nic więcej nie wiadomo), opisując ostatnie dni Bede'a i jego śmierć. Według Cuthberta Bede zachorował „z częstymi atakami duszności, ale prawie bez bólu” przed Wielkanocą. We wtorek, dwa dni przed śmiercią Bede, jego oddech się pogorszył, a stopy spuchły. Jednak nadal dyktował skrybie i pomimo spędzenia nocy na modlitwie, następnego dnia ponownie dyktował. Według Cuthberta o trzeciej po południu poprosił o przyniesienie jego pudełka i rozdanie wśród kapłanów klasztoru „kilku jego skarbów”: „trochę pieprzu, serwetek i trochę kadzideł”. Tej nocy podyktował ostateczne zdanie skrybie, chłopcu o imieniu Wilberht, i wkrótce potem zmarł. Relacja Cuthberta nie wyjaśnia do końca, czy Bede zmarł przed północą, czy później. Jednakże, licząc na czasy Bede'a, przejście od starego dnia do nowego nastąpiło o zachodzie słońca, a nie o północy, a Cuthbert jest jasne, że zmarł po zachodzie słońca. Tak więc, podczas gdy jego loża została przyniesiona o trzeciej po południu w środę 25 maja, do czasu ostatecznego dyktowania można by ją uznać za 26 maja w sensie kościelnym, chociaż 25 maja w zwykłym znaczeniu.

List Cuthberta odnosi się również do pięciowierszowego wiersza w języku narodowym, który Bede skomponował na łożu śmierci, znanego jako „ Pieśń śmierci Bede ”. Jest to najczęściej kopiowany wiersz staroangielski i pojawia się w 45 rękopisach, ale jego przypisanie Bede nie jest pewne - nie wszystkie rękopisy wymieniają Bede jako autora, a te, które to robią, są późniejszego pochodzenia niż te, które tego nie robią. Szczątki Bede mogły zostać przeniesione do katedry w Durham w XI wieku; jego grób został splądrowany w 1541 r., ale zawartość prawdopodobnie została ponownie pochowana w kaplicy Galilei w katedrze.

Kolejną osobliwością w jego pismach jest to, że w jednym ze swoich dzieł, Komentarzu do Siedmiu Listów Katolickich , pisze w sposób, który sprawia wrażenie, jakby był żonaty. Omawiana sekcja jest jedyną w tej pracy napisaną w widoku pierwszoosobowym. Bede mówi: „Modlitwa jest utrudniona przez obowiązek małżeński, ponieważ ilekroć spełniam to, co należy się mojej żonie, nie mogę się modlić”. Inny fragment w Komentarzu do Łukasza również wspomina żonę w pierwszej osobie: „Niegdyś posiadałem żonę w pożądliwej namiętności, a teraz posiadam ją w czcigodnym uświęceniu i prawdziwej miłości Chrystusa”. Historyk Benedicta Ward twierdzi, że te fragmenty to Bede używający narzędzia retorycznego.

Pracuje

Główny artykuł: Lista prac Bede
Przedstawienie Bedy Czcigodnego (na CLVIIIv) z Kroniki Norymberskiej , 1493

Bede napisał prace naukowe, historyczne i teologiczne, odzwierciedlając zakres jego pism, od muzyki i metryki po egzegetyczne komentarze do Pisma Świętego. Znał literaturę patrystyczną , a także Pliniusza Starszego , Wergiliusza , Lukrecjusza , Owidiusza , Horacego i innych pisarzy klasycznych . Znał trochę grekę. Komentarze Bede'a do pism świętych wykorzystywały alegoryczną metodę interpretacji, a jego historia zawiera opisy cudów, co współczesnym historykom wydawało się sprzeczne z jego krytycznym podejściem do materiałów w jego historii. Współczesne badania wykazały ważną rolę, jaką takie koncepcje odgrywały w światopoglądzie uczonych wczesnego średniowiecza. Chociaż Bede jest obecnie studiowany głównie jako historyk, w swoim czasie jego prace dotyczące gramatyki, chronologii i studiów biblijnych były równie ważne, jak jego prace historyczne i hagiograficzne. Prace niehistoryczne w znacznym stopniu przyczyniły się do renesansu karolińskiego . Przypisuje mu się napisanie pokuty , chociaż jego autorstwo tego dzieła jest kwestionowane.

Historia kościelna narodu angielskiego

Osobny artykuł: Historia kościelna narodu angielskiego
Beda Czcigodny piszący Historię kościelną narodu angielskiego na podstawie XII-wiecznego kodeksu w opactwie Engelberg w Szwajcarii.

Najbardziej znanym dziełem Bede'a jest Historia ecclesiastica gentis Anglorum , czyli Historia kościelna ludu angielskiego , ukończona około 731 r. W pisaniu tej książki Bede pomagał Albinus , opat opactwa św. Augustyna w Canterbury . Pierwsza z pięciu ksiąg zaczyna się od pewnego tła geograficznego, a następnie szkicuje historię Anglii, poczynając od Cezara w 55 roku pne. Po krótkim opisie chrześcijaństwa w rzymskiej Brytanii, w tym męczeńskiej śmierci św. Albana , następuje historia misji Augustyna do Anglii w 597 r., która przyniosła chrześcijaństwo Anglosasom . Druga księga rozpoczyna się wraz ze śmiercią Grzegorza Wielkiego w 604 roku i śledzi dalszy postęp chrześcijaństwa w Kent oraz pierwsze próby ewangelizacji Northumbrii. Zakończyło się to katastrofą, gdy Penda , pogański król Mercji, zabił świeżo upieczonego chrześcijanina Edwina z Northumbrii w bitwie pod Hatfield Chase około 632 roku. Porażka była tymczasowa, a trzecia księga opisuje wzrost chrześcijaństwa w Northumbrii pod panowaniem królów Oswalda z Northumbria i Oswy . Punktem kulminacyjnym trzeciej księgi jest relacja z soboru w Whitby , tradycyjnie postrzeganego jako główny punkt zwrotny w historii Anglii. Czwarta księga zaczyna się od konsekracji Teodora na arcybiskupa Canterbury i opowiada o wysiłkach Wilfrida zmierzających do sprowadzenia chrześcijaństwa do Królestwa Sussex . Piąta księga przenosi historię do czasów Bedy i zawiera relację z pracy misyjnej we Fryzji oraz konfliktu z kościołem brytyjskim o prawidłowe datowanie Wielkanocy. Bede napisał przedmowę do dzieła, w którym dedykuje je Ceolwulfowi , królowi Northumbrii. We wstępie wspomniano, że Ceolwulf otrzymał wcześniejszy szkic książki; przypuszczalnie Ceolwulf znał wystarczająco dużo łaciny, aby ją zrozumieć, a może nawet był w stanie ją przeczytać. Przedmowa wyjaśnia, że ​​Ceolwulf poprosił o wcześniejszą kopię, a Bede poprosił Ceolwulfa o zgodę; ta korespondencja z królem wskazuje, że klasztor Bedy miał koneksje wśród szlachty z Northumbrii.

Źródła

Klasztor w Wearmouth-Jarrow posiadał znakomitą bibliotekę. Zarówno Benedict Biscop, jak i Ceolfrith nabyli książki z kontynentu, aw czasach Bedy klasztor był znanym ośrodkiem nauki. Szacuje się, że w bibliotece klasztornej znajdowało się około 200 książek.

W okresie poprzedzającym przybycie Augustyna w 597 r. Bede czerpał z wcześniejszych pisarzy, w tym Solinusa . Miał dostęp do dwóch dzieł Euzebiusza: Historii Ecclesiastica , a także Chronicon , chociaż nie miał żadnego z nich w oryginale greckim; zamiast tego miał łacińskie tłumaczenie Historii autorstwa Rufinusa i Hieronima w przekładzie Kroniki . Znał także Adversus Paganus Orozjusza i Historia Francorum Grzegorza z Tours , obie historie chrześcijańskie, a także dzieła pogańskiego historyka Eutropiusa . Wykorzystał Życie Germana Konstancjusza jako źródło wizyt Germanusa w Wielkiej Brytanii. Relacja Bede'a o anglosaskim osadnictwie w Wielkiej Brytanii jest w dużej mierze zaczerpnięta z De Excidio et Conquestu Britanniae Gildasa . Bede byłby również zaznajomiony z nowszymi relacjami, takimi jak Life of Wilfrid Stephena z Ripon oraz anonimowe Life of Gregory the Great i Life of Cuthbert . Czerpał także z Starożytności Józefa Flawiusza i dzieł Kasjodora , aw klasztorze Bedy znajdowała się kopia Liber Pontificalis . Bede cytuje kilku klasycznych autorów, w tym Cycerona , Plauta i Terence'a , ale mógł mieć dostęp do ich prac poprzez gramatykę łacińską, a nie bezpośrednio. Jest jednak jasne, że znał dzieła Wergiliusza i Historię naturalną Pliniusza Starszego , aw jego klasztorze znajdowały się również kopie dzieł Dionizego Exiguusa . Prawdopodobnie zaczerpnął swoją relację z Albana z żywota tego świętego, który nie przetrwał. Przyznaje bezpośrednio dwa inne żywoty świętych; jedno to życie Fursy , a drugie Æthelburha ; ten ostatni już nie przetrwa. Miał również dostęp do życia Ceolfrith. Niektóre materiały Bede'a pochodziły z tradycji ustnych, w tym opis wyglądu fizycznego Paulina z Yorku , który zmarł prawie 90 lat przed napisaniem Historii Ecclesiastica Bede'a .

Bede miał również korespondentów, którzy dostarczali mu materiałów. Albinus, opat klasztoru w Canterbury, dostarczył wielu informacji o kościele w Kent i przy pomocy Nothhelma , ówczesnego księdza w Londynie, uzyskał kopie korespondencji Grzegorza Wielkiego z Rzymu dotyczącej misji Augustyna . Prawie wszystkie informacje Bede dotyczące Augustyna pochodzą z tych listów. Bede podziękował swoim korespondentom we wstępie do Historii Ecclesiastica ; był w kontakcie z biskupem Danielem z Winchester w celu uzyskania informacji na temat historii kościoła w Wessex, a także napisał do klasztoru w Lastingham w celu uzyskania informacji o Cedd i Czadzie . Bede wspomina również opata Esi jako źródło spraw kościoła we wschodniej Anglii oraz biskupa Cyniberta o informacje o Lindsey.

Historyk Walter Goffart argumentuje, że Bede oparł strukturę Historii na trzech dziełach, wykorzystując je jako ramy, wokół których zbudowano trzy główne części pracy. W początkowej fazie pracy, aż do misji gregoriańskiej , Goffart uważa, że ​​Bede użył De excidio . Druga część, szczegółowo opisująca gregoriańską misję Augustyna z Canterbury, została oparta na Życiu Grzegorza Wielkiego, napisanym w Whitby. Ostatnia sekcja, szczegółowo opisująca wydarzenia po misji gregoriańskiej, według Goffarta była wzorowana na Life of Wilfrid . Większość informatorów Bede'a w celu uzyskania informacji po misji Augustyna pochodziła ze wschodniej części Wielkiej Brytanii, pozostawiając znaczne luki w wiedzy o obszarach zachodnich, czyli obszarach, na których prawdopodobnie była obecność rdzennych Brytyjczyków.

Modele i styl

Modele stylistyczne Bede obejmowały niektórych z tych samych autorów, od których czerpał materiał do wcześniejszych części swojej historii. Jego wstęp naśladuje dzieło Orozjusza, a jego tytuł jest echem Historii Ecclesiastica Euzebiusza . Beda również podążał za Euzebiuszem, biorąc Dzieje Apostolskie za wzór dla całego dzieła: tam, gdzie Euzebiusz użył Dziejów Apostolskich jako tematu dla swojego opisu rozwoju kościoła, Beda uczynił z nich wzór dla swojej historii anglosaskiej kościół. Bede obszernie cytował swoje źródła w swojej narracji, tak jak zrobił to Euzebiusz. Wydaje się również, że Bede czasami cytował bezpośrednio swoich korespondentów. Na przykład prawie zawsze używa terminów „Australes” i „Occidentales” odpowiednio dla południowej i zachodniej Saksonii, ale we fragmencie pierwszej książki używa zamiast tego „Meridiani” i „Occidui”, jak być może zrobił to jego informator. Pod koniec pracy Bede dodaje krótką notatkę autobiograficzną; był to pomysł zaczerpnięty z wcześniejszej Historii Franków Grzegorza z Tours .

Zarówno praca Bede jako hagiografa , jak i jego szczegółowa dbałość o datowanie były użytecznymi przygotowaniami do napisania Historii Ecclesiastica . Jego zainteresowanie komputusem, nauką obliczania daty Wielkanocy , przydało się również w jego relacji z kontrowersji między Kościołem brytyjskim i anglosaskim, dotyczących prawidłowej metody uzyskiwania daty Wielkanocy.

Michael Lapidge opisuje Bede jako „bez wątpienia najwybitniejszego łacinnika, jaki powstał na tych wyspach w okresie anglosaskim”. Jego łacina była chwalona za przejrzystość, ale jego styl w Historii Ecclesiastica nie jest prosty. Znał retorykę i często stosował figury retoryczne i formy retoryczne, których niełatwo jest odtworzyć w tłumaczeniu, w zależności, jak to często bywa, od konotacji słów łacińskich. Jednak w przeciwieństwie do współczesnych, takich jak Aldhelm , którego łacina jest pełna trudności, własny tekst Bede jest łatwy do odczytania. Według słów Charlesa Plummera , jednego z najbardziej znanych redaktorów Historii Ecclesiastica , łacina Bede jest „jasna i przejrzysta… bardzo rzadko musimy się zatrzymać, aby pomyśleć o znaczeniu zdania… Alcuin słusznie chwali Bede za jego bezpretensjonalny styl”.

Zamiar

Głównym zamiarem Bede podczas pisania Historii Ecclesiastica było pokazanie rozwoju zjednoczonego kościoła w całej Anglii. Rdzenni Brytyjczycy, których kościół chrześcijański przetrwał odejście Rzymian, zasłużyli na gniew Bedy za odmowę pomocy w nawróceniu Anglosasów; pod koniec Historii Anglicy i ich kościół dominują nad Brytami. Ten cel, jakim jest pokazanie ruchu w kierunku jedności, wyjaśnia niechęć Bede do brytyjskiej metody obliczania Wielkanocy: znaczna część Historii jest poświęcona historii sporu, w tym ostatecznemu rozstrzygnięciu na synodzie w Whitby w 664 r. Bede jest również zaniepokojony aby pokazać jedność Anglików, pomimo odmiennych królestw, które nadal istniały, gdy pisał. Chce także pouczyć czytelnika duchowym przykładem i zabawić, aw tym drugim celu dodaje historie o wielu miejscach i ludziach, o których pisał.

NJ Higham twierdzi, że Bede zaprojektował swoją pracę, aby promować swój program reform na Ceolwulfie, królu Northumbrii. Bede przedstawił wysoce optymistyczny obraz obecnej sytuacji w Kościele, w przeciwieństwie do bardziej pesymistycznego obrazu, który można znaleźć w jego prywatnych listach.

Szerokie wykorzystanie cudów przez Bede może okazać się trudne dla czytelników, którzy uważają go za mniej lub bardziej wiarygodnego historyka, ale nie akceptują możliwości cudów. Jednak oba odzwierciedlają nierozerwalną integralność i szacunek dla dokładności i prawdy, wyrażone zarówno w kategoriach wydarzeń historycznych, jak i tradycji wiary chrześcijańskiej, która trwa. Bede, podobnie jak Grzegorz Wielki, którego Bede cytuje na ten temat w Historii , uważał, że wiara, której źródłem są cuda, jest odskocznią do wyższej, prawdziwszej wiary i że w rezultacie cuda mają swoje miejsce w dziele mającym pouczać.

Pominięcia i uprzedzenia

Bede jest nieco powściągliwy w stosunku do kariery Wilfrida, współczesnego i jednego z najwybitniejszych duchownych swoich czasów. Może tak być, ponieważ bogaty styl życia Wilfrida nie odpowiadał monastycznemu umysłowi Bede; może być również tak, że wydarzenia z życia Wilfrida, choć dzielące i kontrowersyjne, po prostu nie pasowały do ​​tematu Bede'a dotyczącego postępu w kierunku zjednoczonego i harmonijnego kościoła.

Relacja Bede'a o wczesnych migracjach Anglów i Sasów do Anglii pomija jakąkolwiek wzmiankę o ruchu tych ludów przez kanał La Manche z Wielkiej Brytanii do Bretanii , opisanym przez Prokopiusa , który pisał w VI wieku. Frank Stenton opisuje to pominięcie jako „niechęć uczonego do nieokreśloności”; tradycyjny materiał, którego nie można było datować ani wykorzystać do celów dydaktycznych Bede, nie był dla niego interesujący.

Bede był mieszkańcem Northumbrii, co zabarwiło jego pracę lokalnymi uprzedzeniami. Źródła, do których miał dostęp, dawały mu mniej informacji o zachodniej Anglii niż o innych obszarach. Stosunkowo niewiele mówi o osiągnięciach Mercji i Wessex, pomijając na przykład jakąkolwiek wzmiankę o Bonifacem, znanym misjonarzu z Zachodniej Saksonii na kontynencie, o którym Bede prawie na pewno słyszał, chociaż Bede omawia misjonarzy z Northumbrii na kontynencie . Jest także skąpy w swoich pochwałach dla Aldhelma , Zachodniego Saksończyka, który zrobił wiele, by nawrócić rdzennych Brytyjczyków na rzymską formę chrześcijaństwa. Wymienia siedmiu królów anglosaskich, których uważa za posiadających imperium , czyli zwierzchnictwo; tylko jeden król Wessex, Ceawlin , jest wymieniony jako Bretwalda , i żaden z Mercji, chociaż gdzie indziej uznaje on świecką władzę posiadaną przez kilku Mercjan. Historyk Robin Fleming twierdzi, że był tak wrogo nastawiony do Mercji, ponieważ Northumbria została osłabiona przez potęgę Mercian, że nie konsultował się z żadnymi informatorami Mercian i nie zawierał żadnych historii o jej świętych.

Bede opowiada historię misji Augustyna z Rzymu i opowiada, jak duchowni brytyjscy odmówili pomocy Augustynowi w nawróceniu Anglosasów. To, w połączeniu z negatywną oceną Gildasa dotyczącą kościoła brytyjskiego w czasie inwazji anglosaskich, doprowadziło Bede do bardzo krytycznego spojrzenia na rodzimy kościół. Jednak Bede ignoruje fakt, że w czasie misji Augustyna historia między nimi była historią wojen i podbojów, co, według słów Barbary Yorke, w naturalny sposób „ ograniczyłoby wszelkie impulsy misyjne skierowane do Anglosasów od czasów duchowni brytyjscy”.

Korzystanie z Anno Domini

W czasie, gdy Bede pisał Historię Ecclesiastica , istniały dwa popularne sposoby odnoszenia się do dat. Jednym z nich było użycie indykacji , które były 15-letnimi cyklami, licząc od 312 r. n.e. Istniały trzy różne odmiany indykacji, z których każda rozpoczynała się w innym dniu roku. Innym podejściem było wykorzystanie lat panowania — na przykład panującego cesarza rzymskiego lub władcy dowolnego królestwa, o którym mowa. Oznaczało to, że przy omawianiu konfliktów między królestwami data musiałaby być podana w latach panowania wszystkich zaangażowanych królów. Bede czasami stosował oba te podejścia, ale przyjął trzecią metodę jako swoje główne podejście do datowania: Anno Domini wymyśloną przez Dionizego Exiguusa . Chociaż Bede nie wynalazł tej metody, jej przyjęcie i ogłoszenie w De Temporum ratione , jego pracy nad chronologią, jest głównym powodem, dla którego jest ona obecnie tak szeroko stosowana. Stół wielkanocny Bedy, zawarty w De Temporum ratione , został opracowany na podstawie wielkanocnego stołu Dionizego Exiguusa .

Ocena

Historia Ecclesiastica była często kopiowana w średniowieczu i zachowało się około 160 zawierających ją rękopisów. Około połowa z nich znajduje się na kontynencie europejskim, a nie na Wyspach Brytyjskich. Większość tekstów Bede's Historia z VIII i IX wieku pochodzi z północnych części imperium Karolingów . Ta suma nie obejmuje rękopisów zawierających tylko część dzieła, z których około 100 przetrwało. Po raz pierwszy wydrukowano go w latach 1474-1482, prawdopodobnie w Strasburgu . Współcześni historycy obszernie przestudiowali Historię i wydano kilka wydań. Przez wiele lat wczesna historia anglosaska była zasadniczo powtórzeniem Historii , ale ostatnie badania koncentrowały się zarówno na tym, czego Bede nie napisał, jak i na tym, co zrobił. Przekonanie, że Historia była zwieńczeniem dzieł Bede, celem całej jego nauki, było w przeszłości przekonaniem powszechnym wśród historyków, ale nie jest już akceptowane przez większość uczonych.

Współcześni historycy i redaktorzy Bedy hojnie wychwalali jego osiągnięcia w Historii Ecclesiastica . Stenton uważa ją za jedną z „małej klasy książek, które wykraczają poza najbardziej podstawowe warunki czasu i miejsca” i uważa, że ​​​​jej jakość zależy od „zdumiewającej mocy Bede'a w koordynowaniu fragmentów informacji, które do niego dotarły przez tradycja, relacje przyjaciół lub dowody z dokumentów… W czasach, w których niewiele próbowano poza rejestracją faktów, doszedł do koncepcji historii ”. Patrick Wormald opisuje go jako „pierwszego i największego historyka Anglii”.

Historia Ecclesiastica dała Bede wysoką reputację, ale jego obawy różniły się od trosk współczesnego pisarza historii. Skupienie się na historii organizacji kościoła angielskiego oraz na herezjach i wysiłkach podejmowanych w celu ich wykorzenienia doprowadziło go do wykluczenia świeckiej historii królów i królestw z wyjątkiem przypadków, w których można było wyciągnąć lekcję moralną lub gdzie rzucały one światło na wydarzenia w Kościół. Oprócz Kroniki anglosaskiej , średniowieczni pisarze Wilhelm z Malmesbury , Henryk z Huntingdon i Geoffrey z Monmouth używali jego dzieł jako źródeł i inspiracji. Wcześni pisarze nowożytni, tacy jak Polydore Vergil i Matthew Parker , elżbietański arcybiskup Canterbury, również korzystali z Historii , a jego prace były wykorzystywane zarówno przez stronę protestancką, jak i katolicką w wojnach religijnych .

Niektórzy historycy kwestionowali wiarygodność niektórych relacji Bede. Jedna z historyków, Charlotte Behr, uważa, że Historii o przybyciu germańskich najeźdźców do Kent nie powinna być uważana za odnoszącą się do tego, co faktycznie się wydarzyło, ale raczej odnosi się do mitów, które były obecne w Kent w czasach Bede.

Jest prawdopodobne, że dzieło Bede, ponieważ było tak szeroko kopiowane, zniechęciło innych do pisania historii, a nawet mogło doprowadzić do zniknięcia rękopisów zawierających starsze dzieła historyczne.

Inne prace historyczne

Strona z egzemplarza Bede's Lives of St Cuthbert , przedstawiająca króla Æthelstana prezentującego dzieło świętemu. Rękopis ten został przekazany do sanktuarium św. Cuthberta w 934 roku.

Kroniki

Jako rozdział 66 jego O obliczaniu czasu , w 725 roku Bede napisał Większą kronikę ( chronica maiora ), która czasami krążyła jako osobne dzieło. W przypadku ostatnich wydarzeń Kronika , podobnie jak jego Historia kościelna , opierała się na Gildasie, na wersji Liber Pontificalis aktualnej przynajmniej dla pontyfikatu papieża Sergiusza I (687–701) i innych źródłach. We wcześniejszych wydarzeniach czerpał z Chronikoi Kanones Euzebiusza. Datowanie wydarzeń w Kronice jest niespójne z innymi jego dziełami, wykorzystującymi epokę stworzenia, Anno Mundi .

Żywoty świętych

Inne jego dzieła historyczne obejmowały żywoty opatów z Wearmouth i Jarrow, a także żywoty wierszowane i prozą św. Cuthberta , adaptację Żywota św. Feliksa Paulina z Noli oraz tłumaczenie greckiej Męki św . Anastazjusza . Stworzył także spis świętych Martyrologium .

Prace teologiczne

W swoim czasie Bede był równie dobrze znany ze swoich komentarzy biblijnych oraz ze swoich prac egzegetycznych i innych prac teologicznych. Większość jego pism była tego typu i dotyczyła Starego i Nowego Testamentu. Większość przetrwała średniowiecze, ale kilka zaginęło. To dzięki swoim pismom teologicznym zyskał tytuł Doctor Anglorum i dlatego został ogłoszony świętym.

Bede zsyntetyzował i przekazał naukę swoich poprzedników, a także dokonał ostrożnych, rozsądnych innowacji w wiedzy (takich jak ponowne obliczenie wieku ziemi - za co został potępiony, zanim przeżył oskarżenia o herezję i ostatecznie jego poglądy bronił arcybiskup Ussher w szesnasty wiek — patrz poniżej), które miały implikacje teologiczne. W tym celu nauczył się greki i próbował nauczyć się hebrajskiego. Spędzał czas na czytaniu i ponownym czytaniu zarówno Starego, jak i Nowego Testamentu. , że ​​studiował z tekstu Wulgaty Hieronima , który sam pochodził z tekstu hebrajskiego. Studiował także zarówno łacińskich, jak i greckich Ojców Kościoła. W klasztornej bibliotece w Jarrow znajdowały się liczne książki teologów, w tym dzieła Bazylego , Kasjana , Jana Chryzostoma , Izydora z Sewilli , Orygenesa , Grzegorza z Nazjanzu , Augustyna z Hippony , Hieronima, papieża Grzegorza I , Ambroży z Mediolanu , Kasjodora i Cypriana. . Używał ich, w połączeniu z samymi tekstami biblijnymi, do pisania swoich komentarzy i innych dzieł teologicznych. Posiadał łaciński przekład Żywotu Antoniusza Atanazego dokonany przez Ewagriusza oraz kopię Żywotu św. Marcina Sulpicjusza Sewera . Używał także mniej znanych pisarzy, takich jak Fulgencjusz , Julian z Eclanum , Tyconius i Prosper z Akwitanii . Beda jako pierwszy nazwał Hieronima, Augustyna, papieża Grzegorza i Ambrożego czterema łacińskimi ojcami Kościoła . Z własnych komentarzy Bede jasno wynika, że ​​czuł, że jego powołaniem jest wyjaśnianie swoim studentom i czytelnikom teologii i myśli Ojców Kościoła.

Bede pisał także homilie, prace pisane w celu wyjaśnienia teologii używanej w nabożeństwach. Pisał homilie na najważniejsze okresy chrześcijańskie, takie jak Adwent , Wielki Post czy Wielkanoc, a także na inne tematy, takie jak rocznice ważnych wydarzeń.

Oba typy dzieł teologicznych Bedy były szeroko rozpowszechnione w średniowieczu. Kilka jego komentarzy biblijnych zostało włączonych do Glossa Ordinaria , zbioru komentarzy biblijnych z XI wieku. Niektóre z homilii Bedy zostały zebrane przez Pawła Diakona iw takiej formie zostały wykorzystane w Urzędzie Klasztornym . Bonifacy wykorzystywał homilie Bedy w swoich wysiłkach misyjnych na kontynencie.

Bede czasami umieszczał w swoich księgach teologicznych uznanie poprzedników, z których dzieł czerpał. W dwóch przypadkach pozostawił instrukcje, aby kopista zachował swoje notatki na marginesie, które zawierały szczegóły jego źródeł, i być może pierwotnie dodał marginalne komentarze dotyczące swoich źródeł do innych swoich dzieł. Tam, gdzie nie precyzuje, nadal można zidentyfikować książki, do których musiał mieć dostęp, na podstawie cytatów, z których korzysta. Pełnego katalogu biblioteki dostępnej dla Bedy w klasztorze nie da się zrekonstruować, ale można np. stwierdzić, że Beda bardzo dobrze znał dzieła Wergiliusza. Niewiele jest dowodów na to, że miał dostęp do innych pogańskich pisarzy łacińskich — cytuje wielu z tych pisarzy, ale cytaty można znaleźć prawie w gramatyce łacińskiej, która była powszechna w jego czasach, z których jeden lub więcej z pewnością byłby w klasztorze. Inną trudnością jest to, że rękopisy wczesnych pisarzy były często niekompletne: jest oczywiste, że Bede miał dostęp na przykład do Encyklopedii Pliniusza , ale wydaje się, że w wersji, którą posiadał, brakowało księgi xviii, ponieważ nie cytował jej w swoim De temporum racja .

Dzieła Bedy obejmowały Komentarz do Objawienia , Komentarz do listów katolickich , Komentarz do Dziejów Apostolskich , Ponowne rozważenie ksiąg Dziejów Apostolskich , Ewangelię Marka , Ewangelię Łukasza i Homilie na temat Ewangelii . W chwili śmierci pracował nad tłumaczeniem Ewangelii Jana na język angielski. Robił to przez ostatnie 40 dni swojego życia. Kiedy przetłumaczono ostatni fragment, powiedział: „Wszystko się skończyło”. Dzieła dotyczące Starego Testamentu obejmowały Komentarz do Samuela , Komentarz do Księgi Rodzaju , Komentarze do Ezdrasza i Nehemiasza , O świątyni , O tabernakulum , Komentarze do Tobiasza , Komentarze do Przysłów , Komentarze do Pieśni nad pieśniami , Komentarze do Pieśni św. Habakuk , Prace nad Ezdraszem, przybytkiem i świątynią były pod szczególnym wpływem pism Grzegorza Wielkiego.

Chronologia historyczna i astronomiczna

De natura rerum , 1529

De temporibus , czyli On Time , napisany około 703 roku, stanowi wprowadzenie do zasad wielkanocnego computus. Opierało się to na częściach Etymologii Izydora z Sewilli , a Bede zawierał także chronologię świata wywodzącą się od Euzebiusza, z pewnymi poprawkami opartymi na tłumaczeniu Biblii Hieronima. Około 723 roku Bede napisał dłuższą pracę na ten sam temat, O obliczaniu czasu , która miała wpływ na całe średniowiecze. Napisał także kilka krótszych listów i esejów omawiających określone aspekty komputera.

O obliczaniu czasu ( De temporum ratione ) obejmowało wprowadzenie do tradycyjnego starożytnego i średniowiecznego poglądu na kosmos , w tym wyjaśnienie , w jaki sposób kulista Ziemia wpływała na zmieniającą się długość dnia , w jaki sposób sezonowy ruch Słońca i Księżyca wpłynął na zmieniający się wygląd nowiu o zmierzchu. Bede odnotowuje również wpływ księżyca na pływy . Pokazuje, że czas przypływów dwa razy dziennie jest powiązany z Księżycem i że księżycowy cykl miesięczny przypływów wiosennych i neapowych jest również powiązany z pozycją Księżyca. Następnie zauważa, że ​​czasy przypływów są różne na tym samym wybrzeżu i że ruchy wody powodują odpływ w jednym miejscu, podczas gdy gdzie indziej jest przypływ. Ponieważ przedmiotem jego książki był komputer, Bede podał instrukcje dotyczące obliczania daty Wielkanocy na podstawie daty paschalnej pełni księżyca , obliczania ruchu Słońca i Księżyca w zodiaku oraz wielu innych obliczeń związanych z kalendarzem . Podaje informacje o miesiącach kalendarza anglosaskiego .

Każdy kodeks stołu wielkanocnego Bede zwykle znajduje się razem z kodeksem jego De temporum ratione . Jego stół wielkanocny, będący dokładnym przedłużeniem Dionizego Exiguusa i obejmujący okres 532-1063 ne, zawiera 532-letni cykl paschalny oparty na tzw. 19-letni cykl księżycowy biskupa Teofila zaproponowany przez Annianusa i przyjęty przez biskupa Cyryla z Aleksandrii około 425 r. Ostateczny podobny (ale raczej inny) poprzednik tego 19-letniego cyklu księżycowego Metona to ten wymyślony przez Anatoliusza około 260 r.

Dla celów kalendarzowych Bede dokonał nowych obliczeń wieku świata od stworzenia , które określił jako 3952 pne. Z powodu swoich innowacji w obliczaniu wieku świata został oskarżony o herezję przy stole biskupa Wilfrida, a jego chronologia była sprzeczna z przyjętymi obliczeniami. Po poinformowaniu o oskarżeniach tych „lubieżnych wieśniaków” Bede obalił je w swoim Liście do Plegwina.

Oprócz tych prac o astronomicznym mierzeniu czasu napisał także De natura rerum , czyli O naturze rzeczy , wzorując się częściowo na dziele Izydora z Sewilli pod tym samym tytułem. Jego prace były tak wpływowe, że pod koniec IX wieku Notker Jąkała , mnich z klasztoru św . w szóstym dniu świata sprawił, że Beda powstał z Zachodu jako nowe Słońce, aby oświetlić całą Ziemię”.

Prace edukacyjne

Bede napisał kilka prac, które miały pomóc w nauczaniu gramatyki w szkole klasztornej. Jednym z nich było De arte metrica , omówienie kompozycji wiersza łacińskiego, opierając się na pracach poprzednich gramatyków. Opierał się na De pedibus Donata i De finalibus Serwiusza i wykorzystywał przykłady poetów chrześcijańskich, a także Wergiliusza. Stał się standardowym tekstem do nauczania wierszy łacińskich w ciągu następnych kilku stuleci. w dedykacji został nazwany „ukochanym synem”, a Bede mówi: „ Pracowałem , aby nauczyć cię boskich listów i statutów kościelnych” . pomóc średniowiecznemu czytelnikowi łaciny z nieznanymi skrótami i słowami z klasycznych dzieł łacińskich. Chociaż mógłby służyć jako podręcznik, wydaje się, że miał głównie służyć jako praca referencyjna. Data powstania obu tych dzieł nie jest znana.

De schematibus et tropis sacrae scripturae omawia użycie retoryki w Biblii. Bede był zaznajomiony z pogańskimi autorami, takimi jak Wergiliusz, ale nie uznano za właściwe nauczanie gramatyki biblijnej na podstawie takich tekstów, a Bede argumentuje za wyższością tekstów chrześcijańskich w rozumieniu literatury chrześcijańskiej. Podobnie jego tekst o metrum poetyckim wykorzystuje jako przykłady wyłącznie poezję chrześcijańską.

poezja łacińska

Bede przypisywano wiele wierszy. Jego dorobek poetycki był systematycznie przeglądany i redagowany przez Michaela Lapidge'a , który doszedł do wniosku, że następujące dzieła należą do Bede: Versus de die iudicii („wersety z dnia sądu”, znalezione w całości w 33 rękopisach i fragmentarycznie w 10); metryczna Vita Sancti Cudbercti („Życie św. Cuthberta”); oraz dwa zbiory wierszy wymienione w Historia ecclesiastica V.24.2. Bede nazywa pierwszą z tych kolekcji „librum epigrammatum heroico metro siue elegiaco” („księga fraszek w metrum heroicznym lub elegijnym ” ), a większość jej treści została zrekonstruowana przez Lapidge'a na podstawie rozproszonych poświadczeń pod tytułem Liber epigrammatum . Drugi nosi nazwę „liber hymnorum diuerso metro siue rythmo” („księga hymnów, zróżnicowana pod względem metrum lub rytmu”); zostało to zrekonstruowane przez Lapidge'a jako zawierające dziesięć hymnów liturgicznych, jeden hymn paraliturgiczny (na święto św. Æthelthryth ) i cztery inne kompozycje przypominające hymny.

Poezja wernakularna

Według jego ucznia Cuthberta, Bede był doctus in nostris carminibus („nauczył się w naszych pieśniach”). Co więcej , list Cuthberta o śmierci Bede, Epistola Cuthberti de obitu Bedae , powszechnie uważa się, że wskazuje, że Bede skomponował pięciowierszowy wiersz w języku narodowym, znany współczesnym uczonym jako Pieśń śmierci Bedy

I powtarzał to zdanie ze św. Pawła : „Straszna to rzecz wpaść w ręce Boga żywego” i wiele innych wersetów Pisma Świętego, zachęcając nas w ten sposób do przebudzenia się ze snu duszy przez myślenie we właściwym czasie naszej ostatniej godziny. A w naszym własnym języku — bo znał poezję angielską — mówiąc o przerażającym odejściu duszy od ciała:

Jednak, jak zauważa Opland, nie jest do końca jasne, czy Cuthbert przypisuje ten tekst Bede: większość rękopisów tego ostatniego nie używa czasownika skończonego do opisania prezentacji piosenki przez Bede, a temat był stosunkowo powszechny w staroangielskim i anglo -Literatura łacińska. Fakt, że opis Cuthberta umieszcza wykonanie poematu staroangielskiego w kontekście serii cytowanych fragmentów Pisma Świętego, może być traktowany jako dowód po prostu, że Bede cytował również analogiczne teksty w języku narodowym. Z drugiej strony włączenie staroangielskiego tekstu wiersza do łacińskiego listu Cuthberta, spostrzeżenie, że Bede „uczył się w naszej pieśni” oraz fakt, że Bede skomponował łaciński wiersz na ten sam temat, wszystko wskazuje na możliwość o tym, że to napisał. Cytując wiersz bezpośrednio, Cuthbert wydaje się sugerować, że jego szczególne sformułowanie było w jakiś sposób ważne, ponieważ albo był to wiersz w języku narodowym zatwierdzony przez uczonego, który najwyraźniej patrzył z dezaprobatą na świecką rozrywkę, albo dlatego, że jest to bezpośredni cytat z ostatniej oryginalnej kompozycji Bede'a.

Cześć

Bede przedstawiony w szkole St Bede w Chennai

Nie ma dowodów na kult oddawany Bede w Anglii w VIII wieku. Jednym z powodów może być to, że zmarł w dniu święta Augustyna z Canterbury . Później, kiedy był czczony w Anglii, albo został upamiętniony po Augustynie 26 maja, albo jego święto zostało przeniesione na 27 maja. Czczono go jednak poza Anglią, głównie dzięki wysiłkom Bonifacego i Alkuina , którzy propagowali kult na kontynencie. Bonifacy wielokrotnie pisał do Anglii podczas swoich wysiłków misyjnych, prosząc o kopie dzieł teologicznych Bedy. Alcuin, którego uczył w szkole założonej w Yorku przez ucznia Bede, Ecgberta, wychwalał Bede jako przykład dla mnichów do naśladowania i odegrał kluczową rolę w rozpowszechnianiu dzieł Bede wśród wszystkich przyjaciół Alcuina. Kult Bedy stał się widoczny w Anglii podczas odrodzenia monastycyzmu w X wieku, a do XIV wieku rozprzestrzenił się na wiele katedr w Anglii. Wulfstan, biskup Worcester, był szczególnym wielbicielem Bedy, poświęcając mu kościół w 1062 r., Co było pierwszym przedsięwzięciem Wulfstana po konsekracji biskupiej.

Jego ciało zostało „ przeniesione ” (kościelny termin określający przeniesienie relikwii) z Jarrow do katedry w Durham około 1020 r., gdzie zostało złożone w tym samym grobowcu co św. Cuthbert. Później szczątki Bede zostały przeniesione do sanktuarium w Kaplicy Galilejskiej w katedrze w Durham w 1370 r. Sanktuarium zostało zniszczone podczas angielskiej reformacji , ale kości zostały ponownie pochowane w kaplicy. W 1831 r. wykopano kości i ponownie pochowano je w nowym grobowcu, który istnieje do dziś. Inne relikty zostały zajęte przez York , Glastonbury i Fulda .

Jego erudycja i znaczenie dla katolicyzmu zostały docenione w 1899 r., kiedy Watykan ogłosił go Doktorem Kościoła . Jest jedynym Anglikiem, który otrzymał tytuł Doktora Kościoła. Jest też jedynym Anglikiem w Raju Dantego ( Paradiso X.130), wymienianym wśród teologów i doktorów Kościoła w tej samej pieśni, co Izydor z Sewilli i Szkot Ryszard ze św. Wiktora .

Jego święto zostało włączone do ogólnego kalendarza rzymskiego w 1899 r., Obchodzone raczej 27 maja niż w dniu jego śmierci, 26 maja, który był wówczas świętem św. Augustyna z Canterbury . Jest czczony w Kościele katolickim, w Kościele anglikańskim iw Kościele episkopalnym (Stany Zjednoczone) 25 maja , a we wschodnim Kościele prawosławnym w święto 27 maja (Βεδέα του Ομολογητού).

Beda stał się znany jako Beda Czcigodny ( łac . Beda Venerabilis ) w IX wieku ze względu na swoją świętość, ale nie było to związane z rozważaniem świętości przez Kościół katolicki. Według legendy epitet w cudowny sposób nadały mu anioły, uzupełniając w ten sposób jego niedokończone epitafium. Po raz pierwszy został użyty w związku z Bedą w IX wieku, kiedy Bede został zgrupowany z innymi, których nazywano „czcigodnymi” na dwóch soborach kościelnych, które odbyły się w Akwizgranie w 816 i 836 r. Paweł Diakon następnie konsekwentnie nazywał go czcigodnym. W XI i XII wieku stało się to powszechne.

Nowoczesne dziedzictwo

Reputacja Bede jako historyka, oparta głównie na Historii Ecclesiastica , pozostaje silna. Thomas Carlyle nazwał go „największym pisarzem historycznym od czasów Herodota ”. Walter Goffart mówi o Bede, że „zajmuje uprzywilejowane i niezrównane miejsce wśród pierwszych historyków chrześcijańskiej Europy”. Jest patronem Beda College w Rzymie, które przygotowuje starszych mężczyzn do kapłaństwa rzymskokatolickiego. Jego życie i twórczość celebruje się corocznym wykładem w Jarrow, odbywającym się w kościele św. Pawła w Jarrow od 1958 r. Bede jest opisywany jako postępowy uczony, który udostępnił nauki łaciny i greki swoim rodakom Anglosasom.

Jarrow Hall (dawniej Bede's World) w Jarrow to muzeum poświęcone historii Bede i innych części angielskiego dziedzictwa w miejscu, w którym mieszkał.

Jego imieniem nazwano stację metra Bede , część sieci kolei lekkiej Tyne and Wear Metro .

Zobacz też


Zasoby biblioteczne o Bede
Przez Bedę

Notatki

Źródła

Podstawowe źródła

Drugorzędne źródła

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Bede&oldid=1139552707 ”