Papiasza z Hierapolis

Święty

Papiasza z Hierapolis
Papias.png
Papiasz z Hierapolis z Kroniki Norymberskiej
Biskup Hierapolis , Ojciec Apostolski
Zmarł po c. 100
Czczony w


Kościół rzymskokatolicki Katolicyzm wschodni Kościół prawosławny Prawosławie wschodnie
Święto 22 lutego

Papiasz ( grecki : Παπίας ) był greckim Ojcem Apostolskim , biskupem Hierapolis (współczesne Pamukkale , Turcja) i autorem żyjącym ok. 60 – ok. 130 n.e. Napisał Ekspozycję słów Pana ( gr . Λογίων Κυριακῶν Ἐξήγησις ) w pięciu księgach. To dzieło, które zaginęło poza krótkimi fragmentami w dziełach Ireneusza z Lyonu ( ok. 180 ) i Euzebiusza z Cezarei ( ok. 320 ), jest ważnym wczesnym źródłem dotyczącym chrześcijańskiej tradycji ustnej , a zwłaszcza pochodzenia kanonicznych Ewangelii .

Życie

Niewiele wiadomo o Papiaszu poza tym, co można wywnioskować z jego własnych pism. Jest opisany jako „starożytny człowiek, który był słuchaczem Jana i towarzyszem Polikarpa ” przez ucznia Polikarpa Ireneusza (ok. 180).

Euzebiusz dodaje, że Papiasz był biskupem Hierapolis w czasach Ignacego z Antiochii . Na tym stanowisku następcą Papiasza był prawdopodobnie Abercjusz z Hierapolis .

Imię Papiasz było bardzo popularne w regionie, co sugeruje, że prawdopodobnie pochodził z tego obszaru.

Data

Dzieło Papiasza jest datowane przez kilku współczesnych uczonych na około 95–110 lat. Późniejsze daty były kiedyś argumentowane na podstawie dwóch odniesień, które teraz wydają się błędne. Jedno datowanie śmierci Papiasza na okres około śmierci Polikarpa w 164 jest właściwie błędem dla Papylasa . Wydaje się, że inne niewiarygodne źródło, w którym mówi się, że Papiasz odnosi się do panowania Hadriana (117–138), wynikało z pomieszania Papiasza z Quadratusem z Aten .

Euzebiusz odnosi się do Papiasza dopiero w swojej trzeciej księdze, a zatem wydaje się, że datuje go przed otwarciem czwartej księgi w 109. Sam Papiasz zna kilka ksiąg Nowego Testamentu, których daty same w sobie są kontrowersyjne, i został poinformowany przez Jana Ewangelistę, Aristion, córki Filipa i innych , którzy sami słyszeli Dwunastu Apostołów . Nazywany jest także towarzyszem długowiecznego Polikarpa (69–155), Agapiusz z Hierapolis datuje jedną ze swoich historii na 12 rok panowania Trajana panowania (110 ne). Z tych wszystkich powodów uważa się, że Papiasz napisał na przełomie II i II wieku.

Źródła

Papiasz w przedmowie opisuje swój sposób zbierania informacji:

Nie zawaham się również ułożyć dla was uporządkowanej formy, wraz z interpretacjami, wszystkiego, czego w przeszłości starannie nauczyłem się od starszych i starannie zanotowałem, za co ręczę za prawdę. W przeciwieństwie do większości ludzi nie lubiłem tych, którzy opowiadali wiele różnych historii, ale tylko tych, którzy nauczali prawdy. Nie podobały mi się też osoby, które relacjonowały swoją pamięć o cudzych przykazaniach, ale tylko osoby, które relacjonowały swoją pamięć o przykazaniach danych przez Pana wierze i wychodząc z samej Prawdy. A jeśli przypadkowo przybył ktoś, kto był obecny wśród starszych, pytałem o słowa starszych — co powiedzieli Andrzej lub Piotr, Filip, Tomasz, Jakub, Jan, Mateusz lub którykolwiek inny z uczniów Pana, i cokolwiek mówili uczniowie Pana, Aristion i Jan Starszy. Nie sądziłem bowiem, że informacje z książek przyniosą mi tyle korzyści, co informacje z żywego i ocalałego głosu.

Papiasz zapytał więc podróżnych przejeżdżających przez Hierapolis, co mówią ocaleni uczniowie Jezusa i starsi — ci, którzy osobiście znali Dwunastu Apostołów . Jednym z tych uczniów był Aristion, prawdopodobnie biskup pobliskiej Smyrny , a drugim Jan Starszy , zwykle utożsamiany (mimo protestu Euzebiusza) z Janem Ewangelistą , rezydującym w pobliskim Efezie , którego słuchaczem był Papiasz; Papiasz często cytował oba. Od córek Filipa , które osiedliły się w Hierapolis , Papiasz poznał jeszcze inne tradycje.

Toczy się dyskusja na temat intencji ostatniego zdania Papiasza w powyższym cytacie: „Bo nie sądziłem, że informacje z książek przyniosą mi tyle korzyści, co informacje z żywego i ocalałego głosu”. Jedna strona debaty utrzymuje, zgodnie z wieloletnią opinią XX-wiecznych naukowców, że w czasach Papiasza pisemne oświadczenia miały niższą wartość niż ustne. Druga strona zauważa, że ​​„żywy głos” był toposem , ustalonym zwrotem odnoszącym się do osobistego nauczania i nauki zawodu, a zatem Papiasz wskazuje, że preferuje osobiste nauczanie nad odosobnioną nauką z książek.

Paprochy

Pomimo wskazówek, że dzieło Papiasza istniało jeszcze w późnym średniowieczu, pełny tekst zaginął. Wyciągi pojawiają się jednak w wielu innych pismach, z których niektóre cytują numer księgi. MacDonald proponuje następującą wstępną rekonstrukcję pięciu ksiąg, zgodnie z przypuszczalnym porządkiem Matthaean.

  1. Przedmowa i przepowiadanie Jana
    • Przedmowa
    • Początki Ewangelii
    • Ci zwani dziećmi (Księga 1)
  2. Jezus w Galilei
    • Grzeszna kobieta
    • Raj i Kościół
    • Śmierć Jakuba i Jana (Księga 2)
  3. Jezus w Jerozolimie
    • Tysiąclecie
  4. Pasja
    • Nagroda rolnicza w Królestwie (Księga 4)
    • Śmierć Judasza (Księga 4)
    • Upadek aniołów
  5. Po Zmartwychwstaniu
    • Barsabasz pijący truciznę
    • Wskrzeszenie matki Manaema

Początki Ewangelii

Dalsze informacje: Logia sp
Pasqualotto, św. Marek pisze swoją Ewangelię pod dyktando św. Piotra , XVII wiek.

Papiasz podaje najwcześniejszą zachowaną relację o tym, kto napisał Ewangelie . Euzebiusz zachował dwa (prawdopodobnie) dosłowne fragmenty z Papiasza dotyczące pochodzenia Ewangelii, jeden dotyczący Marka , a drugi dotyczący Mateusza .

O Marku Papiasz cytuje Jana Starszego :

Starszy zwykł mawiać: Marek , jako tłumacz Piotra , spisał dokładnie tyle rzeczy, ile sobie przypomniał z pamięci — choć nie w uporządkowanej formie — z rzeczy, które Pan powiedział lub uczynił. Albowiem ani on Pana nie słuchał, ani mu towarzyszył, ale później, jak powiedziałem, Piotr, który zwykł dawać swoje nauki w formie chreiai , ale nie miał zamiaru zapewnić uporządkowanego układu logii Pana. W rezultacie Marek nie zrobił nic złego, zapisując niektóre poszczególne elementy tak, jak opisywał je z pamięci. Ponieważ jego jedyną troską było nie pominąć niczego, co usłyszał, ani niczego nie sfałszować.

Fragment dotyczący Mateusza mówi tylko:

Dlatego Mateusz ułożył logia w uporządkowany sposób w języku hebrajskim, ale każdy interpretował je najlepiej, jak potrafił.

Sposób interpretacji tych cytatów z Papiasza od dawna jest przedmiotem kontrowersji, ponieważ brakuje oryginalnego kontekstu każdego z nich, a greka jest pod kilkoma względami niejednoznaczna i wydaje się, że stosuje techniczną terminologię retoryczną. Po pierwsze, nie jest nawet wyraźnie powiedziane, że pisma Marka i Mateusza są kanonicznymi Ewangeliami noszącymi te imiona.

słowo logia ( λόγια ), które pojawia się również w tytule dzieła Papiasza, jest problematyczne. W kontekstach niechrześcijańskich zwykłym znaczeniem były wyrocznie , ale od XIX wieku interpretowano je jako powiedzenia , co zapoczątkowało liczne teorie na temat zaginionej „Ewangelii powiedzeń”, obecnie zwanej Q , przypominającej Ewangelię Tomasza . Ale paralelizm implikuje znaczenie tego, co zostało powiedziane lub zrobione , co dobrze pasuje do kanonicznych Ewangelii.

Pozorne twierdzenie, że Mateusz pisał po hebrajsku — co po grecku mogło odnosić się do hebrajskiego lub aramejskiego — jest powtarzane przez wiele innych starożytnych autorytetów. Współcześni uczeni zaproponowali liczne wyjaśnienia tego twierdzenia w świetle powszechnego poglądu, że kanoniczny Mateusz został napisany po grecku , a nie przetłumaczony z języka semickiego. Jedna z teorii głosi, że sam Mateusz stworzył po pierwsze dzieło semickie, a po drugie wersję tego dzieła w języku greckim. Innym jest to, że inni przetłumaczyli Mateusza na grecki dość swobodnie. Innym jest to, że Papiasz oznacza po prostu „Ἑβραίδι διαλέκτῳ” jako styl hebrajski greckiego. Innym jest to, że Papiasz odnosi się do odrębnego dzieła, które teraz zaginęło, być może zbioru powiedzeń, takiego jak Q lub tak zwanej Ewangelii według Hebrajczyków . Jeszcze innym jest to, że Papiasz po prostu się mylił.

Jeśli chodzi o Marka, trudność polegała na zrozumieniu relacji opisanej między Markiem a Piotrem - czy Piotr przypomniał sobie z pamięci, czy też Marek przywołał przepowiadanie Piotra, i czy Marek przetłumaczył to nauczanie na grekę lub łacinę, czy też tylko je objaśnił, a jeśli to pierwsze, publicznie lub tylko podczas komponowania Ewangelii; współcześni uczeni zbadali szereg możliwości. Euzebiusz, po zacytowaniu Papiasza, mówi dalej, że Papiasz zacytował również 1 Piotra , gdzie Piotr mówi o „moim synu Marku”, jako potwierdzenie. W II wieku Justyn nawiązuje do tego związku Piotra z Ewangelią Marka i rozszerzony przez Klemensa Aleksandryjskiego .

Nie wiemy, co jeszcze Papiasz powiedział o tych lub innych Ewangeliach – z pewnością potraktował Jana – ale niektórzy uważają Papiasza za prawdopodobnie nieprzypisane źródło co najmniej dwóch późniejszych relacji o pochodzeniu Ewangelii. Bauckham argumentuje, że Kanon Muratoriego (ok. 170) czerpał z Papiasza; zachowany fragment zachowuje jednak tylko kilka końcowych słów o Marku, a następnie mówi o Łukaszu i Janie . Hill argumentuje, że wcześniejsza relacja Euzebiusza o pochodzeniu czterech Ewangelii jest również zaczerpnięta z Papiasza.

Eschatologiczny

Euzebiusz wnioskuje z pism Papiasza, że ​​​​był chiliastem , rozumiejąc Tysiąclecie jako dosłowny okres, w którym Chrystus będzie królował na Ziemi, i karci Papiasza za dosłowną interpretację fragmentów figuratywnych, pisząc, że Papiasz „wydaje się mieć bardzo ograniczone zrozumienie” i czuł, że jego nieporozumienie wprowadziło w błąd Ireneusza i innych.

Ireneusz rzeczywiście cytuje czwartą księgę Papiasza dla nieznanego skądinąd powiedzenia Jezusa, przytoczonego przez Jana Ewangelistę, które Euzebiusz niewątpliwie ma na myśli:

Pan nauczał o tamtych czasach i mówił: „Przyjdą dni, kiedy wyrosną winorośle, z których każda będzie miała dziesięć tysięcy pędów, a na każdym pędzie dziesięć tysięcy gałęzi, a na każdej gałęzi dziesięć tysięcy gałązek i na każdej gałązce dziesięć tysięcy grona, a w każdym gronie dziesięć tysięcy winogron, a każde winogrono po zgnieceniu wyda dwadzieścia pięć miar wina. pszenica wyda dziesięć tysięcy kłosów, a każde kłosy będą miały dziesięć tysięcy ziaren, a każde ziarno dziesięć funtów najczystszej mąki, białej i czystej. A inne owoce, nasiona i trawa będą dawać w podobnych proporcjach, a wszystkie zwierzęta żywiące się tymi owocami wyprodukowanymi przez glebę z kolei staną się pokojowe i harmonijne względem siebie nawzajem oraz w pełni podporządkowane ludzkości.… Te rzeczy są wiarygodne dla tych, którzy wierzą ”. A kiedy Judasz zdrajca nie uwierzył i zapytał: „W jaki sposób Pan dokona takiego wzrostu?”, Pan powiedział: „Ci, którzy dożyją tych czasów, zobaczą”.

Często zauważano podobieństwa między tą relacją a żydowskimi tekstami z tego okresu, takimi jak 2 Barucha .

Z drugiej strony, gdzie indziej mówi się, że Papiasz mistycznie zrozumiał Hexaemeron ( sześć dni stworzenia) jako odnoszący się do Chrystusa i Kościoła.

Pericope Adulterae

Henri Lerambert [ fr ] , Chrystus i cudzołożnica , XVI wiek
Główny artykuł: Pericope Adulterae

Euzebiusz kończy swoje opowiadanie o Papiaszu, mówiąc, że opowiada „inne opowiadanie o kobiecie oskarżonej o wiele grzechów przed Panem, które znajduje się w Ewangelii według Hebrajczyków ” . Agapiusz z Hierapolis (X w.) zawiera pełniejsze podsumowanie tego, co powiedział tutaj Papiasz, nazywając kobietę cudzołożnicą. Podobieństwo jest wyraźne do słynnej Pericope Adulterae ( Jan 7:53-8:11 ), problematycznego fragmentu, którego nie ma lub jest przeniesiony w wielu starożytnych rękopisach Ewangelii. Niezwykłym faktem jest to, że historia ta jest znana w jakiejś formie tak starożytnemu świadkowi jak Papiasz.

Mniej jasne jest, w jakim stopniu Euzebiusz i Agapiusz relacjonują słowa Papiasza w porównaniu z formą perykopy znaną im skądinąd. W rzeczywistości dotarła do nas szeroka gama wersji. Ponieważ fragment w Ewangelii Jana jest praktycznie nieznany greckiej tradycji patrystycznej; Euzebiusz zacytował jedyną paralelę, którą rozpoznał, z zaginionej już Ewangelii według Hebrajczyków , która może być wersją cytowaną przez Didymusa Ślepego .

Najbliższa zgodność z „wieloma grzechami” faktycznie występuje w tekście Janowym kodeksu ormiańskiego Matenadaran 2374 (dawniej Ečmiadzin 229); ten kodeks jest również niezwykły, ponieważ przypisuje dłuższe zakończenie Marka „ Arystonowi Starszemu ”, co często jest postrzegane jako w jakiś sposób związane z Papiaszem.

Śmierć Judasza

Według scholium przypisywanego Apollinarisowi z Laodycei , Papiasz opowiedział także opowieść o groteskowym losie Judasza Iskarioty :

Judasz nie umarł przez powieszenie, ale żył dalej, ponieważ został ścięty, zanim się udusił. Rzeczywiście, Dzieje Apostolskie wyraźnie to wyjaśniają: „Spadając głową w dół, pękł na środku i wylały się jego wnętrzności”. Papiasz, uczeń Jana, opowiada o tym wyraźniej w czwartej księdze Wykładu słów Pana , jak następuje: „Judasz był strasznym, chodzącym przykładem bezbożności na tym świecie, jego ciało było tak rozdęte, że nie był w stanie przejść przez miejsce, gdzie wóz łatwo przejeżdża, nawet sama jego rozdęta głowa. Mówią, że jego powieki były tak spuchnięte, że w ogóle nie widział światła, a jego oczu nie mógł zobaczyć nawet lekarz używający instrumentu optycznego, tak bardzo, że zapadły się pod zewnętrzną powierzchnią. Jego genitalia wydawały się bardziej odrażające i większe niż ktokolwiek inny u kogoś innego, a kiedy się załatwiał, ropa i robaki ze wszystkich części jego ciała przeszły, ku jego wielkiemu wstydowi. Po wielu męczarniach i karach, jak mówią, w końcu umarł na swoim miejscu, a z powodu smrodu okolica jest pusta i nie nadająca się do zamieszkania, w rzeczywistości do dziś nie można tam przejść bez zatykania nosa, tak wielka była wydzielina z jego ciała i tak daleko rozeszła się po ziemi.

Śmierć Jana

Dwa późne źródła ( Filip z Side i George Hamartolus ) cytują drugą księgę Papiasza jako zapis, że Jan i jego brat Jakub zostali zabici przez Żydów. Jednak niektórzy współcześni uczeni wątpią w wiarygodność dwóch źródeł dotyczących Papiasza, podczas gdy inni twierdzą, że Papiasz mówił o męczeństwie Jana. Według obu źródeł Papiasz przedstawił to jako wypełnienie proroctwa Jezusa o męczeństwie tych dwóch braci. Jest to zgodne z tradycją poświadczoną w kilku starożytnych martyrologiach.

Barsabasza

Papiasz opowiada, za autorytetem córek Filipa , zdarzenie dotyczące Justusa Barsabbasa , który według Dziejów Apostolskich był jednym z dwóch kandydatów proponowanych do grona Dwunastu Apostołów . Podsumowanie w Euzebiuszu mówi nam, że „wypił śmiertelną truciznę i nie doznał żadnej szkody”, podczas gdy Filip z Side opowiada, że ​​„pił jad węża w imię Chrystusa, kiedy był wystawiany na próbę przez niewierzących i był chroniony przed wszelkim nieszczęściem”. Po relacji Justusa Barsabasza następuje relacja o zmartwychwstaniu matki niejakiego Manaema. Relacja ta może być powiązana z wersetem z dłuższego zakończenia Marka : „Będą brać w ręce węże, a choćby coś trującego wypili, nie zaszkodzi im”.

Niezawodność

Euzebiusz miał „niski szacunek dla intelektu Papiasza”. Euzebiusz, wbrew własnym poglądom na temat Papiasza, wiedział, że Ireneusz uważał Papiasza za wiarygodnego świadka pierwotnych tradycji apostolskich.

Powinniśmy jednak wahać się, czy wziąć wiele z komentarza Euzebiusza na temat intelektu Papiasza. Wykorzystanie źródeł przez Euzebiusza sugeruje, że on sam nie zawsze dokonywał najrozsądniejszego krytycznego osądu, a jego negatywna ocena Papiasza była najprawdopodobniej podyktowana po prostu nieufnością wobec chiliasmu .

Współcześni uczeni debatowali nad wiarygodnością Papiasza. Wiele dyskusji na temat komentarzy Papiasza na temat Ewangelii Marka i Ewangelii Mateusza dotyczy albo wykazania ich wiarygodności jako dowodu na pochodzenie tych Ewangelii, albo podkreślenia ich apologetycznego charakteru w celu zdyskredytowania ich wiarygodności. Yoon-Man Park przytacza współczesny argument, że tradycja Papiasza została sformułowana w celu potwierdzenia apostolskości Ewangelii Marka, ale odrzuca to jako mało prawdopodobną drogę apologetyczną, chyba że związek Piotra i Marka opisany przez Papiasza został już zaakceptowany za ogólną zgodą przez wczesny kościół. Maurice Casey argumentował, że Papiasz rzeczywiście był wiarygodny w sprawie hebrajskiego zbioru wypowiedzi Mateusza Apostoła , który, jak twierdzi, był niezależny od greckiej Ewangelii Mateusza , prawdopodobnie napisanej przez innego Mateusza lub Macieja we wczesnym kościele.

Inni twierdzą, że Papiasz wiernie zapisał to, co było z nim związane, ale źle zrozumiał tematy narracji, których nie znał. [ potrzebna strona ]

Zobacz też

Notatki

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Tytuły Kościoła Katolickiego
Poprzedzony
Biskup Hierapolis Przed 155 r 		zastąpiony przez
Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Papias_of_Hierapolis&oldid=1139150426 ”