Tajemnica Edwina Drooda (musical)

Jeśli chodzi o powieść Dana Simmonsa, zobacz Drood (powieść) . W przypadku niemieckiego sukkuba zobacz Drude .
Tajemnica Edwina Drooda
Mystery of Edwin Drood.jpg
Oryginalny plakat z Broadwayu
Muzyka Ruperta Holmesa
tekst piosenki Ruperta Holmesa
Książka Ruperta Holmesa
Podstawa
Tajemnica Edwina Drooda Charlesa Dickensa
Produkcje




1985 Broadway 1987 West End 1988 Trasa koncertowa po USA 2007 Odrodzenie West Endu 2012 Odrodzenie West Endu 2012 Odrodzenie Broadwayu
Nagrody

Nagroda Tony dla najlepszego musicalu Nagroda Tony dla najlepszej książki muzycznej Nagroda Tony za najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową

The Mystery of Edwin Drood (lub po prostu Drood ) to musical napisany przez Ruperta Holmesa na podstawie niedokończonej powieści Charlesa Dickensa . Spektakl był pierwszym musicalem na Broadwayu z wieloma zakończeniami (określonymi w głosowaniu publiczności). Musical zdobył pięć nagród Tony z jedenastu nominacji, w tym dla najlepszego musicalu . Holmes otrzymał nagrody Tony za najlepszą książkę muzyczną i najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową .

Musical zadebiutował na New York Shakespeare Festival w sierpniu 1985 roku. Po poprawieniu przeniósł się na Broadway i trwał do maja 1987 roku, po czym odbyły się dwie krajowe trasy koncertowe i produkcja na londyńskim West Endzie . The Roundabout Theatre Company wznowiła musical w 2012 roku.

Historia

Inspiracja

Musical Drood ma dwie główne inspiracje: ostatnią (i niedokończoną) powieść Charlesa Dickensa , The Mystery of Edwin Drood ; oraz tradycje brytyjskiej pantomimy i sali muzycznej , które osiągnęły szczyt popularności w pobliżu śmierci Dickensa.

Tajemnica Dickensa rozpoczęła się w 1870 r. Książka, która została napisana i opublikowana w odcinkach (podobnie jak większość innych powieści Dickensa), została niedokończona po nagłej śmierci Dickensa w wyniku udaru w tym roku . Brak rozwiązania zagadki (i brak notatek, które wskazywałyby na intencje Dickensa) sprawiły, że Tajemnica Edwina Drooda ciekawostka literacka. Niemal natychmiast po opublikowaniu ostatniego odcinka Dickensa różni autorzy i dramatopisarze (w tym własny syn Dickensa) próbowali rozwiązać tę historię za pomocą własnych zakończeń: do czasu produkcji musicalu Drood było kilka „kolaboracji” między późny Dickens i inni powieściopisarze, liczne teatralne ekstrapolacje materiału oraz trzy filmowe adaptacje tej historii.

Równocześnie z pisarstwem Dickensa, brytyjskie style pantomimy - wyróżniające się znaczeniem udziału publiczności i konwencjami, takimi jak główny chłopiec - osiągnęły szczyt popularności, podobnie jak występy w salach muzycznych z atrybutami hałaśliwej, ryzykownej komedii i charakterystycznym stylem muzycznym aby osiągnąć rozgłos.

Rupert Holmes , główny współtwórca musicalu Drood , wczesne dzieciństwo spędził w Anglii. W wieku trzech lat po raz pierwszy zetknął się z teatrem, kiedy został zabrany do nowoczesnego „panto”, wraz z przebierającym się głównym chłopcem i śpiewaniem publiczności. Kilka lat później, jako 11-letni chłopiec zafascynowany tajemniczymi książkami, Holmes po raz pierwszy odkrył niedokończoną powieść Dickensa. Oba te doniosłe doświadczenia wywarły duży wpływ na Holmesa, kiedy po raz pierwszy został poproszony o napisanie nowego musicalu przez impresario Josepha Pappa .

Pojęcie

Holmes, piosenkarz i autor tekstów, który nagrał przebój nr 1 „ Escape (The Piña Colada Song) ” i napisał piosenki dla The Platters , the Drifters , Wayne Newton , Dolly Parton , Barry Manilow i Barbra Streisand , najpierw zainteresował się napisaniem musical ze swoich „historyjek”, dzieląc się humorystycznymi anegdotami, Holmes otrzymał wiadomość od Gail Merrifield, dyrektor ds . twórca i szef Festiwalu), który widział występ Holmesa i zaproponował mu napisanie pełnometrażowego musicalu.

Opierając się na swoich wspomnieniach z pantomimy i powieści Dickensa , a także późniejszych doświadczeniach z występami w sali muzycznej w stylu wiktoriańskim , Holmes wymyślił główne założenia spektaklu. Z pracy Dickensa Holmes wziął główną fabułę i większość przedstawionych postaci. Z muzycznych tradycji halowych stworzył głównego bohatera "Przewodniczącego", swego rodzaju konferansjera i inicjatora akcji na scenie. A z pantomimy zachował koncepcję „Lead Boya” (zawsze przedstawianego przez młodą kobietę w męskim przebraniu) i najbardziej przełomowy aspekt Drooda , udział publiczności.

Drood jest niezwykły po części ze względu na wyczyn Holmesa polegający na napisaniu książki, muzyce, tekstach i pełnej orkiestracji serialu. Chociaż Holmes uważał, że żaden twórca z Broadwayu nie zrobił tego wcześniej i pomimo częstych wzmianek o tym wyczynie w artykułach i recenzjach serialu, praktyka ta nie była całkiem niezwykła we wczesnych latach teatru muzycznego. Twórcom piosenek, w tym Adolfowi Philippowi , przypisywano wcześniej książki do ich musicali. Jednak żaden z tych kompozytorów/librecistów nie napisał również własnych orkiestracji.

Pisząc książkę, Holmes nie pozwolił Dickensowi przyćmić własnych intencji. Zamiast naśladować styl pisania Dickensa, który, jak sądził, byłby zbyt ponury dla tego rodzaju programu, jaki chciał napisać, Holmes zastosował metodę „show-in-a-show”. Członkowie obsady Drooda nie grają specjalnie postaci Dickensa, ale raczej wykonawców muzycznych, którzy występują jako postacie Dickensa. To urządzenie pozwoliło na włączenie do serialu wielu lekkich komedii, których pierwotnie nie było w powieści Dickensa, a także kilku numerów muzycznych niezwiązanych z oryginalną historią. Wyjaśniając tę ​​​​decyzję, zacytowano Holmesa, który powiedział: „To nie jest muzyka Nicholasa Nickleby'ego - to nie jest dzieło Dickensa. Jest lekkie, zabawne i zabawne. Ale mam nadzieję - myślę - że Dickensowi by się to podobało. Holmes zwrócił również uwagę, że „Ma taki sam związek z Dickensem Kiss Me Kate robi z Poskromieniem złośnicy .” Koncepcja pantomimy pozwoliła również Holmesowi zatrudnić kobietę w głównej roli męskiej, co dodatkowo pozwoliło mu napisać piosenkę miłosną przeznaczoną do śpiewania przez dwie soprany.

Najbardziej pomysłowo Holmes zastosował nowatorską metodę określania wyniku sztuki: głosowanie przez publiczność za zakończeniem. W przerwie serialu widzowie głosują na to, kto zabił Drooda (jeśli w ogóle został zabity), tożsamość tajemniczego Dicka Datchery'ego oraz na to, które dwie postacie zostaną w końcu zaplątane w romans, tworząc szczęśliwy koniec . Ponieważ każda publiczność ma inny temperament, wynik jest teoretycznie nieprzewidywalny nawet dla aktorów, którzy muszą szybko podliczyć głosy i rozpocząć od wybranego zakończenia (chociaż niektóre mniejsze firmy „ustawiają” wyniki, aby ograniczyć liczbę możliwych zakończeń). To urządzenie wymagało dodatkowej pracy od Holmesa, który musiał napisać wiele krótkich zakończeń obejmujących każdy możliwy wynik głosowania.

Odstępstwa od powieści

Istnieje kilka różnic między musicalem a jego materiałem źródłowym. Ton oryginalnej książki Dickensa był nieco ponury (podobnie jak styl Dickensa), podczas gdy serial jest znacznie bardziej beztroski i grany jako komedia. Najbardziej zauważalna różnica w charakterystyce dotyczy Jaspera: chociaż postać Dickensa jest niewątpliwie stłumiona i niespokojna, nie jest przedstawiony z pełnoprawnym rozdwojeniem osobowości który wydaje się mieć w musicalu. Kilka pomniejszych postaci zostało pominiętych, a role innych zostały rozszerzone. W musicalu Bazzard jest asystentem Crisparkle'a, podczas gdy w powieści jest zatrudniony przez opiekuna Rosy, pana Grewgiousa. Tymczasem, aby zwiększyć interaktywność sztuki i wprowadzić wątpliwości co do tego, kto jest mordercą, musical pomija kilka wskazówek z powieści, że Jasper jest zabójcą, i fabrykuje nowe wskazówki wskazujące na innych podejrzanych, z wyjaśnieniem podanym w tekście że jeśli Jasper jest oczywiście zabójcą, to historia nie byłaby tajemnicą.

Streszczenie

Akt I

Akt pierwszy rozpoczyna się, gdy członkowie Music Hall Royale krążą wśród publiczności, przedstawiając się patronom. Coraz więcej członków firmy dołącza do narastającego hałasu, aż zaczyna się muzyka, a Przewodniczący obrad wybucha otwierającym program numerem „There You Are”. Następnie przedstawiają Johna Jaspera, chórmistrza „Jekyll and Hyde”, który wita swojego młodego siostrzeńca Edwina Drooda w piosence „Two Kinsmen”, w której wyrażają swoją silną przyjaźń. Drood jest zaręczony z piękną panną Rosą Bud, która jest muzyczną uczennicą Jaspera i obiektem jego szalonej obsesji. Podejrzenie Rosy co do jego obsesji zostaje potwierdzone, gdy na następnej lekcji prosi ją, by zaśpiewała piosenkę, którą napisał - „Moonfall” - pełną insynuacji piosenkę miłosną od Jaspera dla niej. Uprzejmy wielebny Crisparkle i dwóch egzotycznych emigrantów z Ceylon , Helena i Neville Landless. Rosa natychmiast pociąga Neville'a, co czyni go rywalem zarówno Edwina, jak i tajemniczego Jaspera.

Następnie przewodniczący zabiera publiczność do Londynu i złowrogiej palarni opium księżniczki Puffer, która rozmawia z publicznością i wyjaśnia swoje życie w „Wages of Sin”. Następuje muskularny taniec baletowy. Odkrywamy, że jednym ze stałych klientów Puffera jest sam Jasper, który podczas halucynacji wykrzykuje imię „Rosa Bud”. Puffer wykazuje duże zainteresowanie tym faktem i przechowuje go w swojej pamięci. Po powrocie do Cloisterham Neville i Drood spotykają się i niemal natychmiast kłócą się ze sobą.

Następnie Przewodniczący zostaje wezwany do zagrania innej postaci, ponieważ ten aktor nie może przyjść, ale okazało się, że sceny z jego postacią i sceny z Burmistrzem Sapsea pokrywają się – i bohaterowie muszą się ze sobą nie zgadzać. Powoduje to duże zamieszanie dla biednego burmistrza Sapsea / Przewodniczącego i śmieje się dla publiczności. On i Jasper śpiewają o swoich sprzecznych umysłach – Jasper oczywiście rozumie to dosłownie – w tupotliwej piosence „Both Sides Of The Coin”. Następnie zostajemy przedstawieni pijanemu kamieniarzowi Durdlesowi i jego zastępcy zastępcy. Na cmentarzu mówią nam, że Edwin i Rosa, którzy byli sobie obiecani od dziecka i nie mogą stwierdzić, czy naprawdę się kochają, odwołali swoje zaręczyny („Idealni nieznajomi”). Na pożegnanie Rosa wręcza Droodowi spinkę do włosów, która kiedyś należała do jej matki.

Jest Wigilia i Jasper zorganizował kolację „pojednania” dla bliźniaków bez ziemi, Crisparkle'a, Rosy i Drooda. W powstałej piosence „No Good Can Come from Bad” przywrócono antagonizm Neville'a i Drooda, pokazano niepokój Heleny i Crisparkle o reputację Neville'a i ujawniono, że Crisparkle był zakochany w matce Rosy, która zmarła po narodzinach Rosy . Wkrótce impreza się rozpada, a goście odchodzą w gwałtowną burzę. Tutaj jest krótka przerwa, podczas której aktor grający Bazzarda monologuje o tym, jak wydaje się, że nigdy nie jest w stanie zagrać głównej roli w serialu, w piosence „Never The Luck”.

Następnego dnia Drood zniknął. Asystent Crisparkle'a znajduje nad rzeką podarty płaszcz Edwina. Drood był ostatnio widziany, jak szedł tam z Neville'em poprzedniej nocy. Nevile zostaje prawie zlinczowany przez mieszkańców miasta, zanim zostaje uratowany przez Crisparkle. Jasper publicznie przysięga wyśledzić zabójcę swojego siostrzeńca; później odwiedza Rosę i wyznaje jej miłość. Jest przerażona i zła, a oni śpiewają „The Name Of Love And Moonfall”, kończąc na ściganiu Rosy przez Jaspera poza sceną, gdy akt się kończy.

Akt II

Akt drugi zaczyna się sześć miesięcy później, a po Drood wciąż nie ma śladu. Istnieje wiele spekulacji na temat jego losu. W międzyczasie okazuje się, że Puffer badał zniknięcie Drooda, ale zauważył również dość obskurnie wyglądającą postać, która wydaje się robić to samo. Okazuje się, że ten człowiek (grany przez tego samego aktora, który zwykle gra Drooda), Dick Datchery, jest prywatnym detektywem. Śpiewają „Wyrównując rachunki”. Pojawia się obsada i podsumowuje sytuację, ostrzegając publiczność: „nie cofaj się do swoich założeń, pochopne przypuszczenia mogą cię wykończyć!”, Mówiąc im, aby dokładnie zastanowili się, na kogo będą głosować jako morderca, w piosence „ Nie rezygnuj, gdy jesteś do przodu”. Gdy piosenka osiąga punkt kulminacyjny, aktorzy cichną, a Przewodniczący ogłasza publiczności, że właśnie w tym miejscu Charles Dickens odłożył pióro na zawsze. Jednak z pomocą publiczności rozwiążą historię i rozpocznie się publiczne głosowanie na to, kim są Datchery i Morderca; niestety aktorka grająca Drooda i do tego momentu Datchery nie wybrany jako Datchery i zirytowany opuszcza teatr. Po podliczeniu głosów obsada wychodzi i śpiewa „Don't Quit While You're Ahead”, aby powitać publiczność z powrotem w historii i przypomnieć im, że tajemnica nie została rozwiązana.

Puffer znajduje Rosę, ujawnia, że ​​​​lata wcześniej była nianią Rosy i opowiada jej historię w piosence „Garden Path To Hell”; opowiada o mężczyźnie, którego kochała, który sprawił, że została prostytutką, by zadowolić jego przyjaciół, a potem ją zostawił. Kiedy straciła urodę, znalazła sposób na zarobienie pieniędzy – sprzedaż opium. Następnie kontynuuje „Puffer's Revelation” i ujawnia tożsamość Datchery (wcześniej wybranego przez publiczność). Wieczorny Datchery (Bazzard, wielebny Crisparkle, Helena, Neville lub Rosa) wyjaśnia w swojej wersji piosenki objawienia „Out On A Limerick”, dlaczego włożyli kostium i wyśledzili zabójcę; dziewczyny zrobiły to głównie po to, aby ukryć swoją płeć, Neville, aby udowodnić swoją niewinność, Crisparkle, aby pomóc zarówno Neville'owi, jak i Helenie, a Bazzard, aby dać sobie zarówno dramatyczne ujawnienie, jak i ważną postać do zagrania. Istotą każdej piosenki jest to, że postać podążała za Jasperem do jego domu i znalazła zapięcie, które Rosa dała Droodowi, które Jasper miałby, gdyby zabrał je Droodowi. Ujawnia się podwójna natura Jaspera i przyznaje, że udusił swojego siostrzeńca pod wpływem laudanum, które, jak ujawnia, wlał do wina w noc przyjęcia („Wyznanie Jaspera”).

Jednak grabarz Durdles nie zgadza się; był świadkiem zbrodni i wie, kto naprawdę zabił Edwina Drooda. W zależności od głosu publiczności, palec wskazuje na Bazzarda, Crisparkle'a, Helenę, Neville'a, Puffera, Rosę lub Durdlesa. Morderca przyznaje się, a następnie śpiewa powtórkę jednego z kilku numerów, zaczynając od „Człowiek może oszaleć”, aby przyznać się do winy; sedno każdej z tych piosenek polega na tym, że postać, która zabiła Drooda, próbowała zabić Jaspera , a nie Drood, dla własnego celu – Puffer, aby chronić Rosę, Rosa, aby się uratować, Helena, aby zemścić się na Jasperze za zrujnowanie szansy jej bliźniaka na nowy początek, Bazzard, aby znaleźć się w centrum uwagi, Neville, ponieważ chciał Rosy dla siebie i Crisparkle'a, ponieważ zabił matkę Rosy z zazdrości i manii religijnej i chciał chronić zarówno Rosę, jak i Neville'a przed złem Jaspera. Jednak z powodu burzy Jasper chodził z Droodem przez jakiś czas, a potem dał mu swój płaszcz do noszenia na podróż do domu, więc morderca, z powodu laudanum w winie i paskudnej nocnej pogodzie, pomylił Drooda z Jasperem. (Jednak Durdlesowi brakuje tej motywacji, więc jego wyznanie jest po prostu takie, że w swoim pijaństwie pomylił Drooda z duchem). nie wykonano (niektóre kina nie będą liczyć głosów Jaspera, aby upewnić się, że nastąpi zwrot akcji).

Jednak szczęśliwe zakończenie jest potrzebne, a Przewodniczący prosi publiczność o wybranie dwojga kochanków spośród pozostałych członków obsady. Dwaj wybrani członkowie deklarują swoją miłość, a następnie ponownie wcielają się w „Perfect Strangers”. Właśnie wtedy z krypty dobiega hałas i pojawia się bardzo żywy Edwin Drood, gotowy opowiedzieć wszystko, co naprawdę wydarzyło się w noc jego zniknięcia („Pismo na ścianie”). Stało się tak, że kiedy Drood został zaatakowany, był oszołomiony tylko wtedy, gdy upadł i nie został zabity. Jasper zaciągnął go do krypty, gdzie go zostawił. Kiedy Drood się obudził, uciekł i uciekł z Cloisterham, wracając tylko po to, by dowiedzieć się, kto chciał jego śmierci. Śpiewa dla publiczności, do której ostatecznie dołącza reszta obsady, błagając ich, aby trzymali się życia tak długo, jak to możliwe, i mówiąc im, że „trzymanie się życia to wszystko”. Tajemnica zostaje rozwiązana, a przedstawienie kończy się, gdy obsada śpiewa publiczności, aby przeczytała napis na ścianie.

Mordercy


John Jasper - Jasper był szaleńczo zakochany w Rosie Bud, a jego gwałtowne rozdwojenie jaźni chętnie zabiło Drooda. Jego wyznanie to powtórka z „Człowiek może zwariować” i „Moonfall”. Wyznanie Jaspera odbywa się bez względu na to, kto zostanie wybrany jako morderca, a publiczność zniechęca się do głosowania na niego, ponieważ jest on oczywistym rozwiązaniem. Róża Bud
- Miała zabić Jaspera w zemście za jego pożądliwe zaloty, a także z powodu jej własnej niestabilności psychicznej spowodowanej prześladowaniami Jaspera, ale zabiła Drooda przez przypadek, gdy Drood miał na sobie płaszcz Jaspera. Jej wyznanie jest powtórzeniem „Człowiek może oszaleć” i „No good can come from bad” Neville Landless - upokorzony przez Drooda, Neville zamordował go, aby odzyskać dumę, a także mieć szansę z Rosą Bud. Jego wyznanie jest powtórzeniem „Człowieka może zwariować” i „No Good Can Come From Bad” z oryginalnej produkcji na Broadwayu, później zmienionej na „A British Subject”

Helena Landless - Znając porywczy temperament swojego brata, Helena zamordowała Drooda, aby Neville nie uległ pokusie zemsty. Jej wyznanie jest powtórzeniem „Człowieka może zwariować” i „No Good Can Come From Bad” z oryginalnej produkcji na Broadwayu, później zmienionej na „A British Subject” Princess Puffer - Zamierza zabić Jaspera, aby chronić Rosę przed jego zaloty, ale przypadkowo zabił Drooda, ponieważ miał na sobie płaszcz Jaspera i ponieważ była zdezorientowana po wypaleniu opium dla holenderskiej odwagi . Jej wyznanie jest powtórką „Zapłaty za grzech”

Wielebny pan Crisparkle - Crisparkle był szaleńczo zakochany w matce Rosy i postrzegał Rosę jako jej reinkarnację. Zamordował Drooda, aby móc poślubić Rosę, myśląc, że jest kobietą, którą kocha. Ta wersja wyznania Crisparkle'a została przedstawiona podczas pierwszej krajowej trasy koncertowej i od tamtej pory była używana we wszystkich produkcjach. Jego wyznanie jest powtórzeniem „Człowieka może zwariować” i „No Good Can Come From Bad” z oryginalnej produkcji na Broadwayu, później zmienionej na „A British Subject”. Bazzard
– Chcąc zwiększyć swoją rolę w serialu, morduje Drooda. To zdecydowanie najbardziej metateatralne z zakończeń. Jego wyznanie jest powtórzeniem „Człowieka, który może oszaleć” i „Never the Luck” Durdlesa – po tym, jak Jasper złożył Drooda w krypcie, Durdles uwierzył, że wciąż żywy Drood jest duchem, więc roztrzaskał mu głowę. (Nawet Durdles przyznaje się do głupoty tego motywu w swoim solo, ale ubolewa nad tym, że ponieważ został wybrany, musi go mieć.) To solo nie zostało użyte w oryginalnej produkcji na Broadwayu i zostało dodane na pierwszą krajową trasę koncertową. Jego wyznanie to powtórka z „Off to the Races”

Postacie

Ponieważ Drood jest metateatralny , bohaterowie spektaklu Tajemnica Edwina Drooda w spektaklu grają aktorzy „Music Hall Royale”. Poniżej przedstawiono podwójne role, które odgrywa każdy członek obsady. Aktorka wcielająca się w rolę Miss Alice Nutting/Edwina Drooda odgrywa również rolę Dicka Datchery'ego aż do części głosowania wieczoru. Jest to jednak tylko „trochę” w kontekście The Music Hall Royale - że panna Nutting portretuje Datchery tylko z powodu umownego zobowiązania do pojawienia się w obu aktach sztuki. Ostatecznie publiczność decyduje, kim jest Dick Datchery w ramach historii Dickensa.

Postacie
Oryginalna obsada z Broadwayu 1985
Godne uwagi zamienniki 1985–87
Oryginalna obsada z West Endu 1987
Pierwsza trasa krajowa 1988
Odrodzenie Broadwayu 2012
Odrodzenie West Endu 2012

Burmistrz Thomas Sapsea Przewodniczący William Cartwright 		Jerzego Róży Jerzego Róży Erniego Mądrego
George'a Rose'a Clive'a Revilla 		Jima Nortona Denisa Delahunta


Edwin Drood Dick Datchery Panna Alice Nutting 		Betty Buckley
Donna Murphy Paige O'Hara 		Julia Hills Paige O’Hara Stephanie J. Block Dzień Natalii

Rosa Bud Panna Deirdre Peregrine 		Patti Cohenour Karen Culliver
Sarah Payne (zastąpiła) Patti Cohenour 		Teresy De Zarn Betsy Wolfe Wiktoria Farley

John Jasper Pan Clive Paget 		Howarda McGillina Howarda McGillina Dawid Burt Marek Jacoby Will pościg Daniela Robinsona

Księżniczka Puffer Panna Angela Prysock 		Cleo Laine
Loretta Swit Karen Morrow 		Lulu Jeana Stapletona Czyta Rivera Wendy Peters

Wielebny Crisparkle Pan Cedric Moncrieffe 		George'a N. Martina* George'a N. Martina Marcin Wimbush Williama McClary'ego Gregga Edelmana Richarda Stirlinga

Neville Landless Pan Victor Grinstead 		Johna Herrery Johna Herrery Marka Ryana Johna DeLucę Andrzej Karol Dawid Franciszek

Helena Bezrolna panna Janet Conover 		Jana Schneidera Alison Fraser Marilyn Cutts Jana Schneidera Jessie Muellerem Loula Geater

Bazzard / Kelner Pan Philip Bax 		Joe Grifasiego Davida Cromwella Paula Bentleya Ronna Carrolla Petera Bensona Marka Ralstona

Durdles Pan Nick Cricker 		Hieronima Dempseya Tony'ego Azito Phil Rose Tony'ego Azito Roberta Creightona Paula Huttona

Zastępca mistrza Nick Cricker 		Stefana Glavina Brada Miskella Anthony'ego Lennona Michaela Nostranda Mikołaj Barasz Tomek Pieprz
  • Rola Crisparkle była pierwotnie przedstawiana zarówno w czytaniach, jak i produkcji Delacorte przez aktora / dramatopisarza Larry'ego Shue . Kiedy Shue zginął w katastrofie lotniczej między występem serialu w Delacorte a jego otwarciem na Broadwayu, Rupert Holmes zmienił nazwę wykonawcy Music Hall Royale, który wcielił się w Crisparkle z Wilfreda Barking-Smythe'a na Cedrica Moncrieffe, z szacunku dla Shue.

Numery muzyczne

* Nie uwzględnione w oryginalnym nagraniu obsady

† Przywrócony na odrodzenie Broadwayu w 2012 roku

§ Przeniesiony pod koniec aktu I dla licencjonowanej wersji Tams-Witmark i odrodzenia Broadwayu z 2012 roku

†† Przeniesiony po „Wyrównaniu wyniku” dla licencjonowanej wersji Tams-Witmark i odrodzeniu Broadwayu w 2012 roku

W przypadku wersji Drood , na którą Tams-Witmark udziela licencji zespołom teatralnym, Holmes dokonał różnych zmian w partyturze i libretcie, z których wiele odzwierciedla wersje z londyńskiej produkcji z 1987 roku i północnoamerykańskiej produkcji koncertowej z 1988 roku. Numery „Człowiek może zwariować”, „Ceylon”, „Wyrównywanie rachunków” i powtórka kwartetu „Moonfall” nie są standardem, ale są dostarczane jako „dodatkowy materiał”, który kina mogą wybrać według własnego uznania .

  • Nowa piosenka, „A Private Investigation”, ma zastąpić „Settling Up the Score”.
  • „Off to the Races” zamienia się miejscami z „The Name of Love / Moonfall (Reprise)” i staje się finałem pierwszego aktu.
  • „Ceylon” zostaje zastąpiony przez „A British Subject”, a „Anglia panuje” stała się nowym otwarciem drugiego aktu (oba numery były w serialu podczas pierwszego inscenizowanego czytania w 1985 roku).
  • Durdles zostaje dodany jako potencjalny morderca i skomponowano dla niego „Wyznanie mordercy” na melodię „Off to the Races”. Zeznania Neville'a, Heleny i Crisparkle'a zostały przepisane, aby były powtórkami „Brytyjskiego podmiotu”.
Notatki
  • A ^ Ta piosenka jest wykonywana każdego wieczoru przez innego aktora, w zależności od głosów publiczności.
  • B ^ Ta piosenka jest wykonywana każdego wieczoru przez innego aktora, w zależności od głosów publiczności, lub alternatywnie nie jest wykonywana w ogóle, jeśli publiczność głosowała na Jaspera.
  • C ^ Ta piosenka jest wykonywana każdego wieczoru przez inną parę aktorów, w zależności od głosów publiczności.

Nagrania

Oryginalne nagranie obsady

W 1985 roku dokonano nagrania The Mystery of Edwin Drood z oryginalną obsadą z Broadwayu . To nagranie zostało wydane przez firmę Polydor z dodatkowym podtytułem The Solve-It-Yourself Broadway Musical (Polydor 827969), a płyta CD zawierała wersje „Out on a Limerick” wszystkich pięciu możliwych Datcherys (Rosa, Crisparkle, Bazzard, Neville i Helena) i wszystkich sześciu możliwych Wyznań mordercy (Puffer, Rosa, Bazzard, Crisparkle, Neville i Helena), a także „ścieżkę instruktażową” zatytułowaną „Słowo od twojego przewodniczącego…” Płyta LP i kaseta zawierały tylko premiera Spowiedź i morderca, pomijając „kochanków”. Reedycja albumu obsady z 1990 r Varèse Sarabande (Varèse 5597) zawiera dwa utwory, „Ceylon” i „Moonfall Quartet”, które znajdują się na oryginalnym LP i kasecie, ale nie na płycie CD. Zawierał tylko wersję „Out on a Limerick” Bazzarda i dwa wyznania mordercy (Rosa i Puffer). Nagranie Polydor było przez krótki czas dostępne na kasecie i LP, a ostatecznie ponownie wydane przez Varèse Sarabande. Obie wersje albumu obsady są obecnie wyczerpane, ale czasami można je znaleźć (często po wysokiej cenie) w sklepach z odzieżą używaną lub na aukcjach internetowych.

Australijski album obsady (GEP Records 9401) został wydany w 1994 roku. To nagranie nie zawierało „Ceylon” ani „Moonfall Quartet”, ale zawierało trzy wcześniej nienagrane utwory: „A British Subject”, „Puffer's Revelation” i „Durdles „Wyznanie”. Australijski album obsady został wykonany przez w dużej mierze nieprofesjonalną obsadę i wykorzystał (prawdopodobnie prymitywną) sekwencję midi zamiast orkiestry na żywo. Dwie piosenki, które zostały pominięte w Drood , zanim trafił na Broadway, „An English Music Hall” i „Evensong” (duet między Rosą i Crisparkle), zostały później nagrane na album z 1994 roku, Zagubiony w Bostonie . Inne piosenki, które nigdy nie znalazły się na Broadwayu ani w Londynie / '88 Tour (Tams-Witmark), to: „When the Wicked Man Comes” (śpiewany przez znacznie młodszego zastępcę), „Sapsea's Song” (piosenka muzyczna dla burmistrza Sapsea ), „I Wouldn't Say No” (układ piosenki i tańca dla Durdlesa) oraz „When Shall These Three Meet Again” – numer grupy, który można usłyszeć jako podkreślenie w całym programie i w wyznaniu mordercy: „ Ale noc była daleka od jasnej..."

Nagranie obsady z 2012 roku

29 stycznia 2013 r. DRG Records wydało nagranie z obsadą odrodzenia Broadwayu z 2012 r. W zestawie 2 płyt i do pobrania cyfrowego. DRG Records po raz pierwszy opisuje nagranie jako „kompletny program muzyczny na 2 płytach kompaktowych”. Różnice między tym nagraniem a oryginalnym nagraniem obejmują zeznania wszystkich ośmiu możliwych morderców, dwie wersje „Out on a Limerick” (Bazzard i Helena), powtórkę kochanków „Perfect Strangers” (z udziałem księżniczki Puffer i zastępcy, Helena & Neville oraz Rosa & Durdles), poprawiony „Ceylon” (który zawiera teraz „A British Subject”), wcześniej wyciętą piosenkę („An English Music Hall”) jako nowe otwarcie aktu II oraz „Opium Balet Jaskiniowy”. Holmes napisał notatki do albumu, które będą odzwierciedlać nowy materiał i poprawki. Holmes ponownie zaaranżował produkcję dla 19-osobowej orkiestry prowadzonej przez Paweł Gemignani .

Produkcje

Po tym, jak Rupert Holmes napisał wstępny szkic, który trwał trzy i pół godziny, i wykonał go solo dla Josepha Pappa, Gail Merrifield i Wilforda Leacha (dyrektora artystycznego New York Shakespeare Festival), Papp zaproponował, że wyprodukuje show w ramach festiwalu (znanego również jako „Shakespeare in the Park”) i powiedział Holmesowi, że zostanie natychmiast przeniesiony na Broadway, jeśli zostanie uznany za sukces. Oryginalna produkcja The Mystery of Edwin Drood miała swoją premierę w nowojorskim Central Parku w Delacorte Theatre 21 sierpnia 1985 roku, po zaledwie trzech tygodniach prób. Warto zauważyć, że Holmes sam wymyślił większość orkiestracji, co jest rzadkością dla kompozytora z Broadwayu.

Po ostatnim spektaklu Festiwalu 1 września od razu ruszyły przygotowania do przeniesienia na Broadway (z zachowaniem oryginalnej obsady). Po wielu pracach montażowych (wersja Delacorte zawierała 32 oryginalne piosenki i trwała prawie trzy godziny) The Mystery of Edwin Drood został otwarty na Broadwayu w Imperial Theatre 2 grudnia 1985 roku. Mniej więcej w połowie biegu tytuł musicalu został oficjalnie skrócony do Drood (nazwa, pod którą nadal jest licencjonowany). Spektakl obejmował 608 przedstawień (nie licząc 24 pokazów) i zakończył się 16 maja 1987 r. Produkcja na Broadwayu została wyprodukowana przez Pappa i wyreżyserowana przez Leacha, z choreografią Gracieli Daniele .

W obsadzie premierowej produkcji na Broadwayu wystąpili George Rose , Cleo Laine , John Herrera, Howard McGillin , Patti Cohenour i Jana Schneider, którzy byli nominowani do nagrody Tony 1986 za swoje kreacje, a także Betty Buckley w roli tytułowej. Donna Murphy , Judy Kuhn i Rob Marshall byli członkami zespołu. Marshall, który później stał się najbardziej znany jako reżyser teatralny i filmowy-choreograf, był kapitanem tańca i asystentem choreografa Gracieli Daniele. Kuhn (w swoim debiucie na Broadwayu) była dublerką zarówno Buckleya, jak i Cohenoura, a następnie odeszła w 1986 roku, by zagrać główne role w Rags , a później w Les Mis . Zanim serial się zakończył, Murphy, który był dublerem Cleo Laine i Jana Schneider, przejął tytułową rolę. Inne godne uwagi zastępstwa podczas trwania programu to Alison Fraser (przejmująca za Jana Schneider), Paige O'Hara (przejmując rolę Donny Murphy jako Drood po tym, jak był jej dublerem), a także Loretta Swit , a później Karen Morrow , która wcieliła się w role Laine.

W 1988 roku, kilka miesięcy po zamknięciu na Broadwayu, nieco zmieniona wersja Drooda , wyreżyserowana przez Roba Marshalla (z jego siostrą Kathleen jako asystentką), rozpoczęła swoje pierwsze tournée po Ameryce Północnej w Kennedy Center Opera House w Waszyngtonie, z Rose, Schneider i O'Hara ponownie wcielają się w swoich głównych bohaterów, a Jean Stapleton w roli Laine'a. Podczas przerwy w trasie George Rose wrócił do swojego domu na Dominikanie i podczas pobytu został zamordowany. Następcą Rose został Clive Revill .

Spektakl cieszył się również popularnością w 1987 roku na West Endzie w Savoy Theatre w Londynie, drugą krajową trasą koncertową po Stanach Zjednoczonych, produkcją na festiwalu Shaw w Niagara-on-the-Lake , Ontario, Kanada , oraz licznymi regionalnymi, profesjonalnymi i amatorskimi przedstawieniami teatralnymi produkcji na całym świecie. W latach 2007–2008 londyńskie odrodzenie, prezentowane jako utwór kameralny i wyreżyserowane przez Teda Craiga , było wystawiane w Warehouse Theatre .

W 2012 roku odrodzenie musicalu na londyńskim West Endzie było grane w Arts Theatre przez ograniczony sezon od 18 maja. Na czele obsady stanęli Wendi Peters jako Princess Puffer, Natalie Day jako Edwin Drood, Daniel Robinson jako John Jasper i Victoria Farley jako Rosa Budd. Produkcję wyreżyserował Matthew Gould.

The Roundabout Theatre Company zaprezentowało odrodzenie na Broadwayu w Studio 54 , które zostało otwarte w listopadzie 2012 roku i miało 136 przedstawień do 10 marca 2013 roku. Przedstawienie wyreżyserował Scott Ellis , aw rolach głównych wystąpili Chita Rivera jako Puffer, Stephanie J. Block jako Drood, Will Chase jako Jasper, Jim Norton jako przewodniczący i Gregg Edelmann jako Crisparkle.

Nagrody i nominacje

Oryginalna produkcja na Broadwayu

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
1986 Nagroda Tony'ego Najlepszy musical Wygrał
Najlepsza książka musicalu Ruperta Holmesa Wygrał
Najlepsza oryginalna ścieżka dźwiękowa Wygrał
Najlepszy występ pierwszoplanowego aktora w musicalu Jerzego Róży Wygrał
Najlepsza rola pierwszoplanowej aktorki w musicalu Cleo Laine Mianowany
Najlepszy występ aktora drugoplanowego w musicalu Johna Herrery Mianowany
Howarda McGillina Mianowany
Najlepszy występ drugoplanowej aktorki w musicalu Patti Cohenour Mianowany
Jana Schneidera Mianowany
Najlepsza reżyseria musicalu Wilforda Leacha Wygrał
Najlepsza choreografia Graciela Daniele Mianowany
Nagroda Drama Desk Znakomity musical Wygrał
Znakomita książka musicalu Ruperta Holmesa Wygrał
Wybitny aktor w musicalu Jerzego Róży Wygrał
Howarda McGillina Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Cleo Laine Mianowany
Patti Cohenour Mianowany
Wybitny aktor drugoplanowy w musicalu Joe Grifasiego Mianowany
Najlepsza aktorka drugoplanowa w musicalu Jana Schneidera Wygrał
Wybitny reżyser musicalu Wilforda Leacha Wygrał
Znakomite teksty Ruperta Holmesa Wygrał
Znakomita muzyka Wygrał
Znakomite orkiestracje Wygrał
Znakomita scenografia Boba Shawa Mianowany
Znakomity projekt kostiumów Lindsay Davis Wygrał
Znakomity projekt oświetlenia Paweł Gallo Mianowany

Odrodzenie Broadwayu w 2012 roku

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
2013 Nagroda Drama Desk Znakomite odrodzenie musicalu Mianowany
Wybitny aktor w musicalu Jima Nortona Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Stephanie J. Block Mianowany
Wybitny aktor drugoplanowy w musicalu Andrzej Karol Mianowany
Najlepsza aktorka drugoplanowa w musicalu Jessie Muellerem Mianowany
Znakomita scenografia Annę Luizos Mianowany
Znakomity projekt dźwięku Tony'ego Meoli Wygrał
Nagroda Tony'ego Najlepsze odrodzenie musicalu Mianowany
Najlepsza rola pierwszoplanowej aktorki w musicalu Stephanie J. Block Mianowany
Najlepszy występ aktora drugoplanowego w musicalu Will pościg Mianowany
Najlepsza reżyseria musicalu Scotta Ellisa Mianowany
Najlepszy projekt sceniczny musicalu Annę Luizos Mianowany

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Mystery_of_Edwin_Drood_(musical)&oldid=1145034829 ”