Piraci z Penzance

Aby zapoznać się z adaptacją filmową z 1983 roku, zobacz Piraci z Penzance (film) .

Rysunek finału aktu I

Piraci z Penzance; lub The Slave of Duty to opera komiczna w dwóch aktach, z muzyką Arthura Sullivana i librettem WS Gilberta . Jego oficjalna premiera odbyła się 31 grudnia 1879 roku w Fifth Avenue Theatre w Nowym Jorku, gdzie została dobrze przyjęta zarówno przez publiczność, jak i krytyków. Jego londyński debiut miał miejsce 3 kwietnia 1880 roku w Opera Comique , gdzie wystawiono 363 przedstawienia.

Historia dotyczy Frederica, który po ukończeniu 21 roku życia zostaje zwolniony z terminowania do bandy piratów o czułych sercach. Spotyka córki generała-majora Stanleya, w tym Mabel, i dwoje młodych ludzi od razu się w sobie zakochuje. Frederic szybko dowiaduje się jednak, że urodził się 29 lutego, więc technicznie ma urodziny tylko raz w roku przestępnym . Jego kontrakt określa, że ​​pozostaje uczniem piratów aż do swoich „dwudziestych pierwszych urodzin”, co oznacza, że ​​musi służyć przez kolejne 63 lata. Związany własnym poczuciem obowiązku, jedyną pociechą Frederica jest to, że Mabel zgadza się wiernie na niego czekać.

Piraci byli piątą współpracą Gilberta i Sullivana i zapoczątkowali często parodiowaną piosenkę „ Major-General's Song ”. Opera była wystawiana przez ponad sto lat przez D'Oyly Carte Opera Company w Wielkiej Brytanii oraz przez wiele innych firm operowych i repertuarowych na całym świecie. Zmodernizowane produkcje obejmują broadwayowską produkcję Josepha Pappa z 1981 roku , w której wystąpiło 787 przedstawień, zdobywając nagrodę Tony za najlepsze odrodzenie i nagrodę Drama Desk za najlepszy musical i zrodził wiele imitacji oraz adaptację filmową z 1983 roku . Piraci pozostają popularni do dziś, zajmując ich miejsce wraz z The Mikado i HMS Pinafore jako jedna z najczęściej granych oper Gilberta i Sullivana.

Tło

The Pirate Publisher – An International Burlesque, która ma najdłuższą publikację w historii , z Pucku , 1886: Gilbert jest postrzegany jako jeden z brytyjskich autorów, których prace zostały skradzione przez pirackiego wydawcę.

Piraci z Penzance byli jedyną operą Gilberta i Sullivana, która miała swoją oficjalną premierę w Stanach Zjednoczonych. W tamtym czasie prawo amerykańskie nie zapewniało obcokrajowcom ochrony praw autorskich . Po tym, jak poprzednia opera pary, HMS Pinafore , odniosła sukces w Londynie w 1878 roku, około 150 amerykańskich firm szybko przygotowało nieautoryzowane produkcje, które często miały znaczną swobodę w zakresie tekstu i nie płaciły twórcom żadnych tantiem. Gilbert i Sullivan mieli nadzieję, że uda im się zapobiec dalszemu „piractwu praw autorskich”, organizując pierwszą produkcję swojej następnej opery w Ameryce, zanim inni będą mogli ją skopiować, oraz opóźniając publikację partytury i libretta. Udało im się zatrzymać dla siebie bezpośrednie zyski z pierwszej amerykańskiej produkcji Piraci z Penzance sami otworzyli produkcję na Broadwayu przed produkcją w Londynie, a także prowadzili dochodowe amerykańskie firmy koncertowe Pirates i Pinafore . Jednak Gilbertowi, Sullivanowi i ich producentowi, Richardowi D'Oyly Carte , nie udało się w ciągu następnej dekady przejąć kontroli nad amerykańskimi prawami autorskimi do Piratów i ich innych oper.

Fikcja i sztuki o piratach były wszechobecne w XIX wieku. Pirat Waltera Scotta ( 1822) i Czerwony łazik Jamesa Fenimore'a Coopera były kluczowymi źródłami romantycznego, szykownego wizerunku pirata i idei skruszonych piratów. Zarówno Gilbert, jak i Sullivan sparodiowali te pomysły na początku swojej kariery. Sullivan napisał operę komiczną zatytułowaną The Contrabandista , w 1867 roku, o nieszczęsnym brytyjskim turyście, który zostaje schwytany przez bandytów i zmuszony do zostania ich wodzem. Gilbert napisał kilka komiksów, które dotyczyły piratów lub bandytów. W operze Gilberta Princess Toto z 1876 roku tytułowa bohaterka chce zostać schwytana przez szefa bandytów. Gilbert przetłumaczył operetkę Les bandytów Jacquesa Offenbacha w 1871 roku. Podobnie jak w Les bandytach , Piraci z Penzance absurdalnie traktują kradzież jako ścieżkę kariery zawodowej, z uczniami i narzędziami handlu, takimi jak łom i koło ratunkowe .

Geneza

Podczas gdy Pinafore mocno działał w Opera Comique w Londynie, Gilbert nie mógł się doczekać, aby rozpocząć pracę nad kolejną operą swoją i Sullivana, i rozpoczął pracę nad librettem w grudniu 1878 roku. Ponownie wykorzystał kilka elementów swojego jednoaktowego utworu z 1870 roku, Nasz Dom na Wyspie , który wprowadził pirackiego „wodza”, Kapitana Banga. Bang został jako dziecko przez pomyłkę przyuczony do grupy piratów przez swoją głuchą opiekunkę. Poza tym Bang, podobnie jak Frederic w Piratach z Penzance , nigdy wcześniej nie widział kobiety i jako praktykant pirata miał silne poczucie obowiązku, dopóki dwudzieste pierwsze urodziny nie uwolniły go od zobowiązań. Bernard Shaw uważał, że Gilbert wykorzystał pomysły z Les bandytów do swojego nowego libretta, w tym rzeczowych bandytów i nieudolnej policji. Gilbert i Sullivan włączyli również do aktu II pomysł, który po raz pierwszy rozważali na jednoaktową parodię operową w 1876 roku, opowiadającą o spotkaniu włamywaczy z policją, podczas gdy ich konflikt umyka uwadze nieświadomego ojca dużej rodziny dziewcząt. Podobnie jak w Pinafore , „była tam samoopisowa scenografia dla Stanleya [„ Pieśń generała dywizji „], przedstawiając się tak, jak zrobił to Sir Joseph Porter… ponury komiks dla sierżanta policji… pieśń wyznania dla Ruth, następcy [Małego Buttercup]”, romantyczny materiał dla Frederica i Mabel, oraz „muzyka zespołowa i chóralna z kolei ładna, parodystyczna i nastrojowa”.

Gilbert, Sullivan i Carte spotkali się 24 kwietnia 1879 r., Aby zaplanować produkcję Fartuszka i nowej opery w Ameryce. Carte udał się do Nowego Jorku latem 1879 roku i umówił się z dyrektorem teatru Johnem T. Fordem , aby zaprezentować w Fifth Avenue Theatre autoryzowane produkcje. Następnie wrócił do Londynu. Tymczasem kiedyś Fartuszek stał się hitem w Londynie, autor, kompozytor i producent miał środki finansowe na samodzielne produkowanie przyszłych przedstawień i zrealizował plan uwolnienia się od sponsorów finansowych w „Comedy Opera Company”. Carte utworzył nowe partnerstwo z Gilbertem i Sullivanem, aby równo podzielić między siebie zyski po wydatkach na każdy z ich programów.

W listopadzie 1879 roku Gilbert, Sullivan i Carte popłynęli do Ameryki z zespołem śpiewających aktorów, aby zagrać zarówno Pinafore , jak i nową operę, w tym JH Ryley jako Sir Joseph, Blanche Roosevelt jako Josephine, Alice Barnett jako Little Buttercup, Furneaux Cook jako Dick Deadeye, Hugh Talbot jako Ralph Rackstraw i Jessie Bond jako kuzyn Hebe, z których niektórzy byli w obsadzie Pinafore w Londynie. Do tego dodał kilku amerykańskich śpiewaków, w tym Signora Brocoliniego jako Kapitan Corcoran Alfred Cellier przybył, aby pomóc Sullivanowi, podczas gdy jego brat François Cellier pozostał w Londynie, aby poprowadzić tam Pinafore . Gilbert i Sullivan obsadzili utalentowanych aktorów, którzy nie byli znanymi gwiazdami i nie żądali wysokich opłat. Następnie dostosowali swoje opery do szczególnych umiejętności tych wykonawców. Umiejętności, z jakimi Gilbert i Sullivan wykorzystywali swoich wykonawców, wywarły wpływ na publiczność: jako krytyk Herman Klein napisał: „potajemnie podziwialiśmy naturalność i łatwość, z jaką [gilbertowskie żarty i absurdy] zostały powiedziane i zrobione. Do tej pory żadna żywa dusza nie widziała na scenie tak dziwnych, ekscentrycznych, ale intensywnie ludzkich istot…. [ Oni] wyczarowali do istnienia nieznany dotąd komiksowy świat czystej rozkoszy”. Gilbert był reżyserem własnych sztuk i oper. Szukał naturalizmu w aktorstwie, co było wówczas niezwykłe, podobnie jak dążenie do realistycznych elementów wizualnych. Potępił samoświadomą interakcję z publicznością i nalegał na styl portretowania, w którym bohaterowie nigdy nie byli świadomi własnej absurdalności, ale byli spójnymi wewnętrznymi całościami. Sullivan prowadził próby muzyczne.

Plakat przedstawiający autorskie przedstawienie w Paignton

Sullivan naszkicował muzykę do Piratów w Anglii. Kiedy jednak przybył do Nowego Jorku, stwierdził, że zostawił szkice do aktu I i musiał zrekonstruować pierwszy akt z pamięci lub skomponować nowe numery. Gilbert powiedział korespondentowi wiele lat później, że Sullivan nie był w stanie przypomnieć sobie scenerii wejścia chóru kobiecego, więc zastąpili refren „Wspinaczka po skalistej górze” z ich wcześniejszej opery Thespis . Rękopis Sullivana dla Piratów zawiera strony usunięte z Thespis partyturę, z partiami wokalnymi tego refrenu zmienionymi w stosunku do ich pierwotnej aranżacji jako czteroczęściowy refren. Niektórzy uczeni (np. Tillett i Spencer, 2000) sugerowali, że Gilbert i Sullivan przez cały czas planowali ponowne wykorzystanie „Wspinaczki po skalistej górze” i być może innych części Thespis . Twierdzą, że Sullivan przywiózł nieopublikowaną Thespis do Nowego Jorku, kiedy nie było planów ożywienia Thespis , może nie był przypadkowy. W każdym razie 10 grudnia 1879 roku Sullivan napisał list do swojej matki o nowej operze, nad którą ciężko pracował w Nowym Jorku. „Myślę, że odniesie wielki sukces, ponieważ jest wyjątkowo zabawny, a muzyka uderzająco melodyjna i wpadająca w ucho”. Jak to zwykle bywa w jego operach, Sullivan zostawiał uwerturę na ostatnią chwilę, często ją szkicując i powierzając dopracowanie „szczegółów” asystentowi, w tym przypadku dyrektorowi muzycznemu firmy Alfredowi Cellierowi.

Fartuszek został otwarty w Nowym Jorku 1 grudnia 1879 roku i trwał do końca grudnia. Po dość mocnym pierwszym tygodniu publiczność szybko spadła, ponieważ większość nowojorczyków widziała już lokalne produkcje Pinafore . W międzyczasie Gilbert i Sullivan ścigali się, aby ukończyć i przećwiczyć Piratów z Penzance . Tytuł pracy to wielowarstwowy żart. Z jednej strony Penzance był łagodnym nadmorskim kurortem w 1879 roku, a nie miejscem, w którym można by się spodziewać spotkania z piratami. Z drugiej strony tytuł był także ciosem w teatralnych „piratów”, którzy wystawiali nielicencjonowane produkcje HMS Pinafore w Ameryce. Aby zabezpieczyć brytyjskie prawa autorskie , grupa koncertowa D'Oyly Carte dała pobieżne autorskie przedstawienie Piratów po południu przed nowojorską premierą w Royal Bijou Theatre w Paignton w hrabstwie Devon, zorganizowanym przez Helen Lenoir , która później poślubiła Richarda D'Oyly Carte. Obsada, która wieczorami występowała w Torquay , otrzymała część muzyki do Piratów zaledwie dwa dni wcześniej. Mając tylko jedną próbę, udali się do pobliskiego Paignton na poranek, gdzie przeczytali swoje role ze scenariuszy wniesionych na scenę, zadowalając się kostiumami, jakie mieli pod ręką.

Oryginalna produkcja i następstwa

George Grossmith jako generał Stanley, noszący charakterystyczne wąsy Wolseleya

Piraci mieli swoją premierę 31 grudnia 1879 roku w Nowym Jorku i od razu odnieśli sukces. W dniu 2 stycznia 1880 roku Sullivan napisał w innym liście do swojej matki z Nowego Jorku: „Libretto jest genialne, sprytne, częściowo cudownie zabawne, a czasem genialne w dialogach - pięknie napisane do muzyki, jak wszystko, co robi Gilbert. .. . Muzyka jest pod każdym względem nieskończenie lepsza od Pinafore – „tunierowa” i bardziej rozbudowana, w ogóle wyższej klasy. Myślę, że z czasem będzie bardzo popularna.” Wkrótce potem Carte wysłał trzy firmy koncertowe po wschodnim wybrzeżu i środkowym zachodzie Stanów Zjednoczonych, grając w Piratów i fartuszek . Prognoza Sullivana była poprawna. Po mocnym występie w Nowym Jorku i kilku amerykańskich trasach koncertowych, Pirates otworzyli się w Londynie 3 kwietnia 1880 roku, dając tam 363 występy. Pozostaje jednym z najpopularniejszych dzieł G&S. Zestawy londyńskie zostały zaprojektowane przez Johna O'Connora .

Uwagi krytyków były ogólnie doskonałe zarówno w Nowym Jorku, jak iw Londynie. Postać generała dywizji Stanleya była powszechnie uważana za karykaturę popularnego generała Sir Garneta Wolseleya . Biograf Michael Ainger wątpi jednak, czy Gilbert zamierzał stworzyć karykaturę Wolseleya, identyfikując zamiast tego generała Henry'ego Turnera, wuja żony Gilberta, jako wzór dla „nowoczesnego generała dywizji”. Gilbert nie lubił Turnera, który w przeciwieństwie do postępowego Wolseleya należał do starej szkoły oficerskiej. Niemniej jednak w oryginalnej londyńskiej produkcji George Grossmith naśladował maniery i wygląd Wolseleya, zwłaszcza jego duże wąsy, a publiczność rozpoznała aluzję. Sam Wolseley, według jego biografa, nie obraził się karykaturą i czasami śpiewał „Jestem wzorem współczesnego generała-majora” dla prywatnej rozrywki swojej rodziny i przyjaciół.

Role

  • Generał dywizji Stanley (komiczny baryton )
  • Król Piratów ( bas-baryton )
  • Samuel, jego porucznik (baryton)
  • Frederic, uczeń pirata ( tenor )
  • Sierżant policji ( bas )
Córki generała Stanleya
  • Ruth, piracka służąca wszelkiej pracy ( kontralt )
  • Chór Piratów, Policji i Córek Generała Stanleya

Streszczenie

Marion Hood : „Tak, to jest Mabel!”
Akt I

Na wybrzeżu Kornwalii , za panowania królowej Wiktorii , Frederic świętuje ukończenie dwudziestego pierwszego roku życia i zakończenie nauki w dżentelmeńskiej grupie piratów („Pour, oh pour the pirate sherry”). Pokojówka piratów, Ruth, pojawia się i ujawnia, że ​​​​jako opiekunka Frederica dawno temu popełniła błąd „ponieważ była niedosłysząca”: źle słysząc instrukcje ojca Frederica, przyjęła go do pirata zamiast do statku pilot („Kiedy Frederic był małym chłopcem”).

Frederic nigdy nie widział innej kobiety niż Ruth i uważa ją za piękną. Piraci wiedzą lepiej i proponują, aby Frederic zabrał Rutha ze sobą, gdy wróci do cywilizacji. Frederic oznajmia, że ​​choć go to boli, ma tak silne poczucie obowiązku, że po zwolnieniu się z terminowania będzie zmuszony poświęcić się eksterminacji piratów. Zwraca również uwagę, że nie są oni odnoszącymi sukcesy piratami: ponieważ wszyscy są sierotami, pozwalają swojej ofierze uwolnić się, jeśli oni również są sierotami. Frederic zauważa, że ​​​​wieść o tym się rozeszła, więc kompanie schwytanych statków rutynowo twierdzą, że są sierotami. Frederic zaprasza piratów, aby porzucili piractwo i poszli z nim, aby nie musiał ich niszczyć, ale Król Piratów mówi, że w przeciwieństwie do szacunku, piractwo jest stosunkowo uczciwe („Och! Lepiej żyć i umrzeć daleko”). Piraci odchodzą, pozostawiając Frederica i Ruth. Frederic widzi grupę pięknych młodych dziewcząt zbliżających się do legowiska piratów i zdaje sobie sprawę, że Ruth wprowadziła go w błąd co do swojego wyglądu („O fałszywie! Oszukałeś mnie!”). Odsyłając Ruth, Frederic chowa się przed przybyciem dziewcząt.

George Power , oryginalny Frederic w Londynie

Dziewczyny entuzjastycznie wpadają w ustronne miejsce („Wspinaczka po skalistej górze”). Frederic ujawnia się („Przestańcie, panie, módlcie się!”), Zaskakując ich. Apeluje do nich, aby pomogli mu się zreformować („Och! Czy nie ma jednej dziewiczej piersi?”). Dziewczyny są nim zafascynowane, ale wszystkie go odrzucają, z wyjątkiem jednego: Mabel odpowiada na jego prośbę, besztając siostry za brak miłosierdzia („Och, siostry głuche na imię litości ze wstydu!”). Ofiaruje Fredericowi swoją litość („Biedny z różdżką”) i oboje szybko się zakochują. Pozostałe dziewczyny dyskutują, czy podsłuchiwać, czy zostawić nową parę w spokoju („Co powinniśmy zrobić?”), Decydując się „porozmawiać o pogodzie”, chociaż ukradkiem spoglądają na kochającą parę („Jak pięknie błękitne niebo” ).

Frederic ostrzega młode damy, że jego starzy współpracownicy wkrótce wrócą („Zostańcie, nie wolno nam stracić zmysłów”), ale zanim zdążą uciec, przybywają piraci i chwytają dziewczyny, zamierzając je poślubić („Oto pierwszorzędna okazja "). Mabel ostrzega piratów, że ojciec dziewcząt jest generałem dywizji („Trzymajcie się, potwory!”), Który wkrótce przybywa i przedstawia się („Jestem wzorem współczesnego generała dywizji ”). Apeluje do piratów, aby nie zabierali jego córek, pozostawiając go samego w obliczu starości. Słysząc o słynnych Piratach z Penzance, udaje sierotę, by wzbudzić ich współczucie („O, ludzie mrocznego i ponurego losu”). Piraci o miękkich sercach uwalniają dziewczyny („Hail, Poetry!”), Czyniąc generała dywizji Stanleya i jego córki honorowymi członkami swojego zespołu („Módlcie się, obserwujcie wielkoduszność”).

Akt II

Generał dywizji siedzi w zrujnowanej kaplicy w swojej posiadłości, otoczony córkami. Jego sumienie dręczy kłamstwo, które powiedział piratom, a dziewczyny próbują go pocieszyć („Och, osusz błyszczącą łzę”). Sierżant policji i jego korpus przybywają, aby ogłosić gotowość do aresztowania piratów („Kiedy wróg obnaża stal”). Dziewczęta głośno wyrażają swój podziw dla policji, która stoi w obliczu prawdopodobnej rzezi ze strony zaciekłych i bezlitosnych wrogów. Policja jest tym zdenerwowana i niechętnie odchodzi.

"Zmiłuj się nad nami!"

Pozostawiony sam Frederic, który ma dowodzić policją, zastanawia się nad swoją szansą odpokutowania za życie piractwa („Teraz legowisko piratów”), po czym spotyka Rutha i Króla Piratów. Zrozumieli, że termin terminowania Frederica został sformułowany tak, aby związać go z nimi aż do dwudziestych pierwszych urodzin – a ponieważ te urodziny przypadają 29 lutego (w roku przestępnym ), oznacza to technicznie , że minęło tylko pięć urodzin („Kiedy opuściłeś naszą piracką owczarnię”), a dwudziestych pierwszych urodzin nie dożyje, dopóki nie skończy osiemdziesiątki. Frederic jest przekonany tą logiką i zgadza się ponownie dołączyć do piratów. Następnie uważa za swój obowiązek poinformowanie Króla Piratów o oszustwie generała-majora. Oburzony banita oświadcza, że ​​„zemsta piratów będzie szybka i straszna” („Precz, precz, moje serce płonie”).

Frederic spotyka Mabel („Wszystko jest przygotowane”), a ona błaga go, by został („Zostań Frederic, zostań”), ale czuje się związany swoim obowiązkiem wobec piratów aż do swoich 21. urodzin - w 1940 roku. Zgadzają się być wierni do tego czasu, chociaż dla Mabel „Wydaje się, że to tak długo” („Och, tutaj jest miłość, a tutaj jest prawda”); Fryderyk odchodzi. Mabel zbiera się w sobie („Nie, będę odważna”) i mówi policji, że muszą iść sami, by stawić czoła piratom. Myślą, że wyjęty spod prawa może być taki sam jak każdy inny człowiek i wstydem jest pozbawiać go „tej wolności, która jest tak droga wszystkim” („Kiedy przestępca nie jest zaangażowany w swoją pracę”). Policja ukrywa się, słysząc zbliżanie się piratów („Wesoła banda piratów my”), którzy wkradli się na posiadłość, chcąc zemścić się za kłamstwo generała dywizji („Z kocim bieżnikiem”).

Właśnie wtedy pojawia się generał dywizji Stanley, bezsenny z poczucia winy, a piraci również się chowają („Cicho, cicho! Ani słowa”), podczas gdy generał dywizji słucha kojącej bryzy („Wzdychając cicho do rzeki”). Dziewczyny zaczynają go szukać. Piraci wyskakują, by ich schwytać, a Król Piratów wzywa schwytanego generała dywizji, aby przygotował się na śmierć. Policja rusza do ich obrony, ale łatwo ich pokonać. Sierżantowi pozostał jeden podstęp: żąda, aby piraci ustąpili „w imieniu królowej Wiktorii”; piraci, ogarnięci lojalnością wobec swojej królowej, robią to. Pojawia się Ruth i ujawnia, że ​​​​piraci to „wszyscy szlachcice, którzy popełnili błąd”. Generał dywizji jest pod wrażeniem tego i wszystko zostaje wybaczone. Frederic i Mabel ponownie się spotykają, a generał dywizji jest mimo wszystko szczęśliwy, że poślubia swoje córki szlachetnych byłych piratów („Biedni Wand'ring Ones” (powtórka)).

Numery muzyczne

  • Uwertura (w tym „Z kocim stąpaniem”, „Ach, nie pozwól mi tęsknić”, „Módlcie się, obserwujcie wielkoduszność”, „Kiedy opuściłeś naszą piracką owczarnię”, „Wspinaczka po skalistej górze” i „Jak pięknie niebieski niebo")

Akt I

Rysunek Richarda Temple'a jako Króla Piratów
  • 1. „Pour, oh pour, piracka sherry” (Samuel i Chorus of Pirates)
  • 2. „Kiedy Fred'ric był małym chłopcem” (Ruth)
  • 3. „Och, lepiej żyć i umrzeć daleko” (Król Piratów i Chór Piratów)
  • 4. „Och! fałszywy, oszukałeś mnie” (Fryderyk i Ruth)
  • 5. „Wspinaczka po skalistej górze” (Chór dziewcząt)
  • 6. „Zatrzymajcie się, panie, módlcie się” (Edith, Kate, Frederic i chór dziewcząt)
  • 7. „Och, czy nie ma jednej dziewiczej piersi?” (Fryderyk i Chór Dziewcząt)
  • 8. „Biedny z różdżką” (Mabel i Chorus of Girls)
  • 9. „Co powinniśmy zrobić?” (Edith, Kate i chór dziewcząt)
  • 10. „Jak pięknie błękitne niebo” (Mabel, Frederic i Chorus of Girls)
  • 11. „Zostań, nie wolno nam tracić zmysłów”… „Oto pierwszorzędna okazja do bezkarnego zawarcia małżeństwa” (Frederic i Chorus of Girls and Pirates)
  • 12. „Hold, monsters” (Mabel, generał dywizji, Samuel i chór)
  • 13. „ Jestem wzorem współczesnego generała dywizji ” (generał dywizji i chór)
  • 14. Akt finałowy I (Mabel, Kate, Edith, Ruth, Frederic, Samuel, King, generał dywizji i chór)
    • „Och, ludzie mrocznego i ponurego losu”
    • „Opowiadam straszną historię”
    • „Witaj, poezja”
    • „Och, szczęśliwy dzień, z radosną radością”
    • „Módlcie się, obserwujcie wielkoduszność” (powtórka „Oto pierwszorzędna okazja”)
Isabel Jay jako Mabel
Król piratów Henry Lytton potępia generała-majora CH Workmana .

Akt II

  • 15. „Och, osusz błyszczącą łzę” (Mabel i Chorus of Girls)
  • 16. „Więc, Frederic, niech twoja eskorta ma lwie serce” (Fryderyk i generał dywizji)
  • 17. „Kiedy wróg obnaża swoją stal” (Mabel, Edith, sierżant i chór policjantów i dziewcząt)
  • 18. „A teraz legowisko piratów!” (Fryderyk, Ruth i King)
  • 19. „Kiedy opuściłeś naszą piracką owczarnię” [Trio „paradoksu”] (Ruth, Frederic i King)
  • 20. „Precz, precz! Moje serce płonie!” (Rut, Fryderyk i Król)
  • 21. „Wszystko jest przygotowane; czeka na ciebie twoja dzielna załoga” (Mabel i Frederic)
  • 22. „Zostań, Fred'ric, zostań”… „Ach, nie pozwól mi tęsknić”… „Och, tu jest miłość, a tu jest prawda” (Mabel i Frederic)
  • 23. „Nie, będę odważny”… „Choć na ciele i na umyśle” (powtórka z „Kiedy przeciwnik obnaża swoją stal”) (Mabel, sierżant i chór policji)
  • 23a. — Sierżancie, zbliżać się! (Mabel, sierżant policji i chór policji)
  • 24. „Kiedy przestępca nie jest zatrudniony” (sierżant i chór policji)
  • 25. „Wesoła banda piratów my” (sierżant i chór piratów i policji)
  • 26. „Kocimi krokami kradniemy naszą zdobycz” (Samuel i Chór Piratów i Policji)
  • 27. „Cicho, cicho, ani słowa!” (Fryderyk, król, generał dywizji i chór policji i piratów)
  • 28. Finał, akt II (zespół)
    • „Wzdychając cicho do rzeki”
    • „Co to jest, a co to jest?”
    • „Ty / My triumfujemy teraz”
    • „Precz z nimi i umieść ich przy barze!”
    • „Biedni wędrowcy!”

Krytyczny odbiór

Uwagi krytyków były ogólnie doskonałe zarówno w Nowym Jorku, jak iw Londynie w 1880 r. W Nowym Jorku Herald i Tribune poświęciły swoim recenzjom sporo miejsca. The Herald przyjął pogląd, że „nowe dzieło jest pod każdym względem lepsze od Pinafore , tekst bardziej humorystyczny, muzyka bardziej elegancka i bardziej wyszukana”. The Tribune nazwał to „genialnym i pełnym sukcesem”, komentując: „Humor piratów jest bogatszy, ale bardziej zrekonstruowany. Wymaga to zwrócenia większej uwagi na słowa, [ale] są wielkie pokłady dowcipu i żartów… które dobrze odpłacą się za eksplorację. ... Muzyka jest świeża, jasna, elegancka i wesoła, a wiele z niej należy do wyższego rzędu sztuki niż najpopularniejszy z utworów Pinafore ”. The New York Times również pochwalił dzieło , pisząc: „to byłoby niemożliwe dla zatwardziałego mizantropa powstrzymanie się od wesołości z tego powodu”, chociaż gazeta wątpiła, czy Piraci mogliby powtórzyć niesamowity sukces Pinafore .

Po londyńskiej premierze krytyczny konsensus, na czele z teatralną gazetą The Era , był taki, że nowe dzieło stanowiło wyraźny postęp w stosunku do wcześniejszych dzieł Gilberta i Sullivana. The Pall Mall Gazette powiedział: „O muzyce pana Sullivana musimy mówić szczegółowo przy innej okazji. Na razie wystarczy powiedzieć, że w nowym stylu, który sobie wyznaczył, jest to najlepsze, co napisał”. Grafika napisała:

To, że żaden kompozytor nie może sprostać wymaganiom pana Gilberta tak, jak pan Sullivan i vice versa , jest faktem powszechnie uznawanym. Można by pomyśleć, że wiersz i muzyka rozwijały się jednocześnie, tak ściśle i mocno się przeplatają. Pomijając te rozważania, partytura The Pirates of Penzance jest tą, nad którą pan Sullivan musiał poważnie się zastanowić, ponieważ niezależnie od jej ciągłego przepływu melodii, jest napisana w całości na głosy i instrumenty z nieskończoną starannością, a problem jest miniatura gabinetowa o znakomicie zdefiniowanych proporcjach. ... To piraci jest wyraźnym postępem w stosunku do swoich poprzedników, od Trial by Jury do HMS Pinafore , nie można zaprzeczyć; zawiera więcej różnorodności, wyraźny charakter, staranne wykonanie i jest w rzeczywistości bardziej skończonym osiągnięciem artystycznym… genialnym sukcesem.

Było kilka odrębnych komentarzy: The Manchester Guardian uważał, że zarówno autor, jak i kompozytor czerpali z dzieł swoich poprzedników : „Pan Gilbert… wydaje się, że zapożyczył pomysł z The Critic Sheridana ; muzyka pana Sullivana jest żwawa , melodyjny i pełen „go”, choć z pewnością brakuje mu oryginalności”. The Sporting Times zauważył: „Wydaje się, że żaden z krytyków nie uderzył jeszcze, że główna idea Piratów z Penzance została zaczerpnięta z Our Island Home , który był grany przez German Reeds jakieś dziesięć lat temu. ” The Times uważał, że dowcip Gilberta przewyższył jego dramatyczną inwencję, a muzyka Sullivana do nowego dzieła nie była tak dobra, jak jego ścieżka dźwiękowa do The Sorcerer , który krytyk Timesa nazwał arcydziełem .

Analiza muzyczna

Uwerturę do Piratów z Penzance skomponował Sullivan i jego muzyczny asystent Alfred Cellier . Podąża za schematem większości z opery sabaudzkiej : żywe otwarcie (melodia „Z kocim bieżnikiem”), powolna część środkowa („Ach, nie pozwól mi sosnąć w spokoju”) i końcowe allegro w skompresowanym forma sonatowa , w której łączą się tematy „Jak pięknie błękitne niebo” i „Paradoks, paradoks”.

Parodia

Partytura parodiuje kilku kompozytorów, z których najbardziej widoczny jest Verdi . „Przyjdźcie, przyjaciele, którzy orzecie morze” i „Triumfujecie teraz” to burleski Il trovatore , a jednym z najbardziej znanych fragmentów chóralnych z finału aktu I, „Zdrowaś poezja”, jest według badacza Sullivana , Arthur Jacobs , burleska sceny modlitewnej „La Vergine degli Angeli” w La forza del destino Verdiego . Jednak inny muzykolog, Nicholas Temperley, pisze: „Chóralny wybuch„ Hail, Poetry ”w The Pirates of Penzance wymagałoby bardzo niewielkiej zmiany, aby przekształcić go w kwartet smyczkowy Mozarta . , chociaż krytyk muzyczny The Times nazwał to „udawanym Donizettim ”. W scenie w akcie II Mabel zwraca się do policji, która intonuje swoją odpowiedź w stylu anglikańskiego nabożeństwa.

Sullivanowi udało się nawet parodiować dwóch kompozytorów jednocześnie. Krytyk Rodney Milnes opisuje piosenkę generała-majora z aktu II, „Wzdychając cicho do rzeki”, „jako wyraźnie zainspirowaną - i rzeczywiście godną - bohatera Sullivana, Schuberta ”, a Amanda Holden mówi o piosence „Schubertowski akompaniament falujący wodę ”, ale dodaje, że jednocześnie fałszuje Il trovatore Verdiego , z solistą nieświadomym ukrytego męskiego chóru śpiewającego za nim.

Tupot, kontrapunkt i pisanie wokalne

Piosenka generała dywizji
George Baker śpiewa utwór „Jestem wzorem współczesnego generała dywizji” pod dyrekcją George'a W. Bynga (1920)
Masz problemy z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz pomoc dotyczącą multimediów .

Pisząc o pieśniach tupotu , Shaw, jako krytyk muzyczny, wychwalał „uświęconą tradycją pieśń, którą Sir Arthur Sullivan, idąc za przykładem Mozarta i Rossiniego , wybrał na listy dokonań generała dywizji w Piratach lub Pułkownik w Cierpliwości ”.

Ta opera zawiera dwa dobrze znane przykłady charakterystycznego połączenia Sullivana dwóch pozornie odmiennych melodii. Jacobs sugeruje, że Potępienie Fausta Berlioza , wielki ulubieniec w latach młodości Sullivana, mógł być wzorem dla charakterystycznego dla Sullivana kontrapunktycznego połączenia szybkiego paplaniny kobiecego chóru w akcie I („Jak pięknie błękitne niebo”) w czasie 2/4 z duetem kochanków w czas walca. Jacobs pisze, że „cała liczba [przesuwa się] z Schubertowską łatwością od B do G iz powrotem”. W akcie II podwójny refren łączy zawziętą melodię policjantów „Kiedy przeciwnik obnaża swoją stal” i wznoszącą się linię dla kobiet „Idźcie, bohaterowie, idźcie do chwały”. W adaptacji czteroczęściowego refrenu „Wspinaczka po skalistej górze” z Thespis do ponownego wykorzystania w Pirates , Sullivan zadał sobie mniej trudu: napisał tylko jedną linię wokalną, odpowiednią dla głosów sopranowych. Mimo to numer kończy się kolejnym przykładem kontrapunktu Sullivana, w którym chór śpiewa drugą melodię utworu („Wesoło kroczmy po takcie”), podczas gdy orkiestra gra pierwszą („Climbing over skalista góra”).

Sullivan postawił przed sopranistką grającą Mabel szczególne wyzwanie wokalne. Uczony z Sullivan Gervase Hughes , napisał: „Mabel… musi być koloraturą z powodu„ Biednej różdżki! ”, Jednak„ Drogi ojcze, po co opuszczać swoje łóżko ”wymaga stałego piękna tonu w całej oktawie od F do F i „Ach, nie pozwól mi tęsknić” idzie jeszcze o jedną trzecią niżej. W The Music of Arthur Sullivan (1959) Hughes zacytował cztery fragmenty Piratów , mówiąc, że słuchając każdego wyrwanego z kontekstu, można by przypisać go Schubertowi, Mendelssohnowi , odpowiednio Gounod czy Bizet , „jednak poznając prawdę, można by się kopnąć za to, że nie rozpoznał dotyku Sullivana we wszystkich czterech”. Hughes zakończył, cytując wstępne takty „Kiedy przestępca nie jest zaangażowany w swoją pracę”, dodając: „Nigdy nie będzie żadnych wątpliwości, kto to napisał , i jest to tak samo angielskie, jak nasza wspaniała policja”.

Wersje

1880 plakat

Ponieważ utwór miał premierę w trzech różnych miejscach (występ w Paignton i pełne produkcje w Nowym Jorku i Londynie), we wczesnym libretcie i partyturze The Pirates of Penzance jest więcej odmian niż w innych pracach Gilberta i Sullivana. Piosenki wysłane z Nowego Jorku do zespołu koncertowego D'Oyly Carte w Anglii na premierę w Paignton zostały następnie zmienione lub pominięte podczas prób na Broadwayu. Gilbert i Sullivan przycięli pracę na londyńską premierę, a Gilbert dokonał dalszych zmian, aż do odrodzenia Savoy w 1908 roku włącznie. Na przykład wczesne wersje przedstawiały Króla Piratów jako sługę pirackiej bandy, a słowa refrenu otwierającego brzmiały: „Wlej, o królu, piracką sherry”. W oryginalnej nowojorskiej produkcji odkrycie przez Rutha, że ​​piraci to „wszyscy szlachcice, którzy popełnili błąd”, wywołało następującą wymianę zdań (przywołując słynny fragment z HMS fartuszek ):

GENERAL, POLICJA I DZIEWCZYNY: Co, wszyscy szlachcice?
KRÓL I PIRACI: Tak, wszyscy szlachcice!
GENERAL, POLICJA I DZIEWCZYNY: Co, wszyscy?
KRÓL: No prawie wszystkie!
WSZYSTKO: . . . To prawie wszyscy szlachcice, którzy popełnili błąd.
Następnie okrzyknij trzykrotnie, głośno i mocno,
za dwudziestu szlachciców, którzy popełnili błąd...

W oryginalnej londyńskiej produkcji ta wymiana została skrócona do następującej:

DZIEWCZYNY: Och, oszczędź ich! Wszyscy są szlachcicami, którzy popełnili błąd.
OGÓLNY: Co, wszyscy szlachcice?
KRÓL: Tak, wszyscy szlachcice!
OGÓLNY: Co, wszyscy?
KRÓL: No prawie wszystkie!

Gilbert usunął wymianę podczas odrodzenia w 1900 roku, a ścieżka dźwiękowa Chappell została odpowiednio poprawiona. W przypadku odrodzenia w 1908 roku Gilbert kazał piratom ustąpić „w dobrym imieniu króla Edwarda”. Pomimo Helen Carte , Gilbert nie przygotował autoryzowanej wersji libretta oper sabaudzkich .

W swojej produkcji z 1989 roku D'Oyly Carte Opera Company przywróciła jedną z oryginalnych wersji finału, która kończy się wariacją „Jestem wzorem współczesnego generała dywizji”, a nie zwyczajową powtórką „ Biedna różdżka”, ale w późniejszych przebudzeniach powrócił do bardziej znanego tekstu.

Historia produkcji

Okładka programu z 1881 roku

Piraci z Penzance to jedna z najpopularniejszych oper komicznych Gilberta i Sullivana. Po wyjątkowym potrójnym otwarciu w latach 1879–80, został reaktywowany w Londynie w Savoy Theatre w 1888 i 1900 oraz na sezon repertuarowy Savoy w latach 1908–09. Na brytyjskich prowincjach D'Oyly Carte Opera Company koncertowała z nią prawie nieprzerwanie od 1880 do 1884 i ponownie w 1888. Ponownie weszła do repertuaru koncertowego D'Oyly Carte w 1893 i nigdy więcej nie była nieobecna aż do zamknięcia firmy w 1982 roku Nowe kostiumy zaprojektowali w 1919 roku Percy Anderson i George Sheringham w 1929 r. (który również wykonał nową ustawę, którą ustawiłem). Peter Goffin stworzył nowy zestaw koncertowy w 1957 roku.

W Ameryce, po otwarciu Nowego Jorku w sylwestra 1879 roku, Richard D'Oyly Carte założył cztery firmy, które obejmowały Stany Zjednoczone podczas tras koncertowych, które trwały przez następne lato. Gilbert i Sullivan sami szkolili każdy z zespołów koncertowych do stycznia i początku lutego 1880 r., A pierwszy występ każdego zespołu - czy to w Filadelfii, Newark, czy Buffalo - był dyrygowany przez kompozytora. W Australii jego pierwszy autoryzowany występ odbył się 19 marca 1881 roku w Theatre Royal w Sydney, wyprodukowanym przez JC Williamsona . W roku 1880 i pierwszym nie było jeszcze międzynarodowego prawa autorskiego nieautoryzowana nowojorska produkcja została wystawiona przez Boston Ideal Opera Company w Booth's Theatre we wrześniu tego roku. [ potrzebne źródło ] Opera miała swoją premierę w niemieckim tłumaczeniu Richarda Genée i Camillo Walzela ( Die Piraten ) w Austrii w Theater an der Wien 1 marca 1889 r. oraz w Düsseldorfie w Niemczech 1 grudnia 1936 r.

Pierwsza profesjonalna produkcja inna niż D'Oyly Carte w kraju, który podlegał prawom autorskim Gilberta (innym niż autoryzowane produkcje Williamsona) miała miejsce w Stratford w Ontario w Kanadzie we wrześniu 1961 r., Gdy prawa autorskie wygasły. W 1979 roku w Torbay złożył hołd stulecie światowej premierze Piratów w Paignton, wystawiając ją w Palace Avenue Theatre (położonym kilka metrów od dawnego teatru Bijou).

Nowy Jork był świadkiem ponad czterdziestu głównych przebudzeń od czasu premiery. Jeden z nich, wyprodukowany i wyreżyserowany przez Winthropa Amesa w 1926 roku w Plymouth Theatre , miał 128 przedstawień i zyskał dobre recenzje. Krótka inscenizacja na Broadwayu z 1952 roku z Martynem Greenem w roli głównej przyniosła Lehmanowi Engelowi nagrodę Tony jako dyrygent. Firmy repertuarowe, które wielokrotnie jeździły na Pirates poza Broadwayem i podczas tournee po Stanach Zjednoczonych, obejmowały American Savoyards (1953–67), Light Opera of Manhattan (1968–89) i New York Gilbert and Sullivan Players (1976 – obecnie).

Jak omówiono poniżej, Piraci Josepha Pappa z lat 1980–83 występowali przez prawie dwa lata na Broadwayu i West Endzie, zwiększając popularność opery. Z częstotliwością kontynuowane są profesjonalne i amatorskie inscenizacje opery. Na przykład Chicago Lyric Opera i English National Opera wystawiły to dzieło w 2004 roku, aw 2007 roku New York City Opera i Opera Australia wystawiły nowe produkcje. W 2013 roku Scottish Opera wyprodukowała brytyjską produkcję objazdową The Pirates of Penzance koprodukcja przez powierników D'Oyly Carte Opera Company. Richard Suart grał generała dywizji Stanleya, a Nicholas Sharratt grał Frederica. Koncert opery zostanie zaprezentowany na Broadwayu w październiku 2022 roku przez Roundabout Theatre Company w American Airlines Theatre w reżyserii Scotta Ellisa z choreografią Warrena Carlyle'a , z udziałem Davida Hyde'a Pierce'a jako generała dywizji; Rupert Holmes dostosował libretto do Nowego Orleanu ustawienie.

Poniższa tabela przedstawia historię produkcji D'Oyly Carte za życia Gilberta (bez tras koncertowych):

Rysunek z programu dziecięcych Piratów , 1884
Teatr Data otwarcia Data zamknięcia Perfy. Detale
Teatr Bijou, Paignton 30 grudnia 1879 30 grudnia 1879 1 Wykonanie praw autorskich w języku angielskim .
Teatr przy Piątej Alei w Nowym Jorku 31 grudnia 1879 6 marca 1880 100 Oryginalny bieg w Nowym Jorku. Firma zwiedzała wschodnie wybrzeże od 8 marca do 15 maja. Trzy inne firmy turystyczne zostały uruchomione w styczniu i lutym 1880 roku.
17 maja 1880 5 czerwca 1880
Komiks operowy 3 kwietnia 1880 2 kwietnia 1881 363 Oryginalny bieg w Londynie.
Teatr Savoy 23 grudnia 1884 14 lutego 1885 37 Piraci dla dzieci – cykl poranków z młodzieżową obsadą.
Teatr Savoy 17 marca 1888 6 czerwca 1888 80 Pierwsze odrodzenie zawodowe.
Teatr Savoy 30 czerwca 1900 5 listopada 1900 127 Drugie odrodzenie zawodowe.
Teatr Savoy 1 grudnia 1908 27 marca 1909 43 Drugi sezon repertuarowy Savoy; grał z pięcioma innymi operami. (Pokazana data zamknięcia dotyczy całego sezonu).

Odlew historyczny

Poniższe tabele przedstawiają obsady głównych oryginalnych produkcji i repertuar koncertowy D'Oyly Carte Opera Company w różnych okresach aż do zamknięcia firmy w 1982 roku:

Rola
Paigntona 1879
Nowy Jork 1879
Opera komiczna 1880
Teatr Savoy 1888
Teatr Savoy 1900
generał dywizji Richarda Mansfielda JH Ryleya Jerzego Grossmitha Jerzego Grossmitha Henry'ego Lyttona
Król piratów Fryderyka Federickiego Sgr. Brocolini Richarda Temple'a Richarda Temple'a Jonesa Hewsona
Samuela GJ Lacknera Furneaux Cooka Jerzego Temple'a Richarda Cummingsa WH Leon
James Johna Le Hay'a rola wyeliminowana
Fryderyk Llewellyn Cadwaladr Hugh Talbota Jerzego Mocy JG Robertsona Roberta Evetta
Sierżant Freda Billingtona Freda Cliftona Rutlanda Barringtona Rutlanda Barringtona Waltera Passmore'a
Mabel Emilia Petrelli Blanche Roosevelt Marion Hood Geraldyny Ulmar Izabela Jay
Edyta Mariana Maja Jessiego Bonda Julia Gwynne Jessiego Bonda Lulu Evans
Kate Lena Monmouth Rozyna Brandram Lilian La Rue Nellie Kavanagh Alicja Coleman
Brunatnożółty Kate Neville Billiego Barlowa Neva Bond Nelly Lawrence Agnieszki Fraser
Litość Fanny Harrison Alicja Barnet Emilia Krzyś Rozyna Brandram Rozyna Brandram
Rola
Teatr Savoy 1908
D'Oyly Carte 1915 		Wycieczka D'Oyly Carte 1925
Wycieczka D'Oyly Carte 1935
Wycieczka D'Oyly Carte 1945
generał dywizji Charles H. Workman Henry'ego Lyttona Henry'ego Lyttona Martyna Zieleń Grahame'a Clifforda
Król piratów Henry'ego Lyttona Koszulki Leicester Darrella Fancourta Darrella Fancourta Darrella Fancourta
Samuela Leo Sheffielda Fredericka Hobbsa Józef Gryf Richarda Walkera Hiltona Laylanda
Fryderyk Henryk Herbert Deweya Gibsona Charlesa Gouldinga Johna Deana Johna Deana
Sierżant Rutlanda Barringtona Freda Billingtona Leo Sheffielda Sydneya Granville'a Richarda Walkera
Mabel Doroty Kort Elsie McDermid Elsie Griffin Kathleen Frances Helena Roberts
Edyta Jessie Rose Nellie Briercliffe Eileen Sharp Marjorie Eyre Marjorie Eyre
Kate Beatrice Boarer Betty Grylls Aileen Davies Maisie Baxter Ivy Sanders
Brunatnożółty Ethel Lewis Kitty Bliźniak Hilarego Daviesa Elizabeth Nickell-Lean Rozalia Dyer
Litość Louie Rene Berta Lewis Berta Lewis Doroty Gill Elli Halman
Rola
D'Oyly Carte 1950
D'Oyly Carte 1958
D'Oyly Carte 1968
D'Oyly Carte 1975
D'Oyly Carte 1981
generał dywizji Martyna Zieleń Piotra Pratta Johna Reeda James Conroy-Ward Alistaira Donkina
Król piratów Darrella Fancourta Donalda Adamsa Donalda Adamsa Johna Ayldona Johna Ayldona
Samuela Donalda Harrisa Jerzego Cooka Alana Stylera Jona Ellisona Michał Buchan
Fryderyk Leonarda Osborna Tomasz Okrągły Filip Potter Colina Wrighta Mestona Reida
Sierżant Richarda Watsona Kennetha Sandforda Jerzego Cooka Michaela Raynera Clive'a Harre'a
Mabel Muriel Harding Jeana Hindmarsha Waleria Masterson Julia Goss Vivian Tierney
Edyta Joan Gillingham Joyce’a Wrighta Peggy Ann Jones Patrycja Leonarda Jill Pert
Kate Joyce’a Wrighta Marian Marcin Paulina Wales Karolina Baker Heleny Witcombe
Brunatnożółty Enid Walsh Jane Fyffe Zuzanna Maisey Rosalind Griffiths Aleksandra Hanna
Litość Elli Halman Ann Drummond-Grant Krystyna Palmer Lyndsie Holland Patrycja Leonarda

Piraci Josepha Pappa

Smitha , Ronstadta i Kline'a w Teatrze Delacorte

W 1980 roku Joseph Papp i Public Theatre of New York City wyprodukowali nową wersję Piratów w reżyserii Wilforda Leacha i choreografii Gracieli Daniele w Delacorte Theatre w Central Parku jako letnie wydarzenie Shakespeare in the Park . Kierownictwo muzyczne i aranżacje wykonał William Elliott. Spektakl grał przez 10 pokazów i 35 przedstawień. Następnie przeniósł się na Broadway, otwierając 8 stycznia 1981 r. Na 20 pokazów i 787 regularnych występów w Uris i Minskoff Theatres, najdłuższy występ jakiejkolwiek produkcji Gilberta i Sullivana w historii. To podejście do Piratów zebrało entuzjastyczne recenzje i siedem nominacji do nagrody Tony , zdobywając trzy, w tym nagrodę za najlepsze przebudzenie i Leacha jako reżysera. Był także nominowany do ośmiu nagród Drama Desk Awards , zdobywając pięć, w tym dla najlepszego musicalu i reżyserii.

W porównaniu z tradycyjnymi produkcjami operowymi, Papp's Pirates zawierali bardziej zawadiackiego Króla Piratów i Frederica oraz szerszy, bardziej muzyczny, komediowy styl śpiewu i humoru. Nie zmienił znacząco libretta, ale wykorzystał nową orkiestrację i aranżacje, które zmieniły niektóre tonacje, dodały powtórzenia, wydłużyły muzykę taneczną i wprowadziły inne drobne zmiany w partyturze. Trio „Matter Tupot” z Ruddigore i „Sorry her los” z HMS Pinafore , dwie inne opery Gilberta i Sullivana, zostały wstawione do programu. Produkcja przywróciła również oryginalne nowojorskie zakończenie Gilberta i Sullivana, z powtórzeniem piosenki generała dywizji w finale aktu II. Linda Ronstadt zagrała Mabel, Rex Smith jako Frederic, Kevin Kline jako Król Piratów, Patricia Routledge jako Ruth (zastąpiona przez Estelle Parsons w przypadku transferu na Broadway), George Rose jako generał dywizji i Tony Azito jako sierżant policji. Kline zdobył nagrodę Tony za swoją rolę. Smith zdobył nagrodę Theatre World Award , a Kline i Azito zdobyli nagrodę Drama Desk Awards. Godne uwagi zastępstwa podczas występu na Broadwayu to Karla DeVito , Maureen McGovern i Pam Dawber jako Mabel; Robby Benson , Patrick Cassidy i Peter Noone jako Frederic; Traktuj Williamsa , Gary'ego Sandy'ego , Jamesa Belushiego i Wally'ego Kurtha jako Króla Piratów; Dawid Garnizon jako sierżant; George S. Irving jako generał dywizji; i Kaye Ballard jako Ruth. W obsadzie produkcji z Los Angeles znaleźli się Barry Bostwick jako Król Piratów, Jo Anne Worley jako Ruth, Clive Revill jako generał dywizji, Dawber jako Mabel, Paxton Whitehead jako sierżant, Caroline Peyton jako Edith i Andy Gibb jako Frederic.

Objazdowa produkcja Piratów w Operze Australia z 2007 roku , z Anthonym Warlowem jako Królem Piratów

Produkcja została otwarta w Theatre Royal przy Drury Lane w Londynie 26 maja 1982 roku i zebrała ogólnie ciepłe recenzje, obejmując 601 przedstawień, zdobywając nominację do nagrody Oliviera jako wybitny musical i kolejną dla Curry. Wśród obsady godnymi uwagi byli George Cole i Ronald Fraser jako generał dywizji; Pamela Stephenson jako Mabel; Michael Praed i Peter Noone jako Frederic; Tim Curry , Timothy Bentinck , Oliver Tobias i Paul Nicholas jako Król Piratów; Chris Langham jako sierżant policji; Annie Ross jako Ruth; Bonnie Langford jako Kate; i Louise Gold jako Isabel. Australijska produkcja została otwarta w Melbourne w styczniu 1984 roku, otwierając nowe Victorian Arts Centre w reżyserii Johna Feraro. Wystąpił Jon English jako Król Piratów, Simon Gallaher jako Frederic, June Bronhill jako Ruth, David Atkins jako sierżant policji i Marina Prior jako Mabel. Po sześciotygodniowym ograniczonym sezonie odbyła się krajowa trasa koncertowa Australii od 1984 do 1986 i kolejna trasa z tą samą obsadą w połowie lat 90. W 1985 roku Papp's Pirates otworzyli nowe Queensland Performing Arts Centre w Brisbane, ustanawiając rekordy frekwencji, które zostały pobite dopiero wiele lat później przez The Phantom of the Opera . [ potrzebne źródło ] Wersja Pirates firmy Gallaher z Essgee Entertainment został zainspirowany wersją Papp. Wersja Papp zainspirowała także produkcje obcojęzyczne w Niemczech i innych krajach Europy.

Produkcja Papp została przekształcona w film w 1983 roku , z oryginalną główną obsadą na Broadwayu, która ponownie wcieliła się w swoje role, z wyjątkiem tego, że Angela Lansbury zastąpiła Estelle Parsons jako Ruth. W drugorzędnych rolach brytyjscy aktorzy naśladowali swoich odpowiedników z Broadwayu. Film był czasami pokazywany w telewizji. Inny film oparty luźno na operze i zainspirowany sukcesem wersji Papp, The Pirate Movie , został wydany podczas występu na Broadwayu.

[Wersja Pappa] była regularnie reaktywowana po obu stronach Atlantyku - brytyjskie odrodzenie w 2000 roku przeniesione z West Yorkshire Playhouse w Leeds do Open Air Theatre w Regents 'Park - a także ugruntowało swoją pozycję w repertuarze amatorskich stowarzyszenia studenckie. Żadna inna produkcja nie miała tak trwałego wpływu ani wpływu. ... Pomogło to również w promowaniu towarów i usług w miejscach, w których było rzadko wykonywane, i zwróceniu na nie uwagi znacznie szerszej i młodszej publiczności.

Projekt produkcji Papp był szeroko naśladowany w późniejszych produkcjach Piratów , nawet tam, gdzie zastosowano tradycyjną orkiestrację i standardową partyturę. Niektóre współczesne produkcje są również inspirowane franczyzą filmów Disneya Piraci z Karaibów , łącząc aspekty produkcji Papp z koncepcjami projektowymi Disneya. Nie wszystkie z tych odrodzeń wywołały taki sam entuzjazm jak produkcje Pappa z lat 80. Produkcja objazdowa po Wielkiej Brytanii z 1999 roku spotkała się z następującą krytyką: „Bez wątpienia, kiedy Papp po raz pierwszy wystawiał ten program w Nowym Jorku i Londynie, miał on w sobie coś z bezczelności, bezczelności, pizzazzu, ironii lub czegoś, co złożyło się na jego sukces. Ale wszystko to zostało teraz… to prymitywna aranżacja muzyczna w stylu Broadwayu, przygotowana przez siedmioosobowy zespół i najgorszy rodzaj sprośnej wysyłki historycznego dzieła sztuki”.

Nagrania

Piraci z Penzance byli nagrywani wiele razy, a krytycy są zgodni co do tego, że wypadli dobrze. Pierwsze kompletne nagranie partytury miało miejsce w 1921 roku pod kierunkiem Ruperta D'Oyly Carte , ale z udziałem uznanych śpiewaków, a nie wykonawców D'Oyly Carte Opera Company. W 1929 Gramofon powiedział o nowym zestawie z obsadą głównie D'Oyly Carte: „To nowe nagranie reprezentuje najwyższy poziom, jeśli chodzi o operę Gilberta i Sullivana. Na każdym z poprzednich albumów Savoy zdarzały się sporadyczne uchybienia, które uniemożliwiały jeden z nagradzając ich bezwarunkową pochwałą; ale z Piratami jest szczęśliwie inaczej; od początku do końca, w każdym takcie, po prostu zachwycająca produkcja”. Spośród późniejszych nagrań D'Oyly Carte Opera Company, wysoko cenione jest nagranie z 1968 roku (z pełnym dialogiem): Internetowa dyskografia Gilberta i Sullivana mówi: „To nagranie jest jednym z najlepszych zestawów D'Oyly Carte wszechczasów iz pewnością najlepszymi Piratami ”, a także poleca je Penguin Guide to Opera on Compact Disc . To samo dotyczy Penguin Guide to Recorded Classical Music , wraz z nagraniem Mackerrasa z 1993 roku . Krytyk operowy Alan Blyth polecił nagranie D'Oyly Carte z 1990 roku: „przedstawienie pełne takiego życia, które może pochodzić tylko z doświadczenia występów scenicznych”. Dyskografia internetowa strona wspomina również nagranie Pappa z 1981 r. jako „doskonałe”, pomimo nieautentycznych rearanżacji z 1980 r., które „zmieniły niektóre barwy, aby przyciągnąć uwagę publiczności zorientowanej na rocka”.

Spośród dostępnych komercyjnych filmów witryna Discography uważa Brent Walker za lepszą niż wersja Papp. Nowsze profesjonalne produkcje zostały nagrane na wideo przez Międzynarodowy Festiwal Gilberta i Sullivana .

Wybrane nagrania

  • 1929 D'Oyly Carte - Dyrygent: Malcolm Sargent
  • 1957 D'Oyly Carte - Nowa Orkiestra Symfoniczna Londynu; Dyrygent: Isidore Godfrey
  • 1961 Sargent/Glyndebourne – Orkiestra Pro Arte , Chór Glyndebourne Festival; Dyrygent: Sir Malcolm Sargent
  • 1968 D'Oyly Carte (z dialogiem) - Royal Philharmonic Orchestra; Dyrygent: Isidore Godfrey
  • 1981; 1983 Piraci Pappa (z dialogami) – Reżyseria: Wilford Leach ; Dyrektor muzyczny: William Elliott; Choreograf: Graciela Daniele
  • 1982 Brent Walker Productions (z dialogiem) - Ambrosian Opera Chorus, London Symphony Orchestra; Dyrygent: Alexander Faris ; Reżyseria: Michael Geliot
  • 1990 New D'Oyly Carte - dyrygent: John Pryce-Jones
  • 1993 Mackerras/Telarc – Orkiestra i Chór Walijskiej Opery Narodowej; Dyrygent: Sir Charles Mackerras
  • 1994 Essgee Entertainment (adaptacja wideo) – reżyser i choreograf: Craig Schaefer; Orkiestrator i dyrygent: Kevin Hocking; Dodatkowe teksty: Melvyn Morrow

Wpływ kulturowy

Główny artykuł: Kulturowy wpływ Gilberta i Sullivana

Piosenka generała dywizji

Główny artykuł: Pieśń generała dywizji
Generał dywizji nosi encyklopedię na tym rysunku „Bab”.

Piraci to jedno z najczęściej przywoływanych dzieł Gilberta i Sullivana. W szczególności piosenka generała dywizji jest często parodiowana, pastowana i wykorzystywana w reklamach. Wersje parodii były używane w komentarzach politycznych, a także w mediach rozrywkowych. Jego trudny tupot okazał się interesujący dla komików; godne uwagi przykłady obejmują piosenkę Toma Lehrera „ The Elements ” i monolog Davida Hyde'a Pierce'a jako gospodarza Saturday Night Live . W 2010 roku komik Ron Butler opublikował na YouTube pastisz piosenki w roli prezydenta Obamy , który we wrześniu 2021 roku zgromadził ponad 1,9 miliona wyświetleń.

Przykłady pastiszu obejmują wersję Animaniacs „Jestem modelem postaci z kreskówek” w odcinku „HMS Yakko”; dźwięk Doctor Who „Jestem wzorem korsarza z Gallifrey ” w Doctor Who and the Pirates ; Studio 60 w wersji Sunset Strip w odcinku „The Cold Open” (2006), w którym obsada wykonuje „Będziemy wzorem nowoczesnego sieciowego programu telewizyjnego”; oraz Mass Effect 2 , w której postać Mordin Solus śpiewa: „Jestem wzorem naukowca Salarianina”.

Piosenka jest często używana w filmie i telewizji, w wielu przypadkach niezmieniona, jako utwór na przesłuchanie postaci lub widziana w scenie „szkolnego przedstawienia”. Przykłady obejmują VeggieTales zatytułowany „ The Wonderful World of Auto-Tainment! ”; odcinek Frasiera „ Ojcowie i synowie ”; odcinek Simpsonów „ Deep Space Homer ”; oraz Mad About You „Moody Blues”, w którym Paul reżyseruje charytatywną produkcję Penzance z jego ojcem Burtem w roli generała dywizji. W The Muppet Show (sezon 3, odcinek 4) gościnny gospodarz, komik Gilda Radner , śpiewa piosenkę z gadającą marchewką o wysokości 7 stóp (2,1 m) (Parodiując zamieszanie pilota / pirata w Pirates , Radner poprosił o 6- wysoka na stopę (1,8 m) gadająca papuga , ale została źle usłyszana). W jednym z odcinków Home Improvement Al Borland zaczyna śpiewać piosenkę, gdy zostaje oszukany, by pomyśleć, że jest w dźwiękoszczelnej budce. W Babylon 5 „ Pokuta ”, Marcus Cole wykorzystuje piosenkę, aby doprowadzić doktora Stephena Franklina do szaleństwa podczas długiej podróży na Marsa.

Przykłady wykorzystania tej piosenki w reklamie obejmują pastisz Martyna Greena z piosenką wymieniającą wszystkie odmiany Campbell's Soup oraz reklamę Geico z 2011 roku , w której para, która chce zaoszczędzić pieniądze, ale nadal słucha musicali, znajduje współlokatora , przebrany za generała dywizji, który niezgrabnie zaczyna piosenkę, tańcząc na stoliku do kawy. Dom towarowy Gimbels miał kampanię śpiewaną na melodię piosenki generała dywizji, która zaczynała się od słów: „Jesteśmy wzorem nowoczesnego dużego domu towarowego”. George Washington w numerze „Right Hand Man” z musicalu z 2015 roku Hamilton autorstwa Lin-Manuela Mirandy odnosi się do siebie z ironią jako „Model współczesnego generała dywizji”, co rymuje z „mężczyźni są wszyscy” i „cokół”. Miranda skomentowała: „Zawsze czułem, że„ minerał ”nie jest najlepszym możliwym rymem”.

Film i telewizja

Inne odniesienia filmowe do Piratów to Kate i Leopold , w których jest wiele odniesień, w tym scena, w której Leopold śpiewa „Jestem bardzo modelem współczesnego generała dywizji”, akompaniując sobie na pianinie; aw Pretty Woman Edward Lewis ( Richard Gere ) relacjonuje towarzyską gafę prostytutki Vivian Ward ( Julia Roberts ), która komentuje, że opera La traviata była tak dobra, że ​​prawie „zsikała się w gacie”, mówiąc, że miała powiedziała, że ​​podobało jej się to bardziej niż Piraci z Penzance W filmie animowanym Walta Disneya Mickey, Donald, Goofy: The Three Musketeers (2004) występuje występ Piratów , który staje się miejscem kulminacyjnej bitwy między muszkieterami a kapitanem Pete'em . Piosenki piratów śpiewane w kreskówce to „Z kotem przypominający bieżnik", „Biedny różdżkowy", „Wspinaczka po skalistej górze" oraz piosenka generała-majora. „Biedny różdżkowy" został wykorzystany w filmie An American Tail . Ścieżka dźwiękowa filmu z 1992 roku The Hand That Rocks the Cradle zawiera „Poor Wand'ring One” i „Oh Dry the Glistening Tear”.

Odniesienia telewizyjne, oprócz tych wymienionych powyżej, obejmowały serial The West Wing , w którym Piraci i inne opery Gilberta i Sullivana są wspomniane w kilku odcinkach, zwłaszcza przez zastępcę dyrektora ds. Komunikacji, Sama Seaborna , który nagrywał sekretarza Gilberta i Sullivana w swojej szkole społeczeństwo. W Studio 60 na Sunset Strip na ścianie biura Matta Albie wisi plakat z filmu Piraci . Oba seriale telewizyjne zostały stworzone przez Aarona Sorkina . W odcinku pilotażowym 2008 CTV serialu Flashpoint , policjant i jego partner śpiewają piosenkę policjanta. W Assy McGee zatytułowanym „Pegfinger” żona detektywa Sancheza jest członkiem teatru społecznego, który wystawia operę. W 1986 odcinku animowanej adaptacji telewizyjnej The Wind in the Willows, zatytułowanej A Producer's Lot , kilka postaci wystąpiło w produkcji Piratów . W Family Guy z 2005 roku „ Peter's Got Woods ”, Brian Griffin śpiewa „Sighing Softly” z pomocą Petera Griffina . W odcinku „ Killer Queen ” z 2012 roku Peter przedstawia zniekształconą wersję piosenki generała dywizji . W Criminal Minds z 2009 roku „The Slave of Duty” Hotch cytuje „Och, osusz błyszczącą łzę”. W 1992 odcinku „The Understudy” Clarissa Explains it All , tytułowa bohaterka zostaje wybrana jako dublerka Mabel w szkolnej produkcji Piratów i jest nieprzygotowana, kiedy musi iść dalej; słychać też scenę z The Mikado .

Inne referencje

Tapeta przedstawiająca postacie z Piratów i innych oper sabaudzkich

Inne godne uwagi przykłady odniesień do Piratów obejmują artykuł w New York Times z 29 lutego 1940 r., W którym upamiętnia się, że Frederic w końcu wyszedł z umów . Sześć lat wcześniej broń przyznana miejskiej gminie Penzance w 1934 roku przedstawia pirata ubranego w oryginalny kostium Gilberta, a Penzance miało drużynę rugby zwaną Penzance Pirates, która obecnie nazywa się Cornish Pirates . W 1980 roku Isaac Asimov napisał opowiadanie zatytułowane „Rok akcji”, dotyczące tego, czy akcja Piraci mieli miejsce 1 marca 1873 lub 1 marca 1877 (w zależności od tego, czy Gilbert wziął pod uwagę fakt, że rok 1900 nie był rokiem przestępnym). Fabuła powieści Laurie R. King z 2011 roku Król Piratów koncentruje się na niemej adaptacji filmu Piraci z Penzance z 1924 roku .

Muzyka z refrenu „Z kocim bieżnikiem”, który zaczyna się „Przyjdźcie, przyjaciele, którzy oracie morze”, została wykorzystana w popularnej amerykańskiej piosence „Hail, Hail, the Gang's All Here ” . „Z kocim bieżnikiem” jest również częścią ścieżki dźwiękowej, wraz z innymi piosenkami Gilberta i Sullivana, w filmie Rydwany ognia z 1981 roku i została wklejona w odcinku Animaniacs „HMS Yakko” w piosence o surfowaniu po wieloryb. W sprawie Pierson v. Ray , która ustanowiła doktrynę kwalifikowanego immunitetu dla funkcjonariuszy policji, Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzekł, że „[a] policjant nie jest tak nieszczęśliwy, aby musiał wybierać między oskarżeniem o zaniedbanie obowiązków, jeśli nie aresztuje, gdy miał prawdopodobną przyczynę, a karą odszkodowania, jeśli to zrobi”. Sądy stanowe cytowały tę samą piosenkę do innych celów: „Gdzie ta nadzwyczajna sytuacja pozostawia niższe… sądy i sądy stanowe w ich wymaganych wysiłkach, aby zastosować decyzje Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych…? Jak policjant Piratach z Penzance Gilberta i Sullivana ich „los nie jest szczęśliwy”.

Adaptacje

Scena
Film i telewizja
  • The Pirate Movie , muzyczna komedia romantyczna z 1982 roku, luźno oparta na operze.
  • Piraci z Penzance , filmowa adaptacja produkcji Pappa na Broadwayu z 1983 roku.
  • Die Piraten , wersja niemieckojęzyczna, miała swoją premierę w niemieckiej telewizji w 1968 roku, w której wystąpili Arleen Auger jako Mabel, Gerd Nienstedt jako Król Piratów i Martha Mödl jako Ruth, pod dyrekcją Franza Marszałka . Mabel zakochuje się między innymi w Królu Piratów. Dwupłytowy zestaw audycji został wydany przez Gala Records w 2000 roku.
  • Od 1939 roku dokonano kilku innych telewizyjnych adaptacji opery.

Zobacz też

Źródła

Linki zewnętrzne

Ogólny

Listy produkcji

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Pirates_of_Penzance&oldid=1139247603 ”