Moja Damo

Ten artykuł dotyczy muzycznej sztuki teatralnej. Aby zapoznać się z filmem, zobacz My Fair Lady (film) . W przypadku innych zastosowań zobacz My Fair Lady (ujednoznacznienie) .
Myfairlady.jpg
Oryginalny plakat z Broadwayu Ala Hirschfelda
My Fair Lady autorstwa
Muzyka Fredericka Loewe
tekst piosenki Alana Jaya Lernera
Książka Alana Jaya Lernera
Podstawa
Pigmalion autorstwa George'a Bernarda Shawa
Produkcje














1956 Broadway 1957 Trasa po USA 1958 West End 1976 Broadway 1978 Trasa po Wielkiej Brytanii 1979 West End 1980 Trasa po USA 1981 Broadway 1993 Trasa po USA 1993 Broadway 2001 West End 2005 Trasa po Wielkiej Brytanii 2007 Trasa po USA 2018 Broadway 2019 Trasa po USA 2022 West End
Nagrody
1957 Nagroda Tony dla najlepszego musicalu 2002 Laurence Olivier Award za najlepsze odrodzenie muzyczne

My Fair Lady to musical oparty na sztuce George'a Bernarda Shawa Pigmalion z 1913 roku , z książką i tekstami Alana Jaya Lernera oraz muzyką Fredericka Loewe . Historia dotyczy Elizy Doolittle , dziewczyny z kwiatami z Cockney , która bierze lekcje mowy u profesora Henry'ego Higginsa, fonetyka , aby mogła uchodzić za damę. Pomimo swojej cynicznej natury i trudności ze zrozumieniem kobiet, Higgins przywiązuje się do niej.

musicalu na Broadwayu z 1956 roku odniosła znaczący sukces krytyczny i popularny, zdobywając sześć nagród Tony , w tym dla najlepszego musicalu . Ustanowił rekord najdłuższej emisji jakiegokolwiek musicalu na Broadwayu do tego czasu, a po nim nastąpił przebój londyńskiej produkcji. W obu produkcjach wystąpili Rex Harrison i Julie Andrews . Nastąpiło wiele przebudzeń, a wersja filmowa z 1964 roku zdobyła Oscara za najlepszy film .

Działka

Akt I

W edwardiańskim Londynie Eliza Doolittle jest dziewczyną od kwiatów z mocnym akcentem Cockneya . Znany fonetyk , profesor Henry Higgins, spotyka Elizę w Covent Garden i lamentuje nad wulgarnością jej dialektu („Why Can't the English?”). Higgins spotyka także pułkownika Pickeringa, innego językoznawcę, i zaprasza go, by został jego gościem. Eliza i jej przyjaciele zastanawiają się, jak by to było wieść wygodne życie („ Czy nie byłoby miło ?”).

Ojciec Elizy, Alfred P. Doolittle, zatrzymuje się następnego ranka w poszukiwaniu pieniędzy na drinka („ Przy odrobinie szczęścia ”). Wkrótce potem Eliza przychodzi do domu Higginsa, szukając wymowy , aby mogła dostać pracę jako asystentka w kwiaciarni. Higgins zakłada się z Pickeringiem, że w ciągu sześciu miesięcy, ucząc Elizę poprawnego mówienia, pozwoli jej uchodzić za porządną damę.

Eliza staje się częścią rodziny Higginsa. Chociaż Higgins postrzega siebie jako dobrodusznego mężczyznę, który po prostu nie może dogadać się z kobietami („Jestem zwykłym mężczyzną”), innym wydaje się pochłonięty sobą i mizoginistyczny . Eliza znosi tyrańskie korepetycje Higginsa. Sfrustrowana marzy o różnych sposobach zabicia go („Just You Wait”). Słudzy Higginsa lamentują nad stresującą atmosferą („Chór służby”).

Gdy Higgins ma zamiar z niej zrezygnować, Eliza nagle recytuje jedno ze swoich ćwiczeń dykcji w doskonałym stylu klasy wyższej („ Deszcz w Hiszpanii ”). Chociaż pani Pearce, gospodyni, nalega, aby Eliza poszła do łóżka, deklaruje, że jest zbyt podekscytowana, by spać („ Mogłabym tańczyć całą noc ”).

Na swoją pierwszą publiczną próbę Higgins zabiera Elizę do loży swojej matki na torze wyścigowym Ascot („Ascot Gavotte”). Chociaż Eliza szokuje wszystkich, gdy zapomina się podczas oglądania wyścigu i powraca do wulgarnego języka, zdobywa serce Freddy'ego Eynsford-Hill. Freddy odwiedza Elizę tego wieczoru i oświadcza, że ​​będzie na nią czekał na ulicy przed domem Higginsa („ Na ulicy, na której mieszkasz ”).

Ostateczny test Elizy wymaga, by przeszła jako dama na balu w ambasadzie. Po kolejnych tygodniach przygotowań jest gotowa. („Wejście Elizy”). Podziwiają ją wszystkie panie i panowie na balu, a królowa Siedmiogrodu zaprasza ją do tańca z księciem („Walc ambasady”). Węgierski fonetyk Zoltan Karpathy próbuje odkryć pochodzenie Elizy. Higgins pozwala Karpathy tańczyć z Elizą.

Akt II

Bal jest sukcesem; Karpathy ogłosił Elizę węgierską księżniczką. Pickering i Higgins rozkoszują się swoim triumfem („You Did It”), nie zwracając uwagi na Elizę. Eliza jest obrażona, że ​​​​nie otrzymała uznania za swój sukces, spakowanie się i opuszczenie domu Higginsa. Wychodząc, znajduje Freddy'ego, który zaczyna jej mówić, jak bardzo ją kocha, ale ona mówi mu, że usłyszała wystarczająco dużo słów; jeśli naprawdę ją kocha, powinien to pokazać („Pokaż mi”).

Eliza i Freddy wracają do Covent Garden, ale ona odkrywa, że ​​nie czuje się tam już jak w domu. Jest tam również jej ojciec, który mówi jej, że otrzymał niespodziewany zapis od amerykańskiego milionera, który wyniósł go do szacunku klasy średniej, a teraz musi poślubić swoją ukochaną. Doolittle i jego przyjaciele mają ostatnią zabawę przed ślubem („ Zabierz mnie do kościoła na czas ”).

Higgins budzi się następnego ranka. Nie radzi sobie bez Elizy. Zastanawia się, dlaczego odeszła po triumfie na balu i dochodzi do wniosku, że mężczyźni (zwłaszcza on sam) są znacznie lepsi od kobiet („Hymn do Niego”). Pickering zauważa brak uwagi profesora i również opuszcza dom Higginsa.

Higgins przygnębiony odwiedza dom swojej matki, gdzie znajduje Elizę. Eliza deklaruje, że nie potrzebuje już Higginsa („Without You”). Gdy Higgins idzie do domu, zdaje sobie sprawę, że przywiązał się do Elizy („ Przyzwyczaiłem się do jej twarzy ”). W domu z sentymentem wspomina nagranie, które nagrał w dniu, w którym Eliza po raz pierwszy przyszła do niego na lekcje, słysząc jego własne ostre słowa. W jego domu nagle pojawia się Eliza. W tłumionej radości z ich ponownego spotkania profesor Higgins szydzi i pyta: „Eliza, gdzie do diabła są moje kapcie?”

Postacie i oryginalna obsada z Broadwayu

Oryginalna obsada produkcji teatralnej na Broadwayu:

Numery muzyczne

Tło

W połowie lat trzydziestych producent filmowy Gabriel Pascal nabył prawa do produkcji filmowych wersji kilku sztuk George'a Bernarda Shawa , między innymi Pigmaliona . Jednak Shaw, mając złe doświadczenia z Czekoladowym żołnierzem , wiedeńską operetką opartą na jego sztuce Arms and the Man , odmówił zgody na adaptację Pigmaliona do musicalu. Po śmierci Shawa w 1950 roku Pascal poprosił autora tekstów Alana Jaya Lernera o napisanie muzycznej adaptacji. Lerner zgodził się, a on i jego partner Frederick Loewe rozpoczął pracę. Szybko jednak zdali sobie sprawę, że sztuka łamie kilka kluczowych zasad konstruowania musicalu: główna historia nie jest historią miłosną, nie ma wątku pobocznego ani drugorzędnego wątku miłosnego i nie ma miejsca na zespół. Wiele osób, w tym Oscar Hammerstein II , który wraz z Richardem Rodgersem również próbował swoich sił w adaptacji Pigmaliona do musicalu i zrezygnował, powiedział Lernerowi, że przekształcenie sztuki w musical jest niemożliwe, więc on i Loewe porzucili ten projekt na rzecz dwa lata.

W tym czasie kolaboranci rozstali się, a Gabriel Pascal zmarł. Lerner próbował zmuzykalizować Li'l Abnera , kiedy przeczytał nekrolog Pascala i znów pomyślał o Pigmalionie . Kiedy on i Loewe ponownie się spotkali, wszystko się ułożyło. Wszystkie przeszkody nie do pokonania, które stały na ich drodze dwa lata wcześniej, zniknęły, gdy zespół zdał sobie sprawę, że spektakl wymaga kilku zmian poza (według Lernera) „dodaniem akcji, która miała miejsce między aktami spektaklu”. Następnie podekscytowani zaczęli pisać program. Jednak Chase Manhattan Bank był odpowiedzialny za majątek Pascala, a praw muzycznych do Pigmaliona szukali zarówno Lerner i Loewe, jak i Metro-Goldwyn-Mayer , którego kierownictwo zadzwoniło do Lernera, aby zniechęcić go do rzucania wyzwania studio. Loewe powiedział: „Napiszemy program bez praw, a kiedy nadejdzie czas, aby zdecydowali, kto je dostanie, będziemy tak daleko przed wszystkimi innymi, że będą zmuszeni nam je dać”. Przez pięć miesięcy Lerner i Loewe pisali, zatrudniali projektantów technicznych i podejmowali decyzje dotyczące obsady. Bank w końcu przyznał im prawa muzyczne.

Zaproponowano różne tytuły musicalu. Dominic McHugh napisał: „Jesienią 1955 roku program [był] zwykle określany jako My Lady Liza , a większość kontraktów odnosi się do tego jako tytułu”. Lerner wolał My Fair Lady , odnosząc się zarówno do jednego z tymczasowych tytułów Shawa dla Pigmaliona , jak i do ostatniej linijki każdego wersetu rymowanki „ London Bridge Is Falling Down ”. Przypominając, że musical Gershwinów Tell Me More z 1925 roku nosił tytuł My Fair Lady podczas próby poza miastem, a także miał numer muzyczny pod tym tytułem, Lerner wykonał kurtuazyjny telefon do Iry Gershwina, ostrzegając go o użyciu tytułu w musicalu Lernera i Loewe. [ potrzebne źródło ]

Noël Coward był pierwszym, któremu zaproponowano rolę Henry'ego Higginsa, ale odrzucił ją, sugerując producentom, aby zamiast tego obsadził Rexa Harrisona . Po długich obradach Harrison zgodził się przyjąć tę rolę. Mary Martin była wcześnie wybrana do roli Elizy Doolittle , ale odrzuciła tę rolę. Młoda aktorka Julie Andrews została „odkryta” i obsadzona w roli Elizy po tym, jak zespół kreatywny serialu poszedł zobaczyć jej debiut na Broadwayu w The Boy Friend . Mossa Harta zgodził się reżyserować po wysłuchaniu tylko dwóch piosenek. Doświadczonym orkiestratorom Robertowi Russellowi Bennettowi i Philipowi J. Langowi powierzono aranżacje , a przedstawienie szybko przeszło do prób. [ potrzebne źródło ]

Scenariusz musicalu wykorzystywał kilka scen, które Shaw napisał specjalnie dla filmowej wersji Pigmaliona z 1938 roku , w tym sekwencję Balu Ambasady i ostatnią scenę filmu z 1938 roku, zamiast zakończenia oryginalnej sztuki Shawa. Rozbudowano również montaż przedstawiający lekcje Elizy, łącząc dialogi Lernera i Shawa. Grafika na oryginalnym plakacie na Broadwayu (i okładce nagrania obsady) jest autorstwa Ala Hirschfelda , który narysował dramatopisarza Shawa jako niebiańskiego mistrza lalek pociąga za sznurki postaci Henry'ego Higginsa, podczas gdy Higgins z kolei próbuje kontrolować Elizę Doolittle.

Produkcje

Oryginalna produkcja na Broadwayu

Program z Teatru Marka Hellingera

Musical miał swoją próbę przed Broadwayem w Shubert Theatre w New Haven . Na pierwszym pokazie Rex Harrison, który nie był przyzwyczajony do śpiewania przed orkiestrą na żywo, „ogłosił, że pod żadnym pozorem nie pójdzie tej nocy… z tymi trzydziestoma dwoma intruzami w dole”. Zamknął się w garderobie i wyszedł nieco ponad godzinę przed kurtyną. Cała firma została zwolniona, ale została odwołana, a wernisaż zakończył się sukcesem. My Fair Lady grał przez cztery tygodnie w Erlanger Theatre w Filadelfii , począwszy od 15 lutego 1956 r.

Musical miał swoją premierę na Broadwayu 15 marca 1956 roku w Mark Hellinger Theatre w Nowym Jorku. Został przeniesiony do Broadhurst Theatre , a następnie do The Broadway Theatre , gdzie został zamknięty 29 września 1962 roku po 2717 przedstawieniach, co było wówczas rekordem . Moss Hart wyreżyserował, a Hanya Holm była choreografem. Oprócz gwiazd Rexa Harrisona , Julie Andrews i Stanleya Hollowaya , w oryginalnej obsadzie znaleźli się Robert Coote , Cathleen Nesbitt , Johna Michaela Kinga i Reida Sheltona . Harrisona zastąpił Edward Mulhare w listopadzie 1957 r., A Sally Ann Howes zastąpiła Andrewsa w lutym 1958 r. Na początku 1959 r. Był to najbardziej dochodowy występ na Broadwayu wszechczasów z 10 milionami dolarów brutto.

The Original Cast Recording , wydany 2 kwietnia 1956 roku, był najlepiej sprzedającym się albumem w Stanach Zjednoczonych w 1956 roku.

Oryginalna produkcja londyńska

Produkcja na West Endzie , w której Harrison, Andrews, Coote i Holloway ponownie wcielili się w swoje role, została otwarta 30 kwietnia 1958 roku w Theatre Royal przy Drury Lane , gdzie trwała pięć i pół roku (2281 przedstawień). Edwardiańska gwiazda komedii muzycznej Zena Dare po raz ostatni pojawiła się w musicalu jako pani Higgins. Leonard Weir grał Freddy'ego. Harrison opuścił londyńską obsadę w marcu 1959 roku, następnie Andrews w sierpniu 1959 i Holloway w październiku 1959.

Odrodzenia z lat 70

Pierwsze odrodzenie na Broadwayu rozpoczęło się w St. James Theatre 20 lat po oryginale, 25 marca 1976 roku i trwało tam do 5 grudnia 1976 roku; następnie przeniósł się do Teatru Lunt-Fontanne , działającego od 9 grudnia 1976 do zamknięcia 20 lutego 1977, po łącznie 377 przedstawieniach i 7 pokazach. Reżyserem był Jerry Adler , z choreografią Crandall Diehl, opartą na oryginalnej choreografii Hanyi Holm. Ian Richardson zagrał Higginsa, Christine Andreas jako Eliza, George Rose jako Alfred P. Doolittle i Robert Coote odtwarzający swoją rolę pułkownika Pickeringa. Zarówno Richardson, jak i Rose byli nominowani do nagrody Tony dla najlepszego aktora w musicalu, a nagroda trafiła do Rose.

Odrodzenie Camerona MacKintosha rozpoczęło się w londyńskim Adelphi Theatre w październiku 1979 roku, po krajowej trasie koncertowej. Produkcja, która powstała w Haymarket Theatre Leicester , została stworzona w ramach nowej umowy z The Arts Council, aby objeżdżać standardowe produkcje West Endu. Zawierał Tony Britton jako Higgins, Liz Robertson jako Eliza, Dame Anna Neagle jako matka Higginsa, Peter Bayliss jako Doolittle, Richard Caldicot jako Pickering i Peter Land jako Freddy. To było wyreżyserowane przez Robin Midgley , ze scenografią Adriana Vaux, kostiumami Tima Goodchilda i choreografią Gillian Lynne . Britton i Robertson byli nominowani do Olivier Awards.

Odrodzenia Broadwayu w 1981 i 1993 roku

Drugie odrodzenie oryginalnej produkcji na Broadwayu rozpoczęło się w Uris Theatre 18 sierpnia 1981 r. I zakończyło 29 listopada 1981 r. Po 120 przedstawieniach i 4 pokazach. Rex Harrison odtworzył swoją rolę Higginsa, z Jackiem Gwillimem jako Pickeringiem, Milo O'Shea jako Doolittle i Cathleen Nesbitt, w wieku 93 lat, ponownie wcielając się w rolę pani Higgins. Odrodzenie zagrała Nancy Ringham jako Eliza. Reżyserem był Patrick Garland , z choreografią Crandall Diehl, odtwarzając oryginalne tańce Hanyi Holm.

Nowe odrodzenie wyreżyserowane przez Howarda Daviesa zostało otwarte w Virginia Theatre 9 grudnia 1993 r. I zamknięte 1 maja 1994 r. Po 165 przedstawieniach i 16 pokazach. W obsadzie wystąpili Richard Chamberlain jako Higgins, Melissa Errico jako Eliza i Paxton Whitehead jako Pickering. Julian Holloway , syn Stanleya Hollowaya , odtworzył rolę swojego ojca, Alfreda P. Doolittle'a. Choreografem był Donald Saddler .

2001 odrodzenie Londynu; Produkcja Hollywood Bowl z 2003 roku

Cameron Mackintosh wyprodukował nową produkcję 15 marca 2001 r. w Royal National Theatre , która została przeniesiona do Theatre Royal przy Drury Lane 21 lipca. Wyreżyserowany przez Trevora Nunna , z choreografią Matthew Bourne'a , w musicalu wystąpili Martine McCutcheon jako Eliza i Jonathan Pryce jako Higgins, z Dennisem Watermanem jako Alfredem P. Doolittle. To odrodzenie zdobyło trzy nagrody Oliviera : wybitna produkcja muzyczna, najlepsza aktorka w musicalu ( Martine McCutcheon ) i najlepszego choreografa teatralnego (Matthew Bourne), a Anthony Ward otrzymał nominację za scenografię. W grudniu 2001 roku Joanna Riding przejęła rolę Elizy, aw maju 2002 roku Alex Jennings przejął rolę Higginsa, zdobywając odpowiednio Olivier Awards dla najlepszego aktora i najlepszej aktorki w musicalu w 2003 roku. W marcu 2003 roku Anthony Andrews i Laura Michelle Kelly przejęła role do zamknięcia programu 30 sierpnia 2003 roku.

Trasa koncertowa tej produkcji w Wielkiej Brytanii rozpoczęła się 28 września 2005 r. W produkcji wystąpili Amy Nuttall i Lisa O'Hare jako Eliza, Christopher Cazenove jako Henry Higgins, Russ Abbot i Gareth Hale jako Doolittle oraz Honor Blackman i Hannah Gordon jako pani Higgins. Trasa zakończyła się 12 sierpnia 2006.

W 2003 roku w produkcji musicalu w Hollywood Bowl wystąpili John Lithgow jako Higgins, Melissa Errico jako Eliza, Roger Daltrey jako Doolittle, Kevin Earley jako Freddy, Lauri Johnson jako pani Pearce, Caroline Blakiston jako pani Higgins i Paxton Whitehead jako pułkownika Pickeringa.

Odrodzenie Broadwayu w 2018 roku i Londynu w 2022 roku

Londyńskie Koloseum, 2022

Odrodzenie na Broadwayu, wyprodukowane przez Lincoln Center Theatre i Nederlander Presentations Inc., rozpoczęło się 15 marca 2018 r. W Vivian Beaumont Theatre i zostało oficjalnie otwarte 19 kwietnia 2018 r. Wyreżyserował go Bartlett Sher z choreografią Christophera Gattelli , scenografia: Michael Yeargan , kostiumy Catherine Zuber i oświetlenie Donald Holder . W obsadzie znaleźli się Lauren Ambrose jako Eliza, Harry Hadden-Paton jako profesor Henry Higgins, Diana Rigg jako pani Higgins, Norbert Leo Butz jako Alfred P. Doolittle, Allan Corduner jako pułkownik Pickering, Jordan Donica jako Freddy i Linda Mugleston jako pani Pearce. Zamienniki obejmowały Rosemary Harris jako pani Higgins, Laura Benanti jako Eliza i Danny Burstein , a następnie Alexander Gemignani jako Alfred P. Doolittle. Odrodzenie zakończyło się 7 lipca 2019 roku, po 39 pokazach i 509 regularnych występach. Północnoamerykańska trasa produkcji, z udziałem Shereen Ahmed i Lairda Mackintosha jako Eliza i Higgins, otwarty w grudniu 2019 r. Przedstawienia zostały zawieszone w marcu 2020 r. z powodu pandemii COVID-19 i wznowione we wrześniu 2021 r. Ma trwać do sierpnia 2022 r.

Przedstawienie zostało zaprezentowane przez English National Opera w London Coliseum z przedstawieniami od 7 maja 2022 r. I oficjalnym otwarciem 18 maja, przez 16 tygodni do 27 sierpnia. W roli Elizy wystąpiła Amara Okereke, z Hadden-Paton ponownie wciela się w rolę Higginsa, Stephena K. Amosa jako Alfreda P. Doolittle, Vanessy Redgrave jako pani Higgins, Malcolma Sinclaira jako pułkownika Pickeringa, Maureen Beattie jako pani Pearce i Sharif Afifi jako Freddy. Redgrave opuścił produkcję wcześnie po zarażeniu się COVID-19 . Trasa koncertowa po Wielkiej Brytanii i Irlandii rozpoczęła się we wrześniu 2022 roku z udziałem Michaela Xaviera jako Higginsa, Charlotte Kennedy jako Elizy, Adama Woodyatta jako Alfreda P. Doolittle, Johna Middletona jako pułkownika Pickeringa, Lesleya Garretta jako pani Pearce i Toma Ligginsa jako Freddy'ego.

Inne duże produkcje

Berlin, 1961

Berlin, 1961

Niemieckie tłumaczenie My Fair Lady zostało otwarte 1 października 1961 roku w Theatre des Westens w Berlinie z udziałem Karin Hübner i Paula Hubschmida (pod dyrekcją, podobnie jak otwarcie na Broadwayu, przez Franza Allersa ). W szczytowym okresie zimnej wojny , zaledwie kilka tygodni po zamknięciu granicy Berlina Wschodniego i Zachodniego i wzniesieniu muru berlińskiego , była to pierwsza inscenizacja musicalu na Broadwayu w Berlinie od czasów II wojny światowej . Jako taki był postrzegany jako symbol kulturowego renesansu i oporu Berlina Zachodniego. Utraconą frekwencję z Berlina Wschodniego (obecnie niemożliwą) częściowo nadrobił „muzyczny most powietrzny” lotów przywożących gości z Niemiec Zachodnich, a produkcja została przyjęta przez berlińczyków i trwała dwa lata.

2007 Koncert Filharmonii Nowojorskiej i trasa koncertowa po Stanach Zjednoczonych

W 2007 roku Filharmonia Nowojorska zorganizowała koncertową prezentację musicalu w pełnym kostiumie. Koncert trwał cztery dni i trwał od 7 do 10 marca w Avery Fisher Hall w Lincoln Center . W filmie wystąpili Kelsey Grammer jako Higgins, Kelli O'Hara jako Eliza, Charles Kimbrough jako Pickering i Brian Dennehy jako Alfred Doolittle. Marni Nixon grała panią Higgins; Nixon zapewnił śpiewający głos Audrey Hepburn w wersji filmowej.

Trasa po Stanach Zjednoczonych po produkcji Mackintosha na West Endzie z 2001 roku trwała od 12 września 2007 do 22 czerwca 2008. W produkcji wystąpili Christopher Cazenove jako Higgins, Lisa O'Hare jako Eliza, Walter Charles jako Pickering, Tim Jerome jako Alfred Doolittle i Nixon jako Pani Higgins, zastępująca Sally Ann Howes .

Australijska trasa koncertowa 2008

Australijska trasa koncertowa wyprodukowana przez Opera Australia rozpoczęła się w maju 2008 roku. W produkcji wystąpili Reg Livermore jako Higgins, Taryn Fiebig jako Eliza, Robert Grubb jako Alfred Doolittle i Judi Connelli jako pani Pearce. John Wood wcielił się w rolę Alfreda Doolittle w Queensland, a Richard E. Grant wcielił się w rolę Henry'ego Higginsa w Theatre Royal w Sydney.

Odrodzenie Paryża w 2010 roku

Nowa produkcja została wystawiona przez Roberta Carsena w Théâtre du Châtelet w Paryżu w ograniczonym okresie 27 przedstawień, otwarta 9 grudnia 2010 i zamknięta 2 stycznia 2011. Została zaprezentowana w języku angielskim. Kostiumy zaprojektował Anthony Powell , a choreografię wykonała Lynne Page. Obsada była następująca: Sarah Gabriel / Christine Arand (Eliza Doolittle), Alex Jennings (Henry Higgins), Margaret Tyzack (pani Higgins), Nicholas Le Prevost (pułkownik Pickering), Donald Maxwell (Alfred Doolittle) i Jenny Galloway ( pani Pearce).

Produkcja Sheffield 2012

Nowa produkcja My Fair Lady została otwarta w Sheffield Crucible 13 grudnia 2012 r. Dominic West grał Henry'ego Higginsa, a Carly Bawden grała Elizę Doolittle. Dyrektor artystyczny Sheffield Theatres, Daniel Evans, był reżyserem. Produkcja trwała do 26 stycznia 2013 roku.

Australijska produkcja z 2016 roku

Organizacja Gordon Frost Organisation wraz z Opera Australia zaprezentowała przedstawienie w Sydney Opera House od 30 sierpnia do 5 listopada 2016 r. Wyreżyserowała go Julie Andrews i zawierała scenografię i projekty kostiumów oryginalnej produkcji z 1956 r. autorstwa Smitha i Beatona. Produkcja sprzedała więcej biletów niż jakakolwiek inna w historii Sydney Opera House. Otwarcie programu w Sydney było tak udane, że w listopadzie 2016 r. Uruchomiono przedsprzedaż biletów na powtórkę w Sydney, z dodatkowymi pokazami zaplanowanymi między 24 sierpnia a 10 września 2017 r. W Capitol Theatre . W 2017 roku koncert koncertował w Brisbane od 12 marca i Melbourne od 11 maja.

W obsadzie znaleźli się Alex Jennings jako Higgins ( Charles Edwards w sezonach Brisbane i Melbourne), Anna O'Byrne jako Eliza, Reg Livermore jako Alfred P. Doolittle, Robyn Nevin jako pani Higgins (później Pamela Rabe ), Mark Vincent jako Freddy, Tony Llewellyn-Jones jako pułkownik Pickering, Deidre Rubenstein jako pani Pearce i David Whitney jako Karpathy.

Krytyczny odbiór

Według Geoffreya Blocka: „Krytycy premiery natychmiast rozpoznali, że My Fair Lady w pełni zgodny z modelem zintegrowanego musicalu Rodgersa i Hammersteina ... Robert Coleman ... napisał: „Piosenki Lernera-Loewe są nie tylko zachwycające, ale także przyspieszają akcję. To znacznie więcej niż interpolacje lub przerwy”. Musical otworzył się „jednogłośnie entuzjastycznymi recenzjami, z których jedna brzmiała:„ Nie zawracaj sobie głowy czytaniem tej recenzji teraz. Lepiej od razu usiądź i poślij po te bilety… ”Krytycy chwalili przemyślane wykorzystanie oryginalnej sztuki Shawa, błyskotliwość tekstów i dobrze zintegrowaną ścieżkę dźwiękową Loewe”.

Próbka pochwał krytyków, zaczerpnięta z książkowej formy musicalu, opublikowanej w 1956 roku.

Odbiór ze strony Shavians był jednak bardziej zróżnicowany. Na przykład Eric Bentley nazwał to „okropnym traktowaniem sztuki pana Shawa, [podważającym] podstawową ideę [sztuki]”, mimo że uznał to za „cudowne przedstawienie”. My Fair Lady została później nazwana „idealnym musicalem”.

Główne role i historia odlewania

Postać
Broadway (1956)
West End (1958)
Broadway (1976)
West End (1979)
Broadway (1981)
Broadway (1993)
West End (2001)
Broadway (2018)
West End (2022)
Elizy Doolittle
Julia Andrews
 Krystyna Andreas Liz Robertson Nancy Ringham Melisa Errico Martine McCutcheon Lauren Ambroży Amara Okereke
Henryka Higginsa
Rexa Harrisona
 Iana Richardsona Tony'ego Brittona Rexa Harrisona Richarda Chamberlaina Jonathana Pryce'a
Harry'ego Haddena-Patona
Alfreda P. Doolittle'a
Stanleya Hollowaya
 Jerzego Róży Piotra Baylissa Milo O'Shea Juliana Hollowaya Dennisa Watermana Norberta Leo Butza Stephena K. Amosa
Pani Higgins Cathleen Nesbitt Zena Darek Brendę Forbes Annę Neagle Cathleen Nesbitt Dolores Sutton Karolina Blakiston Diana Rygg Vanessę Redgrave
pułkownika Hugh Pickeringa
Roberta Koota
 Richarda Caldicota Jacka Gwillima Paxtona Whiteheada Mikołaja Le Prevosta Allana Cordunera Malcolma Sinclaira
Freddy Eynsford-Hill Johna Michaela Kinga Leonarda Weira Jerry'ego Lanninga Piotr Land Mikołaj Wyman Roberta Sella Marka Umbersa Jordan Donica Sharif Afifi
Pani Pearce Filipa Bevans Betty Woolf Sylwia O’Brien Beata Paweł Mariana Baera Glynis Bell Patsy'ego Rowlandsa Lindę Mugleston Maureen Beattie
Karpaty Zoltana Krzysztofa Hewetta Maksa Oldakera Johna Clarksona Szkło Kalmana Jacka Seviera Jamesa Younga Sewan Stefan Manu Narayana Karol Patryk

Godne uwagi zamienniki

Broadway (1956–1962)
West End (1958–1963)
Odrodzenie Broadwayu (2018–2019)

Nagrody i nominacje

Oryginalna produkcja na Broadwayu

Źródła: BroadwayWorld TheatreWorldAwards

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
1956 Światowa Nagroda Teatralna Znakomity debiut sceniczny w Nowym Jorku Johna Michaela Kinga Wygrał
1957 Nagroda Tony'ego Najlepszy musical Wygrał
Najlepszy występ pierwszoplanowego aktora w musicalu Rexa Harrisona Wygrał
Najlepsza rola pierwszoplanowej aktorki w musicalu Julia Andrews Mianowany
Najlepszy występ aktora drugoplanowego w musicalu Roberta Koota Mianowany
Stanleya Hollowaya Mianowany
Najlepsza reżyseria musicalu Moss Hart Wygrał
Najlepsza choreografia Hanię Holm Mianowany
Najlepszy projekt sceniczny Olivera Smitha Wygrał
Najlepszy projekt kostiumów Cecila Beatona Wygrał
Najlepszy dyrygent i kierownik muzyczny Franza Allersa Wygrał

1976 Odrodzenie Broadwayu

Źródła: BroadwayWorld Drama Desk

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
1976 Nagroda Tony'ego Najlepszy występ pierwszoplanowego aktora w musicalu Iana Richardsona Mianowany
Jerzego Róży Wygrał
Nagroda Drama Desk Znakomite odrodzenie musicalu Mianowany
Wybitny aktor w musicalu Iana Richardsona Wygrał
Wybitny aktor drugoplanowy w musicalu Jerzego Róży Wygrał
Wybitny reżyser musicalu Jerry'ego Adlera Mianowany

1979 Odrodzenie Londynu

Źródło: Nagrody Oliviera

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
1979 Nagroda Laurence'a Oliviera Najlepszy aktor w musicalu Tony'ego Brittona Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Liz Robertson Mianowany

1981 Odrodzenie Broadwayu

źródło: BroadwayWorld

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
1982 Nagroda Tony'ego Najlepsze odrodzenie Mianowany

1993 Odrodzenie Broadwayu

Źródło: Drama Desk

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
1993 Nagroda Drama Desk Znakomite odrodzenie musicalu Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Melisa Errico Mianowany
Znakomity projekt kostiumów Patrycja Zipprodt Mianowany

Odrodzenie Londynu w 2001 roku

Źródło: Nagrody Oliviera

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
2002 Nagroda Laurence'a Oliviera Znakomita produkcja muzyczna Wygrał
Najlepszy aktor w musicalu Jonathana Pryce'a Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Martine McCutcheon Wygrał
Najlepszy występ w roli drugoplanowej w musicalu Mikołaja Le Prevosta Mianowany
Najlepszy choreograf teatralny Mateusza Bourne'a Wygrał
Najlepsza scenografia Antoniego Warda Mianowany
Najlepszy projekt kostiumów Mianowany
Najlepszy projekt oświetlenia Davida Herseya Mianowany
2003 Najlepszy aktor w musicalu Alexa Jenningsa Wygrał
Najlepsza aktorka w musicalu Joanna Jazda Wygrał

Odrodzenie Broadwayu w 2018 roku

Rok Nagroda Kategoria Nominat Wynik
2018 Nagroda Tony'ego Najlepsze odrodzenie musicalu Mianowany
Najlepszy aktor w musicalu Harry'ego Haddena-Patona Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Lauren Ambroży Mianowany
Najlepszy aktor drugoplanowy w musicalu Norberta Leo Butza Mianowany
Najlepsza aktorka drugoplanowa w musicalu Diana Rygg Mianowany
Najlepsza reżyseria musicalu Bartletta Shera Mianowany
Najlepsza choreografia Krzysztof Gattelli Mianowany
Najlepsza scenografia w musicalu Michaela Yeargana Mianowany
Najlepszy projekt oświetlenia w musicalu Donalda Holdera Mianowany
Najlepsze kostiumy w musicalu Katarzyna Zuber Wygrał
Nagroda Drama Desk Znakomite odrodzenie musicalu Wygrał
Wybitny aktor w musicalu Harry'ego Haddena-Patona Mianowany
Najlepsza aktorka drugoplanowa w musicalu Diana Rygg Mianowany
Wybitny reżyser musicalu Bartletta Shera Mianowany
Znakomity projekt kostiumów do musicalu Katarzyna Zuber Wygrał
Nagroda Ligi Dramatycznej Znakomite odrodzenie musicalu na Broadwayu lub Off-Broadwayu Wygrał
Nagroda za wybitne osiągnięcia Lauren Ambroży Mianowany
Harry'ego Haddena-Patona Mianowany
Nagroda Zewnętrznego Kręgu Krytyków Znakomite odrodzenie musicalu Wygrał
Wybitny aktor w musicalu Harry'ego Haddena-Patona Mianowany
Najlepsza aktorka w musicalu Lauren Ambroży Wygrał
Wybitny aktor drugoplanowy w musicalu Norberta Leo Butza Wygrał
Wybitny reżyser musicalu Bartletta Shera Wygrał
Znakomita choreografia Krzysztof Gattelli Mianowany
Znakomita scenografia (sztuka lub musical) Michaela Yeagana Mianowany
Znakomity projekt kostiumów (sztuka lub musical) Katarzyna Zuber Wygrał
Znakomity projekt dźwięku (play lub musical) Marka Salzberga Mianowany
2019 nagrody Grammy Najlepszy album teatru muzycznego Mianowany

Adaptacje

Film z 1964 roku

Główny artykuł: My Fair Lady (film)

George Cukor wyreżyserował adaptację filmową z 1964 roku , w której Harrison powrócił w roli Higginsa. Obsadzenie Audrey Hepburn w roli Elizy wywołało kontrowersje wśród widzów teatralnych, zarówno dlatego, że Andrews był uważany za doskonałego w tej roli, a śpiewający głos Hepburn został zdubbingowany (przez Marni Nixon ). Jack L. Warner , szef Warner Bros. , chciał „gwiazdy o dużej rozpoznawalności”, ale ponieważ Andrews nie miał żadnego doświadczenia filmowego, uznał, że sukces jest bardziej prawdopodobny z gwiazdą filmową. (Andrews zagrał później w Mary Poppins w tym samym roku, za który zdobyła zarówno Oscara, jak i Złoty Glob dla najlepszej aktorki). Lerner szczególnie nie lubiła filmowej wersji musicalu, uważając, że nie spełnia ona standardów oryginalnej reżyserii Mossa Harta. Był również niezadowolony z obsady Hepburn w roli Elizy Doolittle oraz z tego, że film został w całości nakręcony w studiu Warner Bros., a nie, jak wolałby, w Londynie. Pomimo kontrowersji, My Fair Lady została uznana za wielki sukces krytyczny i kasowy oraz zdobyła osiem Oscarów , w tym dla najlepszego filmu roku , najlepszego aktora dla Rexa Harrisona i najlepszego reżysera dla George'a Cukora .

Anulowany film z 2008 roku

Columbia Pictures zaplanowała nową adaptację w 2008 roku. Do 2011 roku John Madden został zatrudniony jako reżyser filmu, a Emma Thompson napisała nowy scenariusz, a do 2014 roku studio odłożyło go na półkę.

Notatki

  •   Cytryna, Dawid (1995). The Wordsmiths: Oscar Hammerstein 2nd i Alan Jay Lerner , Oxford University Press. ISBN 0-19-508386-5
  •   Garebian, Keith (1998). Tworzenie My Fair Lady , Mosaic Press. ISBN 0-88962-653-7
  •   Zielony, Benny, redaktor (1987). Hymn do niego: teksty Alana Jaya Lernera , Hal Leonard Corporation. ISBN 0-87910-109-1
  •   Jabłoński, Edward (1996). Alan Jay Lerner: A Biography , Henry Holt & Co. ISBN 0-8050-4076-5
  •   Lees, Gene (2005). Muzyczne światy Lernera i Loewe , Bison Books. ISBN 0-8032-8040-8
  •   Lerner, Alan Jay (1985). Ulica, na której mieszkam , Da Capo Press. ISBN 0-306-80602-9
  • McHugh, Dominik. Loverly: Życie i czasy „My Fair Lady” (Oxford University Press; 2012) 265 stron; wykorzystuje niepublikowane dokumenty do badania pięcioletniego procesu oryginalnej produkcji.
  •   Shapiro, Doris (1989). Tańczyliśmy całą noc: moje życie za kulisami z Alanem Jayem Lernerem , Barricade Books. ISBN 0-942637-98-4

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=My_Fair_Lady&oldid=1134307798 ”