Erek i Enida

Erec i Enide
autorstwa Chrétien de Troyes
Oryginalny tytuł Francuski : Érec et Énide
Pisemny C. 1170
Język stary francuski
Temat(y) Legenda arturiańska
gatunek (y) Rycerski romans
Metr Ośmiozgłoskowiec
Schemat rymów Rymowane kuplety
Linie 6598
Pełny tekst
Erec i Enide w Wikiźródłach
Erec i Enide w francuskim Wikiźródłach

Erec and Enide ( francuski : Érec et Énide ) to pierwszy z pięciu romansów Chrétiena de Troyesa , ukończonych około 1170 roku. Jest to jedno z trzech ukończonych dzieł autora. Erec and Enide opowiada o małżeństwie tytułowych bohaterów, a także o podróży, w którą wyruszają, by przywrócić Erecowi reputację rycerza po tym, jak zbyt długo pozostawał nieaktywny. Składający się z około 7000 wersów starofrancuskiego wiersz jest jednym z najwcześniejszych znanych romansów arturiańskich w jakimkolwiek języku, poprzedzającym jedynie walijską narrację prozą Culhwch i Olwen .

Streszczenie

Polowanie na Białego Jelenia w średniowiecznym rękopisie

Mniej więcej pierwsza ćwiartka Ereka i Enidy opowiada o Ereku , synu Laka, i jego małżeństwie z Enidą , zubożałą córką vavasora z Lalut. Nieopancerzony Erec dotrzymuje Ginewrze i jej dziewicy, podczas gdy inni rycerze biorą udział w polowaniu na jelenie w pobliżu Cardigan , kiedy dziwny rycerz, dziewczyna i jego krasnolud zbliżają się do królowej i brutalnie traktują jej sługę. Na rozkaz królowej Erec podąża za rycerzem Yderem do odległego miasta, gdzie spotyka Enide i zakochuje się w niej. Pożycza od wawasora komplet zbroi i wyrusza z Enide po krogulca należącego do najpiękniejszej panny w mieście. Erec wyzywa i pokonuje Ydera dla krogulca i wracają do ojca Enide, który zezwala obojgu na małżeństwo. Erec odmawia przyjęcia prezentów w postaci nowych ubrań dla Enide i zabiera ją na dwór Artura w podartej koszulce. Pomimo jej wyglądu dworzanie rozpoznają wrodzoną szlachetność Enide, a królowa Ginewra ubiera ją w jedną ze swoich bogato haftowanych sukni. Erec i Enide są małżeństwem, a Erec wygrywa turniej, zanim otrzyma pozwolenie na wyjazd z żoną.

Środkowa część poematu zaczyna się jakiś czas później, kiedy rozeszły się pogłoski, że Erec zaniedbał swoje rycerskie obowiązki z powodu swojej wszechogarniającej miłości do Enide i pragnienia bycia z nią. Słyszy, jak Enide płacze z tego powodu i każe jej przygotować się do podróży w nieznane. Nakazuje jej milczeć, chyba że odezwie się do niej pierwszy, ale ona nie słucha go, ostrzegając go, gdy ścigają ich dwie różne grupy rycerzy. Za każdym razem Erec beszta Enide przed pokonaniem rycerzy. Kiedy nocują w wiosce, odwiedza ich hrabia i grozi, że zabije Ereca, jeśli Enide z nim nie prześpi się. Ostrzega Ereca następnego ranka i uciekają, ale hrabia i setka rycerzy ruszają w pościg, a Enide ponownie przerywa ciszę, by ostrzec Ereca. Erec pokonuje seneszala i hrabiego, zanim on i Enide uciekają do lasu, gdzie pokonuje i zaprzyjaźnia się z Guivretem Krótkim, irlandzkim lordem mającym rodzinne powiązania z Pembroke i Szkocją. Erec i Enide kontynuują podróż, dopóki nie znajdą ludzi króla Artura, ale Erec odmawia ich gościnności i kontynuuje podróż. Ratuje Cadofa z Cabruel przed dwoma gigantami, ale walka ponownie otwiera jego obrażenia i Erec upada jak martwy. Enide zostaje znaleziona przez hrabiego Oringle of Limors, który zabiera ze sobą ciało Ereca i próbuje poślubić Enide. Udręka Enide wystarczy, by obudzić Ereca, który zabija hrabiego i wybacza Enide przerwanie jej milczenia podczas ich podróży. Guivret słyszy o rzekomej śmierci Ereca i wysyła tysiąc ludzi, aby zajęli zamek i pomścili jego przyjaciela, ale nie zdaje sobie sprawy, że walczy z Erekiem, dopóki Enide nie wkracza i nie powstrzymuje go, mówiąc mu o tożsamości Ereca.

Ostatnia ćwiartka wiersza dodaje kolejny epizod, zwany „Radością dworu”, w którym Erec uwalnia siostrzeńca króla Evraina, Maboagraina, z przysięgi złożonej jego kochance, która uniemożliwiła mu opuszczenie lasu, dopóki nie został pokonany w walce. Powoduje to wiele uroczystości, a Enide dowiaduje się, że dziewczyna jest jej kuzynką. Erec i Enide udają się następnie do Nantes , gdzie zostają koronowani na króla i królową podczas bogato opisanej ceremonii.

Motywy/motywy

Erec i Enide przedstawiają motywy miłości i rycerskości, które Chrétien de Troyes kontynuuje w swojej późniejszej twórczości. Testy odgrywają ważną rolę w rozwoju charakteru i wierności małżeńskiej. Testowanie Enide przez Ereca nie jest potępiane w fikcyjnym kontekście opowieści, zwłaszcza gdy jego zachowanie kontrastuje z niektórymi bardziej nikczemnymi postaciami, takimi jak Oringle of Limors. Niemniej jednak wierne nieposłuszeństwo Enide wobec jego nakazu milczenia ratuje mu życie.

Kolejnym wątkiem dzieła jest chrześcijaństwo, o czym świadczy orientacja fabuły wokół kalendarza chrześcijańskiego: historia rozpoczyna się w dzień Wielkanocy, Erec żeni się z Enide w dniu Pięćdziesiątnicy , a jego koronacja następuje w Boże Narodzenie. Ponadto w wierszu Erec zostaje zabity, a następnie wskrzeszony w niedzielę, co jest aluzją do historii Jezusa Chrystusa .

W XII wieku konwencjonalne historie miłosne miały zazwyczaj niezamężną bohaterkę lub mężatkę innego mężczyzny niż bohater. Był to rodzaj niedostępnej, czystej, dworskiej miłości. Jednak w Erec and Enide Chrétien odniósł się do mniej konwencjonalnie romantycznej (jak na tamte czasy) koncepcji miłości w małżeństwie. Erec i Enide pobierają się, zanim skończy się jedna czwarta historii, a ich małżeństwo i jego konsekwencje są w rzeczywistości katalizatorami przygód, które składają się na resztę wiersza.

Ważną rolę odgrywa również płeć. Enide wyróżnia się tym, że jest bardzo piękna, ponieważ Erec prosi o zabranie jej ze sobą, aby mogła odzyskać krogulca na początku historii. Enide jest również szczera, pomimo instrukcji Ereca, aby milczała, a uczeni toczą debatę na temat tego, czy Erec i Enide mają być pozytywnym przedstawieniem kobiet, czy też wolność słowa Enide powinna być postrzegana jako dobra czy zła. Erec krytykuje i grozi Enide za ostrzeżenie go przed niebezpieczeństwem, ale to odmowa zachowania milczenia przez Enide nie tylko budzi Ereca, ale kończy walkę między Erekiem i Guivretem, gdy Erec jest osłabiony. Męskość Ereca jest również powodem, dla którego on i Enide wyruszają w podróż: jego bezczynność powoduje, że wielu spekuluje, że Enide w jakiś sposób go osłabiła, czyniąc z niego obiekt kpin.

Znaczenie

Chrétien de Troyes odegrał główną rolę w powstaniu romansu arturiańskiego i ma wpływ aż do najnowszych romansów. Erec et Enide zawiera wiele typowych elementów romansu arturiańskiego, takich jak postacie arturiańskie, wyprawa rycerska oraz kobiety lub miłość jako katalizator działania. Chociaż nie jest to pierwsza historia, w której zastosowano konwencje postaci i scenerii arturiańskiej, Chrétien de Troyes jest uznawany za wynalazcę gatunku romansów arturiańskich, ustanawiając oczekiwania współczesnej publiczności na podstawie jej wcześniejszej wiedzy na tematy.

Początkowe wersety walijskiej wersji językowej Geraint i Enid (sprzed 1382), z rękopisu Czerwonej Księgi Hergesta

Enide wyróżnia się w pracach Chrétiena jako jedyna kobieta wymieniona w tytule.

Popularny w swoim czasie wiersz został przetłumaczony na kilka innych języków, zwłaszcza niemiecki w Erec Hartmanna von Aue i walijski w Geraint i Enid , jeden z Trzech walijskich romansów zawartych w Mabinogion . Wielu autorów wyraźnie uznaje swój dług wobec Chrétiena, podczas gdy inni, na przykład autor Hunbaut [ fr ] , zdradzają swój wpływ przez podejrzanie stanowcze zapewnienie, że nie plagiatują. Jednak te opowieści nie zawsze są dokładnie zgodne z oryginalnym wierszem Chrétiena, takim jak Geraint i Enid , w którym Geraint (w przeciwieństwie do Ereca) podejrzewa Enid o niewierność.

Rękopisy i wydania

Erec i Enide przetrwały do ​​dnia dzisiejszego w siedmiu rękopisach i różnych fragmentach. Wiersz składa się z 6878 ośmiozgłosek w rymowanych kupletach . Wersja prozy powstała w XV wieku. Pierwsze współczesne wydanie pochodzi z 1856 roku autorstwa Immanuela Bekkera, a następnie z 1890 roku autorstwa Wendelina Foerstera.

Przodkowie literatury

pewne aspekty tej historii do historii Dydony , królowej Kartaginy i Eneasza z Eneidy Wergiliusza . Enide nie traci kochanka ani nie popełnia samobójstwa, ale można pokazać wiele powiązań między stopniowym dojrzewaniem Ereca w całej historii a podobnymi postępami Eneasza.

Źródła

  • Adler, Alfred (1945). „Suwerenność jako zasada jedności w„ Erec ” Chrétiena ”. PMLA tom 60 (4), s. 917–936.
  • Busby, Keith (1987). „Postacie i otoczenie”. W Norris J. Lacy, Douglas Kelly, Keith Busby, The Legacy of Chrétien De Troyes obj. I , s. 57–89. Amsterdam: Faux Titre.
  • Chrétien de Troyes; Cline, Ruth Harwood (tłumacz) (2000) „Wprowadzenie”. Wstęp. Erek i Enida. Ateny: University of Georgia, 2000. Drukuj.
  •   Chrétien de Troyes; Owen, DDR (tłumacz) (1988). Romanse arturiańskie . Nowy Jork: Biblioteka Everymana . ISBN 0-460-87389-X .
  •   Koronkowy, Norris J. (1991). „Chrétien de Troyes”. W Norris J. Lacy, The New Arthurian Encyclopedia , s. 88–91. Nowy Jork: Girlanda. ISBN 0-8240-4377-4 .
  • Koronkowy, Norris (1987). "Przedmowa". W Norris J. Lacy, Douglas Kelly, Keith Busby, The Legacy of Chrétien De Troyes obj. I , s. 1–3. Amsterdam: Faux Titre.
  • Koronkowy, Norris (1987). „Typologia romansu arturiańskiego”. W Norris J. Lacy, Douglas Kelly, Keith Busby, The Legacy of Chrétien De Troyes obj. I , s. 33–56. Amsterdam: Faux Titre.
  • Mandel, Hieronim (1977). „Etyczny kontekst charakteru Ereca”. The French Review, tom 50 (3), s. 421–428.
  • Ramey, Lynn Tarte (1993). „Reprezentacje kobiet w Erec et Enide Chrétiena: literatura dworska czy mizoginia?”. Przegląd romantyczny obj. 84 (4), s. 377–386.
  • Wittig, Józef (1970). „Aluzja Eneasza i Dydony w Erec et Enide Chrétiena”. Literatura porównawcza , tom 22 (3), s. 237–253.

Dalsza lektura

  • Illingworth, RN „STRUKTURALNE PRZEPloty W „LI PREMIERS VERS” CHRETIENA „EREC ET ENIDE”.” Neuphilologische Mitteilungen 89, no. 3 (1988): 391-405. Dostęp 16 czerwca 2020 r. www.jstor.org/stable/43343878.
  • „Sprawiedliwość króla Artura po zabiciu białego jelenia i przybyciu Idersa do Cardigana”. W German Romance V: Erec, pod redakcją Edwards Cyril, Von Aue Hartmann, 58-67. Woodbridge, Suffolk, Wielka Brytania; Rochester, NY, USA: Boydell & Brewer, 2014. Dostęp 16 czerwca 2020 r. doi: 10.7722/j.ctt6wpbw5.9.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Erec_and_Enide&oldid=1132265167 ”