Herkulina Barbin

Herculine Adélaïde Barbin , później znana jako Abel Barbin (8 listopada 1838 - luty 1868), była francuską osobą interpłciową , której przy urodzeniu przypisano kobietę i wychowała się w klasztorze, ale później została przeklasyfikowana przez sąd na mężczyznę po romans i badanie fizykalne. Znana jest ze swoich pamiętników Herculine Barbin , które studiował Michel Foucault .

Wczesne życie

Większość tego, co wiadomo o Barbinie, pochodzi z jej późniejszych wspomnień. Barbin urodziła się w Saint-Jean-d'Angély we Francji w 1838 roku. Została przydzielona jako dziewczynka i jako taka została wychowana; jej rodzina nazwała ją Alexina. Jej rodzina była biedna, ale zdobyła stypendium charytatywne na naukę w szkole klasztoru urszulanek .

Według jej relacji była zakochana w arystokratycznej przyjaciółce ze szkoły. Uważała się za nieatrakcyjną, ale czasami wślizgiwała się w nocy do pokoju przyjaciółki i czasami była za to karana. Jej studia zakończyły się sukcesem iw 1856 roku, w wieku 17 lat, została wysłana do Le Château na studia, aby zostać nauczycielką. Tam zakochała się w jednym ze swoich nauczycieli.

Dojrzewanie

Chociaż Barbin była w okresie dojrzewania, nie zaczęła miesiączkować i nadal miała płaską klatkę piersiową. Zauważalne były włoski na jej policzkach i górnej wardze.

W 1857 Barbin otrzymał posadę asystenta nauczyciela w szkole dla dziewcząt. Zakochała się w innej nauczycielce o imieniu Sara. Opieka Sary zamieniła się w pieszczoty i zostali kochankami. W końcu zaczęły krążyć plotki o ich romansie.

Barbin, choć przez całe życie w złym stanie zdrowia, zaczęła odczuwać potworne bóle. Kiedy zbadał ją lekarz, był zszokowany i poprosił, żeby ją odesłać ze szkoły, ale została.

W końcu pobożny katolik Barbin przyznał się Jean-François-Anne Landriotowi , biskupowi La Rochelle . Poprosił Barbin o pozwolenie na przerwanie ciszy spowiedzi, aby posłać po lekarza, aby ją zbadał. Kiedy dr Chesnet zrobił to w 1860 roku, odkrył, że chociaż Barbin miała małą pochwę , miała męski typ ciała, bardzo małego penisa i jądra w swoim ciele. W terminologii medycznej XX wieku miała męski pseudohermafrodytyzm .

Przeniesienie na mężczyznę

Późniejsza decyzja prawna oficjalnie uznała Barbina za mężczyznę. Zostawiła kochanka i pracę, zmieniła nazwisko na Abel Barbin i została krótko wspomniana w prasie. Przeniosła się do Paryża, gdzie żyła w biedzie i pisała swoje wspomnienia, rzekomo w ramach terapii. W tych wspomnieniach Barbin używała zaimków żeńskich, pisząc o swoim życiu przed zmianą płci i zaimków męskich po deklaracji. Niemniej jednak Barbin wyraźnie uważała się za ukaraną i „wydziedziczoną”, podlegającą „śmiesznej inkwizycji”.

W swoim komentarzu do wspomnień Barbina Michel Foucault przedstawił Barbina jako przykład „szczęśliwej otchłani nietożsamości”, której męskość wyróżniała ją spośród współczesnych. Morgan Holmes twierdzi, że własne pisma Barbin pokazały, że postrzegała siebie jako „wyjątkową kobietę”, ale mimo to kobietę.

Śmierć

W lutym 1868 r. Portier domu Barbina przy rue de l'École-de-Médecine znalazł ją martwą w jej domu. Zmarła w wyniku samobójstwa, wdychając gaz z jej kuchenki gazowej . Wspomnienia zostały znalezione obok jej łóżka.

Publikacja wspomnień

Strona tytułowa książki Ambroise Tardieu z 1872 r., W której po raz pierwszy opublikowano fragmenty wspomnień Herculine Barbin.

Dr Regnier zgłosił zgon, odzyskał wspomnienia i przeprowadził sekcję zwłok. Później przekazał wspomnienia Auguste'owi Ambroise Tardieu , który opublikował fragmenty jako „Histoire et pamiątki d'Alexina B.” („The Story and Memoirs of Alexina B.”) w swojej książce Question médico-légale de l'identité dans ses rapport avec les vices de Conformation des organes sexuels, contenant les pamiątki i wrażenia d'un individu dont le sexe avait été méconnu („Kryminalistyka tożsamości obejmująca deformacje narządów płciowych wraz ze wspomnieniami i wrażeniami osoby, której płeć została błędnie zidentyfikowana”) (Paryż: J.-B. Ballière et Fils, 1872). Fragmenty zostały przetłumaczone na język angielski w 1980 roku.

Michel Foucault odkrył wspomnienia w latach 70. XX wieku, prowadząc badania we francuskim Departamencie Higieny Publicznej. Zlecił ponowne opublikowanie dzienników jako Herculine Barbin: Being the Niedawno Discovered Memoirs of a Nineteenth-century French Hermaphrodite . W swoim wydaniu Foucault zamieścił także zestaw raportów medycznych, dokumentów prawnych i artykułów prasowych, a także adaptację opowiadania Oscara Panizzy.

Nowoczesne komentarze i odniesienia

Według Morgana Holmesa antropolog Gilbert Herdt zidentyfikował Barbina jako źródło kryzysu „nowoczesnej ideologii” poprzez identyfikację ani jako mężczyzny, ani jako kobiety, ale własne pisma Barbina opisują samoidentyfikację jako kobieta, aczkolwiek wyjątkowa kobieta.

Wspomnienia Barbina zainspirowały francuski film The Mystery of Alexina . Jeffrey Eugenides w swojej książce Middlesex traktuje zbieżne tematy, podobnie jak Virginia Woolf w swojej książce Orlando: A Biography . Judith Butler odnosi się do komentarza Foucaulta na temat Barbina w różnych punktach ich Gender Trouble z 1990 roku , w tym w rozdziale „Foucault, Herculine, and the Politics of Sexual Discontinuity”.

Barbin pojawia się jako postać w sztuce A Mouthful of Birds autorstwa Caryla Churchilla i Davida Lana . Barbin pojawia się również jako postać w sztuce Hidden: A Gender Kate Bornstein . Herculine, pełnometrażowa sztuka oparta na wspomnieniach Barbina, autorstwa Garretta Heatera. Kira Obolensky napisał także dwuaktową adaptację sceniczną zatytułowaną Przygody Herkuliny .

W 2014 roku rękopis zatytułowany Dear Herculine autorstwa Aarona Appsa zdobył nagrodę Sawtooth Poetry Prize od Ahsahta Press.

Uczczenie pamięci

Urodziny Herkuliny Barbin 8 listopada są obchodzone jako Dzień Pamięci Interpłciowej .

Zobacz też

Źródła i dalsze lektury

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Herculine_Barbin&oldid=1140907974 ”