Homegoing (powieść Gyasi)

powrót do domu
	obwoluta w twardej oprawie (wyd. 1)
Autor	Yaa Gyasi
Artysta okładki	Piotra Mendelsunda
Kraj	Stany Zjednoczone
Język	język angielski
Gatunek muzyczny	Fikcja historyczna
Opublikowany	2016 (losowy dom pingwinów)
Typ mediów	Druk ( twarda oprawa )
Strony	320 s. (1. wydanie)
ISBN	978-1-10194-713-5

Homegoing to debiutancka powieść historyczna autorstwa Ghańsko-amerykańskiej autorki Yaa Gyasi , opublikowana w 2016 roku. Każdy rozdział powieści opowiada o innym potomku kobiety Asante o imieniu Maame, zaczynając od jej dwóch córek, które są przyrodnimi siostrami, oddzielonymi okolicznościami : Effia poślubia Jamesa Collinsa, brytyjskiego gubernatora odpowiedzialnego za zamek Cape Coast , podczas gdy jej przyrodnia siostra Esi jest przetrzymywana w lochach poniżej. Kolejne rozdziały podążają za ich dziećmi i kolejnymi pokoleniami.

Powieść została wybrana w 2016 roku do nagrody „5 under 35” National Book Foundation , nagrody Johna Leonarda National Book Critics Circle za najlepszą pierwszą książkę, aw 2017 roku została nominowana do nagrody Dylana Thomasa . Otrzymała Hemingway Foundation/PEN Award za rok 2017, American Book Award oraz Vilcek Prize for Creative Promise in Literature.

Działka

Linia Effia

Effia jest wychowywana przez swoją matkę, Baabę, która jest dla niej okrutna. Mimo to ciężko pracuje, by zadowolić matkę. Znana jako piękność, Effia ma wyjść za mąż za przyszłego wodza swojej wioski, ale kiedy matka każe jej ukryć swój cykl menstruacyjny, rozeszły się pogłoski, że jest bezpłodna. W rezultacie jest żoną brytyjskiego kupca, Jamesa Collinsa, gubernatora Cape Coast Castle . On i Effia są szczęśliwym małżeństwem. Pewnego razu wraca do swojej rodzinnej wioski, kiedy umiera jej ojciec, gdzie jej brat mówi jej, że Baaba nie jest matką Effii, a Effia jest córką nieznanego niewolnika.

Effia i James mają syna o imieniu Quey, który dorasta w zamku Cape Coast . Jego rodzice, martwiąc się, że nie ma przyjaciół, w końcu zaprzyjaźniają się z miejscowym chłopcem o imieniu Cudjo. Kiedy są nastolatkami, Quey i Cudjo zdają sobie sprawę, że czują do siebie pociąg. W obawie przed ich związkiem James wysyła Quey na jakiś czas do Anglii. Po powrocie Quey zostaje przydzielony do pomocy we wzmocnieniu więzi między jego rodzinną wioską a brytyjskimi kupcami w zamku Cape Coast. Frustruje go wujek Fiifi, który wydaje się unikać stosunków handlowych. Ostatecznie Fiifi wraz z Cudjo napadają na wioskę ludu Asante i sprowadź z powrotem córkę wodza Asante. Zdając sobie sprawę, że poślubienie jej oznaczałoby połączenie jego ludu, Fantes, z Asantami, Quey postanawia zapomnieć o Cudjo i poślubić dziewczynę Asante.

Syn Queya, James, dowiaduje się, że jego dziadek Asante zmarł i wraca do ziemi Asante, gdzie spotyka farmerkę, Akosuę Mensah. Dorastając w dysfunkcyjnym małżeństwie politycznym swoich rodziców i obiecanym od dzieciństwa córce wodza Fante, Ammie, James pragnie uciec i poślubić Akosuę. Z pomocą Effii James ucieka przed Ammą i żyje wśród ludu Efutu , dopóki nie zostaje napadnięty i zabity przez Asantes. Zostaje uratowany przez mężczyznę, który go rozpoznaje, chociaż James każe mu obiecać, że powie wszystkim, że umarł. Następnie podróżuje, aby połączyć się z Akosuą.

Córka Jamesa, Abena, zna swojego ojca tylko jako wiejskiego rolnika zwanego Pechowym ze względu na jego niezdolność do uprawy roślin. W wieku dwudziestu pięciu lat wciąż jest niezamężna. Jej najlepszy przyjaciel z dzieciństwa, Ohene, obiecuje poślubić ją po swoim kolejnym udanym sezonie i obaj wznawiają romans, który zbiega się z początkiem głodu. Starsi wioski, odkrywając romans, mówią im, że jeśli Abena pocznie dziecko lub głód będzie trwał dłużej niż siedem lat, Abena zostanie wyrzucona. W szóstym roku Ohene z powodzeniem jest pionierem we wprowadzaniu roślin kakaowych. Zamiast poślubić Abenę, wyjawia, że obiecał poślubić córkę rolnika, który dał mu nasiona. Abena, teraz w ciąży, postanawia opuścić swoją wioskę, zamiast czekać, aż Ohene ją poślubi.

Akua dorasta wśród białych misjonarzy po śmierci matki we wczesnym dzieciństwie. Kiedy mężczyzna Asante się oświadcza, ona przyjmuje go i wychodzi za mąż, a para ma kilkoro dzieci. Przeżywa traumę, gdy dowiaduje się, że jej matka zmarła podczas chrztu, i widząc, jak jej współmieszkańcy palą żywcem białego podróżnika. Przed narodzinami trzeciego dziecka Akuę zaczynają nawiedzać koszmary o płonącej kobiecie z płonącymi dziećmi. Jej koszmary powodują, że unika snu i wchodzi w stan podobny do transu, gdy nie śpi, w wyniku czego teściowa zamyka ją w chacie, aby inni mieszkańcy wioski nie widzieli jej w jej dziwnym stanie. W tym samym czasie Brytyjczycy prowokują trzecią wojnę z nimi, a jej mąż idzie walczyć. On wraca bez jednej nogi, w czasie narodzin ich syna, Yaw. Koszmary nadal nawiedzają Akuę, a podczas nocnego lunatykowania w transie zabija swoje córki, podpalając je, aby je pochłonąć. Jej mąż jest w stanie uratować Yaw i skutecznie zapobiec spaleniu Akua przez mieszkańców miasta.

Yaw wyrasta na nauczyciela, który jest bardzo wykształcony, ale zły z powodu blizn po oparzeniach na twarzy. Jego przyjaciele zachęcają go do małżeństwa, mimo że zbliża się do pięćdziesiątki, ponieważ jego samoświadomość trzymała go samotnie do tego momentu. Po tym, jak jego przyjaciółki przechodzą przez trudną ciążę, postanawia zatrudnić gospodynię domową, Esther. Obaj mówią razem Twi; Esther jest niewzruszona gniewem Yaw i zadaje mu ciągłe pytania o jego styl życia, a on zdaje sobie sprawę, że ją kocha. Aby zadowolić Esther, udaje się do swojej matki, znanej obecnie jako Szalona Kobieta, po raz pierwszy od ponad czterdziestu lat w Edweso, gdzie się pogodzili, a ona mówi mu, że w ich linii jest zło i że żałuje spowodowania pożaru, który spalił go.

Marjorie dorasta w Alabamie, której nienawidzi, a wakacje spędza w Ghanie, odwiedzając swoją babcię, która przeprowadziła się z Edweso do Gold Coast. W jej przeważnie białej szkole średniej stara się dopasować, gdy czarni uczniowie kpią z niej za zachowywanie się jak biała, a biali uczniowie nie chcą mieć z nią nic wspólnego. Czuje się pominięta, ponieważ chociaż jest czarna, nie identyfikuje się ze stereotypem Afroamerykanów, do którego zalicza się wszystkich czarnych w Ameryce. Podczas czytania w bibliotece spotyka urodzonego w Niemczech bachora wojskowego, Grahama, i zakochuje się w nim, mając nadzieję, że zaprosi ją na bal maturalny. Zamiast tego jego ojciec i szkoła zabraniają im wspólnego uczęszczania, a on zamiast tego idzie z białą dziewczyną. Czyta wiersz o swoim pochodzeniu i przodkach z Ghany podczas Dnia Kultury Afroamerykanów w jej liceum, do którego uczęszcza jej ojciec. Jej babcia umiera wkrótce potem, zanim Marjorie jest w stanie wrócić do Ghany.

Linia Esi

Esi jest ukochaną i piękną córką Wielkiego Człowieka i jego żony Maame. Jej ojciec jest znanym i odnoszącym sukcesy wojownikiem i ostatecznie łapie niewolnika, który prosi Esi o wysłanie wiadomości do jej ojca o tym, gdzie ona jest. Esi zgadza się z litości, ponieważ jej matka była wcześniej niewolnicą. W rezultacie jej wioska zostaje napadnięta, a jej ojciec i matka giną. Przed wyjazdem Esi dowiaduje się, że jej matka, gdy była zniewolona, urodziła przed sobą dziecko, a następnie podpaliła i zostawiła dziecko z Babą. Esi zostaje następnie schwytana i uwięziona w lochach zamku Cape Coast , gdzie zostaje zgwałcona przez pijanego kupca przed wysłaniem do Ameryki Północnej.

Córka Esi, Ness, wychowuje się na południu Ameryki . Jej matka uczy ją trochę Twi , ale ona i jej matka zostają ostatecznie za to pobite i rozdzielone. Na swojej nowej, łagodniejszej plantacji Ness nie może zostać niewolnicą domową z powodu głębokich blizn na jej plecach. Przed przybyciem na plantację Ness została siłą poślubiona przez swojego pana z Samem, mężczyzną z Joruby i współniewolnikiem z tej samej plantacji. Chociaż nie mówił po angielsku, w końcu pokochali się i mieli dziecko, które nazwała Kojo. Po tym, jak kobieta usłyszała, jak mówi Twi , Ness zaoferowano możliwość ucieczki na północ. Ness, kobieta, Sam i Kojo uciekli, ale starając się chronić syna, ona i jej mąż pozwolili się złapać, a następnie twierdzili, że ich dziecko zmarło, pozwalając kobiecie uciec z Kojo. Ness została dotkliwie pobita, co spowodowało jej brutalne blizny i zmuszona do patrzenia, jak wiesza się Sama.

Kojo wychowuje się w Baltimore, gdzie występuje pod imieniem Jo Freeman i żeni się z wolno urodzoną czarną kobietą Anną. Kojo pracuje na statkach w porcie Baltimore , podczas gdy Anna sprząta dla białej rodziny, a cała rodzina mieszka z Ma, kobietą, która pomogła Kojo uciec, gdy był dzieckiem. Kiedy Anna jest w ciąży z ich ósmym dzieckiem, ustawa o zbiegłych niewolnikach z 1850 r jest przekazany. Jo zostaje ostrzeżony, że powinien udać się dalej na północ, ale postanawia zostać. Biała rodzina, dla której Anna pracuje, pomaga Kojo i Ma sfałszować dokumenty, które mówią, że urodzili się wolni, ale Kojo wciąż martwi się, że on lub jego rodzina zostaną porwani. Jego najstarsza córka wychodzi za mąż za syna pastora, a wkrótce potem Anna znika będąc w ciąży. Kojo szuka jej od tygodni, ale nie może jej znaleźć, słysząc tylko, że biały mężczyzna poprosił ją, aby wsiadła z nim do powozu podczas ostatniej obserwacji. Porwanie niszczy rodzinę Jo.

H, ostatni syn urodzony przez Annę i Kojo, zostaje uwolniony w czasach Rekonstrukcji i nigdy nie poznał swoich rodziców, a Anna umiera wkrótce po porodzie. Jakiś czas później, jako dorosły mężczyzna, zostaje aresztowany i niesłusznie oskarżony o napaść na białą kobietę. Nie mogąc zapłacić dziesięciodolarowej grzywny, zostaje skazany na dziesięć lat pracy w kopalni węgla kamiennego. Pewnego dnia biały skazaniec zostaje wyznaczony jako jego partner i nie jest on w stanie przerzucić żadnego węgla, więc H przerzuca dwunastotonową dzienną normę dla nich obu dwiema rękami jednocześnie, zyskując przydomek „Dwie Łopaty H”. Kiedy H zostaje zwolniony z kary, osiedla się w Pratt City w Birmingham w Alabamie , składa się z innych skazańców, zarówno czarnych, jak i białych, i pracuje w kopalni jako wolny agent. Nie mogąc czytać ani pisać, prosi syna swojego przyjaciela, Joecy'ego, o napisanie listu do swojej byłej dziewczyny Ethe, którą zdradził na krótko przed aresztowaniem. W końcu przychodzi, by do niego dołączyć.

Córka H, Willie, poślubia Roberta, ukochaną z dzieciństwa, która ma jasną skórę i jasne oczy, i mają syna o imieniu Carson. Po śmierci jej rodziców Robert sugeruje, żeby się wyprowadzili, a Willie prosi, żeby pojechali do Harlemu , ponieważ chce rozpocząć karierę piosenkarki. Kiedy szukają pracy, Willie zdaje sobie sprawę, że jej ciemna skóra uniemożliwi jej bycie profesjonalną piosenkarką, podczas gdy Robert jest w stanie przejść dla białego. Ta dwójka coraz bardziej się od siebie oddala, gdy Robert znajduje pracę na białym Manhattanie, podczas gdy Willie sprząta bary w Harlemie. Zaczynają mieć przed sobą tajemnice, a Robert coraz rzadziej wraca do domu. Pewnej nocy Willie widzi Roberta wymiotującego w męskiej toalecie podczas jej pracy w barze, a biali współpracownicy Roberta dowiadują się o ich związku. Jeden ze współpracowników każe im dotykać się podczas przyjemności seksualnej, a następnie zwalnia Roberta. Tej nocy Robert ją opuszcza. Willie ostatecznie rozpoczyna nowy związek z Eli i ma córkę Josephine. Pewnego dnia, gdy Carson ma dziesięć lat, Willie widzi Roberta na Manhattanie z białą żoną i ich białym dzieckiem. Obaj nawiązują kontakt wzrokowy, a Willie nagle zdaje sobie sprawę, że wybacza Robertowi. Jej złość, smutek, zamieszanie i strata ustępują, a ona ponownie odzyskuje głos.

Carson, który jako dorosły nosi imię Sonny, próbuje znaleźć sens w marszu na rzecz praw obywatelskich i pracy dla NAACP , ale zamiast tego zostaje zdemoralizowany przez swoją pracę. Podobnie jak jego własny ojciec, zostaje nieobecnym rodzicem trojga dzieci z trzema różnymi kobietami, często uchylając się od ich próśb o alimenty . Spotyka młodą piosenkarkę imieniem Amani, a po tym, jak wprowadza go w narkotyki, uzależnia się również od heroiny. Wydaje wszystkie swoje pieniądze na narkotyki i zdaje sobie sprawę, że nigdy nie kochał Amani, a jedynie jej pragnął. Kiedy Willie w końcu ujawnia szczegóły dotyczące swojego ojca i oferuje mu wybór między jej pieniędzmi a oczyszczeniem się, postanawia zostać z matką i oczyścić się.

Syn Sonny'ego i Amaniego, Marcus, zostaje wykładowcą na Uniwersytecie Stanforda . Na imprezie w pobliżu kampusu poznaje Marjorie, również absolwentkę Stanford, i łączy ich intymna więź. Obaj jadą do Pratt City, aby Marcus mógł zbadać swoją z historii Afroamerykanów , a Marcus zdaje sobie sprawę, że tam nic dla niego nie ma; Rodzice Marjorie również zmarli. Marjorie sugeruje, aby pojechali do Ghany i podczas wizyty w wioskach babci Marjorie udali się do zamku Cape Coast którego Marjorie nigdy nie odwiedziła. Widząc „Drzwi bez powrotu” w lochu niewolników, Marcus wpada w panikę i ucieka przez drzwi na plażę. On i Marjorie pływają w wodzie, gdzie ona daje mu kamień Effii, który był jej przekazywany przez pokolenia i który bez wiedzy obojga został podarowany Effii przez ich wspólnego przodka, Maame. Kamień Esi pozostaje nieodzyskany, zakopany w lochach zamku.

Potomkowie Maame

Baaba (Fante)

Cobbe Otcher (Fante)

Mame (Asante)

Kwame „Wielki Człowiek” Asare (Asante)

Osei Bonsu

Fiifi Otcher

Effia Otcher

Jamesa Collinsa

Esi

Anonimowy kupiec

Nana Yaa (Asante)

Queya Collinsa

"Ma" Aku

Dobroć („ Ness ”)

Sama

Anonimowy niewolnik

Tim Tam

Amma Atta

James („Pechowy”)

Akosua Mensah

Kojo („Jo”)

Ania

mały palec

Abena

Ohene Nyarko

Ethe

H

Dzieci „A” – „G”

Akua

Asamoah Agyekum

Roberta Cliftona

Willie

Eli

Leszczyna

Abee & Mama

Estera

Myszkować

Józefina

Angela

Lucille

Carson („ Syn ”)

Rhonda

Amani Zulema

Etta

bezimienna dziewczyna

Marjorie

Markus

Pogrubione nazwy to tytuły rozdziałów.
Linie przerywane reprezentują małżeństwa.
Linie przerywane reprezentują adopcje, związki pozamałżeńskie i związki bez zgody.
Linie ciągłe reprezentują potomków.

Główne tematy

Powieść porusza kilka ważnych wydarzeń historycznych, od wprowadzenia kakao jako rośliny uprawnej w Ghanie i wojen Anglo-Asante w Ghanie po niewolnictwo i segregację w Ameryce. Ze względu na zakres powieści, który obejmuje kilkaset lat historii i czternaście postaci, została ona opisana jako „powieść w opowiadaniach”, w której „każdy rozdział musi istnieć samodzielnie”.

Historia rozwoju

Latem 2009 roku, po drugim roku studiów na Uniwersytecie Stanforda , Gyasi wybrała się na wycieczkę do Ghany sponsorowaną przez grant badawczy. Chociaż Gyasi urodziła się w Ghanie, jako niemowlę przeniosła się do Stanów Zjednoczonych i była to jej pierwsza podróż powrotna. Za namową przyjaciółki odwiedzili zamek Cape Coast, gdzie znalazła inspirację w kontraście między luksusowymi górnymi poziomami (dla kolonistów i ich lokalnych rodzin) a nędzą lochów poniżej, w których przetrzymywano niewolników. Opowiada: „Po prostu bardzo interesujące było dla mnie myślenie o ludziach chodzących po górze, którzy nie byli świadomi tego, co stanie się z ludźmi mieszkającymi na dole”.

Gyasi mówi, że drzewo genealogiczne było na pierwszym miejscu, a każdy rozdział, który następuje po jednym potomku, jest powiązany z ważnym wydarzeniem historycznym, chociaż określiła badania jako „szerokie, ale płytkie”. The Door of No Return autorstwa brytyjskiego historyka Williama St Claira pomogło w sformułowaniu opisów życia w Zamku i wokół niego w kilku pierwszych rozdziałach. Jeden z ostatnich rozdziałów, zatytułowany „Marjorie”, jest inspirowany doświadczeniami Gyasiego jako członka rodziny imigrantów mieszkających w Alabamie.

... Myślę, że chyba ciągle wchodziłem w interakcje z tym, czym naprawdę jest dziedzictwo niewolnictwa. Wiesz, pochodzę z kraju, Ghany, który odegrał rolę w niewolnictwie, a potem trafiłem do miejsca, gdzie niewolnictwo jest nadal tak mocno odczuwane w instytucjach, jak rasizm jest nadal tak silnie odczuwany. Ironia tego nie umknęła mi. I myślę, że gdybym nie dorastał w Alabamie, nie wiem, czy kiedykolwiek napisałbym tę książkę.

— Yaa Gyasi, wywiad ze Scottem Simonem z 2016 roku

Historia publikacji

— (2016). Powrót do domu (1. wydanie w twardej oprawie). Nowy Jork: Knopf. ISBN 978-1-10194-713-5 . Źródło 1 marca 2017 r .
— (2016). Powrót do domu (wyd. Ebook). Nowy Jork: Knopf. ISBN 978-1-10194-714-2 .
— (2016). Homegoing (red. Otwarty rynek). Nowy Jork: Knopf. ISBN 978-0-45149-383-5 .
— (2016). Homegoing (pierwsze wydanie w Wielkiej Brytanii w twardej oprawie). Londyn: Wikingowie. ISBN 978-0-24124-272-8 . Źródło 1 marca 2017 r .
— (2017). Weg Naar Huis . Przetłumaczone przez Hoekmeijera, Nicolette (1. wydanie holenderskie). Amsterdam: De Bezige Bij. ISBN 978-9-02349-995-4 . Źródło 1 marca 2017 r .

Przyjęcie

Przed oficjalną publikacją w czerwcu 2016 r. Sarah Begley z Time nazwała ją „jedną z najbardziej oczekiwanych powieści lata”.

Krytycy zrecenzowali pierwszą powieść Gyasiego z niemal powszechnym uznaniem. The New York Times Book Review wymienił ją jako wybór redaktora, pisząc: „Ten wspaniały debiut powieściopisarza amerykańskiego pochodzenia z Ghany śledzi zmieniające się losy potomstwa dwóch nieznanych sobie przyrodnich sióstr w Afryce Zachodniej i Ameryce”. Jennifer Maloney z The Wall Street Journal zauważył, że autor otrzymał zaliczkę w wysokości ponad 1 000 000 USD i pochwalił fabułę jako „nakrapianą magią, przywołującą opowieści ludowe przekazywane z rodziców na dziecko”, zauważając również, że powieść ma „strukturalne i tematyczne podobieństwa do nagrody Pulitzera Alexa Haleya - zwycięska książka z 1976 roku, Korzenie ”. Christian Lorentzen z New York Magazine powiedział: „Każdy rozdział jest ściśle nakreślony, a są trzymające w napięciu, a nawet spektakularne punkty kulminacyjne”. Anita Felicelli z San Francisco Chronicle powiedział, że Gyasi jest „młodym pisarzem, którego gwiezdny instynkt, solidne rzemiosło i przenikliwa mądrość wydają się prawdopodobnie nadal rozwijać - ku naszemu szczęściu jako czytelników”.

Isabel Wilkerson z The New York Times opisała ją jako „porywająco utalentowaną młodą pisarkę” . Wilkerson skomentował również różnicę między lirycznym językiem fragmentów z Afryki Zachodniej a „grubszym językiem i powierzchownymi opisami życia w Ameryce”. Wilkerson wyraził pewne rozczarowanie: „Spotkanie tak zużytego stereotypu - że Afroamerykanie są wrogo nastawieni do czytania i edukacji - w dziele tak pięknego jest przygnębiające”. Steph Cha , pisze dla Los Angeles Times , zauważa, że „postacie są z konieczności przedstawicielami całych epok historii Afryki i Afroamerykanów [co] oznacza, że niektórzy z nich ucieleśniają kilka skrótów” w rozwijaniu narracji i tematów, ale ogólnie „suma części Homegoing ” jest niezwykły, panoramiczny portret handlu niewolnikami i jego pogłosów”. Laura Miller , pisząca dla The New Yorker , powiedziała, że podczas części Homegoing pokazać „niewątpliwy dotyk utalentowanego pisarza, [powieść] jest przykładem tego, co taka pisarka może zrobić, gdy odgryzie więcej, niż jest gotowa przeżuć”, zauważając, że „forma [powieści] zniechęciłaby daleko bardziej doświadczony powieściopisarz” jako forma, złożona z opowiadań połączonych przez przodków i potomków, „[nie jest] idealnym sposobem na przedstawienie takiej ilości ekspozycji, jakiej wymaga fikcja historyczna”.

Maureen Corrigan , recenzentka dla National Public Radio, zauważyła, że fabuła była „dość schematyczna” i „byłaby mocniejszą powieścią, gdyby skończyła się wcześniej”, ale „atmosfera jej powieści jest w większości wyrafinowana” i doszła do wniosku, że „tak wiele chwil wcześniej w tej mocnej debiutanckiej powieści pozostaje”. Michiko Kakutani zauważyła w swoim New York Times recenzja powieści „często wydaje się celowa i przywiązana do ziemi: czytelnik jest świadomy, zwłaszcza w rozdziałach amerykańskich, że znaczące wydarzenia i kwestie historyczne… zostały wplecione w narrację, a postacie zostały zmuszone do brnięcia przez doświadczenia… miał być w pewien sposób reprezentatywny”, ale także „sprawia, że doświadczamy okropności niewolnictwa na intymnym, osobistym poziomie; dzięki jego zakończeniu opowieści bohaterów o stracie i odporności nabrały nieubłaganej i skumulowanej wagi emocjonalnej. " Inni recenzenci nie byli tak krytyczni wobec struktury powieści. Jana Zimmermana , również piszący dla National Public Radio , pochwalił powieść jako „niezwykłe osiągnięcie”, mówiąc, że „narracja [...] jest szczera, dobrze wykonana, ale niezbyt skrępowana, cudowna, ale nie cenna”.

Leilani Clark z KQED Arts napisała: „Dopóki każdy Amerykanin nie rozpocznie poważnego badania duszy nad przekupną, brudną rasową historią Stanów Zjednoczonych i ich własnym stanowiskiem w stosunku do niej, rozlew krwi, łzy i gniew będą trwały. Niech Homegoing będzie inspiracją do rozpoczęcia tego procesu.”

W 2019 roku książka została wymieniona w Paste jako trzecia największa powieść 2010 roku.

5 listopada 2019 roku BBC News umieściło Homegoing na swojej liście 100 najbardziej wpływowych powieści .

Nagrody i nominacje

Ta-Nehisi Coates wybrał Homegoing do nagrody National Book Foundation „5 under 35” w 2016 r., Ogłoszonej we wrześniu 2016 r. Homegoing znalazło się na krótkiej liście do nagrody Centre for Fiction First Novel Prize 2016 , która ostatecznie trafiła do The Castle Cross the Magnet Carter autorstwa Kia Corthron .

Powieść została następnie nagrodzona nagrodą Johna Leonarda za rok wydawniczy 2016 przez National Book Critics Circle za wybitną debiutancką powieść w styczniu 2017 r. W lutym 2017 r. Uniwersytet Swansea ogłosił , że Homegoing znalazł się na długiej liście nagrody Dylana Thomasa 2017 dla najlepiej opublikowanej literatury praca w języku angielskim napisana przez autora w wieku 39 lat lub młodszego. Powieść zajęła drugie miejsce w Pokojowej Nagrodzie Literackiej Dayton w dziedzinie fikcji w 2017 roku, była nominowana do Medalu Andrew Carnegie za wybitne osiągnięcia w fikcji oraz nominowany do Międzynarodowej Nagrody Literackiej Dublina w 2018 roku.

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona internetowa: „Homegoing” . Losowy dom pingwina. 2016 . Źródło 1 marca 2017 r .

Opinie

Charles, Ron (13 czerwca 2016). „ „ Homegoing ”, Yaa Gyasi: odważna opowieść o niewolnictwie dla nowego pokolenia „Roots”” . Washington Post . Źródło 1 marca 2017 r .
Evans, Diana (13 stycznia 2017). „Powrót do domu przez Yaa Gyasi - rany zadane przez niewolnictwo” . Strażnik . Źródło 1 marca 2017 r .