Szahidul Zahir

Shahidul Zahir
শহীদুল জহির
Shahidul Zahir
Zahir
Wymowa
Urodzić się
Mohammad Shaheedul Haque

( 11.09.1953 ) 11 września 1953
Dhaka , Bengal Wschodni , Dominium Pakistanu
Zmarł 23 marca 2008 (23.03.2008) (w wieku 54)
Dhaka, Bangladesz
Miejsce pochówku Sahid Buddhijibi Kabarasthan
Narodowość Bangladeszu
Inne nazwy Shahidul Haque
Obywatelstwo
Edukacja Magister nauk politycznych
Alma Mater
Zawody
  • Powieściopisarz
  • pisarz
  • służba cywilna
lata aktywności 1985-2008
Znany z Realizm magiczny w literaturze bengalskiej
Styl magiczny realizm
Nagrody Zobacz poniżej

Shahidul Zahir ( bengalski : শহীদুল জহির ; urodzony jako Mohammad Shaheedul Haque , 11 września 1953 - 23 marca 2008) był bengalskim powieściopisarzem, autorem opowiadań i biurokratą rządowym. Znany jest ze swojej wyjątkowej praktyki realizmu magicznego we współczesnej literaturze bengalskiej . Jego powieści i opowiadania są wysoko cenione za oryginalność języka i techniki narracji. Wniósł do bengalskiej fikcji odrębny styl, znany jako „Shahidul Zahiriya”.

Opublikował cztery powieści i trzy zbiory opowiadań. Abu Ibrahimer Mirtu ( Abu Ibrahim's Death , 2009) to jedna z jego znaczących powieści, która zdobyła nagrodę Prothom Alo Book of the Year 1415 w 2010 roku. Również powieści Jibon O Rajnaitik Bastobota ( Life and Political Reality , 1988), Se Ratey Purnima Chilo ( Ta noc była pełnią księżyca , 1995) i Mukher Dike Dekhi ( Patrząc w twarz , 2006) jest uważany za jego główny wkład w literaturę bengalską. Nadał nowy wymiar bengalskim opowiadaniom. Jego godne uwagi zbiory opowiadań to Parapar ( Crossing , 1985), Dumur-kheko Manush O Annanya Galpo ( Fig-Eating People and Other Stories 1999) i Dolu Nadir Hawa O Annanya Galpo ( The Wind of the Dolu River and Other Stories , 2004 ). Jego najbardziej znane historie to „Valobasha” („Miłość” 1974), „Parapar” ( Crossing , 1985), „Agargaon Colonyte Nayantara Phool Keno Nei” („Dlaczego w kolonii Agargaon nie ma Nayantary” 1991), „Kathure O Dardakak” („Dzięcioł i kruk”, 1992), „Kanta” („Cierń”, 1995 ), „Choturtha Matra” („Czwarty wymiar”, 1996), „Kothaye Pab Tare” (1999), „ Dolu Nadir Hawa ” („Wiatr rzeki Dolu”, 2003).

Zahir otrzymał Nagrodę Literacką Alaol i Nagrodę Literacką Kagoz w 2004 roku za wkład w literaturę za życia. Tematyka jego literackich poszukiwań była szeroko dyskutowana. Na podstawie jego opowiadań i powieści nakręcono wiele filmów, programów telewizyjnych i sztuk teatralnych.

życie i kariera

Mohammad Shaheedul Haque urodził się 11 września 1953 r. Przy 36 Bhuter Goli (ul. Bhojo Hari Shaha) w Narinda w starej części miasta Dhaka . Jego ojciec AK Nural Haque był urzędnikiem państwowym, a matka Jahanara Begum gospodynią domową. Jego ojcowski dom znajdował się we wsi Haszil z Raiganj Upazila w dystrykcie Sirajganj . Jego dziadek Jahiruddin (wydaje się, że Shaheed wziął imię Jahir od imienia swojego dziadka) był nauczycielem miejscowej normalnej szkoły (w okresie brytyjskim), a jego babcią była Jinnatun Nesa. Obaj zmarli dawno temu, kiedy jego ojciec był dzieckiem. Jego dziadkami ze strony matki byli Azimuddin Ahmad i Hamida Begum z Amlapara w mieście Sirajgonj, które w dzieciństwie często odwiedzał z okazji letnich wakacji lub Idów wraz z członkami rodziny. Miejsca te, razem z Fulbarią i Satkanią , gdzie dorastał, pozostawił głębokie wrażenie w jego umyśle iw późniejszych latach pojawił się w wielu jego opowiadaniach i powieściach.

Fikcjonista Zahir rozpoczął swoją szkołę w Silverdale KG School przy ówczesnej 36 Rankin Street w Dhace. Później uczęszczał do szkół w Dhace , Fulbaria i Satkania , Chittagong . Z Satkania Model High School zdał SSC . Później udał się do Dhaka College na swój kurs przeduniwersytecki ( HSC ). Studiował politologię na Uniwersytecie w Dhace, uzyskując tytuł licencjata i magistra. Udał się także na Uniwersytet Amerykański w Waszyngtonie i na Uniwersytecie w Birmingham . Wstąpił do służby cywilnej Bangladeszu w 1981 roku jako zastępca sekretarza. Pełnił funkcję sekretarza naczelnego Ministerstwa Spraw Chittagong Hill Tracts aż do śmierci w 2008 roku.

Dzieła literackie i styl

Shaheedul Jahir wyróżniał się surrealistycznym podejściem do fikcji. Pisał zarówno opowiadania, jak i powieści. Zaczął pisać pod koniec lat 70. Jego pierwsze opublikowane opowiadanie „Bhalobasah” (tr. „Miłość”) wyraźnie odzwierciedlało wpływ bengalskiego powieściopisarza Syeda Waliullaha . Jego pierwszy tomik opowiadań, wydany w 1985 roku, Parapar , miał tendencję do przedstawiania postaci ludzkiej zawiłym językiem z perspektywy cienkiej fabuły. Mówi się, że jest realistą magicznym, podobnie jak pisarze latynoamerykańscy, a Zahir został nazwany nowym Marquezem z Bangladeszu. Jednak przyznał się do wpływu dwóch współczesnych powieściopisarzy, a mianowicie Syeda Shamsula Haque i Akhtaruzzamana Eliasa , oprócz Syeda Waliullaha . Tematycznie, fabuła wielu opowiadań nosi wpływ marksistowskiego . Również w wielu powieściach i opowiadaniach wybrał perspektywę roku 1971, roku wojny wyzwoleńczej Bangladeszu . Przetłumaczył też kilka opowiadań z języka angielskiego.

Czasami pisał wiersze, ale nigdy ich nie publikował. W wolnych chwilach tłumaczył też bengalskie wiersze na angielski. Poniżej przytoczono dwa wersety z jego romansów z poezją:





„... A jednak gromadzimy się ponownie I pączek rozkwita w kwiat w naszych czasach Srebrzysta Rupchanda unosi się w słonej wodzie…” (Tłumaczenie: Faizul Latif Chowdhury ) [ potrzebne źródło ]

Słynne miejsca miasta Dhaka, takie jak Bhuter Gali, Narinda , Dakshin Maishundi i Agargaon , są przedstawiane w jego pismach jako dziwny nowy świat zamieszkały przez wspaniałych ludzi. Również wioski takie jak Suhasini i Baikunthpur, ze wszystkimi ich dramatami i tajemnicami, nadal zadziwiają jego czytelników.

Krótkie historie

Parapar , zbiór opowiadań, był pierwszą książką Zahira i został opublikowany w 1985 roku. Chociaż książka przeszła w dużej mierze niezauważona. Lettre opublikował dwa zbiory opowiadań zatytułowane Dumur-kheko Manush O Annanya Galpo (1999) i Dolu Nadir Hawa O Annanya Galpo (2004).

Powieść

Jibon O Rajnaitik Bastobota , która jest pierwszą nowelą o sześćdziesięciu stronach, a jego druga opublikowana książka została opublikowana w 1988 roku. W 1995 roku ukazała się jego druga powieść Se Ratey Purnima Chilo . Rzeczywistość i surrealizm są odzwierciedlone w tej powieści. w 2006 roku ukazał się Mukher Dike Dekhi (2006). Powieść Abu Ibrahimer Mirtu została opublikowana pośmiertnie w 2009 roku.

Życie osobiste

Shaheedul Jahir był zatwardziałym kawalerem i często był w tej sprawie przesłuchiwany. W rozmowie z Kamruzzamanem Jahangirem, redaktorem magazynu literackiego Katha , powiedział, że nie jest w stanie wyjaśnić tego zjawiska: „Nic nie mogę o tym powiedzieć. To się właśnie wydarzyło. Był mniej rozmowny i zamknięty w sobie. Trudno było się z nim zaprzyjaźnić, ale był bardzo przyjacielski. Pozostawił rodzinę składającą się z 4 braci i 4 sióstr. Jego ojciec zmarł w 1990 roku, a jego matka mieszka z młodszymi braćmi i siostrami w jego ojcowskim domu w Noyatola, Boro Moghbazar, Dhaka, gdzie mieszkał, zanim przeniósł się do dzielnicy rządowej po wstąpieniu do służby cywilnej. Mówił mało i wydawał się introwertykiem. Trudno było się z nim zaprzyjaźnić, chociaż był znany jako bardzo sympatyczna osoba.

Śmierć

Zmarł na ostry zawał mięśnia sercowego (masywny atak serca) 23 marca 2008 r. W szpitalu kardiologicznym LabAid w Dhace. Jego przedwczesna śmierć położyła kres osobowości literackiej, która była w pełni kompetentna i zdolna i miała wzbogacić literaturę bengalską swoim wyjątkowym stylem prozy. Jego śmierć opłakiwali prezydent i premier kraju, a także środowisko literackie. Został pochowany na Cmentarzu Męczenników Intelektualistów w Mirpur w Dhace. Pozostawił po sobie ogromną rzeszę miłośników literatury, którzy byli pod wrażeniem jego wyjątkowego podejścia do literatury.

Bibliografia

Zahir opublikował tylko sześć książek za swojego życia. Istnieje kilka opublikowanych opowiadań i powieści, które mają zostać opublikowane w formie książkowej, oprócz niektórych niepublikowanych prac. Jego ostatnia opublikowana historia nosi tytuł „Cud życia”, która czeka na antologię. Jedna powieść opublikowana w czasopiśmie zatytułowanym Abu Ibrahim-er Mrityu (tr. Śmierć Abu Ibrahima), która ukazała się wcześniej w czasopiśmie Nipun, została już opublikowana jako książka przez Mowla Brothers w lutym 2009 roku na Ekushey Book Fair.

powieści

Historie

Kolekcja

Opublikowano dwa tomy zawierające wybrane opowiadania i powieści Shaheedula Jahira. To są:

  •   Shahidul Zahir Nirbachita Golpo (luty 2006, Pathak Samabesh, Dhaka, ISBN 9848243380 )
  •   Shahidul Zahir Nirbachita Uponyash (luty 2007, Pathak Samabesh, Dhaka, ISBN 9848243402 )

Filmografia

oryginalna historia
  • Phulkumar (2002) autorstwa Ashique Mostafa
  • Valobasha (2019, film krótkometrażowy) autorstwa Shuvra Goshwami
  • Kanta (2021) Tokona Thakura

telewizory

oryginalna historia

W kulturze popularnej

Minimal portrait of Bangladeshi writer Shahidul Zahir by Moheen Reeyad
Minimalistyczny portret Zahira

Opowiadania i powieści Zahira zostały zaadaptowane do filmów, dramatów telewizyjnych i przedstawień teatralnych. W 2002 roku Ashik Mostafa nakręcił film zatytułowany Phulkumar , oparty na opowiadaniu Zahira „Ei Somoy” z 1993 roku. Z tej samej historii Iqbal Khorshed stworzył sztukę. Historia została opublikowana w 1999 roku w kompilacji Dumur-kheko Manush O Annanya Galpo . Token Thakur kręci film pod tym samym tytułem, oparty na opowiadaniu fykologicznym „Kanta” z 1995 roku. Shuvra Goswami wyreżyserował film krótkometrażowy pod tym samym tytułem, z udziałem Deepaka Sumona i Moushumi Hamida , oparty na pierwszym opowiadaniu Zahira Bhalobasha napisany w 1974 roku, opublikowany w wydaniu Parapar z 1985 roku .

Jego opowiadanie „Choturtha Matra” było podstawą wielokrotnie nagradzanego filmu wideo autorstwa Nurula Alama Atique . Atique nakręcił także dramat telewizyjny oparty na opowiadaniu Kothay Pabo Tarey pod tym samym tytułem w 2009 roku.

Desh Natyadal wyprodukował także sztukę zatytułowaną „Janme Janmantar” opartą na jego opowiadaniu „Kathurey O Darkak” z 1992 roku. Grupa teatralna Arshinagar wyprodukowała także sztukę wyreżyserowaną przez Rezę Arifa na podstawie jego powieści Se Ratey Purnima Chilo z 1995 roku .

Nagrody

lista nagród
Organizator Rok Kategoria Praca Wynik Ref.
Alaol Literacki Puroshkar 2004 Powieść Wygrał
Nagroda Literacka Kagoza 2004 Fikcja Dolu Nadir Hawa O Annanya Galpo (2004) Wygrał
Książka roku Prothom Alo 2009 Książka Roku Abu Ibrahimer Mirtu (2009) Wygrał Pośmiertny

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Pobrane z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Shahidul_Zahir&oldid=1091400395 ”