Wioski Senegalu

Pozostałości starożytnego domu we wsi Agnam-Goly

Wioski Senegalu to najniższy poziom jednostki administracyjnej Senegalu . Są one utworzone „przez zgrupowanie kilku rodzin lub carrés w jednej aglomeracji”.

Wsie są zgrupowane w społecznościach wiejskich . Zarządza nimi indywidualny uprawniony sołtys ( francuski : chef du village ).

W czasie spisu z 1988 roku w Senegalu było 13 544 wiosek. W 2013 roku było ich 14 958

Historia

Badania archeologiczne przeprowadzone w Senegalu wykazały, że hodowla zwierząt i rolnictwo były praktykowane w Senegalu od drugiego tysiąclecia pne. Od tego czasu istniały mniej lub bardziej trwałe skupiska siedlisk (czyli wsie). Najlepiej zbadane są starożytne wioski środkowego biegu rzeki Senegal . Niektóre miejsca, takie jak Cubalel, były zamieszkane przez całe I tysiąclecie naszej ery.

Niektóre źródła pisane ( arabskie i portugalskie ), a także informacje z tradycji ustnej wyjaśniają historię niektórych poszczególnych wiosek, ale wiele pozostaje nieznanych.

„Intérieur de village Saussai [ fr ] ” ( François-Edmond Fortier , ok. 1920)

Wsie od dawna podlegały prawu zwyczajowemu , wcielonemu w sołtysów. Prerogatywy tych wodzów zostały ograniczone w wyniku kolonizacji francuskiej , która wprowadziła nową strukturę administracyjną, która była wysoce scentralizowana i zhierarchizowana. Naczelnik wioski stał się najniższą warstwą piramidy, na której czele stało Ministerstwo Francji Zamorskiej , którego władzę sprawowali Gubernator Generalny Francuskiej Afryki Zachodniej , gubernator Senegalu, szefowie regionów i mniejszych obszarów (komendanci cercles ). i szefów kantonów). Chociaż ich nominacja musiała być ratyfikowana przez wojewodę, sołtysi oficjalnie nie wchodzili w skład administracji kolonialnej (stąd ich niejednoznaczne stanowisko), ale de facto odpowiadali za sprawne funkcjonowanie swojej wsi. Spis ludności, pobieranie podatków i przekazywanie informacji były częścią ich roli.

Wodzowie byli prawie zawsze mianowani spośród miejscowej ludności i należeli do rodziny, która tradycyjnie sprawowała władzę. Jednak tradycyjna władza wodzów stopniowo słabła wraz z ich popularnością, ponieważ coraz częściej postrzegano ich jako przedstawicieli kolonizatora. Ponadto część z nich wykorzystywała zyski ze swojej pozycji do osobistego wzbogacenia się. Wydarzenia te przyczyniły się do powstania nowej elity, marabutów , których wpływy na wsi rosły.

Wyrokiem sądu apelacyjnego w Dakarze z 3 listopada 1934 r. Uznano, że wieś posiadała „coś w rodzaju zwyczajowej osobowości cywilnej”. Kiedy Senegal uzyskał niepodległość, status wsi został określony w art. 1 ustawy nr 60-015 z dnia 13 stycznia 1960 r. Został on następnie określony w reformie z 1972 r. Wieś została uznana za jednostkę podziału administracyjnego najniższego szczebla.

Współczesna organizacja

Wieś

Dekret nr 73-703 z dnia 23 lipca 1973 r., ogłoszony przez prezydenta Senghora , określa procesy tworzenia i organizacji wsi.

Pole prosa w pobliżu obozu Fula .

Wieś skupia kilka rodzin lub carrés w jednej aglomeracji, która sama jest podzielona na dzielnice, a czasem na osady. Ponieważ część ludności Senegalu nie prowadzi całkowicie osiadłego trybu życia, przyjmuje się, że niektóre półstałe lub pół-koczownicze obozy lub grupy rodzin mogą zostać zasymilowane w wioski.

Tworzenie nowej wioski odbywa się w kilku etapach. Rada wiejska lub resortu może wystąpić z wnioskiem, a następnie na wniosek prefekta wydać rozporządzenie wojewody, które ostatecznie musi zostać zatwierdzone przez Ministra Spraw Wewnętrznych.

Spisy wsi, aktualizowane po każdym spisie , przygotowywane są przez arrondissements . Ostatnio publikowane są wykazy sporządzone po spisie powszechnym ludności i mieszkań z 1988 r.

Szefowie wsi

Mianowanie, odwoływanie i uprawnienia sołtysów ( fr . chef de village ) określa dekret nr 96-228 z dnia 26 marca 1996 r., ogłoszony za prezydentury Abdou Dioufa .

Powołanie sołtysa wymaga konsultacji z szefami carrés , zarządzenia prefekta na wniosek podprefekta i zatwierdzenia przez Ministra Spraw Wewnętrznych. Przysięgę musi złożyć także sołtys.

Kandydaci na to stanowisko muszą być obywatelami Senegalu , mieć ukończone 25 lat, mieszkać w wiosce i spełniać określone kryteria fizyczne, moralne i administracyjne.

Sołtys jest przedstawicielem władz administracyjnych we wsi. Zapewniają egzekwowanie prawa, przepisów policyjnych, przepisów sanitarnych, działania na rzecz rozwoju i ochrony środowiska. Uczestniczą w spisie ludności i prowadzą księgi metrykalne wsi. Zajmują się także ściąganiem podatków.

Galeria

Zobacz też

Bibliografia

Oficjalne listy

  • Répertoire des villages du Sénégal: classement alphabétique par circonscription Administration, populacja autochtone au 1 er janvier 1958 , Ministerstwo Planowania i Rozwoju, Służba Statystyczna, 1958, 159 s.
  • Répertoire des villages du Sénégal , Urząd Prognoz i Statystyki [ fr ] , Senegal, 1972, 111 s.
  • Répertoire des villages du Sénégal par région (Powszechny Spis Ludności i Mieszkań z 1988 r.), Urząd Prognoz i Statystyk, 10 t., 1. Région de Dakar, 14 s. ; 2. Région de Ziguinchor, 32 s. ; 3. Région de Kolda, 64 s. ; 4. Région de Diourbel, 61 s. ; 5. Région de Saint-Louis, 59 s. ; 6. Région de Louga, 86 s. ; 7. Région de Tambacounda, 52 s. ; 8. Région de Kaolack, 87 s. ; 9. Région de Fatick, 65 s. ; 10. Région de Thiès, 63 s.

Źródła

  •   Cheikh Bâ, Les Peul du Sénégal: étude géographique , Nouvelles Éditions africaines, Dakar, 1986, 394 s. ISBN9782723609906 _
  • C. Bouquillion-Vaugelade & B. Vignac-Buttin, "Les unités collects et l'urbanisation au Sénégal. Étude de la famille Wolof," w: Guy Lasserre (red.), La croissance urbaine en Afrique noire et à Madagascar (colloque de Talence, 29 września-2 października 1970), CNRS, Paryż 1972, 14 s.
  •   Bruno A. Chavane, Villages de l'ancien Tekrour: recherches archéologiques dans la moyenne vallée du fleuve Sénégal , Karthala, Paryż, 1985 (rev. 2000), 188 s. ISBN 2-86537-143-3
  •   Djibril Diop, „Le village et les quartiers”, w Décentralisation et gouvernance locale au Sénégal. Quelle pertinence pour le développement local? , Paryż, L'Harmattan, 2006, s. 119-122, ISBN 2-296-00862-3
  •   Gerti Hesseling, Histoire politique du Sénégal: Instytucje, droit et société (tłum. Catherine Miginiac), Karthala, 2000, 437 s. ISBN2865371182 _
  • Jean-Paul Minvielle, Migrations et économies villageoises dans la vallée du Sénégal: étude de trois villages de la région de Matam , ORSTOM, Dakar, 1976, 129 s.
  •   Pierre Nicolas, Naissance d'une ville au Sénégal: ewolucja grupy sześciu wiosek Casamance vers une agglomération urbaine , Karthala, Paryż, 1988, 193 s. ISBN2865371956 _
  •   Paolo Palmeri, Retour dans un village diola de Casamance , L'Harmattan, 1995, 488 s. ISBN 2-7384-3616-1
  • R. Rousseau, „Le village ouolof (Sénégal)” w Annales de géographie , tom. 104, 1933, s. 88-95

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Villages_of_Senegal&oldid=916902700 ”