Zaimki francuskie

Zaimki francuskie są odmieniane, aby wskazać ich rolę w zdaniu ( podmiot , dopełnienie bezpośrednie itd.), a także aby odzwierciedlić osobę , płeć i liczbę ich desygnatów.

Zaimki osobowe

Francuski ma złożony system zaimków osobowych (analogicznie do angielskiego ja , my , oni itd.). W porównaniu z angielskim, cechy francuskich zaimków osobowych obejmują:

rozróżnienie telewizyjne w drugiej osobie liczby pojedynczej (familiar tu vs. grzeczny vous )
umieszczenie zaimków dopełnienia przed czasownikiem: « Agnès les voit. » („Agnès ich widzi .”)
istnienie odrębnych zaimków dla przedmiotów pośrednich i dla niektórych przedmiotów przyimkowych
użycie odrębnej formy dysjunktywnej , np. dla podkreślenia ( moi , toi , itp.).

Trzy rodzaje „ty” w języku francuskim

Istnieją dwa słowa dla ciebie, ale obejmują one trzy różne przypadki:

Liczba pojedyncza „ty”: „Tu” jest używane do zwracania się do kogoś nieformalnie.
Liczba pojedyncza „ty”: „Vous” służy do oficjalnego zwracania się do kogoś.
Liczba mnoga „ty”: „Vous” jest również używane do zwracania się (formalnie lub nieformalnie) do dwóch lub więcej osób.

Zaimki

Zaimki dzierżawcze odnoszą się do przedmiotu (lub osoby) poprzez identyfikację jego posiadacza. Wskazują leksykalnie na osobę i liczbę posiadacza i podobnie jak inne zaimki odmieniają się, aby wskazać rodzaj i numer ich odpowiednika. Jest to kluczowa różnica w stosunku do języka angielskiego: w języku angielskim zaimki dzierżawcze są odmieniane, aby wskazać rodzaj i liczbę ich poprzedników - np. W „the tables are his” forma „his” wskazuje, że poprzednik (posiadacz) jest rodzaju męskiego w liczbie pojedynczej, podczas gdy we francuskim les tables sont les siennes , „siennes” lub jego forma podstawowa „sien” wskazuje, że poprzednikiem jest trzecia osoba liczby pojedynczej, ale nieokreślonego rodzaju, podczas gdy odmiana „-nes” wskazuje, że rzeczownik posiadany „table” jest rodzaju żeńskiego w liczbie mnogiej.

W języku francuskim zaimki dzierżawcze są określane przez przedimek określony le , la , les („the”), w zależności od płci i liczby ich odpowiednika; niemniej jednak są one uważane za zaimki.

Poniższa tabela zawiera listę zaimków dzierżawczych według wskazanego przez nich posiadacza:

			opętany
			pojedynczy		mnogi
			rodzaj męski	kobiecy	rodzaj męski	kobiecy
posiadacz	1. osoba	pojedynczy	moja mina	la mienne	les miens	les mienne
	1. osoba	mnogi	le notre	la notre	les nôtres
	2. osoba	pojedynczy	le tien	la tienne	les tien	les tiennes
	2. osoba	mnogi	le votre	la votre	les votres
	Trzecia osoba	pojedynczy	le sien	la sienne	les siens	les siennes
	Trzecia osoba	mnogi	leur	la leur	les leurs

Przykłady:

« Est-ce que c'est ta fleur ou la mienne ? » („Czy to twój kwiat czy mój ?”)
«Je parle à mon frère wisiorek que tu parles au tien . » („Ja rozmawiam z moim bratem, podczas gdy ty rozmawiasz ze swoim ”).

Termin „zaimek dzierżawczy” jest czasami stosowany również do wyznaczników dzierżawczych („mój”, „twój” itp.), Które są omawiane we francuskich artykułach i wyznacznikach .

Zaimki pytające

Podobnie jak angielski, francuski ma wiele różnych zaimków pytających. Są one tutaj zorganizowane według zaimków angielskich, którym odpowiadają:

co :
- Jako dopełnienie bezpośrednie czasownika, que (lub qu ' przed samogłoską lub niemym „h") jest używane przed czasownikiem: « Que faites-vous? » („ Co robisz?”)
- Również jako dopełnienie czasownika qu ' est-ce que (lub qu ' est-ce qu ' przed samogłoską lub niemym „h”) jest używane, bez inwersji podmiotowo-pomocniczej. Ta fraza jest analizowana jako pojedyncze słowo: « Qu ' est-ce que vous faites ? » („ Co to jest, co robisz?”)
- Jako dopełnienie przyimka lub po czasowniku stosuje się quoi : « Après quoi aboie-t-il ? » („Na co to szczeka?”), « Vous faites quoi ? » („ Co robisz ?”)
- Nie ma formy przedmiotu pośredniego; używa się raczej pełnego wyrażenia przyimkowego (z quoi ): « À quoi pensez-vous ? » („O czym myślisz?”)
- Jako podmiot stosuje się qu ' est-ce qui , bez inwersji: « Qu ' est-ce qui vous dérange ? » („ Co cię niepokoi?”)
Kto , kogo :
- Jako podmiot lub dopełnienie czasownika albo jako dopełnienie przyimka używa się qui : « Qui vous dérange ? » („ Kto ci przeszkadza?”)
- Nie ma formy przedmiotu pośredniego; używa się raczej pełnego wyrażenia przyimkowego (z qui ): « À qui avez-vous donné cela ? » („Komu to dałeś?”)
Który , który(e) :
- Podstawową formą jest lequel ( le + quel ; zobacz francuskie artykuły i determinanty , aby uzyskać informacje o każdym składniku).
- Obie części lequel są odmieniane, aby zgadzały się z odpowiednikiem pod względem rodzaju i liczby: stąd laquelle , lesquels , lesquelles .
- Przyimki à i de łączą się z le i les , tworząc odpowiednio au , aux , du i des ; tak jest nadal w tym przypadku. Tak więc na przykład auxquelles oznacza „w / do których” (rodzaj żeński), a duquel oznacza „z/z którego” (rodzaj męski).

Aby uzyskać więcej informacji na temat tworzenia pytań, zobacz gramatykę francuską .

Zaimki względne

Francuski, podobnie jak angielski, używa zaimków względnych do wprowadzania zdań względnych . Zastosowany zaimek względny zależy od jego roli gramatycznej (takiej jak podmiot lub dopełnienie bezpośrednie) w zdaniu względnym, a także od rodzaju i liczby poprzednika oraz od tego, czy poprzednik reprezentuje człowieka. Ponadto, podobnie jak angielski, francuski rozróżnia zwykłe zdania względne (które służą jako przymiotniki) i inne typy.

W zwykłych zdaniach względnych

Jeśli zaimek względny ma być podmiotem czasownika zdania, zwykle używa się qui : « l'homme qui a volé ma bicyclette » („człowiek , który ukradł mój rower”). Zauważ, że qui w tym użyciu nie zmienia formy, aby w jakikolwiek sposób zgadzać się z jego poprzednikiem: «les bicyclettes qui ont été volées » („rowery , które zostały skradzione”). Jednak czasami można go zastąpić formą lequel aby określić płeć lub numer poprzednika. Na przykład, podczas gdy wyrażenie „Jean et Marie, qui vole(nt) des bicyclettes” („Jean i Marie, którzy kradną rowery”) jest niejednoznaczne w mowie (ponieważ vole i volent to homofony), wyrażenia „ Jean ” et Marie, laquelle vole des bicyclettes » („Jean i Marie, którzy kradną rowery”) i « Jean et Marie, lesquels volent des bicyclettes » („Jean i Marie, którzy kradną rowery”) nie są: w pierwszym przypadku tylko Marie jest opisywany, podczas gdy w tym drugim zarówno Jean, jak i Marie. Taka zamiana jest jednak bardzo rzadka.

Jeśli zaimek względny ma być bezpośrednim dopełnieniem czasownika w zdaniu, zwykle używa się que (lub qu ' przed samogłoską; patrz elision ): « la bicyclette qu ' il a volée » („rower , który ukradł”). Podobnie jak qui , que nie zmienia formy, aby dostosować się do swojego poprzednika, i czasami może być zastąpione formą lequel ze względu na przejrzystość.

Jeśli zaimek względny ma być gramatycznym posiadaczem rzeczownika w zdaniu (zwykle oznaczony de ), nie stosuje się : « le garçon dont j'ai volé la bicyclette » („chłopiec, któremu ukradłem rower”, „chłopiec , któremu ukradłem rower”). Zauważ, że inaczej niż w języku angielskim, przedmiot posiadania nie pojawia się natychmiast po dont ; to znaczy, dont , w przeciwieństwie do czyj , nie jest wyznacznikiem .

Tradycyjnie, jeśli zaimek względny miał być dopełnieniem przyimka w zdaniu (innym niż de posiadania ) lub dopełnieniem pośrednim czasownika w zdaniu, stosowano formę lequel , przed którą stawiano przyimek: « la femme de laquelle j'ai parlé » („kobieta , o której mówiłem”). (Zauważ, że tutaj, podobnie jak w opisanym powyżej przypadku pytającym, à and de contract z większością form lequel .) Obecnie forma lequel jest zwykle zastępowana przez qui , gdy poprzednikiem jest człowiek: « la femme de qui j'ai parlé ». Ponadto, jeśli przyimek to de , nawet jeśli nie jest to de posiadania, zaczęto używać dont (zarówno z ludzkimi, jak i nie-ludzkimi poprzednikami): « la femme dont j'ai parlé ». (Jednak dont nie zaczęto używać w przypadku przyimków złożonych kończących się na de , takich jak à côté de , loin de , i à przyczyna de : « la femme à przyczyna de laquelle j'ai parlé », „kobieta , przez którą mówiłem”).

Alternatywnie, jeśli zaimek względny ma być uzupełnieniem przysłówkowym w zdaniu, wprowadzonym przez przyimek à (lub podobny przyimek czasu lub miejsca), można użyć où : « la ville où j'habite » („miasto, w którym żyję”), „au moment où il a parlé” („w chwili , gdy przemówił”).

W innych zdaniach względnych

Kiedy zdanie względne ma służyć jako rzeczownik nieożywiony, poprzedza się je przedrostkiem ce : « ce que j'ai dit » („ to, co powiedziałem”, „ co powiedziałem”). W zdaniu przyimkowym po ce zaimek lequel zostaje zastąpiony zaimkiem quoi : « ce à quoi je pense » („ to, o czym myślę”, „ o czym myślę ”; zwróć uwagę na brak skrócenia ce ), z wyjątkiem tego, że ce dont jest zwykle preferowane niż ce de quoi (oba oznaczają „tego , którego ”).

Kiedy zdanie względne służy jako rzeczownik ożywiony, zwykle używana jest konstrukcja taka jak «l'homme qui ... » („człowiek, który ...”) zamiast konstrukcji „ten, który”. Jednak qui jest czasami używane samodzielnie: « Qui vivra, verra » („ Kto żyje, zobaczy” „ Ten, kto żyje, zobaczy”).

Kiedy zdanie względne ma służyć jako przysłówek, przyjmuje taką samą formę, jak gdy ma służyć jako rzeczownik nieożywiony, z wyjątkiem tego, że ce jest pomijane przed przyimkiem: « Ils sont allés dîner, après quoi ils sont rentrés » (" Wyszli coś zjeść, po czym poszli do domu”); « Ils ne se sont pas du tout parlé, ce qui me semblait étrange » („W ogóle ze sobą nie rozmawiali, co wydawało mi się dziwne”).

Zaimek wskazujący

Francuski ma kilka zaimków wskazujących. Zaimki ceci i cela / ça odpowiadają z grubsza angielskim „to” i „tamto”; zaimek celui odpowiada angielskiemu „ten, ten; ten (który)”. Głównym powodem zamieszania wśród rodzimych użytkowników języka angielskiego jest to, że „to” i „tamto” są również używane w języku angielskim jako przymiotniki wskazujące, które odpowiadają pojedynczemu francuskiemu przymiotnikowi wskazującemu ce „ to ” ; że' (odrzucone jako: cet m. przed samogłoskami, cotte f. i ces m.pl.).

Zaimki ceci , cela i ça

Ceci i cela odpowiadają z grubsza odpowiednio angielskim „to” i „tamto”. Ça jest skróconą formą cela , używaną w standardowych kontekstach mówionych. W przeciwieństwie do angielskiego this , francuskie ceci jest dość rzadkie; jego najczęstszym zastosowaniem jest pisanie, aby odnieść się do czegoś, co ma być wspomniane: « Ceci est le problemlème : il boit trop. » („To jest problem: on pije za dużo.”) Cela i ça są często używane, nawet jeśli angielski używałby „to”.

Zaimek celui

Celui odpowiada angielskiemu „ten”, „ten” i „tamten”. Ponieważ jego celem jest zidentyfikowanie („zademonstrowanie”) swojego odpowiednika, zawsze towarzyszą mu dodatkowe informacje identyfikujące.

Podobnie jak inne zaimki, celui jest odmieniany, aby zgadzał się z jego poprzednikiem pod względem rodzaju i liczby. Jego formy są następujące:

	pojedynczy	mnogi
rodzaj męski	celuloza	ceux
kobiecy	komórka	komórki

Jak wspomniano powyżej, zaimkowi wskazującemu zawsze towarzyszą dodatkowe informacje identyfikujące. Informacje te mogą mieć dowolną z następujących form:

sufiks -ci lub -là , dołączony łącznikiem. Te przyrostki wskazują odpowiednio bliskość i odległość; celui-ci oznacza na przykład „ten (męski)”, podczas gdy celle-là oznacza „tamten (rodzaj żeński)”. Na piśmie celui-ci (lub inna z jego form) jest często używana w znaczeniu „ten ostatni”, podczas gdy celui-là oznacza „pierwszy”.
klauzula względna . Ta konstrukcja jest bardziej powszechna niż w języku angielskim; na przykład angielskie „the blue one” może być przetłumaczone po francusku jako celui qui est bleu ( dosł. „ten, który jest niebieski”) - z wyjątkiem tego, że celui i bleu byłyby celle i bleue , gdyby odniesienie było rodzaju żeńskiego, a est ” jest" może być zastąpione przez était "było" lub sera "będzie" lub serait "byłoby". „Niebieski” można również oddać, zwłaszcza w języku potocznym, jako le bleu (m.), la bleue (f.), które są bliższe angielskiemu, ale w zależności od kontekstu ta ostatnia konstrukcja może w rodzaju męskim , oznacza albo „niebieski” albo „niebieski” (kolor niebieski).
jedno z kilku popularnych wyrażeń lokalizacji. Na przykład celui de gauche oznacza „ten po lewej (męski)”.
de , po którym następuje posiadacz. Na przykład « Ceux de Marie sont cassés » („Te (męskie) Marie są zepsute”, „Marie (męskie) są zepsute”).