Ahmet Cevat Emre

Ahmet Cevat Emre

Ahmet Cevat Emre (1876–1961) był tureckim dziennikarzem i językoznawcą. Był członkiem Stowarzyszenia Języka Tureckiego (TDK) i zaangażowany w latynizację alfabetu tureckiego. Pełnił również funkcję zastępcy Çanakkale w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym Turcji .

Wczesne życie i edukacja

Emre urodził się na Krecie, która wówczas znajdowała się w granicach Imperium Osmańskiego . Później przeniósł się do Stambułu , gdzie uczęszczał do Kuleli Military High School , a później także do Ottoman Military College . Oczekiwano, że będzie miał udaną karierę w wojsku osmańskim , ale został uwięziony i zesłany do Trypolisu w Libii w 1895 roku. W Trypolitanii zapoznał się z „Pierwszymi zasadami” filozofa Herberta Spencera . Później udało mu się uciec do Europy i mógł wrócić do Stambułu po Rewolucji Młodych Turków w 1908 roku i dołączył do Komitetu Unii i Postępu (CUP).

Profesjonalna kariera

Napisał broszurę o języku osmańskim dla gimnazjów w 1910 i na początku I wojny światowej . został przydzielony jako asystent turkologa i założyciel katedry języków uralsko-ałtajskich w Darülfünun Friedrich Giese . Za zgodą Ziya Gökalpa Emre został następcą Giesego, gdy niemiecka obecność w Imperium Osmańskim dobiegła końca w wyniku zawieszenia broni w Mudros . Został bez zatrudnienia, ponieważ jego katedra w Darülfünun została zlikwidowana w następstwie I wojny światowej, po czym wyjechał ze Stambułu do Tbilisi . W Gruzji pisał artykuły w lewicowych czasopismach i dał się poznać ze swojego poparcia dla latynizacji alfabetu tureckiego . Poza tym próbował sprzedawać tureckie książki azerskiemu Ministerstwu Edukacji i sprzedawać dywany do Turcji. Po przeprowadzce do Batumi wydawał czasopismo Yani dyunya , pierwotnie założone przez Mustafę Subhi i zachęcał Nâzima Hikmeta i Vâlâ Nureddina do pisania dla tego magazynu. Później został mianowany profesorem języka tureckiego w Instytucie Orientalnym Uniwersytetu Moskiewskiego . Pod koniec 1924 roku musiał opuścić Moskwę, ponieważ jego poglądy polityczne wzbudziły niepokój i wrócił do Turcji, gdzie wraz ze swoim kolegą z Moskwy Şevket Süreyya Aydemir zaczął pisać dla gazety Aydinlik . Zwrócił na siebie uwagę Mustafy Kemala Atatürka i już w 1928 roku przebywał w Turcji, gdzie został mianowany członkiem tureckiej komisji językowej, której zadaniem była latynizacja alfabetu tureckiego . Pod koniec 1928 awansował na jednego z członków Centralnego Biura Komisji Językowej, które nadzorowało tę ostatnią działalność. W latach 1932-1949 był kierownikiem Katedry Gramatyki i Składni w TDK. W styczniu 1935 roku jako jeden z pierwszych otrzymał Hermanna F. Kvergiča na temat języka tureckiego, które wpłynęło na rozwój teorii języka słonecznego . W Stowarzyszeniu Języka Tureckiego sprzeciwiał się klasyfikacji języków na izolowane , aglutynacyjne i fleksyjne , które uważał za staromodny europejski sposób myślenia, ale jednocześnie próbował udowodnić, że język turecki należy do języków fleksyjnych, podobnie jak języki indogermańskie .

Prace literackie i wydawnicze

, że napisał kilka książek o języku i gramatyce tureckiej , przetłumaczył na język turecki Ajschylosa Agamemnona i Odyseję Homera . W latach 1928-1933 publikował i redagował miesięcznik Muhit, kemalistowski punkt sprzedaży poświęcony darwinizmowi społecznemu , dobru rodziny i wychowaniu tureckiej młodzieży. Jest wymieniany jako jeden z pierwszych autorów, którzy używali terminu kemalizm z jego politycznymi aspektami w czasopiśmie Muhit .

Kariera polityczna

Został również wybrany na posła do Çanakkale w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym Turcji .

Życie osobiste

Mieszkając w Związku Radzieckim , eksperymentował z koncepcją rodziny społecznej dzielącej gospodarstwo domowe z Nâzim Hikmet i Vâlâ Nureddin, w której Emre przygotowywał posiłki, Hikmet pisał wiersze i artykuły, a Nureddin uczył Azerbejdżanu tureckiego . Żyli razem jako rodzina społeczna zarówno w Batumi, jak iw Moskwie. W Moskwie mieszkali w oddzielnych pokojach w Hotelu Lux ze wspólną kuchnią dla domowników.

Linki zewnętrzne

• Media związane z Ahmetem Cevatem Emre w Wikimedia Commons