Dobry żołnierz

W przypadku innych zastosowań zobacz Dobry żołnierz (ujednoznacznienie) .

Dobry żołnierz
The Good Soldier First Edition, Ford Madox Ford.jpg
Pierwsze wydanie Dobrego żołnierza, z oryginalnym tytułem i innym nazwiskiem autora.
Autor Forda Madoxa Hueffera
Oryginalny tytuł Najsmutniejsza historia lub Dobry żołnierz: opowieść o pasji
Kraj Zjednoczone Królestwo
Język język angielski
Gatunek muzyczny Powieść
Wydawca John Lane , Głowa Bodleya
Data publikacji
 marzec 1915 r
Typ mediów Druk (oprawa twarda i miękka)

The Good Soldier: A Tale of Passion to powieść brytyjskiego pisarza Forda Madoxa Forda z 1915 roku . Akcja rozgrywa się tuż przed I wojną światową i jest kroniką tragedii Edwarda Ashburnhama i jego pozornie idealnego małżeństwa, a także jego dwóch amerykańskich przyjaciół. Powieść jest opowiedziana za pomocą serii retrospekcji w porządku niechronologicznym, techniki literackiej, która stanowiła część pionierskiego spojrzenia Forda na impresjonizm literacki. Ford posługuje się chwytem niewiarygodnego narratora z wielkim skutkiem, ponieważ główny bohater stopniowo ujawnia wersję wydarzeń, która jest zupełnie inna niż ta, w którą czytelnik wierzy we wstępie. Powieść była luźno oparta na dwóch przypadkach cudzołóstwa i bałaganie w życiu osobistym Forda.

Pierwotny tytuł powieści brzmiał Najsmutniejsza historia , ale po wybuchu I wojny światowej wydawcy poprosili Forda o nowy tytuł. Ford zasugerował (sarkastycznie) The Good Soldier i nazwa się przyjęła.

W 1998 roku Modern Library umieściła The Good Soldier na 30. miejscu na liście 100 najlepszych anglojęzycznych powieści XX wieku . W 2015 roku BBC umieściło The Good Soldier na 13. miejscu na liście 100 największych brytyjskich powieści. Została nazwana „największą francuską powieścią w języku angielskim”.

Podsumowanie fabuły

Dobrego żołnierza jest postać Johna Dowella, połowa jednej z par, których rozpadające się związki są tematem powieści. Dowell opowiada historię tych rozpadów, a także śmierć trzech postaci i szaleństwo czwartej, w chaotyczny, niechronologiczny sposób. Jako niewiarygodny narrator czytelnik może rozważyć, czy wierzy Dowellowi i jego opisowi przebiegu wydarzeń, w tym jego własnej roli w „najsmutniejszej historii, jaką kiedykolwiek opowiedziano”.

Wydarzenia zgodnie z narracją

Powieść rozpoczyna się słynnym wersem: „To najsmutniejsza historia, jaką kiedykolwiek słyszałem”. Dowell wyjaśnia, że ​​przez dziewięć lat on, jego żona Florence i ich przyjaciele, kapitan Edward Ashburnham („dobry żołnierz” z tytułu książki) i jego żona Leonora, mieli pozornie normalną przyjaźń, podczas gdy Edward i Florence szukali leczenia dolegliwości serca w spa w Nauheim w Niemczech.

Jak się okazuje, nic w relacjach ani w bohaterach nie jest takie, jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Choroba serca Florence to fikcja, którą popełniła na Johnie, aby upewnić się, że nie szukał od niej intymności, ponieważ wydawałoby się, że byłoby to zbyt stresujące dla jej serca, i aby trzymać go z dala od jej sypialni w nocy, aby mogła kontynuować swój romans z amerykańskim artystą o imieniu Jimmy. Edward i Leonora mają niezrównoważone małżeństwo, zerwane przez jego ciągłe niewierności (zarówno ciała, jak i serca) oraz próby kontrolowania przez Leonorę spraw Edwarda (zarówno finansowych, jak i romantycznych). Dowell jest niewinnym człowiekiem, który zaczyna zdawać sobie sprawę, jak bardzo został oszukany, ponieważ Florence i Edward mieli romans pod jego nosem przez dziewięć lat bez jego wiedzy, aż do śmierci Florence.

Dowell opowiada historię związku Edwarda i Leonory, który innym wydaje się normalny, ale który jest walką o władzę, którą Leonora wygrywa. Dowell opowiada o kilku romansach i grzeszkach Edwarda, w tym jego prawdopodobnie niewinnej próbie pocieszenia płaczącego służącego w pociągu, jego romansie z zamężną Maisie Maidan, jedyną postacią w książce, której problemy z sercem były niewątpliwie prawdziwe, oraz jego dziwaczną schadzkę w Monte Carlo i Antibes z utrzymywaną kobietą znaną jako La Dolciquita. Kobiecie Edwarda kosztują ich fortunę w łapówkach, szantażu i prezentach dla jego kochanków, co prowadzi Leonorę do przejęcia kontroli nad sprawami finansowymi Edwarda. Stopniowo wyciąga go z długów.

Romans Florence z Edwardem prowadzi ją do samobójstwa, gdy zdaje sobie sprawę, że Edward zakochuje się w młodej podopiecznej jego i Leonory, Nancy Rufford, oraz że Dowell dowiedział się o jej romansie z Jimmy'm. Florence widzi Edwarda i Nancy w intymnej rozmowie i pędzi z powrotem do ośrodka, gdzie widzi Johna rozmawiającego z mężczyzną, którego kiedyś znała (i który wie o jej romansie z Jimmym). Zakładając, że jej związek z Edwardem i małżeństwo z Johnem dobiegły końca, Florence bierze kwas pruski - który nosiła od lat w fiolce, o której John myślał, że zawiera jej lekarstwo na serce - i umiera.

Ostatni romans Edwarda jest najbardziej skandaliczny, gdy zakochuje się w Nancy. Nancy zamieszkała z Ashburnhamami po opuszczeniu klasztoru, do którego wysłali ją rodzice; jej matka była brutalną alkoholiczką, a jej ojciec (później sugeruje się, że ten mężczyzna może nie być biologicznym ojcem Nancy) mógł ją wykorzystywać. Edward, rozdzierając się na strzępy, bo nie chce zepsuć niewinności Nancy, organizuje wysłanie jej do Indii, by zamieszkała z ojcem, mimo że strasznie ją to przeraża. Kiedy Leonora wie, że Edward zamierza zachować swoją pasję do Nancy w czystości, chcąc tylko, aby Nancy nadal go kochała z daleka, dręczy go, uniemożliwiając to życzenie. Udaje, że proponuje mu rozwód, aby mógł poślubić Nancy, ale informuje Nancy o jego brudnej historii seksualnej, niszcząc niewinną miłość Nancy do niego. Po odejściu Nancy Edward otrzymuje od niej telegram o treści: „Bezpieczne Brindisi . Dobrze się bawiąc. Nancy”. Prosi Dowella, by zaniósł telegram do żony, wyciąga scyzoryk, mówi, że czas odpocząć i podrzyna sobie gardło. Kiedy Nancy dociera do Aden i widzi nekrolog w gazecie, wpada w katatonię .

W ostatniej części powieści Dowell pisze ze starej posiadłości Edwarda w Anglii, gdzie opiekuje się Nancy, której nie może poślubić z powodu jej choroby psychicznej. Nancy jest w stanie powtórzyć tylko dwie rzeczy - łacińską frazę oznaczającą „Wierzę w wszechmocnego Boga” i słowo „lotki”. Dowell stwierdza, że ​​​​historia jest smutna, ponieważ nikt nie dostał tego, czego chciał. Leonora chciała Edwarda, ale go straciła i ostatecznie poślubiła normalnego (ale nudnego) Rodneya Bayhama. Edward chciał Nancy, ale ją porzucił, a potem ją stracił. Dowell chciał mieć żonę, ale skończył jako pielęgniarka dwóch kobiet.

Dowell generalnie nie jest pewien, gdzie położyć winę, ale wyraża współczucie dla Edwarda, ponieważ uważa, że ​​​​jest podobny do Edwarda z natury. Faktem jest, że został zwolniony, podglądacz. Podczas gdy inne postacie są wadliwe, on nigdy nie brał udziału w życiu. Okazuje się, że jest mniej niż głupi niewinny, za jakiego się przedstawia, kiedy odchodzi, zostawiając Edwarda, by poderżnął mu gardło bardzo małym nożem.

Analiza tekstowa

Powieść ma potencjalne niespójności narracyjne, które sugerują różne, ukryte elementy fabuły. Na przykład Dowell poślubia dziedziczkę, która rzekomo ma złe serce. Wielokrotnie oświadcza, że ​​nie potrzebuje ani nie interesuje się jej pieniędzmi — można by argumentować, że za bardzo protestuje przeciwko temu brakowi zainteresowania. Florence ostatecznie umiera, co Dowell określił jako samobójstwo. Jeśli czytelnicy stracą zaufanie do narratora, niektórzy mogą odnieść wrażenie, że narrator jest szczęśliwy, że jego żona umiera, ponieważ niewiele robi, aby temu zapobiec; tak jak niewiele robi przez całą książkę. Tak więc za mniej lub bardziej jednoznaczną narracją czai się możliwa kontrnarracja, w której Dowell jest czymś w rodzaju socjopaty, nie troszczącego się o nikogo poza sobą, obserwatorem innych, którzy żyją pełniej, sam nigdy aktywnie nie angażując się w życie, i rzeczywiście, może podglądacz rozkoszujący się śmiercią innych. Byłaby to opowieść o manipulatorze, który stara się wzbudzić sympatię słuchaczy, do których mówi/pisze, a którzy muszą zdecydować, czy jest zwiedzioną ofiarą, czy bezdusznym manipulatorem emocji czytelnika.

Florence rzekomo zatruwa się w prawdopodobnie bolesny sposób, a Edward rzekomo podcina sobie gardło, ale jak zawsze w tej powieści, mamy na to tylko słowo Dowella, który uosabia „niewiarygodnego narratora”. Czytelnik musi zdecydować, ile prawdy ujawni Dowell. Niektórzy komentatorzy sugerowali nawet, że Dowell, który przedstawia się jako uważany przez wszystkich za biernego, morduje zarówno Florence, jak i Edwarda. Z tego punktu widzenia cała historia jest jego usprawiedliwieniem dla zrobienia tego bez przyznania się do winy.

Główne postacie

  • John Dowell: Narrator, mąż Florence. Dowell jest amerykańskim kwakrem ; jest albo łatwowiernym i pozbawionym pasji człowiekiem, który nie potrafi odczytać emocji otaczających go ludzi, albo mistrzem manipulacji grającym ofiarę.
  • Florence Dowell: żona Johna Dowella i intrygująca, manipulująca, niewierna kobieta, która wykorzystuje Dowella dla jego pieniędzy, jednocześnie zajmując się swoimi sprawami na boku. Udaje chorobę serca, aby uzyskać od męża to, czego chce, i ma długi romans z Edwardem Ashburnhamem.
  • Edward Ashburnham: przyjaciel Dowellów i mąż Leonory. Ashburnham jest beznadziejnym romantykiem, który wciąż zakochuje się w spotykanych kobietach; jest w Nauheim w celu leczenia problemu z sercem, ale dolegliwość nie jest prawdziwa, wykorzystał to jako pretekst, by podążać za pacjentką z sercem do Nauheim. Jest przeciwieństwem Dowella, męskim, fizycznym, pełnym pasji mężczyzną.
  • Leonora Ashburnham: żona Edwarda z małżeństwa, które zostało mniej więcej zaaranżowane przez ich ojców. Leonora zaczyna odczuwać urazę do flirtów Edwarda, zarówno ze względu na ich wpływ na jej życie, jak i na jej małżeństwo, i zapewnia coraz większą kontrolę nad Edwardem, aż do jego śmierci.
  • Nancy Rufford: młoda podopieczna Ashburnhamów; Edward zakochuje się w Nancy po tym, jak męczy się we Florencji. W końcu Edward organizuje wysłanie Nancy do Indii, aby zamieszkała z ojcem, ale po drodze wariuje, gdy dowiaduje się o śmierci Edwarda.
  • La Dolciquita: hiszpańska tancerka (kochanka Wielkiego Księcia), która jest pierwszym romansem seksualnym Edwarda. Chociaż wierzy, że jest do niej przywiązany romantycznie, szybko rozczarowuje się jej pragnieniem jego pieniędzy.
  • Maisie Maidan: Młoda, ładna mężatka, w której zakochał się Edward. Leonora płaci za leczenie słabego serca w Nauheim, wiedząc, że Edward pójdzie tam za nią. Serce Maisie łamie się po tym, jak słyszy, jak Florence i Edward rozmawiają o niej lekceważąco, a ona umiera.

Analiza postaci

Jak dobrze możemy ocenić charakterystyki w powieści, skoro Dowell jest tak niewiarygodnym narratorem? Kwestią do rozważenia jest to, czy przedstawił się w prawdziwym świetle, czy też zmanipulował swoim opisem wydarzeń, aby uniemożliwić czytelnikowi odkrycie jego prawdziwego charakteru. Jednakże

„pod koniec powieści Dowell przetestował granice racjonalnego wyjaśnienia. Zinterpretował charakter według religii, narodowości, płci i kalendarza. Rozczarowanie Dowella podąża za łukiem modernizmu; zaczyna od założeń typowych dla większości wiktoriańskiej charakterystyki: jednostka uwarunkowany okolicznościami, złożony z zrozumiałych motywów, podatny na analizę moralną - usprawiedliwione ja. Następnie, skonfrontowany z pojedynczością pragnienia, jego „uogólnienia” chwieją się i upadają.

Dowell przyznaje, że jego założenia i charakterystyki ludzi w jego życiu mogą być błędne.

Adaptacje

Powieść została zaadaptowana do filmu telewizyjnego pod tym samym tytułem przez Granada Television w 1981 roku. W rolach głównych wystąpili Jeremy Brett , Vickery Turner , Robin Ellis i Susan Fleetwood . Został wyreżyserowany przez Kevina Billingtona , a scenariusz napisał Julian Mitchell . W Stanach Zjednoczonych był emitowany w ramach Masterpiece Theatre .

Powieść została zaadaptowana jako książka BBC Radio 4 at Bedtime przez Lu Kempa w 2008 roku, przeczytana przez Toby'ego Stephensa i wyprodukowana przez Kirsty Williams .

W 2020 roku powieść została zaadaptowana przez Sebastiana Baczkiewicza jako godzinne słuchowisko radiowe w ramach sezonu BBC Radio 4 Electric Decade z klasycznymi tytułami, które wpłynęły i charakteryzowały epokę jazzu lat dwudziestych XX wieku.

Zobacz też

  Burt, Daniel S. Powieść 100 . Książki ze znacznikami wyboru, 2003. ISBN 0-8160-4558-5

Linki zewnętrzne

Pobrane z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Good_Soldier&oldid=1134203531 ”