Inés Arredondo

Inés Arredondo
Inés Arredondo en su departamento en Ciudad de México, mayo de 1989.
Urodzić się	20 marca 1928
Zmarł	2 listopada 1989 (w wieku 61)

Inés Camelo Arredondo (ur. 20 marca 1928 w Culiacán , Sinaloa – zm. 2 listopada 1989 w Mexico City ) była meksykańską pisarką. W 1947 roku zapisała się na wydział filozofii Narodowego Autonomicznego Uniwersytetu Meksyku . W 1958 roku wyszła za mąż za pisarza Tomása Segovię . Zdobyła nagrodę Xavier Villaurrutia w 1979 roku za powieść Río subterráneo .

Biografia

Inés Camelo Arredondo urodziła się w rodzinie z klasy średniej, która później zubożała; jej ojciec, Mario Camelo y Vega, był liberalnym lekarzem, a Arredondo był najstarszym z dziewięciu. Spędziła dużą część swojego dzieciństwa na plantacji cukru zwanej „Eldorado” jej dziadka ze strony matki, Francisco Arredondo. W latach 1936-1944 studiowała w Colegio Montferrant w Culiacán, szkole prowadzonej przez hiszpańskie zakonnice. Od 1945 do 1946 studiowała w Colegio Aquiles Serdán w Guadalajarze .

W 1947 roku zapisała się na Narodowy Autonomiczny Uniwersytet Meksyku w Mexico City, gdzie uzyskała dyplom z filozofii. Przeżyła jednak duchowy kryzys w wyniku lektury Friedricha Nietzschego i Sørena Kierkegaarda , a także ze względu na sceptyczne i ateistyczne środowisko, które ją otaczało. Miała myśli samobójcze, w którym to momencie jej lekarz poradził jej, aby zmieniła kierunek studiów. Tak więc w 1948 roku zaczęła studiować literaturę latynoską. Studia ukończyła w 1950 r. Pracą pt. „Idee i uczucia polityczne i społeczne w teatrze meksykańskim 1900–1950” („Sentimientos e Ideas políticas y sociales en el Teatro Mexicano de 1900 a 1950”). W latach 1950-1952 studiowała dramat, aw 1953 ukończyła kurs bibliotekoznawstwa. Podczas studiów poznała wielu ludzi, którzy zostali zesłani podczas hiszpańskiej wojny domowej . Republikanie byli dla niej silnym kontrapunktem dla silnych nacjonalistycznych w Meksyku w tamtym czasie. W tym okresie odkryła także francuski egzystencjalizm , surrealizm , pokolenie 27 oraz pisarstwo Juana Rulfo i Juana José Arreoli . Mieszkała z koleżankami z klasy Rosario Castellanos , Jaime Sabines i Rubén Bonifaz Nuño , a jej nauczycielami byli Julio Torri , Francisco Monterde i Carlosa Pellicera . W 1958 roku wyszła za mąż za pisarza Tomása Segovię , z którym łączyła wiele zainteresowań. Po narodzinach ich pierwszej córki, Inés, jej drugie dziecko, José, urodziło się martwe, co doprowadziło do kolejnego kryzysu duchowego.

W latach 1952-1955 pracowała w Bibliotece Narodowej; później objęła stanowisko Emilio Carballido w Szkole Sztuk Pięknych dla Teatru. Współpracowała przy redagowaniu Słownika literatury latynoamerykańskiej pod redakcją UNESCO , aw latach 1959-1961 redagowała Słownik historii i biografii Meksyku . Pisała także do programów radiowych i telewizyjnych oraz pracowała jako tłumaczka. Jej praca tłumaczeniowa doprowadziła do pomysłu na jej pierwszą oryginalną pracę „El membrillo” (opublikowaną w 1957 w czasopiśmie uniwersyteckim). Od tego momentu nie przestawała pisać.

Urodziła jeszcze dwoje dzieci, Anę i Francisco Segovię, i pracowała z mężem w Przeglądzie Literatury Meksykańskiej, chociaż jej nazwisko nie pojawiło się na nim, dopóki się z nim nie rozstała. Elena Poniatowska mówiła, że ​​była czymś w rodzaju muzy, jedyną kobietą swojego pokolenia, a Huberto Batis i Juan García Ponce byli jej „wielbicielami” (Poniatowska 1994: 2). Kilka jej opowiadań zostało opublikowanych w „Przeglądzie”. W 1961 otrzymała stypendium Mexican Centre for Writers, aw 1962 kolejne stypendium Fairfield Foundation w Nowym Jorku .

Pomimo problemów małżeńskich, ona i jej mąż postanowili wyczyścić konto i przenieść się do Montevideo (Urugwaj), gdzie pracowała w Latynoamerykańskim Stowarzyszeniu Wolnego Handlu (LAFTA). Jednak w 1962 roku rozstali się i Inés wróciła do Meksyku. Ich rozwód stał się oficjalny w 1965 roku. Jako rozwiedziona matka zajmowała następujące stanowiska, aby wspierać swoje dzieci:

• Członek komitetu redakcyjnego Przeglądu Literatury Meksykańskiej do jego końca w 1965 roku
• Badacz Koordynacji Nauk Humanistycznych (1965-1975)
• Zaproszony na konferencje na Indiana University i Purdue University w 1966 roku
• Profesor na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku (UNAM), wykładowca na kursach Złotego Wieku i literatury (1965-1968)
• Krytyk w dziale recenzji „México en la culture”, dodatku do magazynu Siempre! (1965-1967)
• Współpracownik Radia Uniwersyteckiego UNAM (1965-1970)
• Współpracownik Słownika pisarzy meksykańskich w Centrum Studiów Literackich UNAM (1967)
• profesor w Szkole Teatralnej Państwowego Instytutu Sztuk Pięknych (1965-1967)
• Redaktor w Departamencie Informacji i Prasy UNAM (1965-1968)
• Współautorem pełnometrażowego filmu Mariana z Juanem Garcíą Ponce (1967)
• profesor historii teatru na Uniwersytecie Iberoamerykańskim (1970)
• Pracownik naukowy w Centrum Studiów Historycznych Meksyku, CONDUMEX (1966-1973)

W 1965 roku opublikowała swój pierwszy tomik opowiadań La Señal (Sygnał) . Od tego momentu opowiadanie było jej ulubionym stylem; Jedynie Opus 123 (1983) można uznać za powieść krótką. Być może w wyniku nadmiernego obciążenia pracą lub konfliktów psychicznych zaczęła mieć problemy z kręgosłupem . Przeszła pięć operacji i wiele lat spędziła na wózku inwalidzkim. W tym okresie Elena Poniatowska opisywała ją jako „przykutą do łóżka kobietę o niezłomnym duchu”.

W 1972 roku ponownie wyszła za mąż za chirurga Carlosa Ruiza Sáncheza. Ponownie podjęła studia literackie i napisała pracę magisterską o meksykańskim poecie i eseiście Jorge Cuesta . W 1980 ukończyła studia z wyróżnieniem.

W 1979 roku opublikowała swoją drugą książkę, Río subterráneo (Rzeka podziemna) , która zdobyła nagrodę Xavier Villaurrutia i uznanie krytyków. W 1979 roku Biblioteka Kongresu Stanów Zjednoczonych w Waszyngtonie dokonała nagrań trzech jej opowiadań do serii Voz Viva de México (Live Voice of Mexico) . W 1983 roku redakcja Oasis publikuje Opus 123 , a rok później opowiadanie dla dzieci Historia Verdadera de una Princesa (Prawdziwa historia księżniczki) . W 1988 roku ukazał się jej ostatni zbiór opowiadań pt. Opublikowano Los espejos (Lustra) . W tym samym roku redagowała swoje Obras Completas (Dzieła kompletne) w wydawnictwie Siglo XXI. Około swoich 60. urodzin otrzymała kilka nagród i wyróżnień, z których najważniejszym był tytuł doktora honoris causa Autonomicznego Uniwersytetu Sinaloa 27 maja 1988 r. W listopadzie 1988 r. W Culiacán zorganizowano festiwal jej poświęcony. Ostatnie lata życia spędziła przykuta do łóżka, a 2 listopada 1989 roku zmarła w swoim mieszkaniu w Mexico City.

Dzieła literackie

O jej twórczości i kontekstach

Twórczość Inés Arrendondo była punktem zwrotnym dla literatury meksykańskiej, zwłaszcza tej pisanej przez kobiety, ze względu na tematy tabu, które podjęła w swoich wielu pracach. Jej głównym celem były relacje rodzinne i partnerskie. Jej historie kwestionowały role i status quo. Nie tylko rozwinęła temat erotyzmu, szaleństwa, śmierci, perwersji, miłości, namiętności, podglądactwa, utraty niewinności, niewierności i zdrady, ale także ujawniła sekrety ukryte w meksykańskich rodzinach, takie jak wykorzystywanie seksualne, wykorzystywanie między rodzicami a ich dziećmi , autorytaryzm, machismo, aborcja, kazirodztwo i zastraszanie. Jej praca jako krytyka literackiego i pisarki esejów znajduje odzwierciedlenie i uchwycenie w serii tekstów publikowanych przez różne magazyny i dodatki kulturalne Meksyku przez cały jej czas, w których pozostawiła swój ślad jako intelektualna czytelniczka i promotorka kultury. Dziś wszystkie te teksty można znaleźć pod książką pt Ensayos , napisany przez Ines Arredondo i opublikowany w 2012 roku. W książce podkreśla swoją autobiografię i obszerne badania, które przeprowadziła na temat Jorge Cuesta, Oryginalne dochodzenie, które przeanalizowała po raz pierwszy w Meksyku, na jednym z głównych przykładów Contemporáneos (Współczesna) grupa. Arredondo, podobnie jak wielu innych jej czasów, był wiernym wyznawcą jego dzieł.

Arredondo było częścią pokolenia Half Century, dekady obejmującej lata czterdzieste do połowy pięćdziesiątych. Ten okres stał się ostateczny dla wielu meksykańskich artystów wszelkiego rodzaju. Arredondo został również ochrzczony jako członek Casa del Lago (The Lake House Group), „La Revista Mexicana de Literatura” (Meksykański magazyn literacki). Członkowie The Lake House Group nie tylko stworzyli kreatywną sztukę, ale także pracowali krytycznie z różnymi podejściami artystycznymi, takimi jak teatr, kino, malarstwo, muzyka, poezja, powieści, opowieści i eseje, jednocześnie pracując nad tematami, które kiedyś były ocenzurowane w Meksyku.

Za życia Arredondo otrzymała cztery oficjalne wyróżnienia od rządu meksykańskiego i Autonomicznego Uniwersytetu Sinaloa (Universidad Autónoma de Sinaloa lub (UAS). Arredondo otrzymało medal „Fray Bernardo de Balbuena” przyznany po raz pierwszy w historii Sinaloa w Listopad 1986. Honorowa ceremonia odbyła się w Culiacan w Meksyku w uznaniu zasług literackich Arredonodo w marcu 1987. Doktor honoris causa nadała jej UAS w maju 1988. Był też drugi hołd dla niej za jej wysokiej jakości praca literacka podczas festiwalu kulturalnego Sinaloa w 1988 r. [otwarte tłumaczenie ze strony internetowej „Enciclopedia de la literatura en México”

Na El río subterráneo:

Wygrywając „El Premio Villaurrutia” (1970), książka „Río subterráneo” opublikowana w 1979 roku jest drugą książką z jej trzech opowiadań. Książka tłumaczy się jako „podziemna rzeka”, a tytuł książki sugeruje jej treść, czyli ukryte działania mężczyzn i kobiet. Książka podejmuje różne problemy i tematy „La Señal” (kolejnej książki napisanej przez Arredondo), takie jak filtracja zła, brak miłości, pasja, triangulacja pożądania i perwersji. Większość jej postaci jest uwikłana w niefortunne poszukiwania Absolutu zarówno poprzez nadmiernie namiętne, jak i sadomasochistyczne związki. (Tłumaczenie otwarte z)

antologie

• Obras Completas, Meksyk: Siglo XXI/DICOFUR, 1988.
• Kompletne cuentos . Meksyk: Fondo de Cultura Económica, 2011.

Książki opowiadań

• La señal . Meksyk: Era, 1965 (Colección Alacena).
•     Río subterráneo . Meksyk: Joaquín Mortiz, 1979 (pułkownik Nueva Narrativa Hispánica). ISBN 9789706901682 , OCLC 433823945
• Los Espejos . Meksyk: Joaquín Mortiz/Planeta, 1988 (Serie del Volador).

powieści

• Opus 123 . México: Oasis, 1983 (Los Libros del Fakir, 23)

Eseje

• Acercamiento a Jorge Cuesta . Meksyk: SEP/Diana, 1982.
•     Ensayos. Meksyk: Fondo de Cultura Económica, 2012. ISBN 9786071609656 , OCLC 807040570

Książki dla dzieci

• Historia Verdadera de una Princesa. Cuento para niños . Meksyk: CIDCLI/Secretaría de Educación Pública 1984 (Reloj de Cuentos).

tłumaczenia angielskie

•   Podziemna rzeka i inne historie . Trans. Cynthia Steele. Lincoln/Londyn: University of Nebraska Press, 1996. OCLC 807718151
• Margarity Vargas i Juana Bruce'a Novoa. „Sunamici”. Inés Arredondo. Mundus Artium (1985): 36–45.
• Margarity Vargas i Juana Bruce'a Novoa. „Mariana”. Inés Arredondo. Fikcja (1981): 156–64.

tłumaczenia niemieckie

• „Die Sunemiterin”, traducción por Barbara Kinter, en: Alcántara, Marco (red.): Frauen in Lateinamerika 2. Erzählungen und Berichte . München: Deutscher Taschenbuch Verlag, 1986, s. 80–91 (dtv, 10522).
• „Sommer”, traducción por Erna Pfeiffer, en: Pfeiffer, Erna (red.): AMORica Latina , Wiedeń: Wiener Frauenverlag, 1991, s. 55–64.