Pokutująca Magdalena (Tycjan, 1531)
| Pokutna Magdalena | |
|---|---|
 | |
| Artysta | tycjanowski |
| Rok | C. 1531 |
| Średni | olej na płótnie |
| Wymiary | 85 cm × 68 cm (33 cale × 27 cali) |
| Lokalizacja | Palazzo Pitti , Florencja |
Pokutująca Magdalena to obraz św. Marii Magdaleny pędzla Tycjana z około 1531 r., sygnowany napisem „TITIANUS” na słoiczku z maścią po lewej stronie. Obecnie znajduje się w Sala di Apollo w Palazzo Pitti we Florencji we Włoszech.
Historia
Został zamówiony przez księcia Mantui Federico Gonzagę jako dewocyjny obraz dla słynnej poetki Vittorii Colonny (1490-1547). Jednak powszechnie uważa się, że Vittoria oddała Magdalenę Eleonorze Gonzadze , ponieważ została znaleziona w kolekcji jej syna, księcia Urbino w 1631 roku. Vittoria, uczona i pobożna kobieta, była bardzo zainspirowana wizerunkiem Magdaleny Tycjana, nawet chociaż Magdalena jest bardzo zmysłowo przedstawiona na przedstawieniu Tycjana. Promienny wygląd Magdaleny na ciemnym tle, jakby jej światło pochodziło z wnętrza, sprawił, że Vittoria uwierzyła, że Magdalena „płonie swoją płomienną pasją do Chrystusa”.
Analiza
Tematyka Magdaleny jako grzesznicy i kobiety upadłej, powracającej przez Jezusa na drogę cnót, była w XVI wieku bardzo popularna, pozwalając artystom łączyć erotyzm i religię bez zalotów skandalu. Wersja tematu Tycjana przedstawia ją w chwili uniesienia i głębokiej skruchy, ze łzami w oczach (nawiązując do umycia stóp Jezusa i wytarcia ich włosami ) i wzrokiem wzniesionym ku niebu. Choć jest to erotyczne, jak Vasari , jej nagość nawiązuje do średniowiecznej legendy, że jej ubranie rozpadło się podczas trzydziestu lat, które spędziła na pokucie na pustyni po Wniebowstąpieniu Jezusa . Rzeczywiście, większość z wielu przedstawień tego tematu w sztuce przedstawiała Magdalenę w ogóle bez ubrania lub tylko w luźnym okryciu, jak w późniejszym traktowaniu Tycjana . Według popularnych dzieł, takich jak Złota Legenda , ostatnie lata życia spędziła naga i samotna w pustelni w górach Prowansji , karmiona jedynie przez śpiewające anioły, które codziennie ją odwiedzały. W ten sposób jej brak ubrania symbolizuje porzucenie klejnotów, złota i dóbr doczesnych dla wiary w Chrystusa. Dodatkowo złote włosy Magdaleny, mięsiste ciało i pełne usta odpowiadają ówczesnym renesansowym standardom piękna.
Pod koniec średniowiecza narosła tradycja, że wyhodowała „garnitur” włosów na całym ciele, z wyjątkiem twarzy, dłoni i stóp. Uważa się, że wywodzi się to z dramatu liturgicznego i jest często przedstawiane w sztuce południowoniemieckiej. Przedstawienie Tycjana osiąga podobny efekt i może przypominać zabiegi niemieckie.
Notatki
Źródła
- (w języku polskim) Wielkie Muzeów. Palazzo Pitti, wyd. HPS, Warszawa 2007, ISBN 978-83-60688-42-7
- (po polsku) J. Szapiro Ermitraż (tłum. Maria Dolińska), Wydawnictwo Progress, Moskwa, 1976.
- Goffen, Rona. Kobiety Tycjana. Yale UP, 1997.