Proces o obsceniczność Ulissesa w The Little Review

Proces o obsceniczność w związku z publikacją Ulissesa Jamesa Joyce'a w The Little Review , amerykańskim czasopiśmie literackim , miał miejsce w 1921 roku i skutecznie zakazał publikacji powieści Joyce'a w Stanach Zjednoczonych. Po tym, jak The Little Review opublikował odcinek Ulissesa „Nausicaa” w wydaniu magazynu z kwietnia 1920 r., New York Society for the Suppression of Vice wszczęło oskarżenia o nieprzyzwoitość wobec redaktorów Little Review Margaret Caroline Anderson i Jane Heap . Redaktorzy zostali uznani za winnych na mocy przepisów związanych z ustawą Comstocka z 1873 r., która zakazała wysyłania materiałów uznanych za obsceniczne za pośrednictwem poczty amerykańskiej . Anderson i Heap zostali ukarani grzywną w wysokości 100 dolarów i zostali zmuszeni do zaprzestania publikowania Ulissesa w The Little Review .

Precedensy w prawie dotyczącym nieprzyzwoitości

Prawne koncepcje nieprzyzwoitości leżące u podstaw procesu Andersona i Heapa wracają do standardu ustalonego po raz pierwszy w angielskiej sprawie Regina v. Hicklin z 1868 roku . W tym przypadku Lord Chief Justice Cockburn zdefiniował „test obsceniczności” jako „czy tendencją sprawy oskarżonej o nieprzyzwoitość jest deprawacja i deprawacja tych, których umysły są otwarte na takie niemoralne wpływy i w których ręce tego rodzaju publikacja może spaść."

Ten standard, znany jako test Hicklina , wpłynął na amerykańskie orzecznictwo, najpierw w sprawie Stany Zjednoczone przeciwko Bennett (1879), podtrzymując oskarżenie sądowe oparte na teście nieprzyzwoitości Hicklina i zezwalając na zastosowanie testu do fragmentów tekstu i niekoniecznie tekst w całości. Test Hicklina został zatwierdzony przez Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych w sprawie Rosen przeciwko Stanom Zjednoczonym w 1896 roku i był przestrzegany przez sądy amerykańskie aż do XX wieku.

W 1873 roku, po próbach lobbowania Anthony'ego Comstocka , szefa nowojorskiego Towarzystwa Zwalczania Występków , Kongres Stanów Zjednoczonych zmienił istniejące wcześniej prawo i uchwalił ustawę Comstocka , która uznawała za przestępstwo świadome wysyłanie obscenicznych materiałów lub reklam oraz informacje o nieprzyzwoitych materiałach, aborcji lub antykoncepcji . W akcie tym przyjęto test Hicklina w celu określenia, które materiały zostaną uznane za nieprzyzwoite.

Tło

Margaret Anderson, jedna z oskarżonych (zdjęcie z 1953 r.)
John Sumner, inicjator i świadek oskarżenia (zdjęcie z 1915 r.)

Poczta USA skonfiskowała numer The Little Review z października 1917 roku w związku z publikacją opowiadania Wyndhama Lewisa „Cantleman's Springmate”, które skupia się na młodym, rozczarowanym żołnierzu, który w oczekiwaniu na misję na front I wojny światowej uwodzi młodą dziewczynę, a potem ignoruje jej listy informujące go o ciąży. Historia została przejęta ze względu na postrzeganą lubieżność seksualną i nastroje antywojenne, które uważano za naruszenie ustawy Comstocka, zakazującej wysyłania pocztą „obscenicznych, lubieżnych lub lubieżnych” materiałów. Johna Quinna , odnoszący sukcesy prawnik i mecenas sztuki, który był dobroczyńcą zarówno The Little Review, jak i Ezry Pounda , ówczesnego zagranicznego redaktora magazynu, uważał, że magazyn został zlikwidowany dzięki wsparciu redaktorów Andersona i Heapa dla anarchistów Emmy Goldman i Alexandra Berkmana i wypowiedzi antywojenne, które publikowali w nowojorskich gazetach. Ich poparcie dla radykalnych postaci politycznych doprowadziło już do ich eksmisji z nowojorskiego biura.

Po tym zniesieniu Anderson i Heap mieli trudności ze znalezieniem nowojorskiego drukarza chętnego do drukowania odcinków Ulissesa . Kiedy znaleźli drukarnię, The Little Review rozpoczął serializację Ulissesa , publikując pierwszy odcinek z tej pracy w marcu 1918 roku . na tej podstawie, że jego proza ​​została uznana za „obsceniczną”. Wydanie ze stycznia 1919 roku, które zawierało odcinek „Lestrygonians”. Ulisses był pierwszym, który został schwytany; maj 1919, który zawierał „Scyllę i Charybdę”, był drugi; a numer ze stycznia 1920 r., który zawierał odcinek „Cyclops”, był trzeci.

W 1920 roku nowojorski prawnik, którego córka otrzymała niezamówioną kopię numeru The Little Review, zwrócił na to uwagę Johna S. Sumnera , sekretarza nowojorskiego Towarzystwa Zwalczania Występków . Sumner złożył skargę we wrześniu, a 4 października Anderson i Heap zostali aresztowani i oskarżeni o nieprzyzwoitość za opublikowanie „Nausicaa” w numerze The Little Review z kwietnia 1920 roku . Ten odcinek był relacją bohatera Leopolda Blooma fantazjuje o młodej dziewczynie o imieniu Gerty MacDowell, która odchyla się do tyłu, by odsłonić się przed Bloom. Scena kończy się orgazmem Bloom, który według historyka prawa Edwarda de Grazia w Girls Lean Back Everywhere prawdopodobnie umknąłby uwadze przeciętnego czytelnika z powodu metaforycznego języka Joyce'a.

Test

Proces odbył się w lutym 1921 r. przed trzema sędziami w sądzie na sesjach nadzwyczajnych. Uwzględniono tylko odcinek „Nausicaa” Ulissesa , ze szczególnym uwzględnieniem orgazmu Bloom i roli Gerty jako współaktora. Prokuratorem był Joseph Forrester, zastępca prokuratora okręgowego, a jego jedynym świadkiem był John Sumner. John Quinn reprezentował Andersona i Heapa, chociaż obaj nie zgadzali się z nim co do tego, które podejście byłoby najbardziej odpowiednią obroną. Quinn utrzymywała, że ​​Anderson i Heap powinni milczeć i nie składać zeznań, aby zaprezentować się jako kobiety skromne, niepozorne i konserwatywne.

Chociaż nie jest to wymagane przez prawo, Quinn zdecydował się wystawić trzech ekspertów literackich, aby poświadczyli literackie zasługi Ulissesa , a także szerszą reputację The Little Review . Pierwszym biegłym był Philip Moeller z Theatre Guild , który zinterpretował Ulissesa przy użyciu freudowskiej metody odsłonięcia podświadomości, co skłoniło jednego z sędziów do poproszenia go o „mówienie w języku zrozumiałym dla sądu”. Kolejnym świadkiem był Scofield Thayer , redaktor The Dial , inny ówczesny magazyn literacki, który „był zmuszony przyznać, że gdyby chciał opublikować Ulissesa , najpierw skonsultowałby się z prawnikiem - i nie opublikowałby”. Ostatnim świadkiem był angielski powieściopisarz, wykładowca i krytyk John Cowper Powys , który oświadczył, że Ulisses był „pięknym dziełem, które w żaden sposób nie jest w stanie zepsuć umysłów młodych dziewcząt”.

Podczas rozprawy zastępca prokuratora okręgowego zapowiedział, że odczyta sądowi na głos obraźliwy fragment, czemu sprzeciwił się jeden z sędziów. Sędzia uznał, że takich nieprzyzwoitych materiałów „nie należy czytać w obecności młodej kobiety, takiej jak Anderson”. W swojej autobiografii Moja wojna trzydziestoletnia , Anderson pisze: „traktując mnie z ojcostwem opiekuńczym, [sędzia] odmówił pozwolenia na odczytanie nieprzyzwoitości na moim przesłuchaniu”. Kiedy zwrócono sędziemu uwagę, że Anderson jest wydawcą, oświadczył, że jest pewien, że „nie znała znaczenia tego, co publikowała”. Następnie odczytano na głos obraźliwy fragment Ulissesa , a sąd zawiesił pracę na tydzień, aby sędziowie mogli przeczytać cały odcinek „Nausicaa”.

Argument Quinna przeciwko oskarżeniom o obsceniczność opierał się na twierdzeniach, że lubieżny materiał w Ulissesie był w rzeczywistości raczej środkiem odstraszającym niż zgubnym. Przedstawił dalsze argumenty, że trzeba znać miasto Dublin aby naprawdę zrozumieć dzieło i że sporadyczna interpunkcja i postrzegana niezrozumiałość powieści były spowodowane słabym wzrokiem Joyce'a. W pewnym momencie procesu Quinn wyznał, że „ja sam nie rozumiem Ulissesa - myślę, że Joyce posunął się za daleko w swojej metodzie”, na co jeden z przewodniczących sędziów odpowiedział: „Tak, brzmi to dla mnie jak majaczenie nieuporządkowanego umysłu —Nie widzę powodu, dla którego ktokolwiek miałby chcieć to opublikować”.

Zgodnie z precedensami dotyczącymi nieprzyzwoitości ustanowionymi przez Stany Zjednoczone przeciwko Bennett , panel trzech sędziów zdecydował, że fragmenty z odcinka „Nausicaa” rzeczywiście stanowiły nieprzyzwoitość, a tym samym naruszyły prawa Comstocka. Anderson i Heap zostali uznani za winnych zarzutu nieprzyzwoitości i zmuszeni do zaprzestania publikowania kolejnych odcinków Ulissesa , pobrania od nich odcisków palców i zapłacenia grzywny w wysokości stu dolarów.

Następstwa i odpowiedzi

The Little Review zaprzestał serializacji Ulissesa , a „Wół słońca” był ostatnim odcinkiem powieści, który pojawił się w magazynie - mniej więcej pierwsza trzecia część tego odcinka pojawia się w numerze magazynu z sierpnia 1920 roku. Anderson i Heap musieli ograniczyć zawartość magazynu do mniej prowokujących materiałów, ostatecznie usuwając swoje motto „Nie idź na kompromis z gustem publicznym” z okładki magazynu w 1921 roku. Zniechęceni procesem, brakiem wsparcia ze strony społeczności intelektualnej, i przyszłe perspektywy sztuki w Ameryce, Anderson rozważał zaprzestanie publikowania The Little Review i ostatecznie przekazał kontrolę nad magazynem Heapowi. „Mały Przegląd” ukazywał się do 1929 roku.

W swoim artykule „Art and the Law”, napisanym po przedstawieniu zarzutów o nieprzyzwoitość, ale przed następującym po tym procesie, Heap zwróciła uwagę na ironię bycia ściganą za drukowanie myśli postaci Gerty MacDowell, „niewinnej, prostej, dziecinnej dziewczyny, „w próbach ochrony umysłów młodych kobiet. Heap najpierw pyta: „Jeśli młoda dziewczyna korumpuje, czy ona też może być zepsuta?” i dalej żartuje: „Jeśli jest coś, czego naprawdę się boję, to umysł młodej dziewczyny”. Argumentowała również, że:

Pan Joyce nie nauczał wczesnych egipskich perwersji ani nie wymyślał nowych. Wszędzie dziewczęta odchylają się do tyłu, pokazując koronkowe i jedwabne pończochy; nosić wycięte bluzki bez rękawów, zapierające dech w piersiach kostiumy kąpielowe; ludzie wszędzie myślą i odczuwają emocje w związku z tymi rzeczami - rzadko tak delikatnie i z wyobraźnią jak pan Bloom - i nikt nie jest zepsuty. Czy samo czytanie o myślach, o których myśli, może zepsuć człowieka, podczas gdy jego myśli nie?

Chociaż proces rzekomo dotyczył odcinka „Nausicaa”, wielu uczonych, takich jak Holly Baggett, Jane Marek i Adam Parkes, twierdzi, że był on motywowany przeciwko obrazoburczemu charakterowi magazynu i jego „politycznie radykalnym lesbijkom” redaktorzy. Chociaż Quinn bronił Andersona i Heapa w procesie, w swoich listach do Ezry Pounda Quinn wyraził niechęć do swoich oskarżonych. W liście z 16 października 1920 r. Quinn napisał: „W ogóle nie interesuje mnie obrona ludzi, którzy są głupio i bezczelnie, safonistycznie, pederastycznie i pisuarowo, i menstruacyjnie naruszają [] prawo i myślą, że są odważni”. Anderson i Heap stanęli w obliczu nie tylko wrogiego oskarżenia i sędziów obojętnych na literackie zasługi Ulissesa, ale także obrońcy, który w pewnym sensie stanął po stronie oskarżenia. W Baroness Elsa: Gender, Dada and Everyday Modernity: A Cultural Biography , Irene Gammel twierdzi, że proces był ostatecznie bitwą o kwestie kobiet i paternalistyczne funkcje ówczesnych przepisów dotyczących nieprzyzwoitości. Gammel twierdzi, że baronowa Elsa von Freytag-Loringhoven , płodna autorka poezji w The Little Review , stała się figurantem magazynu w walce o autorytet w określaniu tematyki, o której kobiety powinny móc pisać i czytać. Gammel pisze: „Jeśli Heap był marszałkiem polnym w awangardowej walce The Little Review z purytańskimi konwencjami i tradycyjną estetyką seksualną, to baronowa miała stać się jej maszyną bojową”.

Choć skutecznie zakazany w Stanach Zjednoczonych, Ulisses został opublikowany w Paryżu przez Sylvię Beach w 1922 roku, rok po procesie. Dopiero w 1933 r . W sprawie Stany Zjednoczone przeciwko jednej książce zwanej Ulissesem powieść mogła zostać opublikowana w Stanach Zjednoczonych bez obawy przed oskarżeniem.

Notatki

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Obscenity_trial_of_Ulysses_in_The_Little_Review&oldid=1121339880 ”