Społeczność mowy

Arnold Lakhovsky , Rozmowa (ok. 1935)

Społeczność językowa to grupa ludzi, którzy podzielają zestaw norm językowych i oczekiwań dotyczących używania języka . Jest to pojęcie kojarzone głównie z socjolingwistyką i językoznawstwem antropologicznym .

W literaturze dyskutuje się, jak dokładnie zdefiniować wspólnotę mowy . Definicje społeczności językowej zwykle obejmują różny stopień nacisku na następujące elementy:

Wspólne członkostwo w społeczności
Wspólna komunikacja językowa

Typową wspólnotą językową może być małe miasto, ale socjolingwiści, tacy jak William Labov , twierdzą, że duży obszar metropolitalny, na przykład Nowy Jork , można również uznać za jedną społeczność językową.

Wczesne definicje postrzegały społeczności językowe jako ograniczone i zlokalizowane grupy ludzi, którzy mieszkają razem i dzielą te same normy językowe, ponieważ należą do tej samej społeczności lokalnej . Przyjęto również, że w obrębie wspólnoty powinien istnieć jednolity zbiór norm . Założenia te zostały zakwestionowane przez późniejsze badania, które wykazały, że jednostki na ogół uczestniczą w różnych społecznościach językowych jednocześnie iw różnych momentach swojego życia. Każda społeczność językowa ma inne normy, które mają tendencję do podzielania tylko częściowo. Społeczności mogą być zdelokalizowane i nieograniczone, a nie lokalne, i często obejmują różne podspołeczności o różnych normach mowy. Z uznaniem, że mówcy aktywnie używają języka do konstruowania i manipulowania tożsamości społecznych poprzez sygnalizowanie przynależności do określonych wspólnot językowych, idea ograniczonej społeczności językowej z jednorodnymi normami mowy została w dużej mierze porzucona na rzecz modelu opartego na społeczności językowej jako płynnej wspólnocie praktyki .

Społeczność językowa zaczyna dzielić określony zestaw norm dotyczących używania języka poprzez wspólne życie i interakcje, a zatem społeczności językowe mogą pojawić się wśród wszystkich grup, które często wchodzą w interakcje i podzielają pewne normy i ideologie. Takimi grupami mogą być wioski, kraje, społeczności polityczne lub zawodowe, społeczności o wspólnych zainteresowaniach, hobby lub stylach życia, a nawet po prostu grupy przyjaciół. Społeczności językowe mogą dzielić zarówno określone zestawy słownictwa i konwencje gramatyczne, jak i style i gatunki mowy, a także normy dotyczące tego, jak i kiedy mówić w określony sposób.

Historia definicji

Przyjęcie pojęcia „społeczności językowej” jako jednostki analizy językowej pojawiło się w latach sześćdziesiątych XX wieku.

Johna Gumperza

John Gumperz opisał, jak dialektolodzy sprzeciwił się dominującemu podejściu w językoznawstwie historycznym, które postrzegało społeczności językowe jako jednorodne i zlokalizowane byty w sposób, który pozwalał na rysowanie zgrabnych diagramów drzewiastych opartych na zasadzie „zejścia z modyfikacją” i wspólnych innowacji. Dialektolodzy raczej zdawali sobie sprawę, że cechy dialektu rozprzestrzeniają się poprzez dyfuzję i że czynniki społeczne miały decydujące znaczenie dla tego, jak to się stało. Zdali sobie również sprawę, że cechy rozprzestrzeniają się falami z ośrodków i że w niektórych społecznościach często istnieje kilka konkurencyjnych odmian. To spostrzeżenie skłoniło Gumperza do sproblematyzowania pojęcia wspólnoty językowej jako wspólnoty niosącej jeden wariant mowy, a zamiast tego do poszukiwania definicji, która obejmowałaby heterogeniczność. Można tego dokonać, skupiając się na interaktywnym aspekcie języka, ponieważ interakcja w mowie jest drogą, po której przemieszczają się rozproszone cechy językowe. Gumperz zdefiniował wspólnotę mowy:

Każdy zbiór ludzki charakteryzujący się regularną i częstą interakcją za pomocą wspólnego zespołu znaków werbalnych i wyróżniający się od podobnych agregatów znaczącymi różnicami w użyciu języka.

— Gumperz (1968)

Niezależnie od różnic językowych między nimi odmiany mowy stosowane w społeczności językowej tworzą system, ponieważ są powiązane ze wspólnym zbiorem norm społecznych.

— Gumperz (1968)

Gumperz identyfikuje tutaj dwa ważne komponenty społeczności językowej: członkowie dzielą zarówno zestaw form językowych, jak i zestaw norm społecznych. Gumperz starał się również stworzyć ramy typologiczne do opisu, w jaki sposób systemy językowe mogą być używane w ramach jednej społeczności językowej. Wprowadził pojęcie zasięgu językowego, czyli stopnia, w jakim systemy językowe danej społeczności różnią się, tak że wspólnoty językowe mogą być wielojęzyczne, diglossiczne, wielodialektalne (w tym rozwarstwienie socjolektalne) lub jednorodne - w zależności od stopnia zróżnicowania między różnymi systemami językowymi używany w społeczności. Po drugie, pojęcie kompartmentalizacji opisywało stopień, w jakim wykorzystanie różnych odmian zostało oddzielone od siebie jako dyskretne systemy w interakcji (np. diglossia , gdzie odmiany odpowiadają określonym kontekstom społecznym, lub wielojęzyczność, gdzie odmiany odpowiadają odrębnym grupom społecznym w społeczności) lub czy są one zwykle mieszane w interakcjach (np. przełączanie kodów , dwujęzyczność , język synkretyczny).

Noam Chomsky

Sformułowanie Gumperza zostało jednak skutecznie przyćmione przez redefinicję zakresu lingwistyki dokonaną przez Noama Chomsky'ego jako:

dotyczy przede wszystkim idealnego mówcy-słuchacza w całkowicie jednorodnej wspólnocie językowej, który doskonale zna swój język i jest odporny na takie gramatycznie nieistotne warunki, jak ograniczenia pamięci, rozkojarzenie, przesunięcia uwagi i zainteresowania oraz błędy (przypadkowe lub charakterystyczne) w zastosowanie znajomości języka w praktyce.

— Chomsky (1965: 3)

William Labow

Inną wpływową konceptualizacją społeczności językowej była koncepcja Williama Labova , którą można postrzegać jako hybrydę strukturalnej jednorodności Chomsky'ego i skupienia się Gumperza na wspólnych normach kształtujących zmienne praktyki. Labow napisał:

Wspólnota językowa nie jest zdefiniowana przez żadną wyraźną zgodę w użyciu elementów językowych, ale przez udział w zbiorze wspólnych norm: normy te można zaobserwować w jawnych typach zachowań oceniających oraz przez jednorodność abstrakcyjnych wzorców zmienności które są niezmienne w odniesieniu do poszczególnych poziomów użytkowania.

— Łabow (1972: 120–1)

Podobnie jak w przypadku Gumperza, sformułowanie Labova podkreślało, że wspólnotę językową definiują bardziej wspólne normy niż wspólne formy językowe. Ale podobnie jak Chomsky, Labov również postrzegał każdą z formalnie wyróżnionych odmian językowych w obrębie społeczności językowej jako jednorodną, niezmienną i jednolitą. Model ten dobrze sprawdził się w celu Labova, który miał pokazać, że afrykańsko-amerykański język wernakularny nie może być postrzegany jako strukturalnie zdegenerowana forma języka angielskiego, ale raczej jako dobrze zdefiniowany kod językowy o własnej, szczególnej strukturze.

Krytyka

Prawdopodobnie ze względu na ich znaczną moc wyjaśniającą, rozumienie społeczności językowej przez Labova i Chomsky'ego stało się szeroko wpływowe w językoznawstwie . Ale stopniowo ujawniło się wiele problemów z tymi modelami.

Po pierwsze, stawało się coraz bardziej jasne, że założenie o jednorodności tkwiące w modelach Chomsky'ego i Labova jest nie do utrzymania. Afroamerykańska społeczność językowa, którą Labov postrzegał jako zdefiniowaną przez wspólne normy afroamerykańskiego języka angielskiego w języku narodowym , okazała się iluzją, ponieważ ideologiczne nieporozumienia dotyczące statusu AAVE między różnymi grupami mówców przyciągnęły uwagę opinii publicznej.

Po drugie, pojęciem wspólnoty językowej były społeczności na dużą skalę. Rozszerzając pojęcie, nie można było już przywoływać definicji Gumperza.

Po trzecie, modele Chomsky'ego i Labova jasno pokazały, że zmienność intrapersonalna jest powszechna. Doprecyzowanie wyboru wariantu językowego jest często wyborem dokonywanym w określonym kontekście mowy.

Siła tej krytyki koncepcji „wspólnot mowy” pojawiła się z powodu wielu sprzeczności. Niektórzy uczeni zalecali całkowite porzucenie tej koncepcji, zamiast tego konceptualizację jej jako „produktu działań komunikacyjnych podejmowanych przez daną grupę ludzi”. doraźny status społeczności za „jakiś rodzaj grupy społecznej, której cechy mowy są interesujące i można je opisać w spójny sposób”.

Teoria praktyki

Teoria praktyki , rozwinięta przez myślicieli społecznych , takich jak Pierre Bourdieu , Anthony Giddens i Michel de Certeau , oraz pojęcie wspólnoty praktyk opracowane przez Jeana Lave'a i Etienne'a Wengera zostało zastosowane do badania społeczności językowej przez lingwistów Williama Hanksa i Penelope Eckert .

Eckert dążył do takiego podejścia do zmienności socjolingwistycznej, które nie zawierałoby żadnej zmiennej społecznej (np. klasy , płci , miejscowości). Zamiast tego zbudowała model, który był w stanie zlokalizować zmienne, które wskazują na istotny problem dla grupy osób. Dla Eckerta kluczowe definiujące cechy społeczności są trwałe w czasie, aby wspólnie je zrozumieć.

Koncepcja społeczności językowej Hanksa różni się od koncepcji Eckerta i Gumperza, bada sposoby tworzenia znaczeń językowych we wspólnej praktyce. Hanks bada, w jaki sposób praktyki językowe są powiązane z różnorodnością, która powstaje w wyniku wspólnych praktyk.

Odmiana językowa

Pojęcie wspólnoty językowej jest najczęściej używane jako narzędzie do zdefiniowania jednostki analizy, w ramach której analizuje się wariacje i zmiany językowe . Cechy stylistyczne różnią się między społecznościami językowymi w zależności od czynników, takich jak pochodzenie etniczne i status społeczny grupy, wspólne zainteresowania oraz poziom formalności oczekiwany w grupie i przez jej większe społeczeństwo .

Wspólne zainteresowania i stopień formalności skutkują także różnicami stylistycznymi między wspólnotami językowymi. Na przykład w kulturze zachodniej pracownicy kancelarii prawniczej prawdopodobnie używaliby bardziej formalnego języka niż grupa nastoletnich skateboardzistów , ponieważ większość mieszkańców Zachodu oczekuje większej formalności i profesjonalizmu od praktyków prawa niż od nieformalnego kręgu nastoletnich przyjaciół. To specjalne użycie języka przez pewne zawody do określonych czynności znane jest w językoznawstwie jako rejestr ; w niektórych analizach grupa mówców rejestru jest znana jako a społeczność dyskursywna , podczas gdy wyrażenie „społeczność językowa” jest zarezerwowane dla odmian języka lub dialektu, które użytkownicy dziedziczą przez urodzenie lub adopcję. ^{[ potrzebne źródło ]}

Zobacz też