cichy e

Dla niewymawianego ⟨e⟩ w języku francuskim, zobacz e muet .
Ten artykuł zawiera transkrypcje fonetyczne w międzynarodowym alfabecie fonetycznym (IPA) . Aby zapoznać się ze wstępnym przewodnikiem dotyczącym symboli IPA, zobacz Help:IPA . Aby zapoznać się z rozróżnieniem między [ ] , / / ​​i   ⟨ ⟩ , zobacz IPA § Nawiasy i ograniczniki transkrypcji .

W ortografii angielskiej wiele słów zawiera nieme ⟨e⟩ (pojedyncze, końcowe, niesylabiczne „e”), najczęściej na końcu słowa lub morfemu . Zazwyczaj reprezentuje dźwięk samogłoski, który był wcześniej wymawiany, ale stał się cichy w późnym średnioangielskim lub wczesnym nowożytnym angielskim .

W dużej klasie słów, w wyniku szeregu historycznych zmian brzmieniowych , w tym Wielkiej Przesunięcia Samogłoski , obecność sufiksu na końcu wyrazu wpłynęła na rozwój samogłoski poprzedzającej, a w mniejszej liczbie przypadków wpłynęło to na wymowę poprzedzającej spółgłoski. Kiedy fleksja zniknęła w mowie, ale pozostała historyczną pozostałością w pisowni, to nieme „e” zostało zinterpretowane synchronicznie jako wyznacznik zachowanych dźwięków.

Można to zobaczyć w samogłoskach w parach słów, takich jak rid / r ɪ d / i ride / r aɪ d / , w których obecność ostatniego, niewymawianego ⟨e⟩ wydaje się zmieniać dźwięk poprzedniego ⟨i⟩ . Przykładem spółgłosek jest para słów wstręt ( loʊθ) i wstręt (loʊð), gdzie ⟨e⟩ można rozumieć jako znacznik dźwięcznego ⟨th⟩ .

W wyniku tej reinterpretacji ⟨e⟩ zostało dodane przez analogię we wczesnym nowożytnym angielskim do wielu słów, które nigdy nie miały wyraźnej odmiany ⟨e⟩ , i jest używane we współczesnych neologizmach, takich jak rower , w którym nie ma historyczny powód obecności ⟨e⟩ , ze względu na dostrzeganą synchroniczną potrzebę zaznaczenia wymowy poprzedzającej samogłoski.

Chociaż współczesna ortografia angielska nie jest tutaj całkowicie spójna, korelacja jest na tyle powszechna, że ​​​​można zastosować praktyczną regułę do wyjaśnienia pisowni, zwłaszcza we wczesnej szkole, gdzie ciche „e” , które ma ten efekt, jest czasami nazywane a magiczne ⟨e⟩ lub apodyktyczne ⟨e⟩ . Lingwistka ortograficzna Gina Cooke używa terminu wymienne ⟨e⟩ , ponieważ wymienność jest spójnym znakiem pojedynczego końcowego niesylabicznego ⟨e⟩ , a jego „cisza” różni się od innych funkcji „cichych” liter. Niektórzy praktykujący badanie ustrukturyzowanych słów przyjęli tę terminologię.

Wpływ na samogłoski

W zależności od dialektu język angielski ma od 13 do ponad 20 odrębnych fonemów samogłoskowych , zarówno monoftongów , jak i dyftongów . Ciche ⟨e⟩ , w połączeniu z pięcioma samogłoskowymi znakami alfabetu łacińskiego , jest jednym ze sposobów, w jaki niektóre z tych samogłosek są reprezentowane w ortografii angielskiej .

Ciche ⟨e⟩ w połączeniu z innymi samogłoskami może przekształcić dźwięk krótkiej samogłoski w odpowiednik długiej samogłoski, chociaż nie zawsze tak jest. Krótkie samogłoski to / æ ɛ ɪ ɒ ʌ / podczas gdy równoważne długie samogłoski to / eɪ iː aɪ oʊ j uː / . Jednak z powodu komplikacji związanych z Wielkim Przesunięciem Samogłosek , długa samogłoska nie zawsze jest po prostu wydłużoną wersją odpowiadającej jej krótkiej samogłoski; iw większości przypadków (na przykład z ride ) jest w rzeczywistości dyftongiem ( / r aɪ d / ).

Aby utworzyć długą samogłoskę, między niemym ⟨e⟩ a poprzedzającą go samogłoską jest zwykle tylko jedna spółgłoska. W niektórych przypadkach dwie spółgłoski mogą również mieć ten sam efekt, jak w przypadku table , paste i bath , podczas gdy w innych przypadkach również nie ma spółgłosek, jak w tie , toe i due . Obecność podwójnej spółgłoski może wskazywać, że ⟨e⟩ nie jest nieme i nie wpływa na poprzedzającą samogłoskę (jak w Jesse i posse ).


Krótka samogłoska Bez cichego ⟨e⟩
Długa samogłoska Z cichym ⟨e⟩ 		Transkrypcja IPA
listwa listwa /slæt/ → /sleɪt/
spotkał mētɇ /mɛt/ → /miːt/
chwyt grīpɇ /ɡrɪp/ → /ɡraɪp/
dorsz codɇ /kɒd/ → /koʊd/
cięcie cięcie /kʌt/ → /kjuːt/

W języku angielskim „ nazwa litery ” samogłoski to jej długa forma samogłoskowa (z wyjątkiem przypadku ⟨y⟩ , które ma taką samą wymowę jak ⟨i⟩ - porównaj byte/bite ).

Ta terminologia odzwierciedla historyczną wymowę i rozwój tych samogłosek, ale jako fonetyczny opis ich obecnych wartości może już nie być dokładna. Angielskie wartości liter ⟨a, e, i, o, u⟩ były podobne do wartości tych liter w języku hiszpańskim , francuskim lub włoskim , a mianowicie [ a ] , [ e ] , [ i ] , [ o ] , [ u ] . The Wielkie przesunięcie samogłosek prowadzące do wczesnego nowożytnego angielskiego nadało obecnym angielskim wartości „długich samogłosek”, które znacznie różnią się od „krótkich samogłosek”, do których odnoszą się na piśmie. Ponieważ angielski ma tradycję literacką sięgającą okresu średnioangielskiego, pisany angielski nadal używa konwencji pisma średnioangielskiego do oznaczania rozróżnień, które zostały uporządkowane przez przesunięcie łańcuchowe długich samogłosek. Jednak wymowa ⟨u⟩ przed cichym ⟨e⟩ , występujący głównie w zapożyczeniach z francuskiego i łaciny, jest konsekwencją nie Wielkiego Przesunięcia Samogłosek, ale innej serii zmian .

Kiedy końcowe ⟨e⟩ nie jest nieme, można to wskazać na różne sposoby w pisowni angielskiej. Reprezentując / iː / , zwykle odbywa się to poprzez podwojenie ( uchodźca , pracownik , z pracodawcą jako przestarzałą pisownią). Nieciche ⟨e⟩ może być również oznaczone znakiem diakrytycznym , takim jak akcent grobowy ( Learnèd ) lub diaereza ( Learnëd , Brontë ). Inne znaki diakrytyczne są zachowane w zapożyczeniach ( résumé , cafe , blasé ) lub wprowadzone do tego wzoru ( maté ), chociaż te znaki diakrytyczne są często pomijane. Inne słowa nie wskazują, że ⟨e⟩ nie milczy ( tempo , pożyczka łacińska oznaczająca „z należytym szacunkiem”).

Grupa ⟨a⟩ _

Dźwięki grupy ⟨a⟩ to jedne z bardziej złożonych dialektycznie cech współczesnego współczesnego języka angielskiego; fonemy reprezentowane we współczesnym „krótkim / ” / ⟨a⟩ obejmują / æ / , / ɑː / i ɔː . Zobacz szerokiego A i złapanego w łóżeczku , aby zapoznać się z niektórymi wielodialektowymi złożonościami angielskiej grupy ⟨a⟩ . Cichy ⟨e⟩ zwykle przenosi ⟨a⟩ do / eɪ / .

Grupa ⟨e⟩ _

Ciche ⟨e⟩ zazwyczaj przenosi ⟨e⟩ do / iː / . Ta zmiana jest ogólnie spójna we wszystkich dzisiejszych dialektach języka angielskiego, chociaż wcześniej wiele dialektów używało / eː/ zamiast tego przed migracją do / iː/ . W niektórych częściach języka angielskiego Mid-Ulster nadal używa się /eː/ .

Grupa ⟨i⟩ _

W przypadku „długiej samogłoski” reprezentowanej w pisanym języku angielskim przez ⟨i⟩ , efektem cichego ⟨e⟩ jest przekształcenie jej w dyftong / aɪ / .

Grupa ⟨o⟩ _

Krótkie ⟨o⟩ często pasuje do krótkiego ⟨a⟩ i ma pewne cechy charakterystyczne dla tej grupy. Inaczej napisane krótkie ⟨o⟩ może reprezentować / ɒ / , / ʌ / i / ɔː / . Zwykłym efektem cichego ⟨e⟩ na pisanym ⟨o⟩ jest ustalenie go jako długiego / oʊ / dźwięku.

Grupa ⟨u⟩ _

Krótkie ⟨u⟩ może w różny sposób reprezentować albo / ʌ / albo / ʊ / , w wyniku podziału stopy na rozpórkę . Ciche ⟨e⟩ generalnie zamienia ⟨u⟩ na odpowiadającą mu długą wersję / j uː / , która rozwinęła się ze średnioangielskiego / ɪu / . Zmiennie przez dialekt, a nawet słowo, / j / w tym / j uː / może spadek ( runa / ˈ r uː n / , lutnia / ˈ l uː t / ), powodująca połączenie z / uː / ; w innych przypadkach / j / łączy się z poprzedzającą spółgłoską ( problem / ˈ ɪ s . j uː / → / ˈ ɪ ʃ uː / ), co oznacza, że ​​cichy ⟨e⟩ może wpływać na jakość spółgłoski znacznie wcześniej w słowie ( kształcić ( / ˈ ɛ dʒ u k eɪ t / , natura / ˈ n eɪ tʃ ər / ).

Wpływ na spółgłoski

Oprócz wskazania, że ​​poprzedzająca samogłoska jest długą samogłoską, nieme ⟨e⟩ , gdy następuje bezpośrednio po ⟨c⟩ lub ⟨g⟩ , wskazuje również, że ⟨c⟩ jest miękkim ⟨c⟩ , a ⟨g⟩ jest miękkim ⟨g⟩ _ Na przykład:

gdzie / s / jest oczekiwanym wynikiem dwuznaku ⟨ce⟩ , a ⟨g⟩ w ogromie wymawia się / dʒ / . Ten sam efekt na ⟨c⟩ i ⟨g⟩ , ale nie na poprzedzającą samogłoskę, pojawia się w słowach takich jak „przypadek” i „kuźnia”. Aby zatrzymać ten efekt zmiękczania, przed ⟨e⟩ dodaje się ciche ⟨u⟩ , jak w przypadku „plaga”, „fuga” i „katalog”.

Ciche ⟨e⟩ jest używane w niektórych słowach z ⟨dg⟩ , w którym nie wydłuża samogłoski: rĭdgɇ , slĕdgɇ , hŏdgɇ-pŏdgɇ . Pisownia takich słów za pomocą ⟨j⟩ , drugiej litery wskazującej ten dźwięk, nie występuje w rodzimych lub natywnych angielskich słowach.

Ten sam efekt zmiękczający ( ⟨c⟩ / k/ → / s / i ⟨g⟩ / ɡ / → / dʒ / ) pojawia się również w przypadku następującego (i) lub (y).

W końcowej pozycji słowa podobny efekt zmiękczający może wystąpić w przypadku dwuznaku ⟨th⟩ /θ/ → /ð/ ; często forma z ⟨e⟩ jest czasownikiem spokrewnionym z formą rzeczownika bez e:

  • kąpać się, kąpać się ( / bæθ / , / beɪð / )
  • oddychać, oddychać ( /bɹɛθ/, /bɹið/ )
  • ubranie, ubranie ( /klɔθ/, /kloʊð/ )

Naprawdę cichy ⟨e⟩

W niektórych popularnych słowach, które historycznie miały długie samogłoski, ciche „e” nie ma już swojego zwykłego efektu wydłużania. Na przykład ⟨o⟩ in come (w porównaniu do in cone ) i in done (w porównaniu do in dome ). Jest to szczególnie powszechne w niektórych słowach, które historycznie miały ⟨f⟩ zamiast ⟨v⟩ , takich jak dawać i kochać ; w staroangielskim , / f / stało się / v / kiedy pojawił się między dwiema samogłoskami ( OE giefan , lufu ), podczas gdy bliźniacze ⟨ff⟩ straciło podwojenie, ustępując / f / w tej pozycji. Dotyczy to również dużej klasy słów z przyrostkiem przymiotnika -ive , takich jak captive (gdzie znowu ⟨i⟩ nie jest wydłużone, w przeciwieństwie do hive ), które pierwotnie miały -if we francuskim.

Niektóre zapożyczenia z francuskiego ( promenada ) zachowały swoje francuskie ciche „e” , zwane e muet lub e caduc , co nie ma wpływu na poprzedzającą samogłoskę. Również formy żeńskie niektórych słów pochodzenia francuskiego kończą się na nieme „e” , na przykład narzeczona , „drobna i z domu” .

Niektóre angielskie słowa różnią się akcentowaną sylabą w zależności od tego, czy są używane jako rzeczowniki , czy jako przymiotniki . W kilku słowach, takich jak minuta , może to wpłynąć na działanie cichego ⟨e⟩ : jako przymiotnik minúte ( / m aɪ ˈ nj uː t / , „mały”) ma zwykłą wartość ⟨u⟩ , po której następuje cichy ⟨ e⟩ , gdy jako rzeczownik minuta ( / podczas m ɪ n ɪ t / , jednostka czasu) cichy ⟨e⟩ nie działa. Zobacz rzeczownik wywodzący się ze stresu początkowego, aby znaleźć podobne wzorce, które mogą powodować wyjątki.

Historycznie, zgodnie z francuskim zwyczajem, praktyką było dodawanie niemego „e ” na końcu słów w celach estetycznych. Na przykład słowa kończące się na -le (jak subtelny i table ), jak również następujące po ⟨s⟩ (takie jak dom i czas , itp.) mają zbędne ciche ⟨e⟩ . W przeszłości nieme ⟨e⟩ było również dodawane do wielu rzeczowników z podobnych powodów stylistycznych, takich jak poste , teste itp.

Upuszczenie cichego ⟨e⟩

Ciche ⟨e⟩ jest zwykle opuszczane, gdy do słowa dodaje się sufiks rozpoczynający się od samogłoski, na przykład: radzić sobie z radzeniem sobie , handlować z zbywalnym , napięcie z napięciem , zniewalać zniewalać , zaraza z plagą , zabezpieczyć bezpieczeństwo , stworzyć dla stwórca itp. Jest to jednak stosowane niekonsekwentnie, jak w przypadku liveable . W przypadku sufiksu „-ment” występuje również rozbieżność w praktyce. W amerykańskim angielskim , Judge zwykle zamienia się w Judgement , podczas gdy w brytyjskim angielskim e jest zwykle zachowane, jak w Judge . Inne słowa o niepewnej praktyce to między innymi ruch , podżeganie , zaangażowanie . [ potrzebne źródło ]

Ciche ⟨e⟩ jest zwykle utrzymywane , gdy jest poprzedzone ⟨c⟩ lub ⟨g⟩ , a sufiks nie zaczyna się od ⟨e⟩ , ⟨i⟩ lub ⟨y⟩ , aby zachować efekt zmiękczający (tj . , z oburzenia na oburzające itp.)

Ciche ⟨e⟩ zwykle nie jest opuszczane w słowach złożonych, takich jak comeback .

Historia

Ciche ⟨e⟩ , podobnie jak wiele konwencji języka pisanego , które nie odzwierciedlają już aktualnej wymowy, nie zawsze było ciche. W Baladzie Chaucera pierwsza linijka nie jest skanowana prawidłowo, chyba że wymawia się to, co wydaje się obecnym oczom być cichym ⟨e⟩ :

Hyd, Absolon, twoja pozłacana warkocze cler è

Gilte kończy się tym samym dźwiękiem, co współczesna angielska Malta . W języku średnioangielskim ta ostatnia schwa miała pewne znaczenie gramatyczne, chociaż zostało to w większości utracone w czasach Chaucera. Był pomijany , gdy następowało słowo zaczynające się na samogłoskę. Konsekwencje niemego ⟨e⟩ we współczesnej pisowni odzwierciedlają fonologię średnioangielskiego. W średnioangielskim, w wyniku luźnej zasady samogłosek , wspólnej dla większości języków germańskich , samogłoski były długie kiedy historycznie występowały w akcentowanych sylabach otwartych ; były krótkie, gdy występowały w sylabach „w kratkę” lub zamkniętych. Tak więc bide /ˈbiːdə/ miało długą samogłoskę, podczas gdy bide /bid/ miało krótką.

Sekwencja historyczna wyglądała mniej więcej tak:

  • W staroangielskim rozróżniano fonologicznie długie i krótkie samogłoski .
  • W języku średnioangielskim długość samogłoski została utracona jako cecha fonologiczna, ale nadal była obecna fonetycznie. Słowo takie jak bide , sylabizowane bi.de i fonetycznie [biːdə] , miało jedną akcentowaną, otwartą, długą sylabę. Z drugiej strony słowo bid , choć akcentowane, miało krótką samogłoskę: [bid] .
  • W nieznanym momencie fonetycznie długie samogłoski zaczęły dyftongizować . To był początek Wielkiego Przesunięcia Samogłosek . Prawdopodobnie w tym samym czasie krótkie samogłoski stały się luźne. Tak więc, gdy „bide” [biːdə] stało się [bɨidə] , „bide” [bid] zmieniło się na [bɪd] .
  • W późniejszym czasie wszystkie schwa na końcu słowa zostały utracone. Fonetyczna motywacja do wydłużania samogłoski - otwartej sylaby - została utracona, ale proces dyftongizacji już się rozpoczął, a samogłoski, które kiedyś były identyczne z wyjątkiem długości, teraz były fonetycznie odmienne i fonologicznie różne.

Konwencja zapisu niemego ⟨e⟩ wskazuje, że różne cechy samogłosek stały się fonemiczne i zostały zachowane nawet po utracie długości samogłoski fonemicznej.

Długie samogłoski mogą powstawać w wyniku innych mechanizmów. Jeden z nich jest znany jako „ wydłużenie kompensacyjne ”; stało się to, gdy utracono obecne wcześniej spółgłoski: pokojówka jest współczesnym potomkiem staroangielskiego mægde . W tym przykładzie g faktycznie stało się poślizgiem /j/ , więc w pewnym sensie długość spółgłoski pozostała taka sama jak zawsze i nie było „kompensacji”. Reguła cichego ⟨e⟩ stała się dostępna do reprezentowania długich samogłosek w piśmie, które powstały z innych źródeł; staroangielski brŷd , reprezentująca * bruʒd-i- , została współczesną angielską panną młodą .

Zasady obecnej pisowni angielskiej zostały po raz pierwszy określone przez Richarda Mulcastera w jego publikacji Elementarie z 1582 roku . Mulcaster nazwał ciche ⟨e⟩ „kwalifikującym się ⟨e⟩ ” i napisał o tym:

Zmienia dźwięk wszystkich samogłosek, euen całkiem dokładnie jedna lub więcej spółgłosek, jak máde, stéme, éche, kínde, strípe, óre, cúre, tóste brzmią ostro z kwalifikującym E na końcu: podczas gdy màd, stèm, èch , frind, strip, lub cut, tost, kontrakcja rzuconego dźwięku płaskiego bez tego samego E, a zatem ten sam głośny i ostry dźwięk w słowie wciąż wymaga określenia e, na końcu, jak płaski i krótki neth to nie. Nie kwalifikuje samogłoski końcowej, ponieważ nie następuje po żadnej samogłosce na końcu, sauing i. jak w daie, maie, saie, trewlie, safetie, gdzie sprawia, że ​​​​i albo nie jest słyszalne, albo bardzo delikatnie słyszalne, co w innym przypadku brzmiałoby głośno i ostro, i musi być wyrażone przez y. jako, zaprzeczyć, aby, sojusznik. Jaki rodzaj pisma zostanie odnotowany poniżej. Zmienia także siłę, c, g, s, chociaż nie brzmi po nich, jak w stąd, za to, co mogłoby brzmieć henk, gdyby jakieś słowo kończyło się na c. w swinge różni się od swingu, w vse różni się od vs.

Mulcaster sformułował również zasadę, że podwójna litera , gdy jest ostateczna, oznaczała krótką samogłoskę w języku angielskim, podczas gdy brak podwojenia i obecność cichego ⟨e⟩ wydłużała samogłoskę. We współczesnym języku angielskim ta zasada jest najbardziej widoczna pod względem wpływu na serię pisaną „a”:

  • gal, żółć, wichura ( / ɡ ć l , / ɡ ɔː l / , / ɡ eɪ l / ).

Dwuznaki są czasami traktowane jako pojedyncze litery dla celów tej reguły:

  • kąpać się, kąpać się ( / bæθ / , / beɪð / )
  • oddychać, oddychać ( /bɹɛθ/, /bɹið/ )
  • ubranie, ubranie ( /klɔθ/, /kloʊð/ )

W kulturze popularnej

Uwagi i odniesienia

Notatki

Bibliografia

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Silent_e&oldid=1126246679 ”