japońska tkanka

Niektóre japońskie chusteczki

Japoński bibułka to cienki, mocny papier wykonany z włókien roślinnych . Tkanka japońska może być wykonana z jednej z trzech roślin: rośliny kōzo ( Broussonetia papyrifera , drzewo morwy papierowej), krzewu mitsumata ( Edgeworthia chrysantha ) i drzewa gampi ( Diplomorpha sikokiana ). Długie, mocne włókna rośliny kōzo wytwarzają bardzo mocne, stabilne wymiarowo papiery i są najczęściej używanymi włóknami do produkcji japońskiego papieru (washi). Tkanina wykonana z kōzo lub kōzogami (楮紙) występuje w różnych grubościach i kolorach i jest idealnym papierem do reperowania książek. Większość tkanek do naprawy jest wykonana z włókien kōzo , chociaż używa się również papierów mitsumata i gampi. Tkanina japońska jest również idealnym materiałem na pokrycie modeli latawców i samolotów.

Formularze

Roślina kōzo jest używana do produkcji następujących papierów:

Papier	Kompozycja	Opis i zastosowanie
Goyu	90% kozo	Papier ten jest używany głównie do drukowania i zawiasów montażowych materiałów papierowych.
Hosokawa ohban	100% kozo	Jest cięższy niż inne japońskie papiery i jest używany jako podkład dla dokumentów i map.
Kaji	100% kozo	Ten lekki papier jest używany w procesach konserwatorskich.
Kizukushi	100% kozo	Ten papier jest używany do reperowania.
Misu	100% kozo	Papier ten jest wykorzystywany w procesach konserwatorskich.
Okawara	100% kozo	Papier ten jest również używany w konserwacji.
Sekishu Mare i Sekishu Bashi Tsuru	100% kozo	Papier ten jest używany do grafiki i konserwacji. Został uznany przez UNESCO za niematerialne dobro kultury ludzkości.
Klacz Sekishu kōzogami	100% kozo	Stosowany w naprawie.
Sekishu kōzogami turu	100% kozo	Stosowany do wszelkiego rodzaju napraw.
Udagami	100% kozo	Ten nieprzezroczysty papier służy do reperowania dzieł sztuki na papierze.

Roślina gampi jest wykorzystywana do produkcji następujących papierów:

Papier	Kompozycja	Opis i zastosowanie
Sekishu Torinoko Gampi	100% gry	Ten miękki, jedwabisty papier wygląda jak szkliwiony i służy do reperowania i konserwacji dzieł sztuki na papierze.

Zakład mitsumata jest używany do produkcji następujących papierów:

Papier	Kompozycja	Opis i zastosowanie
Kitakata	Salago (Filipiński Gampi)	Ten jedwabisty papier ma kremowy odcień i połysk. Służy do druku

Produkcja

Japoński bibułka to papier czerpany . Wewnętrzna kora rośliny kōzo jest zbierana jesienią i wiosną, przy czym materiał ze zbiorów jesiennych jest uważany za lepszą jakość. Wiązki pałeczek kōzo są gotowane na parze w kotle , a następnie odzierane z kory i wieszane na słońcu do wyschnięcia. Na tym etapie procesu jest znany jako kuro-kawa lub czarna kora.

Aby zrobić papier, czarną korę należy przekształcić w białą korę. Przechowywana czarna kora jest moczona, a następnie zeskrobana ręcznie nożem w celu usunięcia czarnej okrywy włosowej. Następnie jest myte w wodzie i ponownie umieszczane na słońcu do wyschnięcia.

Białą korę gotuje się z ługiem przez około godzinę, a następnie pozostawia na parze jeszcze przez kilka godzin. W tym momencie jest płukany czystą wodą w celu usunięcia ługu. Następnie jest wybielany strumieniowo ( 川ざらし , kawa zarashi ) . Włókna są umieszczane w korycie strumienia, wokół którego budowana jest tama . Okresowo wpuszczana jest czysta woda w celu wymycia włókien. Alternatywnie, włókna mogą być bielone przy użyciu procesu zwanego małym bieleniem (ko-arai). W tym przypadku najpierw umieszcza się go na deskach i ubija prętami, a następnie umieszcza w płóciennej torbie i spłukuje czystą bieżącą wodą.

Zanieczyszczenia są usuwane po bieleniu w procesie znanym jako chiri-tori. Wszelkie pozostałe kawałki kory, twarde włókna lub inne zanieczyszczenia są zbierane ręcznie lub w przypadku bardzo małych kawałków za pomocą szpilek. Pozostały materiał jest zwijany w małe kulki, które są następnie ubijane w celu zmiażdżenia włókien.

Po ubiciu włókna kōzo często miesza się z neri, który jest śluzowatym materiałem wytwarzanym z korzeni rośliny tororo-aoi . Neri sprawia, że ​​włókna unoszą się równomiernie na wodzie, a także pomaga „... spowolnić szybkość drenażu, aby uzyskać lepiej uformowany arkusz papieru”. (Narita, s. 45)

Roztwór składający się z 30 procent masy celulozowej i 70 procent wody jest następnie mieszany razem w kadzi. Do kadzi można również dodać Neri. Następnie stosuje się Nagashi-zuki, najpowszechniejszą technikę robienia arkuszy papieru. Mieszaninę nabiera się na sito i pozwala przepływać tam i z powrotem przez sito, aby sczepić włókna. Ten proces jest idealny do formowania cienkich arkuszy papieru. Druga technika wytwarzania papieru, tame-zuki, nie wykorzystuje neri i tworzy grubsze arkusze papieru.

Arkusz papieru umieszcza się na drewnianej desce i suszy przez noc, a następnego dnia prasuje, aby usunąć wodę. Po sprasowaniu arkusze układane są na suszarce i szczotkowane w celu wygładzenia. Są suszone na słońcu, następnie wyjmowane z suszarki i przycinane.

Używa

Tkanka japońska jest używana do konserwacji książek i rękopisów. Tkanka występuje w różnych grubościach i kolorach i jest używana do różnych zadań naprawczych, w tym do naprawy rozdarć, napraw zawiasów książek i wzmacniania fałd podpisów (grup stron zebranych i złożonych razem na grzbiecie) lub do wzmocnienia cały arkusz przez podkład. Mender wybierze kawałek japońskiej bibuły, który jest zbliżony do koloru naprawianego papieru i wybierze grubość ( gramaturę ) odpowiednią do wykonywanej pracy.

Leczące łzy

Najpierw wybierana jest japońska bibułka w kolorze zbliżonym do koloru papieru, który ma być naprawiany. Rozdarcie jest wyrównane, a pastę można nałożyć na dowolne zachodzące na siebie powierzchnie rozdarcia, aby pomóc utrzymać je razem podczas procesu naprawy.

Pasek tkanki jest odrywany od głównego arkusza za pomocą rozdzieracza wody. Odbywa się to poprzez zwilżenie papieru wzdłuż obszaru, który ma zostać rozdarty, a następnie pociągnięcie na boki palcami w celu oddzielenia paska od reszty arkusza bibułki, tak aby miał pierzaste krawędzie. Włókna w tych pierzastych krawędziach pozwolą bibułce mocniej trzymać naprawiony papier, a także zmieszać się z nim po wyschnięciu.

Pastę nakłada się na jedną stronę paska tkanki, od środka na zewnątrz. Chusteczkę następnie umieszcza się na rozdarciu, stroną z klejem skierowaną w dół, pozostawiając trochę zabliźniającej się tkanki zwisającej nad krawędzią. Ten kawałek zostanie przycięty po wyschnięciu naprawy. Suchy pędzel służy do wygładzenia tkanki nad rozdarciem, ponownie od środka na zewnątrz. Naprawioną stronę umieszcza się między warstwami folii PET lub szklanej tektury, bibuły i Reemay (tkaniny z poliestru spunbonded), aby zapobiec przywieraniu pasty do bibuły, a następnie lekko obciąża i pozostawia do wyschnięcia.

Naprawa zawiasów w książkach

To kolejne zadanie, w którym często wykorzystuje się japońską tkankę. W niektórych przypadkach pierwszym krokiem może być przechylenie (to znaczy dodanie cienkiego paska kleju) wyklejki , aby stała się podstawą do zamocowania zawiasu, jeśli oryginalna wyklejka nie jest dobrze przymocowana. Należy umieścić niewielką podporę na wysokości kręgosłupa, aby wyeliminować naprężenia zawiasu.

Tkankę japońską należy rozdarć wodą w ten sam sposób, jak opisano powyżej, na szerokość i długość wystarczającą do zakrycia zawiasu książki z około 3/8 cala wystającymi poza boki. Pastę należy nanieść pędzlem na tkankę, od środka na zewnątrz, przenieść na zawiasę, a następnie wyczesać suchym pędzlem.

Arkusz folii PET jest umieszczany, aby zapobiec sklejaniu się zawiasu i jest ważony do wyschnięcia.

Ponowne składanie podpisów

W przypadku, gdy wyszedł cały podpis (złożona kartka papieru tworząca kilka kartek lub kartek książki), można go ponownie włożyć poprzez naszycie najpierw na pasek japońskiego papieru, a następnie wklejenie w książkę wzdłuż nowo utworzonego zawiasu między japońskim papierem a oryginalnym podpisem.

Robienie latawców

Papier washi, podobnie jak patyki bambusowe i jedwab, jest najważniejszym materiałem do budowy latawców. Wykorzystanie tego materiału sięga wieków w kulturach wschodnich.

Modelarstwo lotnicze

Papier washi jest używany do pokrywania ram i skrzydeł modeli samolotów od początku XIX wieku. Jest stosowany zwłaszcza w małych modelach ze względu na wytrzymałość i lekkość. Zdecydowana większość używanego papieru washi to abaca lub miazga drzewna. Abaca jest znacznie lepsza od papierów z pulpy drzewnej pod względem ogólnej wytrzymałości. Gampi i mitsumata można trafić lub spudłować dzięki sile mokrej. Nawet w przypadku abaki, jeśli do włókna nie zostanie dodany mokry środek wzmacniający, może on prawie stopić się w wodzie.

Zobacz też

• Konserwacja (bibliotekoznawstwo i archiwistyka)
• Japoński papier
  • Aburatorigami
• Papierowa morwa

•   Ballofet, Nelly i Jenny Hille. Konserwacja i konserwacja bibliotek i archiwów. Chicago: Stowarzyszenie Bibliotek Amerykańskich. 2005. ISBN 0-8389-0879-9
•   Konserwacja w Bibliotece. wyd. autorstwa Susan Garretson Swartzburg. Westport, Connecticut: Greenwood Press. 1983. ISBN 0-313-23267-9
•   DePew, John N. z C. Lee Jonesem. Glosariusz biblioteki, mediów i archiwów. Santa Barbara, Kalifornia: ABC-CLIO. 1992. ISBN 0-87436-576-7
•   DePew, John N. Podręcznik konserwacji bibliotek, mediów i archiwów. Santa Barbara, Kalifornia: ABC-CLIO. 1991. ISBN 0-87436-543-0
• Podręcznik naprawy i obróbki obudów w laboratorium E. Lingle Craig. Obrazy i tekst autorstwa Garry'ego Harrisona, projekt strony internetowej Jacob Nadal.
•   Narita, Kiyofusa (1980). Życie Ts'ai Lung i japońskiej produkcji papieru . Tokio: Muzeum Papieru. OCLC 8310445 .
•   Turner, Silvie. Księga cienkiego papieru. P. 82-101. Nowy Jork, NY: Thames and Hudson, Inc. 1998. ISBN 0-500-01871-5

Linki zewnętrzne

• Podręcznik naprawy i obróbki obudów w laboratorium E. Lingle Craig