melodie hebrajskie

Karta tytułowa pierwszego wydania wierszy (maj 1815)

Hebrew Melodies to zbiór 30 wierszy Lorda Byrona . Zostały one w dużej mierze stworzone przez Byrona jako akompaniament do muzyki skomponowanej przez Isaaca Nathana , który grał melodie poety, które, jak twierdził (błędnie), pochodziły ze służby w świątyni jerozolimskiej .

Tło

Nathan był aspirującym kompozytorem, który był synem chazana ( kantora synagogi ) z Canterbury , pochodzenia polsko-żydowskiego i pierwotnie kształcił się na rabina . W maju 1813 r. Opublikował ogłoszenie w London Gentleman's Magazine, że „ma zamiar opublikować„ Melodie hebrajskie ”, wszystkie liczące ponad 1000 lat, a niektóre z nich wykonane przez starożytnych Hebrajczyków przed zniszczeniem Świątyni . Na tym etapie nie miał słów, które pasowałyby do melodii, które zamierzał zaadaptować z synagogi (chociaż w rzeczywistości wiele z tych melodii pochodziło z europejskich melodii ludowych i nie miało przodków, o których twierdził). Początkowo zbliżył się Walter Scott , zanim napisał do Byrona w 1814 r. Ostatecznie Byron został zachęcony przez swojego przyjaciela Douglasa Kinnairda do przyjęcia propozycji Nathana. Wiele wierszy powstało w okresie sesji Byrona z Nathanem między październikiem 1814 a lutym 1815; kilka, w tym „ Ona chodzi w pięknie ” i „Nie mówię - nie śledzę - nie oddycham”, poprzedza ich spotkanie.

Motywy Nathana były komercyjne – miał nadzieję zarobić na modzie na egzotyczną muzykę ludową . (Krytyczna recenzja pierwszego wydania, kpiąca z koncepcji, skomentowała: „Gdybyśmy teraz zobaczyli reklamowane melodie Kamschackiej , Madagaskaru lub Hotentotów , [...] powinniśmy wiedzieć, czego się spodziewać: - minstrele i omdlewające dziewczęta, jasna łza, ciemnoniebieskie oko [...]”) W tym celu Nathan namówił znanego śpiewaka Johna Brahama (również Żyda) do użyczenia jego nazwiska na stronie tytułowej w zamian za 50 % jakichkolwiek zysków.

Motywy współpracy Byrona są mniej jasne, ale wydaje się, że szczerze współczuł sprawie Żydów i protekcjonalnie lubił towarzystwo Nathana jako swego rodzaju nadwornego błazna . Byron przekazał Nathanowi prawa autorskie do wierszy, a także zostawił mu banknot 50 funtów, kiedy skandal związany ze związkiem poety z jego przyrodnią siostrą Augustą spowodował , że uciekł z Anglii w 1816 r. - wydarzenie, które również zwiększyło sprzedaż „Melodie” .

Opublikowanie

Pierwszy tom dwunastu opracowań muzycznych Nathana na głos i fortepian został opublikowany w kwietniu 1815 roku przez samego Nathana. W maju tego samego roku wszystkie teksty Byrona zostały opublikowane jako tomik wierszy Johna Murraya , a wydanie zawierające 24 oprawy muzyczne zostało opublikowane przez Nathana w kwietniu 1816 r. To wydanie, które sprzedano za gwineę , nazwano Braham jako wspólny- kompozytor we frontyspisie zaprojektowanym przez Edwarda Blore'a , który zawierał również dedykację, za pozwoleniem królewskim, dla księżniczki królewskiej, księżniczki Charlotte , której Nathan udzielał lekcji śpiewu.

Do 24 wierszy opublikowanych do 1816 r. Nathan dodał następnie sześć innych wierszy w późniejszych wydaniach, z których ostatni to „Bright be the place of your soul”, zawarty w Fugitive Pieces and Reminiscences of Lord Byron Nathana w 1829 r.

wiersze

Wiersze nie miały mieć przesłania religijnego ani nie były pisane z spójnej perspektywy. W analizie Thomasa Ashtona „Najpierw Byron dał Nathanowi świeckie teksty miłosne, które napisał w [...] 1814 r. Następnie, ocieplając się kompozytorowi, dostarczył kilka niejasno żydowskich wierszy. Wreszcie, po [jego] małżeństwie [... ] wysłał Nathanowi wiersze dotyczące bezpośrednio tematów Starego Testamentu”.

Byron napisał do Augusty, że Hebrajskie Melodie zostały napisane „częściowo z Hioba i c., A częściowo z mojej własnej wyobraźni”. Odzwierciedlały jego ogólne współczucie dla uciśnionych: jak kiedyś napisał: „Grecy [...] mają tak małe szanse na odkupienie od Turków, jak Żydzi od ludzkości w ogóle”. Thomas Ashton pisze: „Byron połączył nacjonalizm i Żydów, aby napisać wiersze o nacjonalizmie żydowskim, ale w tych wierszach połączył żydowski nacjonalizm i kalwiński skłonne rozumienie Starego Testamentu do tworzenia metafor człowieka i stanu człowieka […] W losie wygnanych Żydów Byron znalazł los człowieka, a łzy, które wylał za upadły naród, były również wylewane za upadłego człowieka”.

Muzyka Nathana

Nie cała muzyka dostarczana przez Nathana pochodzi z melodii synagogalnych; z pierwszej dwunastej księgi dwie („Widziałem, jak płakałeś” i „Jest godzina”) wydają się być skomponowane przez Natana. Te, które pochodzą z melodii synagogalnych, są znacznie późniejsze niż czasy Świątyni, wiele z nich zaczerpnięto z europejskich melodii ludowych, w tym hymnów luterańskich, które zostały zaadaptowane przez kongregacje żydowskie w Europie Środkowej. Ustawienia Nathana są różnej jakości: na przykład „She Walks in Beauty” dobrze pasuje do hymnu synagogi Adon Olam , podczas gdy „On Jordan's Banks” jest zmuszony pasować do hymnu Ma'oz Tzur niezdarnie zmieniając naturalne akcenty w słowach.

Burwick i Douglass identyfikują cztery style muzyczne przyjęte przez Nathana w jego otoczeniu. „Na brzegach Jordanu” i „Z ostatniego wzgórza” klasyfikują jako hymny . Pięć, w tym „Zniszczenie Sennacheryba”, wykonano jako „pieśni wojenne”. Trzecia kategoria, największa (14 piosenek), którą uważają za wywodzącą się ze stylów niemieckich i włoskich, z „My Soul is Dark” i jej włoskimi ornamentami jako przykładem tego ostatniego oraz „My Soul is Dark” opartym na niemieckim stylu pieśni . Dwie piosenki z tej kategorii, „Ty, którego czar” i „A Spirit Pass'd” (których trójdzielna struktura obejmuje trio, recytatyw i aria ), uważa się za pozostające pod wpływem tradycji oratoryjnej . W ośmiu piosenkach dostrzegają specyficzne „żydowskie” cechy, albo dlatego, że muzyka stara się przywołać „stereotypową postać cierpiącego Żyda”, albo dlatego, że linia melodyczna i „orientalistyczne” harmonie użyte przez Nathana sugerują egzotykę jego tematu .

Przyjęcie

W październiku 1814 roku Byron napisał do swojej narzeczonej Annabelli Milbanke (którą miał poślubić w styczniu 1815 roku i była surową chrześcijanką) o swoim piśmie na ten mało prawdopodobny temat. „To dość dziwne, że to spotkało mój los – który był maltretowany jako„ niewierny ”- Augusta mówi, że następnym razem nazwą mnie Żydem” – i rzeczywiście tak się stało w ulicznych balladach; Byron był także obiektem żartów recenzentów Melodii, takich jak „Młody lord rzadko jest lepszy, jeśli chodzi o wtrącanie się do Żydów”. Przegląd brytyjski narzekał, że „Lorda Byrona […] można teraz uważać za poetę-laureata synagogi”. The Courier opublikował parodie niektórych tekstów jako English Melodies . Obejmowały one wersję Zniszczenia Sennacheryba dostosowaną do głosowania parlamentarnego („Oh! Tierney zszedł jak wilk na owczarnię / A jego falanga wyborców chełpiła się i była zuchwała [...]”), oraz osobisty atak na poetę na podstawie „Słońca Bezsennych”: „Synu bezbożnika! melancholijny szczur!/ Którego krążący rękaw wciąż poleruje twój kapelusz / Ofiarujesz się od razu i to na sprzedaż [...]”. Wiele recenzji było jednak pozytywnych; Gentleman's Magazine nazwał wiersze „eleganckimi”, a także zostały one zatwierdzone przez Edinburgh Review i Ladies' Monthly Museum , The Christian Observer w sierpniu 1815 r. napisał: „Obecny stan narodu żydowskiego - wygnanego - rozproszonego - zdeptanego - pogardzanego - dał szlachetnemu poecie bardzo piękny temat i [...] nie zaniedbał on z niego skorzystać”.

Wpływ

Wiersze stały się popularne nie tylko w Anglii, ale także w całej Europie. W Rosji tłumaczeń niektórych wierszy dokonał Michaił Lermontow i inni. Niemiecki poeta Heinrich Heine napisał swój Hebraïscher Melodien (nazwany jako hołd dla twórczości Byrona) jako ostatnią część swojej kolekcji Romanzero z 1851 roku .

Wielu kompozytorów napisało oprawę tłumaczeń słów Byrona, w tym Felix Mendelssohn , Fanny Mendelssohn , Robert Schumann , Max Bruch , Milij Bałakiriew i Modest Musorgski .

Spis wierszy w zbiorze

  • Ona chodzi w pięknie
  • Harfa Monarch Minstrel przetoczyła się
  • Jeśli ten wysoki świat
  • Dzika Gazela
  • Oh! płacz za tymi
  • Na brzegach Jordanu
  • Córka Jefty
  • Oh! wyrwane w rozkwicie piękna
  • Moja dusza jest ciemna
  • Widziałem, jak płakałeś
  • Twoje dni się skończyły
  • Nadeszła godzina
  • Wojownicy i wodzowie
  • Usiedliśmy i płakaliśmy nad wodami Babel
  • Wizja Baltazara
  • Lament Heroda nad Mariamne
  • Gdyby moje łono było tak fałszywe, jak sądzisz
  • Zniszczenie Sennacheryba
  • Ty, którego zaklęcie może wskrzeszać umarłych
  • Kiedy chłód otula tę cierpiącą glinę
  • Sława, mądrość, miłość i moc były moje
  • Z ostatniego wzgórza, które patrzy na twoją niegdyś świętą kopułę
  • Franciszka
  • Słońce bezsennych
  • Jasne niech będzie miejsce twojej duszy
  • Nie mówię – nie śledzę – nie oddycham
  • W dolinie wód
  • Duch przeszedł przede mną
  • Mówią, że Nadzieja to szczęście
  • Jasne niech będzie miejsce ich duszy

Notatki

Źródła

  •   Ashton, Thomas L. (1972), Hebrajskie melodie Byrona . Londyn: Routledge i Kegan Paul. ISBN 0-7100-7173-6
  •   Byron, George Gordon i Nathan, Izaak, wyd. Frederick Burwick i Paul Douglass (1988), Wybór melodii hebrajskich, starożytnych i współczesnych, autorstwa Isaaca Nathana i Lorda Byrona . Tuscaloosa i Londyn: University of Alabama Press. ISBN 0-8173-0373-1
  •   Conway, David (2012). Żydostwo w muzyce: wejście do zawodu od oświecenia do Richarda Wagnera . Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-63960-3 .

Linki zewnętrzne

Partytury opraw muzycznych

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Hebrew_Melodies&oldid=1126741094 ”