orientalizm

Aby zapoznać się z książką Edwarda Saida, zobacz Orientalizm (książka) . Aby zapoznać się z dyscypliną badającą Orient , zobacz Studia orientalne . Informacje na temat okresu w sztuce starożytnej Grecji można znaleźć w artykule Okres orientalizacji .
Nieznany artysta wenecki, Przyjęcie ambasadorów w Damaszku , 1511, Luwr . Nie wiadomo, czy jeleń z rogami na pierwszym planie kiedykolwiek istniał na wolności w Syrii .
Eugène Delacroix , Kobiety z Algieru , 1834, Luwr , Paryż .

W historii sztuki , literaturze i kulturoznawstwie orientalizm jest imitacją lub przedstawieniem aspektów świata wschodniego . Te przedstawienia są zwykle wykonywane przez pisarzy, projektantów i artystów ze świata zachodniego . W szczególności malarstwo orientalistyczne , przedstawiające dokładniej Bliski Wschód , było jedną z wielu specjalizacji dziewiętnastowiecznej sztuki akademickiej , podobnie jak literatura krajów zachodnich interesowała się tematyką orientalną.

Od czasu publikacji Orientalizmu Edwarda Saida w 1978 roku, w wielu dyskursach akademickich zaczęto używać terminu „orientalizm” w odniesieniu do ogólnego protekcjonalnego stosunku Zachodu do społeczeństw Bliskiego Wschodu, Azji i Afryki Północnej . W analizie Saida Zachód esencjalizuje te społeczeństwa jako statyczne i nierozwinięte – wytwarzając w ten sposób pogląd na kulturę Orientu, który można badać, przedstawiać i reprodukować w służbie władzy imperialnej . W tym sfabrykowaniu, pisze Said, ukryta jest idea, że ​​zachodnie społeczeństwo jest rozwinięte, racjonalne, elastyczne i lepsze. Pozwala to zachodniej wyobraźni postrzegać „wschodnie” kultury i ludzi zarówno jako pociągające, jak i zagrożenie dla zachodniej cywilizacji.

Tło

Hypaethral Temple of Philae , David Roberts , 1838, w Ziemi Świętej, Syrii, Idumei, Arabii, Egipcie i Nubii

Etymologia

Orientalizm odnosi się do Orientu , w odniesieniu iw opozycji do Zachodu ; odpowiednio Wschodu i Zachodu. Słowo Orient weszło do języka angielskiego jako środkowofrancuski orient . Rdzeń słowa oriēns , z łac. Oriēns , ma synonimy : wschodnia część świata; niebo, skąd pochodzi słońce; wschód; wschodzące słońce itp.; jednak denotacja zmieniła się jako termin geograficzny.

W „ Opowieści mnicha ” (1375) Geoffrey Chaucer napisał: „Że podbili wiele regnes grete / Na Wschodzie, z wieloma uczciwymi miastami”. Termin orient odnosi się do krajów położonych na wschód od Morza Śródziemnego i Europy Południowej . W In Place of Fear (1952) Aneurin Bevan użył rozszerzonego określenia Orientu, które obejmowało Azję Wschodnią : „przebudzenie Orientu pod wpływem idei zachodnich”. Edward Said powiedział, że orientalizm „umożliwia polityczną, gospodarczą, kulturową i społeczną dominację Zachodu, nie tylko w czasach kolonialnych, ale także w teraźniejszości”.

Sztuka

W historii sztuki termin orientalizm odnosi się do dzieł głównie XIX-wiecznych artystów zachodnich, którzy specjalizowali się w tematyce orientalnej, powstałych podczas ich podróży po Azji Zachodniej w XIX wieku. W tamtym czasie artystów i uczonych określano jako orientalistów, zwłaszcza we Francji, gdzie lekceważące użycie terminu „orientalista” spopularyzował krytyk sztuki Jules-Antoine Castagnary . Pomimo takiej społecznej pogardy dla stylu sztuki przedstawiającej , Francuskie Towarzystwo Malarzy Orientalistów została założona w 1893 roku, a jej honorowym prezesem został Jean-Léon Gérôme ; podczas gdy w Wielkiej Brytanii termin orientalista określał „artystę”.

Powstanie Francuskiego Stowarzyszenia Malarzy Orientalistów zmieniło świadomość praktyków pod koniec XIX wieku, ponieważ artyści mogli teraz postrzegać siebie jako część odrębnego ruchu artystycznego. Jako ruch artystyczny malarstwo orientalistyczne jest powszechnie traktowane jako jedna z wielu gałęzi XIX-wiecznej sztuki akademickiej ; jednak widać było wiele różnych stylów sztuki orientalistycznej. Historycy sztuki mają tendencję do identyfikowania dwóch szerokich typów artystów orientalistów: realistów, którzy starannie malowali to, co zaobserwowali, oraz tych, którzy wyobrażali sobie orientalne sceny bez wychodzenia z pracowni. francuskich malarzy, takich jak Eugène Delacroix (1798–1863) i Jean-Léon Gérôme (1824–1904) są powszechnie uważani za czołowych luminarzy ruchu orientalistycznego.

Studia orientalne

Profesor GA Wallin (1811–1852), fiński odkrywca i orientalista, który został zapamiętany jako jeden z pierwszych Europejczyków, którzy studiowali i podróżowali po Bliskim Wschodzie w latach czterdziestych XIX wieku. Portret Wallina, RW Ekman , 1853.

W XVIII i XIX wieku termin orientalista identyfikował uczonego specjalizującego się w językach i literaturach świata wschodniego . Wśród takich uczonych byli przedstawiciele Kompanii Wschodnioindyjskiej , którzy twierdzili, że kultura arabska , kultura indyjska i islamska powinny być badane na równi z kulturami Europy . Wśród takich uczonych jest filolog William Jones , którego studia nad językami indoeuropejskimi ustanowiły współczesność filologia . Rządy kompanii w Indiach faworyzowały orientalizm jako technikę rozwijania i utrzymywania pozytywnych stosunków z Indianami - aż do lat dwudziestych XIX wieku, kiedy wpływ „anglicystów”, takich jak Thomas Babington Macaulay i John Stuart Mill , doprowadził do promowania edukacji w stylu zachodnim.

Ponadto hebraizm i studia żydowskie zyskały popularność wśród uczonych brytyjskich i niemieckich w XIX i XX wieku. Dziedzina naukowa orientalistyki , która obejmowała kultury Bliskiego i Dalekiego Wschodu , stała się dziedziną studiów azjatyckich i studiów bliskowschodnich .

Badania krytyczne

Edwarda Saida

W swojej książce Orientalizm (1978) krytyk kulturowy Edward Said na nowo definiuje termin orientalizm , aby opisać wszechobecną zachodnią tradycję - akademicką i artystyczną - uprzedzonych interpretacji świata wschodniego przez outsiderów , który został ukształtowany przez kulturowe postawy europejskiego imperializmu w XVIII wieku. i XIX wieku. Teza orientalizmu rozwija teorię hegemonii kulturowej Antonio Gramsciego i teorię dyskursu Michela Foucaulta ( relacja wiedza – władza ) do krytyki naukowej tradycji orientalistyki. Said skrytykował współczesnych uczonych, którzy utrwalili tradycję interpretacji arabsko -islamskich przez outsiderów, zwłaszcza Bernarda Lewisa i Fouada Ajamiego . Ponadto Said powiedział, że „idea reprezentacji jest teatralna: Orient jest sceną, na której ogranicza się cały Wschód”, a tematem uczonych orientalistów „jest nie tyle sam Wschód, co Wschód ujawniony, a zatem mniej przerażający dla zachodnich czytelników”.

W akademii książka Orientalizm (1978) stała się fundamentalnym tekstem postkolonialnych studiów kulturowych . Analizy w pracach Saida dotyczą orientalizmu w literaturze europejskiej, zwłaszcza francuskiej , i nie analizują sztuk wizualnych i malarstwa orientalistycznego . W tym duchu historyk sztuki Linda Nochlin zastosowała metody krytycznej analizy Saida do sztuki „z nierównymi wynikami”. Inni uczeni postrzegają obrazy orientalistyczne jako przedstawiające mit i fantazję, które często nie korelują z rzeczywistością.

Istnieje również krytyczny trend w świecie islamskim . W 2002 roku oszacowano, że w Arabii Saudyjskiej około 200 książek i 2000 artykułów omawiających orientalizm zostało napisanych przez lokalnych lub zagranicznych uczonych.

stypendium sowieckie

Z Bolsháya sovétskaya entsiklopédiya (1951):

Odzwierciedlając kolonialno-rasistowski światopogląd burżuazji europejskiej i amerykańskiej, od samego początku burżuazyjna orientologia diametralnie przeciwstawiała się cywilizacjom tzw. , niezdolnych do decydowania o własnym losie, i że pojawiali się jedynie jako przedmioty historii, a nie jej podmiot.

W europejskiej architekturze i designie

Islamska inspiracja: Barokowy Czerwony Meczet w ogrodzie Pałacu Schwetzingen , Schwetzingen , Niemcy, jedyny zachowany przykład XVIII-wiecznego europejskiego meczetu ogrodowego, autorstwa Nicolasa de Pigage , 1779-1795
Dalsze informacje: Orientalizm we wczesnonowożytnej Francji i Turquerie

Styl mauretański ornamentu renesansowego jest europejską adaptacją islamskiej arabeski , która rozpoczęła się pod koniec XV wieku i miała być używana w niektórych rodzajach prac, takich jak introligatorstwo , prawie do dnia dzisiejszego. Wczesne wykorzystanie architektoniczne motywów zaczerpniętych z subkontynentu indyjskiego jest znane jako architektura odrodzenia indo-saraceńskiego . Jednym z najwcześniejszych przykładów jest fasada Guildhall w Londynie (1788–1789). Styl nabrał rozpędu na zachodzie wraz z publikacją poglądów na Indie autorstwa Williama Hodgesa oraz William i Thomas Daniell z około 1795 r. Przykładami architektury „hinduskiej” są Sezincote House (ok. 1805) w Gloucestershire , zbudowany dla naboba powracającego z Bengalu , oraz Royal Pavilion w Brighton .

Turquerie , które rozpoczęło się już pod koniec XV wieku, trwało co najmniej do XVIII wieku i obejmowało zarówno stosowanie stylów „tureckich” w sztuce dekoracyjnej, przyjmowanie czasami stroju tureckiego, jak i zainteresowanie sztuką przedstawiającą Imperium Osmańskie Samo imperium . Wenecja, tradycyjny partner handlowy Osmanów, była najwcześniejszym ośrodkiem, a Francja stała się bardziej widoczna w XVIII wieku.

Chinoiserie to ogólne określenie mody na chińskie motywy w dekoracjach w Europie Zachodniej, która rozpoczęła się pod koniec XVII wieku i osiągnęła szczyt fal, zwłaszcza Rococo Chinoiserie, ok. 1740-1770. Od renesansu do XVIII wieku zachodni projektanci próbowali naśladować techniczne wyrafinowanie chińskiej ceramiki, z częściowym powodzeniem. Wczesne ślady Chinoiserie pojawiły się w XVII wieku w krajach z aktywnymi kompaniami wschodnioindyjskimi: Anglia (Kompania Wschodnioindyjska ) , Dania ( Duńska Kompania Wschodnioindyjska ), Holandii ( Holenderska Kompania Wschodnioindyjska ) i Francji ( Francuska Kompania Wschodnioindyjska ). Ceramika glazurowana cyną wytwarzana w Delft i innych holenderskich miastach przyjęła oryginalną niebiesko-białą porcelanę z epoki Ming z początku XVII wieku. Wczesne wyroby ceramiczne wytwarzane w Miśni i innych ośrodkach prawdziwej porcelany naśladowały chińskie kształty naczyń, wazonów i zastawy do herbaty (patrz chińska porcelana eksportowa ).

Pawilony rekreacyjne w „chińskim guście” pojawiły się w formalnych parterach późnobarokowych i rokokowych pałaców niemieckich oraz w panelach kaflowych w Aranjuez pod Madrytem . Zwłaszcza mahoniowe stoliki do herbaty i porcelanowe szafki Thomasa Chippendale'a zostały ozdobione przeszkleniami i balustradami z fretków, ok. 1753–70. Trzeźwe hołdy dla mebli wczesnych uczonych z Xing również zostały naturalizowane, jako posmak przekształciła się w stolik boczny w stylu gruzińskim i kwadratowe fotele z listwami, które pasowały zarówno angielskim dżentelmenom, jak i chińskim uczonym. Nie każda adaptacja chińskich zasad projektowania mieści się w głównym nurcie „ chinoiserie ”. Media Chinoiserie obejmowały imitacje lakieru i malowanej cyny ( tôle ), które imitowały japonię, wczesne malowane tapety w arkuszach oraz ceramiczne figurki i ozdoby stołowe. Małe pagody pojawiały się na kominach, a pełnowymiarowe w ogrodach. Kew ma wspaniałą Wielką Pagodę zaprojektowaną przez Williama Chambersa . Wilhelma ( 1846) w Stuttgarcie jest przykładem architektury mauretańskiej Revival . Leighton House , zbudowany dla artysty Frederica Leightona , ma konwencjonalną fasadę, ale wyszukane wnętrza w stylu arabskim, w tym oryginalne islamskie kafelki i inne elementy, a także wiktoriańskie dzieła orientalizujące.

Po roku 1860 japonizm , zapoczątkowany importem ukiyo-e , stał się ważnym czynnikiem wpływającym na sztukę zachodnią. W szczególności wielu współczesnych francuskich artystów, takich jak Claude Monet i Edgar Degas, było pod wpływem stylu japońskiego. Mary Cassatt , amerykańska artystka pracująca we Francji, wykorzystała w swoich obrazach elementy łączonych wzorów, płaskich płaszczyzn i zmieniającej się perspektywy japońskich grafik. Obrazy The Peacock Room Jamesa Abbotta McNeilla Whistlera pokazał, jak wykorzystał aspekty japońskiej tradycji i są jednymi z najlepszych dzieł tego gatunku. Kalifornijscy architekci Greene i Greene zainspirowali się elementami japońskimi przy projektowaniu Gamble House i innych budynków.

Architektura egipskiego odrodzenia stała się popularna na początku i w połowie XIX wieku i była kontynuowana jako styl pomniejszy do początku XX wieku. Architektura odrodzenia mauretańskiego rozpoczęła się na początku XIX wieku w landach niemieckich i była szczególnie popularna w przypadku budowy synagog. Architektura odrodzenia indo-saraceńskiego była gatunkiem, który powstał pod koniec XIX wieku w Raju Brytyjskim .

Sztuka orientalistyczna

Dalsze informacje: Turquerie

przed XIX wiekiem

Sułtan Mehmed II , attr. Gentile Bellini , 1480

Przedstawienia islamskich „ Maurów ” i „ Turków ” (nieprecyzyjnie nazwanych grup muzułmańskich z południowej Europy , Afryki Północnej i Azji Zachodniej ) można znaleźć w sztuce średniowiecza, renesansu i baroku. W scenach biblijnych we wczesnym malarstwie niderlandzkim postacie drugorzędne, zwłaszcza Rzymianie, otrzymywały egzotyczne kostiumy, które z daleka odzwierciedlały stroje Bliskiego Wschodu . Trzej Mędrcy w szopkach były na to szczególnie ukierunkowane. Ogólnie rzecz biorąc, sztuka z kontekstami biblijnymi nie byłaby uważana za orientalistyczną, z wyjątkiem przypadków, gdy współczesne lub historyzujące detale lub scenerie z Bliskiego Wschodu są cechą dzieł, jak w przypadku niektórych obrazów Gentile Belliniego i innych, a także wielu dzieł XIX-wiecznych. Renesansowa Wenecja miała fazę szczególnego zainteresowania przedstawieniami Imperium Osmańskiego w malarstwie i grafikach . Gentile Bellini, który podróżował do Konstantynopola i malował sułtana, oraz Vittore Carpaccio byli czołowymi malarzami. Do tego czasu przedstawienia były dokładniejsze, a mężczyźni byli zazwyczaj ubrani na biało. Przedstawienie orientalnych dywanów w malarstwie renesansowym czasami czerpie z zainteresowań orientalistów, ale częściej po prostu odzwierciedla prestiż, jaki te drogie przedmioty miały w tamtym okresie.

Jean-Étienne Liotard (1702–1789) odwiedził Stambuł i namalował liczne pastele przedstawiające tureckie sceny domowe; nadal nosił turecki strój przez większość czasu, kiedy był z powrotem w Europie. Ambitny szkocki XVIII-wieczny artysta Gavin Hamilton znalazł rozwiązanie problemu używania nowoczesnych strojów, uważanych za nieheroiczne i nieeleganckie, w malarstwie historycznym , wykorzystując scenerie z Bliskiego Wschodu z Europejczykami w lokalnych strojach, zgodnie z radą podróżnych. Jego ogromny James Dawkins i Robert Wood odkrywają ruiny Palmyry (1758, obecnie Edynburg) podnosi turystykę do poziomu heroicznego, z dwoma podróżnikami ubranymi w coś, co bardzo przypomina togi . Wielu podróżników malowało się w egzotycznych wschodnich strojach po powrocie, w tym Lord Byron , podobnie jak wielu, którzy nigdy nie opuszczali Europy, w tym Madame de Pompadour . Rosnące francuskie zainteresowanie egzotycznym wschodnim luksusem i brakiem wolności w XVIII wieku do pewnego stopnia odzwierciedlało wyraźną analogię z francuską monarchią absolutną . Poezja Byrona miała duży wpływ na wprowadzenie Europy do mocnego koktajlu romantyzmu w egzotycznych orientalnych sceneriach, które miały zdominować XIX-wieczną sztukę orientalną.

orientalizm francuski

Léon Cogniet , Ekspedycja egipska z 1798 r. Pod dowództwem Bonapartego (1835; Musée du Louvre ).
Jean Auguste Dominique Ingres , Łaźnia turecka , 1862
„A La Place Clichy” - reklama orientalnych dywanów autorstwa Eugène Grasset

Francuskie malarstwo orientalistyczne zostało przekształcone przez ostatecznie nieudaną inwazję Napoleona na Egipt i Syrię w latach 1798–1801, co wzbudziło duże zainteresowanie egiptologią w opinii publicznej , a także zostało odnotowane w kolejnych latach przez nadwornych malarzy napoleońskich, zwłaszcza Antoine-Jean Gros , chociaż Kampania wschodnia nie należała do tych, w których towarzyszył armii. Dwa z jego najbardziej udanych obrazów, Bonaparte odwiedzający ofiary zarazy w Jaffie (1804) i Bitwa pod Abukir (1806) skupiają się na cesarzu, jakim był wtedy, ale zawierają wiele postaci egipskich, podobnie jak mniej skuteczny Napoleon w bitwie pod piramidami (1810). Innym dużym i wybitnym przykładem był La Révolte du Caire (1810) Anne - Louis Girodet de Roussy-Trioson . Dobrze ilustrowany Description de l'Égypte został opublikowany przez rząd francuski w dwudziestu tomach w latach 1809-1828, koncentrując się na starożytności .

Pierwszy wielki sukces Eugène'a Delacroix , Masakra na Chios (1824), został namalowany, zanim odwiedził Grecję lub Wschód, i podążał za Tratwą Meduzy jego przyjaciela Théodore'a Géricaulta , pokazując niedawny incydent w odległych częściach, który wzbudził publiczność opinia. Grecja wciąż walczyła o niepodległość od Osmanów i była równie egzotyczna jak bardziej bliskowschodnie części imperium. Delacroix podążył za Grecją w sprawie ruin Missolonghi (1827), upamiętniając oblężenie z poprzedniego roku, i The Death of Sardanapalus , zainspirowany przez Lorda Byrona , który, choć osadzony w starożytności, został uznany za początek mieszanki seksu, przemocy, znużenia i egzotyki, która przewija się przez większość francuskiego malarstwa orientalistycznego. W 1832 roku Delacroix w końcu odwiedził dzisiejszą Algierię , niedawno podbitą przez Francuzów, oraz Maroko , w ramach misji dyplomatycznej do sułtana Maroka . Był bardzo poruszony tym, co zobaczył, porównując styl życia w Afryce Północnej do stylu życia starożytnych Rzymian, i po powrocie do Francji kontynuował malowanie tematów ze swojej podróży. Podobnie jak wielu późniejszych malarzy orientalistów, był sfrustrowany trudnościami w szkicowaniu kobiet, a wiele jego scen przedstawiało Żydów lub wojowników na koniach. Jednak najwyraźniej był w stanie dostać się do kwater kobiecych lub haremu domu, aby naszkicować to, co stało się Kobietami Algieru ; kilka późniejszych scen z haremu miało pretensje do autentyczności.

Kiedy Ingres, dyrektor francuskiej Académie de peinture , namalował bardzo kolorową wizję łaźni tureckiej , sprawił, że jego erotyzowany Orient stał się publicznie akceptowalny przez rozproszone uogólnienie kobiecych form (które mogły być tym samym modelem). Bardziej otwarta zmysłowość była postrzegana jako akceptowalna w egzotycznym Wschodzie. Ten obraz przetrwał w sztuce do początku XX wieku, o czym świadczą orientalistyczne półakty Henri Matisse'a z jego okresu nicejskiego oraz wykorzystanie przez niego orientalnych kostiumów i wzorów. Uczeń Ingresa Théodore Chassériau (1819-1856) odniósł już sukces swoim aktem The Toilette of Esther (1841, Luwr ) i konnym portretem Ali-Ben-Hameta, kalifa Konstantyna i wodza Haractas, śledzony przez jego eskortę (1846), zanim po raz pierwszy odwiedził Wschód, ale w późniejszych dziesięcioleciach parowiec znacznie ułatwił podróżowanie, a coraz więcej artystów podróżowało na Bliski Wschód i dalej, malując szeroką gamę orientalnych scen.

W wielu z tych prac artyści przedstawiali Orient jako egzotyczny, kolorowy i zmysłowy, by nie powiedzieć stereotypowy . Takie prace zazwyczaj koncentrowały się na kulturach arabskich, żydowskich i innych kulturach semickich, ponieważ były to te, które odwiedzali artyści, gdy Francja coraz bardziej angażowała się w Afrykę Północną. Francuscy artyści, tacy jak Eugène Delacroix , Jean-Léon Gérôme i Jean-Auguste-Dominique Ingres, namalowali wiele dzieł przedstawiających kulturę islamu, często w tym wylegujące się odaliski . Kładli nacisk zarówno na znużenie, jak i wizualny spektakl. Inne sceny, zwłaszcza w malarstwie rodzajowym , były postrzegane albo jako ściśle porównywalne z ich odpowiednikami osadzonymi we współczesnej lub historycznej Europie, albo też jako odzwierciedlające orientalistyczny sposób myślenia w Saidyjskim znaczeniu tego słowa. Gérôme był prekursorem, a często mistrzem, wielu francuskich malarzy drugiej połowy stulecia, których prace były często szczerze lubieżne, często przedstawiały sceny w haremach, łaźniach publicznych i na aukcjach niewolników (dwóch ostatnich dostępnych również z klasycznym wystrojem ) i odpowiedzialny wraz z innymi za „zrównanie orientalizmu z aktem w trybie pornograficznym”; ( Galeria poniżej )

Rzeźbiarze orientalistyczni to między innymi Charles Cordier .

Orientalizm brytyjski

William Holman Hunt , Scena uliczna w Kairze; Zaloty twórcy latarni , 1854–61

Chociaż brytyjskie zainteresowanie polityczne terytoriami rozpadającego się Imperium Osmańskiego było tak samo intensywne jak we Francji, było ono przeważnie bardziej dyskretne. Początki XIX-wiecznego malarstwa brytyjskiego orientalisty są bardziej związane z religią niż z podbojami militarnymi czy poszukiwaniem prawdopodobnych miejsc dla nagich kobiet. Wiodący brytyjski malarz gatunkowy , Sir David Wilkie miał 55 lat, kiedy podróżował do Stambułu i Jerozolimy w 1840 roku, umierając na Gibraltarze podczas podróży powrotnej. Choć nie był znany jako malarz religijny, Wilkie odbył podróż z protestantem program reformy malarstwa religijnego, ponieważ uważał, że: „ Marcin Luter w malarstwie jest tak samo potrzebny, jak w teologii, aby zmieść nadużycia, którymi obciążona jest nasza boska pogoń”, przez co miał na myśli tradycyjną ikonografię chrześcijańską . Miał nadzieję, że w ich pierwotnym miejscu znajdzie bardziej autentyczne ustawienia i dekoracje dla tematów biblijnych, chociaż jego śmierć uniemożliwiła nie tylko podjęcie studiów. Inni artyści, w tym prerafaelita William Holman Hunt i David Roberts (w Ziemi Świętej, Syrii, Idumei, Arabii, Egipcie i Nubii ) mieli podobne motywacje, od początku kładąc nacisk na realizm w brytyjskiej sztuce orientalistycznej. Francuski artysta James Tissot również wykorzystał współczesny krajobraz i wystrój Bliskiego Wschodu do tematów biblijnych, nie zważając na historyczne kostiumy ani inne elementy wyposażenia.

William Holman Hunt stworzył wiele głównych obrazów przedstawiających tematy biblijne, czerpiąc z jego podróży na Bliski Wschód, improwizując warianty współczesnych arabskich strojów i wyposażenia, aby uniknąć specyficznie islamskich stylów, a także niektórych krajobrazów i tematów gatunkowych. Tematyka biblijna obejmowała Kozła ofiarnego (1856), Odnalezienie Zbawiciela w świątyni (1860) i Cień śmierci (1871). Cud Świętego Ognia (1899) miał być malowniczą satyrą na miejscowych chrześcijan ze Wschodu, na których, podobnie jak większość europejskich gości, Hunt miał bardzo słaby pogląd. Jego Scena uliczna w Kairze; The Lantern-Maker's Courtship (1854–61) to rzadka współczesna scena narracyjna, w której młody człowiek czuje twarz swojej narzeczonej, której nie wolno mu widzieć przez jej welon, gdy mieszkaniec Zachodu w tle przebija się przez ulicę swoim kijem. To rzadkie wtargnięcie wyraźnie współczesnej postaci na scenę orientalistyczną; przeważnie przywołują malowniczość tak popularnego wówczas malarstwa historycznego, nie zadając sobie trudu poszukiwania autentycznych strojów i scenografii.

Kiedy Gérôme wystawiał na sprzedaż; Niewolnicy w Kairze w Królewskiej Akademii w Londynie w 1871 r., Było to „powszechnie uważane za obraźliwe”, częściowo dlatego, że brytyjski udział w skutecznym stłumieniu handlu niewolnikami w Egipcie, ale także za okrucieństwo i „reprezentowanie cielesności dla niej samej”. Ale Rana Kabbani uważa, że ​​​​„francuskie malarstwo orientalistyczne, którego przykładem są prace Gérôme'a, może wydawać się bardziej zmysłowe, jaskrawe, krwawe i wyraźnie seksualne niż jego brytyjski odpowiednik, ale jest to różnica stylu, a nie treści… Podobne szczepy fascynacji i wstręt wstrząsnęły ich artystami”. Niemniej jednak nagość i przemoc są bardziej widoczne na brytyjskich obrazach osadzonych w starożytnym świecie, a „ikonografia odaliski … orientalnej niewolnicy seksualnej której wizerunek jest oferowany widzowi tak swobodnie, jak ona sama podobno była swojemu mistrzowi - jest prawie w całości pochodzenia francuskiego”, choć z entuzjazmem podjęty przez malarzy włoskich i innych europejskich.

John Frederick Lewis , który przez kilka lat mieszkał w tradycyjnej rezydencji w Kairze , malował bardzo szczegółowe prace przedstawiające zarówno realistyczne sceny rodzajowe z życia na Bliskim Wschodzie, jak i bardziej wyidealizowane sceny we wnętrzach egipskich klas wyższych, bez widocznych jeszcze śladów zachodnich wpływów kulturowych. Jego staranne i pozornie czułe przedstawienie islamskiej architektury, wyposażenia, ekranów i kostiumów wyznaczyło nowe standardy realizmu, które wpłynęły na innych artystów, w tym Gérôme'a w jego późniejszych pracach. „Nigdy nie malował aktu”, a jego żona wzorowała się na kilku jego scenach z haremu, które z rzadkimi przykładami malarza klasycystycznego Lordzie Leighton , wyobraź sobie „harem jako miejsce prawie angielskiego domu,… [gdzie]… szacunek kobiet w pełni ubranych sugeruje moralną zdrowotność idącą w parze z ich naturalnym wyglądem”.

Inni artyści koncentrowali się na malarstwie pejzażowym , często scen pustynnych, w tym Richard Dadd i Edward Lear . David Roberts (1796–1864) stworzył widoki architektoniczne i krajobrazowe, wiele antyków i opublikował z nich bardzo udane książki z litografiami .

rosyjski orientalizm

Wasilij Vereshchagin , Oni triumfują , 1872
Anders Zorn , Mężczyzna i chłopiec w Algierze , 1887

Rosyjska sztuka orientalistyczna była w dużej mierze związana z obszarami Azji Środkowej , które Rosja podbijała w ciągu stulecia, a także malarstwem historycznym z Mongołami, którzy dominowali w Rosji przez większą część średniowiecza, którzy rzadko byli pokazywani w dobrym świetle. Odkrywca Nikołaj Przewalski odegrał główną rolę w popularyzacji egzotycznego poglądu na „Orient” i propagowaniu imperialnej ekspansji.

„ Piątka ” rosyjskich kompozytorów to wybitni dziewiętnastowieczni kompozytorzy rosyjscy , którzy wspólnie pracowali nad stworzeniem odrębnego narodowego stylu muzyki klasycznej . Cechą charakterystyczną kompozytorów „Piątki” było poleganie na orientalizmie. Wiele typowo „rosyjskich” dzieł zostało skomponowanych w stylu orientalistycznym, takich jak Islamey Bałakiriewa, Książę Igor Borodina i Szeherezada Rimskiego-Korsakowa . Jako lider „The Five” Bałakiriew zachęcał do wykorzystywania wschodnich motywów i harmonii, aby odróżnić ich „rosyjską” muzykę od niemieckiego symfonizmu Antona Rubinsteina i innych kompozytorów zorientowanych na Zachód.

niemiecki orientalizm

Edward Said pierwotnie napisał, że Niemcy nie miały motywowanego politycznie orientalizmu, ponieważ ich imperium kolonialne nie rozszerzyło się na te same obszary, co Francja i Wielka Brytania. Said stwierdził później, że Niemcy „miały coś wspólnego z anglo-francuskim, a później amerykańskim orientalizmem [...] swego rodzaju intelektualną władzą nad Orientem”. Jednak Said napisał również, że „w Niemczech nie było nic, co odpowiadałoby anglo- Francuska obecność w Indiach, Lewancie, Afryce Północnej Co więcej, niemiecki Orient był prawie wyłącznie orientem naukowym, a przynajmniej klasycznym: był przedmiotem tekstów piosenek, fantazji, a nawet powieści, ale nigdy nie był rzeczywisty. " Według Suzanne L. Marchand , niemieccy uczeni byli „wyznaczającymi tempo” w studiach orientalistycznych. Robert Irwin napisał, że „do wybuchu drugiej wojny światowej niemiecka dominacja orientalizmu była praktycznie niekwestionowana”.

Gdzie indziej

Nacjonalistyczne malarstwo historyczne w Europie Środkowej i na Bałkanach skupiało się na ucisku w okresie Imperium Osmańskiego, bitwach między armiami osmańskimi i chrześcijańskimi, a także na tematach takich jak osmański harem cesarski , chociaż ten ostatni był mniej powszechnym tematem niż na przedstawieniach francuskich.

Analiza Saidian nie zapobiegła silnemu odrodzeniu zainteresowania i kolekcjonowania dziewiętnastowiecznych dzieł orientalistycznych od lat 70. XX wieku, przy czym ten ostatni był w dużej mierze prowadzony przez kupców z Bliskiego Wschodu.

Popkultura

Black and white photograph of a walled city in the desert, showing domes and minarets.
Fotografia Kairu autorstwa Francisa Fritha , 1856

Autorzy i kompozytorzy nie są powszechnie określani jako „orientaliści” w taki sposób, jak artyści, a stosunkowo niewielu specjalizuje się w tematach lub stylach orientalnych, a nawet jest najbardziej znanych ze swoich dzieł, w tym ich. Ale wiele ważnych postaci, od Mozarta po Flauberta, stworzyło znaczące dzieła o orientalnych tematach lub zabiegach. Lord Byron , ze swoimi czterema długimi „tureckimi opowieściami” w poezji, jest jednym z najważniejszych pisarzy, którzy uczynili egzotyczną fantazję orientalną scenerią znaczącym tematem literatury romantyzmu . Akcja opery Giuseppe Verdiego Aida (1871). Egipt przedstawiony poprzez treść i spektakl wizualny. „Aida” przedstawia militarną tyranię Egiptu nad Etiopią .

Irlandzki orientalizm miał szczególny charakter, czerpiąc z różnych przekonań o wczesnych historycznych powiązaniach między Irlandią a Wschodem, z których niewiele jest obecnie uważanych za historycznie poprawne. Jednym z przykładów są mityczni Milezjanie . Irlandczycy byli również świadomi poglądów innych narodów, postrzegających ich jako porównywalnie zacofanych w stosunku do Wschodu i europejskiego „podwórkowego Orientu”.

W muzyce

Colour sketch of an Ancient-Egyptian-styled male costume.
Projekt kostiumów do Aidy autorstwa Auguste Mariette , 1871
Dalsze informacje: muzyka turecka (styl)

W muzyce orientalizm można zastosować do stylów występujących w różnych okresach, takich jak alla Turca , używany przez wielu kompozytorów, w tym Mozarta i Beethovena . Muzykolog Richard Taruskin zidentyfikował w dziewiętnastowiecznej muzyce rosyjskiej odmianę orientalizmu: „Wschód jako znak lub metafora, jako wyimaginowana geografia, jako fikcja historyczna, jako zredukowany i totalizowany inny, na podstawie którego konstruujemy nasze (nie mniej zredukowane i zsumowane ) ) poczucie nas samych”. Taruskin przyznał, że rosyjscy kompozytorzy, w przeciwieństwie do kompozytorów francuskich i niemieckich, odczuwali „ambiwalencję” w stosunku do tego tematu, ponieważ „Rosja była sąsiadującym imperium, w którym Europejczycy, żyjący obok„ orientalistów ”, identyfikowali się (i zawierali małżeństwa) z nimi znacznie bardziej niż w przypadku innych mocarstw kolonialnych”.

Niemniej jednak Taruskin scharakteryzował orientalizm w romantycznej muzyce rosyjskiej jako mający melodie „pełne bliskich małych ozdób i melizmatów”, chromatyczne linie towarzyszące, buczący bas - cechy charakterystyczne, z których korzystali Glinka, Bałakiriew , Borodin , Rimski - Korsakow , Lapunow i Rachmaninow . Te cechy muzyczne przywołują:

nie tylko Wschód, ale uwodzicielski Wschód, który pozbawia męskości, zniewala, czyni pasywnym. Słowem, oznacza obietnicę przeżycia nega , naczelnego atrybutu wyobrażanego przez Rosjan orientu... W operze i piosence nega często oznacza po prostu SEKS a la russe, upragniony lub osiągnięty.

Orientalizm jest również widoczny w muzyce, która uważana jest za wywołującą skutki egzotyki , w tym japonizm w muzyce fortepianowej Claude'a Debussy'ego , aż po sitar używany w nagraniach Beatlesów .

W Wielkiej Brytanii Gustav Holst skomponował Beni Mora, przywołując ospałą, mocną arabską atmosferę.

Orientalizm, w bardziej kampowy sposób, znalazł się również w muzyce egzotycznej późnych lat pięćdziesiątych, zwłaszcza w utworach Lesa Baxtera , na przykład w jego kompozycji „City of Veils”.

W literaturze

Almost naked Indian woman dancing in front of a Hindu statue.
Okładka miazgi Oriental Stories , wiosna 1932

Romantyczny ruch w literaturze rozpoczął się w 1785 roku i zakończył około 1830 roku. Termin romantyczny odnosi się do idei i kultury, które ówcześni pisarze odzwierciedlali w swojej twórczości. W tym czasie kultura i przedmioty Wschodu zaczęły wywierać głęboki wpływ na Europę. Intensywne podróże artystów i członków europejskiej elity sprowadziły z powrotem na Zachód dzienniki z podróży i sensacyjne opowieści, wywołując wielkie zainteresowanie wszystkim, co „obce”. Orientalizm romantyczny obejmuje elementy afrykańskie i azjatyckie lokalizacje geograficzne, znane osobistości kolonialne i „tubylcze”, folklor i filozofie, aby stworzyć literackie środowisko eksploracji kolonialnej z wyraźnie europejskiego światopoglądu. Obecny nurt w analizie tego ruchu odwołuje się do wiary w tę literaturę jako sposób uzasadnienia europejskich wysiłków kolonialnych ekspansją terytorium.

swojej powieści Salammbô Gustave Flaubert wykorzystał starożytną Kartaginę w Afryce Północnej jako przykrywkę dla starożytnego Rzymu . Przedstawił jej kulturę jako moralnie zepsutą i przesiąkniętą niebezpiecznie kuszącym erotyzmem. Powieść ta wywarła ogromny wpływ na późniejsze przedstawianie starożytnych kultur semickich .

w filmie

Black and white screenshot from the film The Sheik, with the man in Arab costume and the woman in Western clothing.
Rudolph Valentino i Agnes Ayres w filmie Szejk , 1921

Said argumentuje, że ciągłość orientalizmu w teraźniejszości można znaleźć we wpływowych obrazach, zwłaszcza w kinie Stanów Zjednoczonych , ponieważ Zachód rozrósł się i obejmuje Stany Zjednoczone. Wiele przebojowych filmów fabularnych, takich jak serial Indiana Jones , filmy Mumia i Disney's Aladdin seria filmów przedstawia wyimaginowane geografie Wschodu. Filmy zwykle przedstawiają głównych bohaterskich bohaterów jako pochodzących ze świata zachodniego, podczas gdy złoczyńcy często pochodzą ze Wschodu. Reprezentacja Orientu była kontynuowana w filmie, chociaż ta reprezentacja niekoniecznie ma w sobie ziarno prawdy. W The Tea House of the August Moon (1956), jak argumentował Pedro Iacobelli, są tropy orientalizmu. Zauważa, że ​​film „mówi nam więcej o Amerykanach i amerykańskim wizerunku Okinawy niż o mieszkańcach Okinawy Film charakteryzuje mieszkańców Okinawy jako „wesołych, ale zacofanych” i „odpolitycznionych”, co zignorowało rzeczywiste protesty polityczne Okinawy przeciwko siłowemu przejmowaniu ziemi przez ówczesne wojsko amerykańskie.

Kimiko Akita w Orientalism and the Binary of Fact and Fiction w „Memoirs of a Geisha” twierdzi, że Memoirs of a Geisha (2005) zawiera orientalistyczne tropy i głębokie „kulturowe przeinaczenia”. Twierdzi, że Memoirs of a Geisha „wzmacnia ideę japońskiej kultury i gejszy jako egzotycznej, zacofanej, irracjonalnej, brudnej, bluźnierczej, rozwiązłej, dziwacznej i enigmatycznej”.

w tańcu

W okresie romantyzmu XIX wieku balet zaczął interesować się egzotyką. Ta egzotyka obejmowała zarówno balety osadzone w Szkocji, jak i te oparte na eterycznych stworzeniach. [ potrzebne źródło ] W drugiej połowie stulecia balet uchwycił domniemaną istotę tajemniczego Wschodu. Te balety często zawierały motywy seksualne i były zwykle oparte na przypuszczeniach ludzi, a nie na konkretnych faktach. Orientalizm jest widoczny w wielu baletach.

Orient zmotywował kilka głównych baletów, które przetrwały od końca XIX i początku XX wieku. Le Corsaire miał swoją premierę w 1856 roku w Operze Paryskiej, z choreografią Josepha Maziliera . Marius Petipa ponownie opracował choreografię baletu dla Baletu Maryjskiego w Sankt Petersburgu w Rosji w 1899 roku. Jego złożona fabuła, luźno oparta na wierszu Lorda Byrona , rozgrywa się w Turcji i skupia się na historii miłosnej pirata i pięknej niewolnicy. Sceny obejmują bazar, na którym kobiety są sprzedawane mężczyznom jako niewolnice, oraz Pałac Paszy, w którym znajduje się jego harem żon. W 1877 roku Marius Petipa opracował choreografię La Bayadère , historię miłosną indyjskiej tancerki świątynnej i indyjskiego wojownika. Ten balet był oparty na sztuce Kalidasa Sakuntala . Bajadera użył niejasno indyjskich kostiumów i włączył inspirowane Indianami gesty rąk do baletu klasycznego. Ponadto obejmował „taniec hinduski”, motywowany kathak, formą tańca indyjskiego. Inny balet, Szeherezada , w choreografii Michela Fokina z 1910 roku do muzyki Mikołaja Rimskiego-Korsakowa , to opowieść o żonie szacha i jej nielegalnych stosunkach ze Złotym Niewolnikiem, pierwotnie granym przez Wacława Niżyńskiego . Kontrowersyjna obsesja baletu na punkcie seksu obejmuje orgię w orientalnym haremie. Kiedy szach odkrywa działania swoich licznych żon i ich kochanków, nakazuje śmierć zaangażowanych osób. Szeherezada była luźno oparta na baśniach ludowych o wątpliwej autentyczności.

Kilka mniej znanych baletów z końca XIX i początku XX wieku również pokazuje swój orientalizm. Na przykład w Córce faraona Petipy (1862) Anglik wyobraża sobie siebie we śnie wywołanym opium jako egipskiego chłopca, który zdobywa miłość córki faraona, Aspicii. Kostium Aspicii składał się z „egipskiego” wystroju na tutu . Inny balet, Brahma Hippolyte'a Monplaisira , którego premiera odbyła się w 1868 roku w La Scali we Włoszech, to opowieść o romantycznych relacjach między niewolnicą a Brahmą , Hinduski bóg , kiedy odwiedza ziemię. Ponadto w 1909 roku Siergiej Diagilew włączył Kleopatrę do repertuaru Baletów Rosyjskich . Dzięki tematowi seksu ta rewizja Une Nuit d'Egypte Fokine'a łączyła „egzotykę i wielkość”, których pragnęła ówczesna publiczność.

Jako jedna z pionierek tańca nowoczesnego w Ameryce, Ruth St Denis eksplorowała również orientalizm w swoim tańcu. Jej tańce nie były autentyczne; czerpała inspiracje z fotografii, książek, a później z muzeów w Europie. Jednak egzotyka jej tańców odpowiadała interesom kobiet z towarzystwa w Ameryce. Włączyła Radhę i The Cobras do swojego programu „Indian” w 1906 roku. Ponadto odniosła sukces w Europie z innym baletem o tematyce indyjskiej, The Nautch w 1908 roku. W 1909 roku, po powrocie do Ameryki, St Denis stworzyła swój pierwszy „ Dzieło egipskie, Egypta . Kontynuowała swoje upodobanie do orientalizmu, którego kulminacją była Isztar z Siedmiu Bram w 1923 roku, opowiadająca o babilońskiej bogini.

Chociaż orientalizm w tańcu osiągnął punkt kulminacyjny na przełomie XIX i XX wieku, nadal jest obecny w czasach nowożytnych. Na przykład duże zespoły baletowe regularnie wystawiają Le Corsaire , La Bayadere i Sheherazade . Ponadto orientalizm występuje również w nowszych wersjach baletów. W wersjach Dziadka do orzechów , takich jak produkcja American Ballet Theatre z 2010 roku, taniec chiński wykorzystuje pozycję ramion z ramionami zgiętymi pod kątem dziewięćdziesięciu stopni i palcami wskazującymi skierowanymi do góry, podczas gdy taniec arabski wykorzystuje dwuwymiarowe ruchy zgiętych ramion. Zainspirowane baletami z przeszłości, stereotypowe „orientalne” ruchy i pozycje ramion rozwinęły się i pozostają.

Religia

Część serii dotyczącej
zarysu
duchowości
Religia
Tradycyjny
Nowoczesny
Doświadczenie duchowe
Rozwój duchowy
Wpływy
Zachodni
Ogólny

Antyk

Średniowieczny

Wczesny nowożytny

Nowoczesny

orientalista
azjatyckie
Prehistoryczna

Iranu

Indie

Wschodnia Azja

Inne niezachodnie
Psychologiczny
Badania
neurologiczne

Wymiana zachodnich i wschodnich idei dotyczących duchowości rozwinęła się, gdy Zachód handlował i zakładał kolonie w Azji. Pierwsze zachodnie tłumaczenie tekstu sanskryckiego ukazało się w 1785 roku, co oznacza rosnące zainteresowanie kulturą i językami Indii. Tłumaczenia Upaniszad , które Artur Schopenhauer nazwał „pociechą mego życia”, ukazały się po raz pierwszy w 1801 i 1802 r. Wczesne tłumaczenia ukazały się także w innych językach europejskich. XIX-wieczny transcendentalizm był pod wpływem duchowości azjatyckiej, co skłoniło Ralpha Waldo Emersona (1803–1882), aby zapoczątkować ideę duchowości jako odrębnej dziedziny.

Główną siłą we wzajemnym oddziaływaniu duchowości i religijności Wschodu i Zachodu było Towarzystwo Teozoficzne , grupa poszukująca starożytnej mądrości ze Wschodu i szerząca wschodnie idee religijne na Zachodzie. Jedną z jego najistotniejszych cech była wiara w „ Mistrzów Mądrości ”, „istot ludzkich lub niegdyś ludzkich, które przekroczyły normalne granice wiedzy i udostępniają swoją mądrość innym”. Towarzystwo Teozoficzne szerzyło także zachodnie idee na Wschodzie, przyczyniając się do jego modernizacji i rosnącego nacjonalizmu w koloniach azjatyckich.

Towarzystwo Teozoficzne miało duży wpływ na buddyjski modernizm i hinduskie ruchy reformatorskie . W latach 1878-1882 Towarzystwo i Arya Samaj połączyły się jako Towarzystwo Teozoficzne Arya Samaj . Helena Bławatska wraz z HS Olcottem i Anagariką Dharmapala odegrała kluczową rolę w przekazie i odrodzeniu buddyzmu therawady na Zachodzie .

Innym ważnym wpływem był Vivekananda , który spopularyzował swoją zmodernizowaną interpretację Advaita Vedanty pod koniec XIX i na początku XX wieku zarówno w Indiach, jak i na Zachodzie, kładąc nacisk na anubhava („osobiste doświadczenie”) nad autorytetem pism świętych.

islam

Wraz z rozprzestrzenianiem się wschodnich ideałów religijnych i kulturowych na Zachód , pojawiły się studia i pewne ilustracje przedstawiające pewne regiony i religie z zachodniej perspektywy. Wiele aspektów lub poglądów jest często przekształcanych w idee, które Zachód przyjął na rzecz tych kulturowych i religijnych ideałów. Jeden z bardziej przyjętych poglądów można przedstawić w zachodnim dotyczącym islamu i Bliskiego Wschodu . Zgodnie z przyjętym poglądem na islam w kontekście zachodnim, Orientalizm mieści się w kategorii zachodniej perspektywy myślenia, która przesuwa się poprzez konstrukcje społeczne, które odnoszą się do reprezentacji religii lub kultury w subiektywnym punkcie widzenia. Koncepcja orientalizmu sięga czasów przedkolonialnych, kiedy to główne europejskie zdobyły i postrzegały terytorium, zasoby, wiedzę i kontrolę nad regionami na Wschodzie. Termin orientalizm przedstawia dalej w historycznym kontekście antagonizmu i fałszywej reprezentacji tendencji rosnącej warstwy zachodniej inkluzji i wpływu na obcą kulturę i ideały.

W perspektywie religijnej w islamie termin orientalizm ma podobne znaczenie jak spojrzenie z perspektywy zachodniej, głównie w oczach chrześcijańskiej większości . Główny współtwórca przedstawiania orientalnych perspektyw czy ilustracji dotyczących islamu i innych kultur Bliskiego Wschodu wywodzi się z wpływów i potęg imperialnych i kolonialnych, które przypisują kształtowaniu się wielu dziedzin elementów geograficznych, politycznych, edukacyjnych i naukowych. Połączenie tych różnych gatunków ujawnia znaczne podziały między ludźmi z tych kultur i wzmacnia ideały wyznaczane z zachodniej perspektywy. W przypadku islamu historycznie naukowe odkrycia, badania, wynalazki lub idee, które zostały przedstawione wcześniej i przyczyniły się do wielu innych przełomów w Europie, nie są powiązane z poprzednim islamskim naukowcy. Z wykluczenia dotychczasowych dorobków i prac wstępnych prowadzi dalej do narracji koncepcji orientalizmu, z biegiem czasu wygenerowała się historia i dyrektywa obecności w obrębie regionu i religii, która historycznie wpływa na obraz Wschodu.

W ostatnich latach orientalizm ulegał wpływom i zmieniał reprezentacje różnych form, z których wszystkie wywodzą się z tego samego znaczenia. Od XIX wieku, wśród zachodnich perspektyw na orientalizm, różniły się, ponieważ rozłam orientalizmu amerykańskiego i europejskiego postrzegał różne ilustracje. Dzięki mediom głównego nurtu i popularnym produkcjom ujawnia się wiele przedstawień kultur orientalnych i islamskich odniesień do obecnego wydarzenia radykalizacji w kulturach niezachodnich. Z odniesieniami i mediami głównego nurtu często wykorzystywanymi do wniesienia wkładu w rozszerzony program na podstawie konstruktywnej oceny alternatywnych motywów. Podejście z uogólnieniem terminu orientalizm zostało osadzone na początku kolonializm jako źródło głównej złożoności w nowoczesnych społeczeństwach perspektywy obcych kultur. Ponieważ media głównego nurtu przedstawiają ilustracje, wykorzystują wiele przykładów dyskursu i na temat niektórych regionów, głównie między konfliktami w regionach na Bliskim Wschodzie iw Afryce . Uznając program wywierania wpływu na poglądy na społeczeństwa niezachodnie za niezgodny z różnymi ideologiami i kulturami, elementy, które przedstawiają różnice między społeczeństwami i aspektami wschodnimi.

Wschodnie poglądy na Zachód i zachodnie poglądy na Wschód

Koncepcja orientalizmu została przyjęta przez badaczy z Europy Środkowo-Wschodniej i Wschodniej , między innymi Marię Todorovą , Attilę Melegha, Tomasza Zaryckiego i Dariusza Skórczewskiego, jako narzędzie analityczne do badania obrazów społeczeństw Europy Środkowo-Wschodniej i Wschodniej w dyskursach kulturowych Zachodu w XIX wieku iw okresie dominacji sowieckiej .

Termin „ reorientalizm ” został użyty przez Lisę Lau i Ana Cristinę Mendes w odniesieniu do tego, jak wschodnia autoprezentacja opiera się na zachodnich punktach odniesienia:

Re-orientalizm różni się od orientalizmu sposobem i powodami odwoływania się do Zachodu: kwestionując metanarracje orientalizmu, re-orientalizm ustanawia własne alternatywne metanarracje w celu wyartykułowania wschodnich tożsamości, jednocześnie dekonstruując i wzmacniając orientalizm.

Okcydentalizm

Dalsze informacje: Okcydentalizm

Termin okcydentalizm jest często używany w odniesieniu do negatywnych poglądów na świat zachodni w społeczeństwach wschodnich i opiera się na poczuciu nacjonalizmu , który rozprzestrzenił się w reakcji na kolonializm (patrz panazjatyzm ). Edward Said został oskarżony o okcydentalizację Zachodu w swojej krytyce orientalizmu ; o bycie winnym fałszywej charakterystyki Zachodu w taki sam sposób, w jaki oskarża zachodnich uczonych o fałszywą charakterystykę Wschodu. Powiedział esencjalny Zachodu, tworząc jednolity wizerunek tego obszaru. Obecnie Zachód to nie tylko Europa , ale także Stany Zjednoczone i Kanada , które z biegiem lat zyskały na znaczeniu.

XVIII-wieczni cesarze Qing w Chinach fascynowali się materialnie Occidenterie , czyli obiektami inspirowanymi zachodnią sztuką i architekturą (analog europejskiej chinoiserie lub materialnej imitacji chińskich tradycji artystycznych). Chociaż zjawisko to było silnie związane z dworem cesarskim i projektem architektonicznym Xiyang Lou , to jednak szerokie spektrum klas społecznych w Chinach miało pewien dostęp do obiektów Occidenterie , ponieważ były one produkowane w kraju.

Inne

Działanie innych kultur ma miejsce wtedy, gdy grupy są etykietowane jako odmienne ze względu na cechy odróżniające je od postrzeganej normy. Edward Said , autor książki Orientalizm , argumentował, że mocarstwa zachodnie i wpływowe osobistości, takie jak socjologowie i artyści, odróżniają „ Orient” od innych. Ewolucja ideologii jest często początkowo osadzona w języku i nadal faluje w tkance społeczeństwa, przejmując kulturę, gospodarkę i sferę polityczną. Wiele krytyki zachodniego orientalizmu przez Saida opiera się na tym, co opisuje jako trendy artykułujące Ideologie te są obecne w azjatyckich utworach pisarzy i artystów indyjskich, chińskich i japońskich, w ich poglądach na kulturę i tradycję Zachodu. Szczególnie znaczącym zjawiskiem jest sposób, w jaki orientalizm ukształtował się w kinie niezachodnim, jak np. w kinie hindi .

Zobacz też

Notatki

Źródła

  • Broda, David i Kenneth Gloag. 2005. Muzykologia: kluczowe pojęcia . Nowy Jork: Routledge.
  • Cristofi, Renato Brancaglione. Orientalizm architektoniczny w São Paulo - 1895 - 1937 . 2016. São Paulo: University of São Paulo online, dostęp 11 lipca 2018 r.
  • Fields, Rick (1992), Jak łabędzie przybyły do ​​jeziora. Narracyjna historia buddyzmu w Ameryce , Szambala
  •   Harding, James, Artistes Pompiers: francuska sztuka akademicka w XIX wieku , 1979, Academy Editions, ISBN 0-85670-451-2
  •   CF Ives, „Wielka fala: wpływ japońskich drzeworytów na francuskie grafiki”, 1974, The Metropolitan Museum of Art, ISBN 0-87099-098-5
  • Gabriel, Karen i PK Vijayan (2012): Orientalizm, terroryzm i kino Bombaju, Journal of Postcolonial Writing, 48: 3, 299–310
  • Gilchrist, Wiśnia (1996), Teozofia. Mądrość wieków , HarperSanFrancisco
  • Gombrich, Richard (1996), Buddyzm therawady. Historia społeczna od starożytnego Benares do współczesnego Kolombo , Routledge
  •   Holloway, Steven W., wyd. (2006). Orientalizm, asyriologia i Biblia . Hebrajskie monografie biblijne, 10. Sheffield Phoenix Press, 2006. ISBN 978-1-905048-37-3
  •   Johnson, K. Paul (1994), Mistrzowie ujawnili: Madam Blavatsky i mit Wielkiej Białej Loży , SUNY Press, ISBN 978-0-7914-2063-8
  •   King, Donald i Sylvester, wyd. David. Wschodni dywan w świecie zachodnim, od XV do XVII wieku , Arts Council of Great Britain , Londyn, 1983, ISBN 0-7287-0362-9
  • Lavoie, Jeffrey D. (2012), Towarzystwo Teozoficzne: Historia ruchu spirytystycznego , Universal-Publishers
  •   Mack, Rosamond E. Bazar do Piazza: handel islamski i sztuka włoska, 1300–1600 , University of California Press, 2001 ISBN 0-520-22131-1
  •   McMahan, David L. (2008), The Making of buddyjskiego modernizmu , Oxford University Press, ISBN 9780195183276
  • Meager, Jennifer. Orientalizm w sztuce XIX wieku . Na osi czasu historii sztuki Heilbrunn . Nowy Jork: Metropolitan Museum of Art, 2000–. online , dostęp 11 kwietnia 2011 r
  • Michaelson, Jay (2009), Wszystko jest Bogiem: radykalna ścieżka niedualnego judaizmu , Szambala
  • Nochlin, Linda , The Imaginary Orient , 1983, numery stron z przedruku w XIX-wiecznym czytniku kultury wizualnej , Google Books , reakcja na wystawę i książkę Rosenthala.
  • Rambachan, Anatanand (1994), Granice Pisma Świętego: reinterpretacja Wed przez Vivekanandy , University of Hawaii Press
  • Renard, Philip (2010), Non-dualisme. De directe bevrijdingsweg , Cothen: Uitgeverij Juwelenschip
  •   powiedział, Edward W. orientalizm . Nowy Jork: Pantheon Books, 1978 ISBN 0-394-74067-X ).
  • Sinari, Ramakant (2000), Advaita i współczesna filozofia indyjska. W: Chattopadhyana (gen.red.), „Historia nauki, filozofii i kultury w cywilizacji indyjskiej. Tom II, część 2: Advaita Vedanta” , Delhi: Centrum Studiów nad Cywilizacjami
  •   niedziela, lipiec (2019). Egzotyczny: fetysz dla obcokrajowców . Fajdon. ISBN 978-0-7148-7637-5 .
  •   Taruskin, Ryszard . Definiowanie Rosji muzycznie . Princeton University Press, 1997 ISBN 0-691-01156-7 .
  •   Tromans, Nicholas i inni, The Lure of the East , brytyjskie malarstwo orientalistyczne , 2008, Tate Publishing , ISBN 978-1-85437-733-3

Dalsza lektura

Sztuka

Literatura

Linki zewnętrzne

Pobrane z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Orientalism&oldid=1137310789 ”