kultura arabska

Robienie dywanów arabskich w Algierze , 1899

Kultura arabska to kultura Arabów , od Oceanu Atlantyckiego na zachodzie po Morze Arabskie na wschodzie i od Morza Śródziemnego na północy po Rog Afryki i Ocean Indyjski na południowym wschodzie. Różne religie, które Arabowie przyjęli w całej swojej historii , oraz różne imperia i królestwa, które rządziły i przewodziły cywilizacji arabskiej, przyczyniły się do etnogenezy i ukształtowania współczesnej kultury arabskiej. język , literatura , gastronomia , sztuka , architektura , muzyka , duchowość , filozofia i mistycyzm są częścią dziedzictwa kulturowego Arabów.

Świat arabski jest czasami podzielony na odrębne regiony w zależności od różnych kultur, dialektów i tradycji, w tym:

• Lewant : Liban , Syria , Palestyna i Jordania .

• Egipt

• Mezopotamia ( Irak ).

• Półwysep Arabski : Kuwejt , Bahrajn , Katar , Arabia Saudyjska , Oman , Jemen i Zjednoczone Emiraty Arabskie .

• Sudanie

• Maghreb : Libia , Tunezja , Algieria , Maroko i Mauretania .

Literatura

Literatura arabska to pismo tworzone, zarówno prozą , jak i poezją , przez osoby posługujące się językiem arabskim . Arabskie słowo używane w odniesieniu do literatury to adab , które pochodzi od słowa oznaczającego „zaprosić kogoś na posiłek” i oznacza uprzejmość, kulturę i wzbogacenie. Literatura arabska pojawiła się w VI wieku, a wcześniej pojawiły się tylko fragmenty języka pisanego. Koran z VII wieku wywarł największy i najdłużej trwający wpływ na kulturę i literaturę arabską. Al-Khansa , kobieta współczesna Mahometowi, była uznaną arabską poetką.

Antara i Abla

Mu'allaqat

Mu'allaqat ( arabski : المعلقات, [al-muʕallaqaːt] ) to nazwa nadana serii siedmiu arabskich wierszy lub qasida , które powstały przed czasami islamu. Każdy wiersz w zestawie ma innego autora i jest uważany za ich najlepsze dzieło. Mu'allaqat oznacza „Zawieszone Ody” lub „Wiszące wiersze” i pochodzi od wierszy zawieszonych na ścianie w Kaaba w Mekce.

Siedmiu autorów, którzy obejmują okres około 100 lat, to Imru' al-Qais , Tarafa , Zuhayr , Labid , 'Antara Ibn Shaddad , 'Amr ibn Kulthum i Harith ibn Hilliza . Wszystkie Mu'allaqats zawierają historie z życia autorów i polityki plemiennej. Dzieje się tak, ponieważ poezja była używana w czasach przedislamskich do reklamowania siły króla plemienia, bogactwa i ludzi.

Tysiąc i jedna noc ( arabski : أَلْف لَيْلَة وَلَيْلَة ʾAlf layla wa-layla ), to średniowieczny zbiór opowieści ludowych, który opowiada historię Szeherezady, królowej Sasanidów, która musi opowiedzieć serię historii swojemu złowrogiemu mężowi, królowi Shahryarowi ( Šahryār), aby opóźnić jej egzekucję. Historie opowiadane są przez okres tysiąca i jednej nocy, a każdej nocy kończy ją trzymającą w napięciu sytuacją, zmuszającą króla do utrzymania jej przy życiu przez kolejny dzień. Poszczególne historie powstawały na przestrzeni kilku wieków, przez wielu ludzi z różnych krajów.

Za panowania kalifa Abbasydów Haruna al-Rashida w VIII wieku Bagdad stał się ważnym kosmopolitycznym miastem. W Bagdadzie znajdowali się kupcy z Persji, Chin, Indii, Afryki i Europy. Uważa się, że w tym czasie wiele opowieści, które pierwotnie były opowieściami ludowymi, było zbieranych ustnie przez wiele lat, a później zebranych w jedną książkę. Kompilatorem i dziewiątym-wiecznym tłumaczem na arabski jest podobno gawędziarz Abu Abd-Allah Muhammad el-Gahshigar. Wydaje się, że ramowa historia Shahrzad została dodana w XIV wieku.

Muzyka

Fresk z Qasr al-Hayr al-Gharbî , Syria , Pałac kalifów Ummajadów , zbudowany na początku VII wieku

Muzyka arabska to muzyka ludów arabskich , zwłaszcza tych skupionych wokół Półwyspu Arabskiego. Świat muzyki arabskiej od dawna jest zdominowany przez Kair , centrum kultury, chociaż muzyczne innowacje i style regionalne obfitują od Tunezji po Arabię Saudyjską . Bejrut stał się w ostatnich latach także głównym ośrodkiem muzyki arabskiej. Klasyczna muzyka arabska jest niezwykle popularna w całej populacji, zwłaszcza niewielka liczba supergwiazd znanych w całym świecie arabskim. Style regionalne m.in muzyka popularna to iracki el Maqaam , algierski raï , kuwejcki sawt i egipski el gil .

„Wspólny styl, który się rozwinął, jest zwykle nazywany„ islamskim ”lub„ arabskim ”, chociaż w rzeczywistości przekracza granice religijne, etniczne, geograficzne i językowe” i sugeruje się, aby nazywać go stylem Bliskiego Wschodu (od Maroka po Indie ) ( van der Merwe, Peter 1989, s. 9).

Habib Hassan Touma (1996, s. xix-xx) wymienia „pięć elementów”, które „charakteryzują muzykę Arabów:

Arabski system tonów ( system strojenia muzycznego ) ze specyficzną strukturą interwałową, wynaleziony przez al-Farabiego w X wieku (s. 170).
Struktury rytmiczno-temporalne, które wytwarzają bogatą różnorodność wzorców rytmicznych , awzan , towarzyszyły gatunkom wokalnym i instrumentalnym miarowym i nadawały im formę.
Instrumenty muzyczne , które można znaleźć w całym świecie arabskim i które reprezentują znormalizowany system tonów , są odtwarzane za pomocą standardowych technik wykonawczych i wykazują podobne szczegóły w konstrukcji i projekcie.
Specyficzne społeczne konteksty tworzenia muzyki, według których gatunki muzyczne można podzielić na miejskie (muzyka mieszkańców miast), wiejskie (muzyka mieszkańców wsi) lub beduińskie (muzyka mieszkańców pustyni).
Mentalność muzyczna odpowiedzialna za estetyczną jednorodność struktur tonalno-przestrzennych i rytmiczno-czasowych w muzyce arabskiej, czy to skomponowanej czy improwizowanej , instrumentalnej czy wokalnej , świeckiej czy sakralnej . Muzyczną mentalność Araba definiują:
1. Zjawisko maqam.
2. Przewaga muzyki wokalnej.
3. Upodobanie do małych składów instrumentalnych.
4. Mozaikowe splatanie elementów formy muzycznej, czyli układanie w sekwencję małych i najmniejszych elementów melodycznych oraz ich powtarzanie, łączenie i permutowanie w ramach modelu tonalno-przestrzennego.
5. Brak polifonii, polirytmii i rozwoju motywicznego. Muzyka arabska jest jednak bardzo dobrze zaznajomiona z ostinato, a także z bardziej instynktownym heterofonicznym sposobem tworzenia muzyki.
6. Naprzemienność między swobodną rytmiczno-czasową i ustaloną organizacją tonalno-przestrzenną z jednej strony a ustaloną rytmiczno-czasową i swobodną strukturą tonalno-przestrzenną z drugiej. Ta przemiana… skutkuje ekscytującymi kontrastami”.

Wiele muzyki arabskiej charakteryzuje się naciskiem na melodię i rytm , a nie na harmonię . Tak więc wiele muzyki arabskiej ma charakter homofoniczny . Niektóre gatunki muzyki arabskiej są polifoniczne – ponieważ instrument Kanoun opiera się na idei grania dwudźwiękowych akordów – ale zasadniczo muzyka arabska jest melodyczna.

modalnym byłoby jednak błędem , ponieważ system arabski jest bardziej złożony niż system grecki . Podstawą muzyki arabskiej jest maqam (pl. maqamat), który wygląda jak tryb, ale nie jest tym samym. Maqam ma nutę „ tonalną ”, na której musi kończyć się utwór (chyba że występuje modulacja).

Riq jest szeroko stosowany w muzyce arabskiej

Maqam składa się z co najmniej dwóch jinów, czyli segmentów łusek. „Jins” w języku arabskim pochodzi od starożytnego greckiego słowa „rodzaj”, oznaczającego typ. W praktyce jins (pl. ajnas) to trichord , tetrachord lub pentachord . Trichord to trzy nuty, tetrachord cztery, a pentachord pięć. Maqam zwykle obejmuje tylko jedną oktawę (dwa jiny), ale czasami obejmuje więcej niż jedną oktawę. Podobnie jak melodyjny minor skala i indyjskie ragi, niektóre maqamat mają różne ajnas, a zatem nuty podczas schodzenia lub wznoszenia się. Ze względu na ciągłe innowacje dżinów i ponieważ większość badaczy muzyki i tak nie zgadza się co do istniejącej liczby, trudno jest podać dokładną liczbę dżinów. Niemniej jednak w praktyce większość muzyków zgodziłaby się co do 8 najczęściej używanych ajnas: Rast, Bayat, Sikah, Hijaz, Saba, Kurd, Nahawand i Ajam – oraz kilka najczęściej używanych wariantów tych: Nakriz, Athar Kurd, Sikah Beladi, Saba Zamzama. Mukhalif to rzadki jin używany wyłącznie w Iraku i nie występuje w połączeniu z innymi adżnami.

Główną różnicą między zachodnią skalą chromatyczną a skalą arabską jest istnienie wielu nut pośrednich, które ze względów praktycznych są czasami określane jako ćwierćtony . O ile jednak w niektórych opracowaniach teoretycznych powinna istnieć skala ćwierćtonowa lub wszystkie dwadzieścia cztery tony, o tyle według Yūsufa Shawqī (1969) w praktyce tonów jest znacznie mniej (Touma 1996, s. 170).

W rzeczywistości sytuacja jest o wiele bardziej skomplikowana. W 1932 roku na Międzynarodowej Konwencji o Muzyce Arabskiej w Kairze w Egipcie (z udziałem takich zachodnich luminarzy jak Béla Bartók i Henry George Farmer ), przeprowadzono eksperymenty, które ostatecznie wykazały, że nuty w rzeczywistym użyciu znacznie różnią się od zrównoważonej 24-tonowej skali, a ponadto, że intonacja wielu z tych nut różni się nieznacznie w zależności od regionu (Egipt, Turcja, Syria, Irak ). Zalecenie komisji jest następujące: „Należy odrzucić skalę hartowaną i skalę naturalną. W Egipcie należy zachować skalę egipską z wartościami, które zostały zmierzone z całą możliwą dokładnością. Skale turecka, syryjska i iracka powinny zostać pozostają tym, czym są…” (przetłumaczone w Maalouf 2002, s. 220). Zarówno we współczesnej praktyce, jak i w oparciu o dowody z nagrań muzycznych z ostatniego stulecia, istnieje kilka różnie nastrojonych „E” pomiędzy E-płaskim i E-naturalnym zachodniej skali chromatycznej, w zależności od maqamu lub jins w użyciu, w zależności od regionu.

Muzycy i nauczyciele określają te nuty pośrednie jako „ćwierćtony” („półpłaskie” lub „półostre”) dla ułatwienia nazewnictwa, ale wykonują i uczą dokładnych wartości intonacji w każdym jin lub maqam ze słuchu . Należy również dodać, w odniesieniu do powyższego komentarza Toumy, że te „ćwierćtony” nie są używane wszędzie w maqamat: w praktyce muzyka arabska nie moduluje do 12 różnych obszarów tonicznych, takich jak Well-Tempered Klavier, i tak najczęściej używane „ćwierćtony” to E (między E-płaskim a E-naturalnym), A, B, D, F (między F-naturalnym a Fis-ostrym) i C.

Prototypowy zespół arabski w Egipcie i Syrii jest znany jako takht , który obejmuje (lub obejmował w różnych okresach) instrumenty takie jak „ oud , qanún , rabab , nie, skrzypce (które zostały wprowadzone w latach czterdziestych lub pięćdziesiątych XIX wieku), Riq i Dumek . W Iraku tradycyjny zespół, znany jako chalghi, obejmuje tylko dwa instrumenty melodyczne — jowza (podobny do rababa, ale z czterema strunami) i santur — z riq i dumbek .

Taniec

Arabskie tańce ludowe, zwane także tańcem orientalnym , tańcem bliskowschodnim i tańcem wschodnim , odnoszą się do tradycyjnych tańców ludowych Arabów w świecie arabskim ( Bliski Wschód i Afryka Północna ). Termin „taniec arabski” jest często kojarzony z tańcem brzucha . Istnieje jednak wiele stylów tradycyjnego tańca arabskiego, a wiele z nich ma długą historię. Mogą to być tańce ludowe lub tańce, które kiedyś były wykonywane jako rytuały lub widowiska rozrywkowe, a niektóre mogły być wykonywane na dworze cesarskim. Połączenie opowiadania ustnego, recitalu poetyckiego oraz performatywnej muzyki i tańca jako wieloletnich tradycji w Historia arabska . Do najbardziej znanych tradycyjnych tańców arabskich należą taniec brzucha i dabke .

Taniec brzucha nazywany również tańcem arabskim ( arab . رقص شرقي , zlatynizowany : Raqs sharqi to arabski taniec ekspresyjny, który podkreśla złożone ruchy tułowia. Wielu chłopców i dziewcząt w krajach, w których taniec brzucha jest popularny, nauczy się, jak to robić, kiedy są młodzi.Taniec polega na ruchu wielu różnych części ciała, zwykle po okręgu .

Głoska bezdźwięczna

Prezenterka telewizji Al-Arabiya w Jerozolimie

Przed erą islamu poezja była uważana za główny środek komunikacji na Półwyspie Arabskim . ^{[ potrzebne źródło ]} Dotyczyło dokonań plemion i klęsk wrogów, a także służyło jako narzędzie propagandowe . Po przybyciu islamu imamowie (kaznodzieje) odgrywali rolę w rozpowszechnianiu informacji i przekazywaniu ludziom wiadomości od władz. Suq czyli plotki targowe i relacje międzyludzkie odgrywały ważną rolę w rozpowszechnianiu wiadomości, a ta forma komunikacji między Arabowie trwają do dziś. Przed wprowadzeniem prasy drukarskiej muzułmanie otrzymywali większość wiadomości od imamów w meczecie , u przyjaciół lub na rynku. Za wprowadzenie prasy drukarskiej odpowiedzialne były mocarstwa kolonialne i chrześcijańscy misjonarze w Libanie . Dopiero w XIX wieku zaczęły pojawiać się pierwsze gazety, głównie w Egipcie i Libanie , gdzie było ich najwięcej w przeliczeniu na jednego mieszkańca.

Podczas francuskich rządów w Egipcie za czasów Napoleona Bonaparte ukazała się pierwsza gazeta w języku francuskim. Trwa debata na temat tego, kiedy została opublikowana pierwsza gazeta w języku arabskim; według arabskiego uczonego Abu Bakra był to Al Tanbeeh (1800), opublikowany w Egipcie, lub według innych badaczy był to Junral Al Iraq (1816), opublikowany w Iraku . W połowie XIX wieku imperium tureckie zdominowało pierwsze gazety.

Pierwsze gazety ograniczały się do treści oficjalnych i zawierały relacje z innych krajów oraz procesy cywilne. W następnych dziesięcioleciach media arabskie rozkwitły dzięki dziennikarzom , głównie z Syrii i Libanu, którzy byli intelektualistami i publikowali swoje gazety bez chęci zysku. Z powodu ograniczeń nałożonych przez większość rządów intelektualiści ci zostali zmuszeni do ucieczki ze swoich krajów, ale zyskali zwolenników, a ze względu na ich popularność w tej dziedzinie pracy inni intelektualiści zaczęli się nią interesować. Pierwsza arabska gazeta na emigracji, Mar'at al Ahwal , została opublikowana w Turcji w 1855 roku przez Rizqallaha Hassouna Al Halabiego. Został skrytykowany przez Imperium Osmańskie i zamknięty po zaledwie roku. Intelektualiści w świecie arabskim szybko zdał sobie sprawę z potęgi prasy. Gazety w niektórych krajach były rządowe i miały na uwadze cele polityczne. Zaczęły powstawać niezależne gazety, które wyrażały opinie i były miejscem publicznego wyrażania opinii na temat państwa. Wskaźniki analfabetyzmu w świecie arabskim odegrały rolę w tworzeniu mediów, a ze względu na niski wskaźnik czytelnictwa gazety były zmuszone nakłaniać partie polityczne do subsydiowania ich publikacji, dając im wkład w politykę redakcyjną.

Wolności, które rozwinęły się wraz z wprowadzeniem Internetu na Bliskim Wschodzie , wywołują poruszenie polityczne, kulturowe i społeczne. Rośnie przepaść między pokoleniami. Świat arabski jest w konflikcie wewnętrznym. Internet przyniósł gospodarczy dobrobyt i rozwój, ale blogerom byli więzieni na całym Bliskim Wschodzie za swoje opinie i poglądy na temat swoich reżimów, takie same konsekwencje, jak kiedyś karano tych, którzy publicznie wyrażali się bez anonimowości. Ale potęga internetu zapewniła także publiczną tarczę tym blogerom, ponieważ mają oni możliwość wzbudzania sympatii opinii publicznej na tak dużą skalę. Stwarza to dylemat, który wstrząsa podstawami kultury arabskiej, rządu, interpretacji religii, dobrobytu gospodarczego i integralności osobistej.

Każdy kraj lub region świata arabskiego ma różne języki potoczne, które są używane w codziennej mowie, ale jego obecność w świecie mediów jest odradzana. Przed ustanowieniem Modern Standard Arabic (MSA), w XIX wieku język mediów był stylizowany i przypominał ówczesny język literacki, co okazało się nieskuteczne w przekazywaniu informacji. Obecnie MSA jest używany przez arabskie media, w tym gazety, książki i niektóre stacje telewizyjne, oprócz wszystkich formalnych pism. Języki narodowe są jednak obecne w niektórych formach mediów, w tym w satyrach, dramatach, teledyskach i innych programach lokalnych.

Wartości mediów

Etyka dziennikarska to system wartości, który określa, co stanowi „dobre” i „złe” dziennikarstwo. System wartości medialnych składa się i jest konstruowany przez decyzje dziennikarzy i innych aktorów dotyczące takich kwestii, jak to, co jest „warte opublikowania”, jak sformułować wiadomości i czy przestrzegać aktualnych „czerwonych linii”. Taki system wartości zmienia się w czasie i przestrzeni i jest osadzony w istniejących strukturach społecznych, politycznych i ekonomicznych w społeczeństwie. William Rugh stwierdza: „Istnieje intymny, organiczny związek między instytucjami medialnymi a społeczeństwem w sposobie, w jaki te instytucje są zorganizowane i kontrolowane. Ani instytucji, ani społeczeństwa, w którym ona funkcjonuje, nie można właściwie zrozumieć bez odniesienia do drugiej. z pewnością prawdziwe w świecie arabskim”. Dlatego wartości mediów w świecie arabskim różnią się między krajami iw ich obrębie. Słowami Lawrence'a Pintaka i Jeremy'ego Gingesa (2008): „Arabskie media nie są monolitem”.

Dziennikarze w świecie arabskim wyznają wiele takich samych wartości w swoim pokoleniu wiadomości, jak dziennikarze w świecie zachodnim . Dziennikarze w świecie arabskim często aspirują do zachodnich norm obiektywizmu, bezstronności i równowagi. Badania Kuldipa Roya Rampala nad programami szkolenia dziennikarzy w Afryce Północnej doprowadziły go do wniosku, że „najbardziej palącym dylematem, przed którym stają zawodowi dziennikarze, coraz częściej absolwenci studiów dziennikarskich, w czterech państwach Maghrebu, jest pogodzenie preferencji dotyczących wolności prasy i obiektywizm z ograniczeniami narzuconymi przez czynniki polityczne i prawne, które wskazują na prorządowe dziennikarstwo”. Iyotika Ramaprasad i Naila Nabil Hamdy stwierdzają: „Wydaje się, że pojawia się nowy trend w kierunku obiektywizmu i bezstronności jako wartości w dziennikarstwie arabskim, a wartości dziennikarstwa arabskiego i zachodniego w tej dziedzinie zaczęły się zbiegać”. Co więcej, wielu dziennikarzy w świecie arabskim wyraża pragnienie, aby media stały się czwartą władzą, podobnie jak media na Zachodzie. W ankiecie przeprowadzonej wśród 601 dziennikarzy w świecie arabskim 40% z nich uważało śledztwo w sprawie rządu za część swojej pracy.

Widoczne są również istotne różnice między dziennikarzami w świecie arabskim a ich zachodnimi odpowiednikami. Niektórzy dziennikarze w świecie arabskim nie widzą konfliktu między obiektywizmem a poparciem spraw politycznych. Próba Ramprasada i Hamdy'ego obejmująca 112 egipskich dziennikarzy przywiązywała najwyższą wagę do wspierania arabizmu i wartości arabskich, które obejmowały nakazy takie jak „bronić islamskich społeczeństw, tradycji i wartości” oraz „wspierać sprawę Palestyńczyków”. Podtrzymywanie demokracji poprzez „krytyczne badanie polityki i decyzji rządu” zajęło drugie miejsce.

Inni dziennikarze całkowicie odrzucają pojęcie etyki mediów, ponieważ postrzegają je jako mechanizm kontroli. Kai Hafez stwierdza: „Wiele rządów w świecie arabskim próbowało przejąć kwestię etyki mediów i wykorzystać ją jako kolejny środek kontroli, w wyniku czego wielu arabskich dziennikarzy, choć uwielbia mówić o wyzwaniach związanych z ich zawodem, nienawidzę występów pod szyldem etyki mediów”.

Historycznie rzecz biorąc, wiadomości w świecie arabskim były wykorzystywane do informowania, kierowania i publikowania działań praktyków politycznych, a nie były tylko produktem konsumenckim. Potęga wiadomości jako narzędzia politycznego została odkryta na początku XIX wieku wraz z zakupem udziałów francuskiej gazety Le Temps przez Ismaila, wnuka Muhammada Alego . Dzięki temu Ismail mógł upublicznić swoją politykę. Arabskie media dochodzące do nowoczesności rozkwitły, a wraz z nimi ich odpowiedzialność wobec polityków, którzy rządzili ich rolą. Ami Ayalon argumentuje w swojej historii prasy na arabskim Bliskim Wschodzie, że „Prywatne dziennikarstwo zaczęło się jako przedsięwzięcie o bardzo skromnych celach, starające się nie przeciwstawiać władzy, ale raczej służyć jej, współpracować i serdecznie z nią współistnieć. Żądanie wolności słowa, a także indywidualnej wolności politycznej, będące prawdziwym wyzwaniem dla istniejącego porządku, pojawiło się dopiero później, i to z wahaniem, i spotkało się z odpowiedzią publiczną, którą najlepiej określić jako słabą”.

Badacze mediów podkreślają, że moralna i społeczna odpowiedzialność dziennikarzy każe im nie agitować opinii publicznej, ale raczej utrzymywać status quo. Ważne jest również zachowanie jedności narodowej poprzez niewzniecanie konfliktów etnicznych czy religijnych.

Wartości mediów w świecie arabskim zaczęły się zmieniać wraz z pojawieniem się „nowych mediów”. Przykładami nowych mediów są serwisy informacyjne, blogi i stacje telewizji satelitarnej, takie jak Al Arabiya. Założenie katarskiej Al Jazeera Sieć w 1996 roku szczególnie wpłynęła na wartości medialne. Niektórzy uczeni uważają, że sieć zatarła granicę między wiadomościami prywatnymi i państwowymi. Mohamed Zayani i Sofiane Sabraoui stwierdzają: „Al Jazeera jest własnością rządu, ale ma niezależną politykę redakcyjną; jest finansowany ze środków publicznych, ale niezależny”. Sieć medialna Al Jazeera opowiada się za jasną misją i strategią i była jedną z pierwszych organizacji informacyjnych w świecie arabskim, która opublikowała kodeks etyczny. Pomimo powiązań z rządem stara się „nie dawać pierwszeństwa względom komercyjnym lub politycznym przed względami zawodowymi” oraz „współpracować z arabskimi i międzynarodowymi związkami i stowarzyszeniami dziennikarskimi w obronie wolności prasy”. Kierując się mottem „poglądu i innego poglądu”, rzekomo „przedstawia różne punkty widzenia i opinie bez uprzedzeń i stronniczości”. Starała się połączyć te pozornie zachodnie normy medialne z szerszą „orientacją arabską”, przywołującą społeczną odpowiedzialność, o której mówili uczeni tacy jak Noha Mellor powyżej.

Niektóre nowsze oceny Al Jazeery krytykowały ją za brak wiarygodności po arabskiej wiośnie. Krytyka pochodziła z arabskiego Bliskiego Wschodu, w tym ze strony rządów stanowych. Niezależni komentatorzy skrytykowali jego neutralność wobec wojny domowej w Syrii . ^{[ potrzebne źródło ]}

Wartości medialne nie są jedyną zmienną, która wpływa na produkcję wiadomości w społeczeństwie arabskim. Hafez stwierdza: „Interakcja środowisk politycznych, ekonomicznych i społecznych z indywidualną i zbiorową etyką zawodową jest siłą napędową dziennikarstwa”. W większości krajów arabskich gazety nie mogą być publikowane bez licencji wydanej przez rząd. W większości krajów arabskich obowiązują również prawa prasowe, które nakładają ograniczenia na to, co można, a czego nie można powiedzieć drukiem.

Cenzura odgrywa znaczącą rolę w dziennikarstwie w świecie arabskim. Cenzura przybiera różne formy: autocenzura , cenzura rządowa (rządy walczą o kontrolę poprzez postęp technologiczny, np. Internet), cenzura ideologiczna / religijna oraz cenzura plemienna / rodzinna / sojusznicza. Bo Dziennikarstwo w świecie arabskim wiąże się z szeregiem niebezpieczeństw – dziennikarze w całym świecie arabskim mogą być więzieni, torturowani, a nawet zabijani w swojej pracy – autocenzura jest niezwykle ważna dla wielu arabskich dziennikarzy. Na przykład badanie przeprowadzone przez Centrum Obrony Wolności Dziennikarzy (CDFJ) w Jordanii wykazało, że większość jordańskich dziennikarzy stosuje autocenzurę. CPJ ustalił, że 34 dziennikarzy zginęło w regionie w 2012 roku, 72 zostało uwięzionych 1 grudnia 2012 roku, a 126 przebywało na wygnaniu w latach 2007-2012.

Powiązanym punktem jest to, że właściciele mediów i mecenasi mają wpływ na wartości swoich placówek. Gazety w świecie arabskim można podzielić na trzy kategorie: należące do rządu, partyzantów i niezależne. Patronat prasowy, radiowy i telewizyjny w świecie arabskim był dotychczas przede wszystkim funkcją rządów. „Teraz własność gazet została skonsolidowana w rękach potężnych łańcuchów i grup. Jednak zysk nie jest siłą napędową wypuszczania gazet; wydawcy mogą założyć gazetę, aby zapewnić platformę dla swoich opinii politycznych, chociaż twierdzi się, że niekoniecznie wpływa to na treść wiadomości”. W świecie arabskim, jeśli chodzi o treść, wiadomości to polityka. Państwa arabskie są ściśle zaangażowane w ekonomicznym dobrobycie wielu arabskich organizacji informacyjnych, więc wywierają presję na kilka sposobów, w szczególności poprzez własność lub reklamę.

Niektórzy analitycy uważają, że naciski kulturowe i społeczne determinują dorobek dziennikarzy w świecie arabskim. Na przykład, w zakresie, w jakim reputacja rodziny i reputacja osobista są podstawowymi zasadami cywilizacji arabskiej, ujawnianie korupcji, przykłady słabych zasad moralnych u gubernatorów i decydentów oraz dziennikarstwo śledcze mogą mieć ogromne konsekwencje . W rzeczywistości niektórzy dziennikarze i trenerzy medialni w świecie arabskim aktywnie promują centralne miejsce dziennikarstwa śledczego dla większego organu nadzorującego media funkcjonować. Na przykład w Jordanii, gdzie stopień ingerencji rządu i służb bezpieczeństwa w media jest wysoki, organizacje pozarządowe, takie jak Centrum Obrony Wolności Dziennikarzy (CDFJ) i Arab Reporters for Investigative Journalism (ARIJ), szkolą dziennikarzy, realizować projekty z zakresu dziennikarstwa śledczego.

Jordańskie Centrum Obrony Wolności Dziennikarzy (CDFJ) umieściło ten znak w proteście przeciwko ustawie o prasie i publikacjach z 2012 roku. Brzmi on: „Prawo do uzyskania informacji jest prawem wszystkich ludzi”.

Niektórzy saudyjscy dziennikarze podkreślają znaczenie propagowania islamu przez media. Przytłaczająca większość saudyjskich dziennikarzy uznała rozwojową rolę mediów, a danie czytelnikom tego, czego chcą, nie było traktowane jako priorytet. Jednak kodeksy dziennikarskie, jako ważne źródło do badania wartości mediów, komplikują to pojęcie. Kai Hafez stwierdza: „Możliwa hipoteza, że kraje islamskie mogą nie być zainteresowane„ prawdą ”i raczej propagować„ islam ”jako jedyną prawdę, nie może zostać całkowicie zweryfikowana, ponieważ nawet kodeks ograniczający wolność wypowiedzi dziennikarzy do islamskich celów i wartości , kodeks Arabii Saudyjskiej, wymaga od dziennikarzy przedstawiania prawdziwych faktów”. Ponadto, Dziennikarze saudyjscy działają w środowisku, w którym wypowiedzi antyreligijne mogą spotkać się z cenzurą.

Wzorce konsumpcji wpływają również na wartości mediów. Ludzie w świecie arabskim polegają na gazetach, czasopismach, radiu, telewizji i Internecie w różnym stopniu iw różnych celach. Dla Rugha proporcja odbiorników radiowych i telewizyjnych do ludności arabskiej w stosunku do minimalnych standardów UNESCO sugeruje, że radio i telewizja są najczęściej używanymi mediami. Szacuje, że telewizja dociera do ponad 100 milionów ludzi w regionie, a liczba ta prawdopodobnie wzrosła od 2004 roku. Z drugiej strony przypuszcza, że arabskie gazety są przeznaczone bardziej dla elitarnej konsumpcji ze względu na ich niski nakład. Stwierdza: „Tylko pięć krajów arabskich ma gazety codzienne, które rozprowadzają ponad 60 000 egzemplarzy, a niektóre mają dzienniki tylko w przedziale poniżej 10 000. Tylko Egipt ma dzienniki, które rozprowadzają ponad pół miliona egzemplarzy”. Oszacowanie czytelnictwa gazet jest jednak skomplikowane ze względu na fakt, że pojedyncze gazety mogą przechodzić z rąk do rąk wiele razy w ciągu dnia. Wreszcie, Internet nadal jest dość powszechnym mianownikiem w społeczeństwach arabskich. Raport Dubai School of Government i Bayt.com szacuje, że w regionie jest ponad 125 milionów użytkowników Internetu, z czego ponad 53 miliony aktywnie korzysta z mediów społecznościowych. Ostrzegają jednak, że chociaż „internet przynosi szerokie korzyści, korzyści te nie docierają do dużych segmentów społeczeństw w regionie arabskim. Przepaść cyfrowa pozostaje istotną barierą dla wielu ludzi. W wielu częściach świata arabskiego poziomy poziom wykształcenia, aktywność ekonomiczna, poziom życia i koszty internetu nadal determinują dostęp człowieka do zmieniających życie technologii.Co więcej, zdaniem Leo Ghera i Husseina Amina, Internet i inne nowoczesne usługi telekomunikacyjne mogą służyć przeciwdziałaniu skutkom prywatnej i publicznej własność i patronat nad prasą. Stwierdzają: „Nowoczesne międzynarodowe usługi telekomunikacyjne pomagają teraz w swobodnym przepływie informacji i ani konflikty międzyarabskie, ani różnice między grupami nie wpłyną na bezpośrednią wymianę usług świadczonych przez globalne sieci cyberprzestrzeni”.

Czasopisma

W większości krajów arabskich czasopisma nie mogą być publikowane bez licencji wydanej przez rząd. Czasopisma w świecie arabskim, podobnie jak wiele czasopism w świecie zachodnim, są skierowane do kobiet. Jednak liczba czasopism w świecie arabskim jest znacznie mniejsza niż w świecie zachodnim. Świat arabski nie jest tak napędzany reklamą jak świat zachodni. Reklamodawcy napędzają finansowanie większości zachodnich magazynów. Tak więc mniejszy nacisk na reklamę w świecie arabskim ma wpływ na małą liczbę czasopism.

Radio

Istnieje 40 prywatnych stacji radiowych na całym Bliskim Wschodzie ( lista prywatnych stacji radiowych w świecie arabskim )

Arabskie nadawanie radiowe rozpoczęło się w latach dwudziestych XX wieku, ale tylko kilka krajów arabskich miało własne stacje nadawcze przed II wojną światową . Po 1945 roku większość państw arabskich zaczęła tworzyć własne systemy nadawcze, choć dopiero w 1970 roku, kiedy Oman otworzył swoje transmisje radiowe, każde z nich miało własną stację radiową.

Wśród krajów arabskich Egipt od początku był liderem w radiofonii. Nadawanie rozpoczęło się w Egipcie w latach dwudziestych XX wieku od prywatnego radia komercyjnego. Jednak w 1947 r. rząd egipski ogłosił, że radio jest państwowym monopolem i zaczął inwestować w jego rozbudowę.

W latach siedemdziesiątych egipskie radio miało czternaście różnych usług nadawczych o łącznym czasie antenowym wynoszącym 1200 godzin tygodniowo. Egipt zajmuje trzecie miejsce na świecie wśród nadawców radiowych. Wszystkie programy były kontrolowane przez rząd, a większość motywacji do inwestycji rządu w radio wynikała z aspiracji prezydenta Gamala Abdela Nasera do zostania uznanym przywódcą świata arabskiego.

Egipska stacja „Głos Arabów”, która kierowała do innych krajów arabskich stały strumień wiadomości i artykułów politycznych oraz komentarzy, stała się najczęściej słyszaną stacją w regionie. Dopiero po wojnie czerwcowej 1967 r ., kiedy wyszło na jaw, że stacja ta wprowadzała w błąd opinię publiczną o tym, co się dzieje, straciła nieco na wiarygodności; mimo to zachował dużą liczbę słuchaczy.

Na Półwyspie Arabskim radio rozwijało się wolniej. W Arabii Saudyjskiej audycje radiowe rozpoczęto w rejonie Jidda - Mekka w 1948 r., ale w prowincjach centralnych i wschodnich rozpoczęto je dopiero w latach 60. XX wieku. Sąsiadujący Bahrajn miał radio już w 1955 roku, ale Katar , Abu Zabi i Oman zaczęły rodzime nadawanie radiowe dopiero prawie ćwierć wieku później.

Telewizja

Prawie wszystkie kanały telewizyjne w świecie arabskim były własnością rządu i były ściśle kontrolowane przed 1990 rokiem. W latach 90. rozpowszechnienie telewizji satelitarnej zaczęło zmieniać telewizję w krajach arabskich. Często uważana za pioniera, Al Jazeera reprezentuje zwrot w kierunku bardziej profesjonalnego podejścia do wiadomości i spraw bieżących. Finansowane przez Katar rządu i założona w 1996 roku, Al Jazeera była pierwszym kanałem arabskim, który nadawał obszerne wiadomości na żywo, posuwając się nawet do wysyłania reporterów do „nie do pomyślenia” miejsc, takich jak Izrael. Przełamując schematy na więcej niż jeden sposób, programy dyskusyjne Al Jazeery poruszały tematy, które od dawna były zakazane. Jednak w 2008 roku Egipt i Arabia Saudyjska wezwały do spotkania w celu zatwierdzenia karty regulującej nadawanie satelitarne . Karta transmisji satelitarnej Ligi Arabskiej (2008) określa zasady regulujące nadawanie satelitarne w świecie arabskim.

Inne kanały satelitarne:

Al Arabiya : założona w 2003 r.; z siedzibą w Dubaju; odgałęzienie MBC
Alhurra („The Free One”): założona w 2004 roku przez Stany Zjednoczone; przeciwdziała uprzedzeniom w arabskich mediach informacyjnych
Al Manar: własność Hezbollahu; z siedzibą w Libanie; wysoce kontrowersyjne

„Na całym Bliskim Wschodzie nowe stacje telewizyjne , stacje radiowe i strony internetowe wyrastają jak absurdalne elektroniczne grzyby na tym, co kiedyś było medialną pustynią. Tymczasem gazety agresywnie badają czerwone linie, które od dawna je ograniczały”. Technologia odgrywa znaczącą rolę w zmieniających się mediach arabskich. Pintak dodaje: „Obecnie, według Arab Advisors Group, w regionie są 263 stacje telewizji satelitarnej niekodowanej (FTA). To dwukrotnie więcej niż zaledwie dwa lata temu”. Wolność słowa i pieniądze mają niewiele wspólnego z tym, dlaczego telewizja satelitarna wyrasta wszędzie. Zamiast tego „Chęć wywierania wpływu politycznego jest prawdopodobnie największym czynnikiem napędzającym rozwój kanału. Ale ego zajmuje drugie miejsce”. Wpływy Zachodu są bardzo widoczne w mediach arabskich, zwłaszcza w telewizji. Arabskie telenowele i rosnąca popularność reality TV są tego dowodem.

„W następstwie kontrowersji wywołanych przez Super Star i Star Academy , niektórzy obserwatorzy okrzyknęli telewizję reality zwiastunem demokracji w świecie arabskim”. Star Academy w Libanie jest uderzająco podobna do American Idol zmieszanego z The Real World . Akademia Gwiazd powstała w 2003 roku w świecie arabskim. „Telewizja reality weszła do arabskiego dyskursu publicznego w ciągu ostatnich pięciu lat w czasie znacznych zamieszek w regionie: eskalacja przemocy w Iraku , kwestionowane wybory w Egipcie, walka o prawa polityczne kobiet w Kuwejcie , zabójstwa polityczne w Libanie oraz przedłużający się konflikt arabsko-izraelski . To geopolityczne środowisko kryzysowe, które obecnie kształtuje arabską politykę i stosunki arabsko-zachodnie, jest tłem kontrowersji wokół społecznego i politycznego wpływu arabskiej telewizji reality, która zakłada manifestacje religijne, kulturowe lub moralne”.

Kino

Większość krajów arabskich nie produkowała filmów przed uzyskaniem niepodległości. W Sudanie , Libii , Arabii Saudyjskiej i Zjednoczonych Emiratach Arabskich produkcja ogranicza się nawet do filmów krótkometrażowych lub programów telewizyjnych. Bahrajn był świadkiem produkcji swojego pierwszego i jedynego pełnometrażowego filmu fabularnego w 1989 roku. W Jordanii krajowa produkcja ledwie przekroczyła pół tuzina filmów fabularnych. Irak wyprodukował około 100 filmów, a Syria około 150. Liban dzięki zwiększonej produkcji w latach 50. i 60. nakręcił około 180 filmów fabularnych. Tylko Egipt znacznie przekroczył te kraje, produkując ponad 2500 filmów fabularnych (wszystkie przeznaczone do kina, a nie do telewizji). Podobnie jak w przypadku większości aspektów arabskich mediów, cenzura odgrywa dużą rolę w tworzeniu i dystrybucji filmów. „W większości krajów arabskich projekty filmowe muszą najpierw przejść przez komisję państwową, która udziela lub odmawia pozwolenia na kręcenie. Po uzyskaniu tego pozwolenia, aby móc wykorzystać film komercyjnie, potrzebna jest kolejna oficjalna licencja, tak zwana wiza. jest zwykle zatwierdzany przez komisję Ministerstwa Informacji lub specjalny organ cenzury”. Najważniejsze tematy tabu pod nadzorem państwa są zbieżne z tematami innych form mediów: religia , seks i polityka .

Internet

Internet w świecie arabskim jest potężnym źródłem wypowiedzi i informacji , podobnie jak w innych miejscach na świecie. Podczas gdy niektórzy uważają, że jest to zwiastun wolności w mediach na Bliskim Wschodzie , inni uważają, że jest to nowe medium dla cenzury . Obie są prawdziwe. Internet stworzył nową arenę dyskusji i rozpowszechniania informacji w świecie arabskim, podobnie jak w innych częściach świata. Zwłaszcza młodzież uzyskuje dostęp do narzędzi i korzysta z nich. Ludzi zachęca się i umożliwia włączenie się do dyskusji i krytyki politycznej w sposób, który wcześniej nie był możliwy. Ci sami ludzie są również zniechęcani i blokowani w tych debatach, ponieważ różne reżimy próbują ograniczyć dostęp do niektórych materiałów na podstawie sprzeciwu religijnego i państwowego.

Zostało to opublikowane na stronie internetowej obsługiwanej przez Bractwo Muzułmańskie :

Internet w świecie arabskim działa jak kula śnieżna; teraz, gdy kula śnieżna się toczy, nie można jej już zatrzymać. Stając się coraz większy i silniejszy, z pewnością zmiażdży wszystkie przeszkody. Oprócz stresu wywołanego przez arabskich blogerów, otwarto nowe forum dla arabskich aktywistów; Facebook. Arabscy aktywiści wykorzystują Facebooka w najbardziej kreatywny sposób, aby wspierać ruch demokratyczny w regionie, który ma jeden z najwyższych wskaźników represji na świecie. W przeciwieństwie do innych regionów, gdzie opresyjne kraje (takie jak Chiny, Iran i Birma) stanowią wyjątek, opresję można znaleźć wszędzie w świecie arabskim. Liczba arabskich internautów zainteresowanych sprawami politycznymi nie przekracza kilku tysięcy, reprezentowanych głównie przez aktywistów internetowych i blogerów, spośród 58 milionów internautów w świecie arabskim. Choć jest ich niewielu, udało im się rzucić nieco światła na korupcję i represje arabskich rządów i dyktatur.

Publiczne korzystanie z Internetu rozpoczęło się w Stanach Zjednoczonych w latach 80. Dostęp do Internetu rozpoczął się na początku lat 90. w świecie arabskim, a Tunezja była pierwsza w 1991 r. Według dr Deborah L. Wheeler. Lata wprowadzenia Internetu w różnych krajach arabskich są podawane w różny sposób. Wheeler informuje, że Kuwejt dołączył w 1992 r., aw 1993 r. Turcja , Irak i Zjednoczone Emiraty Arabskie weszły do sieci. W 1994 roku do Internetu dołączyła Jordania , a Arabia Saudyjska i Syria następnie pod koniec lat 90. Względy finansowe i brak powszechnej dostępności usług są czynnikami wolniejszego wzrostu w świecie arabskim, ale biorąc pod uwagę popularność kawiarenek internetowych , liczby online są znacznie większe, niż wskazywałyby na to liczby abonamentów.

Ludzie najczęściej korzystający z Internetu w świecie arabskim to młodzież. W szczególności użytkownicy kawiarni mają mniej niż 30 lat, są samotni i mają różne poziomy wykształcenia i znajomości języka. Pomimo doniesień, że korzystanie z internetu było ograniczone przez brak języka angielskiego , dr Wheeler stwierdził, że ludzie byli w stanie wyszukiwać po arabsku . Poszukujący pracy bezrobotni często zapełniają kawiarnie w Egipcie i Jordanii . Są to mężczyźni i kobiety na równi. Większość z nich rozmawia na czacie i ma e-mail. W ankiecie przeprowadzonej przez dr Deborah Wheeler odkryła, że prawie wszyscy zostali nauczeni korzystania z Internetu przez przyjaciela lub członka rodziny. Wszyscy czuli, że korzystanie z Internetu znacząco zmieniło ich życie. Korzystanie z Internetu w świecie arabskim jest bardzo polityczne ze względu na posty oraz czytane i odwiedzane strony. Internet przyniósł Arabom medium, które pozwala na wolność wypowiedzi niedozwolonych lub nieakceptowanych wcześniej. Dla tych, którzy mogą połączyć się z Internetem, są blogi do czytania i pisania oraz dostęp do światowych źródeł informacji, które kiedyś były nieosiągalne. Dzięki temu dostępowi reżimy próbowały ograniczyć to, co ludzie mogą czytać, ale internet nie jest medium tak łatwym do manipulacji, jak mówienie gazecie, co może, a czego nie może publikować . Dostęp do Internetu można uzyskać za pośrednictwem serwera proxy , serwera lustrzanego i innych środków. Ci, którym pokrzyżowała się jedna metoda, znajdą 12 innych metod wokół zablokowanej witryny. Jako dziennikarze cierpią i są więzieni w tradycyjnych mediach, Internet nie różni się niczym od blogerów , którzy są regularnie więzieni za wyrażanie swoich poglądów, aby świat mógł je przeczytać. Różnica polega na tym, że światowa publiczność jest świadkami tej rozprawy i obserwuje, jak prawa mające na celu kontrolowanie ogromu Internetu.

Dżihadyści wykorzystują Internet, aby dotrzeć do większej liczby odbiorców. Tak jak zwykły obywatel może teraz mieć głos na całym świecie, tak samo może to zrobić ruch. Grupy używają Internetu do udostępniania filmów, zdjęć, programów i wszelkiego rodzaju informacji, jakie można sobie wyobrazić. Standardowe media mogą nie przekazywać tego, co Bractwo Muzułmańskie powiedzą na swojej stronie. Jednak dla zainteresowanych Internet jest narzędziem, które jest wykorzystywane z wielką wprawą przez tych, którzy chcą być wysłuchani. Plik przesłany do 100 witryn i umieszczony na wielu forach natychmiast dotrze do milionów. Informacje w Internecie można udaremnić, spowolnić, a nawet przekierować, ale nie można ich zatrzymać, jeśli ktoś chce je znaleźć w Internecie.

Wysiłki różnych reżimów zmierzające do kontrolowania informacji stopniowo się załamują. Ci, którzy walczą z przestępczością online, wymyślili metody śledzenia i łapania przestępców. Niestety te same narzędzia są wykorzystywane do aresztowania blogerów i tych, którzy chcą być wysłuchani. Internet jest ogromnym i pozornie nieskończonym źródłem informacji. Arabowie używają go częściej niż być może świat jest tego świadomy i to zmienia media.

Społeczeństwo

Beduiński wojownik, na zdjęciu między 1898 a 1914 rokiem

Kawiarnia w Kairze

Lojalność społeczna ma ogromne znaczenie w kulturze arabskiej. Rodzina jest jednym z najważniejszych aspektów społeczeństwa arabskiego. Podczas gdy arabscy rodzice uczą swoje dzieci samodzielności, indywidualności i odpowiedzialności, lojalność wobec rodziny jest największą lekcją, jakiej uczą arabskie rodziny. „W przeciwieństwie do skrajnego indywidualizmu, jaki obserwujemy w Ameryce Północnej (każdy dla siebie, prawa indywidualne, rodziny żyjące samotnie z dala od krewnych itd.), społeczeństwo arabskie podkreśla znaczenie grupy. Kultura arabska uczy, że potrzeby grupy są ważniejsze niż potrzeby jednej osoby”. W plemionach Beduinów w Arabii Saudyjskiej rodzina „pielęgnuje i podtrzymuje silne poczucie lojalności i zależności”. Margaret Nydell w swojej książce pt W książce Understanding Arabs: A Guide for Modern Times pisze, że „lojalność wobec rodziny i obowiązki mają pierwszeństwo przed lojalnością wobec przyjaciół lub wymaganiami dotyczącymi pracy”. Dalej stwierdza, że „członkowie rodziny powinni wspierać się nawzajem w sporach z osobami z zewnątrz. Niezależnie od osobistych niechęci wśród krewnych, muszą bronić wzajemnego honoru, przeciwstawiać się krytyce i okazywać spójność grupy…” Wszystkich członków z rodziny jednak najbardziej szanowanym członkiem jest matka.

Honor rodzinny jest jedną z najważniejszych cech rodziny arabskiej. Według Margaret Nydell wymiany społeczne między mężczyznami i kobietami bardzo rzadko zdarzają się poza miejscem pracy. Mężczyźni i kobiety powstrzymują się od bycia razem sam na sam. Muszą być bardzo ostrożne w sytuacjach towarzyskich, ponieważ interakcje te mogą być interpretowane negatywnie i powodować plotki, które mogą zszargać reputację kobiet. Kobiety mogą swobodnie spotykać się z innymi kobietami i męskimi członkami rodziny, ale muszą mieć obecnych członków rodziny, aby spotykać się z mężczyznami, którzy nie są częścią rodziny. Te konserwatywne praktyki mają na celu ochronę reputacji kobiet. Złe zachowanie dotyka nie tylko kobiety, ale także honor jej rodziny. Praktyki różnią się w zależności od kraju i rodziny. Arabia Saudyjska ma surowsze praktyki, jeśli chodzi o mężczyzn i kobiety, a nawet będzie wymagać dokumentów małżeństwa, jeśli kobieta i mężczyzna zostaną widziani razem.

Wartości arabskie Jedną z cech charakterystycznych Arabów jest hojność, którą zwykle okazują, będąc wobec siebie uprzejmi. Niektóre z najważniejszych wartości dla Arabów to honor i lojalność. Margaret Nydell w swojej książce Understanding Arabs: A Guide for Modern Times mówi, że Arabów można zdefiniować jako humanitarnych, lojalnych i uprzejmych. Tarek Mahfouz wyjaśnia w książce „Kultura arabska”, że podczas obiadu Arabowie często nalegają na gości, aby zjedli ostatni kawałek posiłku lub walczą o to, kto zapłaci rachunek w restauracji za hojność.

Sporty

Igrzyska Panarabskie

Igrzyska Panarabskie to regionalne wydarzenie multisportowe, w którym biorą udział narody świata arabskiego. Pierwsze Igrzyska odbyły się w 1953 roku w Aleksandrii w Egipcie. Miało się odbywać co cztery lata, ponieważ zawirowania polityczne i trudności finansowe sprawiły, że wydarzenie stało się niestabilne. Kobiety po raz pierwszy dopuszczono do rywalizacji w 1985 roku. Do 11. Igrzysk Panarabskich liczba uczestniczących krajów osiągnęła wszystkich 22 członków Ligi Arabskiej , z udziałem około 8 000 arabskich sportowców, uznano to za największe w historii igrzysk, z Oczekuje się, że igrzyska w Doha w 2011 r. przekroczą tę liczbę.

Kuchnia jako sposób gotowania

Wybór jordańskich mezze , przystawek lub małych dań w Petrze w Jordanii .

Pierwotnie Arabowie z Półwyspu Arabskiego w dużym stopniu polegali na diecie składającej się z daktyli , pszenicy, jęczmienia, ryżu i mięsa, z niewielką różnorodnością, z dużym naciskiem na produkty jogurtowe, takie jak leben (لبن) (jogurt bez tłuszczu maślanego). Dzisiejsza kuchnia arabska jest wynikiem połączenia bardzo różnorodnych kuchni, obejmujących świat arabski i obejmujących lewantyńską , egipską i inne. W pewnym stopniu wpłynęła na to również kuchnia Indii, Turcji, Berberów i innych. W przeciętnym arabskim gospodarstwie domowym we wschodniej Arabii , gość może spodziewać się kolacji składającej się z bardzo dużego półmiska, często dzielonego, z ogromną górą ryżu, zawierającego jagnięcinę lub kurczaka, lub oba, jako osobne dania, z różnymi duszonymi warzywami, mocno przyprawionymi, czasem z sosem pomidorowym. Najprawdopodobniej byłoby kilka innych pozycji z boku, mniej obfitych. Herbata z pewnością towarzyszyłaby posiłkowi, ponieważ jest spożywana prawie bez przerwy. Kawa również byłaby wliczona w cenę.

Kultura herbaty

Herbata jest bardzo ważnym napojem w świecie arabskim, zwykle podawana jest do śniadania, po obiedzie i kolacji. Dla Arabów herbata to napój gościnności podawany gościom. Arabowie często piją herbatę z daktylami.

Sukienka

Mężczyźni

Arabska sukienka dla mężczyzn waha się od tradycyjnych szat zwiewnych po niebieskie dżinsy, T-shirty i garnitury biznesowe. Szaty pozwalają na maksymalną cyrkulację powietrza wokół ciała, aby zachować chłód, a nakrycie głowy zapewnia ochronę przed słońcem. Czasami Arabowie mieszają tradycyjny strój z zachodnimi ubraniami.

Thawb : Na Półwyspie Arabskim mężczyźni zwykle noszą strój narodowy, który nazywa się „ thawb ” lub „thobe”, ale w Kuwejcie można go również nazwać „Dishdasha” lub „Kandoura” (ZEA). Thawbs różnią się nieco w zależności od stanu w Zatoce Perskiej, ale podstawowe są białe. Jest to tradycyjny strój, który Arabowie noszą podczas oficjalnych okazji.

Nakrycie głowy : Męskie nakrycie głowy znane jest jako kefija . Na Półwyspie Arabskim jest znany jako gutra. Zwykle jest noszony z czarnym sznurkiem zwanym „ agalem ”, który utrzymuje go na głowie noszącego.

Guthra katarska jest mocno wykrochmalona i znana jest ze swojego kształtu „kobry”.
Guthra saudyjska to bawełniana tkanina w kształcie kwadratu. Tradycyjny jest biały, ale biały i czerwony (shemagh) jest również bardzo powszechny w Arabii Saudyjskiej.
Guthra emiracka jest zwykle biała i może być używana jako owinięty turban lub tradycyjnie z czarnym agalem.

Wzór nakrycia głowy może wskazywać, z jakiego plemienia, klanu lub rodziny pochodzi użytkownik. Jednak nie zawsze tak jest. Podczas gdy w jednej wiosce plemię lub klan może mieć unikalne nakrycie głowy, w następnym mieście niepowiązane plemię lub klan może nosić to samo nakrycie głowy.

Powóz weselny w Jisr az-Zarqa w Izraelu

Kraciaste nakrycia głowy odnoszą się do typu i rządu oraz udziału w pielgrzymce , czyli pielgrzymce do Mekki.
Nakrycie głowy w czerwono-białą kratkę - generalnie pochodzenia jordańskiego. Użytkownik odbył hadżdż i pochodzi z kraju z monarchą.
Nakrycie głowy w czarno-białą kratkę - wzór jest historycznie pochodzenia palestyńskiego.
Czarny i szary reprezentują rządy prezydenckie i zakończenie pielgrzymki.

Kobiety

Przestrzeganie tradycyjnego stroju różni się w różnych społeczeństwach arabskich. Arabia Saudyjska jest bardziej tradycyjna, podczas gdy Egipt mniej. Tradycyjny arabski strój obejmuje pełną długość ciała ( abaya , jilbāb lub czador ) i welon ( hidżab ). Kobiety muszą nosić abaje tylko w Arabii Saudyjskiej, chociaż ograniczenie to zostało złagodzone od 2015 roku. Zasłona nie jest tak rozpowszechniona w większości krajów poza Półwyspem Arabskim.

Zobacz też

Dalsza lektura

Mahfuz, Tarek (2011). Floreth, Thane (red.). Kultura arabska, tom. 1: Dogłębne spojrzenie na kulturę arabską poprzez kreskówki i sztukę popularną (red. Angielski i arabski).