Chimery

Chimery ( francuski : Les Chimères ) to sekwencja sonetów francuskiego pisarza Gérarda de Nervala , składająca się z ośmiu pojedynczych wierszy i łącznie dwunastu sonetów. Wiersze to: „El Desdichado”, „Myrtho”, „Horus”, „Anteros”, „ Delphica ”, „Artemis”, „Chrystus w Getsemane” (I – V) i „Złote wersety”. Zostały one opublikowane w książce Les Filles du feu w styczniu 1854 roku.

Tło

Zdjęcie Nervala wykonane przez Nadara

Pisarz Gérard de Nerval (1808–1855) miał problemy ze zdrowiem psychicznym, a jego lekarz Émile Blanche zalecił mu dalsze pisanie jako formę terapii. Wiersze Chimer mogą wyrażać jego zmagania ze szczególnie trudnym okresem; Nerval przebywał w szpitalach psychiatrycznych w latach 1840–1841, 1851, 1853 i 1854. W 1853 r. chwilowo stracił zdolność mówienia i pisania oraz tożsamość. Choroba sprawiła, że ​​utożsamiał się z postaciami z mitów i legend, aw ich poezji próbował stworzyć siebie. Odnośnie niejasności jego Chimery wiersze Nerval napisał, że „straciłyby swój urok, gdyby zostały wyjaśnione, gdyby to było możliwe”.

wiersze

• „El Desdichado” Pierwszoosobowy narrator przedstawia się jako książę Akwitanii i twierdzi, że dwukrotnie przekroczył Acheron – jedną z rzek greckiego podziemia .

• „Myrtho” Wiersz wychwala Myrtho , personifikację mirtu , rośliny, która była święta dla Wenus . W sztukach Plauta wiąże się z kobiecym pożądaniem seksualnym.

• „Horus” Historia Knefa , Izydy a Ozyrys z mitologii egipskiej służy do przekazywania wiadomości o duchowym wzroście. Wiersz sugeruje paralelę do Wulkana , Wenus i Marsa z mitologii rzymskiej .

• „Anteros” ( francuski : Antéros ). Anteros , brat Erosa i bóg nieodwzajemnionej miłości, zwraca się do filozofa Jamblicha o naturę udręki i wściekłości. Twierdzi, że pochodzi od Anteusza , identyfikuje Szatana z Baalem lub Dagonem i potępia Jehowę .

• „ Delphica ” ( francuski : Delfica ). Zainspirowany włoską podróżą Nervala i Johanna Wolfganga von Goethego „Kennst du das Land”, wiersz wyraża przekonanie autora, że ​​pogaństwo odrodzi się w oświeconej formie, która podporządkuje chrześcijański etos.

• „Artemis” ( francuski : Artémis ). Przywołuje boginię Artemis poprzez talię kart Tarota , identyfikując ją z królową .

• „Chrystus w gaju oliwnym” ( francuski : Le Christ aux Oliviers ) (I – V). Pięć sonetów o Jezusie na Górze Oliwnej w Jerozolimie, zaadaptowanych z Nowego Testamentu w Mat. 24–26, Mk 13–14, Łk 19, 21 i J 8, 13. Przedstawienie skupiające się na powrocie ducha do świata po śmierć Boga , jest inspirowana czytaniem ewangelii przez Jeana Paula w powieści Siebenkäs (1796–1797) i czytaniem Jeana Paula przez Germaine de Stanel w O Niemczech (1813).

• „Złote wersety” ( francuski : Vers dorés ). Wiersz jest inspirowany pitagoreizmem i ideą uniwersalnej duszy , zgodnie z interpretacją Jean-Baptiste-Claude Delisle de Sales w książce De la philosophie de la nature (1777).

Niektóre wydania francuskie mają sekcję Autres Chimères zawierającą dziewięć dodatkowych sonetów, a mianowicie „La Tête de l'Armée”, „A Madame Ida Dumas ”, „A Madame Aguado”, „A Hélène de Mecklenburg ”, „A Madame Sand”, alternatywna wersja „Myrto”, „A Louise d'Or. Reine”, „AJ Colonna” i „Érythréa”.

Publikacje i tłumaczenia

Osiem wierszy zostało opublikowanych w ostatecznej formie w styczniu 1854 roku, kiedy to znalazły się na końcu zbioru opowiadań Nervala Les Filles du feu . Kilka z nich ukazało się wcześniej w czasopiśmie L'Artiste . „Le Christ aux Oliviers” ukazało się tam 31 marca 1844 r., „Vers dorés” (jako „Pensée antique”, „myśl starożytna”) 16 marca 1845 r., A „Delfica” (jako „Vers dorée”) 28 grudnia 1845 r. „El Desdichado” ukazało się w Le Mousquetaire 10 grudnia 1853 r.

W 1957 roku Geoffrey Wagner opublikował Selected Writings of Gerard de Nerval (Grove Press, Nowy Jork), których ostatnią częścią był wybór poezji Nervala, który zawierał wiersze Chimery , choć nie „Le Christ aux Oliviers”. W 1958 roku Brian Hill przetłumaczył całą serię wraz z kilkoma innymi wierszami Nervala pod tytułem Fortune's Fool, 35 wierszy (R. Hart-Davis, Londyn). Również w 1958 roku Anchor Books opublikował Antologię poezji francuskiej od Nervala do Valéry'ego w tłumaczeniu na język angielski , która zawiera wiersze Chimery przetłumaczone przez Richmond Lattimore („El Desdichado” i „Delphica”), Joseph Bennett („Myrtho”), Barbara Howes („Horus”, „Anteros” i „Artemis”) oraz Daisy Aldan („Złote wersety”). Andrew Hoyem zinterpretował osiem wierszy jako Chimery: transfiguracje „les Chimères” Gérarda de Nervala , opublikowane w 1966 roku. Inne angielskie tłumaczenie dokonane przez Amerykanina, poetę Roberta Duncana , zostało opublikowane w 1965 roku w czasopiśmie Open Space ; Kolega Duncana, Robin Blaser zareagował negatywnie na tę wersję, nazywając ją „nieodpowiedzialną” i „perwersją”, i opublikował własne tłumaczenie w 1967 roku w czasopiśmie Audit . Północnoirlandzki poeta Derek Mahon dokonał swobodnej interpretacji i adaptacji wierszy, opublikowanych w 1982 roku jako The Chimeras . Późniejsze tłumaczenia obejmują jedno autorstwa Petera Jaya opublikowane w 1984 r. Z esejami Richarda Holmesa i Jaya, jedno autorstwa Williama Stone'a opublikowane w wydaniu dwujęzycznym w 1999 r. I jedno autorstwa Henry'ego Weinfielda opublikowane w 2005 r. Z monotypami artysty Douglasa Kinseya.

Dziedzictwo

Dwanaście sonetów Chimer to najsłynniejsze wiersze Nervala. Skupiając się na pięknie słów i trwającym oporze wobec krytycznej interpretacji, można ich postrzegać jako prekursorów symbolizmu i poezji Stéphane'a Mallarmégo .

Zobacz też

• Chimera (mitologia)
• Groteska (architektura)

Źródła

•   Appelbaum, Stanley (2004) [1969]. Wprowadzenie do poezji francuskiej . Nowy Jork: Dover Publications. ISBN 0-486-26711-3 .
• Brix, Michel (1997). „Modernite des Chimères ”. Littératures (w języku francuskim). 37 (37): 157–167. doi : 10.3406/litts.1997.1753 .
• Burton, Brian (2005). „Niepocieszona praca: Derek Mahon i Nerval”. Études irlandaises . 30 (2): 35–49. doi : 10.3406/irlan.2005.3015 .
•   Burwick, Frederick (1996). Poetyckie szaleństwo i romantyczna wyobraźnia . University Park, Pensylwania: Pennsylvania State University Press. ISBN 0-271-01488-1 .
•   Flores, Anioł, wyd. (2000) [1958]. Kotwica Antologia poezji francuskiej od Nervala do Valéry'ego w tłumaczeniu na język angielski . Nowy Jork: Anchor Books. ISBN 0-385-49888-8 .
•   Gordon, Rae Beth (1990). „Postać liryczna:„ El Desdichado ” Nervala ” . W Prendergast, Christopher (red.). Dziewiętnastowieczna poezja francuska: wstęp do czytania z bliska . Cambridge: Cambridge University Press. s. 86–102. ISBN 0-521-34541-3 .
•   Mossin, Andrew (2010). Męska podmiotowość i forma poetycka w poezji „nowoamerykańskiej” . Nowy Jork: Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-230-61732-2 .
• Uniwersytet Notre-Dame . „Wydział i personel: Henry Weinfield” . Źródło 7 czerwca 2020 r .
•   Tak, Jennifer (2004). „Nerval, Gérard de” . W Murray, Christopher John (red.). Encyklopedia epoki romantyzmu, 1760–1850 . Tom. 2. Nowy Jork: Fitzroy Dearborn. s. 797–798. ISBN 1-57958-422-5 .

Dalsza lektura

•   Jourde, Pierre (1997). „ Les Chimères : la voix du neutre” . W Guyaux, André (red.). Nerval: actes du colloque de la Sorbonne du 15 novembre 1997 (w języku francuskim). Paryż: Presses de l'Université de Paris-Sorbonne. s. 89–110. ISBN 2-84050-100-7 .
•   Marchal, Bertrand (1997). „Les Chimeres de Nerval”. W Guyaux, André (red.). Nerval: actes du colloque de la Sorbonne du 15 novembre 1997 (w języku francuskim). Paryż: Presses de l'Université de Paris-Sorbonne. s. 117–128. ISBN 2-84050-100-7 .
• Mees, Martin (2016). „Une mélancolie romantique. Concept de création et création de concept dans Les Chimères de Nerval” . Les Chantiers de la Creation (w języku francuskim). 9 (9). doi : 10.4000/lcc.1204 .

Linki zewnętrzne

• Francuskie Wikiźródła zawierają oryginalny tekst związany z tym artykułem: Les Chimères