Obłomow

Obłomow
Обломов.jpg
Autor Iwan Gonczarow
Oryginalny tytuł Обломов
Tłumacz CJ Hogartha
Kraj Rosja
Język Rosyjski
Data publikacji
 1859
Typ mediów Wydrukować
Poprzedzony Fregata „Pallada” 

Obłomow ( rosyjski : Обломов ; [ɐˈbɫoməf] ) to druga powieść rosyjskiego pisarza Iwana Gonczarowa , opublikowana po raz pierwszy w 1859 roku. Ilja Iljicz Obłomow jest centralną postacią powieści, przedstawianą jako ostateczne wcielenie zbędnego człowieka , symbolicznej postaci w Literatura rosyjska XIX wieku. Obłomow to młody, hojny szlachcic , który wydaje się niezdolny do podejmowania ważnych decyzji i podejmowania jakichkolwiek znaczących działań . W całej powieści rzadko opuszcza swój pokój lub łóżko. Na pierwszych 50 stronach udaje mu się tylko przesunąć z łóżka na krzesło. Książka została uznana [ przez kogo? ] satyra na rosyjską inteligencję .

Powieść była popularna, kiedy się ukazała, a niektóre z jej postaci i urządzeń odcisnęły piętno na rosyjskiej kulturze i języku.

Tworzenie i publikacja

Gonczarow po raz pierwszy pomyślał o napisaniu Obłomowa w połowie lat czterdziestych XIX wieku, wkrótce po opublikowaniu swojej pierwszej powieści Wspólna historia . W 1849 roku napisał „Epizod z niedokończonej powieści: Sen Obłomowa”, opowiadanie, które zostało opublikowane w czasopiśmie literackim „ Sowremennik” . W tym momencie Goncharov właśnie zaczął pisać swoją powieść, a Obłomow został opublikowany dziesięć lat później, z „Snem Obłomowa” jako rozdział 9 w części 1.

Postać, która miała stać się Obłomowem, pierwotnie pojawiła się w 1838 roku w odręcznym czasopiśmie Majkowów pisanym przez Gonczarowa, jako jeden z bohaterów „Likhaia bolest”. Nikon Ustinowicz Tiazhelemko, czyli przedObłomow Obłomow, był leniwym, ale raczej ujmującym człowiekiem, którego imię przywołuje w języku rosyjskim atrybut „ciężki” (tiazhelyi) i wyrażenie „powolny w ruchu” (tiazhel na pod'em). Obłomow trwała jeszcze kilka lat po opublikowaniu „Snu Obłomowa”, ale najpierw została przerwana przez śmierć matki Gonczarowa, a następnie przez jego decyzję o dołączeniu do rejsu dookoła świata morskiej fregaty Pallas . Kiedy w sierpniu 1854 roku Pallas ostatecznie zakończył swoją podróż na dalekim wschodzie Rosji, Gonczarow spędził kolejne pół roku na poznawaniu Syberii i powoli wracał do Petersburga. Chociaż Goncharov nie pracował nad Obłomowem wydaje się, że podczas swojej długiej podróży myślał o książce, jak Obłomow pojawia się w wielu jego listach do domu. Kiedy próbował ponownie zacząć pisać w lutym 1855 r., Za swoje opóźnienia i niezdolność do pisania obwiniał wyczerpanie, utratę rozpędu oraz nową i bardziej wymagającą pracę jako cenzor. Latem 1857 roku Gonczarow, samotny w Marienbadzie , zastał wreszcie całkowicie uradowanego i pełną parą piszącego Obłomowa . Pod koniec sierpnia powieść była gotowa. Spędził następny rok poprawiając i przepisując powieść, aż w końcu 14 stycznia 1859 roku Obłomow został opublikowany seryjnie w Otechestvennye zapiski .

Późniejsze wydanie z 1862 roku zawierało szereg zmian dokonanych przez Gonczarow. Wydanie z 1887 r. Zawierało również poprawki do tekstu z 1859 r. I było jego ostatnim zatwierdzonym wydaniem. Uczeni nie są zgodni co do tego, który tekst należy uznać za kanoniczny.

Podsumowanie fabuły

Powieść skupia się na życiu głównego bohatera, Ilji Iljicza Obłomowa. Obłomow jest członkiem wyższej klasy średniej i synem członka rosyjskiej ziemiaństwa z XIX wieku. Cechą charakterystyczną Obłomowa jest jego leniwy stosunek do życia. Obłomow podnosi tę cechę do formy sztuki, prowadząc swoje małe codzienne interesy z łóżka.

W pierwszej części książki pewnego ranka Obłomow leży w łóżku. Otrzymuje list od zarządcy swojej wiejskiej posiadłości, Obłomówki, w którym wyjaśnia, że ​​sytuacja finansowa się pogarsza i że musi przyjechać, aby podjąć ważne decyzje. Ale Obłomow ledwo może opuścić swoją sypialnię, a tym bardziej podróżować tysiąc mil w głąb kraju.

Kiedy śpi, sen ujawnia wychowanie Obłomowa w Obłomówce. Nigdy nie jest zmuszany do pracy ani wykonywania obowiązków domowych, a rodzice nieustannie odciągają go ze szkoły na wakacje, wycieczki lub z błahych powodów. Z kolei jego przyjaciel Andrey Stoltz, którego ojciec jest Niemcem, a matka Rosjanka, wychowuje się w surowym, zdyscyplinowanym środowisku, jest oddany i pracowity.

Wizyty Stoltza pod koniec części 1, ostatecznie budzące Obłomowa ze snu. W miarę rozwoju historii Stoltz przedstawia Obłomowa młodej kobiecie, Oldze, i oboje zakochują się. Jednak jego apatia i strach przed pójściem do przodu są zbyt duże, a ona odwołuje zaręczyny, gdy staje się jasne, że będzie nadal opóźniał ich ślub i unikał uporządkowania swoich spraw.

Obłomow jest wielokrotnie oszukiwany przez swoich „przyjaciół” Tarantejewa i Iwana Matwiejewicza, brata gospodyni, a Stoltz za każdym razem musi naprawić szkody. Ostatnim razem Obłomow żyje w nędzy, ponieważ Tarantiejew i Iwan Matwiejewicz szantażują go z całego dochodu z majątku wiejskiego, co trwa ponad rok, zanim Stoltz odkrywa sytuację i zgłasza Iwana Matwiejewicza swojemu przełożonemu. Tymczasem Olga opuszcza Rosję i odwiedza Paryż, gdzie na ulicy wpada na Stoltza. Oboje nawiązują romans i ostatecznie biorą ślub.

Jednak nawet Obłomow nie mógł przejść przez życie bez przynajmniej jednej chwili opanowania i celu. Kiedy zachowanie Taranteyeva w końcu osiąga nieznośny poziom, Obłomow konfrontuje się z nim, uderza go iw końcu wyrzuca z domu. Na jakiś czas przed śmiercią odwiedza go Stoltz, który obiecał żonie ostatnią próbę sprowadzenia Obłomowa na świat. Podczas tej wizyty Stoltz odkrywa, że ​​Obłomow ożenił się ze swoją owdowiałą gospodynią Agafią Pszenicyną i miał dziecko – imieniem Stoltz – imieniem Andriej. Stoltz zdaje sobie sprawę, że nie może już mieć nadziei na zreformowanie Obłomowa i odchodzi. Obłomow spędza resztę życia w drugiej Obłomówce, nadal opiekując się nim Agafia Pszenicyna, tak jak opiekowała się nim jako dziecko. Potrafi przygotować jedzenie, które lubi, dba o dom i dba o to, by Obłomow nie miał ani jednej niepokojącej myśli.

Do tego czasu Obłomow pogodził się już ze swoim losem i podczas rozmowy wymienia „Oblomovitisa” jako prawdziwą przyczynę swojej śmierci. Obłomow umiera we śnie, w końcu spełniając swoje pragnienie spania na zawsze. Stoltz adoptuje syna po jego śmierci.

Postacie

  • Ilya Ilyich Oblomov to tytułowa postać powieści. Wychowany tak, aby nigdy nie martwić się o swoją edukację ani zarządzanie odziedziczonym majątkiem, Obłomow spędza powieść, próbując odtworzyć swoją idyllę z dzieciństwa. Na początku historii jego bezczynność i strach przed odpowiedzialnością doprowadziły do ​​ruiny jego majątku i spraw osobistych. Pierwsza część powieści następuje po poranku Obłomowa, który odmawia zajmowania się swoim majątkiem i mieszkaniem na rzecz spania i marzeń o rodzinnym domu. Tylko Stoltz może wyciągnąć go z łóżka, ale nie może przekonać Obłomowa do ponownego odwiedzenia swojej posiadłości. Obłomow stopniowo zakochuje się w przyjaciółce Stoltza, Oldze, i oboje zaręczają się, gdy próbuje kontynuować misję Stoltza polegającą na ulepszaniu Obłomowa. Olga ostatecznie zrywa zaręczyny, gdy zdaje sobie sprawę, że Obłomow nie jest w stanie zmienić swojego postępowania. Chociaż w całej powieści szczerze stara się postępować zgodnie z radami Stoltza i Olgi, ostatecznie opiera się ich zmianom i resztę życia spędza z Agafią Pshenitsina i ich dziećmi, nigdy nie wracając do Obłomówki.
  • Andriej Iwanowicz Stoltz jest najlepszym przyjacielem Obłomowa od dzieciństwa, a pod koniec powieści jest żonaty z Olgą. Jako jedyne dziecko Niemca i Rosjanki, Stoltz chodził do tej samej szkoły co Obłomow i często odwiedzał rodzinę Obłomowa. Podczas gdy ojciec Stoltza zaszczepiał ideały wydajności i praktyczności, matka Stoltza często próbowała ułatwić mężowi lekcje, rozpieszczając Stoltza i ucząc go muzyki. Wpływ ojca Stoltza pozostawia go praktycznym i zorientowanym na pracę człowiekiem, ale dzieciństwo spędzone w Obłomówce sprawiło, że zaprzyjaźnił się z Obłomowem na całe życie. Stoltz spędza większość powieści, próbując pomóc Obłomowowi, zarówno rozwiązując finansowe i inne problemy Obłomowa, jak i próbując ukształtować Obłomowa na jego podobieństwo. Jego wysiłki koncentrują się głównie na odzyskaniu przez Obłomowa kontroli nad jego majątkiem. Ostatecznie sam Stoltz zajmuje się renowacją Obłomówki, modernizacją i inwestowaniem w nową infrastrukturę. Jego ostatnia próba sprowadzenia Obłomowa z powrotem do Obłomówki kończy się niepowodzeniem, gdy zdaje sobie sprawę, że Obłomow poślubił Agafię Pszenicynę, a zamiast tego adoptuje syna Obłomowa po śmierci Obłomowa.
  • Olga zostaje przedstawiona Obłomowowi przez Stoltza i jest włączana w próby zreformowania Obłomowa przez Stoltza. Olga spędza większość czasu w całej powieści, zdeterminowana, by zmienić postępowanie Obłomowa. Ona i Obłomow zakochują się, a jej wysiłki wydają się przez jakiś czas owocne, ponieważ Obłomow czyta więcej powieści i uczestniczy w większej liczbie wydarzeń towarzyskich. Oboje zaręczyli się, ale głęboko zakorzeniony strach Obłomowa przed pójściem naprzód uniemożliwia mu podjęcie niezbędnych kroków w kierunku faktycznego małżeństwa, a Olga zrywa zaręczyny. Olga następnie jedzie do Paryża z ciotką, gdzie wpada na Stoltza. Oboje zakochują się i pobierają, przeprowadzając się na Krym.
  • Zachar jest sługą Obłomowa. Nieustannie próbuje uporządkować życie Obłomowa, przypominając mu o należnościach związanych z jego majątkiem. Jest nieskutecznym sługą, ale niezwykle oddanym swojemu panu i bardzo szanuje rodzinę Obłomowów. Po śmierci Obłomowa zostaje żebrakiem, dopóki Stoltz go nie znajdzie i się nim zaopiekuje.
  • Agafia Pshenitsina to owdowiała gospodyni Obłomowa, która zakochuje się w nim i darzy go wielkim szacunkiem jako szlachcica. Jest także siostrą Iwana Matwiejewicza. Pod koniec opowieści Stoltzowi okazuje się, że Obłomow i Agafia są małżeństwem i mają syna.
  • Taranteyev i Ivan Matveyevich to „przyjaciele” Obłomowa, którzy wielokrotnie go oszukują. Taranteyev i Ivan w końcu szantażują Obłomowa z całego jego dochodu z wiejskiej posiadłości. Ten wyczyn trwa ponad rok, zanim Stoltz odkrywa sytuację i zgłasza swojemu przełożonemu Iwana Matwiejewicza i Tarantiewa. Kiedy zachowanie Taranteyeva w końcu osiąga nieznośny poziom, Obłomow konfrontuje się z nim, uderza go trochę iw końcu wyrzuca z domu.

Styl

Narrator

Narrator Obłomowa pojawia się jako dość tradycyjny narrator trzecioosobowy. Na początku powieści jest w dużej mierze niewidoczny i pozwala bohaterom mówić. W miarę rozwoju powieści staje się znacznie mniej neutralny i właściwie zaczyna nie tylko opisywać postacie, ale zaczyna je oceniać, na przykład krytykując rodzinę Obłomowa za nadmierną ochronę Ilyi jako dziecka lub nazywając fałszywych przyjaciół Obłomowa „pasożytami”. Silnie rozwinięte tendencje moralizacyjne narratora są nieustannie zakłócane przez równie silną nutę ambiwalencji, która podważa jego sądy. Narrator wydaje się być kimś, kto może żałować, że nie zna odpowiedzi, ale jest na tyle uczciwy, by przyznać, że tak nie jest. Goncharov jest chętny do końca powieści, aby dokonać rozróżnienia między sobą a narratorem, czyniąc narratora wymyśloną postacią. Jednak Goncharov decyduje się na ujawnienie tożsamości narratora tylko wtedy, gdy ujawnienie nie wpłynęłoby na naszą lekturę powieści. W wielu momentach narrator okazuje się być nietypowo rozmowny, dygresyjny i nie do końca „wiarygodny”.

Charakterystyki i przedstawienia

Goncharov używał w swoich pracach wielu dialogów. Dlatego bohaterowie Obłomowa ujawniają się przede wszystkim poprzez własną wypowiedź, z bardzo ograniczonymi komentarzami autora. „Potoczne wymiany zdań współistnieją tutaj z długimi fragmentami, które bardziej bezpośrednio charakteryzują mieszkańców powieści”.

Motywy

Strona tytułowa angielskiego tłumaczenia CJ Hogartha z 1915 roku

Etapy życia

Gonczarow napisał w ciągu swojego życia trzy powieści: Ta sama stara historia , Obłomow i Przepaść . Każda powieść była w dużej mierze oparta na materiale autobiograficznym, skupiając się na różnych epokach życia - w szczególności na niemowlęctwie i dzieciństwie pod wpływem matki; potem „przebudzenie młodości”; i wreszcie dorosłość związana z Petersburgiem, pracą rządową i małżeństwem. Główni bohaterowie wszystkich trzech książek mają wiele wspólnych cech: ich ojcowie byli nieobecni lub w dużej mierze nieistotni w ich wychowaniu, w dużym stopniu polegają na swoich matkach nawet po dzieciństwie, a podczas studiów podróżują do Petersburga. Sam Goncharov stracił ojca w wieku siedmiu lat i po ukończeniu Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego pracował jako tłumacz w Petersburgu. Aduev, główny bohater The Same Old Story również izoluje się od rzeczywistości i woli żyć w swojej wyobraźni, podobnie jak Obłomow.

Z tymi tematycznie powiązanymi bohaterami Goncharov wyobraził sobie Obłomowa jako część tematycznej „trylogii”, mieszczącej się między jego pozostałymi dwiema powieściami. Goncharov wyobrażał sobie swoje powieści jako różne odzwierciedlenia jednej osobowości; „są tylko jedną ogromną strukturą, jednym lustrem odbijającym w miniaturze trzy epoki: stare życie, sen i przebudzenie”. Aduev, Oblomov i Raysky (bohater The Precipce ) tworzą zatem „tylko jedną osobowość w jej kolejnych odrodzeniach”. Obłomow reprezentuje epokę „Snu” w wizji Gonczarowa. Jednak wielu krytyków literackich stwierdziło, że brakuje wizji Gonczarowa. Belinsky i Dobrolyubov , dwaj znani krytycy literaccy, którzy napisali słynne recenzje dzieł Gonczarowa, nie dostrzegli większego związku między Obłomowem a innymi powieściami Gonczarowa.

Dzieciństwo

Obłomow spędza większość swojego dorosłego życia, próbując pozostać w swoim dzieciństwie, czasie, który pamięta ze spokoju i bezpieczeństwa zapewnianego przez matkę. W jego wspomnieniach z dzieciństwa w Obłomówce dominuje jego cykliczny czas, z „narodzinami, uroczystościami, świętami… nowe twarze zajmują miejsce starych, chłopcy wyrastają na młodych mężczyzn godnych małżeństwa, którzy należycie żenią się i rozmnażają. Taki jest schemat według którego życie splata tę jednolitą długość identycznej tkaniny, którą można delikatnie przyciąć tylko przy samym grobie”. Oblomovka z dzieciństwa śledzi czas poprzez cykliczne wydarzenia narodzin, śmierci i pór roku, opierając się na powtarzalności wydarzeń, które przechodzą przez życie. Nawet imię i patronim Obłomowa, Ilja Iljicz, ujawniają go jako powtórkę jego ojca, a nie tylko syna. To zaszczepianie zadowolenia przez powtarzanie sprawia, że ​​Obłomow nie jest przygotowany do spełnienia oczekiwań związanych z jego dorosłością w szybko zmieniającym się społeczeństwie.

Wiek dojrzały

Dorosłość nieustannie zniechęca Obłomowa, którego głównym pragnieniem jest wycofanie się w bezpieczne poczucie czasu z dzieciństwa. Próbuje przejąć pracę i obowiązki za Obłomowkę, ale po zrealizowaniu zadań, których one wymagają, łatwo zostaje pokonany i wycofuje się w metaforyczny i dosłowny sen. Nawet jego pragnienie powrotu do Obłomówki nie może zostać zrealizowane, ponieważ posiadłość popadła w ruinę i zamiast bezpiecznej przystani stała się obowiązkiem. Jego główna wyprawa w dorosłość odbywa się za pośrednictwem Olgi, która z miłości do niej próbuje zmotywować go do wzięcia na siebie odpowiedzialności. Szczególnie dla Obłomowa dorosłość oznacza zmianę jego cyklicznego poczucia czasu, aby nieustannie patrzeć do przodu zamiast wstecz. Jednak utknął w swoim dziecięcym pragnieniu, by rzeczy pozostały na swoim miejscu; kochanie Olgi oznacza, że ​​​​nie chce jej zmieniać tak, jak ona chce go zmieniać, ale jego poczucie czasu nie pozwala mu myśleć o przyszłości, dlatego nie może wejść w dorosłość, poślubiając ją.

Z kolei Stoltz jest przykładem oczekiwań społeczeństwa co do dorosłości w swoim pragnieniu pójścia naprzód. Jego własne dzieciństwo jest mocno naznaczone uporem ojca, by traktować go jak dorosłego i uczyć go znaczenia osiągnięć, które przenoszą się w jego dorosłość. Stoltz, w przeciwieństwie do Obłomowa, postrzega swoje życie jako linię prostą i dlatego kieruje nim chęć ciągłego pójścia naprzód.

Oblomowizm

Słowa Oblomovism i Oblomovitis (tłumaczenia z rosyjskiego : обломовщина oblomovshchina ) odnoszą się do fatalistycznej lenistwa, którą wykazuje Obłomow.

Nikolai Dobrolyubov w swoim artykule z 1859 r. „Co to jest obłomowizm?”, opisał to słowo jako integralną część rosyjskiego avos . Stolz sugeruje, że śmierć Obłomowa była wynikiem „obłomowizmu”.

Jednak Elaine Blair argumentuje w „Krótkim szczęśliwym życiu Ilji Iljicza Obłomowa”, że Obłomow jest „nie tylko leniwy”. Mówi po prostu: „nasz bohater przedkłada bardzo krótkotrwałe przyjemności nad długoterminowe”, „jest skrępowany w sposób, w jaki nie byłaby to żadna postać farsowa ani rabelaisowska groteska”, oraz „dla Obłomowa pochłonięcie jakimkolwiek zadanie polega na utracie czegoś z siebie; człowiek może zachować pełną godność tylko w stanie spoczynku”.

Postać o imieniu „Obłomow” we wspomnieniach mecenasa sztuki Peggy Guggenheim Out of This Century została zidentyfikowana przez poetę Stephena Spendera jako Samuel Beckett , jej dawny kochanek.

Zmiany społeczne w Rosji

Miejsce Obłomowa w kontekście historii Rosji stało się przedmiotem wielu krytyki literackiej, kiedy została opublikowana po raz pierwszy. Sam Gonczarow uważał Obłomowa bardziej za traktat o naturze ludzkiej niż za komentarz do rosyjskiego społeczeństwa, ale Dobrolubow skupił się głównie na Obłomowie i Stoltzu jako społecznych i etycznych antytezach; Obłomow stał się alegorią zbędności rosyjskiej arystokracji w czasach, gdy pańszczyzna miała wkrótce zostać zniesiona. Jako członek starej szlachty, bezwład Obłomowa i strach przed zmianami reprezentują stare ideały społeczno-ekonomiczne, które w XIX wieku stają się nie na miejscu. Stoltz i Olga stają się głównymi łącznikami Obłomowa z obecną Rosją, ale Obłomow ostatecznie odrzuca zmiany społeczne, które reprezentują, kiedy poślubia Agafię i resztę życia spędza w drugiej Obłomówce.

Pomimo własnej bezwładności Obłomowa, Obłomówka z powodzeniem integruje się z obecną Rosją dzięki wysiłkom modernizacyjnym Stoltza. Stoltz wprowadza nową infrastrukturę i edukację dla chłopów w Obłomówce i ożywia swoje zyski. Jednak tak jak w Rosji nie ma już miejsca dla Obłomowa, podobnie w Rosji nie ma jeszcze miejsca dla Stoltza jako lidera zmian społecznych, a Stoltz nieustannie podróżuje do różnych krajów, zamiast zostawać w Rosji w celach biznesowych. Olga staje się zatem łącznikiem między dawną a przyszłą Rosją, w swojej miłości do Obłomowa i małżeństwie ze Stoltzem.

Krytyka literacka

Niemal natychmiast po wydaniu w 1859 r. Oblomow stał się przedmiotem wielu dyskusji i krytyki literackiej, w dużej mierze dzięki esejowi Dobrolyubova „Czym jest oblomowizm?”. Dziś nadal jest postrzegana jako klasyka literatury rosyjskiej XIX wieku i kwintesencja powieści rosyjskiej.

„Co to jest obłomowizm?” skupił się mocno na społecznym znaczeniu powieści, interpretując Stoltza i Olgę jako ideały społeczne, w przeciwieństwie do polegania Obłomowa na przeszłości. Dobrolyubov, zwolennik Wissariona Bielińskiego i czołowy krytyk literacki, głęboko wierzył, że literatura powinna promować pozytywne zmiany, aw swoim eseju chwalił Obłomowa jako skuteczne ostrzeżenie przed rosyjską chorobą społeczną „obłomowizmu”. Oprócz wprowadzenia Obłomowa do szerokiego kręgu literackiego, esej stał się katalizatorem Obłomowa . jego obecność jako powieść o znaczeniu społecznym i stała się najbardziej znanym dziełem Dobrolubowa. Sam Gonczarow był zadowolony z interpretacji Dobrolubowa, pisząc, że „po opublikowaniu tego artykułu nie ma już nic do powiedzenia na temat obłomowizmu, takie jest jego znaczenie”.

Inny krytyk, Alexander Druzhinin , skupił się na psychologicznych i literackich aspektach Obłomowa , zamiast na kontekście historycznym. Zamiast interpretować postacie jako ostrzeżenia lub ideały społeczeństwa, Druzhinin pochwalił portret Stoltza i Olgi jako psychologiczne i artystyczne folie dla Obłomowa. Druzhinin uważał, że tematem powieści był Obłomow, a nie obłomowizm; zarówno bohaterowie, jak i czytelnicy kochali Obłomowa, przez co zasługiwał na uznanie jako wyjątkowa postać w rosyjskim kanonie literackim.

Adaptacje

Afisz z 1964 roku dla Obłomowa, kiedy był jeszcze przedstawiany jako poważny dramat.

Gra Spike'a Milligana

Główny artykuł: Spike Milligan § Obłomow

Powieść została zaadaptowana na scenę przez włoskiego pisarza Riccardo Aragno. Scenariusz Aragno do Obłomowa został kupiony przez firmę produkcyjną Spike'a Milligana na początku 1964 roku. Milligan od dawna żywił nadzieję na przejście od komedii do poważnego dramatu. W tym celu Milligan przez siedem tygodni ćwiczył z reżyserem Frankiem Dunlopem i kolegami z obsady: Joan Greenwood , Billem Owenem i Dyallem Valentinem .

Sztuka miała swoją premierę w Lyric Theatre w Hammersmith 7 października 1964 roku. Podczas pierwszego przedstawienia Milligan wpadł w tremę i zapomniał prawie wszystkich kwestii. Szybko zaczął wymyślać rzeczy do powiedzenia obsadzie, zamieniając dramat w zaimprowizowaną sesję improwizacji. Zauważywszy, że na widowni był krytyk teatralny, który dał entuzjastyczne recenzje innym komediom scenicznym Milligana, Milligan zakończył pierwszy występ, krzycząc „Dzięki Bogu, Milton Shulman jest!”.

Spektakl był szalony w prasie teatralnej. Jednak Obłomowa zarezerwowali sztukę w Lyric na trzy tygodnie. Chcąc w jakikolwiek sposób odzyskać swoją inwestycję, dali Milliganowi carte blanche na scenie. Wybryki Milligana obejmowały rozpoczynanie sztuki siedząc z publicznością, krzycząc do kolegów z obsady, aby go zabawiali. Innej nocy nosił sztuczną rękę, która wypadła mu z rękawa, kiedy współgwiazda Ian Flintoff, grający lekarza Obłomowa, uścisnął dłoń Milligana. Kiedy Flintoff poskarżył się Billowi Kerrowi , długoletni przyjaciel Milligana, że ​​Spike kpi sobie z ich ciężkiej pracy, Kerr odpowiedział: „Musimy znosić całe to gówno, kolego, bo to opłaca czynsz”.

Spektakl nadal działał jako komedia improwizowana. Ta decyzja wkrótce spowodowała, że ​​pobił wszelkie rekordy kasowe w Lyric. Po pięciu tygodniach przemianowano go na Syna Obłomowa i 2 grudnia 1964 roku przeniesiono do Teatru Komedia na West Endzie . Będzie tam działać w sumie 559 przedstawień. Ponieważ sztuka była zasadniczo nowa dla każdego przedstawienia, przyciągała rekordową liczbę powtórnych odwiedzin.

22 kwietnia 1965 roku królowa Elżbieta wraz z rodziną uczestniczyła w obchodach jej 39. urodzin. Krótko po rozpoczęciu przedstawienia grupa czterech spóźnialskich próbowała wślizgnąć się na swoje miejsca bezpośrednio przed rodziną królewską. Milligan natychmiast krzyknął: „Włącz światła w domu! Zacznij wszystko od nowa!” Wskazał na zarumienioną czwórkę i krzyknął: „To kosztowało cię rycerstwo!”

Następnie, zauważając, że Peter Sellers siedzi między księciem Karolem a księżniczką Małgorzatą , Milligan zapytał głośno: „Czy w domu jest sprzedawca?”. Sprzedawcy natychmiast krzyknęli „Tak!” Milligan rozpoczął rutynę wodewilową o księciu Filipie szelki, a Sprzedawcy uczestniczą z jego miejsca z rodziną królewską. Skończyło się to tym, że Milligan wykonał wysokie kopnięcie, rzucając jednym ze swoich kapci w sypialni w Sellersa, prawie nie trafiając w głowę księcia Phillipa. Po powrocie do łóżka z Joan Greenwood Milligan spędził resztę występu, kpiąc z królowej za przyprowadzenie jej syna na tak pikantną sztukę. Spektakl zakończył się, gdy Milligan wyciągnął katanę na scenie i poprosił Królową o pasowanie go na rycerza za jego wysiłki tamtej nocy. Odmówiła. Spektakl trwał 45 minut ponad planowanym zakończeniem. Podobno książę Karol widział sztukę pięć razy.

Adaptacje filmowe

Obłomow został zaadaptowany na ekran kinowy w Związku Radzieckim przez Nikitę Michałkowa w 1980 roku jako Kilka dni z życia II Obłomowa . Film ten został później uznany przez amerykańską National Board of Review za najlepszy film nieanglojęzyczny w 1981 roku .

W 1989 roku telewizja BBC nakręciła anglojęzyczną dramaturgię powieści z George'em Wendtem w roli tytułowej. W tej wersji Obłomow był leniwym współczesnym szefem partii komunistycznej.

Adaptacje radiowe

W 2005 roku BBC Radio 4 nakręciło dwuczęściową dramaturgię w języku angielskim, zwiastując głównego bohatera jako „bohatera tragicznego komiksu dla pokolenia kanapowców”. Został zaadaptowany przez Stephena Wyatta , wyprodukowany i wyreżyserowany przez Claire Grove, a główną rolę zagrał Toby Jones , wspierany przez Trevora Peacocka , Claire Skinner , Clive'a Swifta , Gerarda McDermotta, Nicholasa Boultona i Richendę Carey . Śpiewający głos Olgi zapewniła Olivia Robinson , z Helen Crayford na fortepianie.

W 2008 roku wyprodukowano adaptację dla angielskiego serwisu rosyjskiego nadawcy narodowego Głos Rosji .

tłumaczenia angielskie

Na podstawie tekstu z 1859 roku

Na podstawie tekstu z 1862 roku

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Oblomov&oldid=1140895576 ”