Poemat Tithonus

Ten artykuł dotyczy wiersza Safony. Aby zapoznać się z wierszem Tennysona, zobacz Tithonus (wiersz) .

Photograph of fragments of papyrus covered in Greek writing.
Fragmenty papirusów z Kolonii, datowane na III wiek pne, zawierają dwanaście wersów poematu Tithonus. Opublikowane w 2004 roku znaleziska przyciągnęły uwagę międzynarodowych mediów.

Wiersz Tithonus , znany też jako poemat starości lub (z odkrytymi w tym samym czasie fragmentami innego wiersza Safony) Nowa Safona , to wiersz archaicznej greckiej poetki Safony . Jest częścią fragmentu 58 w wydaniu Safony autorstwa Evy-Marii Voigt . Wiersz pochodzi z księgi IV aleksandryjskiego wydania poezji Safony. Po raz pierwszy została opublikowana w 1922 roku, po odkryciu fragmentu papirusu, na którym była częściowo zachowana, w Oxyrhynchus w Egipcie ; dalsze fragmenty papirusu opublikowane w 2004 roku prawie dopełniły wiersz, przyciągając uwagę międzynarodowych mediów. Jedno z nielicznych zasadniczo kompletnych dzieł Safony, dotyczy skutków starzenia się. Toczy się naukowa debata na temat tego, gdzie kończy się wiersz, ponieważ cztery wersety, o których wcześniej sądzono, że były częścią wiersza, nie znajdują się na papirusie z 2004 roku.

Ochrona

W Deipnosophistae Athenaeusa zachowały się dwie linijki poematu . Oprócz tego cytatu wiersz jest znany z dwóch papirusów: jednego odkrytego w Oxyrhynchus w Egipcie i opublikowanego po raz pierwszy w 1922 r .; druga opublikowana po raz pierwszy w 2004 r. Wersety cytowane przez Athenaeusa są częścią wiersza zachowanego na papirusie Oxyrhynchus, ale nie na papirusie z Kolonii.

papirus Oxyrhynchus

Część poematu Tithonus została pierwotnie opublikowana w 1922 roku na fragmencie papirusu z Oxyrhynchusa . Fragment ten zachował część 27 wersów poezji Safony, w tym poemat Tithonus. Wydaje się, że papirus jest częścią kopii księgi IV aleksandryjskiego wydania poezji Safony, ponieważ wszystkie wiersze wydają się być w tym samym metrum. Na podstawie pisma papirus można datować na II wiek naszej ery. Dziś papirus jest częścią kolekcji Biblioteki Sacklera na Uniwersytecie Oksfordzkim .

papirus z Kolonii

W 2004 roku Martin Gronewald i Robert Daniel opublikowali trzy fragmenty papirusu z Cologne Papyrus Collection, które wraz z istniejącym fragmentem z Oxyrhynchusa dostarczyły prawie kompletnego tekstu pięciu strof poematu. Papirus z Kolonii, zachowany na kartonażu , pochodzi z początku III wieku pne, co czyni go najstarszym znanym papirusem zawierającym wiersz Safony.

Papirus jest częścią antologii poezji, w której zgrupowano wiersze o podobnej tematyce. Wraz z wierszem Tithonus na papirusie wydanym przez Gronewalda i Daniela zachowały się dwa inne: jeden w tym samym metrum, drugi zapisany inną ręką i innym metrum. Metrum tego ostatniego wiersza ma cechy, które nie występują w żadnym znanym metrum używanym przez poetów lesbijek. Zawiera również formy słów, które wydają się nie występować w dialekcie eolskim używanym przez Safonę, i odnosi się do mitu o Orfeuszu w formie, o której nie wiadomo, że istniała w czasach Safony. Z tych powodów wiersz nie może być autorstwa Safony.

Wiersz

Tithonus , fragment Aurory i Titone ok. 1635 , Giovanni da San Giovanni

Wiersz Tithonus ma dwanaście wersów i jest w metrach nazywany „bezgłowymi hipoponaktami z wewnętrzną podwójną ekspansją choriambiczną”. Jest to czwarty wiersz Safony, który jest wystarczająco kompletny, aby traktować go jako całe dzieło, wraz z Odą do Afrodyty , fragmentem 16 i fragmentem 31 ; piąty, Brothers Poem , został odkryty w 2014 roku.

Wiersz jest napisany jako napomnienie dla grupy młodych kobiet, przedstawiając piosenkarkę jako wzór do naśladowania. Omawia starość piosenkarza i mówi publiczności, że chociaż oni też się zestarzeją i stracą piękno, ich zdolności muzyczne zostaną zachowane. Anton Bierl sugeruje, że pierwotnie powstał jako dydaktyczny , mający uczyć młode kobiety piękna i śmiertelności. Jest to jeden z wielu wierszy Safony, które omawiają starość.

Potoczna nazwa wiersza pochodzi od greckiego mitu Tithonus , o którym mowa w wersach od 9 do 12. Według legendy Titonus był księciem trojańskim, kochanym przez Eosa , bogini Świt. Poprosiła, aby Zeus uczynił jej kochanka nieśmiertelnym; spełnił prośbę, ale ponieważ nie prosiła o wieczną młodość dla Tithonusa, on nadal się starzeje na wieczność. Historia Titonusa była popularna w archaicznej poezji greckiej, chociaż według Rawlesa odniesienie do niego w tym wierszu wydaje się nie na miejscu. Page duBois zauważa jednak, że użycie mitycznego exemplum do zilustrowania sensu wiersza, takiego jak historia Titonusa w tym wierszu, jest cechą charakterystyczną poezji Safony - duBois porównuje to do wykorzystania przez Safonę historii Heleny w fragment 16 . Martina Litchfielda Westa uważa, że ​​​​te wersety wydają się słabym zakończeniem wiersza, chociaż Tithonus funkcjonuje jako paralela do Safony w jej starości.

Tekst

× ‒ υ υ ‒ ‒ υ υ ‒ ‒ υ υ ‒ υ ‒ ᴖ
— przez R. Janko , zob. też W. Annis

Metr

Metr poematu Tithonus był znany już przed odkryciem papirusu kolońskiego z czterech cytatów Safony. Dwa z nich zachowały się w Enchiridionie Hefajstiona ; opisuje miernik jako aiolikon i mówi, że Safona często go używała. Miernik ma postać „× ¯ ˘ ˘ ¯ ¯ ˘ ˘ ¯ ¯ ˘ ˘ ¯ ˘ ¯ ¯”, co jest częścią większej klasy mierników eolicznych . Tradycyjnie uważa się, że wiersze w tym metrum Safony pochodzą z czwartej księgi wydania aleksandryjskiego, chociaż żadne bezpośrednie dowody ani tego nie potwierdzają, ani nie zaprzeczają.

Kontynuacja po linii 12

Przed opublikowaniem papirusów z Kolonii w 2004 r. Linie od 11 do 26 Papyrus Oxyrhynchus 1787 były uważane za pojedynczy wiersz, fragment 58 w systemie numeracji Lobel-Page (a następnie Voigt). Wiersz na papirusie z Kolonii zawiera jednak tylko 12 wierszy. Te zaczynają się od linii 11 P. Oxy. 1787, potwierdzając istniejącą od dawna sugestię, że tam zaczynał się wiersz. W wersji kolońskiej wiersza brakuje zatem tego, co od dawna uważano za ostatnie cztery wersety wiersza.

Wiele naukowych dyskusji na temat wiersza dotyczyło różnicy między zakończeniami wiersza Tithonus zachowanymi na dwóch papirusach. Uczeni nie są zgodni co do tego, jak należy to interpretować. André Lardinois wymienia możliwe wyjaśnienia, które zostały wysunięte: po pierwsze, że papirus koloński nie zawierał pełnego wiersza, a jedynie pierwsze dwanaście wersów; po drugie, że wiersz kończy się po dwunastym wersie, a ostatnie wersety na papirusie Oxyrhynchus były częścią innego wiersza; i po trzecie, że wiersz miał dwa różne zakończenia, jedno w wersie dwunastym i jedno w wersie szesnastym.

West argumentuje, że cztery wersety, których brakuje w papirusie kolońskim, były częścią oddzielnego wiersza, chociaż Lardinois komentuje, że w papirusie Oxyrhynchus nie ma dowodów, które by to potwierdziły lub zaprzeczyły. Jednak inni uczeni, w tym Gronewald i Daniel, którzy pierwotnie opublikowali fragmenty z Kolonii, uważają, że wiersz był kontynuowany w tych czterech wersach. Lardinois sugeruje, że w starożytności mogły istnieć dwie wersje poematu, jedna kończąca się po dwunastym wersie, a druga kontynuująca wers 16. Gregory Nagy zgadza się, argumentując, że te dwie wersje były odpowiednie dla różnych kontekstów wykonawczych.

Gdyby cztery sporne wersety były częścią wiersza Tithonus, jego ton znacznie by się zmienił. Szesnastowersowa wersja wiersza ma znacznie bardziej optymistyczne zakończenie niż wersja dwunastoliniowa, wyrażająca nadzieję na życie pozagrobowe.

Przyjęcie

Publikacja papirusów z Kolonii w 2004 roku, dzięki której wiersz Tithonus był prawie ukończony, przyciągnęła międzynarodową uwagę zarówno uczonych, jak i prasy popularnej. Odkrycie zostało opisane w gazetach w USA i Wielkiej Brytanii, a także w Internecie. The Daily Telegraph opisał odkrycie jako „najrzadszy z prezentów”, podczas gdy Marylin Skinner powiedziała, że ​​odkrycie było znaleziskiem życia dla klasyków.

Od czasu odkrycia wiersza poświęcono znaczną ilość stypendiów. Na 138. dorocznym spotkaniu Amerykańskiego Towarzystwa Filologicznego dwa oddzielne panele omawiały wiersze, a artykuły oparte na tych panelach zostały później opublikowane jako The New Saphon on Old Age , pod redakcją Marylin Skinner i Ellen Greene. Opublikowano co najmniej dwa inne zbiory esejów na temat papirusów kolońskich. Odkrycie zostało uznane za szczególnie istotne dla zrozumienia przekazu i recepcji poezji Safony w świecie starożytnym.

Notatki

Prace cytowane

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Tithonus_poem&oldid=1127581206 ”