Wachlarz Lady Windermere

W przypadku innych zastosowań zobacz Wachlarz Lady Windermere (ujednoznacznienie) .

1892 premiera: od lewej do prawej, Ben Webster (Cecil Graham), Nutcombe Gould (Lord Darlington), Adolphus Vane-Tempest (Charles Dumby), HH Vincent (Lord Augustus Lorton) i George Alexander (Lord Windermere)

Lady Windermere's Fan, A Play About a Good Woman to czteroaktowa komedia Oscara Wilde'a , wystawiona po raz pierwszy w sobotę 20 lutego 1892 roku w St James's Theatre w Londynie.

Historia dotyczy Lady Windermere, która podejrzewa, że ​​jej mąż ma romans z inną kobietą; konfrontuje go z tym. Choć temu zaprzecza, zaprasza drugą kobietę, panią Erlynne, na bal urodzinowy swojej żony. Rozgniewana rzekomą niewiernością męża Lady Windermere postanawia opuścić męża dla innego kochanka. Po odkryciu, co się stało, pani Erlynne podąża za Lady Windermere i próbuje przekonać ją do powrotu do męża, aw trakcie tego pani Erlynne zostaje odkryta w kompromitującej sytuacji. Następnie okazuje się, że pani Erlynne jest matką Lady Windermere, która porzuciła rodzinę dwadzieścia lat przed rozpoczęciem akcji. Pani Erlynne poświęca siebie i swoją reputację, aby ocalić małżeństwo córki.

Kompozycja

Do lata 1891 Wilde napisał już trzy sztuki: Vera; lub Nihiliści i Księżna Padwy odnieśli niewielki sukces, a Salome nie została jeszcze wystawiona. Niewzruszony postanowił napisać kolejną sztukę, ale z tragedii zamienił się w komedię. Udał się do Lake District na północy Anglii, gdzie przebywał z przyjacielem, a później spotkał Roberta Rossa . Wydaje się, że wiele postaci w sztuce czerpie swoje imiona z północnej Anglii: Lady Windermere z jeziora i pobliskiego miasta Windermere (chociaż Wilde użył „Windermere” wcześniej w Zbrodni Lorda Arthura Savile'a ), księżna Berwick z Berwick-upon-Tweed , Lord Darlington z Darlington . Wilde zaczął pisać sztukę pod namową George'a Alexandra , aktora zarządzającego St James's Theatre . Spektakl był gotowy w październiku. Aleksandrowi spodobała się sztuka i zaoferował mu za nią zaliczkę w wysokości 1000 funtów. Wilde, będąc pod wrażeniem jego pewności siebie, zdecydował się zamiast tego wziąć procent, z którego zarobiłby 7 000 funtów tylko w pierwszym roku (dzisiejsza wartość 809 900 funtów).

Alexander był skrupulatnym menadżerem i wraz z Wilde'em rozpoczęli wyczerpujące rewizje i próby sztuki. Obaj byli utalentowanymi artystami z mocnymi pomysłami na swoją sztukę. Na przykład Wilde kładł nacisk na szczegóły estetyczne, a nie na realizm; opierał się sugerowanym przez Aleksandra szerokim ruchom scenicznym, żartując, że „Szczegóły nie mają znaczenia w życiu, ale w sztuce szczegóły są niezbędne”. Trwały one po premierze, kiedy Wilde, za sugestią zarówno przyjaciół, jak i Aleksandra, wprowadził zmiany, aby stopniowo ujawnić związek pani Erlynne z Lady Windermere przez całą sztukę, zamiast rezerwować tajemnicę na ostatni akt. Pomimo tych artystycznych różnic, obaj byli profesjonalistami, a ich współpraca była owocna.

Istnieje zachowany rękopis sztuki, która odbyła się w Bibliotece Pamięci Williama Andrewsa Clarka na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles .

Postacie i oryginalna obsada

caricatures of the author and five characters from the play
Zgodnie z ruchem wskazówek zegara, od góry po lewej: Wilde, Marion Terry , Nutcombe Gould , HH Vincent , Lily Hanbury i Ben Webster)
Źródło: opublikowany scenariusz teatralny (1893).

Działka

Akt I

Spektakl rozpoczyna się w porannym pokoju rezydencji Windermerów w Londynie. Nadszedł czas na herbatę i lady Windermere, która tego wieczoru przygotowuje się do balu urodzinowego pełnoletności , odwiedza przyjaciel, lord Darlington. Pokazuje swojego nowego fana : prezent od męża. Wyjaśnia lordowi Darlingtonowi, że jest zdenerwowana komplementami, które nadal jej prawi, ujawniając, że ma bardzo szczególne poglądy na temat tego, co jest akceptowane w społeczeństwie, po części z powodu jej nieco purytańskiego wychowania .

Księżna Berwick wzywa i wkrótce potem Lord Darlington odchodzi. Księżna informuje Lady Windermere, że jej mąż może zdradzać jej małżeństwo, składając wielokrotne wizyty innej kobiecie, pani Erlynne , i prawdopodobnie dając jej duże sumy pieniędzy. Plotki te krążą wśród londyńskiego społeczeństwa od dłuższego czasu, choć najwyraźniej Lady Windermere słyszy o nich po raz pierwszy.

Po wyjeździe księżnej Lady Windermere postanawia sprawdzić książeczkę bankową męża . Znajduje książkę na biurku i widzi, że nic nie wydaje się nie tak, chociaż po powrocie odkrywa drugą książeczkę bankową: jedną z zamkiem . Po wyważeniu zamka znajduje listę dużych sum pieniędzy przekazanych pani Erlynne.

W tym momencie wchodzi Lord Windermere, a ona konfrontuje się z nim. Chociaż nie może zaprzeczyć, że miał do czynienia z panią Erlynne, oświadcza, że ​​nie zdradza Lady Windermere. Prosi, aby wysłała pani Erlynne zaproszenie na jej bal urodzinowy tego wieczoru, aby pomóc jej wrócić do społeczeństwa. Kiedy Lady Windermere odmawia, sam pisze zaproszenie. Lady Windermere wyjaśnia swój zamiar wywołania sceny, jeśli pojawi się pani Erlynne, na co Lord Windermere odpowiada, że ​​w jej najlepszym interesie byłoby tego nie robić.

Lady Windermere odchodzi z obrzydzeniem, aby przygotować się na przyjęcie, a Lord Windermere wyjawia w monologu , że chroni prawdziwą tożsamość pani Erlynne, aby oszczędzić swojej żonie skrajnego upokorzenia.

Co powinienem zrobić? Nie śmiem jej powiedzieć, kim naprawdę jest ta kobieta. Wstyd by ją zabił.

— Lordzie Windermere

Akt II

salonie Windermerów podczas balu urodzinowego tego wieczoru. Wchodzą różni goście i rozmawiają. Lord Windermere wchodzi i prosi Lady Windermere o rozmowę z nim, ale ona go odtrąca.

Przyjaciel Lorda Windermere, Lord Augustus Lorton („Tuppy”), odciąga go na bok, aby zapytać o panią Erlynne, w której Tuppy jest zakochany. Lord Windermere ujawnia, że ​​​​w jego związku z panią Erlynne nie ma nic złego i że ona będzie uczestniczyć w balu, co przynosi wielką ulgę lordowi Augustusowi, który martwił się o jej pozycję społeczną.

Po nieudanej próbie zawarcia pokoju z żoną Lord Windermere zbiera się na odwagę, by powiedzieć jej prawdę, ale w tym momencie na przyjęciu pojawia się pani Erlynne, gdzie zostaje chłodno powitana przez Lady Windermere, psując mu plan.

Lady Windermere i Lord Darlington sami omawiają obecność pani Erlynne. Lady Windermere jest wściekła i zdezorientowana i prosi lorda Darlingtona, by został jej przyjacielem. Zamiast przyjaźni, Lord Darlington wykorzystuje tragiczny stan Lady Windermere i wyznaje jej miłość, oferując jej swoje życie i zapraszając ją do zaryzykowania krótkotrwałego upokorzenia społecznego w celu nowego życia z nim. Lord Darlington stawia jej ultimatum, aby spróbować przekonać ją do natychmiastowego podjęcia działań, będąc wciąż w stanie szoku. Lady Windermere jest wstrząśnięta odkryciem i stwierdza, że ​​nie ma odwagi przyjąć oferty. Ze złamanym sercem Lord Darlington ogłasza, że ​​następnego dnia opuszcza kraj i że nigdy więcej się nie spotkają, i odchodzi.

Goście zaczynają wychodzić i żegnać się z lady Windermere — niektórzy pozytywnie wypowiadają się o pani Erlynne. Po drugiej stronie pokoju pani Erlynne omawia swoje plany z lordem Windermere; zamierza poślubić Lorda Augustusa i będzie wymagać trochę pieniędzy od Lorda Windermere.

Później Lady Windermere, pomimo jej wcześniejszej niechęci, postanawia natychmiast opuścić dom dla Lorda Darlingtona i zostawia notatkę w tej sprawie dla Lorda Windermere. Pani Erlynne odkrywa notatkę i fakt, że Lady Windermere zniknęła, i jest dziwnie zaniepokojona tym objawieniem. Podczas czytania notatki krótki monolog ujawnia, że ​​​​w rzeczywistości jest matką Lady Windermere i sama popełniła podobny błąd dwadzieścia lat wcześniej. Bierze list i wychodzi, aby zlokalizować Lady Windermere.

Jak mogę ją uratować? Jak mogę uratować moje dziecko? Chwila może zrujnować życie. Kto wie to lepiej niż ja?

— Pani Erlynne

Akt III

Lady Windermere jest sama w komnatach Lorda Darlingtona, niepewna, czy podjęła właściwą decyzję. W końcu postanawia wrócić do męża, ale wtedy pojawia się pani Erlynne. Pomimo szczerych prób pani Erlynne, by przekonać ją do powrotu do domu, do męża, Lady Windermere jest przekonana, że ​​jej pojawienie się jest częścią jakiegoś spisku wymyślonego przez nią i Lorda Windermere. Pani Erlynne w końcu przełamuje opór Lady Windermere, błagając ją o powrót ze względu na jej małe dziecko, ale kiedy zaczynają wychodzić, słyszą wchodzącego Lorda Darlingtona z przyjaciółmi. Dwie kobiety chowają się.

Mężczyźni - wśród nich Lord Windermere i Lord Augustus - zostali eksmitowani z klubu dla dżentelmenów w czasie zamknięcia i rozmawiają o kobietach: głównie o pani Erlynne. Jeden z nich zauważa wachlarz leżący na stole (Lady Windermere) i przypuszcza, że ​​Lord Darlington ma obecnie wizytę kobiety. Gdy Lord Windermere wstaje, by wyjść, wskazywany jest mu wachlarz, który natychmiast rozpoznaje jako należący do jego żony. Żąda, aby wiedzieć, czy Lord Darlington ma ją gdzieś ukrytą. Lord Darlington odmawia współpracy, wierząc, że przybyła do niego Lady Windermere. Gdy Lord Windermere ma zamiar odkryć kryjówkę Lady Windermere, zamiast tego ujawnia się pani Erlynne, szokując wszystkich mężczyzn i pozwalając Lady Windermere wymknąć się niezauważona.

Obawiam się, że omyłkowo wziąłem wachlarz twojej żony za własny, kiedy wychodziłem dziś wieczorem z twojego domu. Tak mi przykro.

— Pani Erlynne

Akt IV

Następnego dnia Lady Windermere leży na kanapie w pokoju dziennym, zastanawiając się, czy powiedzieć mężowi, co się właściwie wydarzyło, czy też pani Erlynne już zdradziła swój sekret. Wchodzi jej mąż. Współczuje jej i sugeruje, że skoro sezon w Londynie dobiega końca, udają się do swojej wiejskiej posiadłości, aby zapomnieć o niedawnym incydencie. Lady Windermere przeprasza za swoje wcześniejsze podejrzenia co do męża i zachowania na przyjęciu, a lord Windermere jasno wyraża swoją nową pogardę dla pani Erlynne — ostrzegając żonę, by trzymała się od niej z daleka.

Przybycie pani Erlynne zostaje ogłoszone wraz z powrotem wachlarza i pomimo protestów męża, Lady Windermere nalega na spotkanie z nią. Wchodzi pani Erlynne i oświadcza, że ​​wyjeżdża za granicę, ale prosi Lady Windermere, aby dała jej zdjęcie siebie i syna.

Podczas gdy Lady Windermere opuszcza pokój, aby go znaleźć, historia zostaje ujawniona: pani Erlynne opuściła męża dla kochanka wkrótce po narodzinach Lady Windermere. Kiedy jej nowy kochanek ją porzucił, pani Erlynne została sama i zhańbiona. Niedawno, używając przybranego nazwiska pani Erlynne, zaczęła szantażować Lorda Windermere, aby odzyskał swój styl życia i status, grożąc ujawnieniem swojej prawdziwej tożsamości jako haniebnej matki Lady Windermere - nie martwej, jak wierzy Lady Windermere. Jej zięć, lord Windermere, ubolewa, że ​​nie opowiedział żonie całej historii od razu i postanawia teraz powiedzieć jej prawdę. Pani Erlynne zabrania mu tego, grożąc, że jeśli to zrobi, rozprzestrzeni wstyd daleko i szeroko.

Lady Windermere wraca ze zdjęciem, które przedstawia pani Erlynne, i prosi Lorda Windermere o sprawdzenie powrotu powozu pani Erlynne. Teraz, gdy są sami i są winni przysługę, pani Erlynne żąda, aby Lady Windermere nie ujawniała Lordowi Windermere prawdy o wydarzeniach z poprzedniej nocy, a Lady Windermere obiecuje zachować tajemnicę.

Po powrocie Lorda Windermere'a wkracza Lord Augustus. Jest zszokowany widząc panią Erlynne po wydarzeniach poprzedniej nocy, ale ona prosi go o towarzystwo, gdy idzie do powozu, a on wkrótce wraca do Windermerów z wiadomością, że w zadowalający sposób wyjaśniła wydarzenia wieczoru i że oni mają wyjść za mąż i mieszkać poza Anglią.

Lady Windermere, biorąc męża za rękę, do lorda Augusta: „Ach, poślubiasz bardzo dobrą kobietę!”

Ich małżeństwo zostaje przywrócone, ale zarówno lord, jak i lady Windermere zachowują swoje sekrety.

Produkcje

Premiera

Winifred Emery jako Lady Windermere, 1892

Po premierze w St James's Theatre nastąpiło słynne przemówienie Wilde'a. Kiedy Wilde odpowiedział na wezwania „Autora!” i pojawił się pod kurtyną po trzecim akcie, krytycy bardziej oburzyli się papierosem w dłoni niż jego ironicznie egoistycznym przemówieniem:

Panie i Panowie. Niesamowicie mi się podobał ten wieczór . Aktorzy dali nam urocze przedstawienie wspaniałej sztuki, a twoja wdzięczność była bardzo inteligentna. Gratuluję wielkiego sukcesu spektaklu, który utwierdza mnie w przekonaniu, że ocenia pan tę sztukę niemal tak wysoko, jak ja sam.

Pani Erlynne została zapoczątkowana przez Marion Terry , a Lady Windermere przez Winifred Emery . Premiera sztuki na Broadwayu 5 lutego 1893 roku w Palmer's Theatre była także pierwszym przedstawieniem na Broadwayu aktorki teatralnej i ekranowej Julii Arthur , która grała Lady Windermere w tej produkcji.

Motywy

Napis od Wachlarza Lady Windermere „Wszyscy jesteśmy w rynsztoku, ale niektórzy z nas patrzą w gwiazdy” na publicznym pomniku Wilde'a w Londynie .

Pokazując w St. James's, Wilde był skierowany do modnej publiczności z wyższej klasy średniej, a Wilde z precyzją mapuje geografię ich świata, Grosvenor Square , Curzon Street , park. Peter Raby wskazał również Wachlarz Lady Windermere jako dobry przykład najbardziej udanej techniki dramatycznej Wilde'a: zestawienia komizmu i powagi. „Po ustaleniu absurdu i ewidentnie fałszu, badanym poważnym emocjom i ideom nadano oprawę, która zapobiega, aby kiedykolwiek stały się zbyt poważne”.

Uczony Paul Fortunato opisuje Oscara Wilde'a jako modernistę, który wykorzystał swoją nowoczesną estetykę, aby skierować go w sferę kultury masowej. Ogromna popularność Wilde'a jako dramatopisarza rozpoczęła się od jego produkcji Wachlarza Lady Windermere , jego postawy recherché i osobistej estetyki odzwierciedlonej w jego twórczości. Fortunato omawia aspekty swojego estetyzmu — estetyzmu, który zniekształca i leży na powierzchni, odrzuca wszelkie pojęcie autentycznego ja i koncentruje się na kobiecej estetyce i kobiecie mody. Jak opisuje, rozumienie Wilde'a jako modernisty poprzez jego pisanie Wachlarza Lady Windermere może pomóc nam zrozumieć rozbieżności między kulturą masową a społeczeństwem wyższym. Wilde łączy to, teoretyzując swoją nowoczesną estetykę pod ozdobną powierzchnią mody i elitarnego społeczeństwa. Wachlarz spinający sceny sztuki jednocześnie przywołuje tradycyjny symbol skromności, ujawniając jednocześnie prawdziwie współczesny nurt niewierności.

Głoska bezdźwięczna

Produkcja audio przez Recorded Drama Society of the University of Cambridge
akt pierwszy
Lady Windermere przyjmuje gości w pokoju porannym.
Akt drugi
Bal z okazji dojrzałości Lady Windermere.
Masz problemy z odtwarzaniem tych plików? Zobacz pomoc dotyczącą multimediów .
Akt trzeci
Wydarzenia rozgrywają się w pokojach Lorda Darlingtona.
Akt czwarty
Konkluzja.

Adaptacje

Reklama brytyjskiego filmu Lady Windermere's Fan (1916), który został wydany w Stanach Zjednoczonych w 1919 roku ( The Moving Picture World , 7 czerwca 1919)

Spektakl był przedmiotem licznych adaptacji filmowych i telewizyjnych oraz adaptacji muzycznej.

Filmy obejmują:

Adaptacje radiowe obejmują:

Wydania

  • Wilde, Oskar (1893). Wachlarz Lady Windermere (wyd. 1). Londyn: Głowa Bodleya .
  •   Wilde, Oskar. Wachlarz Lady Windermere . opublikowane w The Importance of Being Earnest i innych sztukach . Londyn: Penguin, 1940. ISBN 0-14-048209-1 .
  •   Wilde, Oskar. Wachlarz Lady Windermere . Londyn: Nick Hern Books , 2005. ISBN 978-1-85459-771-7

Zobacz też

Źródła

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Lady_Windermere%27s_Fan&oldid=1140259359 ”