Ariberta Reimanna

Ariberta Reimanna
Aribert Reimann.jpg
Reimanna w 2010 roku
Urodzić się ( 04.03.1936 ) 4 marca 1936 (wiek 86)
Berlin, Niemcy
Edukacja
Zawody
  • Pianista koncertowy
  • Kompozytor
  • Nauczyciel akademicki
Organizacje
Nagrody

Aribert Reimann (ur. 4 marca 1936) to niemiecki kompozytor , pianista i akompaniator , znany zwłaszcza ze swoich oper literackich. Jego wersja Króla Leara Szekspira , opera Lear , została napisana za namową Dietricha Fischera-Dieskau , który zaśpiewał tytułową rolę. Jego opera Medea według sztuki Grillparzera miała swoją premierę w 2010 roku w Operze Wiedeńskiej . Był profesorem Lied współczesnych w Hamburgu i Berlinie. W 2011 roku otrzymał Nagrodę Muzyczną im. Ernsta von Siemensa za całokształt twórczości.

życie i kariera

Reimann urodził się w Berlinie. Studiował kompozycję , kontrapunkt i fortepian w Musikhochschule Berlin u Borisa Blachera i Ernsta Peppinga . Podczas studiów pracował jako korepetytor w Städtische Oper . Jego pierwsze występy jako pianisty i akompaniatora miały miejsce w 1957 roku. Na początku lat 70. został członkiem Akademie der Künste w Berlinie. Był profesorem współczesnej Lied w Musikhochschule Hamburg od 1974 do 1983, następnie w Berlinie Hochschule der Künste od 1983 do 1998.

Oprócz pracy jako kompozytor i nauczyciel muzyki, Reimann jest współredaktorem i pianistą serii płyt CD Edition Zeitgenössisches Lied (piosenka współczesna) wydawnictwa płytowego Orfeo , wydanie wraz z Axelem Baunim.

Reputacja Reimanna jako kompozytora znacznie wzrosła dzięki kilku wielkim operom literackim, w tym Lear i Das Schloss . Oprócz tego napisał muzykę kameralną , utwory orkiestrowe i pieśni. Wielokrotnie odznaczony, m.in. Wielkim Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec oraz Berlińskim Orderem Zasługi .

Zaproszony przez Waltera Finka , był siódmym kompozytorem biorącym udział w dorocznym Komponistenporträt Rheingau Musik Festival w 1997 roku, w pieśniach i muzyce kameralnej z Auryn Quartet, sam grając na pianinie.

Jego zamówiony utwór Cantus na klarnet i orkiestrę , poświęcony klarneciście i kompozytorowi Jörgowi Widmannowi , miał swoją premierę 13 stycznia 2006 roku w WDR 's Large Broadcasting Hall w Kolonii w Niemczech w obecności kompozytora, który twierdzi, że dzieło został zainspirowany kompozycjami Claude'a Debussy'ego na klarnet .

Jego opera Medea , według Franza Grillparzera , miała swoją premierę w Operze Wiedeńskiej w 2010 roku pod dyrekcją Michaela Bodera , z Marlis Petersen w roli tytułowej.

W 2011 roku otrzymał Nagrodę Muzyczną im. Ernsta von Siemensa „za całokształt twórczości”.

Nagrody

Reimann otrzymał wiele nagród:

Pracuje

Scena

Orkiestrowy

  • Wariacje na orkiestrę
  • Nahe Ferne (z bliskiej odległości)
  • Cantus für Klarinette und Orchester (Cantus na klarnet i orkiestrę)
  • Sieben Fragmente für Orchester in memoriam Robert Schumann (Siedem fragmentów na orkiestrę, in memoriam Robert Schumann ) (1988)
  • Koncert skrzypcowy (1996)

Muzyka wokalna

  • Zyklus nach Gedichten von Paul Celan für Bariton und Klavier ( Cykl oparty na poezji Paula Celana na baryton i fortepian ) (1956)
  • Wolkenloses Christfest Requiem nach Gedichten von Otfried Büthe, dedykowane Dietrichowi Fischer-Dieskau i Siegfriedowi Palmowi (1974)
  • Nachtstück II für Baryton und Klavier (1978)
  • Unrevealed, Lord Byron to Augusta Leigh für Bariton und Streichquartett (1981)
  • Requiem für Sopran, Mezzosopran, Bariton, gemischten Chor und Orchester unter Verwendung des Lateinischen Requiemtextes und von Versen aus dem Buch Hiob (1982)
  • Shine and Dark für Bariton und Klavier (lewa ręka) (1989)
  • Entsorgt für Bariton-Solo (1989)
  • Eingedunkelt für Alt-Solo (Eingedunkelt dla altowego solo) (1992)
  • Fünf Lieder nach Gedichten von Paul Celan für Countertenor und Klavier (Pięć pieśni opartych na poezji Paula Celana na kontratenor i fortepian) (1994/2001)
  • Hermann für Tenor und Klavier (2008)

Dalsza lektura

  • Luigi Bellingardi, Alcune riflessioni sulla »Gespenstersonate« di Aribert Reimann , w: Sabine Ehrmann-Herfort/Markus Engelhardt (red.), »Vanitatis fuga, Aeternitatis amor«. Wolfgang Witzenmann zum 65. Geburtstag , »Analecta Musicologica«, tom. 36, Laaber (Laaber) 2005, s. 689–695.
  •   Siglind Bruhn , Aribert Reimanns Vokalmusik. Waldkirch, wydanie Gorz 2016. ISBN 978-3-938095-21-8
  • Wolfgang Burde, Aribert Reimann , Moguncja (Schott) 2005.
  • Albert Gier, Zurück z Shakespeare! Claus H. Hennebergs Lear-Libretto für Aribert Reimann und seine englische Übersetzung von Desmond Clayton , w: Herbert Schneider/Rainer Schmusch (red.), Librettoübersetzung: Interkulturalität im europäischen Musiktheater , Hildesheimn (Olms) 2009, »Musikwissenschaftliche Publikationen« , obj. 32), s. 329–349.
  • Kii-Ming Lo , Unsichtbarer Herrscher über ein gehorsames Volk. Aribert Reimanns Oper »Das Schloß« nach Franz Kafka , w: Peter Csobádi, Gernot Gruber , Ulrich Müller et al. (red.), »Weine, weine, du armes Volk!« ─ Das verführte und betrogene Volk auf der Bühne, »Kongreßbericht Salzburg 1994« , Anif/Salzburg (Müller-Speiser) 1995, s. 663–674.
  • Jürgen Maehder , Aribert Reimanns »Nachtstück« ─ Studien zu musikalischer Struktur und Sprachvertonung , w: Aurora (»Jahrbuch der Eichendorff-Gesellschaft«) 36/1976, s. 107-121.
  • Jürgen Maehder, Aribert Reimanns »Lear« ─ Anmerkungen zu einigen Strukturproblemen der Literaturoper , książka programowa światowej premiery w Bawarskiej Operze Państwowej w Monachium, München (Bayerische Staatsoper) 1978, s. 61–73.
  • Jürgen Maehder, Anmerkungen zu einigen Strukturproblemen der Literaturoper , w: Klaus Schultz (red.), Aribert Reimanns »Lear«. Weg einer neuen Oper , München (dtv) 1984, s. 79–89.
  • Jürgen Maehder, Aribert Reimann i Paul Celan: Ustawienie poezji hermetycznej we współczesnej pieśni niemieckiej , w: Claus Reschke / Howard Pollack (red.), Literatura i muzyka niemiecka. Estetyczna fuzja: 1890─1989 , »Houston German Studies«, tom. 8, München (Fink) 1992, s. 263–292.
  • Jürgen Maehder, Étude sur le théâtre musical d'Aribert Reimann ─ de »Lear« à »La sonate des spectres« , program de salle pour l'Opéra National du Rhin, Strasbourg (TNOR) 1998, s. 27–45.
  • Jürgen Maehder, Untersuchungen zum Musiktheater Aribert Reimanns. Musikalische Dramaturgie in »Lear« und »Die Gespenstersonate« , w: Jürgen Kühnel/Ulrich Müller/Oswald Panagl (red.), Musiktheater der Gegenwart. Text und Komposition, Rezeption und Kanonbildung , Anif/Salzburg (Müller-Speiser) 2008, s. 342–373.
  • Jürgen Maehder, Aribert Reimann i Paul Celan. La mise en musique de la poésie hermétique dans le leed allemand contemporain , w: Antoine Bonnet/ Frédéric Marteau (red.), Paul Celan, la poésie, la musique. »Avec une clé changeante« , Paryż (Hermann) 2015, s. 351–372.
  • Klaus Schultz (red.), Aribert Reimanns »Lear«. Weg einer neuen Oper , München (dtv) 1984.
  • Ulrich Tadday (red.), Aribert Reimann , »Musik-Konzepte«, tom. 139, München (tekst + kritik) 2008.
  •   Anselm Weyer: Günter Grass und die Musik (= »Kölner Studien zur Literaturwissenschaft«, t. 16). Peter Lang, Frankfurt nad Menem ua 2007, ISBN 978-3-631-55593-4 (Zugleich: Köln, Universität, Dissertation, 2005).
  • Sigrid Wiesmann (red.), Für und Wider die Literaturoper , »Thurnauer Schriften zum Musiktheater«, tom. 6, Laaber (Laaber) 1982.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Aribert_Reimann&oldid=1086208194 ”