Berlińczyk (pączek)

„Ballen” przekierowuje tutaj. Nazwisko, patrz Ballen (nazwisko) .
Berlińczyk
Berliner-Pfannkuchen.jpg
Berlińczyk z nadzieniem powidłowym
Alternatywne nazwy Berliner, Pfannkuchen, Kreppel, Krapfen, Bismarck
Typ Pączek z galaretką
Miejsce pochodzenia Niemcy i Europa Środkowa
Główne składniki Ciasto drożdżowe , dżem , lukier , cukier puder lub cukier
Wariacje krem
Berlińczyk w przygotowaniu

Berliner to niemiecki pączek z galaretką bez centralnego otworu, wykonany ze słodkiego ciasta drożdżowego smażonego na smalcu lub oleju jadalnym, z nadzieniem dżemowym i zwykle pokryty cukrem pudrem lub konwencjonalnym.

Historia

Cukier był bardzo kosztowny aż do XVI wieku, a wczesne pączki były zwykle nadziewane pikantnymi nadzieniami, takimi jak ser, mięso i grzyby. Kiedy import z karaibskich plantacji cukru sprawił, że cukier stał się bardziej przystępny cenowo, na popularności zyskały przetwory owocowe . Pod koniec XV w. wydano w Norymberdze niemieckojęzyczną książkę kucharską Kuchenmeisterei (przetłumaczoną później na język polski w 1532 r.). Była to jedna z pierwszych książek kucharskich wydrukowanych przy użyciu prasy Gutenberga i zawiera pierwszy znany przepis na pączek z galaretką , zwany Gefüllte Krapfen , przyrządzany z wypełnionego dżemem drożdżowego ciasta chlebowego smażonego w głębokim tłuszczu na smalcu . Nie wiadomo, czy ta innowacja była autorska, czy po prostu zapisem istniejącej praktyki.

Przygotowanie

Ciasto drożdżowe zawiera sporo jajek, mleka i masła. W przypadku klasycznego berlińskiego Pfannkuchen z ciasta formuje się kulę, smaży w głębokim tłuszczu na smalcu, dzięki czemu pojawia się charakterystyczne jasne wybrzuszenie, a następnie napełnia dżemem. Nadzienie jest związane z polewą: [ potrzebne źródło ] na śliwkowo-masłowe, cukier puder; do konfitur malinowych, truskawkowych i wiśniowych, cukier; do wszystkich innych nadzień polewa cukrowa, czasem aromatyzowana rumem. Obecnie nadzienie nastrzykuje się zwykle dużą strzykawką lub workiem cukierniczym po usmażeniu ciasta w jednym kawałku.

Dziś berlińczyki można kupić przez cały rok, choć tradycyjnie jedzono je na Sylwestra ( Sylwester ) oraz święta karnawałowe ( Rosenmontag i Tłusty Czwartek ). Powszechnym niemieckim żartem jest potajemne napełnianie niektórych berlińczyków musztardą zamiast dżemu, zwłaszcza w prima aprilis , i podawanie ich razem ze zwykłymi berlińczykami, nikomu o tym nie mówiąc.

Nazwy

Nadziewane galaretką krapfeny były nazywane berlińczykami w XIX wieku, na podstawie legendy o patriotycznym piekarzu z Berlina, który został piekarzem pułkowym po tym, jak został uznany za niezdolnego do walki przez armię pruską . Kiedy wojsko było w polu, „piekł” pączki w staromodny sposób, smażąc je na otwartym ogniu. Według opowieści żołnierze nazywali ciasto Berliner od rodzinnego miasta piekarza.

barwnie zdobione berlińskie pączki z różnymi nadzieniami, często spożywane podczas karnawału

Termin Bismarcken (dla Otto von Bismarcka ) wszedł do użytku pod koniec XIX wieku. Imigranci z Europy Środkowej osiedlili się w Stanach Zjednoczonych w dużej liczbie w XIX wieku, a pączki z galaretką nazywane są „bismarckami” w niektórych częściach środkowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych , Bostonu oraz Alberty i Saskatchewan w Kanadzie.

Terminologia używana w odniesieniu do tego przysmaku różni się znacznie w różnych obszarach współczesnych Niemiec. Nazywane Berliner Ballen lub po prostu Berliner w północnych i zachodnich Niemczech , a także w Szwajcarii, sami berlińczycy i mieszkańcy Brandenburgii , Pomorza Zachodniego , Saksonii-Anhalt i Saksonii znają ich jako Pfannkuchen , co dosłownie i błędnie tłumaczy się jako „naleśniki”. Naleśnik w pozostałej części Niemiec to rzeczywiście Pfannkuchen , w Austrii i czasami w południowych Niemczech nazywa się Palatschinken . Mieszkańcy Berlina nazywają swoje naleśniki Eierkuchen , co oznacza „ciasta jajeczne”.

W częściach południowych i środkowych Niemiec ( Bawaria ), a także w większości Austrii, są odmianą Krapfen (pochodzącą od staro-wysoko-niemieckiego kraffo , a ponadto spokrewnioną z językiem gotyckim krappa ), czasami nazywaną Fastnachtskrapfen lub Faschingskrapfen , aby odróżnić je od Bauernkrapfen . W Hesji określa się ich jako Kräppel lub Kreppel . Mieszkańcy Palatynatu nazywają je również Kreppel lub Fastnachtsküchelchen („małe ciasta karnawałowe”), stąd angielskie określenie ciasta „ Fasnacht ”; dalej na południe Szwabowie używają równoważnego terminu w swoim charakterystycznym dialekcie : Fasnetskiachla . W Południowym Tyrolu , Triveneto i innych częściach północnych Włoch, jedzenie nazywa się kraffen lub krapfen , podczas gdy w południowych częściach można je określić jako bomba lub bombolone .

W Słowenii jest to krof ; w Portugalii jest to „Bola de Berlim” (bal berliński); w Chorwacji to krafne ; podczas gdy w Bośni i Hercegowinie oraz Serbii nazywa się to krofne . W Polsce znane są jako pączki , na Ukrainie jako „ pampushky [ uk ] ”; aw Czechach jako kobliha . Na Węgrzech nazywa się to bécsi fánk , co oznacza pączek wiedeński , ponieważ został przetransportowany przez Austrię do kuchni węgierskiej. Ciasto nazywa się Berlinerbol w Holandii i Surinamie, Berlijnse bol i boule de Berlin w Belgii, hillomunkki lub (glazurowane) berliininmunkki lub piispanmunkki w Finlandii, berlinerbolle w Norwegii, sufganiyot w Izraelu, Berlínarbollur w Islandii, šiška na Słowacji i gogoși w Rumunia. W Danii nazywa się „Berliner”. W Turcji znane są jako Alman Pastası ( niemieckie ciasto ). Wszystko to są podobne preparaty.

W Argentynie wypieki nazywane są bolas de fraile ( dosł. „Brackie kulki”); powodem tego jest anarchistyczny związek piekarzy Sociedad Cosmopolita de Resistencia y Colocación de Obreros Panaderos .

Odmiany międzynarodowe

Bułka Kitchener to bułka berlińska z nacięciem z boku do nadzienia dżemem i śmietaną.

W krajach anglojęzycznych berlińczycy to rodzaj pączka [ potrzebne źródło ] , zwykle wypełnionego dżemem , galaretką , budyniem lub bitą śmietaną [ potrzebne źródło ] . Jednak w Australii Południowej bułka Kitchenera to berlińska bułka z boku do nadzienia dżemem i śmietaną.

podczas żydowskiego święta Chanuki tradycyjnie spożywa się wersję ciasta zwaną sufganiyah (hebr. סופגנייה) .

W Chorwacji i innych krajach bałkańskich nazywają się Krafne . Są prawie tej samej wielkości i są wypełnione kremem czekoladowym lub galaretką.

Bola de Berlim z Portugalii

W Portugalii berlińczycy są nieco więksi niż ich niemieccy odpowiednicy. Znane są jako bolas de Berlim (dosł. Kula berlińska), a nadzieniem jest często żółty krem ​​na bazie żółtek jaj, zwany creme pasteleiro (dosł. Krem cukierniczy). Wypełnienie wkładane jest po połowie długości cięcia i jest zawsze widoczne. Do posypania używa się zwykłego cukru. Można je znaleźć w prawie każdej cukierni w kraju.

Takie wersje można również znaleźć w krajach Ameryki Łacińskiej z populacją wywodzącą się z Niemiec, takich jak Meksyk ( berlinesas ), Chile ( Berlín ), Paragwaj ( bollo ), Wenezuela ( bomba ), Urugwaj i Argentyna ( bola de fraile lub suspiro de monja lub berlinesa ), gdzie wypełnia się go nie tylko budyniem (zwanym „crema pastelera”), ale także dżemem (zwłaszcza czerwonym), dulce de leche czy manjar blanco .

W Brazylii są znane jako sonho i są również powszechnie spożywane w tym kraju. Ich komercjalizacja rozpoczęła się w latach dwudziestych XX wieku w piekarniach w São Paulo , z wykorzystaniem resztek ciasta chlebowego. Podaje się je nadziewane, zwykle z kremem cukierniczym, czekoladą lub dulce de leche.

W Finlandii berliininmunkki (dosł. Pączek berliński) jest powszechnie spożywanym ciastem, chociaż w przeciwieństwie do tradycyjnego berlińczyka, ten wariant ma na wierzchu lukier w kolorze różowego karmelu, w przeciwieństwie do zwykłego lub pudru.

W Tromsø w Norwegii zjada się berlińczyków, aby świętować powrót słońca pod koniec nocy polarnej 21 stycznia. Nazywa się je solbolle ( dosł. słoneczna bułka), a około 60 000 berlińczyków, mniej więcej jeden na mieszkańca, jest konsumowanych w Tromsø tego dnia. W ostatnich latach piekarnie przygotowały również specjalny rodzaj berlińczyka zwany mørketidsbolle ( dosł. Polarna bułka nocna), z żółtym nadzieniem kremowym i polewą z ciemnej czekolady (symbolizującej ciemność zakrywającą słońce). Ten berlińczyk jest spożywany w okresie poprzedzającym iw okresie nocy polarnej, od końca września do początku świąt Bożego Narodzenia.

Miejska legenda Johna F. Kennedy'ego

Główny artykuł: Ich bin ein Berliner § Miejska legenda „Jestem pączkiem”.

Słowa Johna F. Kennedy'ego „ Ich bin ein Berliner ” są standardowym niemieckim określeniem „Jestem berlińczykiem”, co oznacza osobę z Berlina. Wspomniana w powieści Lena Deightona Berlin Game z 1983 roku miejska legenda głosi, że ze względu na użycie przez niego przedimka nieokreślonego ein , Berliner jest tłumaczony jako „pączek z galaretką”, a ludność Berlina była rozbawiona rzekomym błędem. Jest to niepoprawne, ponieważ pomijając ein znaczenie zmienia się tylko nieznacznie (porównaj Jestem berlińczykiem i jestem berlińczykiem ). Normalną konwencją przy podawaniu narodowości lub, na przykład, mówiąc, że jest się z Berlina, byłoby pominięcie przedimka nieokreślonego ein . Jednak Kennedy użył tutaj rodzajnika nieokreślonego poprawnie, aby podkreślić swój związek z Berlinem. Ponadto słowo Berliner nie jest używane w Berlinie w odniesieniu do Berliner Pfannkuchen . Nazywa się je tam po prostu Pfannkuchen i dlatego żaden berlińczyk nie pomyli berlińczyka z pączkiem. W latach 80. legendę rozpowszechniały nawet renomowane media, takie jak The New York Times , The Guardian , BBC i NBC . [ potrzebne źródło ]

Zobacz też

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Berliner_(doughnut)&oldid=1140926394 ”