Jakuba Friedricha von Bielfeld

Jakub Friedrich von Bielfeld (1717-1770)

Jakob Friedrich von Bielfeld (31 marca 1717 - 5 kwietnia 1770) był niemieckim pisarzem i mężem stanu Królestwa Prus w epoce oświecenia . Jego twórczość składa się głównie z refleksji nad rządami narodowymi, ale także z komedii. Jego praca miała znaczący wpływ zarówno na politologię , jak i statystykę . Bielfeld był doradcą Fryderyka Wielkiego Prus . Jego prace polityczne zostały przetłumaczone na kilka języków i przedstawione przez Joachima Georga Darjesa.

Stacje jego życia

Bielfeld urodził się w Hamburgu w 1717 roku. Jego przodkowie byli bogatymi kupcami. Studia rozpoczął w Lejdzie w Holandii w 1732 r., skąd w 1735 r. udał się do Francji i Anglii . Podczas tych podróży zetknął się z Monteskiuszem . Bielfeld został masonem w Hamburgu w 1737. W 1738 był mówcą podczas ceremonii wprowadzenia księcia koronnego Fryderyka Pruskiego do masonerii. Kiedy Fryderyk został królem, Bielfeld rozpoczął karierę dyplomatyczną jako radca konsulatów pruskich w Hanower , później Londyn i Berlin . Bielfeld został w 1745 roku wychowawcą księcia Augusta Ferdynanda, z którym utrzymywał kontakt przez całe życie. W 1747 Bielfeld został kuratorem pruskich uniwersytetów i dyrektorem berlińskiej Charité Szpital. W 1748 ożenił się z Dorotheą Juliane von Reich i otrzymał tytuł barona jako prezent ślubny od Fryderyka Wielkiego. W 1753 r. Bielfeld został dyrektorem „Königliche Schauspiel” (Teatru Królewskiego). Bielfeld wycofał się ze służby dla króla Prus w 1755 roku w wieku 38 lat. Przypuszcza się, że przeszedł na emeryturę sfrustrowany, ponieważ nie zaproponowano mu zaangażowania z wyższym prestiżem, ponieważ król być może stracił zaufanie do Bielfelda z powodu raczej nieudanych przedsięwzięć Bielfeld. Bielfeld zmarł w Altenburgu w wieku 53 lat w 1770 roku.

Myśl i znaczenie dla jego czasów i dzisiaj

Myśl Bielfelda można z grubsza zaklasyfikować do oświeconego despotyzmu . Jest jednym z czterech wielkich niemieckich ekonomistów oświecenia, którymi są Georg Heinrich Zincke (1692-1769), sam Bielfeld, Johann Heinrich Gottlob von Justi (1717-1771) i Johann Friedrich von Preiffer (1718-1787). Jednak tylko Bielfeld znajduje się na liście wyróżnień Kena Carpentera „Bestsellerów ekonomicznych przed 1850 rokiem”.

Światopogląd Bielfelda wywodzi się z trzech epok: luterańskiego protestantyzmu , racjonalizmu i klasycyzmu . W przeciwieństwie do jego stosunkowo bliskiego związku z Fryderykiem Wielkim i korespondencji z Wolterem, Bielfeld nie przeciwstawiał się ideom Machiavela , mimo że Antimachiavel Fryderyka Wielkiego (1740) był wynikiem korespondencji z Wolterem. Dlatego Bielfeld był zdania, że ​​pod względem moralnym należy rozdzielić sferę państwową i prywatną.

Bielfeld rozwijał swoją myśl w czasach, gdy narody Europy Środkowej były rozproszone na skutek pokoju westfalskiego . Chociaż liczba państw już spadła, nadal miał dostęp do znacznie zróżnicowanego zakresu różnych podejść do sprawowania rządów, z których mógł czerpać doświadczenia. Był członkiem dworu pruskiego i służył jako dyplomata w obcych krajach, co wzbogaciło jego doświadczenie. Mówi się, że Bielfeld jako pierwszy wprowadził obcą myśl do niemieckiego kameralizmu.

Jego najistotniejsza praca „Institutions Politiques” jest napisana w tradycji Fürstenspiegel ( Zwierciadło Królów ), która sięga czasów greckich ( Arystoteles ) i rzymskich ( Pliniusz Młodszy ) i ma na celu wyliczenie cnót i obowiązków władców i księżniczek w celu ustanowienia niezbędną mądrość i zasady dobrego rządzenia. Dzieło cieszyło się uznaniem wśród królów i królowych, takich jak Katarzyna Wielka, która kazała przetłumaczyć je na język rosyjski.

Bielfeld opowiadał się za edukacją wszystkich ludzi narodu, co stawia go w jednej linii z późniejszym pruskim ruchem reformatorskim .

Ekonomia

Jego myśl ekonomiczną można zaliczyć do kameralizmu , który jest niemiecką formą merkantylizmu . Według Bielfelda najwyższym celem państwa jest wzbogacenie dobrobytu ludzi pod względem kultury, moralności, bogactwa i zamożności. Bielfeld opowiadał się za edukacją ludzi w państwie.

Jak na ekonomistów epoki oświecenia, Bielfeld zajmował się tematem holistycznym. Tworząc kategorie działających sił, podejście Bielfelda do ekonomii i polityki jest taksonomiczne, co jest typowe dla jego czasów. Chociaż kontrastuje z upraszczającym klasycznym podejściem Davida Ricardo i Adama Smitha. Ponieważ dominujące dzisiaj podejście klasyczne jest coraz częściej kwestionowane, myśl Bielfelda odzyskuje dziś atrakcyjność.

Bielfeld podkreśla, że ​​dla rządu bardzo ważne jest proaktywne stymulowanie produkcji. Ponieważ utworzenie sektora produkcyjnego nie powstaje samo z siebie. Zaznacza również, że aby nadzorować złożoność skutków, jakie wywiera ustawodawstwo, ważne jest zasięganie opinii ekspertów z każdego sektora gospodarki. Wspomina również, że różne sektory produkcyjne mają różne znaczenie dla ich ustanowienia w Narodzie. Kryterium, na podstawie którego można ocenić, czy rządowi jest właściwe ustanowienie sektora produkcyjnego, jest liczba osób, które zatrudniłby w stosunku do tego, ile rząd kosztowałby subsydiowanie tego zakładu. Sugeruje również, aby wziąć pod uwagę możliwe synergie między różnymi producentami.

Jeśli chodzi o dług publiczny, Bielfeld był zdania, że ​​byłoby rozsądne, aby państwo zwiększyło dług publiczny, ponieważ wprowadziłoby to pieniądze do obiegu krajów, co przyniosłoby pozytywne skutki, które później przeważyłyby nad rozmaitymi. W tym punkcie rzeczywiście przeciwstawił się tradycyjnemu merkantylizmowi.

Doradztwo w procesie stanowienia prawa przez rząd

W swojej pracy „Institutions Politiques” Bielfeld bardzo szczegółowo doradza, które zawody powinny brać udział w rządowym procesie legislacyjnym. Kieruje się tym samym zasadą, że te zawody, których dotyczy rozporządzenie, powinny być również obecne w radzie, która wydaje to rozporządzenie.

O upadku państw

W „Institutions politiques” Bielfeld zajmuje się m.in. schyłkiem państw. Podkreśla niestabilność jako kluczową cechę wszystkiego i to, że najpotężniejsze imperia podlegały prawu zmian i niestałości. Dlatego dla męża stanu bardzo ważne byłoby przestudiowanie historii upadku państw, który nazywa „rewolucjami”, w tym jego przyczyn i skutków. Bielfeld wyraźnie wymienia również 25 przyczyn upadku państwa, które rozróżnia na przyczyny zewnętrzne (8) i wewnętrzne (17). Wspomina również, że istnieją bezpośrednie i pośrednie przyczyny upadku.

Powody upadku państwa
zewnętrzny wewnętrzny
migracja niemądre konstytucje prowadzące do nierówności
wojna szalony władca
nadmierny popyt ze strony sąsiednich krajów rozluźnienie moralności (Znaczenie moralności i praworządności
imperialne rozszerzenie Nadmierna religijność
zależność Opresja / Ograniczenia wolności
wielkość niezależności Spadek produkcji. Zaniedbanie rolnictwa, handlu, nauk ścisłych, sztuk użytkowych oraz zamiłowanie do sztuk wyzwolonych i frywolność.
podział imperium Arogancja, duma i bezczynność.
podział suwerenności bezsensowne prawa
zbyt duże kolonie
epidemie i zdrowie zawodowe
nadużywanie spirytusu i mocnych trunków
złagodzenie dyscypliny wojskowej
długi
ciągłe spory wewnętrzne
ingerencja w podstawowe prawa rządu
królobójstwo lub zabójstwo suwerena

Pedagogia

Jeśli chodzi o jego pogląd na pedagogikę, Bielfelda można widzieć w jednej linii z „ sapere aude ” Emanuela Kanta , ponieważ podkreśla on wagę kształtowania własnej woli, a nie gromadzenia wiedzy.

Publikacje

Jego główne dzieło doczekało się szesnastu wydań i można je zaliczyć do tradycji Fürstenspiegel. Większość jego prac została napisana w języku francuskim i przetłumaczona na język niemiecki, angielski, hiszpański, włoski, portugalski, niderlandzki i rosyjski.

Bielfeld wydawał czasopismo ekonomiczne „Der Eremit” (Pustelnik) od 1767 do 1769 roku.

Wykaz wydań Institutions Politiques

Instytucje polityczne , 1762
  1. Wydanie francuskie, 1760, La Haye.
    • Institutions Politiques, par Monsieur Le Baron de Bielfeld. Tomek premier.
    • Institutions politiques, par Monsieur Le Baron de Bielfeld. Tom drugi.
    • Institutions politiques, par Monsieur le Baron de Bielfeld. Suplement
  2. Wydanie francuskie, 1761, Paryż.
    • Institutions politiques, ouvrage où l'ontrice de la société civile; des loix, de la police, des finances, du commerce, des force d'un état; & en général de tout ce qui a rapport au gouvernement. Par M. le Baron de Bielfeld. Nowe wydanie. Tom drugi.
  3. Tłumaczenie niemieckie, 1761, Wrocław.
    • Des Freyherrn von Bielefeld, Lehrbegriff der Staatskunst, erster Theil
    • Des Freyherrn von Bielefeld, Lehrbegriff der Staatskunst, zweyter Theil. Nebst denen Ergänzungen beyder Theile.
  4. Wydanie francuskie, 1762, Paryż.
    • Institutions politiques, ouvrage où l'ontrice de la société civile; des loix, de la police, des finances, du commerce, des force d'un état; et en général de tout ce qui a rapport au gouvernement. Par M. le Baron de Bielfeld. Tomek premier.
  5. Tłumaczenie niemieckie, 1764, Wrocław.
  6. Tłumaczenie włoskie, 1764.
  7. Wydanie francuskie, 1767, Leide.
    • Institutions politiques, par monsieurl le Baron de Bielfeld. Tomek premier.
    • Institutions politiques, par monsieur le Baron de Bielfeld. Tom drugi.
    • Institutions politiques, par monsieur le Baron de Bielfeld. Tome troisième.
  8. Tłumaczenie hiszpańskie, 1767-1801 [w. 1, 1767; w. 2, 1768; w. 3, 1771; w. 4, 1772; w. 5, 1781; w. 6, 1801].
    • Instituciones politicas.
  9. Wydanie francuskie, 1768–74
    • Institutions politiques. Nouvelle édition., Revue, corrigée & augmentée.
  10. Tłumaczenie niemieckie, 1773, Wrocław.
    • Des Freyherrn von Bielefeld, Lehrbegriff der Staatskunst. Erstera Thei
    • Des Freyherrn von Bielefeld, Lehrbegriff der Staatskunst. Zweiter Theil.
    • Des Freyherrn von Bielefeld, Lehrbegriff der Staatskunst. Dritter Theil.
  11. Tłumaczenie rosyjskie, 1768–75, Moskwa.
    • Наставления политическия барона Билфелда / Переведены с французскаго языка князь Федором Шаховским.
  12. Tłumaczenie niemieckie, 1777, Wrocław.
  13. Tłumaczenie niderlandzkie, 1779
    • Grondbeginselen der staatkunde. Gedeeltelyk gevolgd na het werk van den Baron van Bielefeld, en voorts grootelyks vermeerderd, verbeetered, met noodige aanmerkingen verrykt, en op een geheel nieuwe voet ten dienste en nutte van alle beminaars van fraaye konsten en weetenschappen in de voeglykste en geschiktste order gebracht.
  14. Tłumaczenie hiszpańskie, 1781, Burdéos.
    • Instituciones politicas. Obra en que se trata de los reynos de Portugal, y España, de su situacion local, de sus posesiones, de sus vecinos, y limites, de su clima, y ​​producciones, de sus manufacturas, y fabricas, de su comercio, de los habitantes, y de su numero, de la nobleza, de la forma de su gobierno, de sus departamentos, del soberano, y de sus titulos, y en que se fundan: de la sukcesion al trono, de sus exercitos, y marina; de sus rentas, de la politica general de cada corte, y de la politica szczególnie para con otras potencias. Escrita en idioma frances por el Varon de Bielfeld. Y traducida al castellano, aumentada de muchas notas por Don Valentin de Foronda.
  15. Tłumaczenie niemieckie, 1782, Wiedeń.
    • Versuch über das Polizeywesen. Aus dem Französischen übersetzt von Johann Friderich Treitlinger.
  16. Tłumaczenie portugalskie, 1823, Rio de Janeiro.
    • Resumo das Instituições Políticas do Barão de Bielfeld, parafraseadas e acomodadas à formactual do governo do Império do Brasil, oferecido à mocidade brasiliense por um seu compatriota pernambucano .

Lista innych prac (częściowa)

  • Worinnen die Wissenschaften, mit welchen sich der Verstand oder die Beurtheilungskraft beschäfftigt, abgehandelt werden; dwa tomy.
  • Progres des Allemands dans les sciences, les belles-lettres & les arts, particuliérement dans la poësie & l'eloquence. 1752.
  • Progrès des Allemands dans les Sciences les Belles-Lettres et les Arts. 1752.
  • Progrès des Allemands dans les Sciences, les belles-lettres & les arts, particuliérement dans la poésie, l'eloquence & le théâtre. 1768.
  • Listy rodzinne. 1763.
  • Amusemens Dramatiques De Monsieur De Bielefeld; dwa tomy. 1768.
  • Tłumaczenie rozważań Monteskiusza o przyczynach wielkości Rzymian i ich upadku na język niemiecki.

Notatki

  1. ^ „Bielfeld, Jacob Friedrich von (1717–1770) w tezaurusie CERL” .
  2. ^ Reinert, ES (2015). „O upadku państw” Jacoba Bielfelda (1760) i jego aktualność. W Wielkich narodach w niebezpieczeństwie (s. 133-172). Springer, Cham
  3. ^ Ycart, B. (2016). Jakob Bielfeld (1717–1770) i ​​rozpowszechnianie się koncepcji statystycznych w XVIII-wiecznej Europie. Historia Mathematica , 43 (1), 26-48.
  4. ^ „Emil Julius Hugo Steffenhagen: Bielfeld, Jakob Friedrich Freiherr von. W: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Zespół 2, Duncker & Humblot, Lipsk 1875, S. 624” .
  5. ^ Voss, G. (1928). Baron von Bielfeld: ein Beitrag zur Geschichte Friedrichs des Grossen und des ausgehenden Rationalismus . Berlin, s. 6.
  6. ^ Voss, G. (1928). Jakob Friedrich Freiherr von Bielfeld: ein Jugendfreund Friedrichs des Grossen . Berlinie, str. 16.
  7. ^ Voss, G. (1928). Jakob Friedrich Freiherr von Bielfeld: ein Jugendfreund Friedrichs des Grossen . Berlin, s. 21-25.
  8. ^ Reinert, ES (2015). „O upadku państw” Jacoba Bielfelda (1760) i jego aktualność. W Wielkich narodach w niebezpieczeństwie (s. 133-172). Springer, Cham, s. 9.
  9. ^ Voss, G. (1928). Baron von Bielfeld: ein Beitrag zur Geschichte Friedrichs des Grossen und des ausgehenden Rationalismus . Berlin, s. 115-116.
  10. ^ Voss, G. (1928). Baron von Bielfeld: ein Beitrag zur Geschichte Friedrichs des Grossen und des ausgehenden Rationalismus . Berlinie, str. 107.
  11. ^ Riha, T. (1985). Niemiecka ekonomia polityczna: historia ekonomii alternatywnej. International Journal of Social Economics , 12 (3/4/5), 2-248, s.20.
  12. ^ Reinert, ES (2015). „O upadku państw” Jacoba Bielfelda (1760) i jego aktualność. W Wielkich narodach w niebezpieczeństwie (s. 133-172). Springer, Cham, s. 8.
  13. ^ Voss, G. (1928). Jakob Friedrich Freiherr von Bielfeld: ein Jugendfreund Friedrichs des Grossen . Berlin.
  14. ^ Bielfeld, JF (1761). Des Freyherrn von Bielefeld Lehrbegriff der Staatskunst . Wrocław, s. 416-417.
  15. ^ Bielfeld, JF (1761). Des Freyherrn von Bielefeld Lehrbegriff der Staatskunst . Wrocław, s. 431-436.
  16. ^ Reinert, ES (2015). „O upadku państw” Jacoba Bielfelda (1760) i jego aktualność. W Wielkich narodach w niebezpieczeństwie (s. 133-172). Springer, Cham.
  17. ^ Voss, G. (1928). Jakob Friedrich Freiherr von Bielfeld: ein Jugendfreund Friedrichs des Grossen . Berlinie, s. 112.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Jakob_Friedrich_von_Bielfeld&oldid=1060127308 ”