Józefina Mutzenbacher

Józefina Mutzenbacher
Mutzenbacher-title-page.jpg
Strona tytułowa z 1906 roku.
Autor Zaraz. (przypisywane Felixowi Saltenowi )
Oryginalny tytuł Josefine Mutzenbacher oder Die Geschichte einer Wienerischen Dirne von ihr selbst erzählt
Tłumacz Zaraz.
Kraj Austria
Język Niemiecki
Gatunek muzyczny Erotyka
Data publikacji
 1906
Opublikowane w języku angielskim
 1931/1967/1973/2018
Typ mediów Wydrukować
Strony 383
OCLC 757734607

Josephine Mutzenbacher lub The Story of a Vienna Whore, as Told by Herself (niemiecki: Josefine Mutzenbacher oder Die Geschichte einer Wienerischen Dirne von ihr selbst erzählt ) to powieść erotyczna opublikowana po raz pierwszy anonimowo w Wiedniu , Austria , w 1906 roku. Powieść jest znana w w niemieckojęzycznym świecie, który był drukowany zarówno w języku niemieckim, jak i angielskim od ponad 100 lat i sprzedał się w ponad 3 milionach egzemplarzy, stając się erotycznym bestsellerem.

bibliotekarze z Uniwersytetu Wiedeńskiego pierwotnie przypisywali ją Felixowi Saltenowi lub Arthurowi Schnitzlerowi . Dziś krytycy, uczeni, naukowcy i rząd austriacki określają Salten jako jedynego autora „klasyki pornografii”. — W 2022 roku stylometryczna wykazała, że ​​Felix Salten jest najbardziej prawdopodobnym autorem powieści, z wyłączeniem ostatnich stron.

Oryginalna powieść wykorzystuje w dialogach specyficzny lokalny dialekt ówczesnego Wiednia i dlatego jest używana jako rzadkie źródło tego dialektu dla lingwistów. W pewnym stopniu opisuje też warunki społeczne i ekonomiczne ówczesnej klasy niższej. Powieść została przetłumaczona między innymi na język angielski, szwedzki, fiński, francuski, hiszpański, włoski, węgierski, hebrajski, holenderski i japoński, była tematem wielu filmów, przedstawień teatralnych, parodii i kursów uniwersyteckich, a także dwóch kontynuacje.

Krytyczne , opatrzone komentarzami wydanie tekstu w języku niemieckim zostało opublikowane dopiero w 2021 roku.

Zawartość

Działka

Przedmowa wydawcy – sformatowana jako nekrolog i wykluczona ze wszystkich tłumaczeń na język angielski do 2018 roku – mówi, że Josefine zostawiła rękopis swojemu lekarzowi przed śmiercią z powodu komplikacji po operacji. Josefine Mutzenbacher nie było jej prawdziwym imieniem. Mówi się, że bohater urodził się 20 lutego 1852 roku w Wiedniu, a zmarł 17 grudnia 1904 roku w sanatorium.

Narzędziem fabularnym zastosowanym w Josephine Mutzenbacher jest narracja pierwszoosobowa , ustrukturyzowana w formie pamiętnika . Historia opowiedziana jest z punktu widzenia dojrzałej 50-letniej wiedeńskiej kurtyzany która wspomina seksualne eskapady, które towarzyszyły jej podczas nieokiełznanej młodości w Wiedniu. Wbrew tytułowi prawie cała akcja książki rozgrywa się, gdy Josephine ma od 5 do 13 lat, zanim faktycznie zostaje licencjonowaną prostytutką w wiedeńskich burdelach. Książka zaczyna się, gdy ma pięć lat, a kończy, gdy ma trzynaście lat i rozpoczyna karierę jako nielicencjonowana prostytutka z przyjacielem, aby wesprzeć bezrobotnego ojca.

Chociaż tekst w języku niemieckim wykorzystuje dowcipne przezwiska – na przykład genitalia proboszcza nazywane są „młotem miłosierdzia” – w odniesieniu do anatomii człowieka i zachowań seksualnych, jego treść jest całkowicie pornograficzna. Rzeczywisty przebieg wydarzeń to niewiele więcej niż graficzny, bezpardonowy opis lekkomyślnej seksualności bohaterki, a wszystko to przed ukończeniem 14 roku życia. Styl ma więcej niż przelotne podobieństwo do „ 120 dni Sodomy ” markiza de Sade w swojej bezwstydnej „liście prania” kataloguje wszelkiego rodzaju wybryki seksualne tabu, od zabaw seksualnych dzieci, kazirodztwa i gwałtu po prostytucję dziecięcą, seks grupowy , sado-masochizm , lesbijstwo i fellatio . W niektórych konstelacjach Josefine pojawia się jako aktywna uwodzicielka, a seks jest zwykle przedstawiany jako nieskomplikowane, satysfakcjonujące doświadczenie.

Ilustracje

Przykładowa ilustracja z wydania z 1922 roku przedstawia Pepi i Zenzi biczujących młodego klienta płci męskiej.

Oryginalna austriacka publikacja nie była ilustrowana, ale późniejsze pirackie wydanie z 1922 roku zawierało czarno-białe rysunki, całkowicie pornograficzne jak tekst. Ilustracje te zostały oprawione w archiwalnym egzemplarzu pierwszego wydania w Austriackiej Bibliotece Narodowej i zostały reprodukowane przynajmniej w wydaniu w twardej oprawie tłumaczenia na język angielski z 2018 r. Oraz w tłumaczeniu fińskim z 2019 r., Błędnie datowanym na 1906 r. Inny ilustrowany niemieckojęzyczny wydanie ukazało się pod koniec lat 60. w Liechtensteinie z obrazami Jeana Veenenbosa (1932–2005).

Powstały również inne ilustracje. Pierwsze angielskie tłumaczenie z 1931 r. Zostało szybko sfałszowane w Nowym Jorku i zilustrowane przez Mahlona Blaine'a (1894–1969). Tłumaczenie z 1973 roku, Oh! Oh! Josephine , jest ilustrowana fotosami z „kontynentalnego filmu” z 1970 roku, Josephine Mutzenbacher aka Naughty Knickers autorstwa Kurta Nachmanna .

Również duńskie tłumaczenie z 1967 r. zawiera ilustracje. Niekompletne szwedzkie tłumaczenie z 1983 roku zawiera przypadkowe zdjęcia prostytutek z zjadliwymi komentarzami.

Interpretacje

Powieść Josefine Mutzenbacher doczekała się wielu interpretacji. Został wymieniony zarówno jako pornografia dziecięca, jak i jako trafne przedstawienie środowiska i obyczajów tamtych czasów w Wiedniu, parodia, parodia lub persyflaż opowieści o dorastaniu lub powieści rozwojowej, i wymieniony jako rzadki przypadek powieści łotrzykowskiej z bohaterką kobiecą. Chwalono go również za krytykę społeczeństwa burżuazyjnego.

Związek powieści z freudowską teorią seksualności był przedmiotem dyskusji. Szwedzki tłumacz C.-M. Edenborg postrzega Josefine Mutzenbacher jako oskarżenie burżuazyjnej psychologii Freuda, podczas gdy austriacka psychoanalityczka Désirée Prosquill uważa, że ​​​​nie tylko istnieją wyraźne odpowiedniki tematyczne między Josefine Mutzenbacher (1906) a Three Essays on the Theory of Sexuality (1905), ale Mutzenbacher również przewiduje pewne kwestie dotyczące dziecięcej seksualności, które Freud dodał do swojej teorii dopiero później.

Procesy prawne w krajach niemieckojęzycznych

Zakazany w Austrii w latach 1913–1971

Rozpowszechnianie powieści Josefine Mutzenbacher było zabronione w Austrii od 1913 roku, kiedy to została wpisana na listę Catalogus Librorum in Austria Prohibitorum ze względu na jej nieprzyzwoitość .

W 1931 roku księgarz Josef Kunz został skazany w Wiedniu za publiczny akt nieprzyzwoitości, ponieważ opublikował nowe wydanie powieści, a kopie książki zostały skonfiskowane. Jednak w 1971 roku Sąd Najwyższy Austrii orzekł, że nie ma już powodu, aby karać wydawcę za rozpowszechnianie powieści, ponieważ w dziele występują tendencje artystyczne. Jeszcze w 1988 roku odbył się kolejny proces sądowy o zakazanie powieści z powodu nieprzyzwoitości, ale i tym razem Sąd Najwyższy rozstrzygnął na korzyść wydawcy.

Decyzja Mutzenbachera

Decyzja Mutzenbachera (sprawa BVerfGE 83,130) była orzeczeniem Federalnego Trybunału Konstytucyjnego Niemiec ( Bundesverfassungsgericht ) z dnia 27 listopada 1990 r. W sprawie tego, czy powieść Josefine Mutzenbacher powinna zostać umieszczona na liście mediów z ograniczeniami dla młodzieży. Jednak znaczenie sprawy przyćmiło Josefine Mutzenbacher jako pracę indywidualną, ponieważ ustanowiła precedens co do tego, co ma większą wagę w prawie niemieckim: wolność słowa czy ochrona młodzieży.

Ostateczna decyzja zapadła w 1992 roku w Federalnym Trybunale Konstytucyjnym (Bundesverfassungsgericht), umieszczając dzieło ponownie na liście „Media krzywdzące młodzież” (Jungendgefährdenden Medien) wymuszając prawo do wolności słowa (zgodnie z art. 5 III Prawa podstawowe) Cofnąć się.

Abstrakcyjny

„Pornografia i sztuka nie wykluczają się wzajemnie”.

Przedmowa

W Niemczech istnieje proces znany jako indeksowanie ( niem . Indizierung ). Bundesprüfstelle für jugendgefährdende Medien ( BPjM lub „Federalny departament kontroli mediów zagrażających młodzieży”) zestawia książki, filmy, gry wideo i muzykę, które mogą być szkodliwe dla młodych ludzi, ponieważ zawierają przemoc, pornografię, nazizm, mowę nienawiści i podobne niebezpieczne treści . Pozycje są umieszczane na „Liście mediów zagrażających młodzieży” ( Liste jugendgefährdender Medien ).

Pozycja pozostanie na liście przez 25 lat, po czym automatycznie ustaną skutki indeksowania.

Pozycji, które są indeksowane (umieszczone na liście) nie mogą kupować osoby poniżej 18 roku życia, nie mogą być sprzedawane w zwykłych księgarniach lub punktach sprzedaży detalicznej, do których ma dostęp młodzież, ani też nie mogą być w żaden sposób reklamowane. Pozycja umieszczona na liście staje się bardzo trudno dostępna dla dorosłych w wyniku tych ograniczeń.

Kwestią leżącą u podstaw decyzji Mutzenbacher nie jest to, czy książka jest legalna dla dorosłych do kupowania, posiadania, czytania i sprzedawania - to nie jest kwestionowane. Sprawa dotyczy tego, czy samoistna wartość książki jako dzieła sztuki zastępuje potencjalną szkodę, jaką jej kontrowersyjna treść mogłaby wyrządzić wrażliwym umysłom nieletnich i czy powinna być „indeksowana”.

Historia

W latach sześćdziesiątych dwa oddzielne wydawnictwa wydały nowe wydania oryginalnego Josefine Mutzenbacher z 1906 roku . W 1965 roku wydawnictwo Dehli Publishers z Kopenhagi w Danii opublikowało dwutomowe wydanie, aw 1969 roku niemieckie wydawnictwo Rogner & Bernhard w Monachium wydrukowało kolejne wydanie ze słownikiem Oswalda Wienera. BPjM umieściło Josefine Mutzenbacher na swojej liście po tym, jak dwa sądy karne uznały pornograficzną treść książki za nieprzyzwoitą.

BPjM utrzymywało, że książka jest pornograficzna i niebezpieczna dla nieletnich, ponieważ zawiera wyraźne opisy rozwiązłości seksualnej, dziecięcej prostytucji i kazirodztwa jako jej wyłączny temat i promuje te działania jako pozytywne, nieistotne, a nawet humorystyczne zachowania w sposób pozbawiony jakąkolwiek wartość artystyczną. BPjM stwierdziło, że treść książki uzasadnia umieszczenie jej na „liście mediów niebezpiecznych dla młodzieży” w celu ograniczenia jej dostępności dla nieletnich.

W 1978 roku trzecie wydawnictwo podjęło próbę wydania nowego wydania Josefine Mutzenbacher , które zawierało przedmowę i pominęło „glosariusz wulgaryzmów wiedeńskich” z wersji z 1969 roku. BPjM ponownie umieściło Josefine Mutzenbacher na swojej „liście mediów zagrażających młodzieży”, a wydawnictwo Rowohlt złożyło apelację do Federalnego Trybunału Konstytucyjnego Niemiec, twierdząc, że Josefine Mutzenbacher jest dziełem sztuki, do którego nieletnim nie należy ograniczać dostępu czytanie.

Decyzja

W dniu 27 listopada 1990 r. Federalny Trybunał Konstytucyjny Niemiec wydał tak zwaną „decyzję Mutzenbachera”. Trybunał poprzedził swój werdykt, odnosząc się do dwóch innych przełomowych spraw dotyczących wolności wypowiedzi z poprzedniego niemieckiego orzecznictwa, decyzji Mephisto i decyzji Anachronistischer Zug . Sąd orzekł, że zgodnie z rozdziałem niemieckiej konstytucji ( Grundgesetz ) o wolności sztuki ( Kunstfreiheit ), powieść Josefine Mutzenbacher jest zarówno pornografią, jak i sztuką, i że ta pierwsza nie wystarczy, by zaprzeczyć drugiej.

W prostym języku angielskim, mimo że treści Josefine Mutzenbacher są pornograficzne, nadal są uważane za sztukę iw procesie indeksowania książki należy wziąć pod uwagę aspekt wolności sztuki. Orzeczenie sądu zmusiło BPjM do tymczasowego usunięcia wydania Josefine Mutzenbacher Rowohlta z listy mediów zagrażających młodzieży.

Następstwa, 1992–2017

Książka została ponownie wpisana na listę w listopadzie 1992 roku nową decyzją BPjM, która uwzględniła aspekt wolności sztuki, ale za ważniejszy uznał aspekt ochrony dzieci. Do listy dodano również niektóre późniejsze wydania książki innych wydawców.

Wydawca ponownie odwołał się do Sądu Administracyjnego ( Verwaltungsgericht ) w Kolonii i wygrał sprawę w 1995 r. Jednak BPjM złożyło apelację i wygrało we wrześniu 1997 r. w wyższej instancji Oberverwaltungsgericht , a Federalny Sąd Administracyjny ( Bundesverwaltungsgericht ) odmówił kolejne odwołanie w lutym 1998 r.

Dlatego Josefine Mutzenbacher została wpisana na listę na 25 lat. Po upływie tego czasu i zaprzestaniu indeksowania BPjM zdecydowało w listopadzie 2017 r., że nie ma już powodu, aby wymieniać książkę na nowo. Według BPjM, jednym z powodów było to, że ze względu na archaiczny język i parodystyczny styl przedstawiania, książka nie była już uważana za nakłaniającą czytelników do naśladowania opisanych w niej nadużyć seksualnych. BPjM zwróciło również uwagę, że według aktualnej opinii naukowej książka wykazuje wybitne walory literackie, na przykład poprzez tendencję do przedstawiania nowych perspektyw autobiograficznym dziełom literackim.

Linki zewnętrzne

Proces o prawa autorskie spadkobierców

W 1976 roku spadkobiercy Felixa Saltena, a dokładniej jego wnuczka Lea Wyler, zażądali od niemieckiego wydawnictwa Rogner & Bernhard zaprzestania dystrybucji powieści Josefine Mutzenbacher i zapłaty tantiem . W odpowiedzi firma poprosiła o „decydujące dowody” na autorstwo Saltena. Spadkobiercy nie mogli przedstawić takich dowodów.

Dziesięć lat później, w czerwcu 1986 r., spadkobiercy wytoczyli powództwo w monachijskim sądzie Landgericht przeciwko firmie Rogner & Bernhard, twierdząc, że autorstwo Saltena można udowodnić, chociaż przedstawili jedynie poszlaki . Sąd jednak nie zbadał kwestii autorstwa, ponieważ zgodnie ze starą niemiecką ustawą o prawie autorskim anonimowo opublikowana powieść stała się domeną publiczną w 1957 r. i prawa autorskie nie mogły już zostać przywrócone; czyli spadkobiercy Saltena powinni byli zadeklarować autorstwo przed końcem 1956 roku. Sprawa została więc rozstrzygnięta na korzyść wydawnictwa w maju 1988 roku.

Spadkobiercy odwołali się do sądu Oberlandesgericht w Monachium , ale przegrali tam w lipcu 1989 r., A następnie przegrali także w Federalnym Trybunale Sprawiedliwości na początku 1990 r.

Prace pochodne

Literatura

Sequele

Tom 2: Meine 365 Liebhaber. (Pierwsze wydanie, ok. 1925 r.)

Opublikowano dwie powieści, również napisane anonimowo, będące kontynuacją oryginalnej Josephine Mutzenbacher . Jednak generalnie nie są one przypisywane Felixowi Saltenowi.

  • Josefine Mutzenbacher: Meine 365 Liebhaber . [ Moich 365 kochanków .] Paryż: Neue Bibliophilen-Vereinigung, ca. 1925.
  •   Josephine Mutzenbacher: Meine Tochter Peperl . [ Moja córka Peperl. ] Monachium: Heyne, 1974. ISBN 3-453-50056-3

Również sequele zostały przetłumaczone na wiele języków. Na przykład O! Oh! Josephine: Tom 2 z 1973 roku to angielska wersja Meine 365 Liebhaber .

Prace pod wpływem Josephine Mutzenbacher

W 2000 roku austriacki pisarz Franzobel opublikował powieść „ Scala Santa oder Josefine Wurznbachers Höhepunkt ” ( Scala Santa lub Josefine Wurznbacher's Climax ). Podobieństwo tytułu do Josephine Mutzenbacher, różniące się tylko dwiema literami, to gra słów, która nie jest zwykłym zbiegiem okoliczności. Treść książki jest również pochodna, opowiadając historię bohaterki „Pepi Wurznbacher” i jej pierwszego doświadczenia seksualnego w wieku sześciu lat.

Nazwa „Pepi Wurznbacher” pochodzi bezpośrednio ze stron Josephine Mutzenbacher ; „Pepi” to pseudonim Josephine Mutzenbacher we wczesnych rozdziałach. Franzobel skomentował, że chciał, aby jego powieść była powtórzeniem historii Josephine Mutzenbacher, której akcja toczy się we współczesnych czasach. Po prostu wziął postacie, elementy fabuły i scenerię od Josephine Mutzenbacher i przerobił je na całkowicie zmodernizowaną wersję, która pojawia się w latach 90. Do napisania powieści zainspirował go zarówno rozpowszechnienie historii o wykorzystywaniu dzieci w prasie niemieckiej, jak i przeczytanie Rażąco nieskruszone przedstawienie tego samego przez Josephine Mutzenbacher .

W austriackim filmie dokumentalnym Mutzenbacher z 2022 roku reżyserka Ruth Beckermann pozwala mężczyznom przeczytać fragmenty powieści i przedyskutować ją. Film otrzymał Nagrodę Encounters na 72. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie .

Akademia

Josephine Mutzenbacher brała udział w kilku kursach uniwersyteckich i sympozjach.

Film

Rok tytuł niemiecki Tłumaczenie Józefina Dyrektor Studio Angielski tytuł
1970 Józefina Mutzenbacher Józefina Mutzenbacher Krystyna Schubert Kurta Nachmanna Lisa-Film Niegrzeczne figi (Wielka Brytania)
1971 Josefine Mutzenbacher II Meine 365 Liebhaber Josephine Mutzenbacher II, moich 365 kochanków Krystyna Schubert Kurta Nachmanna Lisa-Film Nie daj się zwariować w majtkach (Wielka Brytania)
1972 Auch Fummeln will gelernt sein Nawet grzebania trzeba się nauczyć Krystyna Schubert Kurta Nachmanna Lisa-Film Naucz mnie (USA)
1976 Josefine Mutzenbacher wie sie wirklich war, 1. Teil Josephine Mutzenbacher taka, jaka była naprawdę, część 1 Patrycja Rhomberg Hansa Billiana Produkcja Guntera Otto Sensacyjna Janine (USA)
1978 Die Beichte der Josefine Mutzenbacher Spowiedź Josephine Mutzenbacher Jane Iwanoff Hansa Billiana Film Starlight
1980 Josefine Mutzenbacher wie sie wirklich war, 2. Teil, Mein Leben für die Liebe Josephine Mutzenbacher taka, jaka była naprawdę, część 2, moje życie z miłości Leila Vigsö Guntera Otto Film Atlantyda Jaka była (USA)
1981 Aus dem Tagebuch der Josefine Mutzenbacher Z pamiętnika Josephine Mutzenbacher Andrea Werdien Hansa Billiana Alois Brummer Filmproduktion Profesjonalna Janine (USA)
1982 Josefine Mutzenbacher wie sie wirklich war, 3. Teil Josephine Mutzenbacher taka, jaka była naprawdę, część 3 Uschi Karnat jako Sandra Nova Guntera Otto Film Atlantyda
1982 Josefine Mutzenbacher wie sie wirklich war, 4. Teil Josephine Mutzenbacher taka, jaka była naprawdę, część 4 Uschi Karnat jako Sandra Nova Guntera Otto Film Atlantyda
1983 Josefine Mutzenbacher wie sie heute wär, 5. Teil, Dauernd erregt, erotische Männerträume Josephine Mutzenbacher, jaka byłaby dzisiaj, część 5, nieustannie podniecona, męskie sny erotyczne Renate Huber (alias Renate Überle) jako Carmen Chevalier Guntera Otto Film Atlantyda
1984 Josefine Mutzenbacher wie sie heute wär, 6. Teil, Die Nacht der wilden Schwän(z)e Josephine Mutzenbacher, jaka byłaby dzisiaj, część 6, noc dzikich łabędzi (Schwäne) lub kogutów (Schwänze) Renate Huber (alias Renate Überle) jako Carmen Chevalier Guntera Otto Film Atlantyda
1987 Das Lustschloss der Josefine Mutzenbacher Pałac rozkoszy Josephine Mutzenbacher Desirée Bernardy Hansa Billiana Hit filmowy Nienasycona Janine (USA)
1990 Die amourösen Erlebnisse der Josefine Mutzenbacher mit Napoleon Bonaparte Miłosne przygody Josephine Mutzenbacher i Napoleona Bonaparte Renate Muhri Jurgen Enz Gwiazda filmowa
1991 Josefine Mutzenbacher, die Hure von Wien Josephine Mutzenbacher, wiedeńska dziwka Juliane W. (alias Julia Frocha) jako Vanessa Velvet Hansa Billiana Produkcja Filmów Televideo

Teatr/kabaret/scena

Wiedeński kwartet a cappella 4she regularnie wykonuje kabaretowy musical teatralny oparty na Josephine Mutzenbacher zatytułowany „7 pieśni Josefine Mutzenbacher” („Die 7 Lieder der Josefine Mutzenbacher”). Spektakl jest sprośną, humorystyczną parodią powieści, której akcja toczy się w burdelu i trwa około 75 minut.

W 2002 roku niemiecki aktor Jürgen Tarrach i grupa jazzowa CB-funk wykonali na żywo teksty Josephine Mutzenbacher i Szekspira do współczesnej muzyki skomponowanej przez Bernda Weißiga i zaaranżowanej przez pianistę Detlefa Bielke z Günther-Fischer-Quintett w Kalkscheune [ de ] w Berlinie.

W styczniu 2005 roku austriacka aktorka Ulrike Beimpold dała kilka kabaretowych występów na żywo z tekstem Josephine Mutzenbacher w Auersperg15-Theater w Wiedniu w Austrii.

Podczas imprezy zorganizowanej przez Jazzclub Regensburg Werner Steinmassl zorganizował na żywo muzyczne czytanie Josephine Mutzenbacher, któremu towarzyszył Andreas Rüsing, w sali koncertowej Leeren Beutel w Ratyzbonie w Bawarii w Niemczech pod nazwą „Werner Steinmassl czyta Josefine Mutzenbacher” 3 września 2005 r.

Adaptacje audio

Zarówno oryginalna Josephine Mutzenbacher, jak i dwie „kontynuacje” są dostępne jako płyty CD audio ze słowem mówionym czytane przez austriacką aktorkę Ulrike Beimpold:

  •   Josefine Mutzenbacher oder Die Geschichte einer Wienerischen Dirne von ihr selbst erzählt. Random House Audio 2006. ISBN 3-86604-253-1 .
  •   Josefine Mutzenbacher und ihre 365 Liebhaber. Płyta audio CD. Gotza Fritscha. Der Audio Verlag 2006. ISBN 3-89813-484-9 .

W 1997 roku Helmut Qualtinger wydał parodię „Fifi Mutzenbacher” na płycie audio CD:

  • Fifi Mutzenbacher (Eine Porno-Parodie). Helmut Qualtinger (czytelnik). Płyta audio CD. Preiser Records (Naxos) 1997.

Eksponaty

Palais Eskeles wystawę zatytułowaną „Felix Salten: From Josephine Mutzenbacher to Bambi”, na której prezentowane było życie i twórczość Felixa Saltena, która trwała od grudnia 2006 do marca 2007. Delegat austriackiego parlamentu państwowego Elisabeth Vitouch pojawił się na otwarciu wystawy w Muzeum Żydowskim w Wiedniu i oświadczył: „Wszyscy znają Bambi i Josefine Mutzenbacher nawet dzisiaj, ale autor Felix Salten jest dziś w dużej mierze zapomniany”.

Tłumaczenia

Istnieje kilka angielskich tłumaczeń Josefine Mutzenbacher , z których niektóre są jednak pirackimi wydaniami. Do 2018 roku we wszystkich angielskich tłumaczeniach brakowało wstępu oryginalnego wydawcy.

W porównaniu z tekstem niemieckim tłumaczenia różnią się, a oryginalny podział na rozdziały i akapity zwykle nie jest przestrzegany, z wyjątkiem wydania z 2018 r. Oryginalna powieść jest podzielona tylko na dwa długie rozdziały, ale większość przetłumaczonych wydań dzieli tekst, każdy na swój sposób, na 20–30 rozdziałów, czasem z dodanymi tytułami rozdziałów.

Wydanie z 1973 roku, O! Oh! Josephine twierdzi, że jest „nieocenzurowana i nieoszlifowana”, ale w rzeczywistości jest niekompletna i ocenzurowana, np. zaciemniające odniesienia do stosunku analnego. Wszystkie te kwestie zostały powtórzone w fińskim tłumaczeniu z 1975 r., które zostało sporządzone za pośrednictwem tego wydania angielskiego.

Pierwsze anonimowe tłumaczenie angielskie z 1931 r. jest skrócone i pozostawia część zdań nieprzetłumaczonych; tłumaczenie Rudolfa Schleifera z 1967 r. zawiera jednak duże nieautentyczne rozszerzenia, jak pokazano w poniższym porównaniu:

wydanie z 1931 r wydanie z 1967 r. (Schleifer) wydanie z 1973 r edycja 2018



Mój ojciec był bardzo biednym człowiekiem, który pracował jako rymarz w Josef City. Mieszkaliśmy w kamienicy daleko na Ottakring, wówczas nowym domu, który był wypełniony od góry do dołu najbiedniejszą klasą lokatorów. Wszyscy lokatorzy mieli dużo dzieci, które były zmuszane do zabawy na podwórkach, które dla tak wielu były o wiele za małe. Miałem dwóch starszych braci. Mój ojciec, moja mama i my troje dzieci mieszkaliśmy w dwóch pokojach... salon i kuchnia. Mieliśmy też pokojówkę. Pozostali lokatorzy, w sumie chyba pięćdziesięciu, przychodzili i odchodzili, czasem przyjaźnie, częściej w złości. Większość z nich zniknęła i nigdy więcej o nich nie słyszeliśmy.


Wyraźnie pamiętam dwóch naszych współlokatorów. Jeden był ślusarzem-czeladnikiem. Miał ciemne oczy i był smutnym chłopcem; jego czarne oczy i twarz skowronka zawsze były pokryte brudem i sadzą. My, dzieci, bardzo się go baliśmy. Był bardzo cichym człowiekiem, nigdy nie mówił ani słowa. Pamiętam, jak któregoś popołudnia, kiedy byłam sama w domu, przyszedł do domu. Miałem wtedy zaledwie pięć lat. Moja mama i moi dwaj bracia wyjechali do Furstenfeld, a ojciec jeszcze nie wrócił z pracy. Ślusarz podniósł mnie z podłogi, gdzie się bawiłem, i posadził sobie na kolanach. Chciało mi się płakać, ale cicho powiedział: „Cicho bądź, nie zrobię ci krzywdy”.

Mój ojciec był bardzo biednym czeladnikiem rymarskim, który od rana do wieczora pracował w sklepie w Josefstadt, jak nazywa się ósma dzielnica Wiednia. Aby być na miejscu o siódmej rano, musiał wstać o piątej i wyjechać pół godziny później, aby zdążyć na tramwaj konny, który przywiózł go po półtorej godziny jazdy na przystanek w pobliżu miejsca pracy.
„Przedmieście” w Wiedniu połowy XIX wieku niekoniecznie oznaczało część mieszkalną dla zamożnej klasy średniej, jak w czasach nowożytnych. Bogaci ludzie mieszkali w peryferyjnych dzielnicach na północy i północnym zachodzie, ale zachodnie i południowe przedmieścia tworzyły coś, co nazywaliśmy „gettem robotniczym”. Tam, w ponurych kamienicach wysokich na około pięć pięter, mieszkali wszyscy wiedeńczycy, którzy nie byli pracownikami umysłowymi.
Nasza kamienica, wypełniona od góry do dołu biedotą, znajdowała się w siedemnastej dzielnicy, zwanej Ottakring. Nikt, kto nigdy nie odwiedził tych kamienic, nie jest w stanie wyobrazić sobie niehigienicznych, prymitywnych warunków życia, w jakich spędziliśmy dzieciństwo i młodość, aw większości przypadków resztę naszego nędznego życia.
Moi rodzice, ja i dwaj bracia mieszkaliśmy w tzw. mieszkaniu, które składało się z jednego pokoju i kuchni. Takiej wielkości były wszystkie mieszkania w naszym budynku iw większości pozostałych budynków dzielnicy. Większość lokatorów miała mnóstwo dzieci, które roiły się od budynków i latem tłoczyły się na małych podwórkach. Ponieważ ja i moi dwaj starsi bracia tworzyliśmy tylko „małą” rodzinę w porównaniu z rodzinami wokół nas, które miały co najmniej pół tuzina bachorów, moi rodzice mogli sobie pozwolić na zarobienie trochę pieniędzy, przyjmując współlokatorów. Takich lokatorów, którzy musieli dzielić nasz jeden pokój i kuchnię z całą rodziną, nazywano „śniadami”, bo malutki czynsz, jaki można było od nich pobierać, był za małe, żelazne składane łóżko, które na noc ustawiano w kuchni.
Pamiętam kilkadziesiąt takich śpiochów, które zostały u nas na jakiś czas, jeden po drugim. Niektórzy wyjechali, bo znaleźli pracę poza miastem, inni, bo za bardzo się pokłócili z moim ojcem, a jeszcze inni po prostu nie pojawili się jednego wieczoru, robiąc w ten sposób wakat na następny. Wśród tych wszystkich śpiących było dwóch, którzy wyraźnie utkwili mi w pamięci. Jednym z nich był ciemnowłosy młodzieniec o smutnych oczach, który ledwo zarabiał na życie jako uczeń ślusarza i prawie nigdy nie mył swojej zasmolonej twarzy. My, dzieci, trochę się go baliśmy, może z powodu jego poczerniałej twarzy, a także dlatego, że prawie nic nie mówił. Pewnego popołudnia byłam sama u siebie i bawiłam się na podłodze czymś, co miało być lalką. Matka zabrała moich dwóch braci na pobliską pustą działkę porośniętą dziką trawą i krzewami, gdzie chłopcy mogli się bawić, a ojca nie było jeszcze w domu z pracy. Młody śpiący wrócił do domu dość niespodziewanie i jak zwykle nie odezwał się ani słowem. Kiedy zobaczył, że gram na podłodze, podniósł mnie, usiadł i posadził na kolanach. Kiedy zauważył, że się rozpłaczę, wyszeptał gwałtownie: „Zamknij się! Nie zrobię ci krzywdy!”

Mój ojciec był anemicznym uczniem rymarza i pracował w Josefstadt, na przedmieściach Wiednia. Mieszkaliśmy jeszcze dalej, w kamienicy, która jak na tamte czasy była stosunkowo nowa. Mimo to od góry do dołu był zatłoczony biednymi rodzinami, które miały tak wiele dzieci, że latem dziedziniec był zbyt mały, aby pomieścić nas wszystkich. Miałem dwóch braci, z których obaj byli o kilka lat starsi ode mnie, a nasza piątka, moja matka, ojciec i troje dzieci, mieszkaliśmy w jednym pokoju i kuchni. Poza tym zawsze był lokator. W sumie tych lokatorów mieliśmy chyba z pięćdziesięciu. Przychodzili i odchodzili, jeden po drugim. Czasami pasowały wystarczająco dobrze, ale czasami były uciążliwe. Większość z nich zniknęła bez śladu i nigdy więcej o nich nie słyszano.
Jeden z tych lokatorów, którego pamiętam szczególnie dobrze, był czeladnikiem ślusarskim, ciemnowłosym młodzieńcem o smutnej twarzy, z małymi czarnymi oczkami i zawsze pokrytą sadzą twarzą. Jego wygląd i fakt, że prawie nigdy nie mówił słowa, sprawiły, że my, dzieci, naprawdę się go baliśmy. Wciąż pamiętam jedno popołudnie, kiedy wrócił wcześniej do domu. Miałem wtedy około pięciu lat i byłem sam w mieszkaniu, bawiąc się cicho na podłodze. Matka zabrała chłopców na pastwisko, a ojciec jeszcze nie wrócił z pracy. Młody ślusarz podniósł mnie z podłogi i posadził sobie na kolanie. Zacząłem jęczeć, ale szepnął paskudnie: - Zamknij się. Nie zamierzam ci nic robić.

Mój ojciec był bez grosza przy duszy pomocnikiem siodlarza, który pracował w sklepie w Josefstadt. Nasza kamienica, wówczas nowa, wypełniona od góry do dołu biedotą, znajdowała się daleko w Ottakring. Wszyscy ci ludzie mieli tak dużo dzieci, że latem podwórka były przepełnione. Ja sam miałem dwóch starszych braci, obaj starsi ode mnie o kilka lat. Mój ojciec, moja matka i my troje dzieci mieszkaliśmy w kuchni i pokoju, mieliśmy też jednego lokatora. Kilkadziesiąt takich lokatorów przebywało u nas przez jakiś czas, jeden po drugim; pojawiali się i znikali, niektórzy przyjaźni, inni kłótliwi, a większość z nich zniknęła bez śladu i nigdy o nich nie słyszeliśmy. Wśród tych wszystkich lokatorów było dwóch, którzy wyraźnie zapisali się w mojej pamięci. Jednym z nich był uczeń ślusarza, ciemnowłosy młodzieniec o smutnym spojrzeniu i zawsze całkowicie okopconej twarzy. My, dzieci, baliśmy się go. Był też cichy i rzadko mówił dużo. Pamiętam, jak pewnego popołudnia wrócił do domu, kiedy byłem sam u siebie. Miałem wtedy pięć lat i bawiłem się na podłodze pokoju. Mama była z dwoma chłopcami w Fürstenfeld, ojciec jeszcze nie wrócił z pracy. Uczeń podniósł mnie, usiadł i trzymał na kolanach. Już miałam się rozpłakać, ale wyszeptał gwałtownie: „Leż spokojnie, nic ci nie zrobię!”

Wybrane edycje

  • Josefine Mutzenbacher oder Die Geschichte einer Wienerischen Dirne von ihr selbst erzählt . 1906.
  • Wspomnienia Josefine Mutzenbacher: historia wiedeńskiej prostytutki. Przetłumaczone z niemieckiego i wydrukowane prywatnie. Paryż [Obelisk Press?], 1931.
  • Wspomnienia Josefine Mutzenbacher. Zilustrowane przez Mahlona Blaine'a. Paryż [czyli Nowy Jork], 1931.
  • Wspomnienia Josephine Mutzenbacher. Przetłumaczone przez Paula J. Gillette'a. Los Angeles, Holloway House, 1966.
  • Wspomnienia Josephine Mutzenbacher: intymne wyznania kurtyzany. Przetłumaczone przez Rudolfa Schleifera [Hilary E. Holt]. Wprowadzenie dr Hilary E. Holt. Północne Hollywood, Dom Brandona, 1967.
  • Wspomnienia Josephine M. Kompletne i nieoczyszczone. Continental Classics Erotica Book, 113. Continental Classics, 1967.
  •     Oh! Oh! Józefina 1–2. Londyn, King's Road Publishing, 1973. ISBN 0-284-98498-1 (tom 1), ISBN 0-284-98499-X (tom 2)
  •   Josefine Mutzenbacher, czyli historia wiedeńskiej dziewki, opowiedziana przez nią samą. Przetłumaczone przez Ilonę J. Hämäläinen-Bauer. Helsinki, Książki na żądanie, 2018. ISBN 978-952-80-0655-8
  •   Ruthner, Clemens & Strasser, Melanie & Schmidt, Matthias, wyd. (2021). Josefine Mutzenbacher: Kritische Ausgabe nach dem Erstdruck mit Beiträgen von Oswald Wiener (w języku niemieckim). Wiedeń: Sonderzahl. ISBN 978-3-85449-574-1 . {{ cite book }} : CS1 maint: wiele nazw: lista redaktorów ( link )

Zobacz też

Dalsza lektura

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Josephine_Mutzenbacher&oldid=1142125902 ”