Mika Feldman de Etchebéhère

Mika Etchebehere
Mika Etchebehere (1936)
Mika Etchebehere (1937-38)
Mika Etchebéhère

Mika Feldman de Etchebéhère (z domu Micaela Feldman ; Moisés Ville , prowincja Santa Fe , 14 marca 1902 - Paryż , 7 lipca 1992) był argentyńskim bojownikiem anarchistą i marksistą. Służyła jako kapitan milicji POUM podczas hiszpańskiej wojny domowej w 1936 roku, a także była aktywna w anarchofeministycznej organizacji Mujeres Libres .

Życie

Mika urodził się w 1902 roku w Moisés Ville , małej kolonii założonej w 1889 roku w prowincji Santa Fe w Argentynie przez rosyjskich i wschodnioeuropejskich Żydów uciekających przed prześladowaniami i pogromami. Jej ojciec uczył jidysz w Moisés Ville, zanim przeniósł się do Rosario, gdzie otworzył małą restaurację. Jako dziecko Mika podobno słyszał wiele opowieści o rosyjskich bojownikach rewolucyjnych uciekających z carskich więzień.

W wieku 15 lat zaczęła być aktywnym członkiem lokalnej organizacji anarchistycznej Rosario . Wraz z Evą Vives, Joan Pauną i innymi działaczami stworzyła grupę nazwaną na cześć Louise Michel , słynnej anarchistycznej postaci francuskiej komuny .

W 1920 roku, studiując odontologię na Uniwersytecie w Buenos Aires , poznała swojego przyszłego partnera, Hipólito Etchebéhère, wówczas członka anarcho-komunistycznej grupy „Insurrexit”.

W 1924 roku, zainspirowani rewolucją rosyjską , para zdecydowała się wstąpić do Komunistycznej Partii Argentyny , zanim w 1925 roku została szybko wydalona za swoje anarchistyczne tendencje i odmowę jednostronnego potępienia Lwa Trockiego .

W 1926 brała udział w tworzeniu Robotniczej Partii Komunistycznej, która zaczęła wydawać gazetę La Chispa („Iskra”). Członkowie tej trockistowskiej , antybolszewickiej grupy byli więc nazywani „chispistami”. Grupa ostatecznie rozpadła się w 1929 roku.

Następnie Mika udał się do Patagonii , aby zebrać historie naocznych świadków masakry dokonanej na początku lat dwudziestych przez armię argentyńską podczas tzw. „ Patagonii Rebelde ”.

W 1930 roku Mika i jej partner popłynęli do Europy. Najpierw w czerwcu spędzili czas w świeżo powstałej Drugiej Republice Hiszpańskiej , przed wyjazdem do Francji. W październiku 1932 roku Mika była w Berlinie, by być świadkiem dojścia Adolfa Hitlera do władzy, które określiła jako „tragedię dla niemieckiego proletariatu”.

W 1934 roku, kiedy wróciła do Paryża, ona i Hipólito wzięli udział w tworzeniu kolejnej gazety, Que faire? , znany również ze swoich komunistycznych i antystalinowskich poglądów.

Rewolucja hiszpańska

12 lipca 1936 roku, sześć dni przed hiszpańskim zamachem stanu w lipcu 1936 roku , Mika był z powrotem w Madrycie. Ona i jej partner zgłosili się jako ochotnicy do Robotniczej Partii Zjednoczenia Marksizmu (POUM). Hipólito został dowódcą swojej dywizji. 16 sierpnia 1936 został zastrzelony podczas bitwy pod Sigüenzą .

Po śmierci Hipólito Mika otrzymał rewolwer. Przez chwilę rozważała popełnienie samobójstwa, ale zamiast tego zdecydowała się kontynuować walkę o rewolucję. Ostatecznie została wybrana na szefową swojej dywizji bojowej, pomimo sceptycznej postawy niektórych jej męskich współpracowników. Walczyła w oblężeniu Siguenzy i uciekła z katedry, zanim została przejęta przez faszystów. Pod koniec 1936 roku dołączyła do innej brygady wojskowej stacjonującej w Madrycie, która została brutalnie zdziesiątkowana. W ten sposób została kapitanem 14 dywizji Hiszpańskiej Armii Republikańskiej , założonej 10 lutego 1937 roku przez Cipriano Merę. . W tym czasie brała udział w tworzeniu bibliotek i szkół dla żołnierzy na froncie.

Podczas Dni Majowych 1937 roku w Barcelonie została aresztowana na linii frontu w Guadalajarze przez stalinowskich agentów komunistycznych. Przebywając w więzieniu w Madrycie, została wyzwolona dzięki bezpośredniej interwencji Cipriano Mery. Po wyzwoleniu dołączyła do anarchofeministycznej grupy znanej jako Mujeres Libres . Na froncie walczyła do czerwca 1938 r. Po tej dacie kobiety odesłano z frontu.

Następnie prowadziła zajęcia z alfabetyzacji i popularną edukację w Madrycie, w szpitalu prowadzonym przez Confederación Nacional del Trabajo . W międzyczasie nadal brała udział w działaniach prowadzonych przez Mujeres Libres . 28 marca 1939 r., po pokonaniu Madrytu przez wojska Franco, dzięki paszportowi mogła schronić się w tamtejszej szkole francuskiej, zanim wyjechała z Hiszpanii do Paryża.

Jednak na początku II wojny światowej , w obawie przed rosnącym zagrożeniem antysemityzmem, opuściła Europę i wróciła do rodziny w Argentynie

Po II wojnie światowej

Już w 1946 roku Mika wrócił do Francji, zostając tłumaczem dla Air France i pomagając w tworzeniu organizacji socjalistycznej Cercle Zimmerwald .

Wiele lat później, podczas niepokojów społecznych w maju 68 roku , 66-letni Mika rozdał protestującym studentom białe rękawiczki, aby mogli z łatwością odkopać i wykorzystać bruk paryskich ulic do budowy barykad, nie obawiając się policjantów, który aresztowałby uczniów brudnymi rękami.

Mika brał też udział w licznych protestach przeciwko prawicowym dyktaturom w Ameryce Południowej.

W 1976 roku opublikowała autobiografię Ma Guerre d'Espagne à Moi („Moja własna hiszpańska wojna domowa”), opis codziennego życia na linii frontu iw umysłach republikańskich bojowników.

Mika zmarł 7 lipca 1992 roku w Paryżu. Zgodnie z jej ostatnim życzeniem jej prochy rozsypano w wodach Sekwany .

Wybrane prace

  •   Ma guerre d'Espagne à moi , Paryż, Les Lettres nouvelles, Éditions Denoël , 1975, OCLC 461409358 .
  •     Ma guerre d'Espagne à moi: une femme à la tete d'une colonne au combat , Arles, Actes Sud, 1998, ISBN 9782742720613 , OCLC 41076762 .
  •   Ma guerre d'Espagne à moi , Milena, 2014, ISBN 978-2-9548175-0-7 , BnF .

Źródła

  • «Mika, la mujer capitana en la Guerra Civil Española era de Moisés Ville». Diario La Opinia. (po hiszpańsku)
  • Hugo Fontana (8 lutego 2013). „Mika, la capitana”. El Pais. (po hiszpańsku)
  • «La capitana Mika sale del olvido». El Pais. (po hiszpańsku)
  • «Elsa Osorio rescata del olvido a „la Capitana”, una Argentina en la Guerra Civil española». Europa Press. (po hiszpańsku)
  • Mika Etchebéhère, „Ma guerre d'Espagne à moi: une femme à la tête d'une colonne au combat”, Libertalia, 2021. (po francusku)

Bibliografia

  • Elsa Osorio , La Capitana , traduit de l'espagnol par François Gaudry, Éditions Métailié, kolekcja Bibliothèque Hispano-américaine, 2012, przyp .
  • Édouard Waintrop, Ma sœur, mon capitaine. Pamiątki Miki Etchebéhère, szefa brygady POUM pendant la guerre d'Espagne , Liberation, 14 stycznia 1999 r., tekst .
  • Claude Guillon, Ma Guerre d'Espagne à moi de Mika Etchebéhère: « Pour une révolution, c'est une révolution! » , Bibliothèque D'une révolution l'autre, 8 lipca 2014, tekst .
  • Juan Rústico (pseudonyme de Hippolyte Etchebéhère), 1933, la tragédie du prolétariat allemand , Éditions Spartacus, 2003.
  • Luis Portela, Mika Etchebéhère: una heroica y desconocida combatiente de nuestra guerra civil , Historia y Vida, luty 1977.
  • Cynthia Gabbay, „Identidad, género y prácticas anarquistas en las memorias de Micaela Feldman y Etchebéhère”, Forma. Revista d'estudis comparatius. Sztuka, literatura, pensament , nr 14, Barcelona, ​​2016, s. 35–57. http://www.raco.cat/index.php/Forma/article/view/326720/417234
  • Cynthia Gabbay, „(Żydowskie) narracje kobiet o opiece i praktykach medycznych podczas hiszpańskiej wojny domowej”, Nashim: A Journal of Jewish Women's Studies and Gender Issues , wydanie specjalne 36: żydowskie kobiety-lekarki w Europie przed, w trakcie i po Holokauście , Indiana University Press, Printemps 2020, 205-233, https://muse.jhu.edu/article/760408
  • Cynthia Gabbay, „El Onceavo mandamiento: memoria del fuego en la literatura judía y feminista de la guerra civil española”, (red.) Emmanuel Kahan, Ariel Raber, y Wanda Wechsler (NEJ, IDES), Hacer Patria . Estudios sobre la vida judía en Argentina , Buenos Aires: Teseo, 2020, 31-67. ISBN 9789878654430, publié aussi dans Mozaika Magazine , Barcelona, ​​5 listopada 2020 r. de-la-guerra-civil-espanola-3/
  • Cynthia Gabbay, Babilonia y Revolución en España: Prácticas de escritura cosmopolita de una miliciana/ Mika Feldman Etchebehere, (red.) Julia Kölbl, Iryna Orlova et Michaela Wolf, ¿Pasarán ? Komunikation im Spanischen Bürgerkrieg. Interakcja w hiszpańskiej wojnie domowej , Wiedeń: New Academic Press, 2020, 82-99. ISBN 978-3-7003-2179-8

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Mika_Feldman_de_Etchebéhère&oldid=1064861165 ”