Pourvu qu'elles soient douces

" Pourvu qu'elles soient douces "
Pourvu qu'elles soient douces (7').JPG
Francuski siedmiocalowy winylowy singiel
Singiel autorstwa Mylène Farmer
z albumu Ainsi soit je...
Strona B "Puisque..."
Wydany 12 września 1988
Nagrany 1988
Gatunek muzyczny synthpop
Długość
4 : 55 (wersja albumowa) 4:16 (wersja pojedyncza)
Etykieta Polidor
autor tekstów
Słowa: Mylène Farmer Muzyka: Laurent Boutonnat
Producent (producenci) Laurenta Boutonnata
Chronologia singli Mylène Farmer

" Ainsi soit je... " (1988)
" Pourvu qu'elles soient douces " (1988)
" Bez logiki " (1989)

[puʁvy kɛl swa dus] „ Pourvu qu'elles soient douces ” francuska wymowa: <a i=4>[ (po angielsku: „Tak długo, jak są miękkie / delikatne / lub słodkie”) to synthpopowa piosenka francuskiej artystki Mylène Farmer z 1988 roku . Trzeci singiel z jej drugiego albumu studyjnego Ainsi soit je… , został wydany 12 września 1988 roku. Długa wersja teledysku jest prowokacyjna i zawiera różne sceny seksualne. Odniósł wielki sukces we Francji, stając się pierwszym hitem numer jeden Farmera.

Tło i pisanie

Po minimalnym sukcesie „ Ainsi soit je… ”, Farmer zdecydował się wydać „Pourvu qu'elles soient douces” jako trzeci singiel z albumu Ainsi soit je… . Piosenka została wydana w zremiksowanej wersji.

Piosenka została wyeksportowana poza Francję pod tytułem „Douces” w Niemczech i Holandii i miała mniej seksowne zdjęcie na okładce. Został również wydany w Japonii, gdzie był sprzedawany jako promocyjny 7-calowy z innym projektem okładki. W 2003 roku Paul Oakenfold zremiksował piosenkę, która została dodana na albumie z remiksami RemixeS .

Tekst i muzyka

Muzyka, bardzo dynamiczna i efektowna, przyćmiewa bardzo śmiałe słowa (wiele osób nie zrozumiało jeszcze tematu piosenki). W refrenie Farmer zwraca się do kochanka, który myśli tylko o jej pośladkach, a aliteracji jest wiele .

Fani, krytycy i sama Farmer mówili, że piosenka jest o sodomii , a nawet prawdziwej „odie do sodomii”, podczas gdy niektórzy uważają ją za logiczną kontynuację jej przeboju „ Libertine ” z 1986 roku, który zawiera odniesienia do prostytucji . Farmer wyjaśnił, że „Pourvu qu'elles soient douces” to „ broszura napisana, gdy mścimy się na mężczyznach, tabu, dzieciństwie”.

Teledysk

Produkcja

Gilles Laurent brał udział w pisaniu scenariusza. Film wyreżyserowany przez Laurenta Boutonnata kręcono przez pięć dni w lesie w Rambouillet (Francja). Został ocenzurowany w telewizji ze względu na przedstawienie kobiecej nagości - w szczególności rolnika - i seksu. Nosi tytuł „Pourvu qu'elles soient douces - Libertine II”, ponieważ był kontynuacją „Libertine” i rozgrywa się podczas wojny siedmioletniej w XVIII wieku. Niektóre fragmenty zostały pokazane na wyłączność 12 września 1988 r. We francuskim programie telewizyjnym Nulle Part Ailleurs , na Canal+ .

Pojawił się w Księdze Rekordów w 1989 roku, ponieważ był wówczas najdroższym teledyskiem - wówczas ogłoszono, że kosztował ponad 3 miliony franków (450 000 euro); Jednak kolejne źródła podały, że był to błąd, ponieważ kosztował około 1,5 miliona franków (225 000 euro) - najdłuższy (17:52) i z największą liczbą dodatków (około 600). Wiele z nich udostępniła armia francuska . Niektórzy byli oddani i rekruci, którzy skorzystali z tygodniowego urlopu, choć mieli dużo pracy podczas zdjęć. Jean-François Casamayou, dyrektor CasaFilms, dostarczył dźwigi , loumy, stabilizatory i wiele innych materiałów technicznych. Było około 50 techników.

Koń użyty w filmie przez Farmera został pożyczony od Mario Luraschiego, specjalisty od akrobacji filmowych, który miał farmę w opactwie Chaalis we Francji. Andaluzyjski wtedy dziewięć lat. Farmer wielokrotnie przerabiała scenę z galopującym koniem iw końcu jej się to udało; jednak niebezpieczne sceny były wykonywane przez kaskadera. Brakowało kostiumów, a te, które otrzymano, były dość zniszczone, ponieważ były używane w ponad 20 filmach o rewolucji francuskiej ; mogłoby to zagrozić produkcji. Projektant kostiumów Carinne Sarfati i jej zespół cerowali mundury używane przez aktorów grających w filmie. Redaktor Tradition Magazine , Jean-Louis Viau, był odpowiedzialny za zapewnienie realności historycznej wideo i uniknięcie anachronizmów oraz nauczył statystów posługiwania się bronią XVIII wieku. Farmer, która pokazuje swoje piersi i pośladki w filmie, powiedziała, że ​​była trochę onieśmielona scenami nagości i bała się komentarzy techników, ale ostatecznie wszystko potoczyło się bardzo dobrze. Yann Babilee, który wcielił się w rolę angielskiego oficera, wyjaśnił w jednym z wywiadów, że od razu zauroczył go scenariusz teledysku.

Działka

Scena rozgrywa się 18 sierpnia 1757 roku. Młody angielski perkusista odkrywa zakrwawione nieruchome ciało Libertine'a. Dzwoni do Williama, starszego żołnierza, który uważa, że ​​Libertine jest mężczyzną, podczas gdy młody chłopak mówi, że jest dziewczyną. Wkrótce orientują się, że ona żyje i zabierają ją do obozu na leczenie. W międzyczasie kapitan armii brytyjskiej zdaje sobie sprawę, że jego żołnierze obrali złą drogę i są we Francji, a nie w Prusach (słowa w języku angielskim mają napisy w języku francuskim ). Następnie, gdy zaczyna się piosenka, kapitan przynosi miskę owoców Libertine'owi, który śpi w namiocie. Biczem podnosi prześcieradło, by spojrzeć na jej pośladki , ale młody perkusista wchodzi do namiotu i robi mu to niespodziankę. Aby go ukarać, kapitan chłosta go na oczach wielu innych żołnierzy. Następnie przekazuje bicz Libertine, która została obudzona przez hałas, spodziewając się, że również wychłosta chłopca, ale zamiast tego odwraca się i uderza kapitana w twarz. W namiocie bardzo zły mężczyzna rzuca Libertine jakieś ubrania i patrzy na nią, kiedy się rozbiera. Potem rozbija mu butelkę na głowie i ucieka konno. Kapitan ściga ją, znajduje ją leżącą ranną w pobliżu drzewa i niesie ją na rękach z powrotem do obozu. Kiedy się kochają, rywal Libertine'a, w porozumieniu z armią francuską, sprowadza do obozu prostytutki, aby odwrócić uwagę wojsk brytyjskich. Następnego dnia armia francuska bombarduje obóz angielski, podczas gdy rywal strzela do kapitana i zabija go. Libertine, który obserwuje scenę, walczy i ostatecznie zabija ją za pomocą bagnet . Gdy płonące obozy są wypełnione trupami rozrzuconymi na ziemi, Libertine podnosi młodego perkusistę, podczas gdy żołnierze armii francuskiej patrzą, jak odjeżdżają konno.

Wideo pokazuje kilka śmiałych scen, a kończy się bardzo brutalnymi scenami pokazującymi zabijanie przy użyciu broni palnej i miecza, a także krwi i trupów.

Przyjęcie

Początkowo wideo miało być pokazywane na przedpremierowych pokazach w kinach, ale ostatecznie odwołano je, ponieważ producenci filmu bali się, że wideo będzie lepsze od emitowanego wówczas filmu. Jednak wideo zostało wyemitowane jako wyłączność 6 października 1988 r. Na Polach Elizejskich w UGC Normandie. Teledysk był nominowany w 1989 Victoires de la Musique , ale nie wygrał.

Niektóre sceny, w tym zwolnione obrazy nakręcone w ujęciach z niskiego kąta , które pokazują pijanych piechurów biegnących za skąpo odzianymi prostytutkami oraz wino pływające po prostytutkach topless, które baraszkują na ziemi, zostały usunięte, gdy wideo było prezentowane w telewizji w czasie największej oglądalności .

Dla autora Erwana Chuberre'a było to „nieproporcjonalne arcydzieło jak na teledysk i naznaczyło ducha, a większość dziennikarzy obecnych na prapremierze (...) została przekonana”. Inni dziennikarze byli „oburzeni wieloma obrazami nagości”. Według biografa Bernarda Violeta, wideo było „triumfem”, kiedy zostało wydane, ze względu na produkcję i temat. Psycholog Hugues Royer uznał to wideo za „historyczne arcydzieło, napisane jako prawdziwy film krótkometrażowy”. Francuski magazyn Graffiti przyznał mu tytuł „wideo roku”.

Krytyczny odbiór

Według France Soir w tej piosence „Farmer hojnie pożyczyła nam swoje fantazje na temat porywających aranżacji L. Boutonnata”.

We Francji singiel zadebiutował na 34. miejscu 8 października 1988 r., Co tydzień wspinał się na listy przebojów i ostatecznie osiągnął pierwsze miejsce, na którym utrzymywał się przez pięć tygodni, stając się tym samym pierwszym z czternastu numerów, które Farmer uzyskała w kraju. Następnie singiel powoli spadał i utrzymywał się na liście w sumie przez 23 tygodnie, co jest jej trzecim najdłużej występującym singlem we francuskiej Top 50. Na europejskiej liście Hot 100 Singles wszedł na listę pod numerem 100, osiągnął szczyt numer szósty w dziesiątym tygodniu i spadł z listy po 20 tygodniach obecności, z których dziesięć znalazło się w pierwszej dwudziestce. Przez 15 tygodni znajdował się również na liście European Airplay Top 50, z trzema tygodniami na 22 miejscu, co jest jego najwyższą pozycją.

Pod względem sprzedaży „Pourvu qu'elles soient douces” to także drugi co do wielkości sukces Farmera w historii, po „ Désenchantée ”. Singiel sprzedał się we Francji w ponad pół miliona egzemplarzy do czasu jego wydania, a 10 000 egzemplarzy sprzedawanych było każdego dnia u szczytu popularności utworu.

Promocja i występy na żywo

W 1988 roku Farmer aktywnie promował piosenkę, wykonując ją w dziewięciu francuskich programach telewizyjnych: Sacrée Soirée (5 października, TF1 ), Avis de recherche (14 października, TF1), La Une est à vous (22 października, TF1), Dimanche Martin ( 6 listopada, Antenne 2 ), Jacky Show (6 listopada, TF1), Cocoparadise (16 listopada, TF1), Interchallanges (20 listopada, TF1), Une Soirée pour les restos (17 grudnia, TF1) i Avis de recherche (30 grudnia, TF1). Farmer wykonał tę piosenkę także w programach holenderskich (2 grudnia 1990) i duńskich (w styczniu 1991) oraz w Tapis Rouge (11 września 1999). Aby promować tę piosenkę w telewizji, Farmer założyła cekinową sukienkę z odkrytymi plecami i kok jako fryzurę. Wykonała nową choreografię ze swoimi dwiema tancerkami, jedną z nich była Sophie Tellier.

Piosenka była wykonywana podczas tras koncertowych w latach 1989 , 1999 (ale w składance), 2009 i 2019 . Podczas trasy koncertowej w 1989 roku Farmer nosił czerwone rajstopy ze spandexu , buty na obcasie, przezroczysty szary welon. Wykonała bardzo dynamiczną choreografię zbiorową, z sugestywnymi ruchami. Piosenka rozpoczęła się od zestawu świateł. Farmer, która wróciła na podium, poruszała biodrami i bawiła się mikrofonem. Tancerze weszli na scenę schodami i utworzyli krąg. Podczas gdy muzyczny most trwał dalej, Farmer dołączył do tancerzy, którzy zdjęli dół jej sukienki; dwa z nich podniosły piosenkarza. Na koniec utworu Farmer przedstawił muzyków. Podczas trasy koncertowej w 1999 roku Farmer miał na sobie czarny kostium składający się z tkanych spodni rozpiętych na udach, przezroczystego stanika, wysokich butów na obcasach, dużego naszyjnika i dwóch żelaznych sztucznych pośladków; ze swoimi tancerzami wykonała tę samą choreografię, co podczas trasy koncertowej w 1989 roku. Podczas swojej trasy koncertowej w 2009 roku Farmer miała na sobie błyszczącą krótką sukienkę z czerwoną peleryną z kapturem, a jej tancerze czerwony płaszcz; wykonali tę samą choreografię z kilkoma tylko zmianami podczas muzycznego przejścia.

Wersje okładek

Piosenka została nagrana przez Lorie w 2003 roku, przez Réjane na kompilację hitów z 1989 roku oraz przez niektórych uczestników francuskiego programu Star Academy 1 . Piosenka została sparodiowana przez Les Caramels Fous pod nazwą „Pourvu qu'elles soient grosses”. Jednak te wersje okładek nie zostały wydane jako single. Piosenka została nagrana przez Lorie, Elsę Lunghini , Jenifer Bartoli i Patricię Kaas na albumie Les Enfoirés z 2006 roku , Le Village des Enfoirés, i znalazła się w składance o nazwie „Medley Uniformes”.

Strona B: „Puisque…”

Winylowa strona B zawiera nową piosenkę „Puisque…”

Skomponowana przez Laurenta Boutonnata i napisana przez Farmera, ta piosenka jest głównie instrumentalna. Piękna i smutna zarazem, porusza kwestie depresji, niepokoju, nudy i pragnienia śmierci. Został on wykonany 7 listopada 1988 w programie Du Côté de chez Fred na antenie Antenne 2 , a także podczas trasy koncertowej 1989 (na płycie En Concert tytuł nie ma wielokropka ) i zastąpił „ Dernier Sourire ”, który był pierwszy planowany do wykonania. Nie było go na Ainsi soit je... i na best of Les Mots (ale dostępne tylko w długiej wersji pudełkowej best of). Piosenka jest odtwarzana w wersji instrumentalnej w napisach końcowych teledysku do „Pourvu qu'elles soient douces”.

Formaty i lista utworów

Oto formaty i listy utworów pojedynczych wydań „Pourvu qu'elles soient douces”:

  • CD maks
NIE. Tytuł Długość
1. „Pourvu qu'elles soient douces” (klub remiksów) 6:32
2. "Puisque..." 5:15
3. „Pourvu qu'elles soient douces” (wersja pojedyncza) 4:11
  • 7-calowy singiel - Francja, Kanada, Niemcy, Holandia
NIE. Tytuł Długość
1. „Pourvu qu'elles soient douces / Douces” (wersja pojedyncza) 4:10
2. "Puisque..." 5:10
  • 12" maks
NIE. Tytuł Długość
1. „Pourvu qu'elles soient douces” (klub remiksów) 6:30
2. „Pourvu qu'elles soient douces” (wersja pojedyncza) 4:10
3. "Puisque..." 5:10
  • Maksymalny 12" — promocja
  • 7-calowy singiel - Promocja - Japonia - Edycja limitowana (50)
NIE. Tytuł Długość
1. „Pourvu qu'elles soient douces” (wersja pojedyncza) 4:10
  • CD maxi - Kryształowe etui - Niemcy
NIE. Tytuł Długość
1. „Douces” (klub remiksów) 6:32
2. "Puisque..." 5:15
  • 12" maxi - Niemcy
NIE. Tytuł Długość
1. „Pourvu qu'elles soient douces” (remiks klubowy) 6:30
2. „Dwójki” 4:10
3. "Puisque..." 5:10
  • Pobieranie cyfrowe (od 2005)
NIE. Tytuł Długość
1. „Pourvu qu'elles soient douces” ( wersja Ainsi soit je… ) 4:52
2. „Pourvu qu'elles soient douces” ( wersja Les Mots ) 4:16
3. „Pourvu qu'elles soient douces” (wersja na żywo z 1989 r.) 8:58
4. „Pourvu qu'elles soient douces” (wersja na żywo z 2000 r.) 5:03
5. „Pourvu qu'elles soient douces” (klub remiksów) 6:32
6. „Pourvu qu'elles soient douces” (remiks Paula Oakenfolda) 4:03

Historia wydania

Data Etykieta Region Format Katalog
12 września 1988 Polidor Francja 7-calowy singiel 887 847-7
12" maks 887 847-1
CD maks 887 847-2
7-calowy singiel - promocja 6863 365
wrzesień 1990 r Niemcy
7" single (+ Holandia) 12" maxi, CD maxi 		887 847-7
CD maks 887 847-2
Kanada 7-calowy singiel POZ 1022
12" maks 887 847-1
Japonia 7-calowy singiel - promocja DDI-3033

Oficjalne wersje

Wersja Długość Album Zremiksowany przez Rok Komentarz
„Pourvu qu'elles soient douces”
Wersja albumu 4:56 Ainsi soit je... — 1987 Zobacz poprzednie sekcje
Wersja pojedyncza
4:11 1 4:05 2 		— Laurenta Boutonnata 1988 Jest to zremiksowana wersja zawierająca wiele sztuczek i skreczów w muzycznym mostku .
klub remiksów 6:32 Remiksy taneczne Thierry'ego Rogena 1988 Jest to zremiksowana wersja zawierająca wiele sztuczek i skreczów w muzycznym mostku. Podobnie jak wersja singlowa, jest dłuższa i specjalnie przeznaczona na dyskoteki.
Teledysk 17:52 Les Clips Cz. III , Teledyski I — 1988 korzysta z klubu Remix

Wersja na żywo (nagrana w 1989) 		8:58 Na koncercie — 1989 Ta długa wersja ma długi muzyczny most grany na gitarze i wiolonczeli .

Wersja na żywo (nagrana w 2000 roku) 		5:03 Wycieczka Mylenium — 2000 Piosenka jest zawarta w składance, w tym „ Maman a tort ” / „ Libertine ” / „ Sans contrefaçon ”; wykonywana jest dwukrotnie (na początku i na końcu) i jest najdłuższą ze składanki.
Wersja albumu 4:16 Les Mots Laurenta Boutonnata 2001 Ta wersja jest podobna do wersji pojedynczej, ale jest nieco dłuższa.
Remiks Paula Oakenfolda 4:03 Remiksy S Paula Oakenfolda 2003 Ta wersja jest wolniejsza od poprzednich.

Wersja na żywo (nagrana w 2009 roku) 		5:02 Nr 5 w trasie — 2009 Ta wersja wykorzystuje wiele elektronicznych dźwięków. Wstęp składa się z dźwięcznej mikstury Farmera, jak na początku „Remix club” z 1988 roku.
"Puisque..."
Wersja studyjna 5:15
Les Mots (tylko wydanie długie) 		— 1988 Zobacz poprzednie sekcje
Wersja instrumentalna 5:15 — — 1988 Wszystkie teksty są usuwane, ale chórki zostają zachowane.

Wersja na żywo (nagrana w 1989) 		8:15 Na koncercie — 1989 Piosenka jest wykonywana z dużą dozą emocji. W trwającym ponad trzy minuty muzycznym wstępie bicie piorunów miesza się z melodią utworu.


1 CD w wersji pojedynczej 2 CD w wersji maxi i winylowej

Kredyty i personel

Oto napisy i personel, które pojawiają się na odwrocie singla:

  • Mylène Farmer – teksty
  • Laurent Boutonnat – muzyka
  • Bertrand Le Page / Polygram Music – wydania
  • Polydor – firma nagraniowa
  • Marianne Rosensthiel – fot
  • Jean-Pauk Théodule – projekt

Wykresy i certyfikaty

Zobacz też

  •   Pszczoła, Karolina; Bioy, Antoine; Thiry, Benjamin (styczeń 2006). Mylène Farmer, la part d'ombre (po francusku). L'Archipel. ISBN 2-84187-790-6 .
  •   Cachin, Benoît (2006). Le Dictionnaire des Chansons de Mylène Farmer (po francusku). Turniej. ISBN 2-35144-000-5 .
  •   Cachin, Benoît (2006). Mylène Farmer Influences (po francusku). Tusz do rzęs. ISBN 978-2-35144-026-1 .
  •   Chuberre, Erwan (2007). L'Intégrale Mylène Farmer (w języku francuskim). Miasto. ISBN 978-2-35288-108-7 .
  •   Chuberre, Erwan (2008). Mylène Farmer, phénoménale (po francusku). Miasto. ISBN 978-2-35288-176-6 .
  •   Chuberre, Erwan (18 czerwca 2009). Mylène Farmer: Des mots sur nos désirs (po francusku). Alphee. ISBN 978-2-7538-0477-7 .
  •   Royer, Hugues (2008). Mylène, biographie (w języku francuskim). Hiszpania: Flammarion. ISBN 978-2-35287-139-2 .
  •   Fioletowy, Bernard (2004). Mylène Farmer, biografia (w języku francuskim). Jai lu. ISBN 2-290-34916-X .

Notatki

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Pourvu_qu%27elles_soient_douces&oldid=1136093902 ”