Ludzkość (gra)

Ludzkość
Strona z Manuskryptu Makro, jedynego znanego źródła opisującego Ludzkość
Scenariusz	Nieznany
Postacie	Mercy Mischief Newguise Today Naught Mankind Titivillus
Data premiery	C.   1470
Miejsce miało swoją premierę	Wschodnia Anglia
Oryginalny język	język angielski
Gatunek muzyczny	Zabawa w moralność

Mankind to angielski średniowieczny moralitet , napisany ok.   1470 . Spektakl jest moralną alegorią o Ludzkości, przedstawicielu rodzaju ludzkiego, i podąża za jego upadkiem w grzech i pokutą. Jego autor jest nieznany; rękopis jest podpisany przez mnicha imieniem Hyngham, który prawdopodobnie dokonał transkrypcji sztuki. Ludzkość jest wyjątkowa wśród moralności ze względu na zaskakujące zestawienie poważnych kwestii teologicznych i potocznego (czasami obscenicznego) dialogu. Wraz z moralitetem gra Mądrość i Zamek wytrwałości , Mankind należy do kolekcji Folger Shakespeare Library w Waszyngtonie jako część Macro Manuscript (nazwanego tak na cześć XVIII-wiecznego właściciela Coxa Macro ).

Data i pochodzenie

W swoim krytycznym wydaniu sztuki opublikowanym przez Early English Text Society w 1969 roku Eccles argumentuje za datą między 1465 a 1470 rokiem. Wickham w swoim wydaniu Dent z 1976 roku zgadza się, ostatecznie decydując się na rok 1470. Podobnie Lester w swoim New Wydanie Mermaids z 1981 r. Obejmuje lata 1464–1471. Baker i zgodnie z jego sugestią Southern zgadzają się co do daty 1466. Argumenty te opierają się na odniesieniach do monet w tekście gry, w szczególności „królewski” i „anioł”, który zostały wybite w latach 1465 – 1470. Wiersz z pewnością pochodzi z czasów panowania Edwarda IV w Anglii i prawdopodobnie ma pochodzenie wschodnioangielskie ; prawdopodobnie „miał być wykonywany w okolicach Cambridge i okolic Lynn w Norfolk”. Świadczą o tym liczne lokalne nazwy miejsc rozproszone po całej sztuce, w tym Bury St Edmunds , znaczące jako dom dwóch byłych właścicieli sztuki: Thomasa Hyngmana (XV wiek) i Coxa Macro (XVIII wiek).

Podobnie jak Mądrość , ludzkość nosi łacińską inskrypcję mnicha Thomasa Hyngmana i zdanie (przetłumaczone): „Och, księdzu, gdyby ktoś zapytał, do kogo należysz, powiesz: „Należę ponad wszystko do Hynghama, mnicha”. Podobieństwa między tą ręką a tekstem sztuki prowadzą uczonych do przekonania, że ​​​​Hyngman dokonał transkrypcji sztuki. Jednak kilka dziwactw tekstowych prawdopodobnie wynika z błędnego skopiowania tekstu przez Hyngmana, ponieważ nie był on z nim zaznajomiony, więc uczeni nie przypisują Hyngmanowi autorstwa.

Wraz z The Castle of Perseverance and Wisdom , Hyngman's Mankind został przejęty przez wielebnego Coxa Macro na początku XVIII wieku. Macro połączył je ze sobą nieco arbitralnie, wraz z trzema innymi niedramatycznymi rękopisami. Właściciel z początku XIX wieku, Henry Gurney, oddzielił Zamek , Mądrość i Ludzkość od innych rękopisów i związał je razem jako zbiór w osobnym tomie. W sierpniu 1936 roku Joseph Quincy Adams, dyrektor Folger Shakespeare Library, zakupił ten rękopis wraz z Wisdom and The Castle od antykwariusza firmy Bernard Quaritch za 1125 funtów (około 5625 dolarów). Rękopisy zostały zakupione przez Quaritcha wcześniej w 1936 roku na aukcji Sotheby's 30 marca za 440 funtów.

Streszczenie

Spektakl jest moralną alegorią o Ludzkości, przedstawicielu rodzaju ludzkiego, i podąża za jego upadkiem w grzech i jego pokutą. Widzowie uczą się właściwego życia chrześcijańskiego, obserwując upadek i odkupienie ludzkości.

Spektakl zaczyna się od Miłosierdzia, które instruuje widzów, jak powinni się zachować, ale wkrótce przerywa mu Mischief (którego imię w XV-wiecznej angielszczyźnie wskazuje na coś znacznie poważniejszego niż „żart”, który oznacza teraz). Mischief kpi z kazań Mercy. W rękopisie brakuje strony. Kiedy sztuka zostaje wznowiona, Mischief odchodzi, a na scenie pojawiają się New Guise (tj. „Moda”), „Teraz” (tj. „Życie dniem dzisiejszym”) i Naught (tj. „Nicość”). Kontynuują kpiny z Miłosierdzia. Po ich wyjściu Mercy ponownie zwraca się do publiczności, wyjaśniając, dlaczego ta trójka jest zła i wzywając publiczność, aby nie podążała za ich przykładem.

Ludzkość wchodzi i zwraca się do publiczności, przedstawiając się. Jest rolnikiem i jest zdecydowany prowadzić cnotliwe życie. Miłosierdzie instruuje ludzkość, jak kontynuować ten cel, ostrzegając go szczególnie przed psotami, nowym przebraniem, współczesnością i niczym. Ale Ludzkość musi sama przeciwstawić się pokusie, więc Mercy odchodzi.

New Guise, Today and Naught powracają, by kusić ludzkość. Najpierw zachęcają słuchaczy do przyłączenia się skatologiczną piosenką. Następnie zwracają uwagę na Ludzkość, ale on skutecznie opiera się ich pokusom i odpiera ich łopatą.

Mischief powraca i spiskuje z New Guise, Today and Naught, aby sprowadzić większego diabła, Titivillusa . Ale najpierw żądają, aby widzowie zapłacili pieniądze, zanim będą mogli zobaczyć Titivillus. Kiedy publiczność to robi, wchodzi Titivillus i natychmiast zaczyna utrudniać życie ludzkości. Publiczność może go zobaczyć, ale jest niewidzialny dla ludzkości. Utwardza ​​ziemię, utrudniając uprawę. Kradnie nasienie i łopatę ludzkości. Wywołuje potrzebę oddania moczu. Odciąga go od modlitwy. W końcu Ludzkość jest tak sfrustrowana, że ​​​​poddaje się i zasypia, a Titivillus szepcze mu, że Mercy nie żyje. Poprzez swoją scenę Titivillus błaga publiczność o milczenie i obserwowanie go, co sprawia, że ​​​​widzowie są współwinni jego działań.

W ten sposób oszukana Ludzkość odrzuca Miłosierdzie i dołącza do New Guise, Today and Nought. Ale teraz ich całe zło zostało ujawnione. Mischief był w więzieniu, uciekł, okradł strażnika i zgwałcił swoją żonę. New Guise cudem uniknął powieszenia. Obecnie obrabował kościół. Ta trójka składa Ludzkości przysięgę, że dołączy do ich gangu, śluby, które również pokazują ich deprawację - być rabusiem na autostradzie, uwodzić kobiety, „rabować, kraść i zabijać tak szybko, jak tylko się da” (708). Kiedy wychodzą, Mercy wraca, by błagać publiczność o niewiarygodność ludzkości i modlić się o jego odkupienie.

Cała trójka ujawnia ludzkości, że Mercy tak naprawdę nie jest martwa, i kusi go, by zabił się, zamiast stawić czoła Mercy. Ale Miłosierdzie ich przegania.

Ostateczna walka o odkupienie ludzkości toczy się z nim samym. Mercy mówi mu, że wszystko, co musi zrobić, aby uzyskać przebaczenie, to poprosić, ale Ludzkość uważa to za trudne i zgłasza szereg zastrzeżeń. Teologia zakończenia koncentruje się na wytrwałości, na życiu po chrześcijańsku, nawet jeśli nadal grzeszy, nawet jeśli stara się tego nie robić, i musi nieustannie prosić o miłosierdzie za te przewinienia. Ludzkość w końcu akceptuje Miłosierdzie, a następnie natychmiast próbuje obwiniać diabły za swoje problemy, ale Miłosierdzie przypomina mu, że ostrzegł przed nimi Ludzkość. Spektakl kończy się bowiem tym, że Miłosierdzie ponownie zwraca się do publiczności, nawołując do pokuty.

Motywy

Podobnie jak inne moralności, Ludzkość dramatyzuje walkę o ludzkość między siłami dobra i zła. W ramach tej większej struktury tematycznej badacze byli zafascynowani komediowym i potencjalnie wywrotowym tonem sztuki. Sztuka jest zainteresowana humorem transgresji – pięć z siedmiu mówiących ról to komiczne złoczyńcy , czyniąc Ludzkość najlżejsza i najbardziej potoczna gra Makro. Jednocześnie spektakl kładzie niezwykły nacisk na język. Greene argumentuje, że Titivillus i występki pod jego dowództwem redukują ludzkość do poziomu głupiej bestii, zagubionej i na krawędzi potępienia, wciągając go w swoje perwersyjne, wywrócone do góry nogami zniekształcenia języka. We wstępie do wydania Furnivalla Pollard pisze, że „niski ton” sztuki wynika z jej charakteru jako przedsięwzięcia gospodarczego, ponieważ ton ten przemawiał do w dużej mierze niewykształconej zwykłej publiczności, dla której występowali gracze. Eccles zauważa, że ​​Ludzkość to pierwsza angielska sztuka, w której „wspomina się o zbieraniu pieniędzy od publiczności”. Rzeczywiście, sztuka wymaga stosunkowo znacznego udziału publiczności, jak w scenie, w której New Guise, Today and Naught nakłaniają publiczność do śpiewania z nimi nieprzyzwoitych kolęd. Ashley zauważa, że ​​w ten sposób „sama publiczność zostaje oszukana do współudziału w diabelskich machinacjach przeciwko ludzkości”.

Notatki

• Ashley, Kathleen i NeCastro, Gerard, wyd. Ludzkość . Michigan: Medieval Institute Publications, 2010.
• Piekarz, Donald. Data ludzkości.
• Beadle, Richard i Piper, wyd. AJ. „Ręka mnicha Thomasa Hynghama w makrorękopisie”, Nowa nauka ze starych ksiąg: studia nad rękopisami i wczesnymi drukami . Aldershot: Scolar Press, 1995, s. 315–41.
• Bevington, David, wyd. Odtwarzane makro: wydanie faksymilowe z transkrypcją skierowaną . Nowy Jork: Johnson Reprint, 1972.
• Coldewey, John, wyd. Wczesny dramat angielski: antologia . Nowy Jork: Garland, 1993.
• Davenport, William. Dramat angielski z XV wieku: wczesne sztuki moralne i ich relacje literackie . Boydell & Brewer, 1982.
• Eccles, Mark, wyd. Gra Makro. EETS os 262. Londyn: Oxford University Press, 1969.
• Egan, Klara. „Czytanie ludzkości w kulturze zniesławienia”, Medieval English Theatre 40 (2019) [1]
• Fifield, Merle. Retoryka wolnej woli: struktura pięciu akcji angielskiej moralności. Leeds Teksty i monografie Nowa seria 5, University of Leeds School of English, 1974.
• Furnivall, Frederick James i Pollard, wyd. Alfred William. Gra Makro. Dla Towarzystwa Wczesnego Tekstu Angielskiego, 1904.
• Gibson, Gail McMurray. Teatr oddania: dramat i społeczeństwo wschodnioangielskie w późnym średniowieczu . University of Chicago Press, 1994.
• Greene, Darragh. „Mysse-masche, driff-draff”: gry językowe Wittgensteina, nonsens i gramatyka duszy w ludzkości . Selim , 22 (2017): 77-99.
• Lester, GA, wyd. Trzy późnośredniowieczne moralitety. Nowe Syreny ser. Londyn: A&C Czarny, 1981.
• Riggio, Milla Cozart, wyd. Gra mądrości: jej teksty i konteksty . Nowy Jork: AMS Press, 1998.
• Mądrze, Walterze. Niektóre angielskie i łacińskie źródła i paralele dotyczące moralności mądrości . 1912.
• Spector, Stefan. „Dowody papierowe i geneza makrosztuki”, Mediaevalia 5: 217-32. 1979.
• Spivack, Bernard. Szekspir i alegoria zła . 1957.
• Południe, Ryszard. Inscenizacje sztuk przed Szekspirem. Londyn: Faber, 1973.
• Walker, Greg, wyd. Dramat średniowieczny. Oxford: Blackwell, 2000.
• Wickham, Glynne, wyd. Angielskie przerywniki moralne. Londyn: Dent, 1976.

Linki zewnętrzne

• Pełny tekst średnioangielski z nowoczesnym tłumaczeniem sztuki z Utah Valley University
• Badanie zawodowych aspektów ludzkości
• Obrazy przedstawiające sztuki makro z kolekcji obrazów cyfrowych Folger Shakespeare Library