Pożegnanie: zakaz żałoby

A Valediction: Forbidding Mourning
John Donne
John Donne , który napisał „A Valediction: Forbidding Mourning”
Pisemny	1611 lub 1612
Kraj	Królestwo Anglii
Język	język angielski
Data publikacji	1633

„ A Valediction: Forbidding Mourning ” to metafizyczny wiersz Johna Donne'a . Napisany w 1611 lub 1612 roku dla jego żony Anny, zanim wyjechał w podróż do Europy kontynentalnej , „Pożegnanie” to 36-wierszowy wiersz miłosny, który po raz pierwszy został opublikowany w zbiorze Pieśni i sonety z 1633 roku , dwa lata po śmierci Donne'a. Oparty na temacie dwojga kochanków, którzy mają się rozstać na dłuższy czas, wiersz wyróżnia się wykorzystaniem zarozumiałości i pomysłowe analogie do opisania związku pary; krytycy powiązali to tematycznie z kilkoma innymi jego dziełami, w tym „Pożegnanie: w moim imieniu, w oknie”, Medytacja III ze świętych sonetów i „Pożegnanie: płaczu”.

Użycie przez Donne'a kompasu kreślarskiego jako analogii dla pary - dwóch nierozerwalnie połączonych punktów - było zarówno chwalone jako przykład jego „wirtuozowskiego popisu podobieństwa”, jak i krytykowane jako ilustracja ekscesów poezji metafizycznej; pomimo krytyków pozostaje „najbardziej znaną trwałą zarozumiałością” w poezji angielskiej. Oprócz przytoczenia tego najsłynniejszego przykładu, krytycy literaccy zwracają uwagę na użycie przez Donne'a subtelności i precyzyjnego sformułowania w „A Valediction”, szczególnie wokół alchemicznego tematu, który przenika tekst.

Tło

John Donne urodził się 22 stycznia 1572 r. Jako syn Johna Donne'a, bogatego handlarza żelazem i jednego ze strażników Czcigodnej Kompanii Żelaznych i jego żony Elżbiety. Donne miał cztery lata, kiedy zmarł jego ojciec i zamiast być przygotowanym do rozpoczęcia handlu, został wyszkolony na uczonego-dżentelmena; jego rodzina wykorzystała pieniądze, które jego ojciec zarobił na handlu żelazem, na zatrudnienie prywatnych nauczycieli, którzy uczyli go gramatyki, retoryki, matematyki, historii i języków obcych. Elżbieta wkrótce ponownie wyszła za mąż za bogatego lekarza, zapewniając rodzinie komfort; w rezultacie, pomimo tego, że był synem handlarza artykułami żelaznymi i przedstawiał się w swojej wczesnej poezji jako outsider, Donne odmówił zaakceptowania tego, że był kimś innym niż dżentelmenem. Po studiach w Hart Hall w Oksfordzie Prywatna edukacja Donne'a ostatecznie doprowadziła go do studiów w Lincoln's Inn , jednej z Inns of Court , gdzie zajmował się historią, poezją, teologią i „humanitarną nauką i językami”. To właśnie w Lincoln's Inn Donne po raz pierwszy zaczął pisać wiersze, traktując je jako „znak życia lub drobną irytację”, a nie coś, co go definiowało.

W listopadzie 1597 został głównym sekretarzem Thomasa Egertona , a wkrótce potem poznał siostrzenicę Egertona, Anne More. Po spotkaniu w 1599 roku obaj przeprowadzili gorący romans latem 1600 roku; listy wymieniane między nimi ujawniają rosnące podejrzenia wobec ojca Anne, Sir George'a More'a , oraz obietnicę Donne'a, że ​​wybierze Anne zamiast przychylności swojego patrona, Egertona. Oboje potajemnie pobrali się, a kiedy More odkrył to w 1602 roku, wysłał Donne'a do więzienia Fleet za naruszenie prawa kanonicznego . Po wielu żądaniach Egerton również zgodził się na zwolnienie Donne'a. Po tym, jak Donne napisał do Egertona, został zwolniony z więzienia, a podczas procesu na sali rozpraw małżeństwo zostało zatwierdzone, a Donne zwolniony z wszelkich naruszeń prawa kanonicznego. „Pożegnanie” zostało napisane do Anny w zaawansowanej ciąży w 1611 lub 1612 r., Gdy Donne przygotowywał się do podróży do Europy kontynentalnej z Sir Robertem Drurym. Został on później opublikowany w 1633 roku jako część zbioru Pieśni i sonety , po jego śmierci.

Wiersz

Liczący 36 wersów wiersz rozpoczyna się słowami:

Oryginalny tekst	Nowoczesna adaptacja
Jak ludzie cnotliwi łagodnie odchodzą, I szepczą duszom, by odeszły, Podczas gdy niektórzy z ich smutnych przyjaciół mówią: Oddech znika, a niektórzy mówią: nie: Więc roztopmy się i nie róbmy hałasu, Żadnych potoków łez , ani wzdychać-nawałnice się nie ruszają, To były profanacje naszych radości By wyznać laikowi naszą miłość. — Strofy 1-2 (wiersze 1-8)	Jak ludzie cnotliwi łagodnie odchodzą, I szepczą duszom, by odeszły, Podczas gdy niektórzy ich smutni przyjaciele mówią : Oddech ustaje, a niektórzy mówią: Nie. Więc roztopmy się i nie róbmy hałasu, Żadnych potopów łez, ani westchnienia-burze poruszają się; „Były profanacją naszych radości, By wyznać świeckim naszą miłość. — Strofy 1-2 (wiersze 1-8)

W tych zwrotkach Donne porównuje rozstanie dwojga kochanków do śmierci, pragnąc, aby rozstanie kochanków było ciche, bez walki i dobrowolne, mimo że jest nieuniknione. Jednocześnie uważa rozłąkę kochanków za równoznaczną z oddzieleniem się duszy od ciała w chwili śmierci. Ramie Targoff argumentuje, że nie dzieje się tak dlatego, że postrzega separację kochanków jako trwałą, jak śmierć, ale podobnie jak w przypadku śmierci Donne uważa, że ​​wyzwaniem związanym z separacją jest zapewnienie ciągłości związku w przyszłości.

Ruch ziemi przynosi szkody i lęki, Ludzie liczą, co to zrobiło i oznaczało, Ale drżenie sfer, Choć większe, jest niewinne. — Stanza 3 (wiersze 9-12)

Ruch ziemi przynosi szkody i lęki, Ludzie liczą, co to zrobiło i co oznaczało; Ale drżenie sfer, Choć znacznie większe, jest niewinne. — Stanza 3 (wiersze 9-12)

Pisząc w Texas Studies in Literature and Language , Peter L. Rudnytsky zauważa w tej strofie „obrazy o niezwykłej złożoności”. „Ruch ziemi” jest interpretowany nie jako odnoszący się do trzęsień ziemi, ale do najnowszych wówczas teorii na temat ruchu Ziemi . Teorię tę potwierdza użycie wyrażenia „drżenie sfer”, przestarzałej teorii astronomicznej używanej w systemie ptolemejskim .

Tępa podksiężycowa miłość kochanków (której dusza jest rozsądna) nie może przyznać się do Nieobecności, ponieważ usuwa Te rzeczy, które ją zawierały. Ale my przez miłość, tak wyrafinowaną, Że sami nie wiemy, co to jest, Wewnętrznie pewni umysłu, Nie troszcz się o oczy, usta i ręce, których nie można przegapić. — Strofy 4-5 (wiersze 13-20)

Tępa podksiężycowa miłość kochanków (której dusza jest rozsądna) nie może przyznać się do Nieobecności, ponieważ usuwa Te rzeczy, które ją zawierały. Ale my przez miłość tak wyrafinowaną, Że sami nie wiemy, co to jest, Wewnętrznie pewni umysłu, Nie troszcząc się o oczy, usta i ręce, których nie można przegapić. — Strofy 4-5 (wiersze 13-20)

Theresa M. DiPasquale zwraca uwagę na użycie słowa „wyrafinowany” jako kontynuacji alchemicznego tematu osadzonego we wcześniejszych strofach, przy czym wyrażenie „tak bardzo wyrafinowany” jest niejednoznaczne, czy modyfikuje „miłość”, czy też sama para jest udoskonalana przez miłość, którą dzielą.

Tak więc nasze dwie dusze, które są jednym, Choć muszę odejść, nie znoszą jeszcze rozłamu, lecz ekspansję, Jak złoto w niewiarygodnym uderzeniu. — Stanza 6 (wiersze 21-24)

Tak więc nasze dwie dusze, które są jednym, Choć muszę odejść, znoszą jeszcze nie wyrwę, lecz ekspansję, Jak złoto w zwiewnej szczupłości. — Stanza 6 (wiersze 21-24)

Te wersety wykorzystują kawałek złota do opisania miłości między pisarzem a tematem wiersza. Podczas gdy pokonywanie coraz cieńszego złota rozszerza je, zwiększając dystans między parą, złoto zajmuje teraz więcej miejsca - rozprzestrzeniło się i stało się wszechobecne. Pobicie go do „przewiewnej rzadkości” – rozprowadzenie go w powietrzu – oznacza, że ​​miłość jest teraz częścią samej atmosfery.

Jeśli jest ich dwoje, jest ich dwoje, więc Jak sztywnych bliźniaczych kompasów jest dwóch, Twoja dusza, nieruchoma stopa, nie pokazuje , Aby się poruszyć, ale robi, jeśli druga to robi. I chociaż siedzi pośrodku, Jednak gdy drugi jest daleko w Rzymie, pochyla się i słucha za nim, I rośnie wyprostowany, gdy wraca do domu. Takim chcesz być dla mnie, który musi Jak druga noga, ukośnie biegnąca; Twa stanowczość sprawia, że ​​mój krąg jest sprawiedliwy, I sprawia, że ​​kończę tam, gdzie zacząłem. — Strofy 7-9 (wiersze 25-36)

Jeśli jest ich dwóch, jest ich dwóch, tak jak sztywnych bliźniaczych kompasów jest dwóch; Twoja dusza, nieruchoma noga, nie pokazuje się , Aby się poruszyć, ale robi to, jeśli druga to robi. I chociaż siedzi pośrodku, Jednak kiedy inny daleko wędruje, Pochyla się i słucha za nim, I rośnie wyprostowany, gdy wraca do domu. Takim chcesz być dla mnie, który muszę, Jak druga noga, biec ukośnie; Twoja stanowczość czyni mój krąg sprawiedliwym I sprawia, że ​​kończę tam, gdzie zacząłem. — Strofy 7-9 (wiersze 25-36)

Ta analogia - kompasu w trakcie rysowania koła - rysuje kontrasty między dwojgiem kochanków, gdzie jeden jest nieruchomy i „siedzi w środku”, podczas gdy drugi wędruje; mimo to obaj pozostają nierozerwalnie połączeni i współzależni, pozostając nierozłączni pomimo rosnącej odległości między dwiema wskazówkami kompasu. Achsah Guibbory identyfikuje kalambur w „naprawionej stopie… Twoja stanowczość sprawia, że ​​​​mój krąg jest sprawiedliwy”; koło z kropką pośrodku to alchemiczny symbol złota, pierwiastka, o którym mowa w poprzedniej strofie.

Motywy

Tematycznie „A Valediction” to wiersz miłosny; Meg Lota Brown, profesor z University of Arizona , zauważa, że ​​cały wiersz (a zwłaszcza analogia kompasu w ostatnich trzech zwrotkach) „przypisuje miłości zdolność do przyjmowania zmieniających się okoliczności bez jednoczesnej zmiany siebie”. Achsah Guibbory podkreśla „A Valediction” jako przykład zarówno strachu przed śmiercią, który „nawiedza” poezję miłosną Donne'a, jak i jego celebracji seksu jako czegoś świętego; początek przedstawia analogię między rozstaniem kochanków a śmiercią, podczas gdy później wiersz przedstawia seks w religijnych podtekstach, zauważając, że gdyby kochankowie „opowiedzieli laikowi o naszej miłości”, zbezcześciliby ją.

Targoff argumentuje, że „A Valediction” jest kontynuacją wcześniejszego wiersza Donne'a „A Valediction: of my Name, in the Window”, z pierwszą zwrotką jednej, podobnie jak końcową zwrotką drugiej, dotyczącą umierających mężczyzn, podczas gdy JD Jahn, pisząc w czasopiśmie College Literature , porównuje to do Medytacji III Donne'a z Świętych Sonetów . Carol Marks Sicherman rysuje jednak podobieństwa między nim a innym pożegnaniem - „A Valediction: of Weeping”, mówiąc, że „Mówca„ Żałoby ”zaczyna się tam, gdzie kończy się jego„ Płaczący ”kolega; od początku wie, że „powodzie łez „i„ nawałnice ”nie pasują do klimatu miłości, którym on i jego pani się cieszą”.

krytyczna odpowiedź

Uważając to za najsłynniejszy wiersz pożegnalny Donne'a, Theodore Redpath chwali „A Valediction” za „wzniosłą i zniewalającą powściągliwość oraz równy ton ruchu”. Targoff utrzymuje, że tym, co odróżnia „A Valediction: Forbidding Mourning” od innych „Valedictions” Donne'a, jest to, co Donne pozostawia swojej kochance: „Donne nie zostawia swojej ukochanej ani fizycznej, ani duchowej części siebie. Zamiast tego pozostawia jej moc jego poetyckie tworzenie. To, co ma zapobiec jej „żałobie”, nie jest posiadaniem jego imienia, książki, serca czy duszy. To posiadanie jego metafor, metafor ich związku, które wydają się niewrażliwe na podział ”. Guibbory używa „A Valediction”, aby podkreślić status Donne'a jako „mistrza monosylaby, małego słowa, które utrzymuje napiętą linię”, używając słowa „beat” zamiast „spun” w analogii do bitego złota, podczas gdy Ian Ousby używa metafory kompasu jako przykładu umiejętności Donne'a w tkaniu zarozumiałości „czasami rozciąganych na cały wiersz w wirtuozowskim pokazie podobieństwa”. Pogląd ten popiera Geoffrey Galt Harpham , który określa go jako „najbardziej znaną trwałą zarozumiałość”.

Sicherman pisze, że „A Valediction” jest przykładem stylu pisania Donne'a, zapewniając „[pewne] otwarcie, środek, w którym początkowe pewniki stopniowo ustępują nowym spostrzeżeniom, oraz wniosek ukazujący wyraźną i głęboko zakorzenioną pewność”. Jednocześnie uważa to za „wiersz, którego rozwój jest tak subtelny, którego zakończenie jest tak doskonałe, że można pozostać nieświadomym, reagując na schemat odkrycia”. Analogię kutego złota ostro skrytykował TS Eliot jako nieoparte na stwierdzeniu teorii filozoficznej; Targoff twierdzi, że jest to błędne - że Donne miał spójną filozofię i że analogię kutego złota można prześledzić do pism Tertuliana , jednego z największych religijnych wpływów Donne'a. Inny krytyk Donne'a, Samuel Johnson , zauważył, że analogia kompasu wiersza podkreśla „przemoc” stosowaną przez poetów metafizycznych, aby „[zmusić] razem najbardziej heterogeniczne idee”.

Bibliografia

•   Brązowy, Meg Lota (1995). Donne i polityka sumienia we wczesnej nowożytnej Anglii . SKARP. ISBN 90-04-10157-8 .
•   Carey, John (2008). John Donne: Życie, umysł i sztuka . Fabera i Fabera . ISBN 978-0-571-24446-1 .
•   Colclough, David (2003). Życie zawodowe Johna Donne'a . Browar DS. ISBN 0-85991-775-4 .
•   DiPasquale, Theresa M. (2001). Literatura i sakrament: sakralne i świeckie w John Donne . James Clarke & Co. ISBN 0-227-67967-9 .
• Donne, John (1912). Grierson, Herbert JC (red.). Wiersze Johna Donne'a . Tom. 1. Londyn: Oxford University Press.
•   Guibbory, Achsah (2006). „Poezja erotyczna”. W Achsah Guibbory (red.). The Cambridge Companion do Johna Donne'a . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge . ISBN 978-0-521-54003-2 .
•   Harpham, Geoffrey Galt (2009). Glosariusz terminów literackich . Nauka Cengage'a. ISBN 978-1-4130-3390-8 .
•   Jahn, JD (1978). „Scena eschatologiczna z„ A Valediction: Forbidding Mourning ”Donne'a ”. Literatura uniwersytecka . Uniwersytet West Chester w Pensylwanii . 5 (1). ISSN 0093-3139 .
•   Ousby, Ian (1993). Przewodnik Cambridge po literaturze w języku angielskim . Wydawnictwo Uniwersytetu Cambridge. ISBN 0-521-44086-6 .
•   Redpath, Teodor (1967). Pieśni i sonety Johna Donne'a (wyd. 3). Taylora i Franciszka. ISBN 978-0-416-69660-8 .
• Rudnycki, Piotr L. (1982). „ Wzrok Boga”: poetyka transcendencji Donne'a. Studia z Teksasu w literaturze i języku . Wydawnictwo Uniwersytetu Teksasu. 24 (2).
•    Sicherman, Carol Marks (1971). „Odkrycia Donne'a”. SEL: Studia z literatury angielskiej 1500–1900 . Uniwersytet Ryżowy . 11 (1): 69–88. doi : 10.2307/449819 . ISSN 0039-3657 . JSTOR 449819 .
•   Stubbs, John (2007). Donne: zreformowana dusza . Książki o pingwinach . ISBN 978-0-14-101717-4 .
•   Targoff, Ramie (2008). John Donne, Ciało i dusza . Wydawnictwo Uniwersytetu Chicagowskiego. ISBN 978-0-226-78978-1 .
•   Tiempo, Edith L. (1993). Wstęp do poezji . Księgarnia Rex, Inc. ISBN 971-23-1205-4 .

Linki zewnętrzne

• Wiersz z notatkami , z The Norton Anthology of Poetry