Uczciwa dziwka

Strona tytułowa wydania quarto The Honest Whore, Part One z 1604 roku .

Uczciwa dziwka to wczesna jakobańska komedia miejska , napisana w dwóch częściach; Część 1 to efekt współpracy Thomasa Dekkera i Thomasa Middletona , natomiast część 2 to dzieło samego Dekkera. Sztuki grali ludzie admirała .

Część 1

Produkcja

Uczciwa dziwka, część 1, została wpisana do rejestru papierniczego 9 listopada 1604 r .; pierwsze quarto zostało opublikowane później w tym samym roku, wydrukowane przez Valentine'a Simmesa dla księgarza Johna Hodgesa. Kolejne kwarty popularnej sztuki ukazały się w 1605, 1606 i 1616 roku; piąte quarto ukazało się bez daty. Q6 zostało wydane w 1635 roku, wydrukowane przez Nicholasa Okesa dla księgarza Richarda Collinsa.

Uczeni debatowali nad zakresem wkładu Middleton w część 1 . Analiza sztuki przeprowadzona przez Davida Lake'a daje większość Dekkerowi, przy czym wkład Middletona był najsilniejszy w akcie I i pierwszej scenie w akcie III, a także ze sporadycznym wkładem w innych miejscach.

Oxford Dictionary of National Biography donosi, pod kierownictwem Thomasa Middletona, że ​​część I została wystawiona na zewnątrz w Fortune Theatre przez Prince Henry's Men. Ta londyńska premiera Uczciwej dziwki, część I z 1604 roku , została zweryfikowana w Annals of English Drama.

Postacie

• Gaspero Trebazzi, książę Mediolanu
• Infelice, córka księcia
• Hipolito, młodzieniec zakochany w Infelice
• Matteo, przyjaciel Hipolita
• Bellafront, uczciwa dziwka
• Castruccio, Pioratto, Fluello i Sinezi, galanty
• Doktor Benedykt
• Candido, sukiennik lniany
• Viola, żona Candido
• Jerzego, czeladnika do Candido
• Fustigo, brat żony Candido
• Dwóch uczniów Candido
• Roger, sługa Bellafrontu
• Mistress Fingerlock, kobieta, która prowadzi burdel
• Crambo i Poh, brawo
• Sługa Hipolita
• Sługa doktora Benedykta
• Porter
• Ojcze Anselmo
• Zamiatarka
• Trzej szaleńcy
• Oficerowie, Panowie

Streszczenie

Scena 1: Ulice Mediolanu, procesja pogrzebowa
Spektakl rozpoczyna się konduktem pogrzebowym córki księcia Mediolanu, Infelice. W procesji bierze udział książę i kilku innych. Wchodzi były kochanek Infelice, Hippolito. Niezwykle zdenerwowany, twierdzi, że Infelice nie jest naprawdę martwy i żąda zobaczenia ciała. Jego przyjaciel Matteo powstrzymuje go i próbuje uspokoić. Procesja wychodzi, ale książę, Hippolito i Matteo zostają w tyle. Książę pochwala wysiłki Matteo, by kontrolować Hippolito i wychodzi. Hipolito nadal wścieka się. Przysięga, że ​​nigdy nie pokocha innej kobiety. Matteo szydzi z przysięgi przyjaciela i przewiduje, że Hippolito zapomni o Infelice i odwiedzi burdel w ciągu najbliższych dziesięciu dni.

Scena 2: Przed domem Candido
Fustigo właśnie wrócił z morza i jest kompletnie spłukany. Wysyła tragarza po swoją siostrę Violę, która niedawno poślubiła Candido, bogatego (i bardzo cierpliwego) płóciennika. Wiola wchodzi. Fustigo błaga ją, by dała mu trochę pieniędzy, a Viola zgadza się mu pomóc, pod warunkiem, że w zamian wyświadczy jej przysługę. Wyjaśnia, że ​​choć ogólnie jest zadowolona ze swojego małżeństwa, jej mąż, Candido, jest zrównoważony aż do przesady. Nic nie może go doprowadzić do złości. Jej największym życzeniem jest zobaczyć, jak jej mąż dostaje wybuchowego ataku. Mając to na uwadze, instruuje Fustigo, aby udawał „dumnego z szerokimi ustami” i próbował denerwować Candido, kradnąc rzeczy, całując Violę itp. Fustigo zgadza się na realizację planu. Viola dwukrotnie przypomina Fustigo, że musi zwrócić wszelkie przedmioty, które mógłby ukraść w trakcie podstępu.

Scena 3: Prywatna komnata w zamku książęcym
Książę nakazuje swoim sługom zamknąć wszystkie drzwi i ostrzega ich, aby nie wypowiadali ani słowa o tym, co mają zamiar zobaczyć. Wkrótce okazuje się, że - jak przewidział Hippolito - Infelice w rzeczywistości nie jest martwa. W ramach planu zerwania jej romansu z Hippolito, książę nakazał doktorowi Benedyktowi podać Infelice lek, który stworzył tymczasowe pozory śmierci (książę nie lubi Hippolita, ponieważ jest spokrewniony z jednym z wrogów księcia). Doktor zapewnia księcia, że ​​Infelice natychmiast obudzi się bez szwanku. Kurtyna zostaje odsunięta, jej ciało zostaje odsłonięte, a ona się budzi. Książę mówi jej, że chorowała przez kilka dni po tym, jak posłaniec ogłosił wiadomość o śmierci Hipolita. Infelice jest sceptycznie nastawiona do tej historii i oskarża ojca o zamordowanie Hipolita. Odrzucając jej oskarżenia na bok, książę mówi Infelice, że zostanie wysłana do Bergamo, aby opłakiwać i odzyskać siły w spokoju. Infelice wychodzi. Książę życzy głośno, aby Hippolito naprawdę nie żył. Doktor mówi mu, że przyjaźni się z Hippolito i może go dość łatwo otruć: książę nakazuje to Doktorowi.

Scena 4: Przed sklepem Candido Castruccio mówi Fluello i Pioratto, że wymyślił plan, który doprowadzi „potwornie cierpliwego” Candido do szału. Pioratto mówi, że zdenerwowanie niewzruszonego Candido wymagałoby czegoś więcej niż zwykłego żartu. Castruccio oferuje zakład o wartości 100 dukatów, że jego plan zadziała, a Pioratto przyjmuje zakład.

Scena 5: Sklep Candido Do sklepu Candido wchodzą dzielni Castruccio, Fluello i Pioratto. Uczeń Candido, George, pokazuje im różne ubrania i tkaniny, ale odrzucają wszystko, co uważają za nieodpowiednie. Candido wchodzi i cierpliwie opisuje jakość swoich towarów. Castruccio mówi, że chciałby kupić materiał za grosze. Candido protestuje, że grosz jest wart absurdalnie małej kwoty. Castruccio udaje obrazę i grozi odejściem. Candido zgadza się dać mu to, czego chce. Castruccio upiera się, że jego kawałek tkaniny powinien być wycięty ze środka rolki, a nie z rogu. Candido cierpliwie spełnia prośbę Castruccio. Viola narzeka na głupotę cierpliwości Candido. Candido zachęca galantów do ignorowania skarg jego żony. Szepcząc, Pioratto mówi Castruccio, że przegrał zakład o 100 dukatów. Fluello zachwyca się niesamowitą cierpliwością Candido. Candido wyjaśnia, że ​​zaspokojenie wymagań klienta jest po prostu rozsądną praktyką biznesową — nawet jeśli od czasu do czasu oznacza to poniesienie straty. Aby jeszcze bardziej zademonstrować swoją dobrą wolę, Candido zamawia wino i napoje za zdrowie galantów. Zamiast pić, Viola celowo wylewa wino na podłogę. Candido każe George'owi napełnić jej zlewkę. Odkładając na bok, Fluello mówi Castruccio, że ukradnie drogi dzbanek do wina, aby zirytować Candido. Galanci dopijają wino i proponują kolejny toast, ale Candido odmawia wypicia drugiego drinka. Fluello grozi, że zabierze ze sobą zlewkę z winem, jeśli Candido nie będzie pił. Niewzruszony Candido każe mu iść dalej i wziąć zlewkę. Galanci wychodzą, zdumieni cierpliwością Candido. Viola karci Candido za to, że pozwolił galantom ukraść kosztowną zlewkę. Candido mówi żonie, żeby się uspokoiła. Nakazuje swojemu uczniowi, aby po cichu sprowadził konstabla, ale ostrzega go, aby nie rzucał żadnych oskarżeń, ponieważ „panowie” prawdopodobnie tylko żartowali, a nie chce ich wpędzać w kłopoty. Viola nadal narzeka na absurdalną cierpliwość Candido. George ponownie wchodzi z Castruccio, Fluello i Pioratto. George mówi Candido, że konstabl czeka za drzwiami. Przestraszeni obecnością konstabla, dzielni zgadzają się zwrócić zlewkę. Odczuwają ulgę, że Candido nie chce wnosić przeciwko nim zarzutów i pytają go, dlaczego nie był rozgniewany ich żartem. Candido odpowiada, że ​​nawet strata milionów nie rozzłościłaby go. Galanci chwalą nieskończoną cierpliwość i wyjście Candido.

Scena 6: Pokój Bellafront, poranek
Bellafront (tytułowa „uczciwa dziwka”) siedzi przed lustrem i przygotowuje makijaż. Pomaga jej sługa Roger. Pukają i wchodzą dzielni Castruccio, Fluello i Pioratto (są stałymi klientami). Roger zostaje wysłany, aby kupić wino dla galantów. Matteo wchodzi z Hippolito, który wciąż wygląda na dość ponurego (Matteo to kolejny ze stałych klientów Bellafront). Roger wraca bez wina. Mówi, że w drodze powrotnej wpadł na tragarza i wylał wszystko do ostatniej kropli. Bellafront karci go i oskarża o chowanie pieniędzy na wino dla siebie. Castruccio rozwiązuje całe zamieszanie, dając Rogerowi więcej pieniędzy, by mógł wyjść i kupić więcej wina. Fluello rozpoznaje Hippolito, który do tej pory tkwił przygnębiony w kącie. Proponuje złagodzić żal Hipolita, umawiając go z prostytutką. Hippolito jest zbyt zrozpaczony, by się dobrze bawić. Twierdząc, że ma interesy do załatwienia, odchodzi. Bellafront jest zaintrygowany Hippolitem. Pyta o przyczynę jego przygnębienia. Matteo i galanci mówią jej, że jest zdenerwowany z powodu kobiety, ale odmawiają podania dalszych szczegółów. Planują zjeść obiad z Bellafrontem w gospodzie o nazwie „Antylopa” w następną sobotę. Galanci i Matteo wychodzą. Hippolito wchodzi chwilę później, szukając Matteo. Bellafront mówi mu, że powinien poczekać kilka minut, ponieważ Matteo wkrótce wróci (kłamstwo). Hippolito mówi jej, że gdyby była jego kochanką, nie pozwoliłby jej spotykać się z tyloma różnymi mężczyznami. Bellafront wzdycha tęsknie i mówi Hippolito, że jej marzeniem jest być wiernym samotnemu mężczyźnie. Hippolito szydzi z tego stwierdzenia i oskarża Bellafront o kłamstwo, aby zwabić go w swoją sieć. Jest pewien, że gdyby się z nią związał, na pewno by go oszukała, tak jak wszystkie prostytutki zawsze oszukują swoich klientów. Bellafront przysięga, że ​​jest „uczciwą dziwką”. Twierdząc, że coś takiego nigdy nie może mieć miejsca, Hippolito proponuje, że „nauczy” Bellafront „jak nienawidzić” siebie. Przystępuje do wygłoszenia długiej, paskudnej przemowy na temat plugastwa prostytucji. Bellafront płacze, słysząc jego ostre słowa, ale błaga go, by kontynuował. Hippolito idzie dalej i wychodzi, mimo że Bellafront błaga go, by został. Bellafront zadręcza się swoją nieodwzajemnioną miłością do Hippolita. Zauważa, że ​​zostawił swój miecz, chwyta go i przygotowuje się do dźgnięcia się, ale zatrzymuje się, gdy Hippolito ponownie wchodzi i nazywa ją „szaloną kobietą”. W histerii błaga go, by ją pokochał lub zabił. Hippolito bierze od niej swój miecz i wychodzi bez słowa.

Scena 7: Sklep Candido Udając „dumnego”, Fustigo wchodzi do sklepu Candido i twierdzi, że Viola jest jego „kuzynką” (co jest skrótem od „kuzyn”, ale było również slangowym określeniem „kochanki”). Kontynuuje obrzucanie Candido („diabelskim łajnem w twoich zębach”). Candido reaguje z charakterystycznym spokojem. Fustigo całuje Violę i wyrywa jej obrączkę. Candido pozostaje niewzruszony. Fustigo żąda, aby Candido dał mu trochę materiału za darmo. W ciekawy metateatralny aluzji, Candido ostrzega Fustigo, że nie powinien zachowywać się tak hałaśliwie w miejscu, gdzie tak wielu ludzi może obserwować jego poczynania. George i uczniowie zachęcają Candido do pokonania Fustigo pałką . Nie okazując najmniejszego śladu gniewu, Candido nakazuje uczniom przynieść materiał, którego zażądał Fustigo. Uczniowie niechętnie wykonują jego polecenia. Candido wychodzi, aby pomóc innemu klientowi. George i uczniowie udają, że pomagają Fustigo, ale potajemnie szepczą mu do ucha groźby i obelgi. Karcą Violę za dokonanie tak okrutnej sztuczki na jej mężu. Viola mówi Fustigo, aby poszedł dalej i wziął tkaniny, które chce. Zirytowany George i uczniowie pobili Fustigo pałkami. Violetta prosi o pomoc. Candido ponownie wchodzi. Ciężko pobity Fustigo demaskuje cały podstęp i przyznaje, że jest bratem Violi. Candido ostrzega go, aby w przyszłości używał słowa „coz” z większą ostrożnością i wysyła go do chirurga w celu wyleczenia ran. Wchodzi oficer i mówi Candido, że ma pojawić się w senacie (Candido jest senatorem). Oczekuje się, że wszyscy senatorowie będą nosić w Senacie długą szatę. Candido nie może uzyskać dostępu do swojej szaty, ponieważ jest zamknięta w szafie. Viola ma klucz do szafy, ale ukrywa go przed Candido, aby go zdenerwować. Zamiast złościć się na żonę, Candido instruuje George'a, aby wyciął dziury w kawałku dywanu, aby można go było nosić jako ponczo. Zamiast kapelusza (od senatorów również oczekuje się nakrycia głowy) zakłada szlafmycę. Ostrzegając George'a, by powstrzymał się od śmiania się z jego niedorzecznego stroju, dopóki nie odejdzie, udaje się do senatu. Viola ponownie wchodzi niosąc klucz do szafy. George mówi jej, że Candido właśnie wyszedł, ubrany jak wariat. Viola jest zdumiona, że ​​Candido nie był zirytowany jej sztuczką. Instruuje George'a, aby ubrał szatę, kapelusz, łańcuch urzędów itp. Candido - „żart”, aby zaskoczyć Candido, kiedy wróci do domu. George martwi się, że Candido będzie rozgniewany „żartem”, ale Viola zmusza go do realizacji jej planu.

Scena 8: Burdel Mistress Fingerlock Roger mówi Mistress Fingerlock, że Bellafront porzucił prostytucję. Mistress Fingerlock jest zszokowana i zirytowana tą wiadomością. Bellafront wchodzi. Mistress Fingerlock mówi jej, że do jej burdelu przyszedł bardzo miły, dżentelmeński klient - okazja biznesowa, której Bellafront głupio by nie przepuścił. Bellafront obraża Rogera i Fingerlocka, przysięga, że ​​nigdy nie wróci do prostytucji i wychodzi. Fingerlock i Roger martwią się o pieniądze, które stracą, gdy Bellafront zniknie z pola widzenia.

Scena 9: Pokój Bellafront Bellafront pisze piosenkę dla Hippolito o swojej determinacji, by rzucić prostytucję. Matteo, Castruccio, Fluello i Pioratto wchodzą i karcą ją za to, że nie pojawiła się na kolacji, którą umówili w scenie szóstej. Bellafront mówi im, że porzuciła prostytucję i prosi ich o odejście. W przemówieniu przypominającym przemówienie Hipolita w scenie szóstej zachęca galantów do porzucenia prostytutek. Odkładając na bok, Matteo domyśla się, że Bellafront tylko udaje, że nienawidzi prostytucji, aby mogła pozbyć się innych i poświęcić się wyłącznie Matteo. Obrażony napomnieniami Bellafronta, Fluello wyciąga miecz. Matteo staje w obronie Bellafront. Odkładając na razie jakąkolwiek przemoc, zgadzają się walczyć w pewnym momencie w najbliższej przyszłości. Wyjście Castruccio, Fluello i Pioratto. Matteo gratuluje Bellafrontowi udanego oszukania galantów. Bellafront zapewnia go, że poważnie myśli o rzuceniu prostytucji i prosi go o odejście. Matteo jest w szoku. Bellafront nadal głosi przeciwko prostytucji, a Matteo ostatecznie odchodzi.

Scena 10: Pokój Hippolita Hippolito zamyka się w swoim pokoju, aby dotrzymać przysięgi, że będzie trzymał się z dala od kobiet i pozostał wierny Infelice. Nakazuje swojemu służącemu, aby upewnił się, że wszystkie kobiety są trzymane z dala od pokoju. Sługa wychodzi. Hippolito wygłasza elegijną mowę, kontemplując portret Infelice. Odkładając portret na bok, zwraca uwagę na czaszkę, która leży na jego biurku. W przemówieniu przypominającym Hamleta , monologuje o absurdalności życia i nieuchronności śmierci. Sługa wchodzi i mówi Hipolitowi, że młody człowiek przyszedł z nim porozmawiać. Hippolito każe mu wysłać gościa. Bellafront wchodzi przebrany za pazia. Kiedy się ujawnia, Hippolito nazywa ją diabłem i przywołuje swojego sługę. Sługa ma zamiar wyrzucić Bellafronta, ale rozprasza go pukanie do drzwi. Sługa wychodzi, by otworzyć drzwi. Bellafront błaga Hippolito, aby jej wysłuchał, ale on odrzuca jej prośby. Sługa ponownie wchodzi i mówi Hippolito, że posłał po niego doktor Benedykt. Hippolito wychodzi na spotkanie z lekarzem. Pozostawiona sama w pokoju, Bellafront planuje opuścić miasto (Mediolan) i wrócić do domu ojca.

Scena 11: W pobliżu sklepu Candido Aby zemścić się za pobicie, jakie otrzymał z rąk sług Candido, Fustigo płaci bravos Crambo i Pohowi za solidne pobicie służącego Candido, George'a. Crambo mówi Fustigo, aby poczekał w pobliskiej tawernie na czas bicia.

Scena 12: Sklep Candido George jest ubrany w ubrania Candido. Viola instruuje uczniów, aby odnosili się do George'a tak, jakby był ich mistrzem. Wchodzi Candido, wciąż ubrany w dywan i szlafmycę. Zamiast złościć się na George'a i uczniów, gra razem z grą i udaje, że George jest jego mistrzem. Rozwścieczona brakiem rozwścieczenia Candido, Viola mówi, że ma pomysł na sztuczkę, która raz na zawsze dokuczy Candido. Ona wychodzi. Crambo i Poh wchodzą do sklepu. Crambo myli Candido z George'em i uderza go pałką. Głowa Candido krwawi. Uczniowie wchodzą i łatwo zatrzymują Crambo i Poha, którzy wołają o litość. George chce ich pokonać pałkami, ale Candido nalega, by wypuścić ich z ostrzeżeniem. Viola ponownie wchodzi z dwoma oficerami. Mówi funkcjonariuszom, że Candido oszalał i zaprasza ich do obejrzenia jego śmiesznego stroju jako dowodu. Funkcjonariusze aresztują Candido i zabierają go do więzienia Klasztor Bethlem (zakład dla obłąkanych w Londynie, a nie w Mediolanie — wydaje się, że dramatopisarze przenieśli azyl do Włoch).

Scena 13: Dom doktora Benedykta Doktor mówi księciu, że udało mu się otruć Hippolita (kłamstwo). Książę wynagradza rzekomą zdradę Doktora, wypędzając go z dworu – środek podjęty w celu zapewnienia, że ​​Doktor nie użyje kiedyś swoich umiejętności trucizny przeciwko samemu Księciu. Książę wychodzi i wchodzi Hippolito. Doktor ujawnia szczegóły sfingowanej śmierci Infelice i mordercze intrygi księcia. Hippolito mówi, że natychmiast pojedzie do Bergamo na spotkanie z Infelice. Doktor mówi mu, że Infelice wie wszystko i już umówił się na spotkanie z nim następnego ranka w klasztorze Bethlem, gdzie para zostanie poślubiona przez księdza imieniem Ojciec Anselmo. Hippolito chwali Doktora i wychodzi.

Scena 14: Przed zamkiem księcia
Viola czeka na okazję do spotkania z księciem. Podczas rozmowy z George'em okazuje się, że Candido został uwięziony w Bethlem, a Viola żałuje teraz swojej roli w umieszczeniu go tam. Ma nadzieję, że uda jej się przekonać księcia, by nakazał uwolnienie Candido. Książę wchodzi. Viola wyjaśnia swoją sytuację. Książę zgadza się uwolnić Candido, ale zanim może podpisać nakaz zwolnienia, Castruccio wchodzi i ogłasza zbliżające się małżeństwo Infelice w Bethlem. Książę nakazuje swoim ludziom przebrać się za wiejskich dżentelmenów i pojechać do Bethlem. Wszyscy wychodzą z wyjątkiem Fluello. Przeklina Castruccio za zdradę Hippolita i planuje ostrzec parę przed zbliżającym się przybyciem księcia.

Scena 15: Klasztor Betlejem
Ojciec Anselmo mówi Hippolito i Infelice, że o zachodzie słońca przeprowadzi ich ceremonię zaślubin. Fluello przybywa i ostrzega parę przed rychłym przybyciem księcia, więc ojciec Anselmo zgadza się natychmiast przeprowadzić ceremonię zaślubin. Hipolito, Infelice, Matteo i ojciec Anselmo wychodzą. Książę wchodzi z Castruccio, Pioratto, Sinzei i innymi, wszyscy przebrani za wiejskich dżentelmenów. Jest jeszcze ranek, a książę myśli, że ceremonia zaślubin odbędzie się dopiero po południu. Fluello sugeruje, aby spędzali czas, obserwując pacjentów psychiatrycznych w Bethlem. Wchodzi ojciec Anselmo i Castruccio pyta go, czy kompania księcia może zobaczyć niektórych szaleńców. Ojciec Anselmo zgadza się przedstawić ich kilku pacjentom, ale prosi ich, aby najpierw złożyli broń, aby uniknąć ewentualnych konfliktów z porywczymi pacjentami. Książę i jego ludzie rozbrajają się. Sługa wychodzi z bronią. Ojciec Anselmo przedstawia „Pierwszego Wariata”, starca owiniętego w sieć, który wyobraża sobie, że tonie w morzu. Pierwszy szaleniec zaczyna od bełkotu dowcipnych absurdów, ale w końcu denerwuje się i zostaje eskortowany ze sceny przez służącego. Następnie ojciec Anslemo przedstawia „Drugiego Wariata”, męża, który oszalał z zazdrości o swoją piękną żonę, oraz „Trzeciego Wariata”, kochanka, który oszalał po śmierci swojej dziewczyny. Drugi i Trzeci Wariat kłócą się absurdalnie o papugi, smoki z klapami, owsiankę itp. Drugi Wariat udaje, że strzela do Trzeciego Wariata. Trzeci Szaleniec krzyczy z przerażenia, ponieważ wierzy, że naprawdę nie żyje. Ojciec Anselmo grozi biczowaniem szaleńców i każe służącemu ich zabrać. Następną przedstawioną pacjentką jest Bellafront, która zamiast wracać do domu ojca, przybyła do azylu. Rywale udają, że jej nie rozpoznają. Bellafront nazywa galantów „osłupami” i beszta ich za ich rozpustę. Wchodzą Hippolito, Matteo i Infelice, wszyscy przebrani za braci. Bellafront nalega na odczytanie losów „braci” i kończy się ujawnieniem ich prawdziwej tożsamości. Książę nakazuje swoim ludziom wyciągnąć broń, ale broni nigdzie nie można znaleźć. Hippolito mówi księciu, że on i Infelice są już małżeństwem. Za namową księdza Anselma książę zgadza się powitać Hipolita jako swojego nowego zięcia. Dziękuje Bellafront za jej rolę w doprowadzeniu sprawy do szczęśliwego zakończenia. Bellafront identyfikuje Matteo jako „złoczyńcę”, który ukradł jej dziewictwo. Książę nakazuje Matteo poślubić Bellafront. Matteo jest zdumiony pomysłem poślubienia prostytutki, ale ostatecznie zgadza się zaakceptować związek. Viola wchodzi z George'em. Proszą o spotkanie z Candido. Ojciec Anselmo wychodzi na chwilę i wraca z Candido. W krótkim wywiadzie Candido pokazuje, że nie jest szalony. Książę zgadza się go uwolnić.

Część 2

Produkcja

Strona tytułowa pierwszego opublikowanego wydania Uczciwej dziwki, część druga .

Część 2 powstała najprawdopodobniej w 1605 lub 1606 r., a do Księgi papeterii została wpisana 29 kwietnia 1608 r. Część 2 została jednak opublikowana dopiero w 1630 r. w quarto wydrukowanym przez Elizabeth Allde dla księgarza Nathaniela Buttera .

Streszczenie

W tej drugiej części Hippolito począł gwałtowną żądzę dla Bellafront, którego mąż (co może nie jest zaskakujące) powrócił do życia nieudacznika. Jednak pomimo ogromnej potrzeby Bellafront nie chce zrezygnować ze swojej nowej cnoty. Wszystko kończy się dobrze dzięki równoległym machinacjom żony Hippolita i ojca Bellafronta.

Późniejsze użycie

William Dunlap w znacznym stopniu zapożyczył tę sztukę, pisząc The Italian Father , którą po raz pierwszy wystawiono w Nowym Jorku w 1799 roku. Chociaż Dunlap początkowo nie przypisywał Dekkerowi, później przyznał, że Dekker „dostarczył wiele najlepszych fragmentów tego dramatu”.

Sztuka The Deformed Richarda Penna Smitha z 1830 roku jest oparta zarówno na The Honest Whore , jak i na adaptacji Dunlapa.

Notatki

• Dekkera, Thomasa i Thomasa Middletonów. „Uczciwa dziwka, część I i część II”. wyd. Fredsona Bowersa. Twórczość dramatyczna Thomasa Dekkera. Tom. II. Cambridge UP, 1955.
• Chambers, EK Scena elżbietańska. 4 tomy, Oxford, Clarendon Press, 1923.
• Jackson, Ken. „Bethlem i Bridewell w Uczciwej dziwce” . Studia z literatury angielskiej 1500–1900. (43:2) 2003, strony 395–413. Sieć. 25 października 2013 r.
• Lake, David J. Kanon sztuk Thomasa Middletona. Cambridge, Cambridge University Press, 1975.
• Logan, Terence P. i Denzell S. Smith, wyd. The Popular School: A Survey and Bibliography of Recent Studies in English Renaissance Dramat. Lincoln, NE, University of Nebraska Press, 1975.

Linki zewnętrzne

• Uczciwa dziwka , część pierwsza