Córka duchownego

Córka duchownego
	Okładka pierwszego wydania amerykańskiego, powieść opublikowana w Ameryce z niewielką zmianą tytułu jako Córka duchownego
Autor	George'a Orwella
Kraj	Zjednoczone Królestwo
Język	język angielski
Opublikowany	1935 ( Wiktor Gollancz )
Typ mediów	Druk (oprawa twarda i miękka)
Poprzedzony	Dni Birmy
Śledzony przez	Utrzymuj latanie Aspidistry

Córka duchownego to powieść angielskiego pisarza George'a Orwella z 1935 roku . Opowiada historię Dorothy Hare, córki tytułowego duchownego, której życie wywraca się do góry nogami, gdy dostaje ataku amnezji . Jest to najbardziej formalnie eksperymentalna powieść Orwella, zawierająca rozdział napisany w całości w dramatycznej formie, ale nigdy nie był z niej zadowolony i zostawił instrukcje, aby po jego śmierci nie była przedrukowywana. Pomimo tych instrukcji Orwell zgodził się na drukowanie tanich wydań „każdej książki, która może przynieść kilka funtów moim spadkobiercom” po jego śmierci.

Tło

przez następne pięć lat wykorzystywał dom swoich rodziców w Southwold jako bazę wypadową. Southwold to małe prowincjonalne miasteczko na wschodnim wybrzeżu Suffolk. Rodzina była dobrze osadzona w lokalnej społeczności i poznał wielu miejscowych ludzi. Jego siostra Avril prowadziła w mieście herbaciarnię. Brenda Salkeld, nauczycielka gimnastyki w St Felix School i córka duchownego, miała przez wiele lat pozostać przyjaciółką i stałą korespondentką jego pracy, choć odrzuciła jego propozycję małżeństwa.

Rana Balaj udzielała korepetycji Orwellowi, a Orwell pisał w Southwold i wznowił swoje sporadyczne wyprawy, udając się pod przykrywką jako włóczęga po Londynie i okolicach. W sierpniu i wrześniu 1931 roku spędził dwa miesiące na dorywczej pracy przy zbiorze chmielu w hrabstwie Kent, co było stałą tradycją East Endu . W tym czasie mieszkał w chacie dla skoczków , podobnie jak inni zbieracze, i prowadził dziennik, w którym opisano „Ginger” i „Deafie”. Znaczna część tego dziennika znalazła się w Córce duchownego .

Na początku 1932 roku Orwell podjął pracę nauczyciela w małej prywatnej szkole w dzielnicy produkcyjnej w Hayes w zachodnim Londynie. Szkoła ta była własnością kierownika miejscowej fabryki gramofonów i liczyła zaledwie 20 chłopców, synów miejscowych kupców i sklepikarzy. Orwell zaprzyjaźnił się z miejscowym wikarym i związał się z miejscowym kościołem. Po czterech semestrach szkolnych przeniósł się do większej szkoły z 200 uczniami w Uxbridge , Middlesex na przedmieściach na północno-zachodnim krańcu Londynu. Jednak po jednym semestrze trafił do szpitala z zapaleniem płuc iw styczniu 1934 roku wrócił do Southwold na rekonwalescencję. Nigdy nie wrócił do nauczania.

Orwell zaczął pisać Córkę duchownego w połowie stycznia 1934 roku i skończył ją 3 października 1934. Po wysłaniu pracy do swojego agenta, Leonarda Moore'a, opuścił Southwold, aby pracować na pół etatu w księgarni w Hampstead . Po różnych dokonywanych w ostatniej chwili przeróbkach w obawie przed zniesławieniem Gollancz opublikował 11 marca 1935 r. Córkę duchownego .

Tytuł

Christopher Hitchens , autor książki Why Orwell Matters , spekulował, że Orwell wziął tytuł powieści z powieści Jamesa Joyce'a Ulisses z 1922 roku .

A teraz, sirrah, ten funt, który ci pożyczył, kiedy byłeś głodny? Małżeństwo, chciałem tego. Weź tego szlachcica. Iść do! Większość czasu spędziłeś w łóżku Georginy Johnson, córki duchownego . Agenbite of inwit.

Sugerowano również, że Orwell wziął tytuł z powieści DH Lawrence'a The Rainbow z 1915 roku :

Panna Inger była Bachelor of Arts, studiowała w Newnham. Była córką duchownego , z dobrej rodziny.

Podsumowanie fabuły

Historia opowiedziana jest w pięciu odrębnych rozdziałach.

Rozdział 1

Dzień z życia Dorothy Hare, córki niemiłego owdowiałego duchownego o słabej woli. Jej ojciec jest rektorem Knype Hill, małego miasteczka we wschodniej Anglii. Prowadzi dla niego dom, odpiera wierzycieli, odwiedza parafian i szyje kostiumy na imprezy charytatywne. Przez cały czas praktykuje umartwianie ciała, aby być wiernym swojej wierze. Wieczorem zostaje zaproszona na kolację przez pana Warburtona, najbardziej haniebnego mieszkańca Knype Hill, kawalera w średnim wieku, który jest bezwstydnym lubieżnikiem i ateistą. Próbuje uwieść Dorothy, wcześniej raz próbował wymusić na niej swoją uwagę i wykorzystując każdą okazję, by „kochać się z nią niezobowiązująco”. Kiedy wychodzi, zmusza ją do kolejnego uścisku i widzi ich pani Semprill, wiejska plotkarka i skandalistka. Dorothy późno w nocy wraca do domu do swojej oranżerii, aby pracować nad kostiumami.

Rozdział 2

Dorothy zostaje przeniesiona na New Kent Road z amnezją . Osiem dni z jej życia jest nieznanych. Dołącza do grupy włóczęgów, składającej się z młodego mężczyzny o imieniu Nobby i jego dwóch przyjaciół, którzy pozbawiają ją pozostałej połowy korony i zabierają ją ze sobą na wyprawę zbierającą chmiel w Kent.

W międzyczasie pani Semprill rozpowszechnia plotkę, że Dorothy uciekła z panem Warburtonem, a ta historia na jakiś czas urzeka prasę krajową.

Po ciężkiej pracy na polach chmielu, której kulminacją było aresztowanie Nobby'ego za kradzież, Dorothy wraca do Londynu ze swoimi znikomymi zarobkami. Jako samotna dziewczyna bez bagażu odmawia się jej wstępu do „przyzwoitych” hoteli i trafia do taniego hotelu dla „pracujących dziewcząt” (prostytutek). Jej fundusze stale się kurczą, więc jest zmuszona opuścić hotel i żyć na ulicy. Zamieszkuje na Trafalgar Square .

Rozdział 3

Dorothy spędza noc śpiąc pod gołym niebem na Trafalgar Square w rozdziale przedstawionym w całości jako dramatyczny dialog między Dorothy a obsadą włóczęgów. Wędrowcy omawiają trudności życia w drodze, w tym płacenie za ciepłą wodę, znajdowanie jedzenia, unikanie policji i prostytucję. Pan Tallboys, pozbawiony urzędu duchowny, odprawia pozornie religijny rytuał, podczas gdy Dorothy śni o „potwornych uskrzydlonych kształtach demonów i arcydemonów”. Po dziesięciu dniach spędzonych na ulicy zostaje aresztowana za włóczęgostwo i trafia do policyjnej celi na dwanaście godzin za niezapłacenie grzywny.

Rozdział 4

Dorothy uważa, że jej ojciec, zrozpaczony plotkami o jej ucieczce z panem Warburtonem, zignorował jej listy z prośbą o pomoc. W rzeczywistości skontaktował się ze swoim kuzynem, Sir Thomasem Hare, którego sługa lokalizuje ją na komisariacie . Adwokat Hare załatwia jej pracę jako „ nauczycielki ” w małej „czwartorzędnej” prywatnej „akademii” dla dziewcząt, prowadzonej przez pazerną panią Creevy. Próby Dorothy wprowadzenia bardziej liberalnej i zróżnicowanej edukacji dla swoich uczniów kolidują z oczekiwaniami rodziców, którzy chcą ściśle „praktycznego” skupienia się na pisaniu i podstawach matematyki. Praca, która początkowo sprawia jej przyjemność, szybko staje się mozolna. Pani Creevy ostatecznie zwalnia ją bez uprzedzenia, kiedy znajduje innego nauczyciela.

Rozdział 5

Wkrótce po tym, jak Dorothy wychodzi ze szkoły, pan Warburton pojawia się w taksówce, aby powiedzieć, że pani Semprill została oskarżona o pomówienie , a jej złośliwe plotki zostały zdyskredytowane. Dlatego przybył, aby zabrać ją z powrotem do Knype Hill. W drodze do domu proponuje małżeństwo. Dorothy go odrzuca, uznając, ale lekceważąc jego argument, że wraz z utratą wiary religijnej jej życie jako ciężko pracującej córki duchownego będzie bezsensowne i nudne, a małżeństwo, gdy jest jeszcze młoda, jest jej jedyną ucieczką. Sugeruje się (tutaj i wcześniej w powieści), że innym powodem odrzucenia przez Dorothy propozycji Warburtona są jej represje seksualne. Historia kończy się powrotem Dorothy do jej starej rutyny, ale bez samoumartwienia.

Postacie

Dorothy Hare – panna po dwudziestce (początkowo 28), nie potrafi kierować własnym życiem iw każdej sytuacji staje się ofiarą w pułapce. Jest kolejno zależna od ojca, jeśli chodzi o dom, od współlokatora (Nobby'ego), jeśli chodzi o środki do przeżycia i kierowania, od innych zbieraczy żywności na polach chmielu, od kuzyna jej ojca, aby znaleźć pracę, od pani Creevy, której szkoła pojawia się zaproponować jej jedyną dostępną pracę, a wreszcie pana Warburtona, aby sprowadził ją do domu.
Ks. Charles Hare – ojciec Doroty, egocentryczny duchowny, którego duchowość i miłosierdzie istnieją tylko formalnie. Uważa, że handlarze i klasa robotnicza są poniżej niego i odmawia im płacenia. Ma trochę pieniędzy, choć malejących, w akcjach i gromadzi gigantyczne długi.
Pan Warburton - wyluzowany i przyjazny kawaler po czterdziestce. Ma troje nieślubnych dzieci (które nazywa „bękartami”) ze swoją hiszpańską kochanką Dolores. Jest postrzegany jako wysoce niemoralny.
Pani Evelina Semprill - złośliwa plotkarka Knype Hill, otrzymuje nagrodę, gdy zostaje pozwana o zniesławienie.
Nobby – włóczęga, który żyje z żebractwa, pracy dorywczej i drobnej przestępczości. W końcu zostaje aresztowany za kradzież podczas pracy na polach chmielu.
Sir Thomas Hare, „dobroduszny, chichoczący” baronet - karykaturalny wodehousowski arystokrata.
Pani Creevy – podła właścicielka małej szkoły – jest twarda i cieszy się z drobnych zwycięstw kosztem innych.

Główne tematy

Dorota jest ekonomicznie zmuszana do niezwykle ciężkiej pracy. Jej niskie zarobki we wszystkich przypadkach ograniczają jej ucieczkę i funkcjonowanie, aby utrwalić jej stan zależny. Orwell rysuje obraz systematycznych sił, które zachowują zniewoloną niewolę w każdym ustawieniu. Wykorzystuje fikcyjne starania Doroty do krytykowania pewnych instytucji. W przypadku zbiorów chmielu Orwell krytykuje sposób, w jaki płace są systematycznie obniżane w miarę upływu sezonu i dlaczego płace są na początku tak niskie. Opisuje życie robotnika , aż do ciągłego stanu wyczerpania, który w jakiś sposób eliminuje możliwość kwestionowania okoliczności. Orwell uchwycił także dziwne uczucie euforycznego szczęścia, które pojawia się po długim, monotonnym dniu pracy. Opisuje postawę pracownika sezonowego, który zarzeka się, że nie wróci w następnym roku, ale jakoś zapomina o trudach i pamięta tylko pozytywne strony poza sezonem i nieuchronnie wraca.

W przypadku systemu szkół prywatnych w Anglii epoki Orwella przedstawia on dwustronicową krytykę tego, jak kapitalistyczne interesy uczyniły system szkolny bezużytecznym i absurdalnym. Jego atak na imperatyw komercyjny jest przekazywany w głównym celu pani Creevy: „Chodzi mi o opłaty”, mówi, „a nie o rozwój umysłów dzieci”. Przejawia się to w jej jawnym faworyzowaniu dzieci „dobrych płatników” i całkowitym braku szacunku dla dzieci „złych płatników”: zarządza lepsze kawałki mięsa dla dzieci „dobrych płatników”, zachowując grubsze kawałki dla „średnich płatników” i skazanie dzieci „źłych płatników” na spożywanie w sali szkolnej, z dala od reszty uczniów, brązowych torebek śniadaniowych.

Powieść bada również rolę religii i działalności charytatywnej. Dorothy kwestionuje swoje przekonania religijne w całej powieści, dochodząc do wniosku, że „nie ma żadnego substytutu wiary; żadnej pogańskiej akceptacji życia jako wystarczającego dla siebie samego; żadnych panteistycznych rzeczy na pocieszenie, żadnej pseudoreligii„ postępu ”z wizjami błyszczących utopii i mrowiska stali i betonu. Wszystko albo nic. Albo życie na ziemi jest przygotowaniem do czegoś większego i trwalszego, albo jest bezsensowne, mroczne i straszne. Dla Richarda Smyera powieść przedstawia „duchową oschłość” Anglii w nowoczesności i świadomość Dorothy co do „przepaści między prawdziwym chrześcijaństwem a społeczeństwem czczącym pieniądze […] w mieście, przestrzegane jest tylko jedno przykazanie:„ Nie przegrasz twoja praca.

Literackie znaczenie i krytyka

Książka jest w dużej mierze eksperymentalna. Powieść zawiera interludium, nocną scenę na Trafalgar Square , napisaną pod wpływem Jamesa Joyce'a , a konkretnie sceny z „Nighttown” w Ulissesie . W liście do Brendy Salkeld sam Orwell wyrzekł się powieści jako „ flaków… z wyjątkiem rozdziału 3, część 1, z którego jestem zadowolony”. Za życia uniemożliwił jej przedrukowanie. W liście do Henry'ego Millera tydzień po publikacji książki w Stanach Zjednoczonych (sierpień 1936) Orwell opisał książkę jako „bzdury”, choć dodał, że czuł, że przeprowadził z nią kilka użytecznych eksperymentów. W liście do George'a Woodcocka z 28 września 1946 roku Orwell zauważył, że były dwie lub trzy książki, których napisał, których się wstydził i nazwał Córką duchownego nawet gorszą niż Keep the Aspidistra Flying , ponieważ „został napisany po prostu jako ćwiczenie i Nie powinienem był tego publikować, ale desperacko potrzebowałem pieniędzy”. Poeta i powieściopisarz Vincent McHugh, recenzując powieść dla New York Herald Tribune Books w 1936 roku, oświadczył, że ma ona powiązania z twórczością George'a Gissinga , pisarza, którego Orwell bardzo podziwiał, i umieścił powieść w szczególnej tradycji, tradycji Dickens i Gissing: „Pan Orwell również pisze o świecie pełzającym w biedzie, okropnym, nierównym terenie, na którym nadużycia wskazane przez tych wcześniejszych pisarzy zostały w większości tylko pogłębione i skonsolidowane. Etapy trudnej sytuacji Dorothy – nadchodzące sobie na londyńskiej ulicy, poczucie odcięcia od przyjaciół i bliskich, nędza i zimno – odgrywają [–] koszmar, w którym można zostać wyrzuconym z przyzwoitego życia, bez względu na to, jak bardzo zadłużony i opuszczony , do niewyobrażalnego dołu głodu żebraczego i beznadziejnej deklasacji”.

Według biografa Orwella, DJ Taylora :

Wielką fascynacją dla mnie w A Clergyman's Daughter jest to, że chociaż została opublikowana w Wielkiej Brytanii w 1935 roku, zasadniczo jest to ta sama fabuła z Nineteen Eighty-Four , która pojawia się dopiero czternaście lat później. Chodzi o kogoś, kto jest szpiegowany, podsłuchiwany i uciskany przez ogromne siły zewnętrzne, z którymi nie mogą nic zrobić. Podejmuje próbę buntu, a potem musi iść na kompromis. W ostatniej scenie Córki duchownego Dorothy wraca na plebanię swojego ojca w Suffolk, wciąż wykonując przyziemne, rutynowe zadania, które wykonywała na początku powieści, buntując się przeciwko życiu, w które jest uwikłana. Tak jak Winston Smith w Dziewiętnaście osiemdziesiąt cztery , musiała się z tym pogodzić. To bardzo prorocza powieść, jeśli chodzi o to, co wydarzyło się później w pisarstwie Orwella.

Tłumaczenia

Książka została przetłumaczona na tajski jako Lok Khong Khru Sao (โลกของครูสาว) przez Sunantha Laojan (สุนันทา เหล่าจัน) i opublikowana po raz pierwszy w 1975 roku przez Kleda Tajlandzcy wydawcy.

Po raz pierwszy został przetłumaczony na język rosyjski przez Kennetha MacInnesa i Verę Domiteevę (1994) i wydany przez Azbooka Publishers (2004) i Astrel (2011).

Nie było francuskiej wersji Córki duchownego aż do 2007 roku, kiedy tłumaczenie Silvaina Chupina zostało opublikowane przez Éditions du Rocher.

Również książka została przetłumaczona na język ukraiński (2021) przez Mariię Holovko, wydawcę Vydavnytstvo Jupanskogo.

Zobacz też

Bibliografia George'a Orwella

Cytowane prace

Orwell, George (1986), Córka duchownego , The Complete Works of George Orwell , Londyn: Secker & Warburg, ISBN 0-436-23129-8
Orwell, George (1998a), Rodzaj przymusu 1903–1936 , The Complete Works of George Orwell , Londyn: Secker & Warburg, ISBN 0-436-20542-4
Orwell, George (1998b), W obliczu nieprzyjemnych faktów 1937–1938 , The Complete Works of George Orwell , Londyn: Secker & Warburg, ISBN 0-436-20538-6
Orwell, George (1998g), Próbowałem powiedzieć prawdę 1943–1944 , The Complete Works of George Orwell , Londyn: Secker & Warburg, ISBN 0-436-20552-1

Linki zewnętrzne

Córka duchownego w Faded Page (Kanada)