Dom Spotkań Charlotte
Współrzędne : Dom Spotkań w Charlotte został zbudowany w 1840 roku przez kongregację metodystów w Charlotte w stanie Vermont . W 1952 roku został przeniesiony do Muzeum Shelburne w Shelburne, Vermont . Obecnie służy jako budynek wystawowy na terenie muzeum.
Historia
Budynek został pierwotnie wzniesiony przez kościół metodystów Charlotte w 1840 roku, po tym jak ich oryginalna drewniana konstrukcja została zniszczona w pożarze w 1837 roku.
W 1899 r. przestał pełnić funkcję kościoła i został przejęty przez grupę trzynastu młodych kobiet, które utworzyły amatorski zespół teatralny i wykorzystywały budynek jako teatr . W 1902 roku grupa zarejestrowała się jako Stowarzyszenie Biblioteczne Breezy Point i kupiła budynek na bibliotekę miejską. Charles W. Henry, czołowy malarz teatralny w Vermont, często malował tła do przedstawień stowarzyszenia.
Po tym, jak wichura uszkodziła budynek w 1950 roku, stowarzyszenie głosowało za sprzedażą go Muzeum Shelburne, aby mógł zostać zachowany. W 1952 roku Muzeum Shelburne rozebrało budynek i przeniosło go na swoje miejsce, znajdując zamienniki brakujących lub uszkodzonych elementów, w tym dzwonnicy , ławek i ambony , w opuszczonym kościele w Milton w stanie Vermont . Tynkowe ściany wewnętrzne zostały pomalowane na biało i szaro, aby przypominały boazerię ( patrz Trompe-l'oeil ).
Architektura
Bryła odzwierciedla tendencje stylistyczne ukształtowane w ostatniej dekadzie XVIII wieku, kiedy plan kościoła stał się wzorcem, według którego projektowano domy spotkań . Plan kościoła nawiązujący do bryły prostokąta, z dachem dwuspadowym i wkomponowaną dzwonnicą, z wejściem wzdłuż krótszej osi budowli i amboną po przeciwnej stronie. Ponieważ plan kościoła i słowo „kościół” kojarzyły się z anglikanizmem , wspólnoty purytańskie używały terminu „dom spotkań” w odniesieniu do budynku, w którym odbywały się zarówno spotkania świeckie, jak i religijne.
Purytanie, a później kongregacjonaliści , tradycyjnie budowali swoje domy spotkań na planie kwadratu lub prostokąta z czterospadowymi dachami , z oddzielną dzwonnicą oraz wejściem i amboną usytuowanymi po dłuższych bokach budynku. Pod koniec XVIII wieku, gdy społeczności zaczęły rozróżniać domy spotkań od kościołów, protestanckie przyjęły zarówno tytuł „kościół”, jak i związany z nim plan przy projektowaniu swoich budynków sakralnych.
fronton Domu Spotkań , zaakcentowany listwami gzymsowymi , odzwierciedla wszechobecność architektury greckiego odrodzenia w połowie XIX wieku. Brak innych ozdób, typowy dla stylu greckiego odrodzenia, dobrze pasował do architektury protestanckiej Nowej Anglii.
