Jerzy Perec

Jerzy Perec
Urodzić się
( 07.03.1936 ) 7 marca 1936 Paryż, Francja
Zmarł
3 marca 1982 (03.03.1982) (w wieku 45) Ivry-sur-Seine , Francja ( 03.03.1982 )
Zawód Powieściopisarz , filmowiec , eseista
Język Francuski
Współmałżonek Paulette Petras

Georges Perec ( francuski: [ʒoʁʒ peʁɛk] ; 7 marca 1936 - 3 marca 1982) był francuskim powieściopisarzem , filmowcem , dokumentalistą i eseistą . Był członkiem Oulipo . Jego ojciec zginął jako żołnierz na początku II wojny światowej, a jego matka zginęła w Holokauście . Wiele jego prac dotyczy nieobecności, utraty i tożsamości, często poprzez grę słów .

Wczesne życie

Urodzony w robotniczej dzielnicy Paryża, Perec był jedynym synem Icka Judko i Cyrli (Schulewicz) Peretz, polskich Żydów, którzy wyemigrowali do Francji w latach 20. XX wieku. Był dalekim krewnym pisarza jidysz Izaaka Lejba Pereca . Ojciec Pereca, który zaciągnął się do armii francuskiej podczas II wojny światowej, zmarł w 1940 roku od nieleczonych ran postrzałowych lub odłamków, a jego matka zginęła w Holokauście , prawdopodobnie w Auschwitz jakiś czas po 1943 roku . Perec został zabrany pod opiekę ciotki ze strony ojca i wujek w 1942 r., aw 1945 r. został przez nich formalnie adoptowany.

Kariera

Perec zaczął pisać recenzje i eseje dla La Nouvelle Revue française i Les Lettres nouvelles [ fr ] , wybitnych publikacji literackich, podczas studiów historii i socjologii na Sorbonie . W latach 1958/59 Perec służył w wojsku jako spadochroniarz (XVIIIe Régiment de Chasseurs Parachutistes), a po zwolnieniu poślubił Paulette Petras. Spędzili rok (1960/1961) w Sfax w Tunezji, gdzie Paulette pracowała jako nauczycielka; te doświadczenia znajdują odzwierciedlenie w Things: A Story of the Sixties , który opowiada o młodej parze z Paryża, która również spędza rok w Sfax.

W 1961 roku Perec rozpoczął pracę w Laboratorium Badań Neurofizjologicznych w bibliotece naukowej jednostki, finansowanej przez CNRS i związanej z Hôpital Saint-Antoine jako archiwista . Stanowisko to było słabo płatne, które piastował do 1978 roku. Kilku recenzentów zauważyło, że dziennik postępowanie z zapisami i zróżnicowanymi danymi mogło mieć wpływ na jego styl literacki. W każdym razie na pracę Pereca nad ponowną oceną czasopism akademickich objętych prenumeratą wpłynęła prelekcja na temat postępowania z informacją naukową wygłoszona przez Eugene'a Garfielda w Paryżu i zapoznał go z Marshalla McLuhana autorstwa Jeana Duvignauda . Innym ważnym wpływem Pereca było Oulipo , do którego dołączył w 1967 roku, spotykając między innymi Raymonda Queneau . Perec zadedykował swoje arcydzieło La Vie mode d'emploi ( Życie: podręcznik użytkownika ) Queneau, który zmarł przed publikacją.

Perec rozpoczął pracę nad serią słuchowisk radiowych ze swoim tłumaczem Eugenem Helmle i muzykiem Philippe'em Drogozem [ de ] pod koniec lat 60.; niecałą dekadę później kręcił filmy. Jego pierwsza praca, oparta na powieści Un Homme qui dort , była współreżyserowana przez Bernarda Queysanne [ fr ] i przyniosła mu Prix Jean Vigo w 1974 roku. Perec tworzył także krzyżówki dla Le Point od 1976 roku.

La Vie mode d'emploi (1978) przyniosła Perecowi sukces finansowy i krytyczny - zdobył Prix Médicis - i pozwoliła mu zająć się pisaniem w pełnym wymiarze godzin. Był pisarzem-rezydentem na University of Queensland w Australii w 1981 roku, podczas którego pracował nad 53 Jours ( 53 Days ), których nie skończył. Wkrótce po powrocie z Australii jego stan zdrowia się pogorszył. Nałogowy palacz, zdiagnozowano u niego raka płuc. Zmarł w następnym roku w Ivry-sur-Seine w wieku 45 lat, cztery dni przed jego 46. urodzinami; jego prochy znajdują się w kolumbarium na cmentarzu Père-Lachaise .

Praca

Ambigram autorstwa Georgesa Pereca.

Wiele powieści i esejów Pereca obfituje w eksperymentalne gry słowne , zestawienia i próby klasyfikacji , zazwyczaj zabarwione melancholią .

Pierwsza powieść Pereca Les Choses (opublikowana w języku angielskim jako Things: A Story of the Sixties ) (1965) została nagrodzona Prix Renaudot .

Najsłynniejsza powieść Pereca La Vie mode d'emploi ( Life A User's Manual ) została opublikowana w 1978 roku. Jej strona tytułowa opisuje ją jako „powieści” w liczbie mnogiej, których przyczyny stają się oczywiste po przeczytaniu. La Vie mode d'emploi to gobelin przeplatających się opowieści i idei oraz aluzji literackich i historycznych, opartych na życiu mieszkańców fikcyjnego paryskiego bloku. Został napisany zgodnie ze złożonym planem ograniczeń pisania i składa się głównie z kilku elementów, z których każdy dodaje kolejną warstwę złożoności. 99 rozdziałów jego 600-stronicowej powieści porusza się niczym rycerska wyprawa po szachownicy po planie pomieszczeń budynku, opisując pokoje i klatkę schodową oraz opowiadając historie mieszkańców. Na koniec okazuje się, że cała książka tak naprawdę rozgrywa się w jednym momencie, z końcowym zwrotem akcji, który jest przykładem „ kosmicznej ironii” „. Został przetłumaczony na język angielski przez Davida Bellosa w 1987 roku.

Perec jest znany ze swojego ograniczonego pisania . Jego 300-stronicowa powieść La disparition (1969) to lipogram , napisany z naturalną strukturą zdań i poprawną gramatyką, ale używając tylko słów, które nie zawierają litery „e”. Został przetłumaczony na język angielski przez Gilberta Adaira pod tytułem A Void (1994). Jego nowela Les revenentes (1972) jest komplementarnym utworem jednogłosowym , w którym litera „e” jest jedyną użytą samogłoską. To ograniczenie wpływa nawet na tytuł, który tradycyjnie byłby zapisywany Reven a ntes . Angielskie tłumaczenie autorstwa Iana Monka zostało opublikowane w 1996 roku jako The Exeter Text: Jewels, Secrets, Sex in the collection Three . Jacques Roubaud zauważył , że te dwie powieści czerpią słowa z dwóch rozłącznych zestawów języka francuskiego i że możliwa byłaby trzecia powieść, utworzona ze słów dotychczas nie używanych (tych, które zawierają zarówno „e”, jak i samogłoskę inną niż niż „e”).

W ou le pamiątka d'enfance ( W, czyli wspomnienie dzieciństwa , 1975) to na wpół autobiograficzny utwór, który trudno sklasyfikować. Tom składa się z dwóch naprzemiennych narracji: jedna, fikcyjny zarys odległego kraju wyspiarskiego o nazwie „W”, początkowo wydaje się być utopijnym społeczeństwem wzorowanym na olimpijskim ideale, ale stopniowo okazuje się, że jest przerażającym, totalitarnym więzieniem przypominającym więzienie obóz koncentracyjny . Druga narracja to opis własnego dzieciństwa Pereca w czasie i po II wojnie światowej. Obie narracje zbiegają się pod koniec, podkreślając wspólny temat Holokaustu .

„Cantatrix sopranica L. Scientific Papers” to fałszywy artykuł naukowy szczegółowo opisujący eksperymenty dotyczące „reakcji wrzasku” wywoływanej u sopranów przez obrzucanie ich zgniłymi pomidorami. Wszystkie odniesienia w artykule to wielojęzyczne kalambury i żarty, np. „( Karybb i Szyla , 1973)”.

David Bellos , który przetłumaczył kilka dzieł Pereca, napisał obszerną biografię Pereca: Georges Perec: A Life in Words , która wygrała giełdę biografii Académie Goncourt w 1994 roku .

Stowarzyszenie Georges Perec posiada obszerne archiwa dotyczące autora w Paryżu.

W 1992 roku David Bellos znalazł początkowo odrzuconą powieść Pereca Gaspard pas mort ( Gaspard not dead ), którą uważano za zaginioną, wśród dokumentów w domu przyjaciela Pereca, Alaina Guérina [ fr ] . Powieść była kilkakrotnie przerabiana i zmieniana na Le Condottière [ fr ] i opublikowana w 2012 roku; jego angielskie tłumaczenie autorstwa Bellosa, a następnie w 2014 roku jako Portret mężczyzny po obrazie tego imienia z 1475 roku autorstwa Antonello da Messina . Początkowy tytuł zapożycza imię Gaspard z Paula Verlaine'a „Gaspar Hauser Chante” (zainspirowany Kasparem Hauserem z kolekcji Sagesse z 1881 roku ), a postacie o imieniu „Gaspard” pojawiają się zarówno w W, czyli Wspomnienie dzieciństwa i życia: A User's Manual , podczas gdy w MIKRO-TRADUKCJACH, 15 wariacjach discrètes sur un poème connu twórczo przepisuje wiersz Verlaine'a 15 razy.

Korona

Asteroida nr. 2817 , odkryta w 1982 roku, nosi imię Pereca. W 1994 roku jego imieniem nazwano ulicę w 20. dzielnicy Paryża , rue Georges-Perec [ fr ] . Francuska poczta wydała w 2002 roku znaczek na jego cześć; został zaprojektowany przez Marca Taraskoffa i wyryty przez Pierre'a Albuissona . Za swoją pracę Perec zdobył Prix Renaudot w 1965 r., Prix Jean Vigo w 1974 r., Prix Médicis w 1978 r. Został przedstawiony jako Google Doodle w swoje 80. urodziny.

Pracuje

Książki

Najbardziej kompletną bibliografią prac Pereca jest Tentative d'inventaire pas trop trop écrits de Georges Perec Bernarda Magné (Tuluza, Presses Universitaires du Mirail, 1993).

Rok Oryginalny francuski angielskie tłumaczenie
1965 Les Choses (Paryż: René Juillard, 1965)
Rzeczy: historia lat sześćdziesiątych , przeł. przez Helen Lane (Nowy Jork: Grove Press, 1967); Things: A Story of the Sixties in Things: A Story of the Sixties & A Man Asleep przeł. David Bellos i Andrew Leak (London: Vintage, 1999)
1966 Quel petit vélo à guidon chromé au fond de la cour? (Paryż: Denoël, 1966) Który motorower z chromowaną kierownicą na tyłach podwórka? , przeł. autorstwa Iana Monka w Three by Perec (Harvill Press, 1996)
1967 Un homme qui dort (Paryż: Denoël, 1967) Śpiący mężczyzna , przeł. Andrew Leak in Things: A Story of the Sixties & A Man Asleep (London: Vintage, 1999)
1969 La Disparition (Paryż: Denoël, 1969) Pustka , przeł. autorstwa Gilberta Adaira (Londyn: Harvill, 1994)
1969 Petittrice invitant à la découverte de l'art subtil du go , z Pierre'em Lussonem i Jacquesem Roubaudem (Paryż: Christian Bourgois, 1969) Krótki traktat zapraszający czytelnika do odkrywania subtelnej sztuki Go , przeł. Peter Consenstein (Cambridge, MA: Wakefield Press, 2019)
1972 Les Revenentes (Paryż: Editions Julliard, 1972) The Exeter Text: Jewels, Secrets, Sex , przeł. autorstwa Iana Monka w Three by Perec (Harvill Press, 1996)
1972 Die Maschine (Stuttgart: Reclam, 1972) Maszyna , przeł. autorstwa Ulricha Schönherra w „The Review of Contemporary Fiction: Georges Perec Issue: Spring 2009 Vol. XXIX, No. 1” (Chicago: Dalkey Archive, 2009)
1973 La Boutique obscure: 124 rêves , (Paryż: Denoël, 1973) La Boutique Obscure: 124 snów, przeł. autorstwa Daniela Levina Beckera (Melville House, 2013)
1974 Espèces d'espaces [ fr ] (Paryż: Galilea 1974) Gatunki przestrzeni i inne utwory , wyd. i trans. John Sturrock (London: Penguin, 1997; wyd. Rev. 1999)
1974 Owrzodzenia , (Bibliothèque oulipienne, 1974) —
1975 W ou le pamiątkowy d'enfance (Paryż: Denoël, 1975) W, czyli wspomnienie dzieciństwa , przeł. autorstwa Davida Bellosa (Londyn: Harvill, 1988)
1975 Tentative d'épuisement d'un lieu parisien (Paryż: Christian Bourgois, 1975) Próba wyczerpania miejsca w Paryżu , przeł. Marc Lowenthal (Cambridge, MA: Wakefield Press, 2010)
1976 Alfabety ilustr. autorstwa Dado (Paryż: Galilea, 1976) —
1978 Je me souviens (Paryż: Hachette, 1978)
Wspomnienia , tłum./adaptacja Gilberta Adaira (w Myths and Memories London: Harper Collins, 1986); Pamiętam , przeł. autorstwa Philipa Terry'ego i Davida Bellosa (Boston: David R. Godine, 2014)
1978 La Vie mode d'emploi (Paryż: Hachette, 1978) Życie: Podręcznik użytkownika , przeł. autorstwa Davida Bellosa (Londyn: Vintage, 2003)
1979 Les mots croisés , (Mazarine, 1979) —
1979 Un cabinet d'amator , (Balland, 1979) Portret galeryjny , przeł. autorstwa Iana Monka w Three by Perec (Harvill Press, 1996)
1980 La Clôture et autres poèmes , (Paris: Hachette, 1980) - Zawiera palindrom składający się z 1247 słów (5566 liter). —
1980 Récits d'Ellis Island: Histoires d'errance et d'espoir (INA/Éditions du Sorbier, 1980) Ellis Island and the People of America (z Robertem Boberem ), tłum. przez Harry'ego Mathewsa (Nowy Jork: New Press, 1995)
1981 Théâtre I , (Paryż: Hachette, 1981) —
1982 Epithalames , (Bibliothèque oulipienne, 1982) —
1985 Penser Classer (Paryż: Hachette, 1985) Sortujące myśli , przeł. autorstwa Davida Bellosa (Boston: David R. Godine, 2009)
1986 Les mots croisés II , (POL-Mazarine, 1986) —
1989 53 Jours , niedokończona powieść wyd. Harry Mathews i Jacques Roubaud (Paryż: POL, 1989) 53 dni , przeł. David Bellos (Londyn: Harvill, 1992)
1989 L'infra-ordinaire (Paryż: Seuil, 1989) —
1989 Voeux , (Paryż: Seuil, 1989) Życzenia , przeł. Mara Cologne Wythe-Hall (Cambridge, MA: Wakefield Press, 2018)
1990 Je suis né , (Paryż: Seuil, 1990) —
1991 Cantatrix sopranica L. et autres écrits scientifiques , (Paryż: Seuil, 1991) „Cantatrix sopranica L. Scientific Papers” z Harrym Mathewsem (Londyn: Atlas Press, 2008)
1992
LG: Une aventure des années soixante (Paris: Seuil, 1992) Zawiera utwory napisane w latach 1959-1963 dla czasopisma La Ligne générale : Le Nouveau Roman et le refus du réel; Pour une littérature réaliste; zaangażowanie w kryzys językowy; Robert Antelme ou la vérité de la littérature; L'univers de la science-fiction; La perpétuelle reconquête; Wozzeck ou la Méthode de l'apocalypse. 		—
1993 Le Voyage d'hiver , 1993 (Paryż: Seuil, 1993) Zimowa podróż , przeł. autorstwa Johna Sturrocka (Londyn: Syrens, 1995)
1994 Beaux présents belles nieobecności , (Paryż: Seuil, 1994) —
1999 Jeux intéressants (Zulma, 1999) —
1999 Nouveaux jeux intéressants (Zulma, 1999) —
2003 Entretiens et conférences (w 2 tomach, Joseph K., 2003) —
2008 L'art et la manière d'aborder son chef de service pour lui demander une augmentation (Hachette) Sztuka proszenia szefa o podwyżkę , przeł. autorstwa Davida Bellosa (Verso, 2011)
2012 Le Condottière (Éditions du Seuil, 2012) Portret mężczyzny znanego jako Il Condottiere , przekład Davida Bellosa (Chicago: University of Chicago Press, 2014)
2016 L'Attentat de Sarajevo (Éditions du Seuil, 2016)
2019 Entretiens, conférences, textes rzadkie, inédits (w jednym tomie, 1104 s., Joseph K., 2019)

Filmy

Dalsza lektura

Biografie

Krytyka

  • Poetyka eksperymentu: studium twórczości Georgesa Pereca autorstwa Warrena Motte'a (1984)
  • Perec ou les textes croisés autorstwa J. Pedersena (1985). Po francusku.
  • Pour un Perec lettré, chiffré J.-M. Raynauda (1987). Po francusku.
  • Georges Perec autorstwa Claude'a Burgelina (1988). Po francusku.
  • Georges Perec: Ślady jego przejścia autorstwa Paula Schwartza (1988)
  • Perecolages 1981–1988 autorstwa Bernarda Magné (1989). Po francusku.
  • La Mémoire et l'oblique autorstwa Philippe'a Lejeune'a (1991). Po francusku.
  • Georges Perec: Ecrire Pour Ne Pas Dire autorstwa Stelli Béhar (1995). Po francusku.
  • Poétique de Georges Perec: „... une trace, une marque ou quelques signes” Jacques-Denis Bertharion (1998) w języku francuskim.
  • Georges Perec Et I'Histoire , wyd. autorstwa Carstena Sestofta i Steena Bille Jorgensena (2000). Po francusku.
  • La Grande Catena. Studiów „La Vie mode d'emploi” Rinaldo Rinaldiego (2004). Po włosku.

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Georges_Perec&oldid=1136690962 ”