Wiatr i Lew

Wind and the lion movie poster.jpg
Przedpremierowy plakat promocyjny
The Wind and the Lion
W reżyserii Jana Miliusa
Scenariusz Jana Miliusa
Wyprodukowane przez Herb Jaffe
W roli głównej
Kinematografia Billy'ego Williamsa
Edytowany przez Roberta L. Wolfe'a
Muzyka stworzona przez Jerry'ego Goldsmitha
Firmy produkcyjne

Metro-Goldwyn-Mayer Herb Jaffe Productions
Dystrybuowane przez
Data wydania
  • 22 maja 1975 ( ) ( 22.05.1975 ) Nowy Jork
Czas działania
 119 minut
Kraj Stany Zjednoczone
Język język angielski
Budżet 4,5 miliona dolarów lub 4,2 miliona dolarów
kasa 9,2 miliona dolarów (wypożyczenie)

The Wind and the Lion to amerykański epicki film przygodowy z 1975 roku , napisany i wyreżyserowany przez Johna Miliusa , z udziałem Seana Connery'ego , Candice Bergen , Briana Keitha i Johna Hustona . Nakręcony w Panavision i Metrocolor i wyprodukowany przez Herba Jaffe i Phila Rawlinsa, film był luźno oparty na prawdziwej sprawie Perdicarisa z 1904 roku. Film został wyprodukowany przez Metro-Goldwyn-Mayer i dystrybuowany w USA przez United Artists i na arenie międzynarodowej przez Columbia Pictures .

Działka

W 1904 roku Maroko było źródłem konfliktu między potęgami kolonialnymi Niemiec , Francji i Imperium Brytyjskiego . Każdy naród stara się ustanowić strefę wpływów w swoim kraju. Mulai Ahmed el Raisuni jest przywódcą bandy berberyjskich powstańców sprzeciwiających się młodemu sułtanowi Abdelazizowi i jego wujowi, Bashawowi ( Paszy ) z Tangeru . Raisuli uważa, że ​​Bashaw jest skorumpowany i zobowiązany wobec Europejczyków. Porywa Amerykankę Eden Pedecaris i jej dzieci, Williama i Jennifer, podczas nalotu na ich dom. Sir Joshua Smith, brytyjski przyjaciel Edenu, zostaje zabity podczas nalotu. Następnie Raisuli żąda skandalicznego okupu, celowo próbując sprowokować międzynarodowy incydent, aby zawstydzić sułtana i rozpocząć wojnę domową.

W Stanach Zjednoczonych prezydent Theodore Roosevelt ubiega się o reelekcję . Decyduje się wykorzystać porwanie zarówno jako propagandę polityczną (ukuwając frazę „Pedecaris żywy lub Raisuli martwy!”), Jak i jako próbę zademonstrowania siły militarnej Ameryki jako nowego wielkiego mocarstwa, pomimo protestów jego ostrożnego sekretarza stanu, Johna Haya .

Amerykański konsul w Tangerze, Samuel Gummeré , nie jest w stanie wynegocjować pokojowego powrotu zakładników. W odpowiedzi Roosevelt wysyła eskadrę południowoatlantycką pod dowództwem admirała francuskiego Ensora Chadwicka do Tangeru, aby odzyskać Pedecarisa lub zmusić sułtana do przystąpienia do żądań Raisuli. Roosevelt zyskuje coraz większy szacunek dla Raisuli, uważając go za honorowego człowieka, który akurat jest jego wrogiem.

Pedecarise są przetrzymywani jako zakładnicy w Rif , z dala od potencjalnych ratowników. Chociaż jej dzieci wydają się podziwiać Raisuliego, Eden uważa go za „ bandytę ”. i prostak”. Pedecarises próbują uciec, z pomocą jednego z ludzi Raisuli, ale zostają zdradzeni i przekazani gangowi pustynnych bandytów. Na szczęście Raisuli wytropił ich i zabija porywaczy karabinem i mieczem. Ujawnia to nie ma żadnego zamiaru skrzywdzenia Pedecarises i tylko blefuje.Eden i Raisuli rozwijają przyjazne stosunki, gdy Raisuli ujawnia swoją historię, że został kiedyś wzięty do niewoli przez swojego brata, Bashawa, i przetrzymywany w lochu przez kilka lata.

Gummeré, Chadwick i jego pomocnik, kapitan piechoty morskiej Jerome, mają dość perfidii sułtana i wtrącania się mocarstw europejskich. Postanawiają zaangażować się w „interwencję wojskową”, aby wymusić negocjacje poprzez przejęcie faktycznej siedziby władzy, pałacu Bashawów w Tangerze. Kompania piechoty morskiej Hieronima, wspierana przez oddział marynarzy, maszeruje ulicami Tangeru, ku wielkiemu zdziwieniu europejskich poselstw, których siły są z sułtanem w odległym Fezie. Przytłaczają straż pałacową Bashawa, biorąc go jako zakładnika i zmuszając go do negocjacji.

Pod przymusem Bashaw ostatecznie zgadza się przystać na żądania Raisuli. Ale podczas wymiany zakładników Raisuli zostaje zdradzony i schwytany przez wojska niemieckie i marokańskie pod dowództwem von Roerkela. Jerome i mały kontyngent piechoty morskiej są obecni, aby zabezpieczyć Pedecaris i jej dzieci. Przyjaciel Raisuli, szeryf Wazan , organizuje plemię Berberów do ataku na Europejczyków i Marokańczyków, podczas gdy Eden nagle atakuje Jerome'a. Przekonuje go i jego ludzi na muszce, aby uratowali Raisuliego, aby dotrzymał słowa prezydenta Roosevelta, że ​​Raisuli nic się nie stanie, jeśli rodzina Pedecaris wróci bezpiecznie.

Dochodzi do trójstronnej bitwy, w której Berberowie i Amerykanie łączą siły, by pokonać Niemców i ich marokańskich sojuszników, ratując przy tym Raisuli. W Stanach Zjednoczonych Roosevelt cieszy się z tego wielkiego zwycięstwa, a Pedecarise bezpiecznie wracają do Tangeru. Później Roosevelt czyta list, który otrzymał od Raisuli, porównując tych dwóch mężczyzn: „Ja (Raisuli), jak lew, muszę pozostać na swoim miejscu, podczas gdy ty, jak wiatr, nigdy nie poznasz swojego”.

Rzucać

Inspiracja

Milius stwierdził zarówno w wywiadach, jak iw komentarzu na DVD, że świadomie powtarza wiele klasycznych filmów przygodowych i opowiadań. Jako inspirację dla filmu powołuje się na słynne brytyjskie czasopismo Boy's Own oraz historie Rudyarda Kiplinga . Inspiracją dla Miliusa była lektura artykułu Barbary W. Tuchman o aferze Perdicarisa w American Heritage magazyn i uznał tę historię za fascynującą; zdecydował się zaadaptować to do scenariusza, kiedy wymyślił, jak uczynić historię bardziej kinową, czyniąc Iona Perdicarisa kobietą, Eden Pedecaris.

Milius zbadał także biografię Raisuli, The Sultan of the Mountains autorstwa Rosity Forbes z 1924 roku ; większość dialogów w filmie jest zawłaszczona niemal słowo w słowo z książki Forbesa. Książka Waltera Harrisa z 1921 r. Maroko, które zostało zainspirowana przedstawieniem dworu sułtana Abdelaziza. Milius z podobną starannością badał sceny z Theodorem Rooseveltem.

Milius mówi, że pierwotnie chciał, aby pani Pedecaris miała 55 lub 60 lat i była grana przez Katharine Hepburn z dziećmi będącymi jej wnukami, a Berber byłby w podobnym wieku. „Jej mąż zmarł wiele lat temu, ona jest surową, bogatą staruszką i ma ostatni romantyczny romans z tym surowym, bogatym starym Berberem, sułtanem gór, który tak naprawdę nie może robić tych wszystkich rzeczy, które robił kiedyś ale łączy to jeszcze raz, aby ocalić ją przed Niebieskimi Ludźmi. Bardzo heroiczna postać. I oczywiście dzieci postrzegałyby taką postać jako jeszcze większą niż Sean Connery - ten starzec byłby największą starą rzeczą, jaką kiedykolwiek widzieli" nigdy nie widzieli, i byliby zachwyceni swoją babcią za to, że przeciwstawiła mu się, jak starzy ludzie mogą sobie dokuczać i kochać się nawzajem, ponieważ łączy ich wspólna więź wieku. To była najczystsza forma filmu, jaki kiedykolwiek miał. Roosevelt był bardzo młodą, instynktowną postacią, żywym człowiekiem, który reprezentował nowy świat, który bardzo dobrze rozumiał świat Raisuli, ale został zmuszony do jego zmiany”.

Milius musiał odmłodzić głównych bohaterów, aby sfinansować film. „Nikt nie chciał zrobić filmu o Arabach i Teddym Roosevelcie. Musieliśmy więc pójść na ustępstwa: bardziej romantyczny mężczyzna, piękna kobieta, w ten sposób znacznie więcej kas. w pewnym momencie swojej kariery nie musisz ich robić, a robisz Barry'ego Lyndona . Może lepiej, jeśli pójdziesz na ustępstwa”.

Milius powiedział, że ten film był „filmem przygodowym dla chłopców… widzianym oczami dzieci… Mam dość oglądania dzieci wykorzystywanych jako punkt widzenia, kiedy siedzą tam i bledną z przerażenia”.

Filmy przygodowe z lat 30. XX wieku, takie jak Gunga Din i The Four Feathers, były inspiracją dla stylu i techniki opowiadania historii. Wykorzystanie dzieci jako bohaterów jest również inspirowane książką i filmem A High Wind in Jamaica , podczas gdy związek między Raisuli i Edenem jest oparty na filmie The Sheik z 1921 roku . Ratowanie Pedecarises na plaży przez Raisuli jest podobne do innej sceny walki na miecze konne w filmie Akiry Kurosawy Ukryta forteca z 1958 roku , a scena, w której Jennifer Pedecaris zostaje osaczona i porwana przez postać graną przez Aldo Sambrella, jest nawiązaniem do filmu The Searchers z 1956 roku .

Co najbardziej zauważalne, film odziedziczył nonszalanckie podejście do imperializmu , polityki zagranicznej i interwencji militarnej , postawy, które były stosunkowo niepopularne [ potrzebne źródło ] w 1975 roku w Ameryce pod koniec wojny w Wietnamie . Pozorne poparcie Miliusa dla imperializmu nie zostało zaatakowane przez krytyków, być może ze względu na subtelny satyryczny sposób filmu i dokładne odtworzenie epoki, w której osadzona jest jego historia.

„Myślę, że ludzie powinni zabrać do domu więcej zrozumienia - a raczej świadomości - tego, co uważam za amerykański charakter”, powiedział Milius. „Bardzo dobrze pasuje do niedźwiedzia grizzly. Nie sądzę, aby Amerykanie byli koniecznie cywilizowani lub zbyt spokojni i racjonalni w swoim podejściu do życia. Raczej to lubię. Ja też bardzo lubię niedźwiedzie grizzly. większość ludzi… Możesz przyjąć politykę [filmu] tak, jak chcesz, za lub przeciw Stanom Zjednoczonym”.

Podczas kręcenia filmu Milius inspirował się także nowszymi filmami. Oparł zdjęcia do filmu, wykorzystanie pustynnych krajobrazów i kręcenie scen bitewnych na filmie Davida Leana Lawrence z Arabii z 1962 roku , również używając wielu takich samych zestawów, w tym zestawu „Aqaba”, który został skonstruowany na potrzeby filmu Leana, tutaj służąc jako miejsce ostatecznej, trójstronnej bitwy między Berberami, Europejczykami i ich marokańskimi sojusznikami oraz Amerykanami. Pałacem Bashawów był Pałac Ameryk w Sewilli , który pojawił się zarówno w Lawrence z Arabii oraz film Anthony'ego Manna El Cid z 1961 roku . Innym znaczącym wpływem jest film The Wild Bunch z 1969 roku , który zainspirował ostateczną konfrontację między wojskami amerykańskimi i niemieckimi oraz wcześniejszą scenę, w której sułtan strzela próbnie ze swojej broni Maxim .

Produkcja

Film był koprodukcją między MGM , wówczas pod kontrolą Daniela Melnicka , a Columbia Pictures , wówczas kierowaną przez Petera Gubera . Został wyprodukowany przez Herba Jaffe, który po pięciu latach jako szef produkcji w United Artists nakręcił swój pierwszy niezależny film .

Milius początkowo chciał, aby Omar Sharif zagrał Raisuliego, a Faye Dunaway zagrała Eden Pedecaris, ale Sharif odmówił tej roli, a Dunaway zachorował z powodu wyczerpania i musiał zostać zastąpiony w krótkim czasie przez Bergena. Anthony Quinn był również brany pod uwagę do roli Raisuliego. Milius powiedział, że napisał rolę Edenu z Julie Christie , chociaż tak naprawdę być może nie zwrócono się do niej o tę rolę.

Milius chciał, aby Orson Welles zagrał w filmie magnata prasowego „ Charlesa Fostera Kane'a ” (imię jego postaci w Obywatelu Kane ), ale studio mu na to nie pozwoliło, ponieważ martwili się, że zostanie pozwany przez RKO. Zamiast tego użył postaci Williama Randolpha Hearsta .

Zdjęcia kręcono w Hiszpanii, a miasta Sewilla , Granada , Almería i Madryt podwoiły się w przypadku Tangeru i Fezu , a sceny z „Waszyngtonu” kręcono w Madrycie i okolicach. W przypadku pustyń Maroka Milius wykorzystał wiele miejsc w prowincji Almería , z których niektóre były wcześniej wykorzystywane w eposach historycznych, takich jak Lawrence z Arabii i El Cid , a także w kilku spaghetti westernach ; Milius twierdzi, że odkrył plażę, na której Raisuli ratuje rodzinę Pedecaris po ich ucieczce. Scena w kwaterze głównej Raisuli została sfilmowana w zamku La Calahorra ( Granada ). Scena w Parku Narodowym Yellowstone (gdzie Roosevelt wygłasza słynną mowę niedźwiedzia grizzly ) została nakręcona w Meseta Central , na północ od Madrytu. Te dwie ostatnie lokalizacje pojawiły się ponownie w filmie Miliusa Conan the Barbarian z 1982 roku . Marines i marynarze wykorzystani w miejscu ataku w Tangerze to oddziały hiszpańskich sił specjalnych wraz z garstką personelu US Marine Corps i United States Navy z bazy marynarki wojennej w Rota ( Cádiz ), którzy maszerowali z precyzją ulicami Sewilli i Almerii w drodze do pałacu Bashawów. Według Miliusa (w komentarzu DVD), Korpus Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych faktycznie pokazuje tę scenę swoim zaawansowanym klasom piechoty dla kadetów w Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych .

Według Miliusa praktycznie wszystkie akrobacje w filmie wykonał Terry Leonard. Leonard był koordynatorem kaskaderów i wykonał kilka akrobacji, a także odgrywa niewielką rolę jako bokserski przeciwnik Roosevelta na początku filmu. Milius twierdzi, że w całej końcowej scenie bitwy wykorzystano tylko czterech amerykańskich kaskaderów; liczba hiszpańskich kaskaderów była bliska dwudziestu podczas kręcenia. On i Leonard bronili filmu przed krytyką za rzekome „okrucieństwo wobec zwierząt”, twierdząc, że podczas kręcenia ani jeden koń nie został poważnie ranny. Podczas kręcenia tej sceny Antoine Saint-John okazał się przerażony końmi i często chował się gdzieś na planie, gdy miała być sfilmowana jego walka na miecze z Seanem Connery.

Kilku członków ekipy zostało obsadzonych, w szczególności operator Billy Williams (prawdopodobnie najbardziej znany z filmu Kena Russella Zakochane kobiety z 1969 roku), który gra strzelającego z pistoletu, ubranego na biało Anglika, Sir Joshuę Smitha, w początkowych scenach ataku w willi Pedecaris. Kierownik efektów specjalnych, Alex Weldon, pojawia się jako sekretarz wojny Roosevelta, Elihu Root , a sam Milius jako jednoręki niemiecki oficer, który daje sułtanowi swoją broń Maxim do wystrzelenia próbnego („Herr Sultan jest niezadowolony?”).

Milius powiedział później, że nie lubił pracować z Candice Bergen czy Seanem Connery, zwłaszcza z Connery, ponieważ był tak „kwaśny i ponury”. Bardzo podziwiał występ Connery'ego, podczas gdy uważał, że zakres aktorski Bergen był bardzo ograniczony, a jej chodziło tylko o dobry wygląd.

Przyjęcie

The Wind and the Lion zadebiutował w Nowym Jorku w maju 1975 roku, aw Wielkiej Brytanii w październiku. Film okazał się sukcesem finansowym, chociaż przebojowy film Stevena Spielberga Szczęki odwrócił od niego uwagę.

krytyczna odpowiedź

W serwisie Rotten Tomatoes film uzyskał aprobatę 63% na podstawie recenzji 16 krytyków. W serwisie Metacritic film uzyskał wynik 69% na podstawie recenzji 9 krytyków, co wskazuje na „ogólnie pozytywne recenzje”.

Variety nazwało to „Ogólnie piśmiennym i bardzo komercyjnym dramatem akcji z epoki, dobrze napisanym i lepiej wyreżyserowanym przez Johna Miliusa”.

Wkrótce po premierze film został pokazany prezydentowi USA Geraldowi Fordowi i jego personelowi, który podobno go pokochał.

Nagrody

Film był nominowany do dwóch Oscarów ; Jerry Goldsmith za najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową i Harry W. Tetrick , Aaron Rochin , William McCaughey , Roy Charman za najlepszy dźwięk . Ponadto Gildia Amerykańskich Scenarzystów nominowała scenariusz Miliusa.

Powieść

Powieść The Wind and the Lion autorstwa Johna Miliusa, oparta na filmie Miliusa, została opublikowana przez Award Books w styczniu 1975 roku. Oparta na scenariuszu historia różni się nieco od gotowego filmu, z kilkoma dodatkowymi scenami (zwłaszcza Eden Perdicaris kąpiel w pałacu Raisuli i Gummeré oglądający przybycie Eskadry Atlantyckiej do Tangeru), a chronologia opowieści jest nieco inna. Pierwszy druk zawierał rozdział o wydarzeniach produkcyjnych oraz krótkie biografie obsady i ekipy.

Muzyka

Muzykę do The Wind and the Lion skomponował i poprowadził Jerry Goldsmith . Zgodnie ze stylem takich Złotego Wieku , jak Lawrence of Arabia Maurice'a Jarre'a , Goldsmith użył zróżnicowanego zespołu, który w dużej mierze opierał się na dużej sekcji perkusyjnej i różnorodnej marokańskiej instrumentacji. Muzyka przyniosła Goldsmithowi nominację do Oscara za najlepszą oryginalną ścieżkę dźwiękową , choć przegrał z innym kompozytorem Johnem Williamsem za Szczęki . Często uważana jest za jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych w jego karierze i znalazła się wśród Amerykańskiego Instytutu Filmowego do 25 najlepszych ścieżek dźwiękowych do filmów amerykańskich .

Media domowe

W Regionie 1 Warner Home Video wypuścił film na DVD 6 stycznia 2004 r., Zawierając krótki film fabularny, zwiastun kinowy i komentarz Miliusa. Sony Pictures Home Entertainment wydało kompletne DVD w Australii (R4) i na kilku rynkach europejskich (Region 2), zwłaszcza w Niemczech, choć jeszcze nie w Wielkiej Brytanii (wydanie Sony jest jednak przyjazne dla języka angielskiego).

Wydanie Blu-ray filmu z Warner Archive Collection ukazało się 29 kwietnia 2014 roku.

Zobacz też

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Wind_and_the_Lion&oldid=1137358731 ”