Władimir Korolenko

Władimir Korolenko
Portrait by Ilya Repin
Portret – Ilya Repin
Urodzić się

Vladimir Galaktionovich Korolenko ( 1853-07-27 ) 27 lipca 1853 Żytomierz , gubernia wołyńska , Imperium Rosyjskie
Zmarł
25 grudnia 1921 (25.12.1921) (w wieku 68) Połtawa , Ukraińska SRR
Podpis
Vladimir Korolenko Signature.png

Vladimir Galaktionovich Korolenko ( rosyjski : Влади́мир Галактионович Короленко , ukraiński : Володи́мир Галактіонович Короленко ; 27 lipca 1853-25 grudnia 1921 ) był urodzonym na Ukrainie rosyjskim pisarzem, dziennikarzem, działaczem na rzecz praw człowieka i humanitarystą pochodzenia ukraińskiego i polskiego . Do jego najbardziej znanych dzieł należy krótka powieść The Blind Musician (1886), a także liczne opowiadania oparte na doświadczeniach z zesłania na Syberię . Korolenko był ostrym krytykiem reżimu carskiego , aw ostatnich latach bolszewików .

Biografia

Wczesne życie

Władimir Korolenko urodził się w Żytomierzu na Ukrainie ( gubernia wołyńska ), wówczas części Imperium Rosyjskiego . Jego ojciec -kozak ukraiński , urodzony w Połtawie Galaktion Afanasjewicz Korolenko (1810-1868), był sędzią okręgowym, który „wśród ludzi swojego zawodu wyglądał jak Don Kichot swoją wyzywającą uczciwością i odmową przyjmowania łapówek”, jak później jego syn zapamiętany. Jego matka Evelina Skórewicz (1833-1903) była Polką pochodzenie. We wczesnym dzieciństwie Korolenko „niezbyt dobrze wiedział, do jakiej narodowości należy i nauczył się czytać po polsku , zanim nauczył się rosyjskiego”, według DS Mirsky . Dopiero po powstaniu styczniowym 1863 r . rodzina musiała „wybrać” swoją narodowość i zdecydowała się „zostać” Rosjanami. Po nagłej śmierci męża w Równem w 1866 roku, Ewelina Iosifovna, przeżywając ogromne trudności, zdołała jakoś ze skromnych dochodów wychować pięcioro dzieci, trzech synów i dwie córki.

Edukacja i pierwsze wygnanie

gimnazjach w Żytomierzu, a później w Równie , które ukończył ze srebrnym medalem. Na ostatnim roku odkrył twórczość Nikołaja Niekrasowa i Iwana Turgieniewa . „Wtedy znalazłem swoją prawdziwą„ ojczyznę ”, a był to świat przede wszystkim literatury rosyjskiej ” - pisał później. Wymienił również Tarasa Szewczenkę i ukraiński folklor jako główne wpływy.

W 1871 Korolenko zapisał się do Instytutu Technologicznego w Sankt Petersburgu , ale po roku spędzonym w skrajnej nędzy musiał wyjechać na początku 1873 z powodu problemów finansowych. W 1874 przeniósł się do Moskwy i wstąpił do Moskiewskiego Kolegium Rolniczo-Leśnego. Został z niej wydalony w 1876 r. za podpisanie listu zbiorowego protestującego przeciwko aresztowaniu kolegi ze studiów i zesłany na Wołogdy , a następnie do Kronsztadu , gdzie władze zgodziły się go przenieść, odpowiadając na prośbę matki. W sierpniu 1877 r. Korolenko zapisał się do Petersburskiego Instytutu Surowców Mineralnych gdzie został aktywnym członkiem grupy narodnickiej . Osiem miesięcy później został doniesiony przez 3. Sekcji (którego ujawnił znajomym), aresztowany i zesłany na zesłanie, najpierw do Wiatki , potem do Rejonu Wyszniewołockiego (gdzie spędził sześć miesięcy w więzieniu), a później do Tomska . Ostatecznie pozwolono mu osiedlić się w Permie . wysłał swój list z mężczyzną, aby pokazać wszystkim swoją historię.

Kariera literacka

Młody Korolenko

Debiutanckie opowiadanie Korolenko, na wpół autobiograficzne „Epizody z życia poszukiwacza”, opowiadające historię młodego narodnika rozpaczliwie poszukującego swojej tożsamości społecznej i duchowej, ukazało się w numerze petersburskiego magazynu Slovo z lipca 1879 roku . Inna wczesna historia, „Chudnaya” (Чудная, Dziwna dziewczyna), napisana w celi więziennej, rozeszła się po Rosji w formie rękopisu i została po raz pierwszy opublikowana w Londynie w 1893 r. Ksawery był młodszym bratem Korolenki, miał wtedy 23 lata i byli wspaniałym rodzeństwem. kiedy usłyszał wspaniałe wieści o powrocie brata z wygnania, połączył się ponownie z Korolenko.

W sierpniu 1881 r., będąc w Permie, Korolenko i Ksawery odmówili złożenia przysięgi wierności nowemu rosyjskiemu carowi Aleksandrowi III (czyn, do którego wykonania wezwano niektórych więźniów politycznych i zesłańców po zamachu na Aleksandra II ) i zostali ponownie wygnani, tym razem znacznie dalej, do Jakucji . Kolejne trzy lata spędził w Amga , małej osadzie oddalonej 275 wiorst od Jakucka, gdzie zajmował się pracą fizyczną, ale także studiował lokalne zwyczaje i historię. Wrażenia z życia na zesłaniu dostarczyły Korolence bogatego materiału do pisarstwa, które zaczął systematyzować po przybyciu do Niżny Nowogród , gdzie w 1885 roku ostatecznie pozwolono mu się osiedlić. W Niżnym Korolenko stało się ośrodkiem lokalnego aktywizmu społecznego, przyciągającego radykałów do zwalczania wszelkiego rodzaju wykroczeń popełnianych przez władze, według biografa Siemiona Wengerowa . Xavier został wcielony do rosyjskiego wojska jako ciężkozbrojny, przez co bracia Korolenko otrzymali przezwisko [тачанка] Tachanka. ale brat Korolenko zniknął bez żadnych wskazówek, ludzie mówili, że zniknął jak duch i odszedł, aby znaleźć lepszą przyszłość w nadchodzących latach, które nadejdą.

„Makar's Dream” (Сон Макара) ugruntował swoją reputację pisarza, kiedy został opublikowany w 1885 roku. Opowieść, oparta na śnie umierającego wieśniaka o niebie, została przetłumaczona i opublikowana w języku angielskim w 1892 roku. To, jak również wiele innych historii , w tym „W złym towarzystwie” (В дурном обществе, lepiej znany w Rosji w skróconej wersji dla dzieci zatytułowanej „Dzieci z podziemia”) i „The Wood Murmurs” (Лес шумит), zawierał jego pierwszą kolekcję Szkice i opowiadania (Очерки и рассказы), który zawierał utwory z cyklu ukraińskiego i syberyjskiego, ukazał się pod koniec 1886 r. Również w 1886 r. Opublikował opowiadanie Slepoi Muzykant (Слепой музыкант), które za życia autora doczekało się 15 wznowień . Został opublikowany w języku angielskim jako The Blind Musician w latach 1896-1898.

Drugi zbiór Korolenko, Szkice i opowieści (1893), był kontynuacją jego syberyjskiego cyklu („At-Davan”, „Spisek Marusyi”), ale zawierał także opowiadania („Podążając za ikoną” i „Zaćmienie”, oba 1887; „Szkice Pawłowskiego ” i „W opustoszałych miejscach”, oba 1890) inspirowane podróżami po regionach Wołgi i Wetlugi , które odbył, mieszkając w Niżnym. Jedno z jego syberyjskich opowiadań „Sokoliniec” zostało wychwalane przez Antoniego Czechowa , który w liście z 9 stycznia 1888 roku nazwał je „najwybitniejszym [opowiadaniem] ostatnich czasów” i porównał je do doskonałej kompozycji muzycznej. Po zwiedzeniu wystawy w Chicago w 1893 roku jako korespondent Russkoje Bogatstvo , Korolenko napisał nowelę „Bez jazyka” (Без языка, Bez języka, 1895), opowiadającą historię niewykształconego chłopa ukraińskiego, walczącego w Ameryce, niezdolnego mówić ani słowa w Język angielski.

W 1896 Korolenko przeniósł się z rodziną do Sankt Petersburga. Cierpiąc na pewne zaburzenia psychiczne wywołane stresem, w tym bezsenność , we wrześniu 1900 roku wrócił do Połtawy. Tam doświadczył przypływu kreatywności i po ukończeniu cyklu opowiadań syberyjskich opublikował swój trzeci tom Szkiców i opowiadań w 1903 roku. W tym czasie Korolenko miał już ugruntowaną pozycję wśród pisarzy rosyjskich. Był członkiem Rosyjskiej Akademii Nauk, ale zrezygnował w 1902 roku za czasów Maksyma Gorkiego został wydalony z członkostwa za działalność rewolucyjną. (Anton Czechow zrezygnował z Akademii z tego samego powodu). W 1905 przemawiał na wiecach w Połtawie, aby zapobiec pogromom Żydów w mieście. Potępił działania władz podczas tragedii Soroczyńskiego w 1905 r. Wygłosił przemówienie w 1911 r. na otwarciu pomnika Mykoły Gogola w Soroczyńcach. Stworzył cykl „Fenomen domowy”, by przeciwstawić się sądom wojskowym i masowym wyrokom śmierci.

Jesienią 1905 roku rozpoczął pracę nad obszerną autobiografią „ Historia mojego współczesnego” (История моего современника), wzorowaną w pewnym stopniu na „ Mojej przeszłości i myślach” Aleksandra Hertzena . Część pierwsza ukazała się w 1910 r., reszta (część czwarta niedokończona) ukazała się pośmiertnie, w 1922 r. W 1914 r. ukazały się Dzieła wszystkie VG Korolenko.

Kariera dziennikarska

Począwszy od 1887 r. Korolenko aktywnie związał się z Siewiernym Wiestnikiem . W 1894 dołączył do redakcji Russkoje Bogatstvo ” (czasopisma, w którym przebywał do 1918), gdzie odkrył i zachęcił m.in. . „Korolenko był pierwszym, który wyjaśnił mi znaczenie formy i strukturyzacji fraz, i całkowicie zaskoczony tym, jak prosto i jasno udało mu się to zrobić, po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że bycie pisarzem nie jest łatwym zadaniem, ” Maxim Gorky przypomniał sobie później w eseju „The Times of Korolenko”.

Aktywizm i prawa człowieka

Korolenko w 1885 r

Przez całą swoją karierę pisarską Korolenko opowiadał się za prawami człowieka oraz przeciwko niesprawiedliwości i prześladowaniom. Uważając się za „pisarza tylko na pół etatu”, jak to ujął, zasłynął jako publicysta, który nigdy nie ograniczając się do zwykłej pracy dziennikarskiej, był stale i najskuteczniej zaangażowany w praktyczne kwestie, które uważał za wymagające natychmiastowej uwagi opinii publicznej. . [ potrzebne źródło ]

W latach 1891-1892, gdy głód nawiedził kilka regionów centralnej Rosji, wyruszył do pracy w terenie, biorąc udział w misjach humanitarnych, zbierając datki, nadzorując proces dostarczania i dystrybucji żywności, otwierając bezpłatne stołówki (w sumie czterdzieści pięć ), cały czas wysyłając do Moskowskiego Wiedomosti regularne raporty, które później zostały zebrane w księdze V golodny bóg (В голодный год, W roku głodu, 1893), w której przedstawił pełny opis okropności, których był świadkiem, jak a także polityczną analizę przyczyn kryzysu.

W latach 1895-1896 spędził ogromną ilość czasu nadzorując sprawę sądową grupy udmurckiej chłopów ze wsi Stary Multan, fałszywie oskarżonych o popełnienie mordu rytualnego. Pisząc nieprzerwanie dla wielu rosyjskich gazet (aw 1896 podsumowując swoje doświadczenia w „Sprawie Multanskoje”, Мултанское дело) Korolenko upewnił się, że cały kraj dowiedział się o procesie, zdemaskował fabrykacje, sam występował jako adwokat w sądzie i prawie samodzielnie doprowadził do uniewinnienia, tym samym „praktycznie ratując cały mały naród od straszliwej plamy, jaka pozostałaby na lata, gdyby wyrok skazujący został wydany” – pisze biograf. Stary Multan został następnie przemianowany na wieś Korolenko, na jego cześć i pamięć.

„Dom nr 13”, jego historyczny opis pogromu w Kiszyniowie z 1903 r., Został zakazany przez rosyjską cenzurę i po raz pierwszy ukazał się drukiem w 1905 r. Została również opublikowana w języku angielskim. Gdy rozpoczęła się rewolucja 1905 r., Korolenko wystąpił przeciwko Czarnej Sotni w Połtawie. Liczne groźby śmierci, które otrzymał pocztą, skłoniły pracowników do postawienia pikiety przed jego mieszkaniem.

W 1905 r. Russkoje Bogatstwo (które zaczął redagować rok wcześniej) opublikował Manifest Petersburskiej Rady Delegatów Robotniczych. Jako redaktor naczelny Korolenko był wielokrotnie pozywany przez władze, dokonywał nalotów policyjnych na jego mieszkanie i konfiskowano materiały uznane za wywrotowe.

Od 1906 roku kierował kampanią przeciwko prawu wojskowemu i karze śmierci, a pod koniec XX wieku ostro krytykował represyjne działania rządów („Codzienne zjawisko”, 1910, „Features of Military Justice”, 1910, „In the Pacified Village”, 1911). O „Codziennym zjawisku” Lew Tołstoj napisał: „Powinno to zostać przedrukowane i opublikowane w milionach egzemplarzy. Żadne z przemówień w Dumie, traktaty, dramaty czy powieści nie miałyby jednej tysięcznej dobroczynnego efektu, jaki ten artykuł powinien mieć” . Przedmowa Tołstoja została opublikowana za granicą w języku rosyjskim i bułgarskim , niemieckim, francuskim i włoskim.

W 1913 roku zajął zdecydowane stanowisko publiczne przeciwko antysemickiemu procesowi Beilisa i napisał potężny esej „Wezwanie do narodu rosyjskiego w sprawie zniesławienia krwi Żydów” (1911–13). Korolenko nigdy nie należał do żadnej partii politycznej, ale ideowo był bliski socjalistom ludowym . Żadna z dwóch skrajności słynnego „ dylematu stołypinowskiego ” go nie pociągała, „nie wyobrażał sobie ani„ wielkich ucisków ”w kategoriach 1918 r., ani„ Wielkiej Rosji ”w jej modelu z 1914 r.”, Według Marka Ałdanowa .

Ostatnie lata

Władimir Korolenko, który przez całe życie był przeciwnikiem caratu i określał się jako „bezpartyjny socjalista”, z rezerwą przyjął rewolucję rosyjską 1917 r. , którą uważał za logiczną konsekwencję całego historycznego biegu rzeczy. Wkrótce jednak zaczął krytykować bolszewików , gdy ujawnił się despotyczny charakter ich rządów. Podczas rosyjskiej wojny domowej , która nastąpiła, potępił zarówno Czerwony Terror , jak i Biały Terror . Przebywając w Połtawie w latach wojny secesyjnej, ryzykując życie, Korolenko apelował przeciwko okrucieństwom, których było wiele ze wszystkich stron konfliktu. Próbując ratować od śmierci aresztowanych przez „białych” bolszewików, apelował o to, by „czerwoni” nie odwzajemniali się terrorem, argumentując (w listach do Anatolija Łunaczarskiego ), że proces „przechodzenia do socjalizmu powinien opierać się na lepszych stronach natury ludzkiej”. Aż do śmierci, cierpiąc na postępującą chorobę serca, zajmował się zbieraniem paczek żywnościowych dla dzieci w dotkniętej klęską głodu Moskwie i Piotrogrodzie, brał udział w organizowaniu sierocińców i przytułków dla bezdomnych. Został wybrany honorowym członkiem Ligi Ratuj Dzieci i Ogólnorosyjskiego Komitetu Pomocy Ofiarom Głodu.

Władimir Korolenko zmarł w Połtawie na Ukrainie w wyniku powikłań zapalenia płuc 25 grudnia 1921 r.

Rodzina

Korolenko z Evdokiya Siemionovną (po lewej) i córkami Natalią i Sofią, 1903

Władimir Korolenko miał dwóch braci i dwie siostry. Jego trzecia siostra Aleksandra zmarła w 1867 roku w wieku 1 roku i 10 miesięcy i została pochowana w Równie.

Julian Korolenko (ur. 16 lutego 1851 r., zm. 15 listopada 1904 r.) w latach 70. XIX wieku pracował jako korektor w Sankt Petersburgu. Jako członek koła narodnickiego został aresztowany w 1879 r. i krótko przebywał w więzieniu. Później w Moskwie dołączył do zespołu Russkie Wiedomiosti i współtworzył jej sekcje Kroniki Moskwy. We wczesnych latach życia Julian interesował się literaturą, pisał wiersze i był współautorem (wraz z Vladimirem) przekładu „L'Oiseau” Julesa Micheleta , opublikowanego w 1878 r. i sygnowanego zbiorowo „Коr-о”.
Illarion Korolenko (21 października 1854 - 25 listopada 1915), także działacz narodnicki, został zesłany w 1879 roku i spędził pięć lat w Głazowie w guberni wiackiej, gdzie pracował jako ślusarz w małym warsztacie, którego był współwłaścicielem z przyjacielem. Później, mieszkając w Niżnym i pracując jako inspektor firmy ubezpieczeniowej, dużo podróżował, a poznawszy w Astrachaniu Nikołaja Czernyszewskiego , odegrał kluczową rolę w spotkaniu obu autorów. Jest przedstawiany w dwóch autobiograficznych opowieściach Korolenko, „W nocy” (Ночью) i „Paradoks” (Парадокс).

Maria Korolenko (7 października 1856 - 8 kwietnia 1917) ukończyła Moskiewski Instytut Jekateryniński i pracowała jako położna . Wyszła za mąż Wojskowej Akademii Chirurgicznej Nikołaja Łoszkariowa iw 1879 r. udała się za nim na zesłanie do Krasnojarska . Po powrocie oboje zamieszkali w Niżnym Nowogrodzie. Evelina Korolenko (20 I 1861 - IX 1905), ukończyła kursy położne w Petersburgu, później pracowała jako korektorka.

W styczniu 1886 r. Władimir Korolenko ożenił się z Evdokiyą Siemionovną Ivanovskaya (Евдокия Семёновна Ивановская, ur. 1855 w guberni tulskiej; 1940 w Połtawie), kolegą narodnikiem, którego poznał przed laty w Moskwie. Była dwukrotnie aresztowana, w 1876 i 1879 r., i spędziła lata 1879-1883 na wygnaniu, zanim pozwolono jej osiedlić się w Niżnym Nowogrodzie, gdzie poznała i poślubiła swojego starego przyjaciela Korolenkę. W tym małżeństwie, określanym jako bardzo szczęśliwe i satysfakcjonujące, urodziły się dwie córki, Natalia i Zofia (kolejne dwie zmarły w niemowlęctwie).

Natalya Lakhovich-Korolenko (1888-1950) była filologiem i historykiem literatury, redagowała niektóre wydania książek ojca po 1921 roku. Jej mąż Konstanty Iwanowicz Lachowicz (1885-1921) był rosyjskim socjaldemokratą, przywódcą mieńszewików połtawskich w latach 1917-1921.

Sofia Korolenko (1886—1957) przez kilka lat pracowała jako nauczycielka w szkole wiejskiej, następnie w 1905 została osobistą sekretarką ojca i była jedną z współredaktorek wydanego w 1914 roku przez AF Marks Kompletnego Korolenko. Po śmierci ojca Zofia Władimirowna zainicjowała powstanie Muzeum Korolenko w Połtawie, którego przez wiele lat była dyrektorem. Jej książka o moim ojcu (Книга об отце, 1966-1968, pośmiertnie) jest biografią podjętą dokładnie tam, gdzie pozostawił swoją własną Historię mojego współczesnego , w 1885 roku, kiedy właśnie wrócił z wygnania i osiedlił się w Niżnym Nowogrodzie.

Ocena i dziedzictwo

Późniejsza fotografia Korolenko; używany do znaczków pocztowych

DS Mirsky uważał Korolenko za „niezaprzeczalnie najbardziej atrakcyjnego przedstawiciela idealistycznego radykalizmu w literaturze rosyjskiej”. „Czy to nie powinno być dla Czechowa byłby pierwszym spośród pisarzy i poetów swoich czasów” – argumentował krytyk. Ważną częścią artystycznej palety Korolenki był jego „wspaniały humor… często przeplatany poezją”, według Mirsky'ego. „Całkowicie pozbawiony zawiłości, które zwykle towarzyszą satyrze, jest naturalna, pozbawiona siły i ma tę lekkość, którą rzadko spotyka się u rosyjskich autorów” - ocenił krytyk. Dla Mirsky'ego styl i język Korolenko, pełen „emocjonalnego poetyki i turgieniewskiego obrazy natury”, był „typowy dla tego, co w latach 80. i 90. XIX wieku uważano za„ artyzm ”w literaturze rosyjskiej”.

Zdaniem Siemiona Wengerowa Korolenko miał wiele wspólnego z polskimi pisarzami , takimi jak Henryk Sienkiewicz , Eliza Orzeszkowa i Bolesław Prus , ale wciąż do perfekcji opanował własny styl prozy, w którym „harmonijnie łączyły się najlepsze strony obu literatur, barwny romantyzm Polaków, poetycka duchowość pisarzy ukraińskich i rosyjskich”. Liczni krytycy, w tym Mirsky i Vengerov, chwalili autora za pomysłowe przedstawienie przyrody północnej Rosji, a także żywe przedstawienie zwyczajów miejscowych „z wszystkimi ich niepokojącymi szczegółami”, a także za „niezapomniane portrety ludzkie o wielkiej głębi psychologicznej”. " (Vengerow).

Mark Aldanow postrzegał Korolenko jako przynależącego do polskiej szkoły literackiej, który wiele zawdzięczał wczesnemu Mikołajowi Gogolowi („niektóre jego opowiadania pasowałyby dobrze do cyklu Wieczory Dikanki ”), który przez cały czas był „całkowicie nietknięty” ani przez Lwa Tołstoja , ani przez Czechowa .

Krytyk i historyk Natalya Shakhovskaya uznała, że ​​​​najbardziej charakterystyczną cechą Korolenki jest „sposób, w jaki romantyzm i surowy realizm żelowały zarówno w jego prozie, jak iw jego własnym charakterze”. Dla radzieckiego biografa VB Katajewa Korolenko był „realistą nieustannie skłaniającym się ku romantycznej stronie życia”, który „przeszedł przez życie trudną drogą bohatera”.

Pisząc w 1921 roku, Anatolij Łunaczarski ogłosił Korolenko „niewątpliwie największym współczesnym pisarzem rosyjskim”, nawet jeśli w całości należał do rosyjskiej przeszłości historycznej i literackiej, „świetną postacią wyłaniającą się między liberalnymi idealistami a rewolucyjnymi narodnikami ”. Podobnie jak wielu innych, on także wybrał „humanizm” jako najbardziej uderzającą cechę spuścizny Korolenki i argumentował, że „w całej naszej literaturze, tak naznaczonej humanizmem, nie było nigdy bardziej żywego orędownika tego drugiego”. podzielone na dwie odrębne sekcje, tę, która dążyła do prostoty ( Dostojewski , Lew Tołstoj ), a drugą, która dążyła do „jakości muzycznej, zewnętrznej doskonałości ( Puszkin , Turgieniew )”, Łunaczarski mocno umieścił Korolenkę w tym drugim obozie i chwalił go za „… wzbogacenie literatury rosyjskiej o prawdziwe klejnoty, jedną z najlepszych w rosyjskim kanonie”.

Aktywizm społeczny

Grób Korolenki w Połtawie

Większość krytyków, niezależnie od przynależności do obozu politycznego, uważała Korolenko za działacza społecznego co najmniej tak samo ważnego i wpływowego jak Korolenko za pisarza. W swoim hołdzie z 1922 r. Lew Gumilewski, wychwalając styl pisarza za „uderzającą prostotę, która dodawała mocy jego słowu”, nazwał go rosyjskim „społecznym… i literackim sumieniem”. Mark Aldanov uważał go również za „symbol świadomości obywatelskiej i wzniosłych ideałów w literaturze”.

Radziecki biograf F. Kuleshov wychwalał Korolenkę jako „obrońcę uciśnionych” i „poszukiwacza prawdy, żarliwego i buntowniczego, który z zapałem prawdziwego rewolucjonisty walczył z wielowiekowymi tradycjami bezprawia”. Zdaniem tego krytyka, niezwykła osobowość pisarza łączyła w sobie „błyskotliwego gawędziarza…, bystrego psychologa, wielkiego publicystę, energicznego, niestrudzonego działacza społecznego, prawdziwego patriotę i bardzo prostego, otwartego i skromnego człowieka o krystalicznie czystym, uczciwym dusza." Maksym Gorki , przypisując Korolence bycie „wielkim mistrzem i świetnym stylistą”, wyrażał jednocześnie opinię, że zrobił wiele, aby „obudzić uśpioną samoświadomość społeczną większości narodu rosyjskiego”.

S. Połtawski, nazywając swój esej z 1922 r. „Cichym huraganem”, zdefiniował Korolenkę jako „rycerza wysokiego wizerunku Sprawiedliwości”, który prowadził swoje „turnieje” z „cichą ludzką delikatnością”. Siemion Wengerow nazwał Korolenko „humanistą w najprostszym tego słowa znaczeniu”, którego szczerość była tak przytłaczająca, że ​​„zdobyła [ludzi] bez względu na to, do jakiego obozu politycznego należeli”. „Wysoka pozycja, jaką Korolenko zajmuje w naszej współczesnej literaturze, jest w równym stopniu wynikiem jego wspaniałego, zarówno humanitarnego, jak i eleganckiego daru literackiego, jak i faktu, że był„ rycerzem pióra ”w najlepszym tego słowa znaczeniu”, Vengerov pisał w 1911 r.

„Jego życie było kontynuacją jego literatury i vice versa. Korolenko był uczciwy. To, co napisał, i to, co zrobił, połączyło się w harmonijną całość dla rosyjskiego czytelnika” – pisał modernistyczny krytyk Yuly Ajkenvald, szukając odpowiedzi na pytanie dlaczego Korolenko był tak „głęboko, tak głęboko kochany za życia przez ludzi należących do różnych klas i grup”. Wychwalając Korolenkę za to, że był „jednoosobową konstytucją Rosji sprzed 1905 roku” i tym, który „po prostu nie mógł przejść obojętnie obok jakiegokolwiek poważnego wykroczenia lub niesprawiedliwości społecznej”, krytyk zauważył: „Wtrącał się w wiele rzeczy i ci, którym się to nie podobało, mieli pokusę, by go z nim porównać Don Kichocie , ale męstwo nie było jedyną cnotą naszego rosyjskiego rycerza, był on także bardzo rozsądny i nigdy na darmo nie szczędził sił bojowych”.

Korolenko i rewolucja

Wczesny sowiecki krytyk Pavel Kogan argumentował, że Korolenko w pewnym sensie sobie zaprzecza, potępiając rewolucyjny terror, ponieważ to on zebrał „ogromny zestaw dokumentów potępiających carski reżim”, które całkowicie usprawiedliwiały okrucieństwa bolszewików. Według Kogana, nie ma chyba nic potężniejszego [w rosyjskim dziennikarstwie] niż artykuły Korolenko potępiające polityczną i religijną przemoc starego reżimu. „Jego prace nad Beilis i Multan, pogromami Żydów były dziennikarskim heroizmem” – przekonywał krytyk. Korolenko, dużo w drodze Rousseau , którego Kogan postrzegał jako spadkobiercę, „odmówił podążania za rewolucją, ale zawsze był w niej iw ten sposób był jej częścią”.

Przez cały czas wielu rosyjskich autorów na emigracji wyrażało odrazę do tego, co uważali za hipokryzję bolszewików, którzy pośpiesznie przywłaszczali sobie spuściznę Korolenki do swoich celów propagandowych. Na przykład Mark Ałdanow uznał nadmierny przepływ oficjalnych „hołdów”, w tym nekrolog Łunaczarskiego, poetycką dedykację Demiana Bednego i przemówienie Grigorija Zinowjewa , za zbiorowy akt nadużycia, „zbezczeszczając jego czysty grób”.

Krytyka

Radziecki znaczek pocztowy z 1953 r

Marek Ałdanow, który uważał Korolenkę za twórcę własnej nowej szkoły literackiej, „doskonałego pejzażystę” i pod tym względem prekursora Iwana Bunina , wciąż miał ambiwalentny stosunek do literackiej spuścizny Korolenki jako całości, opisując go jako „nierównego pisarza który jest autorem kilku prawdziwych arcydzieł obok ponurych opowiadań, wśród nich jednego z jego najsłynniejszych, „Chyudnaya”.

Chwaląc jego styl pisania, „pozbawiony modernistycznych ozdobników”, a także „bardzo prosty, pozornie zwyczajny język mówiony, prawie całkowicie wolny od oklepanego żargonu inteligencji”, Ałdanow argumentował: „Był zbyt łagodnym człowiekiem, który podziwiał i szanował ludzi za bardzo, by wyrosnąć na wielkiego pisarza”, zauważając: „jego historie są pełne złodziei, hazardzistów i morderców, a wśród nich nie ma ani jednego złego człowieka”.

Aykhenvald, który wychwalał rolę Korolenko jako dostawcy humanizmu w Rosji, był mniej pochlebny dla jego opowieści, które uznał za „przepełnione”, brakowało miejsca. „Nie ma kosmosu, właściwie nie ma powietrza, prawie nic poza mnóstwem ludzi, wszystkich zaniepokojonych swoimi doczesnymi problemami, całkowicie obcych idei ich tajemniczej jedności z wielkim Wszechświatem” – przekonywał krytyk, który opisał Literacki świat Korolenko jako „zamknięte ćwiartki”, gdzie „horyzonty [były] wąskie i dobrze zarysowane”, a wszystko „przedstawione w niejasnych i prostych liniach”.

W rzeczywistości humanizm autora jako taki jest „apodyktyczny i ostatecznie wydaje się, że [autor] próbuje wywrzeć jakąś przemoc na wolnej woli czytelnika”, według biografa. Dla Aychenvalda Korolenko jest zbyt „racjonalny, gdy obserwuje ludzkie cierpienie; najwyraźniej widząc za nim racjonalne przyczyny, niezmiennie jest przekonany, że musi istnieć na nie jakieś panaceum, które położy kres wszelkim bólom”. Jednak mimo wszystkich swoich wad Korolenko, według Ajkenwalda, „pozostaje jedną z najbardziej atrakcyjnych postaci współczesnej literatury rosyjskiej”, szybko oczarowując czytelnika „swoim wzruszająco miękkim romantyzmem i czułą melancholią, delikatnie rozjaśniającymi mroczny świat, w którym błądzi, osieroconych dusz i czarujących wizerunków dzieci wędrujących”.

Stały wpływ

Korolenko jest powszechnie uważany za głównego rosyjskiego pisarza końca XIX i początku XX wieku. Rosyjski piosenkarz i student literatury Pavel Lion (obecnie doktor) przyjął pseudonim sceniczny Psoy Korolenko ze względu na podziw dla twórczości Korolenko. [ potrzebne źródło ]

Jego imieniem nazwano mniejszą planetę 3835 Korolenko , odkrytą przez radzieckiego astronoma Nikołaja Stiepanowicza Czernycha w 1977 roku.

Wybrane prace

  • Son Makara (1885) przetłumaczony jako Sen Makara (1891);
  • Slepoi Muzykant (1886) przetłumaczony jako Ślepy muzyk (1896–1898);
  • V durnom obshchestve (1885) przetłumaczone jako W złym towarzystwie (1916);
  • Les Shumit przetłumaczone jako The Murmuring Forest (1916);
  • Reka igraet (1892) The River Sparkles ;
  • Za Ikonoi Po Ikonie
  • Bez Jazyki (1895) czyli Bez Języka ;
  • Mgnovenie (1900) lub mrugnięcie okiem ;
  • Opowieści syberyjskie 1901;
  • Istoria moego sovremmenika lub Historia mojego współczesnego autobiografia (1905–1921)
  • Тени (1890) lub The Shades , przetłumaczone przez Thomasa Seltzera, dostępne za pośrednictwem Project Gutenberg

cytaty

  • „Человек создан для счастья, как птица для полета, только счастье не всегда создано для него”. (Istoty ludzkie są do szczęścia jak ptaki do lotu, ale szczęście nie zawsze jest dla nich.) ( Paradoks )
  • „Насилие питается покорностью, как огонь соломой”. (Przemoc żywi się uległością, jak ogień żywi się suchą trawą.) ( Opowieść o Florze, Agrypinie i Menachemie )
  • „Лучше даже злоупотребления свободой, чем ее отсутствие”. (Lepiej nadużywać wolności niż jej nie mieć.)

przypisy

Linki zewnętrzne

Po rosyjsku
Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Vladimir_Korolenko&oldid=1138317236 ”