4,50 od Paddingtona

4,50 od Paddingtona
AgathaChristie 450FromPaddington.jpg
Ilustracja z obwolutą pierwszego wydania brytyjskiego
Autor Agata Christie
Kraj Zjednoczone Królestwo
Gatunek muzyczny Kryminał
Opublikowany 1957 ( Klub kryminalny Collinsa )
Typ mediów Druk (oprawa twarda i miękka)
Strony 256 (pierwsze wydanie, twarda oprawa)
OCLC 2743158
Klasa LC PR6005.H66 F65
Poprzedzony Obciążenie 
Śledzony przez Próba przez niewinność 

4.50 from Paddington to powieść detektywistyczna autorstwa Agathy Christie , opublikowana po raz pierwszy w listopadzie 1957 roku przez Collins Crime Club. Ta praca została opublikowana w Stanach Zjednoczonych w tym samym czasie co What Mrs. McGillicuddy Saw! , autorstwa Dodda, Mead. Powieść została opublikowana w formie seryjnej przed wydaniem książki w każdym kraju i pod różnymi tytułami. Wydanie amerykańskie kosztowało 2,95 USD.

Recenzentom w momencie publikacji generalnie podobała się powieść, ale woleliby bardziej bezpośrednie zaangażowanie panny Marple , a mniej uwzględnianie jej słabnącej siły, wykorzystując innych do działania w jej imieniu. Późniejsza recenzja Barnarda wykazała, że ​​​​historia nie zawiera wskazówek, ale przychylnie zauważyła Lucy Eyelesbarrow jako niezależną postać kobiecą.

Film Murder, She Said z 1961 roku był oparty na tej powieści, podobnie jak kilka programów telewizyjnych.

Podsumowanie fabuły

Pani Elspeth McGillicuddy jest w drodze z wyprawy na zakupy, aby odwiedzić swoją starą przyjaciółkę Jane Marple na Boże Narodzenie . Jej pociąg mija inny pociąg jadący równolegle i w tym samym kierunku co jej pociąg. Roleta w przedziale drugiego pociągu leci w górę i widzi mężczyznę odwróconego do niej plecami, który dusi kobietę. Zgłasza to sceptycznemu bileterowi, który przekazuje raport do zbadania. Przybywając do domku panny Marple, mówi jej wszystko. Pani McGillicuddy opisuje umierającą kobietę jako mającą blond włosy i noszącą futro, a mężczyznę jako wysokiego i ciemnego, chociaż widziała tylko jego plecy. Panna Marple wierzy w swoją historię, wiedząc, że opis jej przyjaciółki jest godny zaufania. Ponieważ następnego dnia w wiadomościach nie ma informacji o znalezieniu ciała, panna Marple postanawia ustalić, gdzie jest ciało. Mając dobrą mapę i kilka przejazdów pociągiem, aby poczuć efekt ostrego zakrętu na stojących pasażerach, stwierdza, że ​​ciało prawdopodobnie znajduje się na terenie Rutherford Hall. Panna Marple wysyła Lucy Eyelesbarrow, młodą profesjonalną kucharkę i gospodynię swojej znajomej, do pracy w Rutherford Hall i znalezienia ciała.

Luther Crackenthorpe jest na wpół inwalidą wdowcem, który mieszka w Rutherford Hall ze swoją córką Emmą. Ojciec Lutra, nie przepadając za synem, spisał testament, w którym pozostawił majątek najstarszemu wnukowi. Luter otrzymuje dożywotni dochód. Po śmierci Lutra kapitał ma zostać równo podzielony między pozostałe przy życiu dzieci Lutra, podobnie jak tontynowa . Udział gotówki należny żyjącym dzieciom rośnie, ponieważ każde rodzeństwo umiera przed ojcem.

Edmund, pierworodny syn, zginął w czasie II wojny światowej . Najmłodsza córka Edith („Edie”) zmarła cztery lata przed rozpoczęciem powieści, pozostawiając syna Aleksandra. Pozostałe dzieci to Cedric, malarz cyganerii z Ibizy ; Harold, żonaty biznesmen z londyńskiego City; Alfred, który angażuje się w podejrzane interesy; i Emmę. Inni w domu rodzinnym to ojciec Aleksandra, Bryan Eastley, i szkolny przyjaciel Aleksandra, James Stoddart-West. Inną postacią jest miejscowy lekarz dr Quimper, który opiekuje się Lutherem i jest zakochany w Emmie.

Lucy wykorzystuje grę w golfa jako przykrywkę do przeszukiwania terenu. Odkrywa futro z kobiecego płaszcza złapanego na krzaku. Potem znajduje tani kompakt . Lucy zabiera je do panny Marple, która wierzy, że morderca wiedział wszystko o Rutherford Hall i usunął ciało z nasypu, gdzie spadło z torów kolejowych, wyjechał nocą samochodem poza teren i ukrył ciało. Lucy znajduje ciało kobiety ukryte w sarkofagu w starych stajniach zawierających kolekcję wątpliwych antyków Luthera. Kim ona była?

Policja pod dowództwem inspektora Craddocka identyfikuje ubranie ofiary jako zakupione w Paryżu. Ich dochodzenie prowadzi ich do wniosku, że zmarła kobieta była tancerką, nazywającą siebie „Anną Strawińską”, która zaginęła z trupy baletowej . Jednak „Anna Strawińska” jest pseudonimem, a policja nie może ustalić jej pochodzenia.

Emma opowiada policji o dwóch listach, jednym od jej brata Edmunda, napisanym na krótko przed jego śmiercią podczas odwrotu do Dunkierki , a drugim otrzymanym na kilka tygodni przed odnalezieniem ciała kobiety. Jej brat powiedział, że ożeni się z kobietą o imieniu Martine. Ostatni list wydawał się być od Martine, chcącej skontaktować się z rodziną ojca jej syna. Nie było drugiego listu ani spotkania z Martine. Policja dochodzi do wniosku, że ciało w sarkofagu należy do Martine, dopóki Lady Stoddart-West, matka Jamesa, nie ujawnia swojej tożsamości. Potwierdza, że ​​list Edmunda mówił o niej, ale zmarł, zanim mogli się pobrać. Odezwała się tylko dlatego, że jej syn powiedział jej o liście rzekomo od Martine. Po śmierci Edmunda Martine dołączyła do Resistance i krótko spotkałem Bryana Eastleya, który uciekał przez Francję. W Rutherford Hall rozpoznała go natychmiast po „sposobie, w jakim stał i układzie jego ramion”. Wydaje się, że ten incydent zrobił wrażenie na pannie Marple.

Cała rodzina, z wyjątkiem nieobecnego Bryana i Aleksandra, nagle zachoruje i wkrótce Alfred zostaje znaleziony martwy w swojej rezydencji. Później okazuje się, że curry przygotowane przez Lucy tego pamiętnego dnia zawiera arszenik . Kilka dni później Harold, po powrocie do domu w Londynie, otrzymuje dostawę tabletek od dr Quimper, który powiedział mu, żeby nie brał więcej, ale wysyła mu więcej. Harold je bierze; są zatruci akonityną , a on umiera, gdy Lady Alice, jego żona, obserwuje go, jak bierze tabletki.

Lucy organizuje podwieczorek w Rutherford Hall dla panny Marple i pani McGillicuddy. Panna Marple instruuje panią McGillicuddy, aby poprosiła o skorzystanie z toalety, gdy tylko przybędą. Panna Marple je kanapkę z pastą rybną, kiedy zaczyna się krztusić rybią ością. Dr Quimper rusza jej na pomoc. Pani McGillicuddy wchodzi w tym momencie do pokoju, widzi ręce lekarza na gardle panny Marple i woła: „Ale to on - to człowiek z pociągu!”

Panna Marple zdała sobie sprawę, że jej przyjaciółka rozpoznałaby prawdziwego mordercę, gdyby ponownie zobaczyła go w podobnej pozie. Martwa kobieta była żoną Quimpera, która nie chciała się z nim rozwieść, więc zabił ją, aby móc poślubić Emmę. Po rozstaniu Quimperów dołączyła do trupy baletowej jako Anna Strawińska. Plan Quimpera rozrósł się do zabicia braci Emmy, Alfreda i Harolda, aby nie trzeba było dzielić się spadkiem.

Zatruł dzbanek koktajlowy , a nie obiad, i dodał arszenik do próbki curry, którą wziął, zanim oddał ją do testów. Dodał drugą dawkę arszeniku do herbaty Alfreda. Wysłał zatrute tabletki do Harolda jako receptę od niego (która następnie twierdził, że była fałszerstwem), wyjaśniając ich śmierć. Panna Marple następnie mówi pani McGillicuddy i inspektorowi Craddockowi, że Luther Crackenthorpe może wkrótce umrzeć, że Emma zapomni o lekarzu i że dla Lucy będą weselne dzwony – choć ona nie chce dać się nabrać na tożsamość pana młodego (jak wspomniano w „Sekretne zeszyty Agathy Christie” kiedyś miał to być Cedric, chociaż Agatha Christie czasami zmieniała szczegóły w ostatecznej wersji z tych, które naszkicowała w swoich zeszytach, niekoniecznie jest to jej ostateczna intencja).

Postacie

  • Panna Marple : detektyw i bohater.
  • Elspeth McGillicuddy: świadek morderstwa w pociągu, przyjaciółka panny Marple.
  • Lucy Eyelesbarrow: młodsza współpracownica panny Marple w Hall. Jest błyskotliwą uczoną, utalentowaną kucharką i energiczną gospodynią z dobrą reputacją i doskonałą listą klientów.
  • David West: Pracuje w British Railways i pomaga pannie Marple w ustaleniu, które pociągi mogły przejechać ten, którym jechała pani McGillicuddy, kiedy była świadkiem morderstwa. Jest drugim synem siostrzeńca panny Marple, Raymonda Westa .
  • Luther Crackenthorpe: starszy wdowiec, zainteresowany życiem w Rutherford Hall, bliski pieniędzy od śmierci własnego ojca.
  • Cedric Crackenthorpe: syn Lutra, malarz cyganerii mieszkający na Ibizie. Jako najstarszy żyjący syn odziedziczy Rutherford Hall i okoliczne ziemie, gdy jego ojciec umrze, oprócz swojej części pieniędzy spadkowych.
  • Harold Crackenthorpe: syn Lutra, żonaty biznesmen w Londynie, bez dzieci.
  • Lady Alice Crackenthorpe: żona Harolda, córka zubożałego hrabiego.
  • Alfred Crackenthorpe: syn Lutra, bez stałego zatrudnienia, na skraju nielegalnej działalności.
  • Emma Crackenthorpe: córka Lutra, która mieszka w domu i opiekuje się nim.
  • Bryan Eastley: wdowiec po Edith Crackenthorpe, zmarłej młodszej córce Lutra.
  • Alexander Eastley: syn Edith i Bryana, który przyjeżdża do Rutherford Hall na wakacje szkolne.
  • James Stoddart-West: szkolny przyjaciel Aleksandra.
  • Lady Stoddart-West: matka Jakuba.
  • Dr Quimper: lekarz ogólny Lutra.
  • Detektyw-inspektor Dermot Craddock: chrześniak Sir Henry'ego Clitheringa. (Craddock był wcześniej opisywany w A Murder Is Announced i Clithering w tej książce oraz w The Thirteen Problems ).
  • Armand Dessin: Inspektor w prefekturze Paryża, który pomaga Craddockowi w śledztwie. W szczególności podaje imię zaginionej osoby, dobrej katoliczki, która opuściła swój zespół baletowy w Anglii i od tamtej pory nie była widziana przez członków Baletu Marickiego.
  • Anna Strawińska: Tancerka Baletu Marickiego w Paryżu, który przez sześć tygodni przed Bożym Narodzeniem koncertował w Anglii. Opuściła trupę w Anglii 19 grudnia. Pseudonim sceniczny żony Quimpera.
  • Madame Joliet: Dyrektor Baletu Marickiego w Paryżu.

Tytuł

Brytyjski tytuł 4.50 z Paddington określa czas odjazdu pociągu po południu ze stacji Paddington , głównej stacji w centrum Londynu. W stylu brytyjskim godzina zapisana jest jako 4.50 (w późniejszych rozkładach byłaby to 16.50). Londyńskie stacje kolejowe być może nie były uważane przez amerykańskiego wydawcę za dobrze znane, dlatego tytuł w USA zmieniono na What Mrs McGillicuddy Saw! , co odnosi się również do momentu w pociągu, w którym widziano morderstwo.

Znaczenie literackie i recepcja

W recenzji Philipa Johna Steada w The Times Literary Supplement (29 listopada 1957) stwierdzono, że „panna Christie nigdy nie dręczy swoich czytelników, zadowalając się intrygowaniem ich i zabawianiem”.

Powieść została zrecenzowana w wydaniu The Times z 5 grudnia 1957 r., Stwierdzając: „Najnowsza powieść pani Christie to modelowy kryminał; ciągle się cofa, aby zweryfikować wskazówki, i żaden nie jest nieistotny ani niesprawiedliwy”. Recenzja zakończyła się słowami: „Być może jest o jednego lub dwóch zwłok za dużo, ale nigdy nie jest nudno”.

Inny autor kryminałów, Anthony Berkeley Cox , piszący pod pseudonimem Francis Iles, zrecenzował powieść w wydaniu The Guardian z 6 grudnia 1957 r., w którym wyznał, że jest rozczarowany pracą: „Żal mi tylko tych biedaków, którzy nie może cieszyć się żywymi historiami Agathy Christie; ale chociaż bystrość nie jest najmniejszą z cech tej niezwykłej pisarki, jest w niej jeszcze jedna rzecz, której szukamy, a jest nią wykrywanie: prawdziwe, stałe, logiczne wykrywanie, które przybliża nas krok po kroku do sedna tajemnicy. Niestety właśnie tej jakości brakuje 4,50 od Paddingtona . Wydaje się, że policja nigdy nie dowiaduje się niczego, a nawet panna Marples ( sic! ) leży cicho i mówi do rzeczy, aż do ostatecznego, dramatycznego ujawnienia. Jest zwykle mała galeria interesujących i doskonale wiarygodnych postaci i nic nie może być łatwiejsze do odczytania. Ale proszę, pani Christie, następnym razem trochę więcej tego niezrównanego wykrywania.

Robert Barnard powiedział o tej powieści, że była to „Kolejna lokomotywa - morderstwo widziane, gdy dwa pociągi mijają się w tym samym kierunku. Później przechodzi w stare, dobre morderstwo rodzinne. Zawiera jedną z nielicznych sympatycznych niezależnych kobiet Christie. Panna Marple najwyraźniej rozwiązuje przestępstwo dzięki boskiemu kierownictwu, ponieważ jest bardzo mało wskazówek lub logicznej dedukcji”.

Historia publikacji

  • 1957, Collins Crime Club (Londyn), 4 listopada 1957, twarda okładka, 256 s.
  • 1957, Dodd Mead and Company (Nowy Jork), listopad 1957, twarda okładka, 192 s.
  • 1958, Pocket Books (Nowy Jork), oprawa miękka, 185 s.
  • 1960, Fontana Books (wydawnictwo HarperCollins ), oprawa miękka, 190 s.
  • 1965, Ulverscroft , wydanie z dużym drukiem , twarda oprawa, 391 s.
  • 1974, Pan Books , oprawa miękka, 220 s.
  •   2006, wydanie Marple Facsimile (faks z pierwszego wydania brytyjskiego z 1962 r.), 3 stycznia 2006 r., twarda oprawa, ISBN 0-00-720854-5

W Wielkiej Brytanii powieść została po raz pierwszy opublikowana w odcinkach w tygodniku John Bull w pięciu skróconych odcinkach od 5 października (tom 102 numer 2675) do 2 listopada 1957 (tom 102 numer 2679) z ilustracjami autorstwa KJ Pettsa.

Powieść została po raz pierwszy opublikowana w odcinkach w Stanach Zjednoczonych w Chicago Tribune w trzydziestu sześciu odcinkach od niedzieli 27 października do soboty 7 grudnia 1957 r. Pod tytułem Naoczny świadek śmierci .

Powieść została opublikowana w USA pod tytułem What Mrs. McGillicuddy Saw! przez Dodd, Mead and Co. Wersja brytyjska miała nosić tytuł 4,54 od Paddington do ostatniej minuty, kiedy tytuł i odniesienia tekstowe zostały zmienione na 4,50 od Paddington . Ta zmiana została przekazana Doddowi Meadowi dopiero po wydrukowaniu książki, więc tekst odnosi się do godziny 4:54 zamiast 4:50.

Skrócona wersja powieści została również opublikowana w wydaniu Star Weekly Complete Novel z 28 grudnia 1957 r . , dodatku do gazety w Toronto, pod tytułem Eye Witness to Death z ilustracją na okładce autorstwa Maxine McCaffrey.

Adaptacje

Film z 1961 roku

Główny artykuł: Morderstwo, powiedziała

Książka została przerobiona na film z 1961 roku z udziałem Margaret Rutherford w pierwszym z jej czterech występów jako Miss Marple. To był pierwszy film z panną Marple.

Serial BBC „Miss Marple” 1987

Dalsze informacje: panna Marple (serial telewizyjny)

Film BBC zasadniczo podąża za oryginalną fabułą z wersją z 1987 roku i występuje w nim Joan Hickson (która pojawiła się także jako pani Kidder w filmie Murder, She Said z 1961 roku ). Jest kilka zmian:

  • Zatrucie rodziny jest nieobecne.
  • Pod koniec Alfred wciąż żyje, chociaż cierpi na śmiertelną chorobę, którą dr Quimper najwyraźniej celowo błędnie zdiagnozował.
  • Podobnie jak w filmie z 1961 roku, Harold zostaje zamordowany w czymś, co wydaje się być wypadkiem na polowaniu, a nie zatrutymi tabletkami, ponieważ dr Quimper podejrzewał, że Harold wiedział, kim jest ofiara, ponieważ Harold miał głęboką pasję do tańca i zbierał plakaty tego samego baletu trupa, w której była.
  • Prawdziwe imię Anny Stravinki to „Martine Isabelle Perrault” (w powieści jej prawdziwe imię jest nieznane). W ten sposób zwrot akcji, w którym matką Jamesa Stoddarda-Westa jest Martine, zostaje usunięty, a prawdziwa Martine nie jest widoczna.
  • Inspektora Craddocka zastępuje inspektor Duckham i powracające postacie z serialu telewizyjnego BBC, inspektor Slack i sierżant Lake.
  • Na koniec panna Marple jednoznacznie wyraża opinię, że Lucy Eyelesbarrow poślubi Bryana Eastleya.
  • Rzucać:

Radio BBC 1997

Michael Bakewell przedstawił powieść jako pojedynczy 90-minutowy odcinek, wyemitowany po raz pierwszy w marcu 1997 roku. June Whitfield zagrała Miss Marple i Susannah Harker Lucy Eyelesbarrow.

Seria ITV Marple 2004

Dalsze informacje: Marple Agathy Christie

ITV zaadaptowało powieść do serialu Marple w 2004 roku z Geraldine McEwan w roli Miss Marple. Tytuł Co widziała pani McGillicuddy! był używany, gdy był pokazywany w USA. Adaptacja zawiera kilka zmian w stosunku do powieści:

  • Imię dr Quimper, niewymienione w powieści, to David. Jego postać została zmieniona na bardziej sympatyczną niż w powieści. Motywem zamordowania żony jest raczej miłość do Emmy niż pragnienie dziedziczenia Crackenthorpe.
  • Dochodzi tylko do dwóch morderstw - żony Quimpera i Alfreda. Harold wciąż żyje na końcu.
  • Zmieniono zarówno motyw zabójstwa Alfreda, jak i sposób jego zabójstwa. Alfred zauważył, że Quimper umieszcza fałszywą wskazówkę na terenie Hall, wiedząc, że ciało jego żony zostanie znalezione. Kiedy Alexander i James pokazują rodzinie wskazówkę, Alfred postanawia szantażować Quimper, chwaląc się Lucy, że ma otrzymać pieniądze. Kiedy rodzina zachoruje podczas kolacji przez niewielką dawkę arszeniku, Alfred zostaje później zabity w swoim łóżku przez śmiertelny zastrzyk od Quimper; kiedy jest zabijany, Alfred wykrzykuje imię swojego zabójcy. Quimper upewnia się, że zostało to źle zrozumiane, gdy wzywa pomocy lekarza.
  • W tej wersji Alfred jest najstarszym synem po Edmundzie i odziedziczy Salę; Harold jest drugim najstarszym synem (zostaje następny w kolejce do odziedziczenia Sali po śmierci Alfreda), a Cedric jest najmłodszym synem.
  • Imię ojca Lutra zostaje zmienione z Josiah na Marcus i zamiast herbatników zajmuje się produkcją wyrobów cukierniczych.
  • Inspektora Dermota Craddocka z powieści zastępuje inspektor Tom Campbell, stary przyjaciel panny Marple. Ta adaptacja kończy się odrzuceniem przez Lucy dwóch mężczyzn z Crackenthorpe na korzyść inspektora.
  • Bryan jest Brytyjczykiem w powieści, ale Amerykaninem w adaptacji.
  • Sposób, w jaki panna Marple ujawnia dr Quimper jako mordercę, został zmieniony; odbywa się w pociągu, a pani McGillcuddy jest świadkiem tego z przejeżdżającego pociągu. Kiedy jest odsłonięty, przewody komunikacyjne w obu pociągach są pociągane, zanim Tom aresztuje Quimper, podczas gdy pani McGillcuddy przełącza się do ich pociągu. Panna Marple następnie ujawnia wszystko w swoim rozwiązaniu na pokładzie pociągu.
  • Edmund jest opisywany jako zabity w bitwie o Atlantyk w grudniu 1941 r., A nie w Dunkierce w 1940 r., i uważany za zaginionego na morzu. Ponadto przyczyna śmierci Edith, niepodana w powieści, jest opisana jako śmierć podczas porodu.
  • Prawdziwe imię Anny Strawińskiej to Suzanne Bellaine. Lucy znajduje ciało w mauzoleum na terenie Hali, zupełnie przypadkowo, a nie w stodole zawierającej antyki.
  • Edmund poślubił Martine i przywiózł ją do domu, aby poznała całą swoją rodzinę. Wizytę psuje Harold, który dokonuje na niej napaści seksualnej.
  • Żona Harolda Crackenthorpe'a, Lady Alice, otrzymuje znacznie większą rolę niż w powieści.

Oprócz tych zmian, panna Marple czyta „Kobietę w ciemnościach i inne historie” Dashiela Hammetta , dostarczając międzytekstowego szczegółu, który sugeruje, że niektóre z detektywistycznych spostrzeżeń panny Marple wywodzą się z jej lektury klasycznych kryminałów, jak również jej przenikliwe zrozumienie natury ludzkiej.

Adaptacja anime z 2005 roku

Powieść została zaadaptowana jako zestaw 4 odcinków japońskiego animowanego serialu telewizyjnego Agatha Christie's Great Detectives Poirot and Marple , wyemitowanego w 2005 roku.

Le Crime est notre affaire

Le crime est notre romance to francuski film wyreżyserowany przez Pascala Thomasa , wydany w 2008 roku. Nazwany na cześć książki Partners in Crime i podobnie jak książka, w której Tommy i Tuppence występują jako detektywi, film jest w rzeczywistości adaptacją 4,50 z Paddingtona . Lokalizacje i nazwy różnią się, ale historia jest zasadniczo taka sama. Film jest kontynuacją Mon petit doigt m'a dit… , filmu Pascala Thomasa z 2004 roku, adaptacji filmu By the Pricking of My Thumbs . Oba są osadzone w dzisiejszej Sabaudii . [ potrzebne źródło ]

2010 Gra komputerowa

W dniu 17 czerwca 2010 r. Firma I-play wydała do pobrania grę z ukrytymi przedmiotami , opartą na wersji 4.50 firmy Paddington (zobacz zewnętrzne linki). Dialogi przeplatane łamigłówkami z ukrytymi przedmiotami podążają za fabułą oryginalnej historii. Przedmioty wymienione w dialogu należą do ukrytych w każdej rundzie. Gracz znajduje lokalizacje na mapie za pomocą wskazówek tekstowych, co sprawia, że ​​mapa jest również sceną z ukrytymi przedmiotami. W trzech momentach gry gracz jest proszony o postawienie hipotezy na temat tożsamości mordercy, ale podobnie jak w powieści, jest niewiele istotnych dowodów. W przeciwieństwie do gier opartych na Evil Under the Sun , Murder on the Orient Express i And Then There Were None nie obejmuje żadnego rzeczywistego wykrycia i w przeciwieństwie do dwóch ostatnich nie dodaje dodatkowej postaci reprezentującej gracza. Jest to czwarta z serii gier z ukrytymi przedmiotami od Oberon Games opartych na powieściach Agathy Christie. Pierwsze trzy były oparte na Death on the Nile , Peril at End House i Dead Man's Folly .

Program TV Asahi Two Nights Drama Special 2018

TV Asahi zaadaptowała powieść w 2018 roku z Yuki Amami i Atsuko Maedą w rolach głównych, zatytułowaną Two Nights Drama Special: 4.50 from Paddington - Night Express Train Murder (japoński: ア ガ サ ・ ク リ ス テ ィ 二 夜 連 続 ド ラ マ ス ペ シ ャ ルパディントン発4 do 50分〜 寝 台 特急 殺人事件〜 ) jako pierwszej nocy. Drugiej nocy było The Mirror Crack'd from Side to Side .

  • Rzucać:
    • Yuki Amami – Toko Amano, na podstawie panny Jane Marple
    • Atsuko Maeda – Aya Nakamura, na podstawie Lucy Eyelesbarrow
    • Sachie Hara – Keiko Tomizawa, na podstawie Emmy Crackenthorpe
    • Toshihiro Yashiba – Shin Furukawa, na podstawie Bryana Eastleya
    • Toshiyuki Nishida – Shinsuke Tomizawa, na podstawie Luthera Crackenthorpe'a
    • Kosuke Suzuki – Tetsuji Tomizawa, na podstawie Cedrica Crackenthorpe'a
    • Shinya Niiro – Seizo Tomizawa, na podstawie Harolda Crackenthorpe'a
    • Hiroyuki Matsumoto – Shiro Tomizawa, na podstawie Alfreda Crackenthorpe'a
    • Ken Ishiguro – Keiichi Saeki, na podstawie dr Quimpera
    • Akio Mochizuki – Eiichi Tomizawa, na podstawie Edmunda Crackenthorpe'a
    • Mitsuko Kusabue – Suzume Amano, na podstawie pani Elspeth McGillicuddy
    • Tomoka Kurotani – Reiko Kimura, na podstawie Lady Stoddart-West
    • Ayumi Ena – Mamei Zhou na podstawie Anny Strawińskiej


Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=4.50_from_Paddington&oldid=1138786409 ”