Pies Śmierci

Pies Śmierci
Hound of death.jpg
Ilustracja z obwolutą pierwszego wydania brytyjskiego
Autor Agata Christie
Artysta okładki Dermonay
Kraj Zjednoczone Królestwo
Język język angielski
Gatunek muzyczny Krótkie historie
Wydawca Odhams Press
Data publikacji
 październik 1933
Typ mediów Druk (oprawa twarda i miękka)
Strony 252 (pierwsze wydanie, twarda okładka)
Poprzedzony Śmierć lorda Edgware'a 
Śledzony przez Morderstwo w Orient Expressie 

The Hound of Death and Other Stories to zbiór dwunastu opowiadań brytyjskiej pisarki Agathy Christie , opublikowanych po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii w październiku 1933 roku. Co niezwykłe, zbiór nie został opublikowany przez stałych wydawców Christie, Williama Collinsa & Sons , ale przez Odhams Naciśnij , i nie był dostępny do kupienia w sklepach (patrz Publikacja księgozbioru poniżej).

To był pierwszy raz, kiedy książka Christie została opublikowana w Wielkiej Brytanii, ale nie w Stanach Zjednoczonych, chociaż wszystkie zawarte w niej historie pojawiły się w późniejszych zbiorach amerykańskich (zobacz poniżej pojawienie się opowiadań w amerykańskich książkach ). Co niezwykłe, większość z nich to opowieści o przeznaczeniu i zjawiskach nadprzyrodzonych, ze stosunkowo niewielką zawartością detektywistyczną. Ta kolekcja jest najbardziej godna uwagi ze względu na pierwsze pojawienie się w książce opowiadania Christiego „ Świadek oskarżenia ”. Następnie autor napisał wielokrotnie nagradzaną sztukę opartą na tej historii, która została zaadaptowana do filmu z 1957 roku i dwukrotnie dla telewizji.

Lista opowiadań

  • „Pies Śmierci”
  • „Czerwony sygnał”
  • „Czwarty człowiek”
  • „Cygan”
  • "Lampa"
  • "Bezprzewodowy"
  • „Świadek oskarżenia”
  • „Tajemnica niebieskiego słoika”
  • „Dziwny przypadek Sir Arthura Carmichaela”
  • „Zew skrzydeł”
  • „Ostatni seans”
  • „SOS”

Podsumowania fabuły

Pies Śmierci

William P. Ryan, amerykański dziennikarz, je lunch z przyjacielem o imieniu Anstruther, kiedy słyszy, że ten ostatni ma zamiar odwiedzić swoją siostrę w Folbridge w Kornwalii , w jej domu o nazwie „Treane”. Ryan słyszał o tym miejscu i opowiada historię z niedawnej pierwszej wojny światowej, kiedy usłyszał o niemieckiej próbie przejęcia klasztoru podczas gwałtu na Belgii . Gdy tylko żołnierze weszli do budynku, wybuchł, zabijając ich wszystkich. Udowodniono, że żołnierze nie mieli przy sobie materiałów wybuchowych, a po rozmowie z miejscowymi Ryanowi powiedziano, że jedna z zakonnic ma cudowne moce: sprowadziła z nieba piorun, który zniszczył klasztor i zabił Niemców. Z budynku pozostały tylko dwie ściany, z których jedna miała ślad prochu w kształcie gigantycznego psa. Wystraszyło to okolicznych chłopów, którzy po zmroku omijali te tereny. Zakonnica, o której mowa, przeżyła i udała się z innymi uchodźcami do „Treane” w Kornwalii, a Anstruther potwierdza, że ​​jego siostra przyjęła wówczas kilku Belgów.

W Kornwalii Anstruther dowiaduje się od swojej siostry, że zakonnica Marie Angelique nadal przebywa w okolicy. Ma ciągłe halucynacje i jest badana przez miejscowego, nowego, młodego lekarza o imieniu Rose, który zamierza napisać monografię na temat jej stanu. Anstruther spotyka Rose i przekonuje go, by pozwolił mu poznać młodą zakonnicę.

Mieszka z miejscową pielęgniarką okręgową . Opowiada o swoich snach, ale kiedy Anstruther opowiada jej historię, którą usłyszał od Ryana, jest zszokowana, gdy zdaje sobie sprawę, że to, co uważała za sen, było prawdą - o wypuszczeniu „Ogara Śmierci” na Niemców, gdy zbliżali się do ołtarz. Gada o „Mieście Kręgów” i „Ludziach Kryształu”, a kiedy ją opuścili, Rose mówi Anstrutherowi, że słyszał już wcześniej, jak wspominała o kryształach, a przy poprzedniej okazji wyprodukował kryształ i pokazał go do niej, żeby sprawdzić jej reakcję. Westchnęła: „Więc wiara wciąż żyje!”

Następnego dnia młoda zakonnica mówi Anstrutherowi, że czuje, że kryształ jest symbolem wiary, być może drugiego Chrystusa, a wiara przetrwała wiele stuleci. Rose przeprowadza test skojarzeń słownych, w którym Marie Angelique odwołuje się do znaków – a szóstym znakiem jest zniszczenie. Anstruther zaczyna czuć się nieswojo z powodu zainteresowania Rose sprawą, podejrzewając coś więcej niż motywy czysto medyczne. Jakiś czas później Anstruther otrzymuje list od zakonnicy, w którym wyraża swoje obawy przed Rose i mówi, że lekarz próbuje uzyskać jej moce, przechodząc do szóstego znaku. Tego samego dnia dowiaduje się od siostry, że zarówno Rose, jak i zakonnica nie żyją. Osuwisko zmiotło domek na klifie, w którym się znajdowali, a szczątki na plaży mają kształt gigantycznego psa. Słyszy również, że bogaty wujek Rose zmarł tej samej nocy, uderzony piorunem, chociaż w okolicy nie było burz, a ślad na nim ma nietypowy kształt. Pamiętając komentarze Marie Angelique, Anstruther zastanawia się, czy Rose nabył starożytne (a może przyszłe?) moce kryształu, ale nie udało mu się ich właściwie kontrolować, co doprowadziło do jego własnej śmierci. Jego obawy potwierdzają się, gdy wchodzi w posiadanie notatek Rose, które szczegółowo opisują jego próby zostania supermanem z „mocą śmierci” w dłoniach.

Czerwony sygnał

W londyńskim domu Jacka i Claire Trentów odbywa się uroczysta kolacja. Ich trzej goście to pani Violet Eversleigh, Sir Alington West (znany psychiatra) i siostrzeniec Westa, Dermot West. Rozmowa schodzi na prorocze zdolności i przeczucia , które Sir Alington lekceważy, uważając je zarówno za zbiegi okoliczności, jak i sytuacje, o których mówi się po zdarzeniu. Dermot nie jest tego taki pewien, opisując takie uczucia jako posiadanie czerwonego sygnału - „niebezpieczeństwo przed nami!” – i opowiada jedną historię bliskiej śmierci w Mezopotamii , kiedy uniknął zamordowania przez arabskiego służącego. To, czego nie mówi grupie, to to, że dziś wieczorem na przyjęciu ponownie doświadcza czerwonego sygnału. Zastanawia się, kto może być źródłem niebezpieczeństwa, jego myśli przenoszą się na miłość do Claire Trent, uczucie, które nieustannie tłumi ze względu na fakt, że Jack Trent jest jego najlepszym przyjacielem. Wychodząc z zadumy, stwierdza, że ​​rozmowa zamieniła się w szaleństwo i niebezpieczeństwa związane z tłumieniem złudzeń . Sir Alington spogląda znacząco na Claire Trent, która jest wyraźnie zaniepokojona tą rozmową.

Jednym z celów wieczoru jest spotkanie z medium , które ma poprowadzić posiedzenie. Robi to i ostrzega jedną z osób w pokoju, aby nie wracała do domu, ponieważ istnieje tam niebezpieczeństwo. Przyjęcie się rozpada i Sir Alington prosi Dermota, aby towarzyszył mu w domu na Harley Street , zanim dołączy do przyjaciół w Grafton Galleries . W środku mówi swojemu siostrzeńcowi, że wie o jego zauroczeniu Claire i upomina go, aby się temu nie poddawał. Nie pochwala rozwodów i mówi o historii szaleństwa w ich rodzinie oraz podejrzeniach o zabójczą manię . Dyskusja staje się emocjonalna, a Dermot wypowiada groźbę pod adresem swojego wuja, którą podsłuchuje służący Johnson , gdy przynosi napoje. Idąc do Grafton Galleries, Claire mówi Dermotowi, że jego uczucia do niej są odwzajemnione iz tego powodu chce, żeby odszedł. Prosi ją, by do niego dołączyła, ale ona odmawia.

Wracając do mieszkania Dermota ponownie ogarnia poczucie zagrożenia i ku swemu zdumieniu znajduje ukryty w szufladzie w sypialni rewolwer. Rozlega się pukanie do drzwi i Dermot otwiera je policji. Poczucie zagrożenia sprawia, że ​​​​mówi policji, że jest Milsonem, swoim własnym służącym, a policja mówi mu, że jego „pan” jest poszukiwany za zabójstwo Sir Alingtona, który został zastrzelony wcześniej tej nocy po podsłuchaniu kłótni z jego siostrzeniec . Policja przeszukuje mieszkanie, znajduje rewolwer i decyduje się zostawić tam funkcjonariusza na wypadek, gdyby West „wrócił”. Dermot ucieka z mieszkania przez kuchenne okno, rzekomo robiąc drinki, i szybko wpada na Jacka Trenta, który zabiera go do własnego domu. Zamyka się w pokoju z Dermotem, wyciąga broń, a potem szaleńczo przyznaje się do morderstwa. Sir Alington rozpoznał jego stan i był na przyjęciu, aby ocenić jego prawdziwy stan psychiczny. Dermot założył, że jego wujek miał na myśli Claire, która faktycznie pomagała Sir Alingtonowi w postawieniu diagnozy. Ona teraz pomaga policji, aby uzyskać dostęp do domu i zamkniętego pokoju. Jack strzela do siebie, zanim będą mogli go zabrać.

Czwarty mężczyzna

Canonowi Parfittowi udaje się złapać pociąg na czas na nocną podróż. W wagonie pierwszej klasy poznaje Sir George'a Duranda, słynnego prawnika. Trzeci mężczyzna w powozie przedstawia się jako dr Campbell Clark, wybitny lekarz, który jest ekspertem od stanów umysłu. Jest z nimi czwarty mężczyzna, który wydaje się spać.

Trzej pozostali mężczyźni, przyznający się do różnych stopni bezsenności , rozmawiają przez całą podróż. Ich rozmowa obejmuje ideę, że ciało może pomieścić więcej niż jedną duszę , a dr Clark przytacza przypadek francuskiej dziewczyny o imieniu Felicie Bault. Była wieśniaczką z Bretanii , która w wieku pięciu lat straciła rodziców, gdy jej ojciec w pijackim szaleństwie udusił jej matkę, a następnie został przetransportowany na życie. Trafiła pod opiekę panny Slater, Angielki, która prowadziła w okolicy charytatywny sierociniec. Felicie była nieco zacofana i wyglądała na bestię, a panna Slater miała trudne zadanie, aby nauczyć ją podstaw czytania i pisania. W późniejszych latach miała jedną pracę pokojówki po drugiej z powodu jej postrzeganej głupoty i lenistwa. Nagle, w wieku dwudziestu dwóch lat, zaszła w niej zmiana. Po chorobie psychicznej podzieliła się na trzy lub cztery odrębne osobowości . Pierwsza była kontynuacją jej znanego siebie, ale druga była kulturalna i wykształcona, potrafiła grać na pianinie i mówić dwoma językami obcymi. Trzeci miał wykształcenie drugiego, ale znał też grubszą stronę życia i mniej szanowaną stronę paryskiego społeczeństwa. Czwarty wydawał się marzycielski i pobożny, ale podejrzewano, że trzeci udawał. Zmiana jednej osobowości na drugą nastąpiła po silnym bólu głowy i głębokim śnie i pozostawiła ją bez wspomnień o innych osobowościach. Koniec historii nastąpił, gdy pewnego ranka znaleziono ją martwą w łóżku, w jakiś sposób uduszona własnymi rękami.

W tym momencie czwarty mężczyzna w powozie śmieje się i włącza do rozmowy. Mówi z obcym akcentem i mówi im, że sprawa Felicie jest nierozerwalnie związana ze sprawą innej dziewczyny o imieniu Annette Ravel. Obie dziewczynki i sam mężczyzna – Raoul Letardeau – przebywali razem w sierocińcu panny Slater. Był świadkiem zastraszania , jakie Annette miała nad Felicie, co obejmowało incydent, w którym Annette z powodzeniem zahipnotyzowała Felicie do dokonania czynu, którego nie pamiętała. Widział też, jak bardzo Felicie nienawidziła Annette. Ta ostatnia była ambitną dziewczyną, która była zdeterminowana, by zostać sławną tancerką w Paryżu. Raoul opuścił sierociniec, gdy znaleziono dla niego pracę, która zabrała go za granicę na pięć lat. Po powrocie do Paryża przypadkowo zobaczył plakat reklamujący Annette śpiewającą na scenie i spotkał ją w jej garderobie. Wydawało się, że osiągnęła swoje ambicje, ale Raoul był świadkiem niewątpliwych oznak zużycia , a dwa lata później wrócił do sierocińca panny Slater, gdzie ukrywała się Annette, najwyraźniej umierając, ale nie chcąc w to uwierzyć. Felicie też tam była, służąc jako służąca, jak zawsze nienawidząca Annette, ale wciąż zastraszana i poniżana przez bezwzględną kobietę, która zdawała się mieć nad nią dziwną władzę.

Annette wkrótce potem zmarła. Kiedy Raoul wrócił sześć miesięcy później, zdumiona panna Slater powiedziała mu o pierwszych symptomach nienormalnych zmian osobowości Felicie. Był świadkiem jednego z nich, a także słyszał, jak Felicie mówiła o Annette, „zabierając… ubranie z twoich pleców, duszę z twojego ciała” i była wyraźnie przerażona martwą dziewczyną. Wiedziała jednak, że ma silne ręce – gdyby chciała uciec… Pozostała trójka jest zdumiona, słysząc tę ​​historię, a Raoul podkreśla, jak bardzo Annette tęskniła za swoim życiem. Lekarz powiedział wcześniej, że ciało jest mieszkaniem duszy. Raoul porównuje tę sytuację do zastania włamywacza we własnym domu.

Cygan

Dickie Carpenter zrywa swoje niedawne zaręczyny z Esther Lawes i zwierza się z powodu Mcfarlane'owi, ponuremu Szkotowi, który jest narzeczoną Rachel Lawes, młodszej siostry Esther. Dickie, były żołnierz marynarki wojennej, miał awersję do Cyganów od dzieciństwa, kiedy zaczął miewać powracające sny , w których znalazłby się w danej sytuacji i nagle poczuł czyjąś obecność. Kiedy podniósł wzrok, stała tam Cyganka i patrzyła na niego. Nagłe pojawienie się tej kobiety zawsze go denerwowało, chociaż dopiero kilka lat po rozpoczęciu tych snów spotkał prawdziwą Cygankę. Stało się to na spacerze w New Forest i ostrzegła go, aby nie wybierał określonej ścieżki. Zignorował ją, a drewniany most, przez który przechodził, załamał się pod jego ciężarem, wrzucając go do szybko płynącego strumienia poniżej i prawie go topiąc.

Te zdarzenia wróciły do ​​niego, kiedy wrócił do Anglii i zaczął spotykać się z rodziną Lawesów. Na jednym przyjęciu zobaczył kobietę imieniem Alistair Haworth, którą zdawał się widzieć na własne oczy jako noszącą na głowie czerwoną chustę, zupełnie jak Cyganka z jego snów. Po obiedzie spacerował z nią po tarasie, a ona ostrzegła go, żeby nie wracał do domu. Zrobił to i zakochał się w Esther Lawes. Zaręczyli się tydzień później, a dwa tygodnie później ponownie zobaczył panią Haworth, która ponownie go ostrzegła. Znów ją zignorował i jeszcze tej samej nocy Estera stwierdziła, że ​​mimo wszystko go nie kocha. Powodem, dla którego teraz zwierza się Macfarlane'owi, jest to, że czeka go rutyna operacji i wydawało mu się, że widzi w jednej ze szpitalnych pielęgniarek wizerunek pani Haworth, która ostrzegała go, by nie przeprowadzał operacji.

Dickie następnie umiera podczas operacji, a jakiś impuls sprawia, że ​​​​Macfarlane udaje się do pani Haworth w jej domu na wrzosowiskach . Tam ze zdziwieniem stwierdza, że ​​jej mąż nie pasuje do tak uderzającej kobiety jak ona. Obaj spacerują po wrzosowiskach, a pani Haworth mówi Macfarlane'owi, że on też ma drugie widzenie . Na dowód prosi go, aby spojrzał na kamień, a on wyobraża sobie, że widzi zagłębienie wypełnione krwią. Mówi mu, że to ofiarny z dawnych czasów, a on miał własną wizję. Wyznaje, że wyszła za mąż, bo zobaczyła jakiś znak wisiał nad nim i chciał temu zapobiec. Mówi również Macfarlane'owi, że nie spotkają się ponownie.

Zdeterminowany, by rzucić wyzwanie losowi, Macfarlane wraca następnego dnia ze swojej gospody do domku Haworthów i stwierdza, że ​​​​pani nie żyje. Wypiła coś trującego, myśląc, że to jej tonik , a jej mąż jest nieprzytomny z żalu. Po powrocie do gospody gospodyni opowiada mu historie o dawno minionych duchach widzianych na wrzosowiskach, w tym marynarza i Cygana. Macfarlane zastanawia się, czy będą znowu chodzić.

Lampa

Młoda wdowa, pani Lancaster, wynajmuje pusty dom na placu w starym mieście katedralnym. Podejrzliwa wobec wyjątkowo niskiego czynszu, trafnie domyśla się, że dom jest nawiedzony i dopytuje agenta o szczegóły. Niechętnie opowiada jej wersję historii, którą usłyszał, o mężczyźnie imieniem Williams mieszkającym tam jakieś trzydzieści lat temu ze swoim małym synem. Williams pojechał na jeden dzień do Londynu i będąc poszukiwanym mężczyzną w biegu, został aresztowany i osadzony w więzieniu przez policję. Jego mały syn został pozostawiony sam sobie w domu, ale zmarł z głodu. Legenda głosi, że czasami słychać szloch chłopca, który czeka na powrót ojca.

Pani Lancaster wkrótce wprowadza się do domu ze swoim starszym ojcem, panem Winburnem, i jej żywym, młodym synem, Geoffreyem. Pan Winburn wie, że dom jest nawiedzony i słyszy kolejne kroki na schodach za jego wnukiem. Ma też niepokojący sen, że jest w mieście zamieszkałym tylko przez dzieci, które błagają go, by wiedział, czy go „przyprowadził”. Ponadto podsłuchuje służbę plotkującą o usłyszeniu płaczu dziecka. Nie zdając sobie z tego sprawy, Geoffrey pyta swoją zaskoczoną matkę, czy może pobawić się z małym chłopcem, którego czasami widzi, jak go obserwuje, ale pani Lancaster szorstko przerywa takie rozmowy. Miesiąc później Geoffrey zaczyna chorować i nawet jego matka zaczyna słyszeć szloch drugiego chłopca, z którym wydaje się, że dzielą dom. Lekarz wyznaje swojemu dziadkowi, że niewiele mogą zrobić, ponieważ płuca Geoffreya nigdy nie były mocne. Pewnej nocy Geoffrey umiera, a jego matka i dziadek nagle słyszą radosny śmiech drugiego dziecka i oddalające się odgłosy dwóch par kroków. Mały chłopiec ma wreszcie towarzysza zabaw.

Bezprzewodowy

Mary Harter, starsza pani po siedemdziesiątce, ma konsultację ze swoim lekarzem. Radzi jej, że ma coś ze słabego serca i powinna unikać nadmiernego wysiłku, aby zapewnić sobie jeszcze wiele lat życia. Dr Meynall mówi również ukochanemu siostrzeńcowi pani Harter, Charlesowi Ridgewayowi, o radach, których udzielił, dodając, że pani Harter powinna być wesoło rozproszona i unikać rozmyślań. W tym celu Karol namawia ciotkę do zainstalowania radia. Na początku się opiera, ale szybko zaczyna cieszyć się nadawanymi programami. Pewnego wieczoru, gdy Charles wychodzi z przyjaciółmi, radio nagle emituje głos jej zmarłego męża, Patricka, który mówi jej, że wkrótce po nią przyjdzie. Chociaż naturalnie zszokowana, pani Harter pozostaje opanowana, ale zamyślona.

Kilka dni później radioodbiornik emituje podobny komunikat, a starsza pani postanawia uporządkować swoje sprawy. Upewnia się, że Elżbieta, jej pokojówka, wie, gdzie przechowywane są jej prośby o pochówek, i postanawia zwiększyć kwotę, którą zostawiła jej w testamencie od pięćdziesięciu do stu funtów. W tym celu pisze do swojego prawnika i prosi go o przesłanie jej testamentu, który posiada. Pani Harter jest nieco zaskoczona tego dnia podczas lunchu, kiedy Charles komentuje, że kiedy poprzedniego wieczoru szedł podjazdem do domu, wydawało mu się, że widzi twarz w oknie na piętrze, a potem zdał sobie sprawę, że przypominała ona portret w trochę -używany pokój, o którym dowiedział się od tego czasu, należy do Patricka Hartera. Wdowa po tej ostatniej uważa to za kolejny dowód, że jej czas jest bliski.

Tego wieczoru pani Harter ponownie słyszy wiadomość przez radio od Patricka, który mówi jej, że przyjedzie po nią o wpół do dziewiątej w piątek wieczorem. Pisze notatkę, w której wyszczególnia to, co usłyszała jako dowód, gdyby w tym czasie umarła, że ​​możliwe jest otrzymywanie wiadomości z zaświatów . Daje to Elżbiecie, aby przekazała ją lekarzowi w przypadku jej śmierci. W piątkowy wieczór, o którym mowa, siedzi w swoim pokoju z włączonym radiem i testamentem w dłoni, przeglądając jego treść, pobierając z banku pięćdziesiąt funtów w gotówce w celu uzupełnienia kwoty zapisanej w testamencie Elżbiecie. Słyszy odgłos kroków na zewnątrz swojego pokoju i zatacza się, upuszczając coś z palców, gdy drzwi się otwierają i widzi stojącą przed nią postać jej zmarłego męża z bokobrodami. Upada i godzinę później zostaje znaleziona przez Elizabeth.

Dwa dni później pokojówka przekazuje notatkę lekarzowi, który odrzuca to wszystko jako halucynacje. Charles zgadza się, nie chcąc psuć rzeczy teraz, gdy jego plan wydaje się przynosić owoce. Po bezpiecznym odłączeniu kabla od radia w swojej sypialni i spaleniu sztucznych bokobrodów, które nosił w noc śmierci ciotki, nie może się doczekać odczytania testamentu i odziedziczenia pieniędzy ciotki – sumy rozpaczliwie potrzebnej, by powstrzymać możliwego pozbawienia wolności w wyniku jego występków biznesowych.

Doznaje szoku, gdy dzwoni prawnik jego ciotki i mówi mu, że wysłał testament do zmarłej kobiety na jej prośbę. Nie można go już znaleźć wśród jej papierów, a Charles zdaje sobie sprawę, że kiedy umierała, testament, który trzymała w palcach, wpadł do ognia. Żadna inna kopia nie istnieje, a zatem wchodzi w życie poprzednia wola. Ten zostawił fortunę Hartera siostrzenicy (kuzynce Karola) Miriam, która okazała się niezadowalająca dla swojej ciotki, poślubiając mężczyznę, którego jej ciotka nie aprobowała. Charles doznaje drugiego szoku, gdy lekarz dzwoni do niego, aby powiedzieć, że wyniki sekcji zwłok dowodzą, że serce jego ciotki było w gorszym stanie, niż myślał, i nie ma możliwości, aby żyła na zewnątrz dłużej niż dwa miesiące. Charles ze złością zdaje sobie sprawę, że nigdy nie musiał ustawiać swojego skomplikowanego wyczynu.

Świadek oskarżenia

Adwokat, pan Mayherne, przeprowadza wywiad ze swoim ostatnim klientem w swoim biurze: Leonard Vole jest młodym mężczyzną, który został aresztowany pod zarzutem zabójstwa starszej pani, panny Emily French. Vole opowiada, jak poznał pannę French, kiedy pomagał jej odebrać paczki, które zostawiła na Oxford Street , i przez przypadek spotkał ją ponownie tej nocy na przyjęciu w Cricklewood . Poprosiła go, aby odwiedził ją w domu, a jego przyjaciele żartowali, że dokonał podboju bogatej, samotnej starszej pani.

Zadzwonił i zaprzyjaźnił się z panną French, i zaczął się z nią spotykać przy wielu innych okazjach w czasie, gdy sam był w trudnej sytuacji finansowej. Historia Vole'a jest taka, że ​​panna French poprosiła go o poradę finansową, pomimo zeznań zarówno jej pokojówki, Janet Mackenzie, jak i bankierów panny French, że starsza pani sama była wystarczająco bystra w tych sprawach. Protestuje, że nigdy nie oszukał jej ani grosza, a gdyby to robił, to z pewnością jej śmierć zniweczyłaby jego plany? Vole jest wtedy oszołomiony, gdy Mayherne mówi mu, że jest głównym beneficjentem woli panny French i że Janet Mackenzie przysięga, że ​​jej kochanka powiedziała jej, że Vole został poinformowany o tej zmianie jego losu.

Fakty dotyczące morderstwa są takie, że Janet Mackenzie, mając wolną noc, wróciła na krótko do domu panny French o wpół do dziewiątej i usłyszała głosy w salonie. Jedna należała do panny French, a druga do mężczyzny. Następnego ranka znaleziono ciało panny French, zabitej łomem, az domu zabrano kilka przedmiotów. Początkowo podejrzewano włamanie, ale podejrzenia panny Mackenzie co do Vole skierowały policję w jego kierunku i ostatecznie doprowadziły do ​​​​jego aresztowania. Vole jest jednak zachwycony, słysząc zeznania panny Mackenzie na temat gościa o dziewiątej trzydzieści, tak jak był wtedy ze swoją żoną Romaine, a ona może zapewnić mu alibi.

Mayherne wysłał już telegram do pani Vole, aby wróciła z podróży do Szkocji, aby się z nim zobaczyć, a on idzie do jej domu, aby przeprowadzić z nią wywiad. Jest zaskoczony, gdy dowiaduje się, że jest cudzoziemką i jest oszołomiony, gdy wykrzykuje swoją nienawiść do Vole i że nie jest jej mężem - była aktorką w Wiedniu, a jej prawdziwy mąż nadal tam mieszka, ale w zakładzie dla obłąkanych. Twierdzi, że Vole wrócił od panny French godzinę później, niż twierdzi, a ponieważ nie jest jej prawowitym mężem, może zeznawać przeciwko niemu w sądzie.

Romaine Heilger rzeczywiście pojawia się jako świadek oskarżenia na rozprawie w sprawie popełnienia przestępstwa , a Vole zostaje wysłany na proces. W międzyczasie Mayherne próbuje znaleźć dowody, które zdyskredytują Romaine, ale nie udaje mu się to, dopóki nie otrzymuje nabazgranego i źle napisanego listu, który nakazuje mu zadzwonić pod adres w Stepney i poprosić pannę Mogson, jeśli chce dowodów przeciwko „ malowana dziwka z zagranicy”. Robi to iw cuchnącej kamienicy slumsach spotyka przygarbioną staruszkę w średnim wieku ze strasznymi bliznami na twarzy po oblaniu kwasem siarkowym . Atak ten został przeprowadzony przez mężczyznę o imieniu Max, z którym Romaine Heilger ma teraz romans. Sama panna Mogson była związana z Maxem wiele lat wcześniej, ale Romaine zabrała go jej. Meyherne otrzymuje serię listów napisanych przez Romaine'a do Maxa, wszystkie datowane, które dowodzą, że Vole jest niewinny i że Romaine kłamie, aby się go pozbyć. Mayherne płaci staruszce dwadzieścia funtów za listy, które są następnie odczytywane na rozprawie. Sprawa przeciwko Vole upada i zostaje uznany za „niewinnego”. Mayherne jest zachwycony swoim sukcesem, ale nagle zatrzymuje się, gdy przypomina sobie dziwny zwyczaj Romaine w miejscu dla świadków, kiedy zaciskała i rozluźniała prawą rękę - nawyk, który podzielała panna Mogson w Stepney.

Jakiś czas później konfrontuje Romaine z oskarżeniem, że ona, była aktorka, była panną Mogson i że listy były fałszywe. Romaine wyznaje: namiętnie kocha Vole'a i wiedziała, że ​​jej zeznania nie wystarczyłyby, by go uratować – musiała wywołać w sądzie emocjonalną reakcję na korzyść oskarżonego. Mayherne jest niezadowolony, twierdząc, że mógł uratować niewinnego człowieka bardziej konwencjonalnymi środkami, ale Romaine mówi mu, że nie mogła ryzykować. Mayherne przypuszcza, że ​​miała na myśli to, ponieważ wiedziała, że ​​Vole jest niewinny; jednak historia kończy się, gdy Romaine mówi prawnikowi, że nie może ryzykować, ponieważ Vole był tak naprawdę winny przez cały czas. Jest gotowa pójść do więzienia za krzywoprzysięstwo, ale Vole jest wolny.

Tajemnica niebieskiego słoika

Jack Hartington, młody dwudziestoczteroletni mężczyzna, jest w pewnym sensie uzależniony od golfa i dlatego wynajął pokój w hotelu niedaleko Stourton Heath links, aby każdego ranka ćwiczyć przez godzinę, zanim będzie musiał wziąć udział w meczu. pociąg do swojej nudnej pracy w mieście. Pewnego ranka jest zaniepokojony w trakcie huśtania się, gdy słyszy kobiecy głos wołający „Morderstwo! Pomocy! Morderstwo!”. Biegnąc w kierunku krzyku, trafia na osobliwy domek, przed którym młoda dziewczyna spokojnie uprawia ogródek. Podczas przesłuchania zaprzecza, że ​​​​słyszała wezwanie o pomoc i wydaje się zaskoczona historią Jacka, nazywając go „Monsieur”.

Zdezorientowany zostawia ją i szuka w okolicy źródła krzyku, ale w końcu się poddaje. Tego wieczoru przegląda gazety, aby sprawdzić, czy nie zgłoszono żadnego przestępstwa, i powtarza tę czynność następnego ranka – dzień ulewnego deszczu, który anuluje jego rutynę treningową – ale nadal nic nie znajduje. Następnego dnia w tym samym miejscu io tej samej godzinie powtarza się dziwne zdarzenie sprzed dwóch dni. w przeszłości cierpiał na wstrząs .

Trzeciego dnia znowu słyszy płacz, ale tym razem nie daje dziewczynie do zrozumienia, że ​​tak jest, kiedy mija chatę, a zamiast tego rozmawiają o jej ogrodnictwie. Niemniej jednak jest bardzo zaniepokojony tymi wydarzeniami i zauważa, że ​​przy hotelowym stole śniadaniowym obserwuje go brodaty mężczyzna, o którym wie, że nazywa się Dr Lavington. Obawiając się, że jego zdrowie psychiczne jest zagrożone, Jack zaprasza Lavingtona na kilka dołków następnego ranka, a lekarz się zgadza. Kiedy krzyk się powtarza, Lavington zaprzecza, że ​​cokolwiek słyszał. Lekarz omawia możliwe urojenia Jacka i rozmawiają o możliwości wystąpienia jakiegoś zjawiska psychicznego . Sugeruje, aby Jack jak zwykle poszedł do pracy, podczas gdy on bada historię chaty.

Po powrocie do hotelu tej nocy lekarz mówi mu, czego się dowiedział. Obecni lokatorzy, przebywający na miejscu zaledwie od dziesięciu dni, to starszy francuski profesor cierpiący na gruźlicę i jego córka. Jednak rok temu i kilku lokatorów wstecz, najemcami była dziwna para o imieniu Turner, która wydawała się czegoś bać. Pewnego ranka nagle opuścili lokal. Od tego czasu widziano pana Turnera, ale wydaje się, że nikt nie widział jego żony. Lekarz, choć sprzeciwia się wyciąganiu pochopnych wniosków, teoretyzuje, że Jack otrzymuje od kobiety jakąś wiadomość.

Kilka dni później Jacka odwiedza w domku dziewczyna, która przedstawia się jako Felise Marchaud. Jest przerażona, ponieważ wiedząc o lokalnych plotkach, że chata jest nawiedzona, zaczęła mieć powracający sen trudnej sytuacji kobieta trzyma niebieski słoik. Sny z ostatnich dwóch nocy zakończyły się krzykiem w taki sam sposób, jaki usłyszał Jack na łączach. Jack włącza Lavingtona do dyskusji, a Felise pokazuje im obojgu szorstką akwarelę, którą znalazła w domu kobiety trzymającej niebieski słoik, jak we śnie. Jack rozpoznaje, że jest podobny do chińskiego kupionego przez jego wujka dwa miesiące temu, co zbiega się z datą opuszczenia chaty przez jednego z poprzednich lokatorów. Lavington sugeruje zabranie słoika do domku, gdzie we trójkę usiądą z nim na noc i zobaczą, co się stanie. Ponieważ wuj Jacka jest nieobecny, jest w stanie zdobyć słoik i przynieść go zgodnie z prośbą, a Felise rozpoznaje go jako ten ze snu. Lavington gasi światła w salonie i cała trójka siada w ciemnościach przy stole, na którym stoi słoik. Po odczekaniu jakiegoś czasu Jack nagle zaczyna się dusić i traci przytomność.

Budzi się w zagajniku w pobliżu chaty, w świetle dnia, by dowiedzieć się na swoim kieszonkowym zegarku, że jest wpół do dwunastej po południu. W domku nie otrzymuje odpowiedzi i wraca do hotelu, gdzie zastaje swojego wujka, który niedawno wrócił z podróży kontynentalnej. Jack opowiada mu o wydarzeniach, wywołując okrzyk oburzenia starego człowieka: niebieski chiński słoik był bezcennym Ming i jedynym w swoim rodzaju na świecie. Jack pędzi do biura hotelowego i stwierdza, że ​​Lavington wymeldował się, ale zostawił Jackowi kpiącą notatkę od siebie, Felise i jej chorego ojca, mówiąc, że ich początek na dwanaście godzin powinien wystarczyć.

Dziwny przypadek Sir Arthura Carmichaela

Dr Edward Carstairs, znany psycholog , zostaje wezwany do zbadania przypadku Sir Arthura Carmichaela, dwudziestotrzyletniego młodego mężczyzny, który obudził się poprzedniego ranka w swojej posiadłości w Herefordshire . z całkowicie zmienioną osobowością. Carstairs podróżuje tam z kolegą o imieniu Dr Settle, który mówi mu, że czuje, że dom może być nawiedzony i że to zjawisko ma związek ze sprawą. Rodzina składa się z Sir Arthura, jego macochy Lady Carmichael, jego przyrodniego brata w wieku ośmiu lat oraz panny Phyllis Patterson, z którą Arthur jest zaręczony. Gdy ich powóz konny wjeżdża na podjazd, widzą pannę Patterson idącą przez trawnik. Carstairs zwraca uwagę na kota u jej stóp, co wywołuje zdziwioną reakcję Settle.

Wchodząc do domu, poznają Lady Carmichael i pannę Patterson, a Carstairs ponownie wywołuje reakcję, gdy wspomina, że ​​widział kota. Następnie widzą swojego pacjenta i obserwują jego dziwne zachowanie – siedzenie zgarbione, bez słowa, potem przeciąganie się i ziewanie oraz picie mleka bez użycia rąk.

Tej nocy po kolacji Carstairs słyszy miauczenie kota i dźwięk ten powtarza się w nocy za drzwiami jego sypialni, ale nie może znaleźć zwierzęcia w domu. Następnego ranka szpieguje kota z okna sypialni, gdy przechodzi przez trawnik i prosto przez stado ptaków, które wydają się nieświadome jego obecności. Jest jeszcze bardziej zdziwiony, gdy Lady Carmichael twierdzi, że w ich domu nie ma kota. Rozmawiając z lokajem , Carstairs zostaje poinformowany, że kiedyś był kot, ale został zniszczony tydzień temu i zakopany na terenie. Istnieją dalsze występy tego objawienia i zdają sobie sprawę, że celem jest Lady Carmichael. Carstairs śni nawet o kocie następnej nocy: we śnie podąża za nim do biblioteki i pokazuje mu lukę w tomach na półce z książkami. Następnego ranka Carstairs i Settle odkrywają, że w tym samym miejscu w pokoju brakuje książki, a Carstairs dostrzega prawdę później w dniu, kiedy Sir Arthur zeskakuje z krzesła, gdy zauważa mysz, i kuca w pobliżu boazerii , czekając, aż się pojawi.

Tej nocy Lady Carmichael zostaje brutalnie zaatakowana w swoim łóżku przez upiorne stworzenie, co skłania Carstairsa do nalegania na wykopanie ciała martwego kota. Jest i widzi, że to właśnie ten stwór, którego kilka razy zauważył, a zapach wskazuje, że został zabity kwasem pruskim .

Mija kilka dni, gdy Lady Carmichael zaczyna dochodzić do siebie, aż pewnego dnia Sir Arthur wpada do wody jeziora. Wyciągnięty na brzeg, początkowo uważa się, że nie żyje, ale odzyskuje przytomność i odzyskuje również swoją osobowość, ale nie pamięta minionych dni. Na jego widok Lady Carmichael jest w takim szoku, że umiera na miejscu, a zaginiona książka z biblioteki zostaje odnaleziona – tom poświęcony przemianie ludzi w zwierzęta. Wniosek jest taki, że pani Carmichael użyła książki, aby włożyć duszę Sir Arthura do kota , a następnie zabił go, aby zapewnić, że jej własny syn odziedziczy tytuł i majątek. Jak stwierdzono na początku historii, Carstairs później zmarł, a następnie odnaleziono jego notatki zawierające szczegóły sprawy.

Zew skrzydeł

Milioner Silas Hamer i pastor Dick Borrow z East Endu, po kolacji ze swoim przyjacielem Bertrandem Seldonem, rozmawiają o tym, że są całkowicie przeciwni z natury, a mimo to obaj są szczęśliwi. Hamer jest szczęśliwy ekonomicznie, ponieważ wyrósł ze swojego biednego środowiska i zgromadził fortunę, podczas gdy Borrow jest szczęśliwy duchowo, ponieważ pomaga biednym. Obaj idą swoimi drogami do domu, a po drodze Silas jest świadkiem, jak bezdomny zostaje potrącony przez autobus i zabity. Myśląc, że mógł uratować mężczyznę, Silas wraca do domu z problemami psychicznymi.

Zanim przejdzie przez frontowe drzwi, słyszy beznogiego dudziarza grającego melodię, która jego zdaniem unosi go z radości. Słysząc tę ​​melodię przez kilka dni przed zaśnięciem, myśli, że z radością unosi się po swojej sypialni, będąc świadkiem niesamowitych scen z czerwonym piaskiem i zupełnie nowym kolorem, który nazywa Kolorem Skrzydeł. Jednak za każdym razem coś ciągnie go z powrotem na ziemię, powodując fizyczny ból. Rozmawia o tym ze swoim przyjacielem Seldonem, na co specjalista od nerwów odpowiada, że ​​powinien porozmawiać z flecistą i zapytać o muzykę.

Silas konfrontuje się z dudzirzem i żąda informacji, kim on jest. W odpowiedzi dudziarz rysuje obraz fauna boga Pana ( który ma kozie nogi) grającego na piszczałkach na skale i mówiącego „Byli źli”, co sugeruje, że dudziarz jest bogiem Panem, któremu odcięto nogi do wydawać się człowiekiem. Uzależniony od muzyki Silas czuje, że jedyną rzeczą, która powstrzymuje go przed osiągnięciem prawdziwego szczęścia, jest bogactwo. W odpowiedzi przekazuje wszystkie swoje pieniądze Dickowi Borrowowi, aby mógł pomóc całemu wschodniemu Londynowi . Decydując się na powrót pociągiem do domu, Silas czeka na peronie z bezdomnym mężczyzną. Mężczyzna w pijackim odrętwieniu podchodzi do krawędzi i przypadkowo spada, gdy pociąg ma nadjechać. Pamiętając mężczyznę potrąconego przez autobus, Silas ściąga mężczyznę z torów i rzuca go na peron, sam spadając na tory. Zanim zostaje zabity, przez chwilę słyszy grę na dudziu.

Ostatni seans

Raoul Daubreuil jest mężczyzną we Francji, który jest zakochany w Simone, medium, które przez lata było zmęczone wszystkimi seansami, które wykonywała. Mieszkają w mieszkaniu razem ze służącą Elise. Ze wszystkich seansów najdziwniejsze były te wykonywane dla Madame Exe, kobiety, która straciła córkę Amelie. W tych seansach materializacje Amelie były bardzo jasne i dokładne. Jednak ten dzień jest dniem, w którym wykona swój ostatni seans, i to dla Madame Exe. Przybywając do ich mieszkania, Raoul pociesza Simone i pomimo jej początkowej odmowy przeprowadzenia seansu, przekonuje ją, by to zrobiła. Jest jeszcze bardziej przekonana, gdy przybywa Madame Exe i przypomina jej o swojej obietnicy. Po przybyciu do pokoju, w którym odbędzie się seans, Madame Exe oświadcza, że ​​chce się upewnić, że ostatni seans nie jest oszustwem i prosi o przywiązanie Raoula do krzesła. Zgadza się, ale mówi Madame Exe, że materializacji nie wolno w ogóle dotykać, na wypadek gdyby Simone została skrzywdzona. Madame Exe niechętnie się zgadza.

Simone chowa się za zasłoną na seans, a materializacja Amelie zaczyna się formować z mgły. Ta materializacja jest najbardziej wyrazista ze wszystkich, powodując wielkie zaskoczenie Raoula i Madame Exe. Jednak Madame Exe podbiega do materializacji i przytula ją, powodując, że Simone krzyczy z bólu. Raoul krzyczy na Madame Exe, aby przestała dotykać materializacji, ale zamiast tego podnosi upiorną postać Amelie i ucieka z nią, chcąc, aby Amelie była jej na zawsze. Gdy Raoul próbuje rozwiązać swoje więzy, Simone kurczy się i umiera. Po tym, jak Raoul się rozwiązuje, tragedia kończy się, gdy Elise i Raoul płaczą nad zakrwawionymi zwłokami Simone.

SOS

Rodzina Dinsmeadów, matka Maggie, ojciec, syn Johnnie i córki Charlotte i Magdalena, zamierzają zjeść kolację z filiżankami herbaty, kiedy słyszą pukanie do drzwi.

Mortimer Cleveland, autorytet w dziedzinie psychologii, zostaje uwięziony w pustynnym Wiltshire upadki w ulewnym deszczu po drugim przebiciu opony w samochodzie w odstępie dziesięciu minut. Dostrzega w oddali światło i udaje się do domu rodziny Dinsmead. Zapraszają go do środka, proponując świeżo zaparzoną herbatę i prowiant. Rodzina wydaje się gościnna, ale Cleveland czuje, że coś jest nie tak. Wydaje się, że Maggie się boi. Obie córki są ładne, ale nie są do siebie podobne. Córki zostają wysłane na górę, aby przygotować pokój dla Cleveland; kiedy idzie na spoczynek, zauważa, że ​​stół przy jego łóżku jest pokryty kurzem. Na kurzu wypisane są trzy wyraźnie widoczne litery „SOS”, potwierdzające jego podejrzenia.

Następnego dnia Cleveland pyta Charlotte, czy napisała SOS w jego pokoju. Nie zrobiła tego, chociaż czuje lęk przed domem. Jej rodzice i Magdalena wydają się inni. Cleveland uważa, że ​​jego przybycie zdenerwowało rodzinę i spowodowało napięcie. Potrafi zrozumieć niepokój Charlotte z powodu jej psychicznego połączenia, ale nie innych.

Johnnie wchodzi do domu z poplamionymi palcami i siada do śniadania. Cleveland spogląda na poplamione dłonie. Johnnie wyjaśnia, że ​​zawsze bawi się chemikaliami, ku wielkiemu przerażeniu ojca. Jego ojciec chce, żeby poszedł na budowę. Pan Dinsmead uśmiecha się, ale nieufność Cleveland do ojca rośnie. Znowu wydaje się, że Maggie boi się swojego męża. Magdalena wydaje się rozczarowana, gdy Cleveland mówi, że dobrze spał.

Cleveland nie chce wyjeżdżać, ale nie ma powodu, by przedłużać swój pobyt. Przechodząc obok kuchennego okna, słyszy, jak pan Dinsmead mówi: „to niezła kupa pieniędzy”. Nie słyszy odpowiedzi Maggie. Pan Dinsmead dodaje: „Prawie 60 000 funtów, powiedział prawnik”. Nie chcąc podsłuchiwać, Cleveland wraca do domu. Ta ilość pieniędzy czyni rzeczy jaśniejszymi i brzydszymi.

Pan Dinsmead rozmawia z Clevelandem o wyjeździe. Cleveland wspomina, że ​​dwie córki nie są do siebie podobne. W przebłysku intuicji Cleveland zauważa, że ​​obie nie są córkami Dinsmeada z urodzenia. Dinsmead przyznaje, że jeden z nich jest podrzutkiem. Ona nie jest tego świadoma, ale wkrótce będzie musiała się dowiedzieć. Cleveland przypuszcza, że ​​musi to wynikać z dziedziczenia. Pan Dinsmead mówi, że przyjęli dziecko, aby pomóc matce za wynagrodzeniem. Ostatnio zauważył reklamę dotyczącą dziecka, które, jak wierzył, było Magdaleną. W przyszłym tygodniu zabierze Magdalenę do Londynu. Ojciec Magdaleny był bogatym człowiekiem, który dowiedział się o swojej córce na krótko przed śmiercią. Jego pieniądze zostały jej. Cleveland wierzy Dinsmeadowi, ale uważa, że ​​w tej opowieści kryje się coś więcej.

Cleveland dziękuje pani Dinsmead za jej gościnność. Upuszcza miniaturę Charlotte wykonaną w stylu sprzed 25 lat. Cleveland zauważa jej przestraszony wyraz twarzy. Nie pyta jej o dziewczyny. Wychodzi z domu. Około 0,80 km w dół drogi pojawia się Magdalena. Chce rozmawiać z Clevelandem. Napisała SOS w kurzu, czując się nieswojo w domu. Pan i pani Dinsmead i Charlotte są inni. Johnny jest tym wszystkim nietknięty. Magdalena wiedziała, że ​​wszyscy się boją, nie wiedząc dlaczego. Jako osoba praktyczna nie wierzy w duchy. Cleveland wierzy, że może dowiedzieć się, co jest nie tak, ale potrzebuje czasu, aby to przemyśleć. Odesłał Magdalenę do domu.

Jego myśli wracają do Johnny'ego. Cleveland pamięta, jak Maggie upuściła filiżankę podczas śniadania, kiedy Johnnie wspomniał o swoim zainteresowaniu chemią. Pan Dinsmead nie popijał herbaty. Charlotte aresztowała swój kubek poprzedniego wieczoru. Chociaż herbata była gorąca, pan Dinsmead opróżnił filiżanki i twierdził, że jest zimna. Cleveland przypomina sobie, jak czytał artykuł o całej rodzinie, która została otruta przez nieostrożność pewnego chłopca. Paczka arszeniku pozostawiona w spiżarni kapała na chleb poniżej. Możliwe, że pan Dinsmead czytał ten sam artykuł. Cleveland wstaje i kieruje się do domku.

Rodzina Dinsmeadów ponownie zasiada do kolacji złożonej z salcesonu w puszce i herbaty. Cleveland wchodzi, gdy Maggie nalewa herbatę. Cleveland szybko wyjmuje probówkę z kieszeni i nalewa do niej trochę herbaty z kubka. Pan Dinsmead chce wiedzieć, co robi Cleveland. Cleveland jest pewien, że jest to przypadek zatrucia, które miało wyglądać na przypadkowe, a tylko jedna osoba nie wyzdrowiała. Johnniego można by obwiniać za nieostrożność. Cleveland wkłada herbatę z drugiej filiżanki do drugiej probówki, oznaczając każdą z nich: czerwoną dla filiżanki Charlotte i niebieską dla filiżanki Magdaleny. Cleveland przepowiada, że ​​kielich Charlotte będzie zawierał 4-5 razy więcej trucizny niż kielich Magdaleny.

Cleveland zdaje sobie sprawę, że Magdalen jest ich córką, a Charlotte adoptowanym dzieckiem. Ojciec zaplanował, że Magdalena odziedziczy. Arszenik w herbacie Charlotte miał ją zabić. Maggie rechocze „herbata, tak powiedział, nie lemoniada”.

Magdalen błaga Clevelanda poza zasięgiem słuchu innych, aby nie ujawniał tej tajemnicy. Cleveland mówi, że zatrzyma fiolki, aby chronić Charlotte teraz iw przyszłości.

Znaczenie literackie i recepcja

Ponieważ książka ta nie została opublikowana zwykłymi kanałami ani nie była dostępna do kupienia w sklepach do 1936 r., Nie było recenzji oryginalnej publikacji.

Robert Barnard : „Przeważnie historie na wpół nadprzyrodzone. W tej scenerii„ Świadek oskarżenia ”wybija się jak klejnot: z pewnością jest to najmądrzejsze opowiadanie, jakie napisała. Spośród innych, prawdopodobnie najlepszym jest Zew skrzydeł , ale to, niestety, była jedna z pierwszych rzeczy, które napisała (przed pierwszą wojną światową ). W tym trybie nie poprawiła się”.

Historia publikacji

  • 1933, Odhams Press, październik 1933, twarda okładka, 252 s
  • 1936, Collins Crime Club (Londyn), luty 1936, twarda okładka, 252 s
  • 1960, Pan Books , oprawa miękka (Great Pan G377), 218 s
  • 1964, Fontana Books (wydawnictwo HarperCollins ), oprawa miękka, 190 stron
  •   1968, Ulverscroft, duże wydanie drukowane, twarda oprawa, 218 stron, ISBN 0-7089-0187-5
  •   2010, HarperCollins; Wydanie faksymilowe, twarda oprawa: 256 stron, ISBN 978-0-00-735465-8

Pierwsza publikacja opowiadań

Pierwsza publikacja wszystkich historii w brytyjskim magazynie nie została w pełni udokumentowana. Częściowa lista wygląda następująco:

  • The Red Signal : Po raz pierwszy opublikowano w numerze 232 The Grand Magazine w czerwcu 1924 r.
  • The Fourth Man : Po raz pierwszy opublikowano w numerze 250 The Grand Magazine w grudniu 1925 r.
  • Wireless : Po raz pierwszy opublikowano w Sunday Chronicle Annual w grudniu 1926 r.
  • Tajemnica niebieskiego słoika : po raz pierwszy opublikowana w numerze 233 The Grand Magazine w lipcu 1924 r.
  • The Last Seance : Po raz pierwszy opublikowany pod tytułem The Stolen Ghost w numerze 87 The Sovereign Magazine w marcu 1927 r. Ilustrator opowieści nie został wymieniony.
  • SOS : Po raz pierwszy opublikowano w numerze 252 The Grand Magazine w lutym 1926 r.

Oprócz powyższego, w Stanach Zjednoczonych The Witness for the Prosecution zostało opublikowane w wydaniu Flynn's Weekly z 31 stycznia 1925 r. (Tom IV, nr 2) pod tytułem Zdrajca Hands , z niewymienioną ilustracją; a pierwszy prawdziwy druk Ostatniego seansu miał miejsce również w Stanach Zjednoczonych, kiedy został opublikowany w wydaniu Ghost Stories z listopada 1926 r. pod tytułem Kobieta, która ukradła ducha .

Nie udało się jeszcze prześledzić żadnych wydruków magazynów pozostałych opowiadań sprzed 1933 roku.

Publikacja księgozbioru

Książki nie można było kupić w sklepach, ale tylko za pośrednictwem kuponów zebranych z The Passing Show , tygodnika wydawanego przez Odhams. Kupony ukazywały się w numerach od 81 do 83, ukazujących się od 7 do 21 października 1933 r. w ramach promocyjnej wznowienia pisma. W zamian za kupony i siedem szylingów (7/-), klienci mogli otrzymać jedną z sześciu książek. Pozostałych pięć książek do wyboru to Jungle Girl Edgara Rice Burroughsa , The Sun Will Shine May Edginton , The Veil'd Delight autorstwa Marjorie Bowen , The Venner Crime Johna Rhode'a i Q33 George'a Goodchilda . Wydaje się, że promocja była udana, ponieważ The Hound of Death jest zdecydowanie najłatwiejszą przedwojenną brytyjską książką Christie do zdobycia jako pierwsze wydanie w opakowaniu z kurzu. Wydanie do sprzedaży w sklepach ukazało się w lutym 1936 roku, opublikowane przez Collins Crime Club .

Amerykańskie pojawienie się opowiadań w książkach

Historie zawarte w The Hound of Death ukazały się w następujących zbiorach w USA:

Adaptacje

Świadek oskarżenia

Główny artykuł: Świadek oskarżenia

Historia „Świadek oskarżenia” została szeroko zaadaptowana, w tym film teatralny, sześć filmów telewizyjnych i kilka sztuk teatralnych.

Czerwony sygnał

Czwarty mężczyzna

Tajemnica niebieskiego słoika

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Hound_of_Death&oldid=1076694002 ”