Śledztwo Poirota

Śledztwo Poirota
Poirot Investigates 1924.jpg
Ilustracja z obwolutą pierwszego wydania brytyjskiego
Autor Agata Christie
Artysta okładki W. Smithson Broadhead
Kraj Zjednoczone Królestwo
Język język angielski
Gatunek muzyczny fikcja detektywistyczna
Wydawca Głowa Bodleya
Data publikacji
 marzec 1924 r
Typ mediów Druk (oprawa twarda i miękka)
Strony 310 (pierwsze wydanie, twarda oprawa)
Poprzedzony Morderstwo na Linkach 
Śledzony przez Mężczyzna w brązowym garniturze 
Tekst Poirot bada w Wikiźródłach

Poirot Investigates to krótki zbiór napisany przez angielską autorkę Agathę Christie i opublikowany po raz pierwszy w Wielkiej Brytanii przez The Bodley Head w marcu 1924 r. W jedenastu opowiadaniach słynny ekscentryczny detektyw Herkules Poirot rozwiązuje różnorodne tajemnice związane z chciwością, zazdrością i zemstą. Amerykańska wersja tej książki, opublikowana przez Dodd, Mead and Company w 1925 roku, zawierała kolejne trzy historie. Pierwsze wydanie w Wielkiej Brytanii zawierało ilustrację Poirota na obwolucie autorstwa W. Smithsona Broadheada, przedrukowaną z numeru z 21 marca 1923 r. Szkic .

Wydanie brytyjskie kosztowało siedem szylingów i sześć pensów (7/6), podczas gdy wydanie amerykańskie z 1925 r. Kosztowało 2,00 USD.

Podsumowania fabuły

Przygoda zachodniej gwiazdy

Poirota odwiedza podczas wizyty w Londynie panna Mary Marvell, słynna amerykańska gwiazda filmowa. Otrzymała trzy listy, wręczone jej przez Chińczyka, w których ostrzega ją, by zwróciła swój wspaniały diamentowy klejnot, „Gwiazdę Zachodnią”, do miejsca, z którego pochodzi – lewego oka idola – przed następną pełnią księżyca. Jej mąż, Gregory Rolf, który kupił go od Chińczyka w San Francisco , podarował Mary klejnot trzy lata temu. Para zamierza zatrzymać się w Yardly Chase, domu Lorda i Lady Yardly, kiedy księżyc będzie w następnej pełni, aby omówić tam kręcenie filmu, a Mary jest zdeterminowana, by pojechać ze swoim diamentem. Zarówno Poirot, jak i Hastings pamiętają towarzyskie plotki sprzed trzech lat, które łączyły Rolfa i Lady Yardly. Państwo Yardly posiadają również identyczny diament, który pochodzi z prawego oka idola – Gwiazdy Wschodu. Po odejściu Mary Poirot wychodzi, a Hastingsa odwiedza Lady Yardly, której jej przyjaciółka Mary Cavendish doradziła wizytę Poirotowi. Hastings wnioskuje, że ona też otrzymała listy ostrzegawcze. Jej mąż planuje sprzedać ich klejnot, ponieważ jest zadłużony. Kiedy Poirot dowiaduje się o tym, organizuje wizytę w Yardly Chase i jest tam, gdy gasną światła, a Lady Yardly zostaje zaatakowana przez Chińczyka i skradziono jej klejnot. Następnego dnia klejnot Mary zostaje skradziony z jej londyńskiego hotelu. Poirot prowadzi śledztwo i zwraca im klejnot Yardly.

Poirot mówi Hastingsowi, że nigdy nie było dwóch klejnotów ani żadnego Chińczyka - wszystko to był wymysł Rolfa. Trzy lata wcześniej w Stanach Zjednoczonych miał romans z Lady Yardly i szantażował ją, by dała mu diament, który następnie podarował swojej żonie w prezencie ślubnym. Lady Yardly's była kopią pasty, która zostałaby odkryta, gdy jej mąż ją sprzedał. Zaczęła odpierać swojego szantażystę, a Rolf zaaranżował oszustwo przeciwko swojej żonie, które Lady Yardly skopiowała, gdy Hastings powiedział jej o groźbach. Groźbom Poirota udaje się przekonać Rolfa, by oddał prawdziwy diament i zostawił Yardlych w spokoju.

Tragedia w Marsdon Manor

Poirot zostaje poproszony przez przyjaciela, który jest dyrektorem Northern Union Insurance Company, o zbadanie sprawy mężczyzny w średnim wieku, który zmarł z powodu krwotoku wewnętrznego zaledwie kilka tygodni po ubezpieczeniu się na życie na pięćdziesiąt tysięcy funtów. Krążyły pogłoski, że pan Maltravers był w trudnej sytuacji finansowej i sugerowano, że zapłacił składki ubezpieczeniowe, a następnie popełnił samobójstwo dla dobra swojej pięknej młodej żony. Poirot i Hastings udają się do Marsdon Manor w hrabstwie Essex , gdzie na terenie znaleziono martwego mężczyznę z małym karabinem gawronowym po jego stronie. Przesłuchują wdowę i nie mogą znaleźć niczego złego. Wychodzą, gdy przybywa młody mężczyzna, kapitan Black. Ogrodnik mówi Poirotowi, że odwiedził dom na dzień przed śmiercią. Poirot przeprowadza wywiad z Blackiem i używając skojarzeń słownych dowiaduje się, że znał kogoś, kto popełnił samobójstwo z karabinu wieżowego w Afryce Wschodniej , kiedy tam był.

Poirot domyśla się, że ta historia, opowiedziana przy stole na dzień przed tragedią, podsunęła pani Maltravers pomysł, jak zabić męża, zmuszając go do zademonstrowania jej, jak afrykański rolnik włożyłby mu pistolet do ust. Następnie pociągnęła za spust. Pokojówka widzi pana Maltraversa w ogrodzie. Myśli, że to tylko pomyłka, ale wtedy w salonie dzieje się dziwna rzecz. Światła nagle gasną, a pani Maltravers ściska dłoń Poirota. Pan Maltravers pojawia się w pokoju, jego palec wskazujący świeci i wskazuje na rękę pani Maltravers, która jest pokryta jego krwią. Przerażona wyznaje. Poirot wyjaśnia, że ​​wynajął mężczyznę z fosforem nałożonym na palec, aby podszył się pod pana Maltraversa i zgasił światła. Kiedy pani Maltravers złapała Poirota za rękę, on nałożył na nią sztuczną krew.

Przygoda taniego mieszkania

Hastings jest w domu przyjaciela z kilkoma innymi osobami, kiedy rozmowa schodzi na mieszkania i domy. Pani Robinson opowiada uczestnikom, jak udało jej się z mężem kupić mieszkanie w Knightsbridge za bardzo atrakcyjną cenę. Poirot jest zainteresowany i postanawia zbadać sprawę. Portier w mieszkaniu mówi im, że Robinsonowie są tam od sześciu miesięcy, mimo że pani Robinson powiedziała Hastingsowi, że dopiero co uzyskali najem. Poirot wynajmuje inne mieszkanie w budynku i za pomocą windy węglowej udaje mu się dostać do mieszkania Robinsonów i naprawić zamki, aby mógł wejść do woli. Inspektor Japp mówi Poirotowi, że ważne amerykańskie plany marynarki wojennej zostały skradzione z tego kraju przez Włocha o nazwisku Luigi Valdarno, któremu udało się przekazać je podejrzanej o szpiega dla Japonii, Elsie Hardt, zanim został zabity w Nowym Jorku. Hardt uciekł ze Stanów Zjednoczonych, używając nazwiska Robinson.

Tej nocy, kiedy mieszkanie Robinsonów jest puste, Poirot i Hastings czyhają i zatrzymują innego Włocha, który przybył, by zabić Elsę Hardt i jej wspólnika w zemście za śmierć Valdarno. Rozbrajają mężczyznę i zabierają go do innego domu w Londynie. Poirot wytropił tam dwóch szpiegów, którzy wcześniej mieszkali w Knightsbridge jako państwo Robinsonowie. W obawie o swoje życie szpiedzy wynajęli tanio mieszkanie prawdziwej parze o tym samym nazwisku, w nadziei, że ta niewinna para zginie zamiast nich. Nakłaniają Hardta do ujawnienia miejsca ukrycia planów, zanim Włoch ucieknie, a Japp aresztuje dwóch szpiegów.

Tajemnica Hunter's Lodge

Poirota i Hastingsa odwiedza Roger Havering, drugi syn baroneta, który jest żonaty z aktorką. Pan Havering przebywał poprzedniego wieczoru w swoim klubie w Londynie, a następnego ranka otrzymał telegram od swojej żony, w którym informowała, że ​​jego wujek Harrington Pace został zamordowany poprzedniego wieczoru i że ma natychmiast przybyć z detektywem. Ponieważ Poirot jest niedysponowany, Hastings wyrusza z Haveringiem na miejsce zbrodni.

Pan Pace, brat matki pana Haveringa, jest właścicielem domku myśliwskiego na wrzosowiskach Derbyshire . Kiedy Hastings i Havering przybywają na miejsce, spotykają inspektora Jappa, jak nazywa się Scotland Yard . Gdy Havering wychodzi z Jappem, Hastings rozmawia z gospodynią, panią Middleton, która mówi mu, że poprzedniego wieczoru wprowadziła do domu czarnobrodego mężczyznę, który chciał zobaczyć się z panem Pace. Ona i pani Zoe Havering były na zewnątrz pokoju, w którym rozmawiali dwaj mężczyźni, kiedy usłyszeli strzał. Drzwi do pokoju były zamknięte, ale znaleźli otwarte okno; dostając się do środka, znaleźli martwego pana Pace'a, zastrzelonego jednym z dwóch pistoletów wystawionych w pokoju. Pistolet i mężczyzna zaginęli.

Pani Middleton wysyła Zoe Havering na spotkanie z Hastingsem, a ona potwierdza historię gospodyni. Japp potwierdza alibi Haveringa dotyczące pociągów do Londynu i obecności w klubie. Wkrótce zaginiony pistolet zostaje znaleziony porzucony na Ealing . Hastings przesyła Poirotowi telegramy z faktami, ale Poirota interesują tylko ubrania noszone przez panią Middleton i panią Havering oraz opisy pani. Poirot wysyła telegramy z powrotem, aby natychmiast aresztować panią Middleton, ale ona znika, zanim to się stanie. Po dochodzeniu nie znaleziono żadnych śladów jej istnienia, ani z agencji, która ją wysłała, ani z tego, jak dotarła do Derbyshire.

Po powrocie Hastingsa do Londynu Poirot przedstawia Hastingsowi swoją teorię – pani Middleton nigdy nie istniała. Była Zoe Havering w przebraniu. Tylko pan Havering twierdzi, że widział obie kobiety razem w tym samym czasie. Havering pojechał do Londynu z jednym z pistoletów, które wyrzucił, a pani Havering zastrzeliła swojego wuja drugim pistoletem. Japp jest przekonany o tej teorii, ale nie ma wystarczających dowodów, aby dokonać aresztowania. Haveringowie dziedziczą fortunę po wuju, ale nie na długo: obaj wkrótce giną w katastrofie lotniczej.

Kradzież obligacji za milion dolarów

Narzeczona Philipa Ridgewaya prosi Poirota o udowodnienie swojej niewinności. Ridgeway jest siostrzeńcem pana Vavasoura, wspólnego dyrektora generalnego London and Scottish Bank, a podczas jego opieki zaginął milion dolarów obligacji. Poirot spotyka Ridgewaya w Cheshire Cheese , aby poznać fakty dotyczące sprawy: wujek i drugi dyrektor generalny, pan Shaw, powierzyli Ridgewayowi przejęcie obligacji Liberty o wartości miliona dolarów do Nowego Jorku, aby przedłużyć tam linię kredytową banku. Obligacje zostały przeliczone w obecności Ridgewaya w Londynie, zapieczętowane w paczce, a następnie umieszczone w jego kufrze ze specjalnym zamkiem. Paczka zniknęła zaledwie kilka godzin przed liniowcem, którym podróżował Ridgeway, Olympia , zadokowany w Nowym Jorku. Podejmowano próby włamania do kufra, ale zamek musiał zostać wyłamany. Zaalarmowani zostali celnicy, którzy zaplombowali statek, który następnie przeszukali, ale bezskutecznie. Złodziej sprzedawał obligacje w Nowym Jorku tak szybko, że jeden z handlarzy przysięgał, że kupi trochę obligacji, zanim statek zacumuje. Następnie Poirot przesłuchuje dwóch dyrektorów generalnych, którzy potwierdzają tę historię. Następnie jedzie do Liverpoolu , gdzie Olympia właśnie wróciła z kolejnej przeprawy, a stewardzi potwierdzają obecność starszego mężczyzny w okularach w kabinie obok Ridgewaya, który nigdy jej nie opuścił.

Poirot spotyka się ponownie z Ridgewayem i jego narzeczoną i wyjaśnia im sprawę. Prawdziwe obligacje nigdy nie były w portmanteau. Zamiast tego wysłano ich do Nowego Jorku na innym szybszym liniowcu, Gigantic , który przybył przed Olimpią . Konfederat na drugim końcu miał instrukcje, aby rozpocząć sprzedaż obligacji tylko wtedy, gdy Olympia zadokowany, ale nie wykonał należycie swoich poleceń, stąd jedna sprzedaż miała miejsce na pół godziny przed zacumowaniem. W kuferku znajdowała się fałszywa paczka, którą prawdziwy złoczyńca wyjął z duplikatem klucza i wyrzucił za burtę – był to pan Shaw, który twierdzi, że był nieobecny w pracy przez dwa tygodnie z powodu zapalenia oskrzeli, podczas gdy te wydarzenia miały miejsce. Poirot złapał go, pytając go, czy może zapalić cygaro, co, biorąc pod uwagę jego zapalenie oskrzeli, Shaw powinien był natychmiast odmówić. Jednak powiedział tak, przekonując Poirota o swojej winie.

Przygoda egipskiego grobowca

Lady Willard konsultuje się z Poirotem. Jest wdową po słynnym egiptologu Sir Johnie Willardzie. Był archeologiem przy wykopaliskach grobowca faraona Men -her-Ra razem z amerykańskim finansistą panem Bleibnerem. Obaj mężczyźni zmarli w odstępie dwóch tygodni, sir John z powodu niewydolności serca , a pan Bleibner z powodu zatrucia krwi . Kilka dni później siostrzeniec pana Bleibnera, Rupert, zastrzelił się, a prasa jest pełna opowieści o egipskiej klątwie . Syn lady Willard, Guy, wyjechał do Egiptu kontynuować pracę ojca, a ona obawia się, że on umrze jako następny. Ku zaskoczeniu Hastingsa, Poirot stwierdza, że ​​wierzy w siły przesądów i zgadza się zbadać sprawę. Poirot telegrafuje do Nowego Jorku, aby uzyskać szczegółowe informacje dotyczące Ruperta Bleibnera. Młody człowiek był wędrowcem po morzach południowych i pożyczył wystarczająco dużo pieniędzy, aby zabrać go do Egiptu. Wujek odmówił wpłacenia mu ani grosza, a siostrzeniec wrócił do Nowego Jorku, gdzie coraz bardziej upadał, a potem zastrzelił się, zostawiając list samobójczy, w którym napisał, że jest trędowaty i wyrzutkiem .

Poirot i Hastings udają się do Egiptu i dołączają do ekspedycji, ale okazuje się, że w grupie zmarł kolejny Amerykanin z powodu tężca . Gdy Poirot bada wykopaliska, czuje działanie sił zła. Pewnej nocy arabski służący podaje Poirotowi filiżankę rumiankowej herbaty. Hastings słyszy, jak Poirot dławi się po wypiciu herbaty. Sprowadza chirurga ekspedycji, dr Amesa. Jest to jednak pretekst do sprowadzenia doktora do ich namiotu, gdzie Poirot nakazuje Hastingsowi go zabezpieczyć. Lekarz jednak szybko połyka śmiertelną z cyjankiem .

Poirot wyjaśnia, że ​​Rupert był spadkobiercą Bleibnera, a lekarz potajemnie musiał być spadkobiercą Ruperta. Sir John zmarł z przyczyn naturalnych. Jego śmierć zapoczątkowała zabobonne spekulacje. Wszyscy zakładali, że przyjacielem Ruperta w obozie był jego wujek, ale tak nie mogło być, skoro tak często się kłócili. Mimo braku pieniędzy Rupert wrócił do Nowego Jorku, co świadczy o tym, że miał sojusznika w wyprawie. To był fałszywy sojusznik – lekarz, który powiedział Rupertowi, że zaraził się trądem na morzach południowych i to musi być część klątwy. Rupert miał jedynie normalną wysypkę skórną . Po tym, jak dr Ames zabił swojego wuja, Rupert uwierzył, że przeklął i zastrzelił się. Jego notatka odnosi się do trądu, który wszyscy uznali za odniesienie metaforyczne, a nie rzeczywisty stan. Bleibner i Amerykanin również zostali zabici przez lekarza za pomocą zastrzyków z kultur bakteryjnych.

Kradzież klejnotów w Grand Metropolitan

Poirot i Hastings zatrzymują się w hotelu Grand Metropolitan w Brighton , gdzie spotykają państwo Opalsen. Jest bogatym maklerem giełdowym, który dorobił się fortuny podczas boomu naftowego, a jego żona kolekcjonuje biżuterię, korzystając z wpływów. Proponuje, że pokaże Poirotowi swoje perły i idzie je zabrać ze swojego pokoju, ale zostały skradzione. Poirot zostaje poproszony o pomoc.

Odkąd ostatnio widziano perły, w pokoju były tylko dwie osoby - pokojówka pani Opalsen, Celestine, i pokojówka hotelowa. Celestine ma rozkaz pozostania w pokoju przez cały czas, gdy pokojówka jest tam. Obie dziewczyny są przesłuchiwane i każda obwinia drugą. W pokoju hotelowym znajduje się boczny pokój, w którym śpi Celestine, oraz zaryglowane drzwi, które prowadzą do pokoju obok. Obie pokojówki były cały czas w zasięgu wzroku, z wyjątkiem dwóch przerw trwających od dwunastu do piętnastu sekund, kiedy Celestine weszła do swojego pokoju – nie było wystarczająco dużo czasu, by wyjąć szkatułkę z klejnotami z szuflady, otworzyć ją, wziąć klejnoty i zwrócić sprawę. Oba są przeszukiwane, ale nic nie zostaje znalezione. Oba pokoje są następnie przeszukiwane, a brakujące perły znajdują się pod materacem Celestine. Sprawa wydaje się zakończona, ale Poirot mówi Hastingsowi, że nowo znaleziony naszyjnik jest fałszywy. Przesłuchuje pokojówkę i lokaja opiekującego się panem Opalsenem i pyta ich, czy widzieli kiedyś małą, niezwykle błyszczącą białą kartkę, którą znalazł. Obaj badają kartę, a następnie zwracają ją, twierdząc, że nie znają jej pochodzenia.

Poirot pędzi do Londynu, a następnego dnia przekazuje Hastingsowi i zachwyconym Opalsenom wiadomość, że sprawa została rozwiązana i odnaleziono prawdziwe perły. Pokojówka i lokaj byli parą międzynarodowych złodziei klejnotów - Poirot dał im kartę w celu uzyskania ich odcisków palców, które przekazał Jappowi do przetestowania. Lokaj był po drugiej stronie zaryglowanych drzwi, a pokojówka podała mu walizkę w pierwszej przerwie, kiedy Celestine była w swoim pokoju. Kiedy weszła tam następnym razem, pokojówka odłożyła pustą walizkę do szuflady, której prowadnice zostały wyciszone francuską pastą, której ślady Poirot znalazł w sąsiednim pokoju. Po znalezieniu pereł w pokoju lokaja para została aresztowana, a perły Opalsenów zwrócono ich wdzięcznym właścicielom.

Porwany premier

Pod koniec pierwszej wojny światowej Hastings odwiedza Poirota w swoich pokojach, aby przedyskutować sensacyjne wiadomości tego dnia – próbę zamachu na premiera Davida MacAdama. Przerywa im dwóch gości: Lord Estair, Przewodniczący Izby Gmin i Bernard Dodge, członek Gabinetu Wojennego . Werbują Poirota do pomocy w narodowym kryzysie – porwano premiera. Był w drodze na tajną konferencję pokojową, która miała się odbyć następnego dnia w Wersalu . Przybył do Boulogne-sur-Mer gdzie został powitany przez coś, co uważano za jego oficjalny samochód, ale był to substytut. Prawdziwy samochód został znaleziony na bocznej drodze, z kierowcą związanym i zakneblowanym. Kiedy opowiadają Poirotowi szczegóły, dociera do nich wiadomość przez specjalnego kuriera, że ​​fałszywy samochód został znaleziony porzucony i zawiera kapitana Danielsa, sekretarza premiera, chloroformowanego i zakneblowanego. Wciąż brakuje jego pracodawcy.

Poirot chce poznać wszystkie szczegóły strzelaniny, która miała miejsce wcześniej. Stało się to w drodze powrotnej z zamku Windsor , kiedy w towarzystwie Danielsa i szofera Murphy'ego samochód skręcił w boczną drogę i został otoczony przez zamaskowanych mężczyzn. Murphy zatrzymał się, a jeden z mężczyzn strzelił do premiera, ale tylko musnął go w policzek. Murphy odjechał, zostawiając za sobą niedoszłych morderców. Premier zatrzymał się w małym wiejskim szpitalu, aby zabandażować ranę, a następnie udał się prosto na stację Charing Cross, aby dostać się do Dover . pociąg. Murphy również zniknął, a samochód premiera został znaleziony przed Soho odwiedzaną przez podejrzanych niemieckich agentów. Kiedy Poirot pakuje się do wyjazdu do Francji, wyraża swoje podejrzenia zarówno wobec Danielsa, jak i Murphy'ego i zastanawia się, dlaczego zamaskowani mężczyźni strzelali do nich przed porwaniem. Poirot jedzie przez kanał La Manche z różnymi detektywami zaangażowanymi w sprawę, między innymi z Jappem. W Boulogne odmawia przyłączenia się do poszukiwań. Zamiast tego siedzi w swoim pokoju hotelowym i myśli przez kilka godzin.

Nagle wraca do Wielkiej Brytanii, gdzie w służbowym samochodzie rozpoczyna zwiedzanie szpitali wiejskich na zachód od Londynu. Dzwonią do domu w Hampstead ; policja przeprowadza nalot i odzyskuje zarówno Murphy'ego, jak i premiera. Złoczyńcą był Daniels, który porwał obu mężczyzn podczas strzelaniny, zabierając do Londynu zastępców z twarzą „premiera” zamaskowaną bandażami ze strzelaniny, która nigdy nie miała miejsca; Przeszukanie przez Poirota wiejskich szpitali dowiodło, że tego dnia nikt nie miał zabandażowanej twarzy. Śledztwo zostało błędnie skierowane do Francji, kiedy prawdziwy premier nigdy nie wyjeżdżał z kraju. Wiadomo było, że Daniels ma siostrę w pobliżu Hampstead, ale jest nią Frau Bertha Ebenthal, niemiecki szpieg, którego Poirot szuka od jakiegoś czasu. Prawdziwy premier jedzie do Wersalu na konferencję.

Zniknięcie pana Davenheima

Poirot i Hastings zabawiają Jappa, gdy rozmowa schodzi na temat niedawnego zniknięcia bankiera, pana Davenheima, z jego dużego wiejskiego domu Cedars. Chwaląc się, Poirot zgadza się założyć z Jappem o pięć funtów, że rozwiąże sprawę w ciągu tygodnia bez ruszania się z krzesła.

Fakty są takie, że Davenheim wrócił do domu z miasta w sobotę w południe. Wydawał się normalny i późnym popołudniem wyszedł wysłać kilka listów. Powiedział, że spodziewa się gościa w interesach, pana Lowena, którego należy wprowadzić do gabinetu, aby zaczekał na jego powrót. Pan Davenheim nigdy nie wrócił i nie można znaleźć po nim śladu. Policja została wezwana w niedzielę rano, aw poniedziałek odkryto, że sejf ukryty w gabinecie Davenheima został wyważony i wyjęto z niego zawartość – gotówkę, dużą ilość obligacji na okaziciela i biżuterię. Lowen nie został aresztowany, ale jest obserwowany. Był tam, aby omówić pewne interesy w RPA z panem Davenheimem, który był w środku Johannesburg poprzedniej jesieni.

Poirot jest zainteresowany tym, że w domu znajduje się jezioro dla łodzi, które, jak mówi mu Japp, będzie jutro przeszukiwane. Japp informuje również, że pan Davenheim nosi raczej długie włosy, z wąsami i krzaczastą brodą. Następnego dnia Japp wraca z wiadomością, że w jeziorze znaleziono ubrania Davenheima i że aresztowali Lowena. Zwykły złodziej o nazwisku Billy Kellett, znany policji z kradzieży kieszonkowych, widział, jak w sobotę Lowen wrzucił pierścień Davenheima do przydrożnego rowu. Podniósł go i zastawił w Londynie, upił się pieniędzmi, został aresztowany i przebywa w areszcie.

Poirot ma jedno pytanie do Jappa: czy pan i pani Davenheim mają wspólną sypialnię? Kiedy odpowiedź jest negatywna, Poirot zna rozwiązanie i każe Hastingsowi i Jappowi wycofać wszelkie środki, które mają w banku Davenheima, zanim upadnie. To przewidywane wydarzenie ma miejsce następnego dnia, a Poirot wyjawia prawdę. Davenheim wiedział o kłopotach finansowych swojego banku i zaczął przygotowywać sobie nowe życie. Zeszłej jesieni nie pojechał do RPA, lecz przyjął tożsamość Billy'ego Kelletta. Odsiedział trzy miesiące w więzieniu w tym samym czasie, w którym miał przebywać w Johannesburgu, a następnie, aby wrobić Lowena, w sobotę obrabował swój własny sejf, zanim Lowen przybył do domu. Kiedy Davenheim „zniknął”, był już w areszcie policyjnym jako Kellett i nikt nie szukał zaginionego mężczyzny w więzieniu. Pani Davenheim identyfikuje swojego męża, a Japp płaci Poirotowi swoje pięć funtów.

Przygoda włoskiego szlachcica

Poirot i Hastings są w swoich pokojach z sąsiadem, doktorem Hawkerem, kiedy gospodyni lekarza przybywa z wiadomością, że klient, hrabia Foscatini, zadzwonił po lekarza, wołając o pomoc. Poirot, Hastings i Hawker pędzą do mieszkania Foscatiniego na Regent's Court. Obsługa windy nie jest świadoma żadnych problemów. Obsługujący mówi, że Graves, służący hrabiego, wyszedł pół godziny wcześniej i nic nie wskazywało na to, że dzieje się coś złego. Mieszkanie jest zamknięte, ale otwiera je dla nich kierownik budynku. Wewnątrz znajdują stół nakryty dla trzech osób, z gotowymi posiłkami. Hrabia jest samotny i martwy – jego głowa zmiażdżona przez mały marmurowy posąg. Poirota interesują szczątki na stole. Przesłuchuje personel kuchenny na szczycie budynku. Opisują posiłek, który podali, i brudne talerze podane im w windzie służbowej. Poirot wydaje się szczególnie zainteresowany faktem, że zjedzono niewielką część przystawki i niewiele deseru, podczas gdy danie główne zostało skonsumowane w całości. Zaznacza też, że po telefonicznym wezwaniu pomocy umierający odłożył słuchawkę.

Policja przybywa do mieszkania, gdy wraca Graves. Mówi im, że dwaj goście na obiedzie po raz pierwszy odwiedzili Foscatini poprzedniego dnia. Jednym z nich był mężczyzna po czterdziestce, hrabia Ascanio, i młodszy mężczyzna. Graves powiedział, że słuchał ich pierwszej rozmowy i słyszał groźby; następnie hrabia zaprosił obu mężczyzn na obiad następnego wieczoru. Graves mówi, że następnej nocy Foscatini niespodziewanie dał mu wolny wieczór po obiedzie, kiedy podano porto. Ascanio zostaje szybko aresztowany, ale Poirot zwraca uwagę na trzy kwestie: kawa była bardzo czarna, przystawka i deser były stosunkowo nietknięte, a zasłony nie były zaciągnięte. Ambasador Włoch zapewnia Ascanio alibi, co prowadzi do podejrzeń o dyplomatyczne tuszowanie, a Ascanio zaprzecza znajomości Foscatiniego. Poirot zaprasza Ascanio na rozmowę i zmusza go do przyznania się, że wiedział, że Foscatini był szantażystą. Porannym spotkaniem Ascanio było zapłacenie mu pieniędzy, których zażądał od osoby we Włoszech, a transakcja została zorganizowana przez ambasadę, w której pracował Ascanio.

Po odejściu Ascanio Poirot mówi Hastingsowi, że zabójcą jest Graves i wyjaśnia swoje rozumowanie. Graves podsłuchał transakcję pieniężną i zdał sobie sprawę, że Ascanio nie może przyznać się do związku z Foscatinim, umożliwiając w ten sposób kradzież nieuczciwie zdobytego zysku.

Graves zabił Foscatiniego, gdy był sam - nigdy nie było gości na kolacji - potem zamówił obiad dla trzech osób i zjadł tyle jedzenia, ile mógł; ale po spożyciu trzech dań głównych mógł zjeść tylko trochę dodatków i żadnego deseru. Kawę podano dla trzech osób i prawdopodobnie była ona pijana, ale lśniące białe zęby Foscatiniego świadczą o tym, że nigdy nie pił tak barwiących substancji. Wreszcie odsłonięte zasłony pokazują, że Graves opuścił mieszkanie przed zapadnięciem zmroku, a nie po, co nie miałoby miejsca, gdyby relacja złożona przez Gravesa była prawdziwa. Ta teoria jest przekazywana Jappowi, a kiedy prowadzi dochodzenie, okazuje się, że Poirot ma rację.

Sprawa zaginionej woli

Poirot otrzymuje niezwykłą prośbę od panny Violet Marsh. Została sierotą w wieku czternastu lat, kiedy zamieszkała ze swoim wujem Andrew w Devon. Niedawno wrócił z dorobienia się fortuny w Australii. Był przeciwny temu, by jego siostrzenica doskonaliła się poprzez naukę książek. Violet zbuntowała się przeciwko niemu i dostała się do Girton College jakieś dziewięć lat przed spotkaniem z Poirotem. Chociaż nieco napięte, jej stosunki z Andrew Marshem pozostały serdeczne. Zmarł na miesiąc przed jej spotkaniem z Poirotem, zostawiając testament z dziwną klauzulą. Testament jest datowany na 25 marca na godzinę 11:00. Marsh wydał polecenie, aby jego „sprytna” siostrzenica mogła mieszkać w jego domu przez rok; w tym czasie musiała „udowodnić swój spryt”. Gdyby do końca tego czasu tego nie zrobiła, wszystkie jego doczesne dobra trafiłyby do instytucji charytatywnych, a ona zostałaby z niczym.

Poirot i panna Marsh są przekonani, że w domu jest albo drugi testament, albo pewna suma pieniędzy; zgadza się patrzeć. Poirot i Hastings jadą do Devon, gdzie opiekują się nimi pan i pani Baker, gospodynie Marsha. Mówią Poirotowi, że podpisali i byli świadkami dwóch testamentów, ponieważ Marsh powiedział, że popełnił błąd przy pierwszym, chociaż nie widzieli jego treści. Zaraz potem Marsh wyszedł z domu, aby uregulować rachunki kupców.

Rozglądając się po domu, Poirot jest zadowolony z porządku i metody zmarłego, z wyjątkiem jednego szczegółu: klucz do biurka na kółkach został przyklejony nie do schludnej etykiety, ale do brudnej koperty. Po długich poszukiwaniach Poirot ogłasza się pobity i ma zamiar wrócić do Londynu, kiedy przypomina sobie wizytę u handlarzy. Pędzi z powrotem do domu i przykłada otwartą kopertę do ognia. Pojawia się niewyraźny napis niewidzialnym atramentem, który jest testamentem datowanym po tym, który posiadała Violet i pozostawił jej wszystko. Dwa testamenty podpisane przez Bakerów były podstępem. Kupcy w mieście musieli podpisać prawdziwą ostatnią wolę, którą Marsh zamienił w kopertę przyczepioną do klucza. Pozostawiono to jako celową wskazówkę. Według Poirota, panna Marsh udowodniła swoją wyższą inteligencję, zatrudniając Poirota do rozwiązania sprawy.

Amerykańska wersja książki

Amerykańskie wydanie książki, opublikowane rok później, zawierało dodatkowe trzy historie, które ukazały się w formie książkowej w Wielkiej Brytanii dopiero w 1974 roku wraz z publikacją Wczesne przypadki Poirota .

Znaczenie literackie i recepcja

Recenzja w The Times Literary Supplement z 3 kwietnia 1924 r. Rozpoczęła się od ostrzeżenia, ale potem stała się bardziej pozytywna:

„Kiedy w pierwszej z przygód pana Poirota znajdujemy słynny diament, który był okiem boga i tajemniczą wiadomość, że zostanie on odebrany jego właścicielowi „podczas pełni księżyca”, jesteśmy skłonni oburzyć się w imieniu naszego drogiego starego przyjaciela kamień księżycowy . Ale nie mamy do tego prawa, ponieważ historia jest dość oryginalna”.

Recenzja dalej opisała Poirota jako „całkowicie przyjemną i zabawną osobę”.

The New York Times Book Review zdecydował się zrecenzować brytyjską publikację powieści z 1924 r. W wydaniu z 20 kwietnia tego roku, zamiast czekać na publikację Dodd, Mead z 1925 r. Bezimiennemu recenzentowi podobała się książka, ale wydawało się, że uważa historie za nieco banalne i nie do końca oryginalne, dokonując kilku porównań z Sherlockiem Holmesem . Zaczął: „Bohater Agathy Christie… jest tradycyjny, niemal karykaturalny, ale jego przygody są zabawne, a problemy, które rozwiązuje, umiejętnie splątane z góry”. Przyznał, że „należy się obawiać, że niektóre dowody zebrane przez [Poirota] źle wypadną w sądach karnych”, ale podsumował: „Jednym słowem, nowa książka panny Christie jest do najlżejszej lektury. Ale jej atrakcyjność jest rozbrajająco skromna i zadowoli szeroką publiczność, która lubi historie o zbrodniach, ale lubi, gdy jej zbrodnia jest serwowana godnie”.

Obserwator z 30 marca 1924 r. powiedział:

„Opowiadanie jest surowszym sprawdzianem dla pisarza„ detektywa ”niż pełnoprawna powieść. Przy wystarczającej ilości miejsca prawie każdy doświadczony pisarz może piętrzyć komplikacje na komplikacjach, tak jak każdy człowiek mógłby zrobić zagadkowy labirynt z pola o powierzchni dziesięciu akrów Ale zawrzeć tajemnicę, niespodziankę i rozwiązanie w trzech czy czterech tysiącach słów to już nie lada wyczyn. Nie ma wątpliwości co do sukcesu panny Christie w jedenastu opowieściach (dlaczego nie w okrągłym tuzinie?) opublikowanych w tym tomie. Wszystkie z nich mają rozsądek i pomysłowość, a jeśli pan Poirot jest nieomylnie i irytująco wszechwiedzący, cóż, taka jest funkcja detektywa w fikcji”.

W przeciwieństwie do The New York Times recenzent przychylnie porównał niektóre historie z historiami Sherlocka Holmesa i podsumował:

„Mamy nadzieję, że współpraca [Poirota, Hastingsa i Jappa] będzie trwała długo i zaowocuje wieloma innymi równie ekscytującymi narracjami. Z Tajemniczą sprawą w Styles i tym tomem na swoim koncie (nie mówiąc już o innych) panna Christie musi być zaliczany do pierwszej rangi pisarzy kryminałów”.

Szkot z 19 kwietnia 1924 roku powiedział:

„Można by pomyśleć, że możliwości superdetektywa do celów fikcji zostały prawie wyczerpane. Jednak panna Agatha Christie nadała typowi nową żywotność w swoim Herkulesie Poirot, a w Poirot Investigates opowiada więcej o swoich przygodach. Poirot jest większością rzeczy, którymi konwencjonalny detektyw nie jest. Jest wesoły, szarmancki, wyraźnie próżny, a zręczność, z jaką rozwiązuje zagadkę, ma bardziej maniery prestidigitatora niż zimnokrwistego , nieustępliwy tropiciel zbrodni z większości kryminałów. Ma galijskie upodobanie do dramatyzmu i Tragedia w Marsdon Manor być może daje mu niepotrzebną wodze, ale zasadniczo jedenaście opowiadań w tej książce jest przyjemnie wolnych od skomplikowanej intrygi, która zawsze jest raczej wadą takich opowieści. Poirot staje przed problemem, a panna Christie jest zawsze przekonująca w sposobie, w jaki pokazuje, jak trafia na wskazówkę i podąża za nią.

Robert Barnard zauważył, że była to jedna z jej „wczesnych historii, napisanych bardzo w cieniu Holmesa i Watsona”. Jego krytyka dotyczyła tego, że „Sztuczki są raczej powtarzalne, a problemom brakuje różnorodności”.

Odniesienia w innych pracach

Premier, który pojawia się w opowiadaniu The Kidnapped Premier, jest również wymieniony w opowiadaniu The Submarine Plans z 1923 roku , które zostało opublikowane w formie książkowej w zbiorze Poirot's Early Cases z 1974 roku . Możliwe, że jego imię, „David MacAdam”, jest celtycką grą słów na temat nazwiska prawdziwego premiera w ostatnich dniach pierwszej wojny światowej , Davida Lloyda George'a .

W The Adventure of the Western Star Lady Yardly została zaproszona do odwiedzenia Poirota przez swoją przyjaciółkę Mary Cavendish, wieloletnią przyjaciółkę Hastingsa. Cavendish pojawia się w The Mysterious Affair at Styles , pierwszej powieści kryminalnej Christie i tej, która wprowadziła Herkulesa Poirota do świata literatury.

Adaptacje

Gra telewizyjna

Zniknięcie pana Davenheima zostało zaprezentowane w telewizji jako trzydziestominutowa sztuka CBS jako odcinek serialu General Electric Theatre 1 kwietnia 1962 roku pod tytułem Herkules Poirot . Wprowadzony przez Ronalda Reagana i wyreżyserowany przez Johna Brahma , adaptacja zagrała Martina Gabela jako Poirota. Program powstał jako pilot serialu, który się nie odbył; zamiast tego był to debiut postaci w anglojęzycznej telewizji. (Wcześniej adaptacja tej samej historii z udziałem José Ferrera jako Herkules Poirot został sfilmowany przez MGM w 1961 roku, ale nigdy nie został wyemitowany, aw 1955 roku niemiecka telewizja wyemitowała Morderstwo w Orient Expressie ).

Brytyjski serial telewizyjny

Wszystkie historie zawarte w Poirot Investigates zostały zaadaptowane jako odcinki serialu telewizyjnego ITV Agatha Christie's Poirot z Davidem Suchetem w roli Poirota, Hugh Fraserem jako Hastingsem, Philipem Jacksonem jako Jappem i Pauline Moran jako Miss Lemon. Jak to jest w zwyczaju z tymi adaptacjami, różnią się one nieco od swoich oryginałów.

Porwany premier został częściowo nakręcony w hrabstwie Kent , w opactwie Ingress w Greenhithe , St Margaret's Bay i Dover .

Adaptacje (w kolejności transmisji) były następujące:

Seria druga

  • Zawoalowana dama - 14 stycznia 1990

Adaptacja dodaje pannę Lemon do historii. Poirot zostaje aresztowany jako usiłowanie włamania, podczas gdy Hastingsowi udaje się uciec, a później informuje Jappa o incydencie, który pozwala Poirotowi odejść. Gertie miała wspólnika, który udawał Lavingtona, a prawdziwe nazwisko Lavingtona brzmiało rzeczywiście Lavington, a nie Reed, jak w opowiadaniu.

  • Zaginiona kopalnia - 21 stycznia 1990

Adaptacja dodaje pannę Lemon do historii i zastępuje inspektora Millera głównym inspektorem Jappem. Charles Lester ma żonę, która odwiedziła Poirota, w przeciwieństwie do opowiadania, fakt o jego statusie jest nieznany. Plan Pearsona niewiele się różni od tej historii. W adaptacji nigdy nie widział Wu Linga, ale w historii go widział, ale zachowywał się tak, jak nie widział. Poirot wezwał Pearsona do jaskini, w przeciwieństwie do opowiadania, to Pearson wezwał Poirota.

  • Zniknięcie pana Davenheima – 4 lutego 1990 r

W adaptacji Hastings odegrał dużą rolę i, całkowicie odmieniając opowiadanie, Poirot dostaje papugę (co prowadzi do jednej ze słynnych wymian: Dostawca: „Mam tu papugę dla pana Poy-rotta”. Poirot: „Wymawia się „Pwa-roh”. Dostawca: „Och, przepraszam. Mam tu Poirota dla pana Poy-rotta”.).

  • Przygoda taniego mieszkania – 18 lutego 1990

Panna Lemon zostaje włączona do historii. Elsa Hardt zmienia imię na Carla Romero. Poirot zastawił pułapkę na włoskiego zabójcę, a później oszukał go, dając mu pustą broń, której zabójca użył jako uczty, nieświadomy, że broń jest pusta. Włoski zabójca zostaje również aresztowany przez Jappa.

  • Porwany premier – 25 lutego 1990 r

Inspektor Barnes zostaje pominięty w adaptacji, podczas gdy zamiast niego pojawia się panna Lemon. Rok akcji zmienia się z końca I wojny światowej na lata 30. XX wieku. Siostra Danielsa zmienia imię z Bertha Ebenthal na Imogen Daniels i nie jest niemieckim szpiegiem, ale bojownikiem o niepodległość Irlandii.

  • Przygoda „Western Star” - 4 marca 1990

Główny inspektor Japp i panna Lemon zostają wciągnięci w tę historię. Rolf zostaje aresztowany przez Jappa wraz z mężczyzną, który próbował kupić diament, zamiast odesłać go przez Poirota.

Seria trzecia

  • Kradzież obligacji za milion dolarów - 13 stycznia 1991 r

Panna Lemon zostaje włączona do historii. Postać pana Vavasour pojawia się w odcinku, w przeciwieństwie do opowiadania, jest tylko wspomniany.

  • Tragedia w Marsdon Manor - 3 lutego 1991

Główny inspektor Japp zostaje włączony do historii. Poirot odbiera telefon od powieściopisarza-amatora z prośbą o pomoc w fabule swojej nowej książki i dowiaduje się od niego o śmierci Maltravera. Żona Maltravera zainscenizowała zamach na swoje życie i krew na lustrze.

  • Tajemnica Hunter's Lodge - 10 marca 1991

Adaptacja jest nieco zmieniona. Poirot i Hastings byli gośćmi Rogera Haveringa. Poirot nie chciał prowadzić dochodzenia z powodu swojej choroby. Pistoletu nie znaleziono. Roger Havering odmówił podania alibi, ponieważ nie chciał, aby jego żona wiedziała, gdzie jest. Japp i Hastings chcieli szukać pani Middleton, ale Poirot wyjaśnił im, że ona nie istnieje.

Seria piąta

  • Przygoda egipskiego grobowca - 17 stycznia 1993

Panna Lemon zostaje włączona do historii. Dr Ames nie zabił się cyjankiem, zamiast tego próbował uciec i został aresztowany.

  • Sprawa zaginionego testamentu – 7 lutego 1993 r

Adaptacja została mocno zmieniona: śmierć Andrew Marsha zmienia się w morderstwo. Tytułowy „brakujący testament” również został zmieniony: nie jest to ukryty testament, ale stary dokument, który został skradziony z dokumentów Marsha po tym, jak stało się jasne, że Marsh zamierza napisać nowy testament, pozostawiając wszystko Violet Wilson (tak jak ona przemianowany w adaptacji). Andrew Marsh jest starym przyjacielem Poirota, a Poirot był już w domu Andrew, kiedy umarł. Główny inspektor Japp i panna Lemon zostają zaangażowani w adaptację.

  • Przygoda włoskiego szlachcica - 14 lutego 1993

Panna Lemon zostaje umieszczona w adaptacji i była obiektem miłości lokaja Foscatiniego, Gravesa, który poprosił Poirota o pomoc. Bezimiennego inspektora z opowiadania zastępuje w adaptacji główny inspektor Japp. Ascanio nie został aresztowany. Imię Ascanio zostaje zmienione z Paolo na Mario. powstaje nowa postać, pan Vizzini. Lokaj, Graves, dostał imię Edwin i próbował uciec po rozwiązaniu.

  • Pudełko czekoladek - 21 lutego 1993 r. (Uwaga: niektóre sceny kręcono w Brukseli w Belgii).

Były niewielkie różnice w telewizyjnej adaptacji The Chocolate Box z opowiadania. Kapitan Hastings nie jest w to zamieszany. Poirot i główny inspektor Japp odwiedzają Belgię, aby Japp otrzymał prestiżową nagrodę Branche d'Or (Golden Branch). Sprawa jest opowiedziana w retrospekcji , a Poirot przyznaje się do błędu w sposób okrężny. W adaptacji pojawia się przyjaciółka Poirota, Chantalier, która nie pojawia się w oryginalnej historii. Virginie Mesnard wychodzi za niego za mąż i ma dwóch synów. Rok retrospekcji zostaje zmieniony z 1893 na 1914.

  • Kradzież klejnotów w Grand Metropolitan - 7 marca 1993 r

Panna Lemon zostaje włączona do historii. Pojawia się główny inspektor Japp, w przeciwieństwie do oryginalnego opowiadania, w którym właśnie o nim wspomniano. Wspólnikiem Grace Wilson nie był kamerdyner, ale nowa postać, Saunders, kierowca Opalsen. Perły znajdują się ukryte w wazonie z rekwizytami w teatrze.

japońskie anime

Pięć z tych historii zostało zaadaptowanych jako odcinki anime japońskiego serialu telewizyjnego Agatha Christie's Great Detectives Poirot and Marple . [ potrzebne źródło ] Były to:

  • Kradzież klejnotów w Grand Metropolitan - 4 lipca 2004 r
  • Przygoda taniego mieszkania - 18 lipca 2004
  • Porwany premier - 5–12 września 2004 r
  • Przygoda egipskiego grobowca - 19–26 września 2004 r
  • Zniknięcie pana Davenheima - 17 kwietnia 2005 r

Historia publikacji

  • 1924, John Lane (The Bodley Head), marzec 1924, twarda okładka, 310 s
  • 1925, Dodd Mead and Company (Nowy Jork), 1925, twarda okładka, 282 s
  • 1928, John Lane (The Bodley Head), marzec 1928, twarda okładka (tanie wydanie - dwa szylingi)
  • 1931, John Lane (The Bodley Head, luty 1931), jako część An Agatha Christie Omnibus wraz z The Mysterious Affair at Styles and The Murder on the Links , twarda oprawa (cena siedmiu szylingów i sześciu pensów; tańsze wydanie za pięć szylingów została opublikowana w październiku 1932)
  • 1943, Dodd Mead and Company, jako część potrójnego zagrożenia wraz z partnerami w zbrodni i tajemniczym panem Quinem ), oprawa twarda
  • 1955, Pan Books , miękka okładka (numer patelni 326) 192 s
  • 1956, Avon Books (Nowy Jork), numer Avon 716, oprawa miękka
  • 1958, Pan Books, miękka okładka (Great Pan G139)
  • 1961, Bantam Books , miękka oprawa, 198 s
  • 1989, Fontana Books (wydawnictwo HarperCollins ), oprawa miękka, 192 strony
  •   2007, faksymile pierwszego wydania brytyjskiego z 1924 r. (HarperCollins), 5 listopada 2007 r., twarda oprawa, 326 s. ISBN 0-00-726520-4

Rozdziały z książki ukazały się w Agatha Christie's Crime Reader , wydanym przez Cleveland Publishing w 1944 roku wraz z innymi wyborami z Partners in Crime i The Mysterious Mr Quin .

Pierwsza publikacja opowiadań

Wszystkie historie zostały po raz pierwszy opublikowane, bez ilustracji, w Wielkiej Brytanii w magazynie The Sketch . Christie napisał je zgodnie z sugestią wydawcy, Bruce'a Ingrama, który był pod wrażeniem postaci Poirota w The Mysterious Affair at Styles . Historie po raz pierwszy pojawiły się w The Sketch w następujący sposób:

  • The Jewel Robbery at the Grand Metropolitan - 14 marca 1923, wydanie 1572 (pod tytułem The Curious Disappearance of the Opalsen Pearls )
  • Zniknięcie pana Davenheima - 28 marca 1923, wydanie 1574
  • Przygoda „The Western Star” - 11 kwietnia 1923, wydanie 1576
  • Tragedia w Marsdon Manor - 18 kwietnia 1923, wydanie 1577
  • Porwany premier - 25 kwietnia 1923, wydanie 1578
  • Napad na obligacje za milion dolarów - 2 maja 1923, wydanie 1579
  • Przygoda taniego mieszkania - 9 maja 1923, wydanie 1580
  • Tajemnica Hunter's Lodge - 16 maja 1923, wydanie 1581
  • Przygoda egipskiego grobowca - 26 września 1923, wydanie 1600
  • Przygoda włoskiego szlachcica - 24 października 1923, wydanie 1604
  • Sprawa zaginionego testamentu - 31 października 1923, wydanie 1605

W Stanach Zjednoczonych wszystkie artykuły ukazały się po raz pierwszy w miesięczniku Blue Book Magazine . Każda historia zawierała małą, niewymienioną ilustrację. Kolejność publikacji była następująca:

  • Kradzież klejnotów w Grand Metropolitan - październik 1923, tom 37, numer 6 (pod tytułem Perły pani Opalsen's )
  • The Disappearance of Mr Davenheim - grudzień 1923, tom 38, numer 2 (pod tytułem Mr Davenby Disappears - imię postaci zostało zmienione w całej tej oryginalnej publikacji w czasopiśmie)
  • The Adventure of The Western Star - luty 1924, tom 38, numer 4 (pod tytułem The Western Star )
  • Tragedia w Marsdon Manor - marzec 1924, tom 38, numer 5 (pod tytułem The Marsdon Manor Tragedy )
  • The Million Dollar Bond Robbery - kwiecień 1924, tom 38, numer 6 (pod tytułem The Great Bond Robbery )
  • Przygoda taniego mieszkania - maj 1924, tom 39, numer 1
  • The Mystery of Hunter's Lodge - czerwiec 1924, tom 39, numer 2 (pod tytułem The Hunter's Lodge Case )
  • Porwany premier - lipiec 1924, tom 39, numer 3 (pod tytułem Porwany premier - chociaż w tekście opowieści użyto tytułu „premier”)
  • Przygoda egipskiego grobowca - sierpień 1924, tom 39, numer 4 (pod tytułem Przygoda egipska )
  • Przygoda włoskiego szlachcica - grudzień 1924, tom 40, numer 2 (pod tytułem Włoski szlachcic )
  • Sprawa zaginionego testamentu – styczeń 1925, tom 40, nr 3 (pod tytułem Zaginiony testament )
  • Pudełko czekoladek - luty 1925, tom 40, numer 4
  • Zawoalowana dama - marzec 1925, tom 40, numer 5
  • Zaginiona kopalnia - kwiecień 1925, tom 40, numer 6

Publikacja księgozbioru

Przygotowanie książki oznaczało dalsze pogorszenie relacji między Christie a Bodley Head. Uświadomiła sobie, że kontrakt na sześć książek, który podpisała z Johnem Lane, był wobec niej niesprawiedliwy pod względem warunków. Początkowo potulnie zaakceptowała zastrzeżenia Lane'a co do tego, co zostanie przez nich opublikowane, ale w czasie Poirot Investigates Christie nalegała, aby sugerowany przez nich tytuł Szare komórki Monsieur Poirot nie przypadł jej do gustu i że książka miała zostać włączona do listy sześciu książek w jej kontrakcie. The Bodley Head sprzeciwił się temu, ponieważ historie zostały już wydrukowane w The Sketch . Christie wytrzymała i wygrała sprawę.

Dedykacja książki

Była to pierwsza książka Christie bez dedykacji.

Notka z obwolutą

Przednia klapa obwoluty pierwszego wydania nie zawierała specjalnie napisanej notki . Zamiast tego zawierała cytaty z recenzji „ W salonie burmistrza” JS Fletchera , podczas gdy tylna klapka zawierała to samo z „ Niebezpiecznych transakcji pana Collina” Franka Hellera. [ potrzebne źródło ]

Linki zewnętrzne

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Poirot_Investigates&oldid=1141690887 ”