Hitopadesza

Nepalski rękopis Hitopadeszy , ok. 1800 r

Maxim o nauce









Nauka dla człowieka to imię wyższe od piękna; nauka jest lepsza niż ukryty skarb. Nauka to towarzysz podróży do obcego kraju, nauka to niewyczerpana siła. Nauka jest źródłem sławy i źródłem zwycięstwa w senacie. Nauka to wspaniały widok, nauka to źródło utrzymania; człowiek bez nauki jest jak zwierzę na polu.


— Hitopadesa Tłumacz: Charles Wilkins

Hitopadesha ( sanskryt : हितोपदेशः, IAST : Hitopadeśa , „Korzystna rada”) to indyjski tekst w sanskrycie, składający się z bajek o postaciach zwierzęcych i ludzkich. Zawiera maksymy, światową mądrość i porady dotyczące spraw politycznych prostym, eleganckim językiem, a praca została szeroko przetłumaczona.

Niewiele wiadomo o jego pochodzeniu. Uważa się, że zachowany tekst pochodzi z XII wieku, ale prawdopodobnie został skomponowany przez Narayana między 800 a 950 rokiem n.e. Najstarszy rękopis znaleziony w Nepalu pochodzi z XIV wieku, a jego treść i styl wywodzą się ze starożytnych traktatów sanskryckich zwanych Panchatantra, pochodzących znacznie wcześniej.

Autor i jego źródła

Autorstwo Hitopadesa zostało zakwestionowane. XIX-wieczni indolodzy przypisywali tekst Vishnu Sharmie , narratorowi i postaci, która często pojawia się w jej bajkach. Po odkryciu najstarszego znanego rękopisu tekstu w Nepalu, datowanego na 1373 r., i przygotowaniu wydania krytycznego , uczeni na ogół akceptują autorytet dwóch końcowych wersetów. Te wersety wymieniają Narayana jako autora i króla o imieniu Dhavala Chandra jako patrona tekstu. Ale ponieważ żadne inne dzieło tego autora nie jest znane, a wspomniany władca nie został odnaleziony w innych źródłach, o żadnym z nich nie wiemy prawie nic. Datowanie dzieła jest więc problematyczne. Znajdują się w nim cytaty z dzieł z VIII wieku, a inne wewnętrzne dowody mogą wskazywać na an wschodnioindyjskie podczas późniejszego imperium Pala (VIII-XII wiek). [ potrzebna strona ]

Narayana mówi, że celem stworzenia tej pracy jest zachęcenie do biegłości w wyrażeniu sanskryckim ( samskrita-uktishu ) i znajomości mądrego zachowania ( niti-vidyam ). Odbywa się to poprzez opowiadanie moralnych historii, w których ptaki, zwierzęta i ludzie wchodzą w interakcje. Zainteresowanie jest utrzymywane dzięki urządzeniu zamkniętych narracji, w których historia jest przerywana opowieścią ilustracyjną przed wznowieniem. Styl jest wyszukany i często występują zwięzłe przerywniki wersetowe, aby zilustrować uwagi różnych mówców. Ze względu na te, które stanowią zdecydowanie większą część tekstu, dzieło zostało opisane jako antologia (czasami sprzecznych) wersetów z szeroko rozpowszechnionych źródeł dotyczących sztuki rządzenia.

Hitopadesha jest bardzo podobna do klasycznej starożytnej sanskryckiej Panchatantry , innego zbioru bajek z morałami . Oba mają identyczną historię ramową, chociaż Hitopadesha różni się tym, że ma tylko cztery podziały na pięć starożytnych tekstów. Według krytycznej edycji tekstu Ludwika Sternbacha, Panchatantra jest głównym źródłem około 75% treści Hitopadesha , podczas gdy jedna trzecia jej wersetów pochodzi z Panchatantry . We własnych wersetach wprowadzających Narayana przyznaje, że jest dłużnikiem Panchatantry i „innego dzieła”. Ten ostatni jest nieznany, ale prawdopodobnie może to być Dharmasastras lub ktoś inny.

Zawartość

Współczucie




Jak twoje życie jest drogie tobie, tak jego jest drogie każdemu stworzeniu. Dobrzy mają współczucie dla wszystkich, Przez porównanie i analogię z ich własną naturą.

— Hitopadesa Księga 1

Hitopadesha składa się z czterech ksiąg, z przedmową o nazwie Prastavika . Werset otwierający wyraża cześć dla hinduskiego boga Ganeśy i bogini Saraswati . Dostępnych jest kilka wersji tekstu, chociaż wersje są dość podobne, w przeciwieństwie do innych starożytnych i średniowiecznych tekstów hinduskich , w których wersje znacznie się różnią. Najkrótsza wersja ma 655 wersetów, a najdłuższa 749 wersetów. W wersji przetłumaczonej przez Wilkinsa, pierwszej księgi Hitopadeszy ma dziewięć bajek, druga i trzecia mają po dziesięć, a czwarta ma trzynaście bajek.

Księga 1 Mitralabha : Jak zdobyć przyjaciela

Księgę 1 rozpoczyna stwierdzenie, że mądrzy i szczerzy przyjaciele mogą być biedni lub bez środków do życia, ale to oni mogą pomóc osiągnąć sukces życiowy. Książka zaleca, aby dobrzy znaleźli dobrych przyjaciół, są jak naczynie, w którym składa się zarówno radości, jak i smutki życia, i to nie słowa definiują przyjaciela, ale jego zachowanie i czyny.

Księga 1 Hitopadeszy
Bajka Tytuł Tematy
1.1 Gołębie, wrona, mysz, żółw i jeleń
1.2 Podróżnik i tygrys
1.3 Jeleń, szakal i wrona
1.4 Ślepy szakal, kot i ptaki
1.5 Historia myszy Hiranyaka
1.6 Stary człowiek i jego młoda żona
1.7 Myśliwy, jeleń, dzik, wąż i szakal
1.8 Syn radży i żona kupca
1.9 Szakal i słoń

Książka 2 Suhrdbheda : Jak stracić przyjaciela

Księga 2 rozpoczyna się stwierdzeniem, że wielkie przyjaźnie mogą zostać zniszczone przez okrutne i zawistne istoty, które zazdroszczą takiej przyjaźni. W książce stwierdza się, że dezinformacja tworzy klin między przyjaciółmi, podobnie jak skupianie się na nieporozumieniach, pochopnych działaniach bez należytego zbadania i braku komunikacji.

Księga 2 Hitopadeszy
Bajka Tytuł Tematy
2.1 Byk, dwa szakale i lew
2.2 Małpa i klin
2.3 Złodziej, osioł i pies
2.4 Lew, mysz i kot
2.5 Biedna kobieta i dzwonek
2.6 Przygody Kanadarpaketu
2.7 Żona farmera i jej dwóch galantów
2.8 Wrona, złoty łańcuch i czarny wąż
2.9 Lew i królik
2.10 Kuropatwy i morze

Księga 3 Vigraha : Wojna

Trzecia księga przedstawia serię bajek, w których wojna jest opisana jako konsekwencja chciwości, krytyki innych, niegodziwców i ich ideologii, okrutnego i niewdzięcznego wodza, braku powściągliwości, braku przygotowania, słabych fortyfikacji, słabej armii, słabej dyplomacji, i kiepski doradca.

Księga 3 Hitopadeszy
Bajka Tytuł Tematy
3.1 Gęsi i pawie
3.2 Ptaki i małpy
3.3 Osioł ubrany w skórę tygrysa
3.4 Słonie i króliki
3.5 Gęś i wrona
3.6 Varttaka i wrona
3.7 Kołodziej i jego żona
3.8 Niebieski szakal
3.9 Człowiek, który poświęcił własnego syna
3.10 Fryzjer, który zabił żebraka

Księga 4 Sandhi : Pokój

Bajki w Księdze 4 mówią, że zawsze lepiej jest szukać pokoju z siedmioma typami ludzi: prawdomównymi, cnotliwymi, sprawiedliwymi, silnymi, zwycięskimi, mającymi wielu braci i samozniszczającymi bezwartościowymi. Pokój można osiągnąć, stwierdza Hitopadesha , jeśli ktoś bada swoje zachowanie i własne poszukiwania tak samo jak przeciwnika, zwraca uwagę na rady swoich dobrych przyjaciół, traktuje przeciwnika z szacunkiem i zrozumieniem, które jest zgodne z charakterem przeciwnika, tworzy jeden lub więcej z szesnaście rodzajów traktatów, wzajemna pomoc i wspólne przedsięwzięcia między obiema stronami, umożliwiające w ten sposób dążenie do prawdy.

Księga 4 Hitopadeszy
Bajka Tytuł Tematy
4.1 Gęsi i pawie: część 2
4.2 Żółw i dwie gęsi
4.3 Trzy ryby
4.4 Kupiec i jego pomysłowa żona
4.5 Cycuszki i łasica
4.6 Mysz i pustelnik
4.7 Głuptak i krab
4.8 Bramin, który stłukł garnki i patelnie
4.9 Dwóch gigantów
4.10 Bramin i jego koza
4.11 Wielbłąd, wrona, tygrys i szakal
4.12 Stary wąż i żaby
4.13 Bramin i jego łasica

Zamknięcie

Tekst kończy się następującym stwierdzeniem,




Niech pokój na wieki przyniesie szczęście wszystkim zwycięskim posiadaczom ziemi, Niech sprawiedliwi na zawsze będą wolni od przeciwności losu, a sława czyniących dobro niech długo rozkwita, Niech roztropność, jak chwalebne słońce, świeci nieustannie na waszych piersiach, Niech ziemia , ze wszystkimi jej ogromnymi posiadłościami, długo pozostań dla twojej przyjemności.

— Hitopadesa , tłumacz: Charles Wilkins

Tłumaczenia

Na początku XX wieku znane były tłumaczenia Hitopadesha na następujące języki indyjskie:

  • Wschodnie stany Indii: Bangla, Odiya
  • Stany zachodnie: gudżarati
  • Stany centralne: Marathi
  • Północne stany: hindi, newari, urdu
  • Południowe stany: kannada, malajalam, tamilski, telugu

Tekst był również szeroko tłumaczony pod różnymi tytułami na języki azjatyckie, takie jak birmański, khmerski, tajski, malajski, perski, syngaleski, a także na holenderski, angielski, francuski, niemiecki, grecki, hiszpański i rosyjski.

Akbar (1542-1605) pochwalił pracę nad tłumaczeniem Hitopadeszy swojemu ministrowi, Abulowi Fazlowi , z sugestią, że wiersze, które często przerywają narrację, powinny zostać skrócone. W związku z tym Fazl nadał książce znany styl i opublikował ją wraz z wyjaśnieniami pod tytułem Kryterium mądrości .

Hitopadesha był także ulubieńcem uczonych z Brytyjskiego Raju . Była to pierwsza książka sanskrycka wydrukowana w Nagari , kiedy została opublikowana przez Williama Careya w Serampore w latach 1803–184, ze wstępem Henry'ego Colebrooke'a . Następnie w XIX wieku pojawiło się kilka późniejszych wydań, w tym Max Müller z 1884 r., Które zawiera dosłowne tłumaczenie międzywierszowe.

Dużo wcześniej Sir William Jones zetknął się z tym dziełem w 1786 roku i zostało ono przetłumaczone na język angielski w następnym roku przez Charlesa Wilkinsa , który również dokonał najwcześniejszego angielskiego tłumaczenia Bhagavad Gity . Późniejsze tłumaczenie Edwina Arnolda , ówczesnego dyrektora Puna College, zostało opublikowane w Londynie w 1861 roku pod tytułem Księga dobrych rad .

Zobacz też

Dalsza lektura

Pobrano z „ https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Hitopadesha&oldid=1140517632 ”