Kampo

W przypadku innych zastosowań zobacz Kanpo (ujednoznacznienie) .

Japońskie imię
Kampo
Kanji	漢方医学
transkrypcje Romanizacja Kanpo igaku

chińskie imię
Tradycyjne chińskie	日本漢方醫學
Chiński uproszczony	日本汉方医学
Dosłowne znaczenie	„Han [chińska] medycyna w Japonii”
Transkrypcje Standardowy mandaryński Hanyu Pinyin Rìběn Hànfāng yīxué Yue: kantoński Romanizacja Yale Yaht-bún Hon-fōng yi-hohk

Medycyna Kanpō ( 漢方医学 , Kanpō igaku ) ​​, często znana po prostu jako Kanpō ( 漢方 , medycyna chińska) , jest nauką o tradycyjnej medycynie chińskiej w Japonii po jej wprowadzeniu, począwszy od VII wieku. Został dostosowany i zmodyfikowany, aby pasował do japońskiej kultury i tradycji. Tradycyjna medycyna japońska wykorzystuje większość chińskich metod, w tym akupunkturę , moxibustion , tradycyjną chińską ziołolecznictwo i tradycyjna terapia pokarmowa.

Shennong (jap. Shinnō) degustacja ziół w celu ustalenia ich właściwości (XIX-wieczny zwój japoński)

Manase Dōsan (1507–1594), który położył podwaliny pod bardziej niezależną medycynę japońską

Historia

Pochodzenie

Według chińskiej mitologii początki tradycyjnej medycyny chińskiej sięgają trzech legendarnych władców Fuxi , Shennonga i Żółtego Cesarza . Uważa się, że Shennong skosztował setek ziół, aby ustalić ich wartość leczniczą i wpływ na organizm ludzki oraz pomóc ludziom uwolnić się od cierpień. Najstarszym pisemnym zapisem skupiającym się wyłącznie na leczniczym zastosowaniu roślin był Shennong Ben Cao Jing , który został opracowany pod koniec I wieku pne i podobno sklasyfikował 365 gatunków ziół lub roślin leczniczych.

Chińskie praktyki medyczne zostały wprowadzone do Japonii w VI wieku naszej ery. W 608 roku cesarzowa Suiko wysłała do Chin E-Nichi, Fuku-In i innych młodych lekarzy. Mówi się, że studiowali tam medycynę przez 15 lat. Do 838 roku Japonia wysłała 19 misji do Chin Tang . Podczas gdy urzędnicy studiowali chińskie struktury rządowe, lekarze i wielu japońskich mnichów przyswajało chińską wiedzę medyczną.

Wczesna japońska adaptacja

W 702 rne ogłoszono Kodeks Taihō jako adaptację systemu rządów chińskiej dynastii Tang. Jedna z sekcji postulowała utworzenie uniwersytetu ( daigaku ) ​​ze szkołą medyczną z rozbudowanym programem szkoleniowym, ale z powodu nieustannej wojny domowej program ten nigdy nie został zrealizowany. Cesarzowa Kōmyō (701–760) założyła Hidenin i Seyakuin w świątyni Kōfuku ( Kōfuku-ji ) w Nara , będąc dwiema buddyjskimi instytucjami, które zapewniały bezpłatną opiekę zdrowotną i lekarstwa potrzebującym. Przez następne stulecia japońscy mnisi buddyjscy odgrywali kluczową rolę w przekazywaniu chińskiej wiedzy medycznej do Japonii oraz w zapewnianiu opieki zdrowotnej zarówno elitom, jak i ogółowi społeczeństwa.

W 753 roku chiński ksiądz Jianzhen (po japońsku Ganjin), dobrze zorientowany w medycynie, przybył do Japonii po pięciu nieudanych próbach przekroczenia Morza Wschodniochińskiego w ciągu 12 lat . Ponieważ był niewidomy, używał zmysłu węchu do rozpoznawania ziół. Przywiózł teksty medyczne i dużą kolekcję materia medica do pałacu cesarskiego w Nara, który poświęcił cesarzowi Shōmu w 756, 49 dni po śmierci cesarza. Są przetrzymywani w skarbcu w stylu chaty z bali w świątyni Tōdai ( Tōdai-ji ), znanej jako Shōsōin .

W 787 r. „Nowo zrewidowana Materia Medica” ( Xinxiu Bencao , 659 r. n.e.), która była sponsorowana przez cesarski dwór Tang, stała się obowiązkowym tekstem do studiowania medycyny w japońskim Ministerstwie Zdrowia, ale wiele z 844 leczniczych substancje opisane w tej książce nie były wówczas dostępne w Japonii. Około 918 rne opracowano japoński słownik medyczny zatytułowany „Japońskie nazwy (chińskiej) Materia Medica” ( Honzō-wamyō ), cytując 60 chińskich prac medycznych.

W okresie Heian Tanba Yasuyori (912–995) skompilował pierwszą japońską książkę medyczną, Ishinpō („Recepty z serca medycyny”), opierając się na wielu chińskich tekstach, z których część zaginęła później. W okresie od 1200 do 1600 medycyna w Japonii stała się bardziej praktyczna. Większość lekarzy stanowili mnisi buddyjscy, którzy nadal stosowali formuły, teorie i praktyki wprowadzone przez pierwszych wysłanników z Chin Tang.

Wczesna wersja

W XV i XVI wieku japońscy lekarze zaczęli uzyskiwać bardziej niezależny pogląd na medycynę chińską. Po 12 latach studiów w Chinach Tashiro Sanki (1465-1537) stał się czołową postacią ruchu zwanego „Zwolennikami późniejszego rozwoju medycyny” ( Gosei-ha ). Szkoła ta propagowała nauki Li Dongyuana i Zhu Tanxi, które stopniowo wypierały starsze doktryny z czasów dynastii Song . Manase Dōsan , jeden z jego uczniów, zaadaptował nauki Tashiro do warunków japońskich. Opierając się na własnych obserwacjach i doświadczeniu, skompilował ośmiotomową książkę o medycynie wewnętrznej ( Keiteki-shū ) i założył wpływową prywatną szkołę medyczną ( Keiteki-in ) w Kyōto. Jego syn Gensaku napisał książkę ze studiami przypadków ( Igaku tenshō-ki ) i opracował znaczną liczbę nowych receptur ziołowych.

Od drugiej połowy XVII wieku rozwinął się nowy ruch, „Zwolennicy metod klasycznych” ( Kohō-ha ), który kładł nacisk na nauki i formuły klasycznego chińskiego „Traktatu o chorobach spowodowanych zimnem” ( Shanghan Lun , w: japoński Shōkan-ron ). Podczas gdy koncepcje etiologiczne tej szkoły były równie spekulatywne, jak koncepcje Gosei-ha , podejścia terapeutyczne opierały się na obserwacjach empirycznych i doświadczeniu praktycznym. Ten powrót do „klasycznych metod” został zainicjowany przez Nagoya Gen'i (1628–1696), a popierali go wpływowi zwolennicy, tacy jak Gotō Gonzan (1659–1733), Yamawaki Tōyō (1705–1762) i Yoshimasu Tōdō (1702–1773 ). Yoshimasu jest uważany za najbardziej wpływową postać. Akceptował każdą skuteczną technikę, niezależnie od jej konkretnego podłoża filozoficznego. Diagnostyka jamy brzusznej Yoshimasu jest powszechnie uznawana za odróżnienie wczesnej współczesnej tradycyjnej medycyny japońskiej od tradycyjnej medycyny chińskiej (TCM).

W późniejszej części okresu Edo wielu japońskich praktykujących zaczęło wykorzystywać elementy obu szkół. Niektórzy, jak Ogino Gengai (1737-1806), Ishizaka Sōtetsu (1770-1841) czy Honma Sōken (1804-1872), próbowali nawet włączyć zachodnie koncepcje i terapie, które przedostały się do kraju dzięki lekarzom z Holenderska placówka handlowa Dejima ( Nagasaki ). Chociaż medycyna zachodnia zyskała pewne poparcie w dziedzinie chirurgii , aż do XIX wieku nie było zbytniej konkurencji między szkołami „wschodnimi” i „zachodnimi”, ponieważ nawet zwolennicy „holenderskości” ( Rangaku ) ​​byli bardzo eklektyczni w swojej praktyce.

Restauracji Meiji weszła w okres gwałtownego upadku . W 1871 r. nowy rząd podjął decyzję o unowocześnieniu szkolnictwa medycznego w oparciu o niemiecki system medyczny. Począwszy od 1875 roku nowe badania lekarskie koncentrowały się na naukach przyrodniczych i zachodnich dyscyplinach medycznych. W październiku 1883 r. Ustawa cofnęła licencje każdemu istniejącemu tradycyjnemu praktykującemu. Pomimo utraty statusu prawnego niewielka liczba tradycyjnych lekarzy nadal praktykowała prywatnie. Niektórzy z nich, jak Yamada Gyōkō (1808–1881), Asada Sōhaku (1813–1894) i Mori Risshi (1807–1885), zorganizowali „Stowarzyszenie na rzecz zachowania [tradycyjnej] wiedzy” ( Onchi-sha ) i zaczął zakładać małe szpitale. Jednak do 1887 roku organizacja została rozwiązana z powodu sprzeciwu w polityce wewnętrznej i śmierci czołowych postaci. „Imperial Medical Association” ( Teikoku Ikai ), założone w 1894 roku, również było krótkotrwałe. W 1895 r. VIII Zgromadzenie Narodowe Sejmu zawetowało prośbę o kontynuowanie praktyki Kampō. Kiedy zmarł Azai Kokkan (1848–1903), jeden z głównych działaczy, ruch Kampō został prawie wytępiony.

Era wpływów Zachodu

Wszelkie dalsze próby ratowania tradycyjnych praktyk musiały uwzględniać zachodnie koncepcje i terapie. Dlatego właśnie absolwenci wydziałów medycznych, przeszkoleni w zakresie medycyny zachodniej, rozpoczęli działania mające na celu wskrzeszenie tradycyjnych praktyk. W 1910 roku Wada Keijūrō (1872–1916) opublikował „Żelazny młot świata medycznego” ( Ikai no tettsui ). Yumoto Kyūshin (1876–1942), absolwent Szkoły Medycznej Kanazawa, był pod takim wrażeniem tej książki, że został uczniem dr Wady. Jego „medycyna japońsko-chińska” ( Kōkan igaku ), opublikowana w 1927 roku, była pierwszą książką o medycynie Kampō, w której do interpretacji klasycznych tekstów chińskich wykorzystano odkrycia medycyny zachodniej. W 1927 roku Nakayama Tadanao (1895–1957) przedstawił swoje „Nowe badania nad medycyną Kampō” ( Kampō-igaku no shin kenkyū ). Innym „nawróconym” był Ōtsuka Keisetsu (1900–1980), który stał się jednym z najsłynniejszych praktykujących Kampō XX wieku.

To stopniowe odrodzenie było wspierane przez unowocześnienie formy dawkowania ziołolecznictwa. W latach dwudziestych firma Nagakura Pharmaceutical Company w Osace zaczęła opracowywać suszone wywary w postaci granulek. Mniej więcej w tym samym czasie Tsumura Juntendō, firma założona przez Tsumurę Jūshę (1871–1941) w 1893 r., założyła instytut badawczy w celu promowania rozwoju standaryzowanej medycyny Kampō. Stopniowo te „japońsko-chińskie lekarstwa” ( wakan-yaku ) stały się standardową metodą podawania leków Kampō.

W 1937 roku nowi badacze, tacy jak Yakazu Dōmei (1905–2002), zaczęli promować Kampō na tak zwanym „ Seminarium Kampo Uniwersytetu Takushoku ”. W seminariach, które kontynuowano po wojnie, uczestniczyło ponad 700 osób. W 1938 r. na wniosek Yakazu powstało „Azjatyckie Towarzystwo Medycyny”. W 1941 roku Takeyama Shinichirō opublikował swoje „Teorie przywracania medycyny Kampō” ( Kampō-ijutsu fukkō no riron , 1941). W tym samym roku Yakazu, Ōtsuka, Kimura Nagahisa i Shimizu Fujitarō (1886–1976) ukończyli książkę zatytułowaną „Rzeczywista praktyka medycyny Kampō” ( Kampō shinryō no jissai ). Włączając zachodnie nazwy chorób medycznych, znacznie rozszerzył użycie formuł Kampō. Nowa wersja tego wpływowego podręcznika została wydrukowana w 1954 roku. Książkę tę przetłumaczono również na język chiński. Całkowicie poprawiona wersja została opublikowana w 1969 roku pod tytułem „Słownik medyczny praktyki Kampō” ( Kampō Shinryō Iten ).

W 1950 roku Ōtsuka Keisetsu, Yakazu Dōmei, Hosono Shirō (1899–1989), Okuda Kenzō (1884–1961) i inni przywódcy przedwojennego i powojennego ruchu odrodzenia Kampō założyli „Japońskie Towarzystwo Medycyny Orientalnej” ( Nippon Tōyō Igakkai ) z 89 członkami (2014: ponad 9000 członków). W 1960 roku surowce do surowych leków wymienionych w Farmakopei Japońskiej ( Nippon Yakkyoku-hō ) otrzymały oficjalne ceny leków w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia (NHI, Kokumin kenkō hoken ).

Zatwierdzone leki Kampō

Główny artykuł: lista Kampo

Dziś w Japonii Kampō jest zintegrowane z japońskim krajowym systemem opieki zdrowotnej. W 1967 roku Ministerstwo Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej zatwierdziło cztery leki Kampō do refundacji w ramach programu Narodowego Ubezpieczenia Zdrowotnego (NHI). W 1976 r. Ministerstwo Zdrowia, Pracy i Opieki Społecznej zatwierdziło 82 leki kampo. Liczba ta wzrosła do 148 ekstraktów preparatów Kampo, 241 surowych leków i 5 surowych preparatów leków.

Zamiast modyfikować formuły, jak w tradycyjnej medycynie chińskiej , japońska tradycja Kampō wykorzystuje ustalone kombinacje ziół w znormalizowanych proporcjach zgodnie z klasyczną literaturą medycyny chińskiej. Leki Kampō są produkowane przez różnych producentów. Jednak zgodnie z metodologią standaryzacyjną ministerstwa każdy lek składa się z dokładnie tych samych składników. Leki są zatem przygotowywane w surowych warunkach produkcji, które konkurują z firmami farmaceutycznymi. W październiku 2000 r. ogólnopolskie badanie wykazało, że 72% zarejestrowanych lekarzy przepisać leki Kampō. Nowe leki Kampō są oceniane przy użyciu nowoczesnych technik oceny ich mechanizmu działania .

Zioła

Główny artykuł: Lista ziół kampo

Czternaste wydanie Farmakopei Japońskiej (JP, Nihon yakkyokuhō ) wymienia 165 składników ziołowych stosowanych w lekach Kampō. Wiele produktów Kampō jest rutynowo testowanych pod kątem metali ciężkich, czystości i zawartości drobnoustrojów, aby wyeliminować wszelkie zanieczyszczenia. Leki Kampō są testowane pod kątem poziomów kluczowych składników chemicznych jako markerów kontroli jakości każdej receptury. Odbywa się to od mieszania surowych ziół do produktu końcowego zgodnie z normami farmaceutycznymi Ministerstwa.

Grzyby lecznicze , takie jak Reishi i Shiitake, to produkty ziołowe o długiej historii stosowania. W Japonii Agaricus blazei jest bardzo popularnym ziołem, z którego korzysta blisko 500 000 osób. W Japonii Agaricus blazei jest również najpopularniejszym ziołem stosowanym przez pacjentów z rakiem. Drugim najczęściej używanym ziołem jest izolat z grzyba Shiitake, znany jako aktywny związek skorelowany z heksozą .

Poza Japonią

W Stanach Zjednoczonych Kampō jest praktykowane głównie przez akupunkturzystów, praktyków medycyny chińskiej, naturopatów i innych specjalistów medycyny alternatywnej . Formuły ziołowe Kampō są badane w ramach badań klinicznych, takich jak badanie kliniczne Honso Sho-saiko-to (H09) w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu C w New York Memorial Sloan-Kettering Cancer Center oraz marskość wątroby spowodowana wirusowym zapaleniem wątroby typu C w UCSD Centrum wątroby. Oba badania kliniczne są sponsorowane przez Honso USA, Inc., oddział Honso Pharmaceutical Co., Ltd., Nagoya, Japonia.

Jedno z pierwszych źródeł ukazujących termin „Kampō” we współczesnym znaczeniu (James Curtis Hepburn: A Japanese and English Dictionary; with an English and Japanese Index . London: Trübner & Co., 1867, s. 177.)

Zobacz też

• Chińska klasyczna formuła ziołowa
• Doumei Yakazu
• Lista gałęzi medycyny alternatywnej
• Jin Shin Do
• Johrei
• Kappo

Linki zewnętrzne

• Międzynarodowe Towarzystwo Medycyny Japońskiej Kampo (w języku angielskim)
• Japońskie Towarzystwo Medycyny Orientalnej (w języku angielskim)
•   „Obecna medycyna Kampo” (PDF) . The Journal of Kampo, akupunktura i medycyna integracyjna (wyd. Specjalne). Międzynarodowy Instytut Zdrowia i Opieki Społecznej, Berkeley. Listopad 2005. ISSN 1559-033X . Zarchiwizowane od oryginału (PDF) w dniu 2016-03-03 . Źródło 2014-08-25 .